Άγχος Υγείας και Φόβος για Λύσσα

[Antonis8]

Εγώ κυρίως αρρωστοφοβια έχω οποτε ελπιζω να με βοηθήσουν. Αυτό με την πιεση που λες μου κάνει εντυπωση γιατί έχω διαβάσει ότι συνήθως την ρίχνουν την πιεση και αυτός είναι και ένας λόγος που φοβαμαι να τα ξεκινησω,μιας και ηδη έχω χαμηλή πιεση.

Αν σε βοηθάνε παντως και δεν σου δημιουργούν παρενέργειες,καλά κάνεις και τα παιρνεις, αλλά καλό είναι να παιρνεις και τη γνώμη καποιου γιατρού. Απο όσο ξέρω τα αντικαταθλιπτικά, σε αντίθεση με τα αγχολυτικα,μπορεις να τα παιρνεις για αρκετό καιρό, οποτε δε νομιζω να σου αρνιόταν ο γιατρός μια μακροπροθεσμη αγωγή ,εφόσον σε αντίθετη περιπτωση δεν είσαι λειτουργική. Εμενα μου είπε να κάνω έναν κύκλο, έξι μήνες δηλαδή. Κρίσεις πανικου δεν έχω πια, αλλά παραμενει η καρδιοφοβια και η ιδέα ότι θα παθω κάτι, ενώ κάθε φορά που έχω έκτακτη,φοβαμαι για τη ζωή μου. Πιστευω πως ειμαι σε καλό σημείο να ξεκινησω την αγωγή , αλλά με φοβιζει που λένε ότι τον πρώτο καιρό τα συμπτωματα αγχους γίνονται πιό εντονα. Φοβαμαι πως θα υποτροπιασω δηλαδή.

[Άλις]

Εγώ κυρίως αρρωστοφοβια έχω οποτε ελπιζω να με βοηθήσουν. Αυτό με την πιεση που λες μου κάνει εντυπωση γιατί έχω διαβάσει ότι συνήθως την ρίχνουν την πιεση και αυτός είναι και ένας λόγος που φοβαμαι να τα ξεκινησω,μιας και ηδη έχω χαμηλή πιεση.

Αν σε βοηθάνε παντως και δεν σου δημιουργούν παρενέργειες,καλά κάνεις και τα παιρνεις, αλλά καλό είναι να παιρνεις και τη γνώμη καποιου γιατρού. Απο όσο ξέρω τα αντικαταθλιπτικά, σε αντίθεση με τα αγχολυτικα,μπορεις να τα παιρνεις για αρκετό καιρό, οποτε δε νομιζω να σου αρνιόταν ο γιατρός μια μακροπροθεσμη αγωγή ,εφόσον σε αντίθετη περιπτωση δεν είσαι λειτουργική. Εμενα μου είπε να κάνω έναν κύκλο, έξι μήνες δηλαδή. Κρίσεις πανικου δεν έχω πια, αλλά παραμενει η καρδιοφοβια και η ιδέα ότι θα παθω κάτι, ενώ κάθε φορά που έχω έκτακτη,φοβαμαι για τη ζωή μου. Πιστευω πως ειμαι σε καλό σημείο να ξεκινησω την αγωγή , αλλά με φοβιζει που λένε ότι τον πρώτο καιρό τα συμπτωματα αγχους γίνονται πιό εντονα. Φοβαμαι πως θα υποτροπιασω δηλαδή.

Τα Ζολοφτ ειδικά ανεβάζουν την πίεση. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που τα έκοψα. Μη φανταστείς τίποτα τρελό, 13-14 η μεγάλη, αλλά για εμένα ήταν πολύ, αφού ξεκίνησα ως υποτασική. Και πάλι όμως, δεν ξέρω αν θα μου ανέβαινε έτσι κι αλλιώς λόγω ηλικίας, αν και δεν είμαι και κανένας μαθουσάλας. Πάντως σ' εμένα δεν επιδείνωσαν το άγχος ούτε στην αρχή. Άρχισαν να λειτουργούν αμέσως θετικά

[Antonis8]

Κι εγώ υποτασικος είμαι, η πιεση μου δεν ξεπερναει το δέκα με πεντε τις περισσότερες ώρες της ημέρας.

Σε ευχαριστώ για τις πληροφοριες, θα προσπαθησω να τα ξεκινησω μπας και δω καποια αλλαγή σε αυτές τις εμμονες ιδέες με την καρδιά που με διακατεχουν.

[Άλις]

Σου εύχομαι καλή επιτυχία και μακάρι να σε βοηθήσουν! Και θα δεις, θα ηρεμήσεις και με το άγχος της καρδιάς.

[Vox]

Ακριβώς! Με το που διάβασα στην ιστοσελίδα του ΚΕΕΛΠΝΟ ότι μετάδοση μπορεί να γίνει και από επαφή του μολυσμένου σάλιου με το βλεννογόνο του ανθρώπου (μάτια, μύτη, στόμα), άρχισε ο πανικός μήπως και πετώντας από πάνω μου έπεσαν και σταγονίδια από το σάλιο της τα οποία, λόγω του μεγέθους της, δε θα γινόταν αντιληπτά από εμένα.

Ακόμα και στην περίπτωση που όντως έπεσαν σταγονίδια, πρέπει να υπάρχει κάποιο κατώφλι έκθεσης για να περάσει μια ασθένεια σε άνθρωπο. Αν και το συγκεκριμένο θέμα δεν το γνωρίζω ποσοτικά, δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι η λύσσα μεταδίδεται με μικροσταγονίδια που δε γίνονται αντιληπτά και χωρίς δάγκωμα.

Επίσης, η πλειοψηφία των περιπτώσεων όπου άνθρωποι (στην Αμερική) είχαν προσβληθεί από το σκέλος της λύσσας που φέρουν οι νυχτερίδες, δεν θυμόταν να έχουν δαγκωθεί ή γρατζουνιστεί από αυτές. Γεγονός που με έκανε να σκεφτώ μήπως όντως δεν είχαν δεχτεί κάποιο δήγμα ή γρατζουνιά· μήπως νόσησαν με τον τρόπο που φοβάμαι ότι μπορεί μολύνθηκα εγώ.

Δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα από τέτοιες αναφορές. Είναι τόσο πολλά αυτά που μπορεί να μεσολάβησαν και να έπαιξαν ρόλο.

Η μόνη σκέψη που με καθησυχάζει κάπως όλες αυτές τις ημέρες είναι το ότι δε μπορώ να γνωρίζω με σιγουριά ότι η νυχτερίδα ήταν μολυσμένη, και πως είναι άτοπο να την καταδικάζω σώνει και καλά ότι κουβαλούσε λύσσα.

Αν προσπαθήσεις να εκτιμήσεις τη συνολική πιθανότητα να κόλλησες κάτι, λαμβάνοντας υπόψιν την πιθανότητα η νυχτερίδα να ήταν φορέας, να έριξε μικροσταγονίδια προς την κατεύθυνσή σου, αυτά να βρήκαν το στόχο και να ήταν σε ποσότητα αρκετή ώστε να μεταδώσουν την ασθένεια (οπότε μάλλον θα ένιωθες κάτι κατά την επαφή), νομίζω ότι θα την βρεις κάπου στην τάξη του 10^{-7}, σχεδόν μηδέν δηλαδή.

Είδες; Κι εγώ που νόμιζα πως ο Δράκουλας δε μπορεί να μπει σε σπίτι απρόσκλητος ;D

Όντως δεν μπορεί. Έτσι ήταν στην εποχή του κόμη, υπήρχε ευγένεια :) και χρειαζόταν πρόσκληση για να μπει. Αυτά άλλαξαν από την εποχή που βγήκε εκείνος ο αγροίκος στο Croglin Grange :D. Αλλά δεν ήξερα ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε νυχτερίδα όπως ο κόμης.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια :) Και που έκανες τον κόπο να διαβάσεις και να απαντήσεις στο μήνυμα μου.

Γράφεις με δομή, συνοχή και λογική (ακόμα κι όταν μιλάς για τον παράλογο φόβο) κι αυτό μ' αρέσει.

[Jane Shepard]

Ακόμα και στην περίπτωση που όντως έπεσαν σταγονίδια, πρέπει να υπάρχει κάποιο κατώφλι έκθεσης για να περάσει μια ασθένεια σε άνθρωπο. Αν και το συγκεκριμένο θέμα δεν το γνωρίζω ποσοτικά, δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι η λύσσα μεταδίδεται με μικροσταγονίδια που δε γίνονται αντιληπτά και χωρίς δάγκωμα.


Δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα από τέτοιες αναφορές. Είναι τόσο πολλά αυτά που μπορεί να μεσολάβησαν και να έπαιξαν ρόλο.


Αν προσπαθήσεις να εκτιμήσεις τη συνολική πιθανότητα να κόλλησες κάτι, λαμβάνοντας υπόψιν την πιθανότητα η νυχτερίδα να ήταν φορέας, να έριξε μικροσταγονίδια προς την κατεύθυνσή σου, αυτά να βρήκαν το στόχο και να ήταν σε ποσότητα αρκετή ώστε να μεταδώσουν την ασθένεια (οπότε μάλλον θα ένιωθες κάτι κατά την επαφή), νομίζω ότι θα την βρεις κάπου στην τάξη του 10^{-7}, σχεδόν μηδέν δηλαδή.

Έχεις απόλυτο δίκαιο. Και σ' ευχαριστώ για τον κόπο και τον χρόνο σου να μου απαντήσεις τόσο διεξοδικά. Κι εμένα η λογική μου αυτό λέει, πως η συνολική πιθανότητα να κόλλησα κάτι είναι σχεδόν μηδενική. Απλά όπως φαντάζεσαι, στις περιπτώσεις αγχώδους επεισοδίου είναι το συναίσθημα που υπερισχύει. Λίγο η αποστροφή στον κίνδυνο, λίγο η ευρετική της διαθεσιμότητας, μ' έκαναν να επικεντρωθώ σε τούτη την μηδαμινή αλλά τόσο τρομακτική πιθανότητα παρά στο πιθανότερο σενάριο να μην έχω πάθει τίποτα. Και άπαξ και πάρει τα ηνία το συναίσθημα, καταλαβαίνεις: η καταστροφολογία δεν αργεί να έρθει. Ξάφνου ανασύρονται νοερά φρικιαστικές εικόνες από βίντεο με λυσσασμένα ζώα και ανθρώπους ένα βήμα πριν τον θάνατο σε κάποιο νοσοκομειακό κρεβάτι τα οποία έκανα το λάθος να δω πριν χρόνια (ανάθεμα το Youtube με τα προτεινόμενα του βίντεο και το δάχτυλο μου που τους είχε κάνει "κλικ"!), μία ζητιάνα το 2001 που είχα κατέβει Αθήνα για το Rockwave να μου φωνάζει πως αν δεν της δώσω χρήματα θα πεθάνω από "κακιά αρρώστια" (γλυκούλα...), ακόμη και την κλασσική ταινία "Old Yeller" που έβλεπα μικρή :Ρ Και φυσικά, καταλήγω με την εικόνα του εαυτού μου σ' ένα νοσοκομείο, να αργοπεθαίνει από τα φρικτά συμπτώματα και να σκέφτεται "ώστε αυτό ήταν... Και σας το 'λεγα ότι είμαι άρρωστη!!"

Επειδή όλες αυτές οι εικόνες είναι συναισθηματικά φορτισμένες, μου έρχονται γρηγορότερα στο νου· και καθώς είναι σε συνάφεια με την συναισθηματική μου κατάσταση, μου φαίνονται και ως πιο πιθανά σενάρια. Επιπλέον, θέλοντας να αποφύγω τον κίνδυνο της 100% θανατηφόρας λύσσας, το ένστικτο της επιβίωσης μού φωνάζει ότι κάτι πρέπει να κάνω γι΄αυτό, πως έπρεπε να εμβολιαστώ και πως αφού δεν το έκανα, τώρα είμαι καταδικασμένη και το μόνο που έχω να κάνω είναι να περιμένω την ασθένεια να εκδηλωθεί. Ως αποτέλεσμα, κάθε σωματικό σύμπτωμα που βιώνω το εκλαμβάνω σαν επιβεβαίωση ότι η ασθένεια εκδηλώνεται. Παραδείγματος χάριν, έχω βγάλει το αυθαίρετο συμπέρασμα πως το μυρμήγκιασμα και οι βελονιές που αισθάνομαι σε ολόκληρο το σώμα μου τις τελευταίες μέρες είναι σύμπτωμα της λύσσας. Είχα βλέπεις διαβάσει πως γύρω από το σημείο του τραύματος, μπορεί ο ασθενής να νιώσει μυρμήγκιασμα, βελονιές, και πόνο - μιας και όμως εγώ δεν δέχτηκα δάγκωμα ή γρατζουνιά σε κάποιο σημείο, συμπέρανα αυθαίρετα πως θα νιώθω αυτές τις αισθήσεις σε όλο μου το σώμα :Ρ Επίσης, έχω έναν πόνο στο δεξί μου μπράτσο. Ξέρω ότι πιθανότατα κάπου θα το χτύπησα ή θα το ζόρισα στον ύπνο μου - σίγουρα πάντως δεν γίνεται να με είχε δαγκώσει και μάλιστα στο συγκεκριμένο σημείο μιας και φορούσα δύο μακρυμάνικες και φαρδιές μπλούζες, μία εκ των οποίων ήταν από χοντρή πλέξη. Αυτό όμως δε με σταματά από το να βάζω θερμόμετρο κάθε φορά που αισθάνομαι ρίγος για να δω μήπως άρχισα να ανεβάζω πυρετό...

Η αλήθεια είναι πως αυτό ήταν το χειρότερο επεισόδιο άγχους υγείας που είχα σε όλη μου τη ζωή. Πιθανότατα επειδή όποια άλλη πάθηση κι αν φοβόμουν στο παρελθόν ότι είχα/ότι θα πάθω, όσο επικίνδυνη κι αν ήταν, είχε πάντα έστω κι ένα μικρό ποσοστό επιβίωσης. Πάντα υπήρχε μια πιθανότητα "να σε προλάβουν και να σωθείς." Με την λύσσα όχι, αν την έχεις κολλήσει και δεν λάβεις την προφυλακτική αγωγή, είσαι καταδικασμένος. Και μιας και δεν έχει σταθερό χρονικό όριο εκδήλωσης ώστε να κάνω υπομονή και να δω αν τελικά θα νοσήσω ή όχι, βρίσκομαι μονίμως σε φάση "πάλης ή φυγής" με τα επίπεδα του άγχους μου τόσο υψηλά που πλέον δεν μπορώ να τα διαχειριστώ, είναι ένας φόβος για κάτι το οποίο φαντάζομαι ότι το κουβαλάω μέσα μου και άρα δε μπορώ να του ξεφύγω, και το αισθάνομαι τόσο αληθινό που το να το αμφισβητήσω φαντάζει σα να πηγαίνω κόντρα στο ίδιο μου το μυαλό. Εν τέλει δεν άντεξα, και τηλεφώνησα στο 1018, την γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία. ΟΚ, βοήθησε που μίλησα για ένα εικοσάλεπτο με έναν άνθρωπο "ζωντανά", ωστόσο τι να σου κάνουν κι εκείνοι: το μόνο που μπορούσαν ήταν να με προτρέψουν ν' απευθυνθώ σε κάποιον ψυχίατρο και να δοκιμάσω κάποια φαρμακευτική αγωγή.

Την επόμενη μέρα έκανα μία συμφωνία με τον εαυτό μου: μου επέτρεψα μία τελευταία απόπειρα για επίσημη ενημέρωση γύρω από το ζήτημα και ό,τι θα μου έλεγαν οι ειδικοί, αυτό θα πίστευα. Έτσι τηλεφώνησα στο Τμήμα Ανθρωποζωονόσων του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, περιέγραψα την όλη κατάσταση και έθεσα τις ανησυχίες μου στην υπεύθυνη κτηνίατρο η οποία μου εξήγησε πως συμφωνεί με το ΚΕΕΛΠΝΟ ότι δεν χρειάζομαι εμβολιασμό διότι δίχως λύση του δέρματος, δεν θεωρείται έκθεση (ήταν κάθετη μάλιστα στο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σε δαγκώσει νυχτερίδα και να μην το καταλάβεις). Επίσης μου είπε πως ακόμη και αν έπεφταν σταγονίδια από το σάλιο της στα μάτια μου, θα το αισθανόμουν μιας και τα μάτια είναι πολύ ευαίσθητα στα ξένα σώματα ανεξαρτήτου μεγέθους, και πως αν έπεφταν στο στόμα μου δε θα ήταν ανησυχητικό καθώς το πεπτικό μας σύστημα είναι αφιλόξενο περιβάλλον για τον ιό. Επαφή σάλιου με το βλεννογόνο, μου εξήγησε, θεωρείται το να σε γλείψει το ζώο στο πρόσωπο, ή το να βάλεις το χέρι σου στο στόμα του κι έπειτα να ακουμπήσεις τα μάτια ή το στόμα σου. Αυτό που με καθησύχασε περισσότερο πάντως ήταν το ότι μου είπε πως στην Ελλάδα εξετάζονται και οι νυχτερίδες για λύσσα, πράγμα που δεν το γνώριζα μιας και είναι προστατευόμενο είδος και άρα δεν επιτρέπεται να θανατώνονται για ερευνητικούς λόγους. Μου εξήγησε λοιπόν ότι εξετάζονται όταν βρίσκονται νεκρές και πως τα τελευταία 50 τουλάχιστον χρόνια δεν έχουν βρεθεί ποτέ νυχτερίδες στην Ελλάδα που να φέρουν λύσσα, ούτε καν το σκέλος που σχετίζεται αποκλειστικά με αυτές (Ευρωπαϊκή νόσος των νυχτερίδων). Και μιας και δεν υπάρχουν κρούσματα λύσσας στην περιοχή γενικότερα (πράγμα που μου επιβεβαίωσε ότι θα είχε γίνει γνωστό αν συνέβαινε), είναι απίθανο να έχω πάθει κάτι και να είμαι ο πρώτος άνθρωπος στην Ελλάδα που να έχει κολλήσει λύσσα από νυχτερίδα, πόσο μάλλον με αυτό τον τρόπο. Τέλος, μου εξήγησε ότι το διαδίκτυο έχει μεν σωστές πληροφορίες γύρω από το θέμα, αλλά διευκρίνισε δε πως η κάθε χώρα έχει δικές της κατευθυντήριες διότι έχει και διαφορετικά δεδομένα. Πως το γεγονός ότι σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες ενδημεί η Ευρωπαϊκή νόσος των νυχτερίδων, δε σημαίνει ότι ισχύει το ίδιο και για την Ελλάδα.

Από εκείνη τη στιγμή, μου επαναλαμβάνω πως "οι νυχτερίδες στην Ελλάδα δεν έχουν λύσσα" σαν mantra. Υπάρχει ένα ποσοστό αμφιβολίας ακόμη μέσα μου το οποίο σιγοκαίει αλλά σε συνδυασμό με το ότι το σώμα μου κουράστηκε τόσες μέρες να είναι σε εγρήγορση, προς το παρόν δεν ξαναφουντώνει (ακόμα...). Εξακολουθώ να αισθάνομαι σαν "θανατοποινίτης" αλλά με ένα αίσθημα παραίτησης, σα να το έχω αποδεχτεί μοιρολατρικά.

Όντως δεν μπορεί. Έτσι ήταν στην εποχή του κόμη, υπήρχε ευγένεια :) και χρειαζόταν πρόσκληση για να μπει. Αυτά άλλαξαν από την εποχή που βγήκε εκείνος ο αγροίκος στο Croglin Grange :D. Αλλά δεν ήξερα ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε νυχτερίδα όπως ο κόμης.

Και υποτίθεται κατά τ' άλλα ότι οι Εγγλέζοι είναι ευγενείς, τς τς τς... ;Ρ Να 'σαι καλά για το link, η συγκεκριμένη ιστορία είχε διαφύγει απ' τη μνήμη μου!

Γράφεις με δομή, συνοχή και λογική (ακόμα κι όταν μιλάς για τον παράλογο φόβο) κι αυτό μ' αρέσει.

:) Ίσως μετά από αυτό το "σεντόνι" να έχεις αλλάξει γνώμη ;)

[Vox]

Κι εμένα η λογική μου αυτό λέει, πως η συνολική πιθανότητα να κόλλησα κάτι είναι σχεδόν μηδενική. Απλά όπως φαντάζεσαι, στις περιπτώσεις αγχώδους επεισοδίου είναι το συναίσθημα που υπερισχύει. Λίγο η αποστροφή στον κίνδυνο, λίγο η ευρετική της διαθεσιμότητας, μ' έκαναν να επικεντρωθώ σε τούτη την μηδαμινή αλλά τόσο τρομακτική πιθανότητα παρά στο πιθανότερο σενάριο να μην έχω πάθει τίποτα. Και άπαξ και πάρει τα ηνία το συναίσθημα, καταλαβαίνεις: η καταστροφολογία δεν αργεί να έρθει. Ξάφνου ανασύρονται νοερά φρικιαστικές εικόνες από βίντεο με λυσσασμένα ζώα και ανθρώπους ένα βήμα πριν τον θάνατο σε κάποιο νοσοκομειακό κρεβάτι τα οποία έκανα το λάθος να δω πριν χρόνια (ανάθεμα το Youtube με τα προτεινόμενα του βίντεο και το δάχτυλο μου που τους είχε κάνει "κλικ"!), μία ζητιάνα το 2001 που είχα κατέβει Αθήνα για το Rockwave να μου φωνάζει πως αν δεν της δώσω χρήματα θα πεθάνω από "κακιά αρρώστια" (γλυκούλα...), ακόμη και την κλασσική ταινία "Old Yeller" που έβλεπα μικρή :Ρ Και φυσικά, καταλήγω με την εικόνα του εαυτού μου σ' ένα νοσοκομείο, να αργοπεθαίνει από τα φρικτά συμπτώματα και να σκέφτεται "ώστε αυτό ήταν... Και σας το 'λεγα ότι είμαι άρρωστη!!"

Ναι, καταλαβαίνω τι γίνεται όταν καταλυθεί η λογική και πάρει τα ηνία ο φόβος. Δεν ξέρω πώς μπορείς να βγεις απ' αυτό, παρά το ότι είσαι πλήρως ικανή να σκεφτείς λογικά και θα έλεγε κανείς ότι δε θα έπρεπε να τίθεται τέτοιο θέμα. Είναι περίεργες οι δυνάμεις που μπορεί να κινούν έναν άνθρωπο παραμερίζοντας μια καλά εγκατεστημένη λογική σκέψη.

Ως αποτέλεσμα, κάθε σωματικό σύμπτωμα που βιώνω το εκλαμβάνω σαν επιβεβαίωση ότι η ασθένεια εκδηλώνεται. Παραδείγματος χάριν, έχω βγάλει το αυθαίρετο συμπέρασμα πως το μυρμήγκιασμα και οι βελονιές που αισθάνομαι σε ολόκληρο το σώμα μου τις τελευταίες μέρες είναι σύμπτωμα της λύσσας.

Αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο ως φυσικό αίσθημα; Ή μήπως το έχεις ξαναπεράσει;

Και πότε το νιώθεις; Έρχεται ξαφνικά ενώ είσαι ήρεμη ή μόνο όταν σε ταλαιπωρούν τέτοιες σκέψεις;

Είχα βλέπεις διαβάσει πως γύρω από το σημείο του τραύματος, μπορεί ο ασθενής να νιώσει μυρμήγκιασμα, βελονιές, και πόνο - μιας και όμως εγώ δεν δέχτηκα δάγκωμα ή γρατζουνιά σε κάποιο σημείο, συμπέρανα αυθαίρετα πως θα νιώθω αυτές τις αισθήσεις σε όλο μου το σώμα :Ρ

Καταλαβαίνεις φαντάζομαι ότι αυτές οι σκέψεις δεν έχουν καμία λογική βάση.

Επίσης, έχω έναν πόνο στο δεξί μου μπράτσο. Ξέρω ότι πιθανότατα κάπου θα το χτύπησα ή θα το ζόρισα στον ύπνο μου

Δεν μπορείς να θυμηθείς και να εντοπίσεις κάποιο αίτιο;

σίγουρα πάντως δεν γίνεται να με είχε δαγκώσει και μάλιστα στο συγκεκριμένο σημείο μιας και φορούσα δύο μακρυμάνικες και φαρδιές μπλούζες, μία εκ των οποίων ήταν από χοντρή πλέξη. Αυτό όμως δε με σταματά από το να βάζω θερμόμετρο κάθε φορά που αισθάνομαι ρίγος για να δω μήπως άρχισα να ανεβάζω πυρετό...

Αναμενόμενο, αφού σε έχει κυριεύσει αυτός ο φόβος. Γιατί όμως να αισθάνεσαι ρίγος; Για σκέψου λιγάκι, τι μπορεί να είναι;

Η αλήθεια είναι πως αυτό ήταν το χειρότερο επεισόδιο άγχους υγείας που είχα σε όλη μου τη ζωή. Πιθανότατα επειδή όποια άλλη πάθηση κι αν φοβόμουν στο παρελθόν ότι είχα/ότι θα πάθω, όσο επικίνδυνη κι αν ήταν, είχε πάντα έστω κι ένα μικρό ποσοστό επιβίωσης. Πάντα υπήρχε μια πιθανότητα "να σε προλάβουν και να σωθείς." Με την λύσσα όχι, αν την έχεις κολλήσει και δεν λάβεις την προφυλακτική αγωγή, είσαι καταδικασμένος. Και μιας και δεν έχει σταθερό χρονικό όριο εκδήλωσης ώστε να κάνω υπομονή και να δω αν τελικά θα νοσήσω ή όχι, βρίσκομαι μονίμως σε φάση "πάλης ή φυγής" με τα επίπεδα του άγχους μου τόσο υψηλά που πλέον δεν μπορώ να τα διαχειριστώ, είναι ένας φόβος για κάτι το οποίο φαντάζομαι ότι το κουβαλάω μέσα μου και άρα δε μπορώ να του ξεφύγω, και το αισθάνομαι τόσο αληθινό που το να το αμφισβητήσω φαντάζει σα να πηγαίνω κόντρα στο ίδιο μου το μυαλό.

Πρέπει να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις. Δεν είναι καλό για την υγεία να βρίσκεσαι συνεχώς σε φάση «πάλης ή φυγής». Αυτό το χρειαζόμαστε για λίγο, όταν παρουσιάζεται ένας φυσικός εχθρός. Δεν μπορεί να αποτελεί κατάσταση που παγιώνεται γιατί θα σπρώξει τον οργανισμό στα όριά του. Ελπίζω να μην έχεις προβλήματα υγείας που μπορεί να επιδεινωθούν τώρα που είσαι έτσι.

Εν τέλει δεν άντεξα, και τηλεφώνησα στο 1018, την γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία. ΟΚ, βοήθησε που μίλησα για ένα εικοσάλεπτο με έναν άνθρωπο "ζωντανά", ωστόσο τι να σου κάνουν κι εκείνοι: το μόνο που μπορούσαν ήταν να με προτρέψουν ν' απευθυνθώ σε κάποιον ψυχίατρο και να δοκιμάσω κάποια φαρμακευτική αγωγή.

Εντάξει, δεν ξέρεις. Μπορεί σε σοβαρές περιπτώσεις που ο άλλος είναι ένα βήμα πριν κάνει μια τρέλα, μια τέτοια συζήτηση να τον κάνει να συγκρατηθεί.

Την επόμενη μέρα έκανα μία συμφωνία με τον εαυτό μου: μου επέτρεψα μία τελευταία απόπειρα για επίσημη ενημέρωση γύρω από το ζήτημα και ό,τι θα μου έλεγαν οι ειδικοί, αυτό θα πίστευα. Έτσι τηλεφώνησα στο Τμήμα Ανθρωποζωονόσων του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, περιέγραψα την όλη κατάσταση και έθεσα τις ανησυχίες μου στην υπεύθυνη κτηνίατρο η οποία μου εξήγησε πως συμφωνεί με το ΚΕΕΛΠΝΟ ότι δεν χρειάζομαι εμβολιασμό διότι δίχως λύση του δέρματος, δεν θεωρείται έκθεση (ήταν κάθετη μάλιστα στο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σε δαγκώσει νυχτερίδα και να μην το καταλάβεις). Επίσης μου είπε πως ακόμη και αν έπεφταν σταγονίδια από το σάλιο της στα μάτια μου, θα το αισθανόμουν μιας και τα μάτια είναι πολύ ευαίσθητα στα ξένα σώματα ανεξαρτήτου μεγέθους, και πως αν έπεφταν στο στόμα μου δε θα ήταν ανησυχητικό καθώς το πεπτικό μας σύστημα είναι αφιλόξενο περιβάλλον για τον ιό. Επαφή σάλιου με το βλεννογόνο, μου εξήγησε, θεωρείται το να σε γλείψει το ζώο στο πρόσωπο, ή το να βάλεις το χέρι σου στο στόμα του κι έπειτα να ακουμπήσεις τα μάτια ή το στόμα σου. Αυτό που με καθησύχασε περισσότερο πάντως ήταν το ότι μου είπε πως στην Ελλάδα εξετάζονται και οι νυχτερίδες για λύσσα, πράγμα που δεν το γνώριζα μιας και είναι προστατευόμενο είδος και άρα δεν επιτρέπεται να θανατώνονται για ερευνητικούς λόγους. Μου εξήγησε λοιπόν ότι εξετάζονται όταν βρίσκονται νεκρές και πως τα τελευταία 50 τουλάχιστον χρόνια δεν έχουν βρεθεί ποτέ νυχτερίδες στην Ελλάδα που να φέρουν λύσσα, ούτε καν το σκέλος που σχετίζεται αποκλειστικά με αυτές (Ευρωπαϊκή νόσος των νυχτερίδων). Και μιας και δεν υπάρχουν κρούσματα λύσσας στην περιοχή γενικότερα (πράγμα που μου επιβεβαίωσε ότι θα είχε γίνει γνωστό αν συνέβαινε), είναι απίθανο να έχω πάθει κάτι και να είμαι ο πρώτος άνθρωπος στην Ελλάδα που να έχει κολλήσει λύσσα από νυχτερίδα, πόσο μάλλον με αυτό τον τρόπο.

Οπότε επιστρέφουμε σ' αυτά που λέγαμε πριν, με μια διαφορά: τα άκουσες εμπεριστατωμένα από ειδικό σε αρμόδια υπηρεσία. Ο φάκελος κλείνει εδώ. Τόσο απλά. Δεν υπάρχει τίποτα απολύτως για να ανησυχείς. Δεν έχει παρατηρηθεί καν κρούσμα λύσσας σε νυχτερίδα εδώ και ... μισό αιώνα τουλάχιστον! Μπορείς να ηρεμήσεις. Ας επαναλάβω ότι δεν έχεις καν εκτεθεί.

Από εκείνη τη στιγμή, μου επαναλαμβάνω πως "οι νυχτερίδες στην Ελλάδα δεν έχουν λύσσα" σαν mantra. Υπάρχει ένα ποσοστό αμφιβολίας ακόμη μέσα μου το οποίο σιγοκαίει αλλά σε συνδυασμό με το ότι το σώμα μου κουράστηκε τόσες μέρες να είναι σε εγρήγορση, προς το παρόν δεν ξαναφουντώνει (ακόμα...). Εξακολουθώ να αισθάνομαι σαν "θανατοποινίτης" αλλά με ένα αίσθημα παραίτησης, σα να το έχω αποδεχτεί μοιρολατρικά.

Θα σε γιατρέψει ο χρόνος. Θα το ξεχάσεις. Φρόντισε μόνο να χαλαρώσεις, ειδικά αν έχεις και διάφορες υποχρεώσεις που περιμένουν εσένα για να «τρέξεις».

Και υποτίθεται κατά τ' άλλα ότι οι Εγγλέζοι είναι ευγενείς, τς τς τς... ;Ρ

Είδες τι κάνει η βιτρίνα; :D

Να 'σαι καλά για το link, η συγκεκριμένη ιστορία είχε διαφύγει απ' τη μνήμη μου!

Εγώ διάβασα γι' αυτή την ιστορία μόνο πρόσφατα, συγκεκριμένα πέρυσι και την θυμόμουν καθαρά. Όταν θα μπει στο σπίτι σου καμιά αγριόγατα, θα «ξεθάψουμε» την Carmilla. :D

:) Ίσως μετά από αυτό το "σεντόνι" να έχεις αλλάξει γνώμη ;)

Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ο λόγος σου χαρακτηρίζεται από ακρίβεια και είναι μεστός. Έχει μια μαθηματική ομορφιά που μ' αρέσει πολύ.