Anything goes…

[Marylou25]

Ειδικά όταν ένας φίλος ή συγγενής είναι άρρωστος είτε ψυχικά είτε σωματικά και χρειάζεται φροντίδα όπως λες τότε προσωπικά δεν θα έφευγα. Και αν ήταν ψυχικά άρρωστος θα τον παρότρυνα στα πρώτα σημάδια να επισκεφτεί κάποιον γιατρό.. Γενικά όταν έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο τοξικό είτε ήταν εξαρχής είτε έγινε μετά τότε θα απομακρυνόμουν.. Η Joanna ανέφερε ένα παράδειγμα μιας φίλης που λόγω συνθηκών έγινε τοξική και όλα της έφταιγαν, από τη στιγμή που λέει ότι έβγαιναν και δεν άλλαζε κάτι τότε δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο..Γενικά οι άνθρωποι αλλάζουν δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν είναι ψυχικά καλά άρα πρέπει και να τους συμπαρασταθούμε μην το παίρνεις έτσι απλά αλλάζουμε μεγαλώνοντας. Στη δικιά σου περίπτωση γιατί φαίνεται σαν παράδειγμα με αυτό που περνάς εσύ, έχει να κάνει με αρρώστια εκεί είναι άλλο..

[Joanna8]

Άτιμο πράγμα ο εγωισμός Βασίλη. Κι ακόμα πιο άτιμο ο χρόνος. Αυτός είναι και ο λόγος που λέω να μη σκαλίζω πράγματα που έγιναν χρόνια πριν και να μην πω ένα συγγνώμη που έκοψα έτσι, που δεν κατάλαβα ότι είχε ανάγκη να μείνει μόνη για όσο χρόνο χρειαζόταν. Εμείς που δεν είχαμε μυστικά, που σπάγαμε κάτι πλάκες μεταξύ μας, που περάσαμε και πολύ δύσκολες στιγμές μαζί, που συνεννοούμασταν με τα μάτια, ούτε καν με λόγια για τόσα χρόνια. Και όταν επιβραδύνω το βήμα μου για να κερδίσω χρόνο και κάνω ότι κοιτάω τα ράφια για να μη συμπέσουμε στην ουρά του ταμείου στο supermarket, σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς. Αλλά είναι αργά μετά από τόσα χρόνια.

[Joanna8]

Ειδικά όταν ένας φίλος ή συγγενής είναι άρρωστος είτε ψυχικά είτε σωματικά και χρειάζεται φροντίδα όπως λες τότε προσωπικά δεν θα έφευγα. Και αν ήταν ψυχικά άρρωστος θα τον παρότρυνα στα πρώτα σημάδια να επισκεφτεί κάποιον γιατρό.. Γενικά όταν έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο τοξικό είτε ήταν εξαρχής είτε έγινε μετά τότε θα απομακρυνόμουν.. Η Joanna ανέφερε ένα παράδειγμα μιας φίλης που λόγω συνθηκών έγινε τοξική και όλα της έφταιγαν, από τη στιγμή που λέει ότι έβγαιναν και δεν άλλαζε κάτι τότε δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο..Γενικά οι άνθρωποι αλλάζουν δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν είναι ψυχικά καλά άρα πρέπει και να τους συμπαρασταθούμε μην το παίρνεις έτσι απλά αλλάζουμε μεγαλώνοντας. Στη δικιά σου περίπτωση γιατί φαίνεται σαν παράδειγμα με αυτό που περνάς εσύ, έχει να κάνει με αρρώστια εκεί είναι άλλο..

Εγώ έφταιγα Μαριλού, που ήθελα να την παρακινήσω να βγαίνει έξω, να κάνει πράγματα για να ξεφύγει από αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα που υπήρχε σπίτι της. Ενώ η ίδια προσπαθούσε να βρει τα πατήματά της. Ας μη γελιόμαστε.

[Marylou25]

Εάν προσπάθησες να την παρακινήσεις να βγει και να κάνει πράγματα δεν καταλαβαίνω που φταις εσύ. Επίσης το να απομακρύνεσαι από ένα άτομο που βλέπεις οτι έχεις κάνει τα πάντα να το βοηθήσεις δεν είναι εγωιστικό. Και για να λέμε και αλήθειες ξέρετε πολλούς που αν είχαν ένα φίλο με πολλά προβλήματα θα έμεναν και θα βοηθούσαν? Οι περισσότεροι θα έμεναν στην αρχή θα έκαναν ότι μπορούσαν αλλά μετά θα έφευγαν. Εσύ μιλάς για μια κατάσταση που απ ότι κατάλαβα διήρκησε καιρό και έμεινες. Δηλαδή τι άλλο θα έπρεπε να κάνεις? Ας είμαστε ρεαλιστές και ας λέμε αυτό που θα κάναμε στ' αλήθεια . Εγώ προσωπικά δεν είμαι ατομο που φεύγω εύκολα με τη πρώτη δυσκολία αλλά αυτό που κατηγορείς τον εαυτό σου είναι το τελειως άλλο άκρο.

[Joanna8]

Τους γνησίους των φίλων αι συμφοραί δοκιμάσουσιν, έλεγε ο Αίσωπος. Δε σεβάστηκα την ανάγκη της να μείνει για όσο χρειάζεται μόνη της. Ίσως αυτό που έχει ανάγκη ο άλλος περισσότερο είναι να έχει τον χώρο του ώστε να ξανασταθεί στα πόδια του κι όχι αυτά που νομίζουμε εμείς για τους άλλους ότι θα τους κάνουν καλό. Πχ και έβλεπα και μου είχε πει ότι της ήταν δύσκολο να είναι σε μέρη με πολύ κόσμο, ακόμα και να συναντά γνωστούς κι εγώ της έλεγα να βγαίνουμε. Δεν μπορούσα τότε να καταλάβω γιατί ξαφνικά δεν της άρεσαν τα θέατρα που τα λάτρευε πριν. Πολλές φορές είχε ακυρώσει εξόδους επειδή ζαλιζόταν, πονούσε το στομάχι της κι εγώ νόμιζα ότι έβρισκε δικαιολογίες επειδή βαριόταν να βγει από το σπίτι. Άλλο παράδειγμα: ήθελε δουλειά, της είχα βρει μια καλή ευκαιρία σχετική με το αντικείμενο που σπούδασε και τελικά δεν πήγε ούτε στη συνέντευξη. Τότε δεν αντιλαμβανόμουν τον λόγο που ενώ ήθελε και είχε ανάγκη να δουλέψει, δεν πήγαινε τελικά γιατί δεν μπορούσε να πάει. Και το κακό είναι ότι έχεις τον ένα και τον άλλο, ακόμα και παλιούς καθηγητές μας που θα σου πουν: "να την πιέζεις να βγαίνει απ' το σπίτι/κρίμα νέο κορίτσι κι όλη μέρα να κάθεται μέσα/κοίτα πώς πάχυνε, αφού δεν κινείται καθόλου". Κι έτσι ενθαρρύνουν τον άλλο να συνεχίσει έναν λάθος τρόπο προσέγγισης.

[Marylou25]

Δεν εξήγησες πριν τον τρόπο προσέγγισης σου..όπως και να χει επειδή και εγώ έχω περάσει από φάση να μην είμαι καλά και να μην θέλω να βγω από το σπίτι, αυτό που χρειαζόμουν σε εκείνη τη φαση ήταν έναν άνθρωπο να με πιέσει να βγω έξω. Βέβαια ο καθένας το περνάει διαφορετικά, αλλά και το να ήσουν συγκαταβατική και να πήγαινες με τα νερά της χωρίς να της υπενθυμίζεις στο να βγει εξω κτλ να κάνει κάτι δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθούσε. Παίζει ρόλο και η ηλικία που ήσουν σε εκείνη τη φάση , αλλιώς αντιλαμβάνεσαι στα 20 και αλλιώς σε μεγαλύτερη ηλικία. Όμως αν το σκέφτεσαι και θεώρησες ότι ήσουν λάθος πότε δεν είναι αργά να τν πάρεις τηλ ..

[_Vassilis]

Άτιμο πράγμα ο εγωισμός Βασίλη. Κι ακόμα πιο άτιμο ο χρόνος. Αυτός είναι και ο λόγος που λέω να μη σκαλίζω πράγματα που έγιναν χρόνια πριν και να μην πω ένα συγγνώμη που έκοψα έτσι, που δεν κατάλαβα ότι είχε ανάγκη να μείνει μόνη για όσο χρόνο χρειαζόταν. Εμείς που δεν είχαμε μυστικά, που σπάγαμε κάτι πλάκες μεταξύ μας, που περάσαμε και πολύ δύσκολες στιγμές μαζί, που συνεννοούμασταν με τα μάτια, ούτε καν με λόγια για τόσα χρόνια. Και όταν επιβραδύνω το βήμα μου για να κερδίσω χρόνο και κάνω ότι κοιτάω τα ράφια για να μη συμπέσουμε στην ουρά του ταμείου στο supermarket, σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς. Αλλά είναι αργά μετά από τόσα χρόνια.

Ωραία, εσύ ξέρεις καλύτερα, εδώ που τα λέμε ούτε εσένα ξέρω, όσο για τον άλλον άνθρωπο και τι εχει γίνει μεταξύ σας δεν εχω ιδεα. Για να το λες θα έχεις το λόγο σου. Και αν μετα απο τόσα χρόνια τουλαχιστον τα πραγματα ειναι καπως ήρεμα ενώ με μια νεα προσπαθεια κρινεις οτι θα επιβαρυνθουν εκ νεου οι σχεσεις τοτε καλυτερα αστο. Και τα τηλεφωνα και τις συγγνωμες και ολα. Το μη χείρον βέλτιστον.. Αλλά προσπάθησες Τζοάννα οπότε μην έχεις τυψεις. Εκανες οτι μπορεσες, ησουν εκει ακομη και οταν ολοι οι αλλοι ειχαν φυγει, ειπες οτι ησουν η τελευταια φιλη της και ακομα εισαι θα πω εγω, ασχετα με τη μεταξυ σας σχεση και οτι δε μιλατε, αλλα το γεγονος οτι την κουβαλας μεσα σου, τη νοιαζεσαι και θελεις το καλο της αυτο σε κανει φιλη της. Ακομη και αυτα που κανοντας αυτοκριτικη τα βλεπεις λαθος και ισως εχεις δικιο σε αυτο, ισως ηταν λαθος και οχι τοσο κοντα σε αυτο που ενιωθε και ειχε αναγκη εκεινον τον καιρο, ομως τα σκεφτηκες εντιμα και ηταν αυτα που θα εκανες και για εναν δικο σου ανθρωπο της οικογενειας σου. Ειναι λιγο δυσκολο να καταλαβει κανεις, να νιωσει πως ειναι αυτες οι καταστασεις αν δεν εχει βιωσει σε πρωτο προσωπο κατι αντιστοιχο ωστε να ξερει πως ειναι. Η απεξω εικονα αυτων των καταστασεων ειναι πολυ παραπλανητικη και θα οδηγησει σε λαθος συμπερασματα τους αλλους, αυτο ειναι δεδομενο, ακομη και τους ειδικους που υποτιθεται ασχολουνται με αυτο. Μονο το βιωμα το προσωπικο που ειναι παρεμφερες μπορει να σε κανει να νιωσεις λιγο αυτον τον ανθρωπο και να σκεφτεις με πιο ευστοχο τροπο τι θα τον βοηθουσε. Αλλιως πες δεν ξερω και καλυτερα ας τον ακουσω τι μου λεει, τι μου ζηταει, ας με καθοδηγησει ο ιδιος στο τι εχει αναγκη να του προσφερω ως βοηθεια. Ναι, ησασταν (και ειστε) φιλες αλλα δεν εχεις την ευθυνη της, δεν ησουν ο κηδεμονας της, ο,τι μπορεσες εκανες, κανείς δε θα σε κατηγορησει γι αυτο, οπότε μην κατηγορεις ουτε εσυ η ιδια τον εαυτο σου και ταλαιπωρεισαι με τυψεις. Ισως απλα σκεψου αν την επομενη φορα που θα συναντηθειτε τυχαια στο σουπερμαρκετ αν θες αντι να καθυστερησεις ωστε να την αποφυγεις να πεις ας αδραξω την ευκαιρια να πουμε ενα γεια, ετσι απλα, χωρις τιποτε αλλο, χωρις να σκαλισουμε τα παλια. Σα να μη συνεβη τιποτα. Τι κανεις? Πως εισαι? Χαιρομαι που σε βλεπω, και συνεχιζετε ο καθενας στο δρομο του. Ζυγισε αν αυτο μπορει να γινει χωρις να παει κατι στραβα και πραξε αναλογως, αμα θες κιολας να το κανεις. Εσυ μονο ξερεις την απαντηση και βασικα εσυ ξερεις και το πως νιωθεις, ρωτα τον εαυτο σου. Εχω και δικο μου οχι ακριβως ιδιο αλλα λιγο σχετικο παραδειγμα πανω σε αυτο, αλλά δε θελω να το γραψω δημόσια, οταν βρω χρονο θα σου το στειλω σε μηνυμα.

[_Vassilis]

[_Vassilis]

Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο αλλά είναι θεούλης.. Επειδή ο σύνδεσμος στο provocateur για κάποιο λόγο δεν δουλεύει κάνω copy paste το κείμενο:

Τι μπάμιες ρε μάνα, σοβαρά τώρα;
Μεσημέρι. Μπαίνεις στο σπίτι. Κάτι στραβό υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Ο αέρας έχει μια μυρωδιά από λάθος. Όχι λάθος. ΛΑΘΟΣ. Η μυρωδιά της απόγνωσης έρχεται απ' την κουζίνα. Η μάνα σου ή η γιαγιά σου ή ο πατέρας σου ή η αδερφή σου ή η κοπέλα σου -ίσως και όλοι αυτοί μαζί- στέκονται πάνω απ' το σώμα του εγκλήματος. Στο χέρι τους μια κουτάλα. Επάνω της, μια αηδία. Κάνεις το λάθος να ρωτήσεις:
"Τι μυρίζει;"
"Φαγητό".
"Τι φαγητό;"
"Το αγαπημένο σου". Κι ύστερα, σχεδόν αμέσως, η επόμενη φράση. Πάντα η ίδια, πάντα για να καλύψει το ψέμα τους. "Πρέπει να φάμε και κανένα λαχανικό, εντάξει;"
"Τι φαγητό;" ξαναρωτάς, σίγουρος πια για την απάντηση.
"... ... Μπάμιες". Κάθε φορά ξέρεις. Κάθε φορά ελπίζεις. Κάθε φορά η αλήθεια σε χτυπάει κατάστηθα. Προσπαθείς να ρωτήσεις ψύχραιμα. Πάντα η ίδια απορία. Πάντα η ίδια απόγνωση... Και κυρίως, γιατί; Σκέψου το λίγο. Ένα φαγητό μπορεί να 'ναι σάπιο με πολλούς τρόπους. Μπορεί, ας πούμε, να 'χει σπόρια. Ή, ξέρω 'γω, τρίχες. Ή σάλια. Ε, οι ρουφιάνες οι μπάμιες τα 'χουν και τα τρία! Και τρίχες, και σάλια, και σπόρια, τζακ - ποτ, 3-0, όβερ, πάρε τα λεφτά και τράβα να φας τίποτα που να τρώγεται. Κάτι που να αξίζει τα 3000 χρόνια πολιτισμού που έχει αναπτύξει η ανθρώπινη κουζίνα. Θες λαχανικό; Φάε λαχανικό. Αλλά φάε ένα λαχανικό που δεν ντρέπεται να κυκλοφορήσει στη Φρουτοπία. Ένα λαχανικό που να 'χει βγει στη ζωή του ένα δυο δροσερά ραντεβού. Ένα λαχανικό που δεν θυμίζει Σεφερλή κάθε φορά που το κοιτάς. Έπειτα, είναι και το άλλο. Όλα τα λαχανικά έχουν τα κουμπιά τους. Στο σπανάκι βάζεις ρύζι, κάτι γίνεται. Τις φακές τις κάνεις σαλάτα, στρώνουν. Μέχρι και στον αρακά πετάς κοτόπουλο και μια χαρά τρώγεται. Στις μπάμιες διάολε βάζεις κοτόπουλο και χαλάει το κοτόπουλο! Μέχρι και τη χρυσή αλλαγή, τον Όλε Γκούνα Σόλτσκιερ των φαγητών, τη φέτα να ρίξεις στο παιχνίδι, πάλι τζίφος η δουλειά. Τσεκάρει η φέτα τις μπάμιες, της γυρνάν τα μάτια ανάποδα: "Όπα, αδερφέ! Έχω κι ένα όνομα στην πιάτσα. Με τέτοια μάπα δεν κάθομαι στο ίδιο πιάτο. Δηλαδή, έλεος κάπου". Κι εσύ την αναγκάζεις, κι εκείνη κλείνει τη μύτη και βουτάει μέσα στη σάλτσα της φρίκης, κι αυτό θα 'πρεπε να 'ναι ποινικά κολάσιμο σ' ένα δίκαιο, νόστιμο κόσμο. Να χαλάμε δηλαδή τη φέτα, για να (μην) κάνουμε καλό το σίχαμα. Κρίμα δεν είναι;
Και λεξιλογικά να το δεις...
... το πράγμα βρομάει. Πραγματικά, έχεις ακούσει ποτέ να χρησιμοποιούν τη μπάμια σαν παράδειγμα για κάτι καλό; Θες να πεις ότι ένα οικόπεδο μετράει; Λες φιλέτο. Θες να πεις ότι ένα κορίτσι είναι γλυκό; Λες λουκούμι. Και ντάξει, υπάρχουν και μικρομεσαία φαγητά που απλώς δεν τ' αναφέρει κανείς ποτέ. Θέλω να πω, δεν λες: "πω πω τι αμαξάρα, σπανακόρυζο!". Αλλά ούτε και για κακό το λες το σπανακόρυζο. Άμα σου πω όμως "ο Γιαννάκης... μπάμιας!", τι καταλαβαίνεις; Μάπα το παλικάρι. Ε, γίνεται ρε μάστορα να 'ναι μάπα το παλικάρι και να 'ναι ντάξει το φαΐ; Δεν γίνεται, πώς να το κάνουμε!
Στο τέλος τέλος, φίλε μου, ξέρω την αλήθεια και ξέρεις ότι την ξέρω. Μόνο για ένα λόγο αξίζει να φας μια μπάμια. Για να μην έχει ψυχολογικά ανάμεσα στ' άλλα ζαρζαβάτια. Είσαι λοιπόν ευαίσθητος. Μπράβο σου! Εγώ απ' την άλλη, έχω μετατραυματικό σοκ και ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΗ ΜΠΑΜΙΑ. Ούτε λίγο. H μπάμια δεν είναι θύμα. Η μπάμια είναι νταής που τραμπουκίζει τη γεύση των ανθρώπων.
Τι μπάμιες ρε μάνα, σοβαρά τώρα;

Το πιο πεταμένο φαΐ της γης βρίσκει επιτέλους το κείμενο που του αξίζει.

Ηλίας Γεροντόπουλος

[axl100]

Φαντασου να δουλευες και καμια οικοδομη και να γυρνας τελειωμενος χαχαχαχα

[Joanna8]

Λοιπόν, σήμερα πέρασα από ψυχομετρικά για τη συμμετοχή μου σε ένα project. Τώρα τι μπορεί να καταλάβει ο ψυχολόγος από τον τρόπο που έγινε το test απορίας άξιον. Το 1ο test ήταν κάτι σαν test iq με αλγεβρικούς και γεωμετρικούς συλλογισμούς που μου φάνηκε παιδαριώδες.
Το 2ο ήταν να ζωγραφίσουμε μια ανθρώπινη φιγούρα σε 1'. Ζωγράφισα μια γυναίκα, χαμογελαστή, της έκανα και πιαστράκι στα μαλλιά, μια ελίτσα στο μαγουλάκι, κολιέ, σκουλαρίκια, αλλά με ένα πόδι, γιατί δεν πρόλαβα!!! Αρκετοί υποψήφιοι έκαναν μόνο πρόσωπο, μια χαρά το σκέφτηκαν. Μετά μας είπαν να ζωγραφίσουμε μια φιγούρα του άλλου φύλου, οπότε σκίτσαρα έναν άνδρα, αλλά αυτή τη φορά υπολόγισα πιο σωστά τον χρόνο και τον έκανα αρτιμελή. Ήταν πολύ αυστηροί στο 1'. Είπαν ότι όποιος δεν αφήσει κάτω το μολύβι μόλις πουν, θα ακυρωθεί.
Το 3ο ήταν ένα ερωτηματολόγιο να συμπληρώσουμε από 1-5 πόσο ευγενικοί, εργατικοί, αποτελεσματικοί, τεμπέληδες κλπ είμαστε, πάλι υπό πίεση χρόνου. Τα 30 τελευταία ούτε που τα κοίταξα. Έβαζα 3άρια κατά την αριστοτελική αρχή.
Πάντως πιστεύω ότι όλοι έχουμε την τάση σε αυτά τα tests να προβάλλουμε τους εαυτούς μας με πολλά θετικά και ελάχιστα αρνητικά χαρακτηριστικά μας για να γίνουμε πιο ελκυστικό πακέτο. Λέτε να μου κόψουν βαθμούς από την κουτσή γυναίκα; Βέβαια την Τρίτη στη συνέντευξη μπορώ να το παίξω Νικηφόρος ο ζωγράφος και μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά: αχνοφαίνεται.

[Joanna8]

Καλό τριήμερο σε όσους ξέρουν την υπόθεση του Riemann. Στους υπόλοιπους απλά καλό ΣΚ

[axl100]

Αντε καλη τυχη, Ιωαννα.

[_Vassilis]

Καλό τριήμερο σε όσους ξέρουν την υπόθεση του Riemann. Στους υπόλοιπους απλά καλό ΣΚ

Ομολογώ ότι δεν την ήξερα.. Γκούγκλαρα και πάλι δεν καλοκατάλαβα. Πάει καιρός και τα έχω ξεχασει αυτά δυστυχώς.. Υπήρχε καιρός όμως που ζούσα για κατι τέτοια! ΡΕ ΣΥ ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ?!?? <3 Πήγαινα στην έκθεση βιβλίου πριν 25-30 χρόνια, (τη μεγάλη που υπήρχε τότε που ήταν οι δόξες της, που γινόταν στη Διονυσίου Αρεοπαγιτου και ηθελες ενα τριωρο μονο να δεις ολα τα περιπτερα) και εβρισκα βιβλια με μαθηματικα, γριφους και προβληματα λογικης. Ωραιες εποχες. Καλο τριημερο σου ευχομαι, καλο Σ/Κ σε μενα..

[_Vassilis]

Λοιπόν, σήμερα πέρασα από ψυχομετρικά για τη συμμετοχή μου σε ένα project. Τώρα τι μπορεί να καταλάβει ο ψυχολόγος από τον τρόπο που έγινε το test απορίας άξιον. Το 1ο test ήταν κάτι σαν test iq με αλγεβρικούς και γεωμετρικούς συλλογισμούς που μου φάνηκε παιδαριώδες.
Το 2ο ήταν να ζωγραφίσουμε μια ανθρώπινη φιγούρα σε 1'. Ζωγράφισα μια γυναίκα, χαμογελαστή, της έκανα και πιαστράκι στα μαλλιά, μια ελίτσα στο μαγουλάκι, κολιέ, σκουλαρίκια, αλλά με ένα πόδι, γιατί δεν πρόλαβα!!! Αρκετοί υποψήφιοι έκαναν μόνο πρόσωπο, μια χαρά το σκέφτηκαν. Μετά μας είπαν να ζωγραφίσουμε μια φιγούρα του άλλου φύλου, οπότε σκίτσαρα έναν άνδρα, αλλά αυτή τη φορά υπολόγισα πιο σωστά τον χρόνο και τον έκανα αρτιμελή. Ήταν πολύ αυστηροί στο 1'. Είπαν ότι όποιος δεν αφήσει κάτω το μολύβι μόλις πουν, θα ακυρωθεί.
Το 3ο ήταν ένα ερωτηματολόγιο να συμπληρώσουμε από 1-5 πόσο ευγενικοί, εργατικοί, αποτελεσματικοί, τεμπέληδες κλπ είμαστε, πάλι υπό πίεση χρόνου. Τα 30 τελευταία ούτε που τα κοίταξα. Έβαζα 3άρια κατά την αριστοτελική αρχή.
Πάντως πιστεύω ότι όλοι έχουμε την τάση σε αυτά τα tests να προβάλλουμε τους εαυτούς μας με πολλά θετικά και ελάχιστα αρνητικά χαρακτηριστικά μας για να γίνουμε πιο ελκυστικό πακέτο. Λέτε να μου κόψουν βαθμούς από την κουτσή γυναίκα; Βέβαια την Τρίτη στη συνέντευξη μπορώ να το παίξω Νικηφόρος ο ζωγράφος και μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά: αχνοφαίνεται.

Έπρεπε να γραψεις τελευταία στιγμη στην κόλλα με την κουτση γυναικα «Μαρία» ωστε να ειναι ολοκληρωμενο το εργο σου