Απώλεια μητέρας και μητρότητα

Καλησπέρα!!! Νιώθω ότι είμαι καταραμένη και έτοιμη να βυθιστώ σε κατάθλιψη. Στα 8 μου έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά. Έκτοτε έλεγα θα είμαι δυνατή και σκληρή μαχήτρια για να τον κάνω περήφανο. Κατάφερα τελείωσα το σχολείο , σπούδασα και ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις για το μεταπτυχιακό των ονείρων μου. Αύγουστος 2020 όταν έχασα την γη κάτω απ τα πόδια μου. Η μητέρα μου διαγνώστηκε με καρκίνο μαστού. Από το σοκ ξερνούσα όλη μέρα εγώ που δεν ξερνούσα ποτέ. Τα παράτησα ολα για να την φροντίσω είπα πάμε και και θα το ξεπεράσουμε. Έναν μήνα πριν είχα γνωρίσει και τον άνδρα μου τον οποίο η μητέρα μου δεν ενέκρινε ποτέ για εμένα θεωρώντας τον ύπουλο και ότι δεν θα περάσω καλά. Ήταν ο λόγος που μαλώναμε κάθε μέρα. Ξεκινήσαμε τις θεραπείες κάναμε το χειρουργείο όλα οκ μέχρι που τον Αύγουστο του 2021 διαγνώστηκε με μετάσταση σε εγκέφαλο οστά και ήπαρ. Εκεί μας έδιναν 1 χρόνο ζωής… είπα τελείωσε θεέ μου πάρε εμένα όχι εκείνη τόσο νέα τόσο γερή πριν την βρει το θεριό… το πάλεψε παλικαρίσια είχε όρεξη για ζωή περισσότερο και από εμένα. Τότε ξεκίνησα ένα μεταπτυχιακό και ιταλικά και δουλεια για να ξεχνιέμαι…Ιανουάριο του 2024 μένω έγκυος. Εκείνη με προέτρεψε να κάνω τεστ και χοροπηδούσε από την χαρά της ότι θα γίνει γιαγιά ξετρελάθηκε. Ανυπομονούσε. Όταν ήμουν τριών μηνών έμεινα κρεβάτι για 2 μήνες λόγω αποκόλλησης. Έκτοτε την πήρε η κάτω βόλτα από την στενοχώρια και την απουσία μου γιατί με φρόντιζε η πεθερά μου. Γύρισα σπίτι τον Ιούνιο του 2024 και την είδα αδυνατισμένη και καταβεβλημενη με φανερή νοητική έκπτωση. Ξεκίνησε άνοια η γλυκιά μου….Αύγουστο 2024 είχε πείσμα να πάει για μπάνιο με τον ξάδελφο της … δεν την βαστούσαν τα πόδια της και έπεσε στα ρηχά και πνίγηκε…. Την πρόλαβαν μπήκε νοσοκομείο και έκτοτε ξεκίνησε να τα χάνει και να μην μπορεί να περπατάει εύκολα. 1 Οκτώβρη σπάσανε τα νερά και εκείνη πετάχτηκε με ότι δύναμη είχε και μου είπε μην κλαις αυτό είναι ευχάριστο. Οδήγησα εγώ και πήγαμε να γεννήσω. Πριν 8 μήνες έγινα πρώτη φορά μανούλα με τον χειρότερο για μένα τρόπο δηλαδή καισαρική. Με αποτέλεσμα να μην μπορώ να φροντίσω ούτε την μαμά μου ούτε εμένα ούτε το μωρό. Ο άνδρας μου με βοήθησε με το μωρό και με τις γάζες μου αλλά με την μητέρα μου δεν ήθελε πολλά πολλά. Τότε ξεκίνησα και το 2ο μεταπτυχιακό για να έχω κάτι να κάνω…
21 Ιανουαρίου 2025 μας χαιρέτησε η μανούλα μου και έφυγε γαλήνια για τον άλλο κόσμο αφού ήταν 21 μέρες νοσοκομείο. Εγω δεν μπορούσα να την βλέπω συχνά γιατί είχα το βρέφος μου. 23 Ιανουαρίου της είπα το τελευταίο αντίο… τον Μάρτιο ορκίστηκα στο μεταπτυχιακό και εκείνη δεν ήταν εκεί … πήγα μόνο για να πάω για να έχω φωτογραφίες να βλέπει ο γιος μου είτε ζω είτε όχι…
γιατί μαμά μου για το έκανες αυτό γιατί δεν κοίταζες την υγεία σου γιατί μαμά μου… πλέον έπαυσα να ζω τα κάνω όλα μηχανικά. Θέλω μόνο να κλαίω και να τρώω και να κοιμάμαι… δεν έχω όρεξη να βγω έξω … μόνο το μωρό φροντίζω… νιώθω ότι πέθανα μόλις πέθανε η μαμά μου… και να πεθάνω δεν με νοιάζει μόνο το παιδί μου σκέφτομαι που θα μεγαλώσει με μια γιαγιά που δεν δίνει δεκάρα για την υγεία των παιδιών της και τα τρέφει με ότι σκατα υπάρχουν…
δεν έχω βοήθεια από πουθενά … πως θα ξεπεράσω τόσο πόνο; Πώς θα γίνω καλή μαμά χωρις την βοήθεια σου μαμά; Πως θα χαρώ το παιδί μου;;;

Πραγματικά λυπάμαι για την απώλεια σου. Ουφ...
Έχεις σκεφτεί να πας σε ψυχολόγο να τα συζητήσεις; Μου φαίνεται ότι νιώθεις ενοχές για τις μέρες που δεν ήσουν μαζί της και δεν θα έπρεπε. Δεν μπορούσες. Ήσουν μαζί της και με το παραπάνω. Και η μαμά σου πολύ δυνατή.. Σε βοηθάει ο άντρα σου με το παιδί; Ψυχολογικά σε στηρίζει;

Νιώθω και θα νιώθω ενοχές μια ζωή δεν αλλάζει αυτό… της στάθηκα όσο μπορούσα την φρόντισα της παρείχα τα παντα… μαγείρεμα βολτες όλα τα είχε ότι μπορουσα… Κλαίω που πήγαινα κόντρα στην μητέρα μου για έναν άνθρωπο που τελικά δεν άξιζε… 3 μήνες αφότου την έχασα με είδε να κλαίω κρυφά και η απάντηση του ήταν <<πάλι κλαις>>; Ενώ όταν του λέω ιστορίες για εκείνη για να την κρατάω ζωντανή στην μνήμη μου δεν απαντάει καν… δεν υπάρχει διάλογος… έχει απομακρυνθεί ούτε μια αγκαλιά δεν με παίρνει… μόνη παρηγοριά το παιδί μου…και που έχω παχύνει δεν ασχολείται … σήμερα του είπα ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά και δεν το σχολίασε καν…νιώθω μόνη …πως θα βγω δυνατή και από αυτή την δοκιμασία ; Νιώθω ότι εξαντλούμαι

Καλημέρα.. Χρειάζεσαι στήριξη από έναν ειδικό. Να πεις αυτά που αισθάνεσαι για να ηρεμήσεις. Ήσουν δίπλα της. Πολλά παιδιά δεν ασχολούνται όταν ο γονιός περνάει δύσκολα.. Εσύ ήσουν!!!
Πήγαινες κόντρα όσο αφορά την επιλογή σου, αλλά είχες δικαίωμα να την κάνεις. Είτε λαθος ήταν, είτε σωστή.

Δουλεύεις; Φίλους έχεις? Αδέλφια;

συλληπητήρια για τη μαμά σου, λυπάμαι πολύ. Νομίζω οτι τώρα πενθείς για τη μαμά σου, ίσως γι' αυτό σου βγαίνει τώρα έτσι. Ανέφερες πριν οτι Οκτώμβρη γέννησες με καισαρική, μετά συνέχισες το μεταπτυχιακό και Ιανουάριο αποφοίτησες λίγο μετά το θάνατο της μαμάς σου. Σου πέσανε όλα μαζί, και μέχρι τώρα τα έκανες όλα μηχανικά όπως είπες και εσύ. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, εξήγησε στον άντρα σου οτι είναι μια δύσκολη περίοδος για σένα και να σε βοηθάει με το μωρό κτλ., θα πονέσεις, θα κλάψεις αλλά θα περάσει μετά αυτό. Τώρα αυτό που ανέφερες για τον άντρα σου, μήπως έχεις επηρεαστεί απο τη μαμά σου που δεν τον συμπαθούσε ?

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Καλημέρα.. Χρειάζεσαι στήριξη από έναν ειδικό. Να πεις αυτά που αισθάνεσαι για να ηρεμήσεις. Ήσουν δίπλα της. Πολλά παιδιά δεν ασχολούνται όταν ο γονιός περνάει δύσκολα.. Εσύ ήσουν!!!
Πήγαινες κόντρα όσο αφορά την επιλογή σου, αλλά είχες δικαίωμα να την κάνεις. Είτε λαθος ήταν, είτε σωστή.

Δουλεύεις; Φίλους έχεις? Αδέλφια;

---

Όλοι οι φίλοι μου με ξέχασαν από όταν αρρώστησε η μητέρα μου και έμεινα έγκυος … τους βλέπω σπάνια… δουλεύουν έχουν άλλες προτεραιότητες… με μια φίλη από το πανεπιστήμιο κρατήσαμε καθημερινή τηλεφωνική επικοινωνία… έχω έναν αδελφό που δεν ασχολήθηκε τόσο όσο ήταν άρρωστη η μαμά γιατί δούλευε είναι και μικρότερος μου … δεν ήθελα να τον φορτώνω και εγώ με τα προβλήματα γιατί τον έβλεπα πιο ευαίσθητο τα κρατούσε μέσα του… με αποτέλεσμα να κουβαλούσα εγώ όλα τα βάρη… και ήμουν δυνατή μέχρι που έφυγε η μαμά εκεί έσπασα …

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

συλληπητήρια για τη μαμά σου, λυπάμαι πολύ. Νομίζω οτι τώρα πενθείς για τη μαμά σου, ίσως γι' αυτό σου βγαίνει τώρα έτσι. Ανέφερες πριν οτι Οκτώμβρη γέννησες με καισαρική, μετά συνέχισες το μεταπτυχιακό και Ιανουάριο αποφοίτησες λίγο μετά το θάνατο της μαμάς σου. Σου πέσανε όλα μαζί, και μέχρι τώρα τα έκανες όλα μηχανικά όπως είπες και εσύ. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, εξήγησε στον άντρα σου οτι είναι μια δύσκολη περίοδος για σένα και να σε βοηθάει με το μωρό κτλ., θα πονέσεις, θα κλάψεις αλλά θα περάσει μετά αυτό. Τώρα αυτό που ανέφερες για τον άντρα σου, μήπως έχεις επηρεαστεί απο τη μαμά σου που δεν τον συμπαθούσε ?

---

Σε ευχαριστώ πολύ… με το μωρό με βοηθάει ο άνδρας μου όταν και εφόσον είναι σπίτι…τον κρατάει λίγο να κάνω ένα μπάνιο και να κάνω δουλειές…όμως όταν είναι να βγω από σπίτι για κάποια δουλειά δυσανασχετεί και μου τονίζει να μην αργήσω…όμως δεν είναι πια απέναντι μου όπως παλιά να με αγκαλιάσει να με φιλήσει να μου σταθεί να μου πει ένα σε καταλαβαίνω.. νιώθω ότι κάθεται μόνο για το παιδί … όλη μέρα είναι στο πατρικό του και όλη μέρα μιλάει με την μητέρα του… τα δε ρεπό του τα περνάμε εκεί,… πάω από σπίτι σε σπίτι δεν βγαίνουμε σαν οικογένεια… όλο αυτό με μαραζώνει ακόμα περισσότερο…

κοίτα το να κρατάει το παιδί για να κάνεις εσύ άλλες δουλειές στο σπίτι δεν είναι και μεγάλη βοήθεια. Αν είναι να το κρατάει και με το ζόρι μέχρι να πας σουπερμάρκετ δεν θα ρωτήσω καν για μια βόλτα μόνη σου. Γενικά καλό είναι να βγαίνεις για μια βόλτα, έναν περίπατο και με το παιδί μαζί, θα σου κάνει καλό. Ίσως το οτι πενθείς για τη μαμά σου να τα βλέπεις όλα αρνητικά στη προκειμένη φάση, δηλαδή αυτό που λες οτι δεν σε καταλαβαίνει, δεν σε αγκαλιάζει τόσο οσο πριν μπορεί να είναι λόγω της φάσης που βρίσκεσαι. Πάντως καλό θα ήταν ήρεμα χωρίς εντάσεις να κάνεςι μια συζήτηση μαζί του και να του εξηγήσεις τι σε ενοχλεί και τι χρειάζεσαι.

Μου λέει ότι εγώ φταίω για την συμπεριφορά του που έχω γίνει σκληρή και μου φταίνε όλα… ίσως και να έχω γίνει αλλά δεν θα έπρεπε να δείχνει κατανόηση και να με αγκαλιάζει μέχρι να περάσει η φουρτούνα; Μου έπεσαν όλα μαζί… αν ήταν στην θέση μου θα τον αγκάλιαζα συνεχώς να νιώθει ασφάλεια και ότι κάποιος τον νοιάζεται… δεν ξέρω ίσως απλά δεν μπορούμε να κάνουμε τους άλλους να αντιδρούν όπως θα θέλαμε εμείς… αλλά εγώ βαλτώνω στην μοναξιά και τον πόνο… θέλω την παλιά ζωή μου πίσω, την ανεμελιά που ένιωθα, να μπορώ να κάνω αυτά που θέλω…να πάω ένα γυμναστήριο, να δουλέψω, να βγω με τις φίλες μου, να έχω το σώμα που είχα 25 κιλά λιγότερο… και τώρα βαλτώνω χωρίς βοήθεια χωρίς κατανόηση..εκείνος και η οικογένεια του νοιάζονται μόνο για το παιδί… για αυτούς δεν υπάρχω επειδή η μητέρα μου δεν ήθελε εκείνον και το σόι του…και τελικά είχε δίκιο… ένας καλός άνθρωπος ακόμα και αν του φερθείς άσχημα θα συγχωρέσει … δεν θα κρατήσει κακία…

το να ζητάς να δουλεύεις, πηγαίνεις γυμναστήριο και να βγαίνεις με μια φίλη σου είναι απόλυτα λογικό
δηλαδή ο άντρας σου θέλει να είσαι συνέχεια σπίτι και να βγαίνεις παρά μόνο για τα ψώνια του σπιτιου ?

Και αυτό με χίλια ζόρια… μακάρι να μπορούσα να παίρνω το παιδί όπου πηγαίνω αλλά δεν είναι εφικτό … ο άνδρας μου κοιτάζει μόνο τις δικές του δουλειές και δεν καταλαβαίνει ότι έχω αξία εγώ ανάγκες είμαι και εγώ άνθρωπος… δεν μπορώ όλη μου η ζωή να είναι μόνο βόλτα με το μωρό κοντά στο σπίτι … θέλω να οδηγάω να πηγαίνω σούπερ μάρκετ γυμναστήριο να δουλέψω δεν ζητάω πολλά

Quote:

---

Originally Posted by Philuoi

Μου λέει ότι εγώ φταίω για την συμπεριφορά του που έχω γίνει σκληρή και μου φταίνε όλα… ίσως και να έχω γίνει αλλά δεν θα έπρεπε να δείχνει κατανόηση και να με αγκαλιάζει μέχρι να περάσει η φουρτούνα; Μου έπεσαν όλα μαζί… αν ήταν στην θέση μου θα τον αγκάλιαζα συνεχώς να νιώθει ασφάλεια και ότι κάποιος τον νοιάζεται… δεν ξέρω ίσως απλά δεν μπορούμε να κάνουμε τους άλλους να αντιδρούν όπως θα θέλαμε εμείς… αλλά εγώ βαλτώνω στην μοναξιά και τον πόνο… θέλω την παλιά ζωή μου πίσω, την ανεμελιά που ένιωθα, να μπορώ να κάνω αυτά που θέλω…να πάω ένα γυμναστήριο, να δουλέψω, να βγω με τις φίλες μου, να έχω το σώμα που είχα 25 κιλά λιγότερο… και τώρα βαλτώνω χωρίς βοήθεια χωρίς κατανόηση..εκείνος και η οικογένεια του νοιάζονται μόνο για το παιδί… για αυτούς δεν υπάρχω επειδή η μητέρα μου δεν ήθελε εκείνον και το σόι του…και τελικά είχε δίκιο… ένας καλός άνθρωπος ακόμα και αν του φερθείς άσχημα θα συγχωρέσει … δεν θα κρατήσει κακία…

---

Συλλυπητηρια για την απωλεια σου.
Δεν τους αγαπας, ουτε το παιδι σου ουτε τον αντρα σου αφου τους θεωρεις λαθος σου και σε πηρανε χαμπαρι. Δεν μπορεις να ελεγχεις τους ανθρωπους και να σε αγαπανε, συντομα θα βγουν τα ρομποτ, θα παρεις ενα και θα κανει ο,τι θελεις. Σε βαραινουν ολα επειδη τα κανεις απο υποχρεωση οχι απο αγαπη. Βρες τροπο να κανετε νεα αρχη στη σχεση σας γιατι η πιστωση που κανετε ο εανας στον αλλον εχει τελειωσει. Δεν σου κραταει κακια, απλα καταλαβε οτι "θελεις την παλια σου την ζωη πισω".

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Συλλυπητηρια για την απωλεια σου.
Δεν τους αγαπας, ουτε το παιδι σου ουτε τον αντρα σου αφου τους θεωρεις λαθος σου και σε πηρανε χαμπαρι. Δεν μπορεις να ελεγχεις τους ανθρωπους και να σε αγαπανε, συντομα θα βγουν τα ρομποτ, θα παρεις ενα και θα κανει ο,τι θελεις. Σε βαραινουν ολα επειδη τα κανεις απο υποχρεωση οχι απο αγαπη. Βρες τροπο να κανετε νεα αρχη στη σχεση σας γιατι η πιστωση που κανετε ο εανας στον αλλον εχει τελειωσει. Δεν σου κραταει κακια, απλα καταλαβε οτι "θελεις την παλια σου την ζωη πισω".

---

δηλαδή με βάση τα δικά σου λεγόμενα θεωρείς οτι μια γυναίκα οταν παντρεύεται πρέπει να κλείνεται σε μπουντρούμι ?

Philuoi είναι πολυ λογικά αυτά που ζητάς, αλλά δεν καταλαβαίνω λες οτι γνωρίστηκες το 2020 με τον άντρα σου, άρα είσαστε σχεδόν 5 χρόνια μάζι, είχε πάντα αυτή τη συμπεριφορά ή ξαφνικά άλλαξε ? Όταν είσαι με έναν άνθρωπο κάποια χρόνια συζητάς τα θέλω σου και πως βλέπετε μαζί το μέλλον. Λογικό να νιώθεις έτσι και σίγουρα και με την απώλεια της μαμάς σου νιώθεις ακόμα χειρότερα.

Από το 2ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης τον έβλεπα να αλλάζει… στην αρχή το ότι σταμάτησε να με αγκαλιάζει το έριχνε στο ότι φοβόταν μην με τραντάξει και πάθει κάτι το μωρό γιατί είχα αποκόλληση… μετά σταμάτησε και τα φιλιά για να μην με κολλήσει κάτι και το μεταδώσω στο παιδί… τώρα απλά όταν γυρνάει από την δουλειά κάθεται με το παιδί και μετά ξαπλώνει στο κρεβάτι και βλέπει βίντεο στο κινητό μέχρι να τον πάρει ο ύπνος… ούτε να με αγκαλιάσει όπως κοιμόμασταν παλιά αγκαλιά ούτε τίποτα… και να το κάνω εγώ θα μου πει <<κάτσε μωρή χοντρή με πλάκωσες>>, <<τι θες πάλι >> κλπ

Ααα άρα με βάση τα λεγόμενα σου έχω θα πρέπει να κάθομαι κλεισμένη σπίτι να πλέον να καθαρίζω να τρώω να φροντίζω το μωρό και να μην έχω δικαίωμα να με αγαπάει κανείς να μην νιώθω ένα χάδι μια αγκαλια να μην πάω βόλτα να μην προσέχω τον εαυτό μου να βυθιστώ στην κατάθλιψη για να γίνω εγώ ρομπότ

Quote:

---

Originally Posted by Philuoi

Από το 2ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης τον έβλεπα να αλλάζει… στην αρχή το ότι σταμάτησε να με αγκαλιάζει το έριχνε στο ότι φοβόταν μην με τραντάξει και πάθει κάτι το μωρό γιατί είχα αποκόλληση… μετά σταμάτησε και τα φιλιά για να μην με κολλήσει κάτι και το μεταδώσω στο παιδί… τώρα απλά όταν γυρνάει από την δουλειά κάθεται με το παιδί και μετά ξαπλώνει στο κρεβάτι και βλέπει βίντεο στο κινητό μέχρι να τον πάρει ο ύπνος… ούτε να με αγκαλιάσει όπως κοιμόμασταν παλιά αγκαλιά ούτε τίποτα… και να το κάνω εγώ θα μου πει <<κάτσε μωρή χοντρή με πλάκωσες>>, <<τι θες πάλι >> κλπ

---

Απλα φυγε.

Quote:

---

Originally Posted by Philuoi

Από το 2ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης τον έβλεπα να αλλάζει… στην αρχή το ότι σταμάτησε να με αγκαλιάζει το έριχνε στο ότι φοβόταν μην με τραντάξει και πάθει κάτι το μωρό γιατί είχα αποκόλληση… μετά σταμάτησε και τα φιλιά για να μην με κολλήσει κάτι και το μεταδώσω στο παιδί… τώρα απλά όταν γυρνάει από την δουλειά κάθεται με το παιδί και μετά ξαπλώνει στο κρεβάτι και βλέπει βίντεο στο κινητό μέχρι να τον πάρει ο ύπνος… ούτε να με αγκαλιάσει όπως κοιμόμασταν παλιά αγκαλιά ούτε τίποτα… και να το κάνω εγώ θα μου πει <<κάτσε μωρή χοντρή με πλάκωσες>>, <<τι θες πάλι >> κλπ

---

τώρα σοβαρά σου μιλάει έτσι ? ή ειρωνικά το λες ? κανονικά θα έπρεπε να είναι δίπλα σου και όχι απόμακρος. Τώρα όσο για τα κιλά, λογικό να πάρεις, έγκυος ήσουν αλλά γενικά όλη αυτή η κατάσταση δεν σε βοηθάει στο να χάσεις αλλά να πάρεις και άλλα. Προσπάθησε να κάνεις ένα πρόγραμμα διατροφής και κόψε τα γλυκά πρώτα απ' όλα για σένα για να νιώθεις εσύ καλά. Όταν νιώθεις πεσμένη βγες μια βόλτα, απο το να φάς κάτι καλύτερα να βγεις. Σίγουρα επηρεάζει και η διατροφή τη διαθεσή μας. Αυτό που σε ρώτησα πριν αν άλλαξε εννοούσα και στο γεγονός οτι δεν δουλεύεις, δηλαδή αυτά τα 5 χρόνια που είσαστε μαζί δεν είχατε συζητήσει για το αν θα δουλεύεις κτλ ? Ήταν θετικός και άλλαξε στη πορεία ή είχες δεχτεί να είσαι σπίτι να μην δουλεύεις και τώρα βλέπεις οτι δεν την παλεύεις ? Η κατάσταση που παρουσιάζεις τώρα οτι δεν σε αφήνει να δουλέψεις να πας γυμναστήριο, μια βόλτα κτλ ήταν πάντα έτσι ?

Σε συζητήσεις που κάναμε έλεγε ότι θα δουλεύω κλπ όμως τώρα που δεν έχω που να αφήσω το μωρό προφανώς δεν γίνεται γιατί εκείνος δεν προθυμοποιείται να το κρατήσει μόλις σχολάει… έστω και 4ωρη απασχόληση να έβρισκα θα με βοηθούσε να ξεφεύγει το μυαλό …όσο κάθομαι σπίτι και τρώω και δεν κινούμαι και κλαίω γιατί σκέφτομαι… όταν βγαίνω έξω μου αλλάζει η διάθεση …

Δεν είναι εύκολο δεν έχω βοήθεια πλέον… πως θα μεγαλώσω το παιδί μου χωρίς να αρρωστήσω από το άγχος… ή θα ζω μια ζωή στην μιζέρια δίπλα του ή θα φύγω και θα βρω την δύναμη να τα καταφέρω μόνη μου… προς το παρόν θα του δώσω άλλη μια ευκαιρία να δω μήπως και εκείνος περνάει φάση..

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

δηλαδή με βάση τα δικά σου λεγόμενα θεωρείς οτι μια γυναίκα οταν παντρεύεται πρέπει να κλείνεται σε μπουντρούμι ?

Philuoi είναι πολυ λογικά αυτά που ζητάς, αλλά δεν καταλαβαίνω λες οτι γνωρίστηκες το 2020 με τον άντρα σου, άρα είσαστε σχεδόν 5 χρόνια μάζι, είχε πάντα αυτή τη συμπεριφορά ή ξαφνικά άλλαξε ? Όταν είσαι με έναν άνθρωπο κάποια χρόνια συζητάς τα θέλω σου και πως βλέπετε μαζί το μέλλον. Λογικό να νιώθεις έτσι και σίγουρα και με την απώλεια της μαμάς σου νιώθεις ακόμα χειρότερα.

---

Μαρακι, μου λες κατι τωρα που αυτη δεν το εχει αναφερει, την ηξερες πριν απο το φορουμ η οπως λεει η Remedy κανεις πολλαπλους λογαριασμους. Μου φντ μπερδεψες την ιστορια η το ακαουντ.

Quote:

---

Originally Posted by Philuoi

Σε συζητήσεις που κάναμε έλεγε ότι θα δουλεύω κλπ όμως τώρα που δεν έχω που να αφήσω το μωρό προφανώς δεν γίνεται γιατί εκείνος δεν προθυμοποιείται να το κρατήσει μόλις σχολάει… έστω και 4ωρη απασχόληση να έβρισκα θα με βοηθούσε να ξεφεύγει το μυαλό …όσο κάθομαι σπίτι και τρώω και δεν κινούμαι και κλαίω γιατί σκέφτομαι… όταν βγαίνω έξω μου αλλάζει η διάθεση …

---

αν προσέχουν το παιδί οι γονείς του ? γενικά καλό να το συζητήσεις μαί του και να μην συνηθίσεις σε αυτή τη κατάσταση

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Μαρακι, μου λες κατι τωρα που αυτη δεν το εχει αναφερει, την ηξερες πριν απο το φορουμ η οπως λεει η Remedy κανεις πολλαπλους λογαριασμους. Μου φντ μπερδεψες την ιστορια η το ακαουντ.

---

έχεις ξεφύγει σήμερα τι είπα που δεν είπε η ίδια ? ξεστραβώσου και διάβασε τι έγραψε στις αναρτήσεις

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

έχεις ξεφύγει σήμερα τι είπα που δεν είπε η ίδια ? ξεστραβώσου και διάβασε τι έγραψε στις αναρτήσεις

---

Εισαι σιγουρη η το διαβασες εκει που ειπα να κλειστει μεσα, γτ τετοιο πραγμα δεν εχω πει.

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Εισαι σιγουρη η το διαβασες εκει που ειπα να κλειστει μεσα, γτ τετοιο πραγμα δεν εχω πει.

---

αν καταλαβαίνει κάποιος τι γράφεις ας επέμβει γιατί εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

αν καταλαβαίνει κάποιος τι γράφεις ας επέμβει γιατί εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά

---

Στο αρχηκο της ποστ το 40% επικεντρωνεται στο μεγαλειο της και το υπολοιπο ειναι ο πονος της για την απολεια - ο αντρας της και η χαρα που της δινει το παιδι της ειναι "στατιστικο λαθος". Για τα οικογενειακα της μαθαμε απο ΔΙΚΙΑ σου υποδειξη που αυτη επιβεβαιωσε.

Ποιο είναι ακριβώς το μεγαλείο μου για να το δω και εγώ; Που ξεσκίζομαι για του άλλους; Που έχασα την μάνα μου; Ή που είμαι στα όρια κατάθλιψης και είμαι πλέον αυτοκαταστροφική; Και πότε είπα ότι το παιδί μου είναι λάθος; Αναφέρεσαι σε αυτό που είπα ότι ο άνδρας που διάλεξα τελικά δεν με στήριξε και έκανα λάθος επιλογή; Ή στο ότι θέλω την παλιά ζωή μου μαζί βέβαια με το παιδί μου γιατί είμαι άνθρωπος και όχι ρομπότ;
Ελπίζω να μην τα λες αλήθεια γιατί τότε λυπάμαι έχεις απουσία ενσυναίσθησης και είσαι απλά κακός χαρακτήρας.

Γενικά δεν τους εμπιστεύομαι … φοβάμαι να το αφήνω σε εκείνους επίσης δεν θέλω να συνηθίσουν την γιαγιά που είναι όλα στα @@@της ότι αρπάξει ο κωλος της σε αυτήν την ζωή και έχει φουλ ανθυγιεινές συνήθειες … προτιμώ να είναι με τον πατέρα το μωρό.

Χρειαζεσαι στήριξη αυτή την περίοδο. Ψυχολογική. Για να δεις μετά πιο καθαρά τη σχέση σου με τον άντρα σου. Βάλε στο πρόγραμμα σου ένα ψυχολόγο.

Από αυτά που ακούς γενικά στη ζωή σου, σαν συμβουλές. Εσύ επιλέγεις τι θα κρατήσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Philuoi

Δεν είναι εύκολο δεν έχω βοήθεια πλέον… πως θα μεγαλώσω το παιδί μου χωρίς να αρρωστήσω από το άγχος… ή θα ζω μια ζωή στην μιζέρια δίπλα του ή θα φύγω και θα βρω την δύναμη να τα καταφέρω μόνη μου… προς το παρόν θα του δώσω άλλη μια ευκαιρία να δω μήπως και εκείνος περνάει φάση..

---

Συλλυπητήρια και καλή δύναμη σου εύχομαι.. Αλλά και επίσης να σου ζήσει το παιδάκι σου, να ναι γερό και καλότυχο. Αυτή τη στιγμή με όλη αυτή την επιβάρυνση που περνάς δεν είναι καιρός για τέτοιες σοβαρές αποφάσεις. Καλά κάνεις και λες θα δώσω ευκαιρία. Να πάρετε αρκετό χρόνο, και μετά κι άλλο χρόνο, όχι σπασμωδικές κινήσεις τώρα. Και να κάτσετε σαν ζευγάρι να συζητήσετε αυτά που λες, να του πεις τι νιώθεις, τι έχεις ανάγκη, να ακούσεις και αυτόν κλπ. Μη βάλετε κανέναν άλλον ανάμεσά σας για να λύσει το πρόβλημα, μόνο εσείς μπορείτε, κανείς άλλος, ούτε καν ειδικός. Υπάρχει σημαντικός κίνδυνος για να σας «λύσει» το πρόβλημα να σας λύσει το γάμο.. Ηρεμία, ψυχραιμία, δώσε χρόνο στον εαυτό σου να βρει πάλι τα πατήματά του, κι όλα καλά θα πάνε.

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Συλλυπητήρια και καλή δύναμη σου εύχομαι.. Αλλά και επίσης να σου ζήσει το παιδάκι σου, να ναι γερό και καλότυχο. Αυτή τη στιγμή με όλη αυτή την επιβάρυνση που περνάς δεν είναι καιρός για τέτοιες σοβαρές αποφάσεις. Καλά κάνεις και λες θα δώσω ευκαιρία. Να πάρετε αρκετό χρόνο, και μετά κι άλλο χρόνο, όχι σπασμωδικές κινήσεις τώρα. Και να κάτσετε σαν ζευγάρι να συζητήσετε αυτά που λες, να του πεις τι νιώθεις, τι έχεις ανάγκη, να ακούσεις και αυτόν κλπ. Μη βάλετε κανέναν άλλον ανάμεσά σας για να λύσει το πρόβλημα, μόνο εσείς μπορείτε, κανείς άλλος, ούτε καν ειδικός. Υπάρχει σημαντικός κίνδυνος για να σας «λύσει» το πρόβλημα να σας λύσει το γάμο.. Ηρεμία, ψυχραιμία, δώσε χρόνο στον εαυτό σου να βρει πάλι τα πατήματά του, κι όλα καλά θα πάνε.

---

Ευχαριστώ πάρα πολύ… ναι εννοείται θα υπάρξει συζήτηση δεν είναι απλά μια σχέση έχουμε ένα παιδί μαζί… θα το παλέψω… αλλά πρώτα πρέπει να παλέψω με το πένθος μου και όλη την άρνηση για ζωή που νιώθω μετά από όλα αυτά… δεν έχω έναν άνθρωπο να με καταλάβει να με πάρει μια αγκαλιά… όλοι με βλέπουν δυνατή και πως τα κατάφερα αυτό μου λένε ότι δεν έχω ανάγκη αλλά εγώ μέσα μου λιώνω… υποφέρω κλαίω όλη μέρα… και τι θα μου πει ο ψυχολόγος ότι η ζωή συνεχίζεται ότι έτσι είναι ο κύκλος του ανθρώπου κλπ κλπ

Quote:

---

Originally Posted by Philuoi

Ευχαριστώ πάρα πολύ… ναι εννοείται θα υπάρξει συζήτηση δεν είναι απλά μια σχέση έχουμε ένα παιδί μαζί… θα το παλέψω… αλλά πρώτα πρέπει να παλέψω με το πένθος μου και όλη την άρνηση για ζωή που νιώθω μετά από όλα αυτά… δεν έχω έναν άνθρωπο να με καταλάβει να με πάρει μια αγκαλιά… όλοι με βλέπουν δυνατή και πως τα κατάφερα αυτό μου λένε ότι δεν έχω ανάγκη αλλά εγώ μέσα μου λιώνω… υποφέρω κλαίω όλη μέρα… και τι θα μου πει ο ψυχολόγος ότι η ζωή συνεχίζεται ότι έτσι είναι ο κύκλος του ανθρώπου κλπ κλπ

---

Δεν θα σου πει αυτό ο ψυχολόγος. Δεν λειτουργεί έτσι η θεραπεία.. Ενώ ξέρεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια, αρνησε να την πάρεις και περιμένεις από έναν τρίτο να σε βγάλει από εκεί που είσαι (τον άντρα σου). Ακόμη και να είχες την στήριξη που ζητάς από τον άντρα σου, παλι δεν θα ήταν εύκολα τα πράγματα από την στιγμή που βλέπεις τα πράγματα μαύρα. Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να βρεις εσύ την διέξοδο μέσα από τισ συζητήσεις. Θα μπορείς να μιλήσεις χωρίς φόβο μην κριθεις, να κλάψεις, να θυμώσεις, να νιώσεις ότι μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα.. Να νιώσεις και πάλι δυνατή

Quote:

---

Originally Posted by Philuoi

..δεν έχω έναν άνθρωπο να με καταλάβει να με πάρει μια αγκαλιά…

---

Όλα καλά θα πάνε.. Θα περάσει το δύσκολο..

https://media.tenor.com/LNPb6AuebmQA...ug-loading.gif

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Στο αρχηκο της ποστ το 40% επικεντρωνεται στο μεγαλειο της και το υπολοιπο ειναι ο πονος της για την απολεια - ο αντρας της και η χαρα που της δινει το παιδι της ειναι "στατιστικο λαθος". Για τα οικογενειακα της μαθαμε απο ΔΙΚΙΑ σου υποδειξη που αυτη επιβεβαιωσε.

---

Τι λες μωρέ?? Τι είπα εγώ που δεν είπε? Μπορείς να μην γράφεις συνέχεια ασυναρτησίες?

Quote:

---

Originally Posted by Philuoi

Ποιο είναι ακριβώς το μεγαλείο μου για να το δω και εγώ; Που ξεσκίζομαι για του άλλους; Που έχασα την μάνα μου; Ή που είμαι στα όρια κατάθλιψης και είμαι πλέον αυτοκαταστροφική; Και πότε είπα ότι το παιδί μου είναι λάθος; Αναφέρεσαι σε αυτό που είπα ότι ο άνδρας που διάλεξα τελικά δεν με στήριξε και έκανα λάθος επιλογή; Ή στο ότι θέλω την παλιά ζωή μου μαζί βέβαια με το παιδί μου γιατί είμαι άνθρωπος και όχι ρομπότ;
Ελπίζω να μην τα λες αλήθεια γιατί τότε λυπάμαι έχεις απουσία ενσυναίσθησης και είσαι απλά κακός χαρακτήρας.

---

Μην δίνεις σημασία που και που πετάει χοντράδες χωρίς να το καταλαβαίνει

Quote:

---

Originally Posted by Philuoi

Ευχαριστώ πάρα πολύ… ναι εννοείται θα υπάρξει συζήτηση δεν είναι απλά μια σχέση έχουμε ένα παιδί μαζί… θα το παλέψω… αλλά πρώτα πρέπει να παλέψω με το πένθος μου και όλη την άρνηση για ζωή που νιώθω μετά από όλα αυτά… δεν έχω έναν άνθρωπο να με καταλάβει να με πάρει μια αγκαλιά… όλοι με βλέπουν δυνατή και πως τα κατάφερα αυτό μου λένε ότι δεν έχω ανάγκη αλλά εγώ μέσα μου λιώνω… υποφέρω κλαίω όλη μέρα… και τι θα μου πει ο ψυχολόγος ότι η ζωή συνεχίζεται ότι έτσι είναι ο κύκλος του ανθρώπου κλπ κλπ

---

Είναι πολύ άσχημο αυτό που περνάς και ζητάς τα αυτονόητα. Πάρε χρόνο για τον εαυτό σου να ξεπεράσεις αυτή τη φάση του πένθους, μίλησε με τον άντρα σου πες του ότι δεν είσαι καλά και οτι θέλεις λίγο χρόνο, να κρατάει αυτός περισσότερο το παιδί ή αν έχεις κάποιο δικό σου συγγενή πήγαινε το στους δικούς σου. Έχετε κάτσει να συζητήσετε σαν ζευγάρι ήρεμα? Γιατί άλλο το να πετάξεις κάτι σε μια άσχετη στιγμή και άλλο να του μιλήσεις σοβαρά. Θέλω να πω και εγώ σε μια σχέση που είχα,υπήρχαν πράγματα που με ενοχλούσαν και αντί κάτσω να συζητήσω, πετούσα σπόντες σε άσχετες στιγμές ενώ στην ουσία αυτό που χρειάζεται είναι διάλογος. Κάνε μια συζήτηση μαζί του και πιστεύω θα καταλάβει..

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Συλλυπητηρια για την απωλεια σου.
Δεν τους αγαπας, ουτε το παιδι σου ουτε τον αντρα σου αφου τους θεωρεις λαθος σου και σε πηρανε χαμπαρι. Δεν μπορεις να ελεγχεις τους ανθρωπους και να σε αγαπανε, συντομα θα βγουν τα ρομποτ, θα παρεις ενα και θα κανει ο,τι θελεις. Σε βαραινουν ολα επειδη τα κανεις απο υποχρεωση οχι απο αγαπη. Βρες τροπο να κανετε νεα αρχη στη σχεση σας γιατι η πιστωση που κανετε ο εανας στον αλλον εχει τελειωσει. Δεν σου κραταει κακια, απλα καταλαβε οτι "θελεις την παλια σου την ζωη πισω".

---

Εδω μιλαω στην κυρια.

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

δηλαδή με βάση τα δικά σου λεγόμενα θεωρείς οτι μια γυναίκα οταν παντρεύεται πρέπει να κλείνεται σε μπουντρούμι ?

---

Εδω πεταγεσαι και δειχνωντας συναισθηματικη επενδηση στο θρεντ, κατηγορωντας με για κατι που δεν εχω πει.

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

Τι λες μωρέ?? Τι είπα εγώ που δεν είπε? Μπορείς να μην γράφεις συνέχεια ασυναρτησίες?

---

Πηγαινε και διαβασε το αρχηκο της και δες ποιοι ειναι οι προβληματισμοι της. Θα ελεγα να χαλαρωσεις λιγο...

Η γυναίκα έγραψε οτι έχει πεθάνει η μαμά της, έχει βάλει κιλά, δεν βγαίνει απο το σπίτι καθώς ο άντρας της δεν βοηθάει. Ο άντρας της δεν είναι σύμφωνος ούτε στο να βγεί βόλτα, δεν μπορεί να εργαστεί, να ξεκινήσει γυμναστήριο κτλ. Είναι απόμακρος και δν έχει κάπου να μιλήσει. Και η απάντηση σου προς αυτή τη γυναίκα που περνάει μια άσχημη φάση είναι οτι δεν αγαπάει την οικογενειά της και οτι ο άντρας της συμπεριφέρεται έτσι γιατί αυτή θέλει τη παλιά της ζωή ?? Σοβαρά τώρα ? Μετά γράφεις οτι είπα κάτι που δεν είπε και μήπως έχω άλλο λογαριασμό κτλ και η απάντηση σου στο τι είπα οτι για 40% παραπάνω οτι αναφέρθηκα σε κάτι.. αρλούμπες !! γράφεις ασυναρτησίες και δεν σκέφτεσαι οτι χαλάς το θέμα που άνοιξε αυτή η γυναίκα και σε τι φάση μπορεί να είναι !!

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

Είναι πολύ άσχημο αυτό που περνάς και ζητάς τα αυτονόητα. Πάρε χρόνο για τον εαυτό σου να ξεπεράσεις αυτή τη φάση του πένθους, μίλησε με τον άντρα σου πες του ότι δεν είσαι καλά και οτι θέλεις λίγο χρόνο, να κρατάει αυτός περισσότερο το παιδί ή αν έχεις κάποιο δικό σου συγγενή πήγαινε το στους δικούς σου. Έχετε κάτσει να συζητήσετε σαν ζευγάρι ήρεμα? Γιατί άλλο το να πετάξεις κάτι σε μια άσχετη στιγμή και άλλο να του μιλήσεις σοβαρά. Θέλω να πω και εγώ σε μια σχέση που είχα,υπήρχαν πράγματα που με ενοχλούσαν και αντί κάτσω να συζητήσω, πετούσα σπόντες σε άσχετες στιγμές ενώ στην ουσία αυτό που χρειάζεται είναι διάλογος. Κάνε μια συζήτηση μαζί του και πιστεύω θα καταλάβει..

---

Εννοείται έχω προσπαθήσει πολλές φορές … κάθε φορά που του το συζητάω λέει ότι γκρινιάζω … γενικά όταν θέλω να συζητήσω κάτι λέει ότι γκρινιάζω .. μιλάει μόνο για τον εαυτό του και για αυτά που θέλει να κάνει… δεν με ρωτάει τίποτα για μένα πχ αγάπη μ τι έκανες σήμερα; Πως σκέφτεσαι το μέλλον επαγγελματικά τι θα κάνεις ; Κλπ κάτι δηλαδη να δείξει ενδιαφέρον… πόσο μάλλον για το πένθος μου αφού η μητέρα μου δεν τον ήθελε το κρατάει μανιάτικο δεν τον νοιάζει πως νιώθω …

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

Είναι πολύ άσχημο αυτό που περνάς και ζητάς τα αυτονόητα. Πάρε χρόνο για τον εαυτό σου να ξεπεράσεις αυτή τη φάση του πένθους, μίλησε με τον άντρα σου πες του ότι δεν είσαι καλά και οτι θέλεις λίγο χρόνο, να κρατάει αυτός περισσότερο το παιδί ή αν έχεις κάποιο δικό σου συγγενή πήγαινε το στους δικούς σου. Έχετε κάτσει να συζητήσετε σαν ζευγάρι ήρεμα? Γιατί άλλο το να πετάξεις κάτι σε μια άσχετη στιγμή και άλλο να του μιλήσεις σοβαρά. Θέλω να πω και εγώ σε μια σχέση που είχα,υπήρχαν πράγματα που με ενοχλούσαν και αντί κάτσω να συζητήσω, πετούσα σπόντες σε άσχετες στιγμές ενώ στην ουσία αυτό που χρειάζεται είναι διάλογος. Κάνε μια συζήτηση μαζί του και πιστεύω θα καταλάβει..

---

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

Η γυναίκα έγραψε οτι έχει πεθάνει η μαμά της, έχει βάλει κιλά, δεν βγαίνει απο το σπίτι καθώς ο άντρας της δεν βοηθάει. Ο άντρας της δεν είναι σύμφωνος ούτε στο να βγεί βόλτα, δεν μπορεί να εργαστεί, να ξεκινήσει γυμναστήριο κτλ. Είναι απόμακρος και δν έχει κάπου να μιλήσει. Και η απάντηση σου προς αυτή τη γυναίκα που περνάει μια άσχημη φάση είναι οτι δεν αγαπάει την οικογενειά της και οτι ο άντρας της συμπεριφέρεται έτσι γιατί αυτή θέλει τη παλιά της ζωή ?? Σοβαρά τώρα ? Μετά γράφεις οτι είπα κάτι που δεν είπε και μήπως έχω άλλο λογαριασμό κτλ και η απάντηση σου στο τι είπα οτι για 40% παραπάνω οτι αναφέρθηκα σε κάτι.. αρλούμπες !! γράφεις ασυναρτησίες και δεν σκέφτεσαι οτι χαλάς το θέμα που άνοιξε αυτή η γυναίκα και σε τι φάση μπορεί να είναι !!

---

Το κορυφαίο σε όλα αυτά είναι ότι μένουμε στο πατρικό μου αφού του το πρότεινα για να μην πληρώνουμε ενοίκιο αφού είναι άδειο πλέον …και προέκυψε ένα θέμα με το σπίτι .. όταν του είπα ότι είμαι μόνη με το μωρό και δεν μπορώ να ασχοληθώ με τις εργασίες να είμαι πίσω από μαστόρους εκείνος μου είπε <<μπορείς να το τρέξεις με τον αδερφό σου δεν είναι δικό μου σπίτι μην με ανακατεύεις τι σχέση έχω εγώ >>… εν ολίγοις και να ζητάω βοήθεια δεν με βοηθάει.. και αν τον ρωτήσει κάποιος άλλος κοκορεύεται ότι μου έχει σταθεί σε όλα …

Έχεις δίκιο σε αυτά που λες αλλά ίσως λόγω της φάσης που βρίσκεσαι λόγω πένθους να τα βλέπεις όλα βουνό και αρνητικά. Αν η διάθεση σου ήταν καλή πιστεύω θα τα έβλεπες με αλλη ματιά δεν θα στεκόσουν τόσο σε αυτό. Εγώ θα σου πρότεινα στη φάση που είσαι να πάρεις λίγο χρόνο για τν εαυτό σου βάλε ένα πρόγραμμα διατροφής γυμναστική κάνε πράγματα και για τον εαυτό σου και ψάξε να βρεις για δουλειά έστω για τηλεργασία