Δεν επιλεγω την καταθλιψη, με επιλεγει
20 χρονων φοιτητης σε μια σκατοπολη. Δεν εχω καθολου ζωη κλεισμενος στους 4 τοιχους χωμενος σε ενα laptop με τις ωρες. Συνηθως κοιμαμαι το πρωι, καπνιζω ασυστολα, παραταω τον εαυτο μου δεν κανω μπανιο. Η μονη μου εξοδος καθημερινα ειναι να παω στην εστια να φαω και σε κανα εργαστηριο και στις κλινικες καθε Τριτη οπου γινομαι μετα πιο πολυ σκουπιδι. Σερνω το κουφαρι μου απο' δω και απο 'κει αισθανομαι οτι εχω χαζεψει. Ερωτικη ζωη δεν εχω (ειμαι γκει) κ αν και κανω προσπαθειες με ποικιλους τροπους οχι μονο ενα γεια να προσεγγισω κοσμο μεσω ενος και μοναδικου site δεν εχουν κανενα αποτελεσμα. Μια φορα την εβδομαδα παω σε ψυχολογο στο συμβουλευτικο του ΤΕΙ κ με βοηθαει μπορω να πω αλλα οι υπολοιπες μερες μαυρες. Και δεν ξερω γιατι δεν βρισκω κατι αξιολογο, η ψυχολογος μου μου λεει οτι ειμαι ομορφος και πολυ ευχαριστο ατομο κ κατα καιρους μου το 'χουνε πει. Απο φιλιες δυο φιλες εχω μονο που τις βλεπω μια στο τοσο να βγουμε για κανα καφε πολυ επιφανειακα αυτες εχουν τη ζωη τους τα αγορια τους... Επιπλεον η οικονομικη μου κατασταση ειναι χαλια. Αισθανομαι τοσο μονος μονη συντροφια μου ενας μισοχαλασμενος υπολογιστης. Η σχολη μου δεν μου αρεσει και τα παω χαλια, η ζωη μου εδω δεν μου αρεσει, εναν ανθρωπο να με αγκαλιασει δεν εχω, λεφτα δεν εχω, φιλους δεν εχω. Στο καρναβαλι ειχα πλησιασει πολυ κοντα στην αυτοκτονια αλλα παλι με σταματησε η δειλια μου... Βλεπω γυρω μου τοσο ωραια παιδια που εχουν ζωη, φιλους, κοπελες κ.λ.π. και ζηλευω, ζηλευω να περναω απο διπλα. Αισθανομαι ενα φαντασμα. Σιγα σιγα σα να μην υπαρχω ειμαι. Δεν αντεχω αλλο...