γιατι ρε μοναξια με κυνηγας απο παιδι;
Γεια σε όλους...Το δικό μου θέμα είναι η μοναξιά. Νιώθω τελείως μόνη. Έχω βαρεθεί να κάθομαι σπίτι και να μην έχω έναν άνθρωπο να μιλήσω και να βγώ. Είμαι 26. Και ενώ πολλά άτομα στην ηλικία μου είναι κάθε Σάββατο έξω και διασκεδάζουν, εγώ κάθε Σάββατο κάθομαι μόνη μου στο σπίτι και βλέπω ταινίες ή απλώς ψαχνω τρόπους για να περάσει η ώρα.Νιώθω σα φυλακισμένη. Έχω μόνο 3 φίλες με τις οποίες όμως δε βγαίνω έξω ποτέ ούτε έχουμε συχνή επικοινωνία. Η μια με έχει ψιλοπαρατήσει γιατί έχει αγόρι οπότε θέλει μόνο να είναι με το αγόρι της, με την άλλη μένουμε μακριά και η άλλη βρισκεται σε ενα δικό της κόσμο και όποτε της ζητάω να βγούμε θα αρχίσει τις δικαιολογίες''Και δεν έχω πολύ όρεξη, κι νιώθω κουρασμένη, και πού να τρέχουμε τώρα τέτοια ώρα'' και τέτοια. Θα υποθέσετε ότι δεν ασχολούμαι με τίποτα, όμως έχω και τη δουλειά μου και τα χόμπι μου. Έρχομαι δηλαδή σε επαφή με κόσμο με τον οποίο όμως δε θα πούμε κάτι παραπάνω πέρα απ τα πλαίσια μιας τυπικής κουβέντας. Άλλωστε οι πιο πολλοί δεν είναι καν στην ηλικία μου. Πιο παλιά είχα κάνει προσπάθειες προτείνοντας σε κάποιες γνωστές μου να βγούμε οι οποίες απαντούσαν με ένα ''Ναι θα κανονήσουμε'' και δεν κανονίζαμε ποτέ γιατί μετά γίνονταν άφαντες. Οπότε μετά δε τους ξανα έλεγα τίποτα, μη γίνω και ενοχλητική..Και δεν καταλαβαίνω γιατί. Δε θεωρώ ότι είμαι και καμιά βαρετή κοπέλα ή κάτι τέτοιο. Έχω τόση ανάγκη να βγώ που κάποτε είχα φτάσει στο σημείο να βγαίνω μόνη μου έξω.. Ναι το χω κάνει 3-4 φορές και ήταν κάτι τελείως άβολο και θλιβερό. Δε θέλω να κάθομαι άλλο σπίτι. Θέλω απλώς να βγώ έξω με έναν άνθρωπο,να πιούμε το ποτό μας και να μιλήσουμε. Τον ουρανό με τα άστρα ζητάω; Ούτε αγόρι έχω, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που με ενοχλεί τόσο όσο η ανάγκη μου για μια φίλη, η ανάγκη μου για λίγη παρέα και κουβέντα..
γιατι ρε μοναξια με κυνηγας απο παιδι;
καλημέρα Ρούλα :-) μου τράβηξε την προσοχή ο τίτλος του θέματος και άνοιξα. Απορία: λες ότι η μοναξιά σε κυνηγάει από παιδί. Δηλαδή; είσαι μοναχοπαίδι; δεν έπαιζες ποτέ με άλλα παιδάκια;
Κατά τη γνώμη μου, νεαρή μου συνομιλήτρια, η μοναξιά είναι καλή και παρεξηγημένη κατάσταση, όταν όμως έχει ένα μέτρο. Η φιλία επίσης δεν είναι κλαπ κλαπ χτυπάω παλαμάκια και ήρθε. Χτίζεται. Και επειδή η λέξη φίλος/friend είναι πολλές φορές κάθε μέρα μπροστά μας με διάφορες ευκαιρίες, σου λέω μετά λόγου γνώσεως ότι οι πραγματικοί φίλοι στη διάρκεια μιας ζωής ολόκληρης δεν είναι παραπάνω από 4-5 και είναι εξαιρετικά πιθανό να μην έχεις πέσει ακόμα πάνω στον πρώτο.
Δεν υπάρχει περίπτωση, σε διαβεβαιώ, να μην αποκτήσεις αληθινούς φίλους. Θα συμβεί. Εσύ όμως καταλαβαίνω ότι εννοείς φίλους για παρέα, βόλτες, συναναστροφές. Τέτοιους βρίσκει κανείς εύκολα, ιδίως αν είναι νέος, αρκεί η αύρα που αποπνέει να είναι τέτοια που να τους καλεί. Παράδειγμα τελείως τυχαίο: γιατί να κάνω παρέα με ένα κορίτσι απεριποίητο ή που μου βγάζει αρνητίλα ή που με κριτικάρει με λόγια ή με στραβομουτσουνιάσματα γιατί είμαι ζωηρούλα και χαζολογάω με τα αγόρια ή γιατί καπνίζω ή γιατί γελάω θορυβώδικα στο δρόμο ή γιατί είμαι ντυμένη προκλητικά ή γιατί δεν μου αρέσουν τα βιβλία που διαβάζει, τα έργα που βλέπει κλπ κλπ; Τότε εγώ είμαι που επιλέγω ότι δεν σε θέλω για παρέα μου.
Επειδή όμως ονειρεύεσαι κιόλας μιαν αγκαλίτσα κι ας μην το ομολογείς φωναχτά, σου λέγω ότι και η αγκαλίτσα επιλέγει.
Τελικά, δεχόμαστε τους γύρω μας όπως είναι, δεν προσπαθούμε να τους φέρουμε στα μέτρα μας, μειώνουμε την αυστηρή ματιά μας, υιοθετούμε για τον εαυτό μας μια εικόνα συμβατή με τον μέσο όρο τουλάχιστον, χαμογελάμε όσο μπορούμε περισσότερο (με τα φροντισμένα μας δόντια), είμαστε φρεσκολουσμένες και φρεσκομπανιαρισμένες πάντα, τα ρούχα μας (και τα εσώρουχά μας παρακαλώ) είναι όμορφα και καθαρά (έχει σημασία να νιώθουμε επιθυμητές και ας μην πεσαμε ακόμη πάνω στον άντρα της ζωής μας -δυσκολότατο και ιδίως με την πρώτη!-), αγαπάμε τον εαυτό μας με την τρέλα μας, αναγνωρίζοντας όμως στους άλλους να έχουν δικαίωμα στη δική τους.
Ρούλα έφυγες :-) απογειώσου :-) με μέθοδο, οι ουρανοί είναι δικοί σου κούκλα!!
