Originally Posted by
cube
Ήταν νύχτα...Η σιωπή είχε αγκαλιάσει το φεγγάρι και μαζί του και μένα....Μες την απόλυτη σιγαλιά, γοργά τα βήματά μου ξεκούραζαν την ατέλειωτη παύση της σιωπής.....Το φεγγάρι χάριζε απλόχερα το φως του στις διάφανες δροσοσταλίδες και εκείνες από αγάπη αντανακλούσαν την απέραντη ομορφιά του....και από την τόση ομορφιά κατέρρεαν σαν δάκρυα και έπεφταν στη γη, όπως καταρρέει μια ψυχή που κλαίει, όταν δεν υπάρχει κανείς να την ακούσει .....και ξάφνου ....βλέπω εκείνον......ήταν τόσο πληγωμένος......αγκάθια τρυπούσαν το κορμί του και το αίμα πάλευε να ξεφύγει μανιωδώς από την πονεμένη του καρδιά ....από τα μάτια του.... ξεχύνονταν οι ομορφότερες δροσοσταλίδες που γέννησε ποτέ η φύση .....και από τα χείλη του ...έβγαινε η ωραιότερη νότα της σιωπής.....''Ποιος είσαι ?'' του λέω.....'' ποιος σε πλήγωσε ?'' .......''κανείς '' μου λέει .......''Ήπια τον κ.λο μου εδώ δίπλα σε ένα μπιτσόμπαρο και πήγα και γκρεμοτσακίστηκα σα μαλ@κας σε ένα κάκτο ''.................κάπως έτσι γνωριστήκαμε :P :P