Εργοφοβία

[george1520]

Σα ν' άκουσα στον ύπνο μου
Βήματα στην αυλή
Και απ' έξω να γαβγίζει
Με μανία το σκυλί
Άνοιξε η πόρτα
Και άκουσα τον αέρα
Πετάχτηκα και νόμιζα
Πως γύρισες πατέρα
Πατερα
Μητερα
Τι ευτυχισμένη οικογενειακή ημέρα
Μα ξύπνησα και είδα
Ότι δεν ήτανε κανείς
Ούτε και τα κωλόπαιδα
Παίζαν της διπλανής
Ούτε τη Πόπη έπιασε
Ξανά ο κερατάς
Ούτε απ' τη γειτονιά μας
Περνάει ο γαλατάς
Και δυο φορές δε χτύπησε
Δε θα 'ναι ο ταχυδρόμος
Στο τζάμι όταν κοίταξα
Άδειος ήταν και ο δρόμος
Και τότε ποιος την πόρτα μου
Χτυπάει γιατί δε μ' απαντάει
Και δυο φορές δε χτύπησε
Δε θα 'ναι ο ταχυδρόμος
Στο τζάμι όταν κοίταξα
Άδειος ήταν και ο δρόμος
Και τότε ποιος την πόρτα μου
Χτυπάει γιατί δε μ' απαντάει
Λες να 'ρθανε να με πάρουν εκείνοι πάλι
Θα τον γαμήσω το ρουφιάνο το μπακάλη
Μ' έχει δώσει τρεις φορές
Και τις τρεις ήταν Τετάρτη
Και τώρα να!
Ξανάρθανε οι κουφάλες νάτοι
Ρε αφήστε με εδώ εκεί δεν είναι ωραία
Θέλω δωμάτιο με θέα
Έλα και συ ρε θα 'ναι ωραία
Έλα και συ εδώ είναι αφασία
Ένα δύο τρία γαμιέται η διαιτησία
Βαρέθηκα λοιπόν και είπα να τους αφήσω
Να μου δέσουν τα χέρια όπως πάντα πίσω
Δεν έμπαινα στ' αμάξι και μου 'ρίξαν μια μπουνιά
Ψεύτη και άδικε ντουνιά
Δεν έμπαινα στ' αμάξι και μου 'ρίξαν μια μπουνιά
Ψεύτη και άδικε ντουνιά
Ξύπνησα ξαπλωμένος
Στο ολόλευκο κελί μου
Και θυμήθηκα
Ότι πρόπερσι πέθανε το σκυλί μου
Ποιο ******** γάβγιζε στον ύπνο μου ξανά
Και ποιος πατέρας γύριζε από το πουθενά
Τι θέλω και κοιμάμαι ο μαλάκας κάθε Τρίτη
Ο ******* ο γιατρός μου το βγάζει απ' τη μύτη
Με φλομώνει στα ardan
Θα μου πατήσει και μια ντόπα
Μαλακία μου ρουφιάνοι που σας το 'πα

Δε θα μου δώσουν
Το δωμάτιο με θέα που τους είπα
Θα με πάνε σε κείνο
Που 'χει μια μεγάλη τρύπα
Και θα 'ρθει η χοντρή η νοσοκόμα
Να μου βάλει τη κοκτέλα μες στο στόμα
Μα δε μασάω ούτε και καταπίνω χάπια
Σκατοκουφάλες γιατροί αφήστε ρε τα σάπια
Ήρθα που ήρθα φτιάξτε το ωραία
Θέλω δωμάτιο με θέα
Έλα και συ ρε θα 'ναι ωραία
Θα 'χεις εδώ δωμάτιο με θέα
Έλα και συ σαν ποντικός στη φάκα
Μη γελάς μαλάκα
Σου το 'παμε για πλάκα

https://www.youtube.com/watch?v=lRajtGu9dNs

Δεν το χω ξανά ακούσει. Μαρεσε!!!!

[Joanna8]

Αν προσπαθήσει κανείς θεραπεύεται. Αν κάθεται σταυροπόδι με το κινητό στο ένα χέρι και τον φρέντο στο άλλο και κλαίει τη μοίρα του, όχι.
Η εργοφοβία σου μάλλον συνδέεται με άλλα θέματα ψυχικής υγείας, δεν είναι η εργοφοβία αυτή καθαυτή που σε πήγε πίσω σε δημιουργικότητα και παραγωγικότητα.
Η δουλειά για κανέναν άνθρωπο δεν είναι κάτι ευχάριστο, αλλιώς θα λεγόταν χόμπι. Για να καλύψουμε τις ανάγκες μας δουλεύουμε όλοι. Από κει και πέρα είναι επιλογή του καθενός αν θα το κάνει σαν αγγαρεία ή θα βρει τρόπο να δημιουργεί και να πετυχαίνει στόχους στη δουλειά του.
Από μικρή έπρεπε να σου είχαν εμφυσήσει οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι φίλοι σου, κάποιες αρχές, όπως υπευθυνότητα, φιλοπονία, συνέπεια.
Επίσης, ένα βασικό στη δουλειά πλέον, είναι να μπορείς να συνεργαστείς μαζί με άλλους, υπό τις οδηγίες των άλλων ή και διευθύνοντας άλλους. Είσαι συνεργάσιμος χαρακτήρας ή γίνεσαι επιθετική και ερειστική χωρίς λόγο ή για ασήμαντους λόγους;
Διάβασα τα κείμενά σου και παρατήρησα πολύ "ετερο-κατηγορώ". Οι άλλοι σε μάλωναν, οι εργοδότες σου ήταν ηλίθιοι και κομπλεξικοί. Δε γίνεται όμως πάντα να μας φταίνε οι άλλοι. Οι δικές σου ευθύνες ποιες θεωρείς ότι είναι; Αυτή τη στιγμή, πώς βιοπορίζεσαι;

[WildHoney]

Καλημέρα! Πάντως, υπάρχουν και ονλάιν δουλειές πλέον, δεν χρειάζεται να έχεις αφεντικό από πάνω σου! Απλά πρέπει να ειδικευτείς σε κάτι, πχ μεταφράσεις, data analytics, κάποια γλώσσα για εξυπηρέτηση πελατών κλπ.

Είναι περίεργη η σύμπτωση να σου περνάνε όλα όταν αφαιρείς τι σε καταπίεζε από την αρχή. Δεν ανακαλύπτω και τον τροχό. Αλλά μπορώ να περάσω καλύτερα από το να είμαι λειτουργική. Δηλαδή ακόμη και η ορολογία που χρησιμοποιείται "παθολογία είναι να μην είσαι λειτουργικός στην καθημερινότητά σου" είναι ενδεικτική. Ε, για ποιον να είμαι λειτουργική; Και να κάνω τον χρόνο μου απολαυστικό και όχι μαρτυρικό (που τον κάνει η δουλειά). Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν ήμασταν φτιαγμένοι για να κάνουμε όσα θέλουν διάφοροι. Εσείς ζοριστήκατε ποτέ να είστε λειτουργικοί; Ή μπορεί και να μην ήσασταν πάντα αλλά να πιεστήκατε με διάφορους τρόπους και να γίνατε; Σας ευχαριστεί η λειτουργικότητα; Ή την έχετε δεχτεί ως απαραίτητη γιατί έτσι;
Να βλέπω οπτικές των ανθρώπων γύρω μου, να κατανοήσω γιατί μου συνέβαινε αυτό κι αν είναι άλλοι που έχουν ανάλογες εμπειρίες.

[WildHoney]

Αν προσπαθήσει κανείς θεραπεύεται. Αν κάθεται σταυροπόδι με το κινητό στο ένα χέρι και τον φρέντο στο άλλο και κλαίει τη μοίρα του, όχι.
Η εργοφοβία σου μάλλον συνδέεται με άλλα θέματα ψυχικής υγείας, δεν είναι η εργοφοβία αυτή καθαυτή που σε πήγε πίσω σε δημιουργικότητα και παραγωγικότητα.
Η δουλειά για κανέναν άνθρωπο δεν είναι κάτι ευχάριστο, αλλιώς θα λεγόταν χόμπι. Για να καλύψουμε τις ανάγκες μας δουλεύουμε όλοι. Από κει και πέρα είναι επιλογή του καθενός αν θα το κάνει σαν αγγαρεία ή θα βρει τρόπο να δημιουργεί και να πετυχαίνει στόχους στη δουλειά του.
Από μικρή έπρεπε να σου είχαν εμφυσήσει οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι φίλοι σου, κάποιες αρχές, όπως υπευθυνότητα, φιλοπονία, συνέπεια.
Επίσης, ένα βασικό στη δουλειά πλέον, είναι να μπορείς να συνεργαστείς μαζί με άλλους, υπό τις οδηγίες των άλλων ή και διευθύνοντας άλλους. Είσαι συνεργάσιμος χαρακτήρας ή γίνεσαι επιθετική και ερειστική χωρίς λόγο ή για ασήμαντους λόγους;
Διάβασα τα κείμενά σου και παρατήρησα πολύ "ετερο-κατηγορώ". Οι άλλοι σε μάλωναν, οι εργοδότες σου ήταν ηλίθιοι και κομπλεξικοί. Δε γίνεται όμως πάντα να μας φταίνε οι άλλοι. Οι δικές σου ευθύνες ποιες θεωρείς ότι είναι; Αυτή τη στιγμή, πώς βιοπορίζεσαι;

Δε βιοπορίζομαι. Ζω. Δε νομίζεις ότι συνηθίσαμε πολύ στην αυτοκατηγορία; Ε, πώς δε γίνεται να φταίνε οι άλλοι, γίνεται και παραγίνεται. Και, εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας με το θεραπεία. Εγώ πχ μπορώ να λέω ότι θεραπεία είναι η κηπουρική και το ξεχορτάριασμα κι εσύ να λες ότι είναι ο ψυχίατρος και να κλείνω διάφορα ραντεβού για να μου λένε ότι δεν είναι η κηπουρική αυτό που χρειάζεται. Ή πως δεν πρέπει να τα ξύνω, αλλά να δουλεύω και να γίνει το σώμα μου αυτό που πρέπει για να το μπορώ. Τι λες γι αυτά;

[WildHoney]

Αχ, και χρησιμοποίησες και τη λέξη ευθύνες. Δεν τα πάω καλά μαζί τους. Λες αυτό να μου λείπει για να ανέβω την επαγγελματική κλίμακα; Να είμαι ευθυνόφοβη; Ωπ, να κι άλλη μια φοβία. Κάτσε, μέχρι το τέλος της συζήτησης μπορεί να βρούμε κι άλλες ανάλογες φοβίες. Καλέ ναι, μου τα εμφυσούσαν όλοι αυτά για την αγάπη της δουλειάς και τις φιλοπονίες, τι να λέμε τώρα.

[Eagle guy]

Εγώ, πάντως, δεν είπα για παθολογία ή λειτουργικότητα, απλά τρόπους για να βγάζεις τα έξοδά σου χωρίς έναν μπαμπούλα από πάνω που μπορεί να σε αγχώνει. Εμένα, ας πούμε, το πρόβλημά μου στις δουλειές είναι η υποχρέωση για αλληλεπίδραση και χαβαλέ όλη την ώρα με (εξωστρεφείς) συναδέλφους που δεν διάλεξα. Το αντικείμενο, αν είναι κάτι που μπορώ να το κάνω, δεν έχω θέμα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κοπιάσω. Ε, μέχρι ενός σημείου καλό είναι να κοπιάζεις, παλιότερα ήταν πολύ σκληρότερη η ζωή! Δηλαδή, μέχρι ενός σημείου καλή είναι η "λειτουργικότητα", αρκεί να μην είναι σκλαβιά (να δουλεύεις ατέλειωτες ώρες για ψίχουλα). Και στα σύγχρονα δυτικά κράτη, ε, δεν είναι και σκλαβιά αυτό που έχουμε! Φυσικά πρέπει να υπάρχουν δικαιώματα και καλοί μισθοί, αλλά να μην είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε λειτουργικοί, δηλαδή να μην υπάρχει καθόλου ο θεσμός της δουλειάς, αυτό εννοείς?

[Joanna8]

Δε βιοπορίζομαι. Ζω. Δε νομίζεις ότι συνηθίσαμε πολύ στην αυτοκατηγορία; Ε, πώς δε γίνεται να φταίνε οι άλλοι, γίνεται και παραγίνεται. Και, εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας με το θεραπεία. Εγώ πχ μπορώ να λέω ότι θεραπεία είναι η κηπουρική και το ξεχορτάριασμα κι εσύ να λες ότι είναι ο ψυχίατρος και να κλείνω διάφορα ραντεβού για να μου λένε ότι δεν είναι η κηπουρική αυτό που χρειάζεται. Ή πως δεν πρέπει να τα ξύνω, αλλά να δουλεύω και να γίνει το σώμα μου αυτό που πρέπει για να το μπορώ. Τι λες γι αυτά;

Καθόλου συνηθισμένοι δεν είμαστε οι Έλληνες στην "αυτοκατηγορία".Πάντα έχουμε μια δικαιολογία πρόχειρη και είμαστε πρόθυμοι να τα ρίξουμε όλα στους άλλους. Το "ζω" χωρίς οικονομικούς πόρους δεν το καταλαβαίνω. Αν δεν εργάζεται κάποιος, ή οι γονείς του είχαν πολλά ακίνητα, καταθέσεις στην τράπεζα, ή παίρνει κάποιο επίδομα και βοήθεια από κοινωνικές υπηρεσίες και δανεικά από γνωστούς, ή τον χαρτζιλικώνουν οι γονείς του. Το πρώτο είναι μεγάλη τύχη όντως. Τα 2 άλλα όμως όχι. Αν κάποιον τον ζουν οι γονείς του ή το κράτος, δεν απογαλακτίζεται ποτέ και ο βαθμός ανεξαρτησίας του είναι όσος ενός 12χρονου παιδιού. Και αυτή ακριβώς είναι η ωραία πλευρά της εργασίας: έχω δικό μου πορτοφόλι και δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν.

[WildHoney]

Εγώ λέω ότι είναι καλύτερα όταν παίζεις παρά όταν δουλεύεις. Εσύ τι λες; Και γιατί να βάζω τον εαυτό μου σε πρέσσες, δηλαδή σε φάρμακα και άλλες θεραπείες, για να μπορώ κάτι που δε θέλω και που το σώμα μου λέει πως δεν πρέπει να θέλω; Άρα προσπαθεί να με προστατέψει από αυτό που του κάνω; (το υποχρεώνω ή μου το υποχρεώνουνε να δουλέψει; ). Ε, βλέπεις πως και σε αυτό μπορεί να μη βλέπουν όλοι το ίδιο, άλλος το βλέπει σαν σκλαβιά, άλλος όχι, υπάρχουν διαφορές. Και άλλος σαν αρρώστια και άλλος σαν υγεία. Και άλλος σαν παθολογία και φοβία και άλλος όχι. "Υπό τις οδηγίες των άλλων και διευθύνοντας άλλους" είναι και τα δύο για τον πέο πάντως, αυτά που ανέφερε η τζοάνα.

[WildHoney]

Καθόλου συνηθισμένοι δεν είμαστε οι Έλληνες στην "αυτοκατηγορία".Πάντα έχουμε μια δικαιολογία πρόχειρη και είμαστε πρόθυμοι να τα ρίξουμε όλα στους άλλους. Το "ζω" χωρίς οικονομικούς πόρους δεν το καταλαβαίνω. Αν δεν εργάζεται κάποιος, ή οι γονείς του είχαν πολλά ακίνητα, καταθέσεις στην τράπεζα, ή παίρνει κάποιο επίδομα και βοήθεια από κοινωνικές υπηρεσίες και δανεικά από γνωστούς, ή τον χαρτζιλικώνουν οι γονείς του. Το πρώτο είναι μεγάλη τύχη όντως. Τα 2 άλλα όμως όχι. Αν κάποιον τον ζουν οι γονείς του ή το κράτος, δεν απογαλακτίζεται ποτέ και ο βαθμός ανεξαρτησίας του είναι όσος ενός 12χρονου παιδιού. Και αυτή ακριβώς είναι η ωραία πλευρά της εργασίας: έχω δικό μου πορτοφόλι και δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν.

Πώς δε δίνεις λογαριασμό, δίνεις και παραδίνεις. Αλλά είσαι φιλόπονη, το ξέχασα. Και ανεξάρτητη. Εγώ είμαι ρεμάλι, δεν ξέρω πώς να το φτιάξω αυτό. Α, είσαι Ελληνίδα; Εγώ δεν είμαι.

[Eagle guy]

Φυσικά είναι καλύτερα να παίζεις από το να δουλεύεις, δεν το αμφισβητώ. Και καλό είναι να έχουμε μπόλικο ελεύθερο χρόνο. Το κάθε άτομο ανάλογα με το πόσο μπορεί να δουλέψει. Αλλά πλέον, υπάρχουν και 4ωρες ονλάιν δουλειές για να βγάζεις ένα χαρτζιλίκι, και μετά αποφασίζεις τι θα κάνεις στον (πολύ) ελεύθερο χρόνο σου. Ούτε κι εγώ είμαι υπέρ του να κάνεις τα πάντα για την καριέρα και να δουλεύεις όλη μέρα, αλλά μια 8ωρη δουλειά την κάνω. Εσύ, αν σε δυσκολεύει, κάνε 4ωρη. Ή, αν δεν μπορείς καθόλου, πάρε το επίδομα αναπηρίας. Δεν καταλαβαίνω, όμως, για τα φάρμακα και την παθολογία που λες, εγώ δεν είπα τίποτα τέτοιο, ότι πρέπει να πάρεις φάρμακα για να δουλέψεις. Αν κατάλαβα καλά, εσύ θεωρείς ότι δεν πρέπει να υπάρχει καθόλου η εργασία σαν θεσμός?

[Joanna8]

Πώς δε δίνεις λογαριασμό, δίνεις και παραδίνεις. Αλλά είσαι φιλόπονη, το ξέχασα. Και ανεξάρτητη. Εγώ είμαι ρεμάλι, δεν ξέρω πώς να το φτιάξω αυτό. Α, είσαι Ελληνίδα; Εγώ δεν είμαι.

Κάποια στοιχεία της νοοτροπίας μας όλοι τα έχουμε, είμαστε δεν είμαστε Έλληνες. Γράφεις ότι το θέμα της εργοφοβίας και ευθυνοφοβίας άρχισε από μικρή ηλικία. Εσύ είχες σωστά πρότυπα; Έβλεπες τους γονείς σου να δουλεύουν; Θαύμαζες κάποια πράγματα στους γονείς σου, όπως συμβαίνει με όλα τα παιδάκια (εκτός από αυτά που μεγαλώνουν σε κακοποιητικό περιβάλλον); Θέλω να πω, μήπως είναι στοιχεία που δημιουργήθηκαν μέσα σου σε πολύ μικρή ηλικία και σήμερα εκδηλώνονται πιο έντονα;
Λύσεις έχεις σκεφτεί; Έχεις χωράφια να τα καλλιεργήσεις, πρόβατα/κατσίκια; Η σωματική κόπωση είναι μεγάλη, αλλά δε θα έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου. Έχεις σκεφτεί ποιες δουλειές θα ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία σου; Από αυτά που γράφεις, πιστεύω ότι σε προβληματίζει μεν που φοβάσαι τη δουλειά, έχεις επαναπαυτεί όμως σε μια κατάσταση μη δουλειάς.

[WildHoney]

Δεν έχω βρει καμία δουλεία που να ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου. Έβλεπα τους γονείς μου να δουλεύουν και τους γονείς όλων των άλλων να δουλεύουν, και τους συγγενείς όλων των άλλων επίσης, και των δικών μου. Αλλά δεν το καταλάβαινα τότε ότι θα έπρεπε να το κάνω κι εγώ μετά απ' αυτούς και να τους μοιάσω. Ίσως κάτι μου έλειπε, αυτό το mirroring που λένε, χα χα, κάπου το είδα. Ναι, από μικρή ηλικία, όλο κάτι έβρισκα για να μη δουλεύω αλλά να παίζω. Κι αν έπρεπε να δουλέψω, ξέρεις για το σχολείο και τέτοια, που ήταν κι αυτό υποχρεωτικό να το κάνω, να μάθω, να διαβάσω εκείνα τα βιβλία, να αποστηθίσω και τις λοιπές εργασίες, το μυαλό μου πάντα έφευγε κι έκανα όλο daydreaming και κοίταγα όλο έξω από το παράθυρο, γιατί βαριόμουνα. Μπορεί και να δημιουργήθηκαν και σε μικρή αλλά και σε μεγαλύτερη ηλικία, με άλλους τρόπους βέβαια. Πάντως τώρα έχω μια μεγάλη αποστροφή για όλα αυτά. Ακόμη κι έξω από σχολεία όταν περνάω, το σκέφτομαι, πόσες ατέλειωτες ώρες έχω περάσει εκεί μέσα.

[WildHoney]

Φυσικά είναι καλύτερα να παίζεις από το να δουλεύεις, δεν το αμφισβητώ. Και καλό είναι να έχουμε μπόλικο ελεύθερο χρόνο. Το κάθε άτομο ανάλογα με το πόσο μπορεί να δουλέψει. Αλλά πλέον, υπάρχουν και 4ωρες ονλάιν δουλειές για να βγάζεις ένα χαρτζιλίκι, και μετά αποφασίζεις τι θα κάνεις στον (πολύ) ελεύθερο χρόνο σου. Ούτε κι εγώ είμαι υπέρ του να κάνεις τα πάντα για την καριέρα και να δουλεύεις όλη μέρα, αλλά μια 8ωρη δουλειά την κάνω. Εσύ, αν σε δυσκολεύει, κάνε 4ωρη. Ή, αν δεν μπορείς καθόλου, πάρε το επίδομα αναπηρίας. Δεν καταλαβαίνω, όμως, για τα φάρμακα και την παθολογία που λες, εγώ δεν είπα τίποτα τέτοιο, ότι πρέπει να πάρεις φάρμακα για να δουλέψεις. Αν κατάλαβα καλά, εσύ θεωρείς ότι δεν πρέπει να υπάρχει καθόλου η εργασία σαν θεσμός?

Τι καριέρα διάλεξες να κάνεις; Εγώ ποτέ μου δεν ήθελα καριέρα. Εκτός αν ήταν για να κοπροσκυλάω, να διαβάζω άλλα απ' ό,τι μου λέγανε και τέτοια. Ελεύθερο χρόνο έχω τώρα που δε δουλεύω. Όταν δούλευα γύριζα σπίτι κουρέλι απ' όλην την πίεση και να είχα "ελεύθερο χρόνο" δεν μπορούσα να τον χαρώ, γιατί οι συνέπειες της πίεσης δε σταματούσαν όταν σταματούσε η δουλεία. Ήταν λες και επεκτείνονταν και στον άλλο μου χρόνο και μου τον αλλοίωναν, τον έκλεβαν και σκάτωναν ό,τι χαρά θα μπορούσα να έχω στο λίγο που έμενε.

[george1520]

Πιστεύεις ότι χάρηκες παιδική ηλικία? Έζησες όντως σαν παιδί?

[Joanna8]

Δεν έχω βρει καμία δουλεία που να ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου. Έβλεπα τους γονείς μου να δουλεύουν και τους γονείς όλων των άλλων να δουλεύουν, και τους συγγενείς όλων των άλλων επίσης, και των δικών μου. Αλλά δεν το καταλάβαινα τότε ότι θα έπρεπε να το κάνω κι εγώ μετά απ' αυτούς και να τους μοιάσω. Ίσως κάτι μου έλειπε, αυτό το mirroring που λένε, χα χα, κάπου το είδα. Ναι, από μικρή ηλικία, όλο κάτι έβρισκα για να μη δουλεύω αλλά να παίζω. Κι αν έπρεπε να δουλέψω, ξέρεις για το σχολείο και τέτοια, που ήταν κι αυτό υποχρεωτικό να το κάνω, να μάθω, να διαβάσω εκείνα τα βιβλία, να αποστηθίσω και τις λοιπές εργασίες, το μυαλό μου πάντα έφευγε κι έκανα όλο daydreaming και κοίταγα όλο έξω από το παράθυρο, γιατί βαριόμουνα. Μπορεί και να δημιουργήθηκαν και σε μικρή αλλά και σε μεγαλύτερη ηλικία, με άλλους τρόπους βέβαια. Πάντως τώρα έχω μια μεγάλη αποστροφή για όλα αυτά. Ακόμη κι έξω από σχολεία όταν περνάω, το σκέφτομαι, πόσες ατέλειωτες ώρες έχω περάσει εκεί μέσα.

Στο σχολείο σου οι δάσκαλοι δεν τα έβλεπαν αυτά; Σε παρέπεμψαν κάπου να εξεταστείς για ΔΕΠΥ, να δουν τέλος πάντων αν οφείλονται αυτά που περιέγραψες σε κάποια αναπτυξιακή διαταραχή;
Πώς δεν έχεις βρει τίποτα που να σου ταιριάζει; Αισθητική, κομμωτική, μαγειρική, τουρισμός, πληροφορική, γεμάτα τα ΙΕΚ από κλάδους με ζήτηση να έχεις να διαλέγεις. Εδώ γνωστές μου με χίλια δυο προβλήματα που τις είχαν όλοι ότι δε θα προκόψουν πουθενά, πήγαν 2 χρόνια σε ΙΕΚ για νύχια και βγάζουν τα κέρατά τους, περισσότερα από εμένα. Τις παίρνω τηλέφωνο και μου λένε δεν έχω κενό να σε βολέψω κάπου!!!