Αντικαταθλιπτικά

[Krisi]

Πόσο καιρό τα παίρνεις;

Τα πήρα 6 μήνες αλλά τα έκοψα μια μέρα μπαμ και κάτω γιατί έμεινα έγκυος

[Alice_1990]

Συμφωνώ με την Krisi. Αυτά τα φάρμακα λειτουργούν και βοηθούν πολύ. Το ζήτημα είναι ότι όλοι εμείς που τα παίρνουμε νιώθουμε ότι χωρίς αυτά δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αυτό προκαλεί συναισθηματική εξάρτηση η οποία είναι το ίδιο επίπονη με την σωματική εξάρτηση που προκαλούν τα αγχολυτικά μετά από χρόνια χρήση. Τα φάρμακα δεν λέω, μας βοηθούν, μας δίνουν ένα γερό χτύπημα στην πλάτη να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να βγούμε έξω, να ζήσουμε. Να μην φοβόμαστε τα πάντα, να μην νιώθουμε ότι εάν αλλάξουμε πλευρό θα πάθουμε κρίση πανικού,να μην έχουμε ταχυκαρδίες και να τρέμουν τα χέρια μας. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να πιστέψουμε ότι κάποια στιγμή μπορούμε να ζήσουμε εξίσου καλά και χωρίς αυτά. Εμένα αυτό είναι το μεγάλο μου αγκάθι σε σχέση με τα φάρμακα. Με συνδυασμό αγχολυτικών & αντικαταθλιπτικών στην συγκεκριμένη δόση που είμαι τώρα νιώθω πολύ καλά. Πολύ λειτουργική και μπορώ να ανταπεξέλθω. Όμως, αύριο μεθαύριο εάν τα σταματήσω φοβάμαι πως δεν νιώθω το ίδιο. Βέβαια, παίζει και η ψυχοθεραπεία ρόλο. Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου και να μην φοβάσαι ότι θα πάθεις πάλι κρίσεις και κατάθλιψη...δυστυχώς...

Τα πήρα 6 μήνες αλλά τα έκοψα μια μέρα μπαμ και κάτω γιατί έμεινα έγκυος

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

[Krisi]

Συμφωνώ με την Krisi. Αυτά τα φάρμακα λειτουργούν και βοηθούν πολύ. Το ζήτημα είναι ότι όλοι εμείς που τα παίρνουμε νιώθουμε ότι χωρίς αυτά δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αυτό προκαλεί συναισθηματική εξάρτηση η οποία είναι το ίδιο επίπονη με την σωματική εξάρτηση που προκαλούν τα αγχολυτικά μετά από χρόνια χρήση. Τα φάρμακα δεν λέω, μας βοηθούν, μας δίνουν ένα γερό χτύπημα στην πλάτη να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να βγούμε έξω, να ζήσουμε. Να μην φοβόμαστε τα πάντα, να μην νιώθουμε ότι εάν αλλάξουμε πλευρό θα πάθουμε κρίση πανικού,να μην έχουμε ταχυκαρδίες και να τρέμουν τα χέρια μας. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να πιστέψουμε ότι κάποια στιγμή μπορούμε να ζήσουμε εξίσου καλά και χωρίς αυτά. Εμένα αυτό είναι το μεγάλο μου αγκάθι σε σχέση με τα φάρμακα. Με συνδυασμό αγχολυτικών & αντικαταθλιπτικών στην συγκεκριμένη δόση που είμαι τώρα νιώθω πολύ καλά. Πολύ λειτουργική και μπορώ να ανταπεξέλθω. Όμως, αύριο μεθαύριο εάν τα σταματήσω φοβάμαι πως δεν νιώθω το ίδιο. Βέβαια, παίζει και η ψυχοθεραπεία ρόλο. Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου και να μην φοβάσαι ότι θα πάθεις πάλι κρίσεις και κατάθλιψη...δυστυχώς...

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Έχεις δίκιο... σε καταστάσεις απλές που κάποιος περνάει απλά μια φάση θεωρώ δεν χρειάζονται τα αντικαταθλιπτικά σε καταστάσεις όμως που η κατάθλιψη η οποιαδήποτε άλλη ψυχολογική αρρώστια έχει επηρεάσει πια την ζωή σου θεωρώ πλέον πρέπει να απευθυνόμαστε σε έναν ειδικό και να ακολουθούμε κάποια θεραπείας όταν πια δεν έχουμε δυνάμεις μόνη μας.Σιγουρα και το να κόψεις τα φάρμακα και να συνεχίσεις χωρίς αυτά τρομάζει να μην γυρίσεις πίσω σε αυτά που πέρασαμε ξανα.Οταν όμως γίνεσαι καλύτερα και συνέρχεσαι παντα με τη βοήθεια του ειδικού πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη να ζούμε χωρίς αυτά και να πιστέψουμε πραγματικά πως δεν θα ξαναζήσουμε τα ίδια είναι πιο εύκολο όταν πλέον νιώθουμε ήρεμη και σκεφτόμαστε καθαρά.

[Krisi]

Εγώ τα έκοψα απότομα και χωρίς να το πω στον ψυχίατρο γιατί απλά έπρεπε βέβαια δεν επερνα μεγάλη δόση 5 mg γιατί ακόμη ήμουν στην άρχω θεραπείας.Δοξα το θεό δεν γύρισαν οι τρομερές κρίσεις πανικού βέβαια με πιάσανε φάσεις μικρό κατάθλιψης αλλά δεν αφήνω πλέον τον εαυτό μου να πέσει τόσο όσο πριν και ίσως και η σκέψη ότι έχω τα χάπια σπίτι αν τυχόν πέσω στα πατώματα πάλι βοηθάει κι αυτο