Πόσο λειτουργικό είναι ένα άτομο με κατάθλιψη?

[hlias1988]

Γεια σας,

Σήμερα είχα μια κουβέντα με έναν συνάδελφο για μια γυναίκα που έχουμε στο γραφείο. Είναι από τα παλαιότερα άτομα στο γραφείο. Λιγομίλητη, ήσυχη, δεν κάνει ποτέ θόρυβο, όλο κάθεται στην καρέκλα της και είναι χαμένη στην οθόνη του υπολογιστή της. Δεν μιλάει πολύ με τους άλλους. Είμαστε και 30 άτομα στο γραφείο αλλά αυτή άντε να μιλάει με μια που συνεργάζονται και με τη γενική γραμματέα που μοιράζονται το γραφείο. Είναι όμως πολύ κουτσομπόλα. Θέλει να τα μαθαίνει όλα και με τους πληροφοριοδότες της (αφού αυτή δεν τριγυρνάει στα γραφεία να βλέπει πότε φτάνουμε ή πόσο δουλεύουμε) δεν είναι καθόλου φειδωλή, αντιθέτως μιλάει αρκετά. Επίσης με το που μάθει κάτι πάει και το ξεφουρνίζει στη συνεργάτη της και στο αφεντικό, του οποίου είναι και το δεξί του χέρι αφού ειναι η παλαιότερη και αμέσως επόμενη στην ιεραρχία.

Σας κάνω μια γενική περιγραφή από αυτά που παρατηρώ ώστε να έχετε μια εικόνα. Ο συνάδελφος είναι βέβαιος πως έχει βαθειά κατάθλιψη και χρήζει βοήθειας και συμπαράστασης. Εμένα δεν μου φαίνεται να είναι και τόσο αθώα. Ενώ δείχνει ήσυχη όταν της δίνεται το έναυσμα είναι σε εγρήγορση για το κουτσομπολιό. Ενώ μιλάει ήσυχα χαμηλόφωνα και αθώα, θα πετάξει μια βομβα ή θα κάνει μια δήθεν αφελή ερώτηση για να επιβεβαιώσει κουτσομπολιό που έχει ακούσει. Στη δουλειά της είναι αποδοτική αλλά με το αφεντικό αν κολλήσεις σε ένα πρότζεκτ μπορεί να μην προχωράει η δουλειά σου όσο και αν ασχολείσαι άρα δεν αποδίδω εκεί το ότι δεν έχει ολοκληρώσει ένα πρότζεκτ ακόμη. Από άλλους στο εργαστήριο έχει χαρακτηριστεί και pokerface.

Η ερώτησή μου λοιπόν είναι. Υπάρχουν σημάδια να σου δείξουν αν έχει κατάθλιψη? Μπορεί μια γενικά ήσυχη εικόνα να οδηγήσει σε αυτό το συμπέρασμα? Αν όντως ένα άτομο έχει κατάθλιψη πόσο λειτουργικό είναι? Δουλεύει, κρατάει σπίτι με δύο παιδιά, μαγειρεύει και κουτσομπολεύει τους πάντες στο γραφείο? Ή είναι βυθισμένο στο δικό του κενό και δεν κάνει τίποτα?

Ευχαριστώ για τις γνώμες!

ηρθες εδω για να κανεις κοτσομπολιο με τον πονο του αλλου... λυπαμε

[little_eliza]

https://enallaktikidrasi.com/2020/04...si-kaki-zaria/


ενας ορισμος της αγχωδους κτθλψης , που ειναι πολυ κοινη .......

Είναι πολύ ωραίο και το ποίημα και το κείμενο! Θέλεις όμως πολλές αναγνώσεις.....

[little_eliza]

Καλησπέρα! Αν και παρακολουθώ εδώ και καιρό το forum σήμερα μου δόθηκε το έναυσμα να κάνω εγγραφή και να συνδράμω με την εμπειρία μου... Έχω διαγνωστεί εδώ και 1,5 χρόνο με μείζονα καταθλιπτική διαταραχή και έκτοτε λαμβάνω αγωγή. Είμαι παντρεμένη εδώ και 12 χρόνια, έχω δύο μικρά παιδιά, δουλεύω αδιάκοπα τα τελευταία 7 χρόνια...
Όταν γύρισα και είπα στην κολλητή μου πριν από 1,5 χρόνο ότι δεν είμαι καλά και πρέπει να με βοηθήσει έπεσε από τα σύννεφα...το ίδιο συνέβη και με τον άντρα μου όταν του είπα ότι θα πάω σε ψυχίατρο...
Σηκωνομουν το πρωί ετοίμαζα και πήγαινα τα παιδιά στο σχολείο και μετά επί μισή ώρα έκλαιγα στο αυτοκίνητο γιατί απλά δεν άντεχα να ζω...στην συνέχεια καθάριζα το πρόσωπο μου, βαφομουν, έβαζα και το κόκκινο κραγιόν μου και πήγαινα με ένα μεγάλο χαμόγελο στην δουλειά καλαμπουρι, χαβαλες, κουτσομπολιό...και μιλάμε για δύσκολη δουλειά με μεγάλη ευθύνη κι όμως παρόλα αυτά τα πήγαινα πάρα πολύ καλά...

Αυτό έβλεπαν όλοι, όμως εγώ ήθελα να πεθάνω... για την ακρίβεια ήμουν πεθαμένη μέσα μου αλλά κανένας δεν είχε καταλάβει τίποτα ακόμα κι όταν είχα 2 εβδομάδες αλουστη...
Ακόμη και τώρα όποιος το μαθαίνει πέφτει από τα σύννεφα... έχω βαρεθεί να ακούω το γνωστό "δεν σου φαίνεται"... Με συγχωρείτε, την επόμενη φορά θα φροντίσω να βάλω ταμπέλα...

Αυτά...
Επίσης καλό θα ήταν εμείς ειδικά που ξέρουμε από ψυχικές ασθένειες να σταματήσουμε να βγάζουμε επιφανειακά συμπεράσματα του τύπου "α αυτή μιλάει πολύ άρα είναι μια χαρά"... Θα έπρεπε να ξέρουμε καλύτερα...

jenny_t ελπίζω να νιώθεις καλύτερα με τη θεραπεία που κάνεις. Πιστεύω ήταν πολύ λυτρωτικό για εσένα και που πας σε ειδικό και που άρχισες να το επικοινωνείς. Θέλω όμως να ρωτήσω κάτι, πως άτομα πολύ κοντινά σου δεν κατάλαβαν τίποτα? Μήπως κι αυτοί ήταν απορροφημένοι με δικά τους προβλήματα? Ή ήταν κάτι τόσο ιδιωτικό σου που δεν άφηνες τον εαυτό σου να λυγίσει όύτε στο σπίτι? Συνέχισε τη θεραπεία σου και μη το βάζεις κάτω!
Για τους γνωστούς και τον κοινωνικό περίγυρο δεν μου κάνει εντύπωση η αντίδραση. Νομίζω είναι η συνηθησμένη. Αλλά δεν πρέπει να κατηγορούμε τους αλλους που μένουν μόνο σε κάτι που βλέπουν και δεν αναλύουν μια κίνηση η μια έκφραση. Ούτε νομίζω ότι πρέπει να σε στενοχωρεί το "δε σου φαίνεται". Και κάποιος που έχει διαβήτη, χοληστερίνη, υπέρταση κλπ δεν του φαίνεται! Όσο προχωρά η επιστήμη της ψυχολογίας και μπαίνει πιο πολύ στην ζωή μας νομίζω θα εκπαιδευτεί και ο γενικός πληθυσμός. Πριν 50 χρόνια δεν νομίζω να ξέραν και τόσο πολλά για τις παθολογικές ασθένεις που ανέφερα, σήμερα όμως είναι κάτι φυσιολογικό για καποιον 60χρονο. Το ότι βρίσκεις το θάρρος και το λες, δείχνει ότι είσαι πολύ συμφιλιωμένη τις αλλαγές διάθεσης που έχεις και αυτό είναι το βασικότερο για την επιτυχία της θεραπείας. Καλή συνέχεια!

[little_eliza]

Στους δικούς μου άργησα πολυ να πω ότι πάω ψυχολογο.. Σε κανένα δεν το είχα πει. Το είχα αναφέρει στην παθολόγο μου και μου είπε "μια χαρά είσαι, δεν χρειάζεσαι ψυχολόγο". Με έκανε να νιώσω άσχημα, ότι κάνω κάτι κακό.. Το σκεφτόμουν για μέρες, έλεγα "αυτή είναι γιατρός γιατί βλέπει αρνητικα το γεγονός ότι κάποιος κάνει ψυχοθεραπεία; Ξέρει αυτή τι έζησα; Ξέρει αυτή αν είμαι όντως μια χαρά;" Μετάνιωσα που της το είπα. Ξερω πλεον πως αν δεν το ζήσει καποιος δεν μπορεί να καταλάβει και έτσι δεν απογοητευομαι.

Είσαι καλύτερα; Σε βοήθησε ο ψυχίατρος; Καλώς ήρθες

Γιώργο καταλαβαίνω την αντιμετώπιση που βίωσες. Είναι πιστεύω η συνήθης όταν κάποιος είναι πιο ανοιχτός, εύθυμος και δείχνει σίγουρος με ισορροπημένη σκέψη και αντίληψη. Όπως εσύ όμως νιώθεις μια αδικία όταν σου λένε "μα καλά είσαι, μια χαρά δυνατός τι θέλεις τον ψυχολόγο" μήπως είναι άδικο να πιστεύουμε ότι κάποιος ήσυχος, πιο αδύναμος και μαζεμένος έχει σίγουρα μελαγχολία κλπ και πρέπει να πάει σε ψυχολόγο? Και το αντίστροφο είναι άδικο πιστεύω κι γ αυτό θέτω την ερώτηση ώστε να αναπτύξουμε την ικανότητα μέσα από εμπειρίες να γινόμαστε πιο δίκαιοι στους άλλους.

[little_eliza]

Δεν εχει μονο διαφορετικους βαθμους διαβαθμισεων η κτθλψη, εχει διαφορετικη συμπτωματολογια απο ανθρωπο σε ανθρωπο ...................... ουτε διαφερει μονο η διαρκεια ...... εγω πχ. δεν αισθανομαι θλιψη , αλλα εχω πληρη κοινωνικη αποσυρση , αγχος , και ανικανοτητα/διαθεση για οπιαδηποτε δραστηριοτητα , και αλλα ...................... οποτε δυσκολα καταλαβαινεις καποιον με κτθλψη .......ποτε δυο κτθλψεις δεν ειναι ιδιες ............. πρεπει να μιλησεις μαζι μου για να καταλαβεις οτι εχω μειζονα κτθλπτκη διαταραχη ( διαγνωσμενη ) .......

Ακριβώς για αυτή τη διαφορά που λές έθεσα την ερώτηση. Γιατί βρίσκω πολύ ενδιαφέρον να διαβάσω τις απόψεις και τις εμπειρίες ανθρώπων. όπως ειπαν τα κορίτσια ότι πρέπει να σταματήσει το στίγμα του "δε σου φαίνεται ότι έχει κατάθλιψη" νομίζω πρέπει να σκεφτόμαστε εξίσου ότι όταν ένας είναι πιο ήσυχος και μοναχικός δεν σημαίνει πως "του φαίνεται ότι έχει κατάθλιψη". Αυτό το άγχος που λες ότι νιώθεις και η ανικανότητα σε παραλύουν ή μπορείς όμως να κάνεις τα καθημερινά στην ζωή σου?

[george1520]

Γιώργο καταλαβαίνω την αντιμετώπιση που βίωσες. Είναι πιστεύω η συνήθης όταν κάποιος είναι πιο ανοιχτός, εύθυμος και δείχνει σίγουρος με ισορροπημένη σκέψη και αντίληψη. Όπως εσύ όμως νιώθεις μια αδικία όταν σου λένε "μα καλά είσαι, μια χαρά δυνατός τι θέλεις τον ψυχολόγο" μήπως είναι άδικο να πιστεύουμε ότι κάποιος ήσυχος, πιο αδύναμος και μαζεμένος έχει σίγουρα μελαγχολία κλπ και πρέπει να πάει σε ψυχολόγο? Και το αντίστροφο είναι άδικο πιστεύω κι γ αυτό θέτω την ερώτηση ώστε να αναπτύξουμε την ικανότητα μέσα από εμπειρίες να γινόμαστε πιο δίκαιοι στους άλλους.

Άδικο είναι να θεωρούμε πως είναι κακό κάποιος να χρειάζεται ψυχολόγο ή είναι κακό που κάποιος κάνει ψυχοθεραπεία. Υπάρχει άνθρωπος που να μην τον χρειάζεται; Να τα έχει τέλεια με τον εαυτό του; Να μην έχει θεματα να λύσει;

[meletis]

Έχω άτομο στη οικογένεια που έχει κατάθλιψη .
Πολλές φορές ναι μεν κάνει τη καθημερινή ρουτίνα και τις δουλειές που έχει . Αλλά άλλες φορές βρίσκεται και σε σύγχυση και δεν σκέφτεται με σειρά .

[Macgyver]

. Αυτό το άγχος που λες ότι νιώθεις και η ανικανότητα σε παραλύουν ή μπορείς όμως να κάνεις τα καθημερινά στην ζωή σου?

Τωρα καταλαβα την ερωτηση , οχι δεν μπορω να κανω τα καθημερινα στην ζωη μου ....δυσκολευομαι.......

[ioannis2]

Όντως ioannis2 αυτά που λές τα κάνει όλα. Με τον τρόπο της αλλά τα κάνει. Είναι 46 ετών και την ξέρω μόνο 5 χρόνια αλλά πιστεύω πάντα ήταν σιγανοπαπαδιά και έχει μια εξαρτητική συμπεριφορά από το αφεντικό μας με το οποίο θα δουλεύει μια ζωή. Έχω ακούσει ότι μέχρι και το αφεντικό μας ήταν αυτός που της γνώρισε τον πρώην σύζυγο με τον οποίον είναι φίλοι από το πανεπιστήμιο, οπότε όταν χώρισε το δεξί του χέρι στο γραφείο από έναν καλό του φίλο ένιωσε και περίεργα.

Εμάς εδώ τι μας ενδιαφέρει τι κάνει η συνάδελφος σου στο γραφείο? Μαλλον, αν αντελήφθην σωστά, ούτε εσένα σε πολυαπασχολεί. Άρα για ποιο ακριβώς θεμα συζητάμε?

[Marilou]

Άδικο είναι να θεωρούμε πως είναι κακό κάποιος να χρειάζεται ψυχολόγο ή είναι κακό που κάποιος κάνει ψυχοθεραπεία. Υπάρχει άνθρωπος που να μην τον χρειάζεται; Να τα έχει τέλεια με τον εαυτό του; Να μην έχει θεματα να λύσει;

Καλημερα !

Φυσικά και υπάρχει.....Ο εγωιστής και στενόμυαλος ......
Μιλάω πάντα για τα άτομα που δείχνουν σημάδια αλλά παρ όλα αυτά το αρνούνται(μην παρεξηγηθώ)

[ioannis2]

Υπήρχε εδώ στο φόρουμ μία κοπέλα που ήταν πολύ ενεργή για κάποιους μήνες και μετά εξαφανίστηκε, η οποία όπως έλεγε ο γιατρός της και η ίδια είχε "χαμογελαστή κατάθλιψη". Δηλαδή ήταν πλήρως λειτουργική στη ζωή της, αλλά μέσα της αισθανόταν χάλια μαύρα. Η κατάθλιψη από όσο ξέρω έχει πολλές διαβαθμίσεις, δεν είναι απαραίτητο να μην μπορείς να σηκωθείς από το κρεββάτι, να κοιτάς με τις ώρες το υπερπέραν και να μην θες να βλέπεις άνθρωπο για να είσαι καταθλιπτικός. Από την άλλη βέβαια έχω την εντύπωση ότι κάποιες φορές την σήμερον ημέρα φτάνουμε και στο άλλο άκρο, ονομάζουμε ψυχιατρικό πρόβλημα ή κάτι "αφύσικο" την παραμικρή φάση που περνάμε και μπορεί να έχουμε αρνητικά συναισθήματα ή να είμαστε στα κάτω μας ή την συμπεριφορά κάποιου που αποκλίνει κάπως από το μέσο όρο.

;

Θέλει πολλή ψυχική δύναμη μέσα στα μαύρα χάλια της κατάθλιψης για να αντεπεξέλθεις σε μια δουλειά και δη πνευματικής φύσης. Μπορείς να κάνεις σύντομης διάρκειας επιμέρους εργασίες και εργασίες που δεν θέλουν εις βάθος, αναλυτική και πολύπλοκη σκέψη την οποία έπειτα θα πρέπει να παρουσιάσεις ιδιως σε προφορικό λόγο. Διότι τέτοια μακροσκέλεια και πολυπλοκότητα δεν την αντέχεις.

Κατάθλιψη είναι και αυτό που έβαλα σε bold, όμως η χείριστη μορφή κατάθλιψης είναι όταν στη σκέψη σου έχει κυριαρχήσει κατά τρόπον που σου φαίνεται ανεξήγητος ένα έντονο συναίσθημα που καλύπτει ολόκληρη την πνευματική και ψυχική σου λειτουργία, που το μόνο που αναδύεται απ αυτό είναι ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, πως η ζωή σου είναι και πορεύεται σε ένα χάος, ως μια χοάνη χάους, που δεν θα τελειώσει ποτέ.

Άτομα που βιώνουν αυτή την ακράια κατάσταση, συνήθως δεν κάνουν αυτό που έβαλα σε μπολτ, αλλά βγαίνουν έξω, ψάχνουν να βρουν και να συνδεθούν με ανθρώπους ιδίως οικείους αλλά και ξένους, να ακούσουν κάποια καλή κουβέντα έστω συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, όπως καποιον πανικοβλημένο, όπως κάποιον που έπαθε ασφυξία και ψάχνει καθαρό αέρα να αναπνεύσει, διότι το έντονο αυτό συναίσθημα τέτοιο χαρακτήρα έχει. Η συναναστροφή αυτή συνήθως δίνει μια ανάπαυλα, μια χαλάρωση μια ανεπαίσθητη ελάχιστη νότα αισιοδοξίας και φυγής απ αυτή την βαριά κατάσταση. Κατά κανόνα το άτομα όσο συνεχίζει μέσα του αυτή η κατάσταση την αντιμετωπίζει και με τον τρόπο που προείπα και ίσως μέσα απ αυτον τον τρόπο εφαρμόζοντας τον πλέον συστηματικά να βελτιώσει την ψυχική του κατάσταση χωρίς όμως να έχει χαθεί πλήρως η κατάθλιψη, απλά ελαττώνεται ίσως και σημαντικά η ένταση του συναισθήματος που ανέφερα. Το άτομο ίσως και να ακολουθεί αυτη τη διαδρομή έχοντας αυτή την επιδίωξη/ελπίδα.

Κάποτε σκέφτομαι αν η κατάθλιψη έχει τα γενεσιουργά αίτια της αποκλειστικά στα προηγούμενα βιώματα ή αν είναι οργανικό θέμα, δηλ μια ευαισθησία οργανικής προέλευσης η οποία άμα μεσολαβήσουν κάποια αρνητικά βιώματα εκδηλώνεται.

[hlias1988]

Εμάς εδώ τι μας ενδιαφέρει τι κάνει η συνάδελφος σου στο γραφείο? Μαλλον, αν αντελήφθην σωστά, ούτε εσένα σε πολυαπασχολεί. Άρα για ποιο ακριβώς θεμα συζητάμε?

θεωρει τον ευατο της ανωτερη και την βλεπει σαν εξωγινο. δεν μπορω εχω οργη με αυτο το θρεντ..........

[little_eliza]

Άδικο είναι να θεωρούμε πως είναι κακό κάποιος να χρειάζεται ψυχολόγο ή είναι κακό που κάποιος κάνει ψυχοθεραπεία. Υπάρχει άνθρωπος που να μην τον χρειάζεται; Να τα έχει τέλεια με τον εαυτό του; Να μην έχει θεματα να λύσει;

Νομίζω μπέρδεψες λίγο την οπτική του θέματος. Αν κάποιος νιώθει ότι θέλει να πάει στον ψυχολόγο ας το κάνει, δεν έκρινε κανεις ποτέ αυτό σε αυτή τη συζήτηση. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν θα πάνε ποτέ, γιατί πιστεύουν ότι δεν τους χρειάζεται, ντρέπονται, νομίζουν ότι ξέρουν καλύτερα τον εαυτό τους απ'ότι μπορεί να τον καταλάβει ένας ειδικός, φοβούνται ίσως να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτο τους. Ούτε αυτό το κρίνει κάνεις.
Εμένα όμως η ερώτηση μου είναι αν δεις κάποιον λίγο στα κάτω του , ήσυχο, να μην μιλάει πολύ γενικά κλπ. μπορείς να βγάλεις διάγνωση έτσι και να πεις "πήγαινε σε έναν ψυχολόγο αφού έχει μελαγχολία και λιώνεις όλη μέρα στην καρέκλα".
Δεν θεωρώ ταμπού εγώ και όσοι απάντησαν στο θέμα ταμπού να πάει κάποιος στον ψυχολόγο ούτε θα ξαφνιαστώ αν μου το πει κάποιος. Ρωτάω όμως αν μπορείς να πεις σε κάποιον να πάει που γενικά είναι πιο ήσυχος χαρακτήρας επειδή σου φαίνεται ότι έχει κάτι.

[little_eliza]

Έχω άτομο στη οικογένεια που έχει κατάθλιψη .
Πολλές φορές ναι μεν κάνει τη καθημερινή ρουτίνα και τις δουλειές που έχει . Αλλά άλλες φορές βρίσκεται και σε σύγχυση και δεν σκέφτεται με σειρά .

Φαντάζομαι το άτομο κάνει προσπάθεια να βοηθήσει τον εαυτό του με θεραπεία. Αλλιώς πιστεύεις πως εσύ μπορείς να το προτείνεις σαν ιδέα. Θα ήταν δεκτικό το άτομο σε κάτι τέτοιο ή δεν αντιλαμβάνεται ότι κάποιες φορές η ψυχολογική του φόρτιση το καθιστά μη λειτουργικό? Ευχαριστώ

[little_eliza]

Εμάς εδώ τι μας ενδιαφέρει τι κάνει η συνάδελφος σου στο γραφείο? Μαλλον, αν αντελήφθην σωστά, ούτε εσένα σε πολυαπασχολεί. Άρα για ποιο ακριβώς θεμα συζητάμε?

Γιατί απο μιά παρατήρηση θέλω να μάθω κάτι παραπάνω περι ψυχολογίας. Πως να καταλάβεις αν ένα άτομο είναι μελαγχολικό. Κι με ποιους τρόπους μπορείς να επικοινωνήσεις με ένα άτομο που είναι μελαγχολικό. Το ότι δεν με νοιάζει να βοηθήσω άμεσα το άτομο στη δουλειά δε σημαίνει ότι δεν με νοιάζει σαν θέμα. Μπορεί να έχω και μια τέτοια φίλη που δεν μιλάει και είναι ήσυχη ή ντρέπεται να πει κάτι παραπάνω. Καλό είναι να έχουμε αντίληψη και ενσυναίσθηση.
Με το σκεπτικό σου αφού δεν θα ζούμε σε 50 χρόνια, τι μας νοιάζει η κλίματική αλλαγή, το ότι δεν θα έχουμε νερό και ενέργεια? Γιατί να ξέρουμε αν η γη είναι στρόγγυλη η επίπεδη αφού δεν επηρεάζει την καθημερινή ζωή μας? Αφού μπορώ να ζήσω με νερό, ψωμί, φρούτα και ψητό κρέας γιατί να μάθω να μαγειρεύω και να γευτώ άλλα φαγητά?