Τι σκεφτεστε (μερος τριτο)

[Thessalonian]

Πριν 1 χρόνο η φόνισσα στο δωμάτιο της με 4 συγκάτοικους και επιτήρηση από 2 αστυνομικούς αλλά όλα τα προνόμιά που σου περιέγραψα.
Φέτος ελεύθερη και κιουρία. Και σε παρακαλώ ζητάει από το καφενείο καυτό καφέ και διαλέγει υπαλλήλους να την εξυπηρετούν.
Δεν γνωρίζω πόσα χρόνια έχει φάει από το δικαστήριο. Αλλά για να την επιτηρούν λογικά την θεωρούσαν επικίνδυνη.
Ε πώς γίνεται να είναι επικίνδυνη και να διαμένει με άλλα τέσσερα άτομα σε μια ολόκληρη κλινική και μετά από 1 χρόνο να την αφήνουν ελεύθερη;

'Ενα παράδειγμα είναι αυτό.

Στο Δαφνί ξέρω ότι πηγαίνουν βαρύτερα περιστατικά αλλά όχι και να υπάρχουν καθρέφτες αν είναι δυνατόν δηλαδή! Εμάς μας απαγόρευαν να δίνουμε στυλό μην τυχόν και το καρφώσει κάποιος σε κάποιον, όχι και έχουμε γυάλινα υλικά!

Oι ψυχοπαθεις δολοφονοι κανονικα πρεπει να κρατουνται σε φυλακές και αν ειναι τοσο επικινδυνοι, θα επρεπε να ειναι σε απομόνωση στη φυλακή και όχι σε ψυχιατρείο... Αυτες οι εικονες με ενα τμημα να έχει μέσα και καταδικασμένους ποινικούς και αλκοολικούς, ναρκομανεις κτλ. μαζι με καταθλιπτικους και εμμονικούς, ειναι τριτοκοσμικη κατασταση. Πρεπει να υπαρχει διαχωρισμος...

[HarleyQuinn]

Κι όμως έτσι είναι αγαπούλα. Στα λέω εγώ που έχω περάσει. Τα πρεζάκια να πίνουν κρυφά μπάφο από μυστικές διεξόδους, οι φόνισσες σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλες 4 και από έξω 2 αστυνομικοί να την επιτηρούν αλλά να βλέπει τηλεόραση, να μιλάει στο τηλέφωνο, να τρώει κανονικά μαζί με όλους.

Όμως καθρέφτες δεν υπήρχαν και μας απαγόρευαν καθετί που θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνο. Πχ εγώ είχα το άρωμα μου σε γυάλινο μπουκαλάκι -μου το έπαιρναν και μου το έδιναν εκεί μπροστά τους να βάλω- στυλό δεν έδιναν, στην κουζίνα όλα πλαστικά εκτός από τα πιρούνια αλλά υπήρχε επιτήρηση και ας μην πλατιάζω, ένας άνθρωπος με δολοφονία θα έπρεπε να βρίσκετε στη φυλακή και όχι στο ψυχιατρείο στην απομόνωση.

Τώρα δεν υπάρχει διαχωρισμός. Όλοι μαζί, οξέα περιστατικά σε κάποιο δωμάτιο εκεί γύρω να τους δένουν κι εμείς να κάνουμε χάζι...
Στο Δαφνί είναι ακόμη χειρότερα.

[Thessalonian]

Κι όμως έτσι είναι αγαπούλα. Στα λέω εγώ που έχω περάσει. Τα πρεζάκια να πίνουν κρυφά μπάφο από μυστικές διεξόδους, οι φόνισσες σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλες 4 και από έξω 2 αστυνομικοί να την επιτηρούν αλλά να βλέπει τηλεόραση, να μιλάει στο τηλέφωνο, να τρώει κανονικά μαζί με όλους.

Όμως καθρέφτες δεν υπήρχαν και μας απαγόρευαν καθετί που θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνο. Πχ εγώ είχα το άρωμα μου σε γυάλινο μπουκαλάκι -μου το έπαιρναν και μου το έδιναν εκεί μπροστά τους να βάλω- στυλό δεν έδιναν, στην κουζίνα όλα πλαστικά εκτός από τα πιρούνια αλλά υπήρχε επιτήρηση και ας μην πλατιάζω, ένας άνθρωπος με δολοφονία θα έπρεπε να βρίσκετε στη φυλακή και όχι στο ψυχιατρείο στην απομόνωση.

Τώρα δεν υπάρχει διαχωρισμός. Όλοι μαζί, οξέα περιστατικά σε κάποιο δωμάτιο εκεί γύρω να τους δένουν κι εμείς να κάνουμε χάζι...
Στο Δαφνί είναι ακόμη χειρότερα.

Ο,τι να 'ναι δηλαδη... Μονο όργια δεν έγιναν δηλαδη.

[HarleyQuinn]

Ο,τι να 'ναι δηλαδη... Μονο όργια δεν έγιναν δηλαδη.

Χα χα ! Κι αυτά γίνονται! Να δεις κάτι ξεδοντιάρηδες με γριές ζευγαράκια... και νέους να το κάνουν κρυφά στα δωμάτια τους!
Μια τρέλα :Ρ

[Thessalonian]

Χα χα ! Κι αυτά γίνονται! Να δεις κάτι ξεδοντιάρηδες με γριές ζευγαράκια... και νέους να το κάνουν κρυφά στα δωμάτια τους!
Μια τρέλα :Ρ

Ελεος!!! κι αν βρεθει κανεις που πάσχει από υβριστοφιλία και μαθει για την φονισσα; Θα προσπαθησω να μην φανταστω τι θα γινει...

[φοβισμενη!!!!]

Ότι μάλλον είμαι δυστυχισμένη τελικά....

[Thessalonian]

Ότι μάλλον είμαι δυστυχισμένη τελικά....

Μονο εσυ μπορεις να το αλλάξεις αυτό.

[ioannis2]

Ότι μάλλον είμαι δυστυχισμένη τελικά....

Αν η κοινωνία δεν σε αποδέχεται όπως είσαι ή αν έβαλες ψηλά τον πύχη, σ' αυτά θα πρέπει να αναζητήσεις την αιτία. Τον πύχη τον διορθώνουμε πιο εύκολα σε σχέση με τη μη αποδοχή.

[ioannis2]

Σκέφτομαι πόσο μου στοίχισε το να μην γνωρίζω αυτά που τώρα γνωρίζω από ψυχολογία από παιδικής ηλικίας, το να μην είμαι αποδεκτός από άτομα τα οποία μου συμπεριφέρονταν ακόμα και άσχημα ενώ θα μπορούσαν να μου ήταν φίλοι, το να μην έχω κατάλληλη καθοδήγηση και συμπαράσταση σε διάφορες πλευρές της ζωής - μάλλον σ' όλες αφού συμπαράσταση και καθοδήγηση είτε έχεις είτε δεν έχεις στη ζωή σου. Τώρα είμαι εγκλωβισμένος και ψυχανεμίζομαι κι αυτό το διαπιστώνω όταν η σκέψη μου προσγειώνεται.

Σας τυγχάνει η σκέψη σας να φτιάχνει ωραίες φανταστικές καταστάσεις με φάσεις, ιστορίες, ωραίες περιπέτειες με άτομα που ξέρετε και μέσα σ' αυτές να χαίρεστε κι η χαρά αυτή να διοχετεύεται και να αλλάζει την όλη σας διάθεση? Κι όταν αυτό δεν ισχύει με τη σκέψη σας να ισχύει κάτι άλλο, αναμόχλευση τραυματικών ή άσχημων εμπειριών οι οποίες να εμπλουτίζονται με πολλή άσχημη φαντασία και πάλι με γνώριμα από τώρα ή από το παρελθόν πρόσωπα?

Πιστεύω πως κάποιοι έχουν μέσα τους, από παιδική ηλικία, το χάρισμα ή αντίθετα το μειονέκτημα, να τους σέβονται ή όχι. Κι αυτό πιστεύω είναι κληρονομητό, όπως και η αποδοχή από τους άλλους και ο βαθμός επιτυχίας στη ζωή.

[Thessalonian]

Σκέφτομαι πόσο μου στοίχισε το να μην γνωρίζω αυτά που τώρα γνωρίζω από ψυχολογία από παιδικής ηλικίας, το να μην είμαι αποδεκτός από άτομα τα οποία μου συμπεριφέρονταν ακόμα και άσχημα ενώ θα μπορούσαν να μου ήταν φίλοι, το να μην έχω κατάλληλη καθοδήγηση και συμπαράσταση σε διάφορες πλευρές της ζωής - μάλλον σ' όλες αφού συμπαράσταση και καθοδήγηση είτε έχεις είτε δεν έχεις στη ζωή σου. Τώρα είμαι εγκλωβισμένος και ψυχανεμίζομαι κι αυτό το διαπιστώνω όταν η σκέψη μου προσγειώνεται.

Σας τυγχάνει η σκέψη σας να φτιάχνει ωραίες φανταστικές καταστάσεις με φάσεις, ιστορίες, ωραίες περιπέτειες με άτομα που ξέρετε και μέσα σ' αυτές να χαίρεστε κι η χαρά αυτή να διοχετεύεται και να αλλάζει την όλη σας διάθεση? Κι όταν αυτό δεν ισχύει με τη σκέψη σας να ισχύει κάτι άλλο, αναμόχλευση τραυματικών ή άσχημων εμπειριών οι οποίες να εμπλουτίζονται με πολλή άσχημη φαντασία και πάλι με γνώριμα από τώρα ή από το παρελθόν πρόσωπα?

Πιστεύω πως κάποιοι έχουν μέσα τους, από παιδική ηλικία, το χάρισμα ή αντίθετα το μειονέκτημα, να τους σέβονται ή όχι. Κι αυτό πιστεύω είναι κληρονομητό, όπως και η αποδοχή από τους άλλους και ο βαθμός επιτυχίας στη ζωή.

Ο χαρακτήρας ειναι κληρονομικός και για αυτο λέγεται ετσι. Χαράζεται στην προσωπικότητα. Οχι πως τα βιώματα δεν επηρεαζουν σημαντικα στην διαμορφωση μιας προσωπικοτητας αλλά.... αν δεν ειχα προδιάθεση, πολυ δυσκολα θα αποκτουσα αγχωδη διαταραχη και δυσθυμία, λόγω δυσκολων εμπειριών.

[φοβισμενη!!!!]

Σκέφτομαι ότι έχω χάσει πολλά χρόνια ζωής ευτυχισμένη σκεφτομενη μονίμως ότι κάτι έχω κ θα πεθάνω κ τώρα ιςωσ όντως έχω κ τι θα κάνω;
Επίσης σκέφτομαι γιατί Ν αμήν μπορώ να κάνω ένα κλικ το μυαλο μου ανάποδο απ αυτό που τώρα κάνει;;;;;

[ioannis2]

Ο χαρακτήρας ειναι κληρονομικός και για αυτο λέγεται ετσι. Χαράζεται στην προσωπικότητα. Οχι πως τα βιώματα δεν επηρεαζουν σημαντικα στην διαμορφωση μιας προσωπικοτητας αλλά.... αν δεν ειχα προδιάθεση, πολυ δυσκολα θα αποκτουσα αγχωδη διαταραχη και δυσθυμία, λόγω δυσκολων εμπειριών.

Τείνω να πιστεύω σ' αυτό. Η ψυχολογία τον κάνει λειτουργικό. Η ψυχολογία δεν είναι το όχημα για να επιτύχει κανείς τις φιλοδοξίες του.

[ioannis2]

Το ζήτημα είναι να γίνει πιο λειτουργικός και να συνυπάρχει αρμονικά με τους άλλους. Κάπου πιστεύω πως κι ο χαρακτήρας αλλάζει, αλλά θα πρέπει να "γδαρεί ο νους" κατά τον καθηγητή Λιαντίδη, αν και αν ισχύει αυτό με την προδιάθεση, κι αυτή είναι σαν ένας κληρονομικός κι αδιαπέραστος σ΄οτιδήποτε πυρήνας της ύπαρξης ο χαρακτήρας δεν θ' αλλάξει αλλ' απλά θα γίνει με τη βοήθεια της ψυχολογίας πιο λειτουργικός, όπως τα γνωρίσματα του προσώπου (κυρίως) και (έπειτα) ο σωματότυπος με τα οποία μας ξεχωρίζουν για το ποιοι είναι οι γονείς μας.

Με είχε προβληματίσει μια ομιλία που ακουσα πρόσφατα του π. Αθανάσιου Μυτιληναίου ότι η ψυχολογία ξεκινάει να αντιμετωπίζει το άτομο από λάθος βάση, δηλαδή από το πρόβλημα που είναι δημιούργημα των παθών και πάνω σ αυτό κτίζει τη θεραπεία κι έτσι δεν επιτυγχάνονται τα επιθυμητά αποτελέσματα (δεν βελτιώνεται το άτομο δηλαδή δεν καθίσταται ελεύθερο παθών και με πάθη πάλι στα προβλήματα θα ναι ο άνθρωπος) ενώ θα πρεπε να ξεκινά από έναν άνθρωπο ελέυθερο από τα πάθη και να τον οδηγεί σ αυτή την οδο.

[Thessalonian]

δεν βελτιώνεται το άτομο δηλαδή δεν καθίσταται ελεύθερο παθών και με πάθη πάλι στα προβλήματα θα ναι ο άνθρωπος ενώ θα πρεπε να ξεκινά από έναν άνθρωπο ελέυθερο από τα πάθη

μερικά πάθη είναι απολυτως απαραίτητα....

[user]

Ποιά είναι η μανδάμ;

κι εγώ πιστεύω πως η ίδια ζωή σε άλλον άνθρωπο θα είχε άλλες συνέπειες.

και συμφωνώ πως αν δεν έχει αποδοχή ένας άνθρωπος δεν είναι πλήρως καλά ψυχολογικά, και στο ότι ο κόσμος γενικά σαν μάζα είναι προκατελημένος σε πολλά θέματα και πολλοί ανθρώποι βρίσκουν δύσκολα σεβασμό από τους άλλους.