Πως αντιλαμβάνομαι ότι έχω οργανικό πρόβλημα;;

Είναι ένα ερώτημα που το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Με δεδομένο ότι τα πάντα τα ανάγουμε στο ψυχολογικό εφόσον έχουμε διαγνωσθεί με μια διαταραχή απο κάποιον ειδικό πως μπορούμε να καταλάβουμε ότι πραγματικά νοσούμε απο κάτι;; Και ο ψυχικά ασθενής είναι δυνάμει και οργανικά ασθενής όπως ο κάθε άλλος. Ποιά είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που πρέπει να προσέξουμε;; Είναι μια σκέψη που έχει μ' βασανίσει πολύ γιατί αναπτύσσοντας την πεποίθηση ότι «έλα μωρέ ψυχολογικό είναι» μπορεί να κωλυσιεργήσεις σε κάτι και να θέσεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο π.χ. εγώ εδώ και 2 μέρες ταλαιπωρούμαι απο μια ίωση το ξέρω γιατί έχω πόνο στ' αυτιά και στο λαιμό, φταρνίζομαι, πονοκέφαλο, ατονία και πόνο στα κόκκαλα. Στο γιατρό δεν έχω πάει γιατί είπα θα το αντιμετωπίσω με σουπες, τσάι, χυμούς και panadol. Σήμερα το πρωι όμως, πρίν απο λίγο, ξυπνώντας ένιωσα μια τρομέρη αδιαθεσία με τάση προς έμετο κτλ, πόνο στο στομάχι, στην πλάτη και ζαλάδα... εν τω μεταξύ χθες βράδυ διάβασα κάπου για ένα βουλευτή, νέο σε ηλικία, που πήγε να κάνει ένα απλό χειρουργείο ρουτίνας σε κάποιο νοσοκομείο κόλλησε ένα ενδονοσοκομειο μικρόβιο έπαθε σηπτικό επεισόδειο και τώρα βρίσκεται διασωληνομένος με σοβαρή λοίμωξη του αναπνευστικού στην εντατική και δίνει μάχη για τη ζωή του. Αυτό απο εχθές ως γεγονός με τάραξε και το σκεφτόμουν πολύ έντονα και μπορεί επειδή κι εγώ είμαι με ίωση να μ΄επηρέασε, ως εδώ αντιλαμβάνομαι ότι είναι ψυχολογικό, η σκέψη ότι κάτι που έχει κάποιος άλλος θα το πάθω κι εγώ ανήκει στο κομμάτι της διαταραχής απο ποιό σημείο όμως κα μετά θα πρέπει να με ανησυχήσει πως κάτι δεν πάει καλά και ν' απευθυνθώ στο γιατρό;;;

Kαλημέρα Novia!!!
αυτο που ρωτας το σκεφτομαι και εγω απειρες φορες...
Νομιζω στο ειχα πει, πασχω απο ενα αυτοανοσο νοσημα, που στην αρχη του ολες οι εκδηλωσεις ειναι ψυχολογικες... δεν αντιλαμβανεσαι τα σωματικα... γεννηθηκα με τα αντισωματα αυτα και στην πορεια εγινε το μπαμ και νοσησα.
Στα 20 πχ που ημουν σε τρελο αγχος με διαβασματα, μετακομιση, αλλαγη περιβαλλοντος κλπ, ελεγα οτι φταιω εγω που νιωθω στενοχωρημενη. Στα 25 καταπιεστηκα παρα πολυ σε βαθμο αυτομαστιγωματος για να τα καταφερω με δουλεια και πτυχιο, μεταπτυχιακο. Ε μετα τα 30 που επεσαν ολα τα χοντρα λουκια, νοσηλειες-θανατος-κηδειες-συγγενολογια-δικαστηρια για κληρονομικα και δεν συμμαζευεται συν το οτι ειχα κανει την εξυπναδα να παραιτηθω απο μια καλη δουλεια που ειχα για να ξεκινησω ενα νεο project στο οποιο ειχα ριξει ολες τις οικονομιες μου..... εγινε ο γαμος του καραγκιοζη.
Εγω που δουλευα ωρες ατελειωτες δεν μπορουσα να κατσω μια ωρα στην καρεκλα, ειχα κατι σαν τρελη υπερκινητικοτητα.
Εγω που ζουσα για να διαβαζω, τροπος του λεγεν, αγαπουσα τρελα το διαβασμα, δεν μπορουσα να διαβασω μια σελιδα σε ενα περιοδικο. Ταχυπαλμιες, να φτανω τους 150 σε ηρεμια, μυαλο κουδουνι, να κοιμαμαι σαν το βοδι. Σε γιατρο αρνιομουν να παω, δεν εχω τιποτα ελεγα. Και τελικα αποφασισα λογω κιλων να παω γυμναστηριο, αα ειχα φτασει τα 75 κιλα...., εκει μου ζητησαν χαρτι γιατρου, πηγα σε εναν παθολογο και αυτος με φρικαρε....και απο εκει ολα πηραν το δρομο τους....Ρυθμιστηκα οργανικα αλλα το θολωμενο μυαλο το παλευω μεχρι σημερα...

τα ψυχολογικα συμπλεκονται με τα σωματικα. Ακομα και οι αρρωστειες που εκδηλωνουμε κατι δειχνουν για τα ψυχολογικα μας. Παντα.
Ειμαστε ψυχοσωματικη οντοτητα. Δεν ειμαστε ουτε μονο ψυχη ουτε μονο σωμα.
Αυτα που αναφερεις δεν ειναι ψυχολογικα, ισως εχεις κρυωσει, ισως οτιδηποτε αλλο. Μια επισκεψη, σε εναν παθολογο καλο, θα σε διαφωτισει, και θα σε ανακουφισει. Τα παναντολ μην τα παιρνεις ακριτα, στην ομοιοπαθητικη τα απαγορευουν.
Εσυ, επειδη ειχες αναφερει παλιοτερα σε αλλο ποστ και αλλα οργανικα, κανε ενα τσεκ-απ.

Οσο για το περιστατικο που αναφερεις και εγω προβληματιστηκα...δεν ξερουμε ομως τι πραγματικα συνεβη, μηπως ειχε και κατι αλλο, γιατι το μικροβιο ενδονοσοκομειακα δεν το κολλας τοσο απιστευτα πανευκολα, κατι δεν μου κολλαει... δεν ξερω κιολας, αλλα ο οργανισμος πρεπει να ειναι εξασθενημενος για να κολλησει τετοιο μικροβιο...

Αυτες οι αναγνωσεις στο νετ , μονο ζημια προκαλουν , ποτε δεν κανω διαγνωση μεσω νετ , παντα θα σε βγαλει αρρωστο !!! αυτο που συνεβη στο νοσοκομειο με τον Πλευρη , κοντεψε να το παθει ο πατερας μου , οταν μεναμε στην Ελβετια , παρακαλω ........

Παιδια υπάρχει περίπτωση να πάθει κάποιος κάτι απο χρήση Norgecic ; Πήρα ένα ως αναλγητικο, αυτό σαν να με έριξε σε λήθαργο, ένα χάπι μόνο πήρα, ξύπνηαα και ειχα ζαλάδας, νόμιζα πως θα πέσω κατω με επιασε ταχυπαλμια.... υπάρχει περίπτωση να παθεις δηλητηρίαση με ένα χάπι μόνο;; Μπορεί απλώς να μου έπεσε βαρύ στο στομάχι και να μου έφερε στομαχικό ίλιγγο γιατί νιώθω και το στομάχι μου πρησμένο;; Υπάρχει περίοτωση να κάνω στομαχικούς ιλίγγους και να με πιάνει πανικούς εξαιτίας αυτού;; Πείτε μου αν ξέρετε κάτι. Είναι πολύ άσχημο το συναίσθημα και το έχω συνδυάσει πάντα με κάτι που έχω φάει ή έχω πιεί.

Πλέον δεν έχω εμπιστοσύνη σε τίποτα παιδια. ούτε σε νοσοκομεία, ούτε σε γιατρούς, ούτε σε κανέναν... παλιά αρκούσε να μου πει ο γιατρός όλα ok και να νιώσω καλά. Τώρα δεν πιάνει τίποτα. Αυτό μου συνέβη απο το 2012 και μετα όταν έχασα το ζωάκι μου απο μαλακίες κτηνιάτρων. Νομίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση μετατραυματικού σοκ. Αισθάνομαι τρομερά δυστυχισμένη παιδιά μου, ήρθε κι αυτή η ερωτικη απογοήτευση που πέρασα, ούτε καν ερωτική απογοήτευση δηλαδη, καραμπινάτη απόρριψη ήταν και μου στοίχισε πάρα πολύ στην ψυχολογία μου, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος που ο άνθρωπος αυτός διέκοψε κάθε επικοινωνια μαζι μου και δε μπορώ να το δεχθώ, δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Φοβάμαι πως δεν θα έχω καλή κατάληξη, θ' αρρωστήσω στ' αλήθεια. Ήθελα μόνο ν' αγαπηθώ.... Νομίζω ότι μόνο αυτό μπορεί να με κάνει καλά. Νομίζω πως αρρωσταίνουμε μόνο όταν δεν έχουμε αγάπη. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω, πίστευα ότι ήμουν τοσο κοντα στη ευτυχία αυτή τη φορά, το πίστευα, ακόμη το πιστεύω. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Ολη μέρα σκέφομαι τον άνθρωπο αυτόν και όλα όσα έγιναν, μου έρχονται στο μυαλό οι πρώτες στιγμές της γνωριμίας και δεν μπορώ να το πιστέψω πως χάλασε η σχέση αυτή. Τον ζητάω κάθε μέρα σαν δώρο απο τον Θεό. Έκανα τόσα πράγματα γι' αυτόν. Για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολα τα πράγματα όλο αυτό το διάστημα, πέρασα πολύ άσχημα, έπεσα σε κατάθλιψη, κλείστηκα στον εαυτό μου, έκλαιγα κάθε μέρα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να συνέλθω, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι μου φέρθηκαν έτσι πρόστυχα, παραμέλησα τον εαυτό μου κι έφτασε μέχρι και η υγεία μου να κλονιστεί ακόμα. Αρρώστησα. Κι όσο εγώ υπέφερα εκείνος ήταν μια χαρά σαν να μην συνέβη τίποτα. Με εξαφάνισε από παντού λες και δεν υπήρξα εγώ ποτέ.

Πρέπει να δεχτώ ότι ο άνθρωπος αυτός δεν με είχε αγαπήσει. Είναι απίστευτο το συναίσθημα του να είσαι ερωευμένη με έναν άνθρωπο που μπορεί να του είσαι και απεχθής ακόμη. Ν' αγαπάς κάποιον που μπορεί και να σε σιχαίνεται ακόμη. Που μπορεί να είσαι το χειρότερο του.

Νovia, με ολο το σεβασμο, και με το θαρρος επειδη ειχαμε μιλησει στα pms, νομιζω οτι θα σε βοηθησει ενας ψυχολογος, μαλλον θα σε υποστηριξει στην κριση που περνας. Ισως χρειαζεσαι και την καταλληλη αγωγη για βοηθεια.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Νovia, με ολο το σεβασμο, και με το θαρρος επειδη ειχαμε μιλησει στα pms, νομιζω οτι θα σε βοηθησει ενας ψυχολογος, μαλλον θα σε υποστηριξει στην κριση που περνας. Ισως χρειαζεσαι και την καταλληλη αγωγη για βοηθεια.

---

'Εχω ήδη απευθυνθεί Μάρα μου, απο τον περασμένο Μαίο κάνω συνεδρίες. Οι συναντήσεις μας ήταν δύο φορές την μήνα κι εγώ ζήτησα μια έξτρα συνεδρία το μήνα γιατί δεν άντεχα. Ένιωθα ότι δεν μου έφταναν. Απο τον Σεπτέμβρη έχω πάρει μια έξτρα μέρα. Δεν αισθάνομαι ότι έχω βοηθηθεί ιδιαίτερα. Κανονικά τόσους μήνες μετά θα έπρεπε να νιώθω κάπως ανακουφισμένη ή τουλάχιστον να έχει ξεκινήσει να ξεμπερδεύεται το κουβάρι μέσα μου. Στη φάση αυτή νομίζω ότι έχω χάσει τη μπάλα. Απο το 2012 έχει ανοίξει ένας πολύ περίεργος κύκλος στη ζωή μου πολλά αρνητικά γεγονότα μαζεμένα. Δεν ξέρω απο που να το πιάσω κι εν τω μεταξύ δεν υπάρχει απο πουθενά ένα αντιστάθμισμα χαράς. Τελευταία έχω απομονωθεί. Έχω γίνει τρομερά ευσυγκίνητη. Απο το περασμένο Σάββατο έχω να βγώ απο το δωμάτιο μου ήμουν με ίωση βέβαια αλλά θα μπορούσα έστω να πάω μέχρι τον γωνιακό φούρνο ας πούμε και δεν το έκανα. Έχουμε πει να σημειώνω κάθε πότε μου συμβαίνει η κρίση πανικού, το πριν και το μετά αυτής. Να καταγράφω αρνητικές σκέψεις μου και συναισθήματα και μετά απο πιο περιστατικό μπορεί να έχουν προέλθει. Προσπαθούμε να το πιάσουμε κομμάτι-κομμάτι γιατί είναι πολλά πράγματα συσσωρευμένα απο τα παλιά που έχουν μείνει αδούλευτα. Αυτό θα πάρει καιρό όμως,

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Νομιζω στο ειχα πει, πασχω απο ενα αυτοανοσο νοσημα, που στην αρχη του ολες οι εκδηλωσεις ειναι ψυχολογικες... δεν αντιλαμβανεσαι τα σωματικα... γεννηθηκα με τα αντισωματα αυτα και στην πορεια εγινε το μπαμ και νοσησα.

---

Αν επιτρέπεται πιο είναι το αυτοάνοσο; επειδή έχουμε συζητήσει περί αυτού με τη θεραπεύτρια, είπαμε να κάνω μια μαγνητική εγκεφάλου, εκείνη πιστευει πως δεν θα δείξει κάτι αλλά επειδή κάποια συμπτώματα που της περιγράφω δεν δείχνουν ακριβώς εικόνα κρίσεων πανικού.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Πλέον δεν έχω εμπιστοσύνη σε τίποτα παιδια. ούτε σε νοσοκομεία, ούτε σε γιατρούς, ούτε σε κανέναν... παλιά αρκούσε να μου πει ο γιατρός όλα ok και να νιώσω καλά. Τώρα δεν πιάνει τίποτα. Αυτό μου συνέβη απο το 2012 και μετα όταν έχασα το ζωάκι μου απο μαλακίες κτηνιάτρων. Νομίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση μετατραυματικού σοκ. Αισθάνομαι τρομερά δυστυχισμένη παιδιά μου, ήρθε κι αυτή η ερωτικη απογοήτευση που πέρασα, ούτε καν ερωτική απογοήτευση δηλαδη, καραμπινάτη απόρριψη ήταν και μου στοίχισε πάρα πολύ στην ψυχολογία μου, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος που ο άνθρωπος αυτός διέκοψε κάθε επικοινωνια μαζι μου και δε μπορώ να το δεχθώ, δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Φοβάμαι πως δεν θα έχω καλή κατάληξη, θ' αρρωστήσω στ' αλήθεια. Ήθελα μόνο ν' αγαπηθώ.... Νομίζω ότι μόνο αυτό μπορεί να με κάνει καλά. Νομίζω πως αρρωσταίνουμε μόνο όταν δεν έχουμε αγάπη. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω, πίστευα ότι ήμουν τοσο κοντα στη ευτυχία αυτή τη φορά, το πίστευα, ακόμη το πιστεύω. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Ολη μέρα σκέφομαι τον άνθρωπο αυτόν και όλα όσα έγιναν, μου έρχονται στο μυαλό οι πρώτες στιγμές της γνωριμίας και δεν μπορώ να το πιστέψω πως χάλασε η σχέση αυτή. Τον ζητάω κάθε μέρα σαν δώρο απο τον Θεό. Έκανα τόσα πράγματα γι' αυτόν. Για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολα τα πράγματα όλο αυτό το διάστημα, πέρασα πολύ άσχημα, έπεσα σε κατάθλιψη, κλείστηκα στον εαυτό μου, έκλαιγα κάθε μέρα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να συνέλθω, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι μου φέρθηκαν έτσι πρόστυχα, παραμέλησα τον εαυτό μου κι έφτασε μέχρι και η υγεία μου να κλονιστεί ακόμα. Αρρώστησα. Κι όσο εγώ υπέφερα εκείνος ήταν μια χαρά σαν να μην συνέβη τίποτα. Με εξαφάνισε από παντού λες και δεν υπήρξα εγώ ποτέ.

---

Είσαι έτοιμη για ένα νέο ξεκίνημα?
Θα επέστρεφε πίσω αν η αιτία του χωρισμού ήταν απλά μια έντονη παρεξήγηση, ένας δυνατός καυγάς που αφορούσε συγκεκριμένη σοβαρή αιτία ενώ όλα έβαιναν ρόδινα. Τότε μπορείς να ελπίζεις σε επιστροφή του ή/και κάνεις εσύ την κίνηση για επανασύνδεση. Αλλιώς, άντρας είναι, αν σε γουσταρε θα εκανε την κίνηση να τα ξαναβρείτε.

Άμα ακούω για σκέψεις για εμετούς και ζαλάδες ο νους μου πάει στα ψυχολογικά. Το πραγματικό οργανικό πρόβλημα το αντιλαμβανόμαστε με τον πόνο! Αν δεν νιωθω πόνο, συγκεκριμένο πόνο, τότε δεν έχω τίποτα! Επίσης, τα ψυχολογικά και δη το έντονο άγχος, αγωνία, κατάθλιψη αδυνατίζουν το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου. Για το λόγο αυτο γινεται επιρρεπής σε ιώσεις και κρυολογήματα, με το παραμικρό. Αυτο που έπαθε ο βουλευτής στη δική σου σκέψη το χειρίζεσαι ως καταστροφικότητα, δλδ αν κάνω/παθω αυτο το απλό, μετα θα ακολουθησει το Χ και μετα το Ψ κ.ο.κ. έως ένα καταστροφικό αποτελεσμα. Η σκέψη αναλίσκεται - αναγαγει ως σημαντικά τετοια συμβαντα για να βασισει σ' αυτα την καταστροφικότητα που μας διακατέχει.

Δυστυχώς αρκεί ένα άσχημο περιστατικό για να μισήσουμε κτηνιάτρους και νοσοκομεία. Επειδή το ένα το αναγάγουμε σε όλο, και βρίσκουμε κι άλλα παρομοια αλλά μεμονωμένα συμβάντα για να εδραιώσουμε στη σκέψη μας αυτο το όλο.

Απλά, μην κλείνεσαι στις σκέψεις σου και στο σπίτι. Κατευθυνε όσο μπορείς τη σκεψη σου σε νεα ξεκινήματα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Παιδια υπάρχει περίπτωση να πάθει κάποιος κάτι απο χρήση Norgecic ; Πήρα ένα ως αναλγητικο, αυτό σαν να με έριξε σε λήθαργο, ένα χάπι μόνο πήρα, ξύπνηαα και ειχα ζαλάδας, νόμιζα πως θα πέσω κατω με επιασε ταχυπαλμια.... υπάρχει περίπτωση να παθεις δηλητηρίαση με ένα χάπι μόνο;; εί.

---

Οχι , με τιποτα , στο μυαλο σου ειναι ολα αυτα , σιγα μην παθεις κατι μενα νοrgesic , εδω παιρνω ζαναξ με τις χουφτες και δεν παθαινω τιποοτα , αμα σου μπει η ιδεα .....................να σου βγει ...

Quote:

---

Originally Posted by novia35

, καραμπινάτη απόρριψη ήταν και μου στοίχισε πάρα πολύ στην ψυχολογία μου, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος που ο άνθρωπος αυτός διέκοψε κάθε επικοινωνια μαζι μου και δε μπορώ να το δεχθώ,. Τον ζητάω κάθε μέρα σαν δώρο απο τον Θεό. Έκανα τόσα πράγματα γι' αυτόν. Για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολα τα πράγματα όλο αυτό το διάστημα, πέρασα πολύ άσχημα, έπεσα σε κατάθλιψη, κλείστηκα στον εαυτό μου, έκλαιγα κάθε μέρα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να συνέλθω, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι μου φέρθηκαν έτσι πρόστυχα, έ.

---

Να το δεχθεις, δεν ειναι υγιης σταση αυτη , ουτε δωρο Θεου ειναι ενας τριτος , εσυ τον ' βαφτισες ' ετσι ......λαθος να κανεις πολλα πραματα γι αυτον , ο πιο σιγουρος τριοπος να τοην χασεις , και δεν ειναι προστυχη συμπεριφορα , μια απορριψη ειναι , που φερεις κι εσυ μεριδιο ευθυνης .....σχεση εξαρτησης , θαχα φυγει προ πολλου απο μα τετοια σχσεση ....

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

....σχεση εξαρτησης , θαχα φυγει προ πολλου απο μα τετοια σχσεση ....

---

Νομίζω οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε Macgyver είτε πρόκειται για στενούς φίλους, είτε για συντρόφους είναι σχέσεις εξάρτησης, συναισθηματικής εξάρτησης, έτσι κι αλλιώς. Ναι, τον είχα εξιδανικεύσει, τον θαύμαζα απεριόριστα, τον έβλεπα σαν Θεό μου. Αλλά αυτό δεν είναι ο έρωτας;; Το ν' αναγνωρίζεις τον άλλον ως κάτι το ξεχωριστό. Αν δεν είναι έτσι τότε με ποιό κριτήριο επιλέγεις και επιλέγεσαι απο ανθρώπους;; τότε θα μας ήταν και θα ήμασταν όλοι και για όλους το ίδιο αφού δεν μας είχαν και δεν θα είχαμε την ανάγκη κανενός. Ας ζήσει ο καθένας μόνος του λοιπόν. Έπειτα ήταν ένα άνθρωπος με τον οποίον μοιάζαμε πάρα πολύ ως χαρακτήρες. Αυτό ενώ δημιουργούσε μια έντονη έλξη μας έφερνε ταυτόχρονα και σε σύγκρουση γιατί τα αρνητικά μας στοιχεία λειτουργούσαν επι 2. Για την ακρίβεια, έφυγα, δεν έφυγε. Με έδιωχναν κάποιες συμπεριφορές του. Έφτασα στο Αμην και είπα «άντε γεια» αλλά το μετάνιωσα την ίδια στιγμή γιατί στην πραγματικότητα δεν ήθελα να φύγω, ήθελε να τον κάνω να καταλάβει ότι κάποια πράγματα με ενοχλούν. Όταν επιχείρησα να γυρίσω εκείνος δεν το δέχτηκε. Άφησα τον χρόνο να περάσει, να ηρεμήσουμε και έκανα κάποιες κινήσεις προσέγγισης. Την τελευταία φορά που ειδοθήκαμε τυχαία κάπου ήταν αρκετά φιλικός, ήρθε μόνος του να με χαιρετήσει και να με φιλήσει απο εκεί και πέρα όμως δεν έχει γίνει κάποια κίνηση προσέγγισης. Αυτό μια γυναίκα που είναι ερωτευμένη μπορεί να την τρελάνει.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Νομίζω οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε Macgyver είτε πρόκειται για στενούς φίλους, είτε για συντρόφους είναι σχέσεις εξάρτησης, συναισθηματικής εξάρτησης, έτσι κι αλλιώς. Ναι, τον είχα εξιδανικεύσει, τον θαύμαζα απεριόριστα, τον έβλεπα σαν Θεό μου. Αλλά αυτό δεν είναι ο έρωτας;; Το ν' αναγνωρίζεις τον άλλον ως κάτι το ξεχωριστό. Αν δεν είναι έτσι τότε με ποιό κριτήριο επιλέγεις και επιλέγεσαι απο ανθρώπους;; . Αυτό μια γυναίκα που είναι ερωτευμένη μπορεί να την τρελάνει.

---

Oπωσδηποτε υπαρχει μια εξαρτηση στον ερωτα , αλλα διαφερει ο βαθμος ............άλλο τον θαυμαζω απεριοριστα , άλλο τον βλεπω σαν Θεο μου , και αλλο να τρελλαθει μια γυναικα η ενας αντρας .................με τα χρονια , μεγαλωνωντας , αμβλυνονται αυτα τα συναισθηματα , και ερχονται στις φυσιολογικες τους διαστασεις , διοτι ετσι οπως το περιγραφεις , εχει κατι το νοσηρο η προσκολληση σου σε αυτον ..............ισως ναναι και θεμα ιδιοσυγκρασιας , εγω πχ, δεν δινομαι σε τοσο μεγαλο βαθμο , ουτε καθομαι να στεναχωριεμαι για τον αγαπημενο μου γατο , που μαζι κοιμομασταν , σε μια -βδομαδες , τον ειχα ξεχασει , ηταν 13 χρ. , ποσο να ζησει ακομη ? αφου ξερω οτι τα ζωα εχουν περιορισμενη διαρκεια ζωης , δεν μπορω να περιμενω να ζησει για παντα .......................αυτα απηχουν προσωπικες αποψεις , δεν ειναι απαραιτητο να τις ασπαστεις , αλλο γω , αλλο συ ......

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

σε μια -βδομαδες , τον ειχα ξεχασει , ηταν 13 χρ. , ποσο να ζησει ακομη ? αφου ξερω οτι τα ζωα εχουν περιορισμενη διαρκεια ζωης, δεν μπορω να περιμενω να ζησει για παντα ....................... αυτα απηχουν προσωπικες αποψεις , δεν ειναι απαραιτητο να τις ασπαστεις , αλλο γω , αλλο συ ......

---

Εγώ έχασα και τα 2 ζωάκια μου με διαφορά 3 χρόνια. Το μικρό απο λάθος κτηνιάτρου 9 χρονων το '12 και τον μεγάλο μου 21 χρονών το '15. Κι ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω. Το σπίτι μου φαίνεται άδειο χωρίς αυτά. Είναι σαν να έχει πέσει βαρύ πένθος. Μάλλον δεν μπορώ να δεχτώ την απώλεια σε όποια μορφή της. Κι αυτό τώρα ως πένθος το βιώνω. Τον κλαίω σαν να ήταν πεθαμένος και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Όταν με ανθρώπους χάνεσαι στη ζωή μπορεί και να μην τους ξαναδείς ποτέ μέχρι να πεθάνεις. Εγώ έχω χαθεί με ανθρώπους που μένουν στο διπλανό τετράγωνο κι έχω χρόνια να τους δω. Όπως και να το κάνουμε είναι ένα τέλος. Είναι ένας θάνατος.

Έχεις βιώσει θανάτους στην οικογένεια ή απώλειες γενικά όταν ήσουν μικρή novia ;

Συμφωνώ για τους χωρισμούς, όντως ως πένθος τους βιώνουμε οι περισσότεροι.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Έχεις βιώσει θανάτους στην οικογένεια ή απώλειες γενικά όταν ήσουν μικρή novia ;

---

Όχι, μπορώ να πω ότι ήμουν προστατευμένη σε σχέση μ' αυτό ως παιδί. Απο το '12 και μετά έπεσε πολύ θανατικό γύρω τριγύρω και μέσα στο σπίτι. Ευτυχώς όχι άνθρωπος μέσα στο σπίτι, μόνο τα ζωάκια, αλλά κι αυτά οικογένεια ήταν αν και είχαμε περιπέτειες υγείας, με νοσοκομεία και χειρουργεία.

Novia αφου ο ψυχολογος δεν πολυβοηθαει, καλο θα ηταν να απευθυνθεις σε εναν ψυχιατρο να σου χορηγησει μια αγωγη, να ανεβασεις τη σεροτονινη σου, να ελθει το μυαλο σου στα ισα του, και αφου σταθεις στα ποδια σου επανερχεσαι στον ψυχολογο και στις ασκησεις...

Εμενα το πρωτο μου ζωακι πεθανε οταν ημουν 12 χρονων και οι γονεις μου ηταν στο νοσοκομειο γιατί είχε αρρωστήσει η μάνα μου κι εγω η μεγαλυτερη στο σπιτι. Θυμαμαι εκλαιγε η αδερφη μου κ εγω ημουν αναισθητη. Το πηρα το εδωσα σε εναν μεγαλυτερο μου ξάδερφο να το θάψει και τελος.
Μετα στο επομενο ημουν πιο μεγαλη, αυτο το ειχα βιωσει ως κανονικο πενθος. Έλεγα οτι δεν θα ξαναπαρω ποτε κατοικίδιο. Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ με τίποτα κι ας ήταν φυσιολογικό γιατί ήταν πια μεγάλο σε ηλικία.
Αλλα μετα απο ενα χρονο δεν αντισταθηκα :)
Πάρε ένα καινούργιο ζωάκι! Θα σε βοηθήσει!

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Novia αφου ο ψυχολογος δεν πολυβοηθαει, καλο θα ηταν να απευθυνθεις σε εναν ψυχιατρο να σου χορηγησει μια αγωγη, να ανεβασεις τη σεροτονινη σου, να ελθει το μυαλο σου στα ισα του, και αφου σταθεις στα ποδια σου επανερχεσαι στον ψυχολογο και στις ασκησεις...

---

Κοίτα, εκεί που πάω είναι κέντρο ψυχικής υγείας δημόσιου νοσοκομείου και έχει και ψυχιάτρους, μπορώ να το συζητήσω το θέμα. Τις ορμόνες μου θέλω να τις κοιτάξω αλλά οι ενδοκρινολόγοι δεν σου γράφουν εύκολα τέτοιες εξετάσεις τόσο εξειδικευμένες. Έχω κάνει βέβαια στο παρελθόν τέτοια εξέταση και ήταν μια χαρά. Το πρόβλημα είναι με την D3 που είχα και παίρνω ακόμη χάπι συν του ότι έχω προσθέσει και Β12 απο μόνη μου. Ήδη για μένα αυτό είναι πολύ χημεία.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Πάρε ένα καινούργιο ζωάκι! Θα σε βοηθήσει!

---

Θα το είχα κάνει και πιστεύω θα μου είχε κάνει πολύ καλό. Θα μου είχε δώσε μεγάλη χαρά. Όμως, δεν μένω μόνη μου και οι άλλοι δεν θέλουν άλλα με τίποτα, Και δεν μπορώ να τους πιέσω γιατί η μητέρα μου είναι διαβητική και είχε περάσει μια δύσκολη φάση πέρσι με την υγεία της και δεν θέλω να την στρεσάρω μ' αυτο. Οπότε στρεσάρομαι εγώ. Ένα απο τα σοβαρά μου προβλήματα είναι και το γεγονός ότι λόγω οικονομικών ζω με τους δικούς μου και δεν μπορώ να΄έχω τη ζωή που θέλω. Ζω με τον δικό τους τρόπο. Αυτό κι αν μ' έχει ισοπεδώσει.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Εγώ έχασα και τα 2 ζωάκια μου με διαφορά 3 χρόνια. Το μικρό απο λάθος κτηνιάτρου 9 χρονων το '12 και τον μεγάλο μου 21 χρονών το '15. Κι ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω. Το σπίτι μου φαίνεται άδειο χωρίς αυτά. Είναι σαν να έχει πέσει βαρύ πένθος. Μάλλον δεν μπορώ να δεχτώ την απώλεια σε όποια μορφή της. Κι αυτό τώρα ως πένθος το βιώνω. Τον κλαίω σαν να ήταν πεθαμένος και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Όταν με ανθρώπους χάνεσαι στη ζωή μπορεί και να μην τους ξαναδείς ποτέ μέχρι να πεθάνεις. Εγώ έχω χαθεί με ανθρώπους που μένουν στο διπλανό τετράγωνο κι έχω χρόνια να τους δω. Όπως και να το κάνουμε είναι ένα τέλος. Είναι ένας θάνατος.

---

Σε καταλαβαίνω επειδή συμβαίνουν και σε μενα παρόμοια! Συνδεόμαστε με τα ζώα επειδή ειμαστε φιλόζωοι, ευαίσθητοι χαρακτήρες και επειδή γενικώς κάπου χωλένουν οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Δες και την πιο πάνω αναρτηση μου στο θρεντ σου. Γενικά όσο περισσότερο βγαίνουμε έξω από το σπίτι και κοινονικοποιούμαστε - δραστηριοποιούμαστε τόσο πιο πολύ αλλάζει η διάθεση μας. Αυτό είναι δεδομένο! Τότε η σκέψη μας γίνεται πιο αισιόδοξη και προκύπτουν και νεα ενδιαφεροντα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Κοίτα, εκεί που πάω είναι κέντρο ψυχικής υγείας δημόσιου νοσοκομείου και έχει και ψυχιάτρους, μπορώ να το συζητήσω το θέμα. Τις ορμόνες μου θέλω να τις κοιτάξω αλλά οι ενδοκρινολόγοι δεν σου γράφουν εύκολα τέτοιες εξετάσεις τόσο εξειδικευμένες. Έχω κάνει βέβαια στο παρελθόν τέτοια εξέταση και ήταν μια χαρά. Το πρόβλημα είναι με την D3 που είχα και παίρνω ακόμη χάπι συν του ότι έχω προσθέσει και Β12 απο μόνη μου. Ήδη για μένα αυτό είναι πολύ χημεία.

---

Β12 και εγω παιρνω...
οι βιταμινες δεν ειναι πολλη χημεια... σιγα τα θρεπτικα που παιρνουμε απο τα τροφιμα...

Θα σου προτεινα να το συζητησεις, θα δεις τεραστια διαφορα! δεν υπαρχει λογος να το αμελεις... και αμα σταθεις στα ποδια σου, κανεις και τις τεχνικες του ψυχολογου για να επαναπροσδιορισθεις. Αλλα χωρις μυαλο τι ασκησεις να κανεις?
η ψυχολογια μας, το πως νιωθουμε, ειναι το μυαλο μας! αν το μυαλο μας ειναι θολωμενο πως να βαλουμε σε σειρα τα συναισθηματα μας?
Εγω με τοσο διαβασμα με βιβλια ψυχολογιας, τοση αθληση, διατροφη, φυση, διαλογισμο, το φως που βλεπω τωρα με τα αντικαταθλιπτικα δεν το ειδα με τα αλλα...
Ανεβασε τη σεροτονινη σου, θα κοιμασαι καλυτερα, πιο βαθια, θα ηρεμησει ο αλητης νους, και σιγα σιγα θα μπεις σε αλλη τροχια...
Σε νιωθω σαν ενα πληγωμενο παιδι που εφαγε πολλα χαστουκια και παραιτηθηκε, και καθεται τωρα στη γωνια του ζαρωμενο...

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Σε καταλαβαίνω επειδή συμβαίνουν και σε μενα παρόμοια! Συνδεόμαστε με τα ζώα επειδή ειμαστε φιλόζωοι, ευαίσθητοι χαρακτήρες και επειδή γενικώς κάπου χωλένουν οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Δες και την πιο πάνω αναρτηση μου στο θρεντ σου. Γενικά όσο περισσότερο βγαίνουμε έξω από το σπίτι και κοινονικοποιούμαστε - δραστηριοποιούμαστε τόσο πιο πολύ αλλάζει η διάθεση μας. Αυτό είναι δεδομένο! Τότε η σκέψη μας γίνεται πιο αισιόδοξη και προκύπτουν και νεα ενδιαφεροντα.

---

Ιωάννη την εχω δει και σ' ευχαριστω!! Επειδή έχει κάποια σημεία πολύ σημαντικά θέλω να σου γραψω λιγο πιο αναλυτικα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Εγώ έχασα και τα 2 ζωάκια μου με διαφορά 3 χρόνια. Το μικρό απο λάθος κτηνιάτρου 9 χρονων το '12 και τον μεγάλο μου 21 χρονών το '15. Κι ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω. Το σπίτι μου φαίνεται άδειο χωρίς αυτά. Είναι σαν να έχει πέσει βαρύ πένθος. Μάλλον δεν μπορώ να δεχτώ την απώλεια σε όποια μορφή της. Κι αυτό τώρα ως πένθος το βιώνω. Τον κλαίω σαν να ήταν πεθαμένος και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Όταν με ανθρώπους χάνεσαι στη ζωή μπορεί και να μην τους ξαναδείς ποτέ μέχρι να πεθάνεις. Εγώ έχω χαθεί με ανθρώπους που μένουν στο διπλανό τετράγωνο κι έχω χρόνια να τους δω. Όπως και να το κάνουμε είναι ένα τέλος. Είναι ένας θάνατος.

---

Ναι , ενταξει , ασχημο πραμα ο θανατος , αλλα το ζωο , ξερεις οτι θα κλαταρει μεχρι τα 15 χρ. χοντρικα , το ξερεις οταν το παιρνεις , ο πατερας μου , που ειναι πολυ πιο ευαισθητος , ισως λογω ηλικιας , δεν θελησε να ξαναπαρει ζωο .................και ειναι πολυ χειροτερη η απωλεια ανθρωπου , δεν υπαρχει συγκριση ......

Νοvia, ενα αρθρο που διαβαζα σημερα... νομιζω ισως βοηθησει λιγο...
http://thinkgenerator.blogspot.gr/2013/01/to.html

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Είσαι έτοιμη για ένα νέο ξεκίνημα?

---

Νομίζω σ' αυτή τη φάση αυτό που προσπαθώ είναι να βρώ τις ισορροπίες μου και να νιώσω ήρεμη. Θέλω να επικεντρωθώ σε άλλα πράγματα. Σε δραστηριότητες και στόχους επαγγελματικούς. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ κοινωνικοποίηση, ούτε γνωριμίες κτλ Νομίζω πως όλο αυτό το πράγμα με αποστράγγισε συναισθηματικά και νιώθω εξουθενωμένη. Η επαφή μου με ανθρώπους αυτή τη στιγμή με κουράζει αφάνταστα και με αποδιοργανώνει. Καλά, για φλέρτ ούτε συζήτηση. Νιώθω τόσο ακυρωμένη αυτή τη στιγμή που μόνο ερωτικά δεν μπορώ να νιώσω. Πραγματικά ρε παιδια... και το λέω για εσάς τους άντρες.... δεν γουστάρετε μια γυναίκα;; μην την γουστάρετε, δεν χρειάζεται όμως να την εξευτελίζετε.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Θα επέστρεφε πίσω αν η αιτία του χωρισμού ήταν απλά μια έντονη παρεξήγηση, ένας δυνατός καυγάς που αφορούσε συγκεκριμένη σοβαρή αιτία ενώ όλα έβαιναν ρόδινα. Τότε μπορείς να ελπίζεις σε επιστροφή του ή/και κάνεις εσύ την κίνηση για επανασύνδεση. Αλλιώς, άντρας είναι, αν σε γουσταρε θα εκανε την κίνηση να τα ξαναβρείτε.

---

Δεν νομίζω ότι θα επέστρεφε γιατι δεν πρόλαβε να έρθει ποτέ έτσι κι αλλιώς. Το πράγμα χάλασε εν τη γενέσει του. Εκεί που πήγε να ξεκινήσει, εκεί στράβωσε. Απ' την πρώτη κιόλας στιγμή αρχίσαν τα μπερδέματα με τρίτους, άτομα που έβαζαν λόγια, περίεργοι συσχετισμοί ανθρώπων μεταξύ τους, πολύ παρασκήνιο... κάποια στιγμή καταφέραμε λίγο να έρθουμε πιο κοντά, να ξεπεράσουμε κάποια πράγματα επειδή όμως είχε περάσει πολύς καιρός κι εγώ -για μένα θα μιλήσω γιατί για εκείνον δεν ξέρω- είχα κάνει μεγάλη υπομονή και είχα ανεχτεί πολλά δεν άντεξα, ξέσπασα και τα γάμησα όλα. Ίσως αν τα 'χαμε βρει όταν προέκυψε η φάση να είχε ξεπεραστεί, πέρασε πολύς καιρός όμως και τώρα δεν ξέρω αν μπορούμε να ξανασυντονιστούμε. Μόνο ερωτικά δεν νιώθω αυτή τη στιγμή και να υπήρχε η διάθεση απο εκείνον δεν έχω εγώ πλέον το κουράγιο να τον διεκδικήσω. Έχω καταρρακωθεί. libido, αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση έχουν πιάσει πάτο.

Novia, το ξαναλεω με τον κινδυνο να λεω τα ιδια και τα ιδια, ισως χρειαζεσαι υποστηριξη απο ψυχιατρο, φαρμακευτικα κυριως. Μην το αμελεις!

Οσο για τον τυπο, τελικά, η πολλη φιλολογια μάς εχει κανει κακο! Εξιδανικευουμε, θεοποιουμε καποιον απο 1 ιδιοτητα που τυχαινει να εχει, συμπεραινουμε αυθαιρετα οτι εχει ολοκληρο το πακετο και πεφτουμε στα πατωματα. Λεμε οτι ναι, μετα απο τοσο αγωνα επιτελους βρηκα αυτοΝ τον ενα και μοναδικο που εψαχνα, τον ειδωλοποιουμε, τον στηνουμε στο βαθρο και τον προσκυναμε. Ειμαστε διατεθειμενες να του δωσουμε τα παντα, και αυτος, μπροστα σε τετοια αφοσιωση και υποταγη, τι κανει? απορριπτει σα να πεταει ενα σκουπιδακι απο τον κορφο του...Γιατι? γιατι δεν ηταν αυτος που ονειρευτηκαμε. Ειναι σα να ερωτευτηκες τον πριγκηπα του παραμυθιου και αυτος να ηταν μεταμορφωμενος ο κακος μαγος.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Novia, το ξαναλεω με τον κινδυνο να λεω τα ιδια και τα ιδια, ισως χρειαζεσαι υποστηριξη απο ψυχιατρο, φαρμακευτικα κυριως. Μην το αμελεις!

---

Θα το δούμε με την ψυχολόγο, Μάρα μου. Μου είπε ότι υπάρχουν και κάποια αντικαταθλιπτικά που βοηθούν και στην απώλεια βάρους που είναι εξίσου μια μεγάλη στεναχώρια αυτόν τον καιρό.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Σε νιωθω σαν ενα πληγωμενο παιδι που εφαγε πολλα χαστουκια και παραιτηθηκε, και καθεται τωρα στη γωνια του ζαρωμενο...

---

Ναι, αυτό προσπάθησαν να μου κάνουν και τα κατάφεραν

Καλησπέρα παιδιά, σήμερα είχε ένα πολύ άσχημο επεισόδιο πιο χάλια δεν θα μπορούσε να είναι με πέτυχε καθ' οδόν στο δρόμο για τη σχολή. Δεν έχω νιώσει τελευταία πιο απαίσια απ' ότι σημερα. Πήρα έναν νευρολόγο που μου είχαν συστήσει βασικά για να κάνω μαγνητική, μιλήσαμε λίγο και για φαρμακευτική αγωγή. Μου ανέφερε τα ladose και για να χάσω το βάρος που θέλω. Τι γνώμη έχετε για αυτό το φάρμακο;; Εκείνος μου το παρουσίασε ιδανικό.

Γεια σου Novia!!
το πιο γνωστο αντικαταθλιπτικο ειναι... Καλο θα σου κανει στη φαση που εισαι, αλλα νομιζω καλυτερα να σε ρυθμισει ενας ψυχιατρος.

Για το βαρος γιατι δεν δοκιμαζεις λιγη αθληση? λιγο γυμναστηριο? ισα ισα θα σου φτιαξει τη διαθεση, εστω περπατημα στο διαδρομο.

Ίσως έπρεπε να συννενοηθώ με κάποιον ψυχίατρο στο κέντρο ψυχικής υγείας που κάνω. Τι να σου πω; Μου πήρε 20 ευρώ παρόλο που είναι συμβεβλημένος με τον ΕΟΠΥΥ, ούτε τη μαγνητική μου έγραψε, ούτε τα φάρμακα μου συνταγογράφησε απλώς μου τα έγραψε σε ένα απλό χαρτί. Τελικά δεν ένιωσα να με βοηθάει, πιο πολύ με μπέρδεψε. Η ψυχολόγος μου είχε πει να κάνω μια μαγνητική για να δούμε κεφάλι όχι ότι την ανησυχεία κάτι απλώς για να ησυχάσω εγώ.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Για το βαρος γιατι δεν δοκιμαζεις λιγη αθληση? λιγο γυμναστηριο? ισα ισα θα σου φτιαξει τη διαθεση, εστω περπατημα στο διαδρομο.

---

Αυτή τη στιγμή με τις ζαλάδες που έχω και τις ασχημες κρίσεις πανικού που κάνω έχω περιορίσει τις εξόδους μου κι έχω κλειστεί στο σπίτι. Βγαίνω μόνο για τη σχολή!! Πιο χάλια δε με θυμάμαι ποτέ άλλοτε.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Ίσως έπρεπε να συννενοηθώ με κάποιον ψυχίατρο στο κέντρο ψυχικής υγείας που κάνω. Τι να σου πω; Μου πήρε 20 ευρώ παρόλο που είναι συμβεβλημένος με τον ΕΟΠΥΥ, ούτε τη μαγνητική μου έγραψε, ούτε τα φάρμακα μου συνταγογράφησε απλώς μου τα έγραψε σε ένα απλό χαρτί. Τελικά δεν ένιωσα να με βοηθάει, πιο πολύ με μπέρδεψε. Η ψυχολόγος μου είχε πει να κάνω μια μαγνητική για να δούμε κεφάλι όχι ότι την ανησυχεία κάτι απλώς για να ησυχάσω εγώ.

---

φιλοι μου,
για μαγνητικη εγκεφαλου σε παραπεμπει ο εδικος νευρολογος ,εφ οσον εχει ενδειξεις οτι ειναι απαραιτητη στα πλαισια της ιατρικης εξετασης.

ειναι μια ακριβη εξεταση ,και δεν μπορει το κρατος να την πληρωνει στα πλαισια ενος check up απλως για να καθησυχασομε ,και βεβαια δεν σε παραπεμπει ο ψυχολογος!

ετσι στερουμε πορους απο το συστημα και την στερουνται τελικα αυτοι που την εχουν πραγματικα αναγκη.

φιλικα

Quote:

---

Originally Posted by kostas62

φιλοι μου,
για μαγνητικη εγκεφαλου σε παραπεμπει ο εδικος νευρολογος ,εφ οσον εχει ενδειξεις οτι ειναι απαραιτητη στα πλαισια της ιατρικης εξετασης.

ειναι μια ακριβη εξεταση ,και δεν μπορει το κρατος να την πληρωνει στα πλαισια ενος check up απλως για να καθησυχασομε ,και βεβαια δεν σε παραπεμπει ο ψυχολογος!

ετσι στερουμε πορους απο το συστημα και την στερουνται τελικα αυτοι που την εχουν πραγματικα αναγκη.

φιλικα

---

Σύμφωνοι!! Αυτό επικαλέστηκε κι εκείνος. Ο άνθρωπος όμως που απευθύνεται στον νευρολόγο με κάποια συμπτώματα, που υποφέρει πραγματικά και το πρόβλημα του έχει αλλοιώσει τη σκέψη, το συναίσθημα, την συμπεριφορά, του έχει καταστρέψει την καθημερινότητα, τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπος, δεν μπορεί να χαρεί τη ζωή, χάνει τη ζωή του στην ουσία, έχει ακινητοποιηθεί, δεν μπορεί να είναι μέτοχος της πραγματικότητας, προσπαθεί να βρεί μια λύση, να καταλάβει τι του συμβαίνει, να νιώσει ανακούφιση απο κάπου. Δεν ξύπνησε ένα πρωϊ και είπε: «βρε, πως να ξοδέψω τι μέρα μου σήμερα;; Δεν πάω σε κάνα νευρολόγο να μου γράψει καμιά μαγνητικούλα να γουσταρουμε;;» ούτε έχει καμιά όρεξη να τρώει τα σκιαγραφικά που θα του γ.... τα νεφρά και να διακινδυνεύει μια πιθανή αλλεργία, όπως εγώ. ΥΠΟΦΕΡΕΙ!!! Όταν εγώ είμαι καθ' οδόν και ξαφνικά μου έρχεται ο θάνατος, και κάνω λιποθυμικό επεισόδειο και νιώθω να παραλύω, έχω αστάθεια, κάνω παροδική απώλεια συνείδησης και δεν μπορώ ν' ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου, οφείλω να ψάξω τι υπάρχει μέσα σ' αυτό το κεφάλι πριν ακολουθήσω την οποιαδήποτε θεραπεία και λάβω την οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή. Εξετάσεις δεν μπορούν να σου γράψουν, τα ψυχοφάρμακα όμως ξέρουν να τα πουλάνε αβέρτα και να σε κάνουν φαρμακαποθήκη. Με μεγάλη ευκολία κιόλας. Ας μου βάλουν λοιπόν την υπογραφούλα τους όλοι αυτοί που δίχως να μου κάνουν εξέταση, δίνουν ένα φάρμακο και καταπιείται το όλοι λες και είμαστε ζώα, ότι δεν έχω τίποτα και δεν θα πάθω τίποτα κι εγώ δεν θα τους απασχολήσω ξανα. Την υπογραφούλα τους όμως για να ξέρουμε που να ψάξουμε. Έτσι κάποτε μια μαλάκω ενδοκρινολόγος του ΙΚΑ, με μια ψηλάφιση μου βρήκε πρόβλημα μου έδινε Τ4 και κόντεψε να στείλει. Όταν όμως υπάλληλος του ΕΟΠΥΥ πήγε στον ίδιο να εξεταστεί για κάτι ημικρανίες που είχε, δεν της πήρε δραχμή και μια χαρά της την έγραψε την μαγνητική εκεί δεν στερείται πόρους το σύστημα.... Δεν ντρεπόμαστε λέω εγω! απο εμένα που είμαι άνεργη και άπορη βρήκε να τα πάρει και να με αντιμετωπίζει ως πελατάκι; Το κράτος που στερείται πόρους απο εμένα, σε τι με προστάτευσε εργασιακά για να μπορώ εγώ να καλύπτω μόνη μου την ασφάλεια μου;; Αν είχα χρήματα θα πήγαινα σε ένα ιδιωτικό, σαν άνθρωπος, δεν έχω όμως και πέφτω στην ανάγκη της δημόσιας υγείας και τραβιέμαι απο εδώ κι απο εκεί χωρίς να βρίσκω λύση. Ας μας αφήσουν να ψοφήσουμε λοιπόν, να τελειώνουμε, έτσι κι αλλιώς τους έχουμε σιχαθεί. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει τίποτα νόημα πια. Έτσι κι αλλιώς μας σκοτώνουν. Ας μας αφήσουν να ψοφήσουμε λοιπόν. Να ησυχάσουμε.

γεια σου,
πραγματικα σε καταλαβαινω ,καθως και την αγανακτηση σου, ετσι οπως μας περγραφεις την κατασταση σου.

τα ιδια περιπου περασα και εγω πριν απο 20 χρονια λογω νευρικης εξαντλησης απο εργασιακο αγχος, και μεχρι να καταληξω σε ψυχιατρο για να βρω την ακρη ,ειχα απευθυνθει σε γιατρους ολων των ειδικοτητων!

τοτε ολες οι ακριβες εξετασεις δεν ηταν δωρεαν ,και επομενως ευκολα μας παρεπεμπαν στα ιδιωτικα τους εργαστηρια ,αφου τις πληρωναμε απο την τσεπη μας.

εμενα με ειχαν παραπεμψει ευκολα για 4 μαγνητικες ,απλα για να με καθυσηχασουν και ευτυχως που εχω οικομικη ευχερεια!

παντως πιστευω οτι εαν πας σε ενα νευρολογο το εοπυυ ,και του περγραψεις τα συμπτωματα σου οπως μας τα ειπες, θα σου γραψει παραπεμπτικο για μαγνητικη.

σου ευχομαι καθε καλο
κωστας