Σε ένα ιδανικό κόσμο, θα ξυπνάγαμε κατευθείαν στη δεύτερη σχέση .

[path]

Καλό είναι να ζούμε κάθε πράγμα στον καιρό του. Τους εφηβικούς έρωτες στην εφηβεία και όχι αργότερα.
Ποτέ δεν αναπόλησα προηγούμενες αγάπες. Πάντα οι επόμενες ήταν οι καλύτερες. Ή έστω αυτό που μου ταίριαζε περισσότερο σε κάθε περίοδο της ζωής μου. Ούτε έχω την τάση να τις συγκρίνω μεταξύ τους, γιατί είναι τελείως διαφορετικές.
Πάντως την πιο ουσιαστική σχέση μου την ζω τώρα. Και έχω περάσει τα 40. Ήμουνα ατίθασο νιάτο...

-συγχαρητηρια , η ερευνα δεν απευθυνεται σε σενα !
Εισαι ενα συγκροτημενο ατομο και ξερεις τι θελεις και τι κανεις.
Παρολα αυτα που δεν αναπολεις η δεν συγκρινεις ,,η ερευνα μιλαει ΚΑΙ για την ασυνηδειτη συγκριση που γινεται 'ερημην' μας ,,εχει γινει ενα κοματι απ τον εαυτο μας , μας εχει στοιχειωσει οπως λεει ,και δρουμε με αυτο χωρις απαραιτητα να συνειδητοποιουμε οτι αυτο 'ευθυνεται' για επιλογες ,αποψεις η γουστα που εχουμε στο παρον

[deleted-member30-03]

<
Αυτο το ζητημα θιγει η ερευνα , παλευεις να βρεις μια σχεση να ξεπερασει την πρωτη σου, την οποια την εχεις κανει ενα 'ΠΡΟΤΥΠΟ' - λανθασμενα βεβαια- καθως δεν ηταν παρα μια τυχαια συγκυρια + τον ενθουσιασμο της πρωτης φορας . Αδυνατεις να δεις την νεα σχεση με μια νεα απροσκοπτη ματια καθως συνηδειτα η ασυνειδητα τη 'φιλτραρεις'
με αυτο που εχει γινει 'σημειο αναφορας συγκρισης ' για σενα ,αυτο της πρωτης σχεσης σου.
Σε σενα ταιριαζει μαλλον η πρωτη εκδοχη αντιμετωπισης των σχεσεων , δηλαδη να μην βαζεις τον πηχη τοσο ψηλα οσο τα βιωματα της πρωτης σχεσης ΚΑΙ να τα αντικαταστησεις αυτα με τις ενηλικες αρετές , όπως την αξιοπιστία και την αυτοδέσμευση.και να αφησεις την σχεση να ακολουθησει δικο της δρομο ανεξαρτητο απ τις απαιτησεις να πετυχεις 'εκεινο" που εφυγε και παει ,,ελα στο τωρα δηλαδη , στο εδω και τωρα ..

δεν εχω καταληξει ακομα αν ηταν τυχαια συγκυρια κι ο ενθουσιασμος της πρωτης φορας, αφου δεν ηταν ελληνιδα αλλα ξενη, κι αυτο οσο να ναι εθετε κι απο μονο του τον πηχη λιγο παραπανω απο τις ελληνιδες εδω. δλδ ειτε το δουμε το θεμα με βαση την εξωτερικη εμφανιση ηταν πολυ πιο ομορφη, ειτε το δουμε και στο χαρακτηρα ηταν καλη, ταιριαστη και με φροντιζε πολυ! δυστυχως ομως χωρισαμε γιατι την εχεσα, κι απο τοτε ολες μου οι σχεσεις που κανα με ελληνιδες εδω ηταν μετριες εως κακιστες. κι ενω εχω ριξει τον πηχη αρκετα στο θεμα εξωτερικη εμφανιση (παω και με χοντρουλες αμα τυχει), κανω το λαθος και ψαχνω ακομα την αφοσιωση γιατι δε μπορω να φανταστω σχεση να λειτουργει χωρις αυτη. ισως μου μεινε καποιου ειδους απωθημενο να ξαναεχω μια που ειναι κολλημενη και να σερνεται διπλα μου οπως τοτε, αλλα κι εγω γουσταρω να αφοσιωνομαι στην αλλη πολυ, παρολο που εδω στην Ελλαδα οι κοπελες δε θελουν τετοια και προτιμουν να ειναι ελευθερες απο δω κι απο εκει. γιαυτο λεω οτι εφαγα τα σκατα των ελληνιδων κυριολεκτικα και τις σιχαινομαι (λιγο).

[path]

Ενδιαφερουσα ερευνα....με εκανε να σκεφτω κ κατεληξα στα εξης....Βεβαια αρχικα σκεφτηκα μια ταινια:) την "Αιωνια λιακαδα ενος καθαρου μυαλου" ή επι το αγγλικοτερον....An Eternal Sunshine of a Spotless Mind. Tελικα καταληγω και τεινω να σκεφτω πώς ολοι λιγο πολυ οι επιστημονες συμφωνουν στο εξης: στο να κανουμε οτιδηποτε ωστε να αποφυγουμε δακρυα, πονο, στεναχωρια, αγχος....Ναι, ωραια αλλα αμα δεν κλαψεις στον πρωτο σου ερωτα, αμα δεν χτυπηθεις, δεν πονεσεις.....τελος παντων, αμα δεν τον ζησεις με τα παθη του, με τις πρωτογνωρα μεγαλειωδεις του στιγμες κ τις μαυρες του στιγμες, τοτε πώς στο καλο θα πας κατευθειαν μετα σε μια κατασταση πιο ηρεμη, πιο ισορροπημενη και πιο ενηλικη? Και θα χαρεις κ την μεταβαση? Θα νιωσεις τις αλλαγες που εχουν γινει μεσα σου? Θα χαμογελασεις με νοσταλγια για το παρελθον που εφυγε και θα ελπιζεις για το παρον κ το μελλον για κατι πιο ολοκληρωμενο ισως κ πιο "ενηλικο"? Ετσι το βλεπω εγω....

Βρηκα κ το σχετικο βιντεακι απο την ταινια:)...δεν αντεξα να μην το ποσταρω..

http://www.youtube.com/watch?v=WIVh8Mu1a4Q

<<<<
Πολυ ωραια η ταινια Σοφια !!! ανυπομονω να την ξαναδω :)
Εδω η ερευνα-καθως την ξαναδιαβασα- δεν εστιαζεται τοσο στις ασχημες πλευρες της πρωτης σχεσης αλλα κυριως σε αυτο που λες στις 'μεγαλιωδες πλευρες ' της και πως θα καταφερει κανεις να μην τις 'προβαλει' πανω στις επομενες σχεσεις του υπονομευοντας τες τελικα ,μεσω συγκρισης συνειδητης αλλα κυριως της ασυνειδητης (κ ποιο υπουλης) , καθως δεν θα πληρουν εκεινα τα στανταρς του πρωτου εθουσιασμου εκεινης της πρωτογνωρης ορμης που εχει συγχρονως και η εφηβικη ηλικια . Στις επομενες παραγραφους αναφερεται πως αυτο μπορει να γινει τροχοπεδη για τη συνεχεια των σχεσεων :
<Τα έντονα συναισθήματα που βιώνουμε στον πρώτο έρωτα, μας κάνουν να θέτουμε μη ρεαλιστικά πρότυπα σχέσης με αποτέλεσμα να κρίνουμε – και να κατακρίνουμε- τις επόμενες σχέσεις μας χαρακτηρίζοντάς τες βαρετές και απογοητευτικές.>
< σύμφωνα με τους βρετανούς ερευνητές, το κλειδί της ευτυχίας είναι να έχει κανείς μια ορθολογική αντίληψη για το τί θέλει από μια σχέση και να μην προσπαθεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, να ξαναζήσει την συγκίνηση και την ένταση της "πρώτης φοράς", όπως είπε ο δρ. Μπρίνιν.
Σύμφωνα με τη δρα Γκάιλ Μπρούερ, κοινωνική ψυχολόγο του πανεπιστημίου του Κεντρικού Λανκασάιρ, οι σχέσεις μεταξύ ενηλίκων χρειάζονται όλων των ειδών τις αρετές για να επιβιώσουν, όπως την αξιοπιστία και την αυτοδέσμευση. Εντούτοις δύσκολα είναι συμβατές με την ένταση της πρώτης αγάπης.>
_Και στη συνεχεια καταληγει πως τελικα και αυτες οι αποψεις αμφισβητουνται απο μια αντιθετη γνωμη που λεει πως λειτουργει θετικα τελικα να βαζουμε εκει ψηλα τον πυχη και να προσπαθουμε ακομα και να τον ξεπερασουμε:
<Από την άλλη όμως, υπάρχει ο αντίλογος. Η καθηγήτρια ανθρωπολογίας Έλεν Φίσερ του πανεπιστημίου Rutgers (στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το βιβλίο της "Γιατί αγαπάμε;", πιστεύει ότι το να προσπαθεί κανείς να ανακαλέσει και να ξαναζήσει το αρχικό πάθος μιας σχέσης, συμβάλλει στη μακροημέρευση της σχέσης. Χρησιμοποιώντας μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου, διαπίστωσε ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα στα ζευγάρια που έχουν ένα ευτυχισμένο γάμο για πάνω από δύο δεκαετίες, είναι παρόμοια με την εγκεφαλική δραστηριότητα όσων έχουν σχέσης πάθους διάρκειας κάτω των έξι μηνών.>
Τελικα φαινεται πως κ οι επιστημονες δεν καταφερνουν να συμφωνησουν πως να συμπεριφερθουμε τελικα ,,,,
καλυτερα ισως ,,,μεχρι να συμφωνησουν αυτοι εμεις να κανουμε τα 'δικα μας' χωρις αλλο ενα 'καλουπι' στο τι πρεπει και πως να κανουμε :)

[path]

..συμφωνώ και συνεχίζω.
Ποτέ δεν αναπόλησα ούτε καν τις πρώην σχέσεις μου, πόσο μάλλον την πρώτη αγάπη.
Όσο μεγαλώνουμε/μαθαίνουμε/βιώνουμε την αγάπη και τον έρωτα μέσα από διαφορετικούς συντρόφους, τόσο πιο απαιτητικοί και παράλληλα γνώστες του τι θέλουμε γινόμαστε.
Στα 16-17 πχ που δεν έχουμε τίποτα να συγκρίνουμε, που όλα είναι πρωτόγνωρα και ενθουσιώδη, βαφτίζουμε την ανάγκη μας να νιώσουμε... "έρωτα" μέχρι να ξεφουσκώσει, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι ο άλλος το αντικειμενο του έρωτα μας, αλλά η ανάγκη μας να το ζήσουμε.
Θεωρώ πως αν ο καθένας είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και δεν συμβιβάζεται, όσο μεγαλώνει, πάντα ο τελευταίος έρωτας είναι ο πιο ολοκληρωμένος και ο πιο δυνατος.

θεοφανια συγχαρητηρια κ σε σενα , η ερευνα δεν αφορα ολους προφανως ετσι,, νοιωθεις χειραφετημενη στον τομεα ερωτας και αυτο ειναι ενταξει ,,
αφορα ομως παρα πολους που βρισκονται πελαγωμενοι , και δεν ξερουν πως να ξαναμπουν στο παιχνιδι με ελληματικη διαθεση καθως αναρωτιουνται αν θα ξαναζησουν 'εκεινο' !

[path]

{Επίσης να συμφωνήσω με την Sofia - αυτό που το άρθρο παρουσιάζει ως ιδανικό, για εμένα είναι ξενέρωτο. Το "καλύτερα να μην νιώθω τίποτα παρά να νιώθω πόνο" το δοκίμασα μετά το πρώτο μεγάλο καταθλιπτικό επεισόδιο, και τελικά κατέληξα ότι ΟΧΙ, καλύτερα να σφαδάζω από τον πόνο παρά να μην νιώθω τίποτα. }
vagabond, δεν λεει κατι τετοιο πουθενα το αρθρο ,να μην νοιωθεις , δεν αναφερεται σε πονο , τραυματα κλπ ,το αντιθετο .

[BloodyKate]

θεοφανια συγχαρητηρια κ σε σενα , η ερευνα δεν αφορα ολους προφανως ετσι,, νοιωθεις χειραφετημενη στον τομεα ερωτας και αυτο ειναι ενταξει ,,
αφορα ομως παρα πολους που βρισκονται πελαγωμενοι , και δεν ξερουν πως να ξαναμπουν στο παιχνιδι με ελληματικη διαθεση καθως αναρωτιουνται αν θα ξαναζησουν 'εκεινο' !

μα το "εκείνο" δεν θα το ζήσει κανείς ποτέ ξανά γιατί θα μπει σε νέα σχέση με νέο πρόσωπο και μπορεί να είναι κάτι πιο δυνατό ή πιο χαλαρό.

Γιατί να υπάρχει δισταγμός μετά από τη μεγάλη αγάπη? Καταλαβαίνω να συμβεί σε κάποιον ευαίσθητο αλλά δεν πιστεύω να συμβαίνει στους περισσότερους.

[Vagabond]

{Επίσης να συμφωνήσω με την Sofia - αυτό που το άρθρο παρουσιάζει ως ιδανικό, για εμένα είναι ξενέρωτο. Το "καλύτερα να μην νιώθω τίποτα παρά να νιώθω πόνο" το δοκίμασα μετά το πρώτο μεγάλο καταθλιπτικό επεισόδιο, και τελικά κατέληξα ότι ΟΧΙ, καλύτερα να σφαδάζω από τον πόνο παρά να μην νιώθω τίποτα. }
vagabond, δεν λεει κατι τετοιο πουθενα το αρθρο ,να μην νοιωθεις , δεν αναφερεται σε πονο , τραυματα κλπ ,το αντιθετο .

Ναι ήταν λίγο φλου όπως το έγραψα. Βασικά προτείνει ως ιδανικό (αν και ανέφικτο) την παράληψη της πρώτης σχέσης, ώστε να μην υποφέρουμε στις επόμενες από συγκρίσεις και απογοητευόμαστε που ο άλλος δεν ανταποκρίνεται στο ιδανικό μας. Αυτό που λέω είναι ότι προτιμώ να απογοητευτώ, να υποφέρω, να να να... ώστε μέσα από αυτό να μάθω και ίσως να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου, και στην τελική να ζήσω την φουλ γκάμα των συναισθημάτων μου όσο κι αν με πονάνε, παρά (αν υπήρχε ποτέ τέτοια επιλογή) να πάρω τον δρόμο της αποφυγής της δυσκολίας ώστε να μην νοιώσω δυσάρεστα στις επόμενες σχέσεις μου. Το να μπω με ορθολογική στάση σε μία σχέση όπως προτείνει, μου κάνει ξενέρωτο, αν και σίγουρα για πολλούς είναι η συνταγή της επιτυχίας. Για εμένα μετράει η χημεία, και τα συναισθήματα, αλλά πιο πολύ η χημεία, και όπου με βγάλει. Και ας μην είμαι ευτυχισμένη, προτιμώ να είμαι αληθινή σε αυτό που νιώθω, και αν κάνω λάθη να τα πληρώσω.

[path]

Ναι ήταν λίγο φλου όπως το έγραψα. Βασικά προτείνει ως ιδανικό (αν και ανέφικτο) την παράληψη της πρώτης σχέσης, ώστε να μην υποφέρουμε στις επόμενες από συγκρίσεις και απογοητευόμαστε που ο άλλος δεν ανταποκρίνεται στο ιδανικό μας. Αυτό που λέω είναι ότι προτιμώ να απογοητευτώ, να υποφέρω, να να να... ώστε μέσα από αυτό να μάθω και ίσως να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου, και στην τελική να ζήσω την φουλ γκάμα των συναισθημάτων μου όσο κι αν με πονάνε, παρά (αν υπήρχε ποτέ τέτοια επιλογή) να πάρω τον δρόμο της αποφυγής της δυσκολίας ώστε να μην νοιώσω δυσάρεστα στις επόμενες σχέσεις μου. Το να μπω με ορθολογική στάση σε μία σχέση όπως προτείνει, μου κάνει ξενέρωτο, αν και σίγουρα για πολλούς είναι η συνταγή της επιτυχίας. Για εμένα μετράει η χημεία, και τα συναισθήματα, αλλά πιο πολύ η χημεία, και όπου με βγάλει. Και ας μην είμαι ευτυχισμένη, προτιμώ να είμαι αληθινή σε αυτό που νιώθω, και αν κάνω λάθη να τα πληρώσω.

Συγνωμη , θα το επαναλαβω , το εγραψα και παραπανω . Δεν προτεινει να προσπερασουμε την πρωτη σχεση . Γινεται αυτο?
Ειναι ενα λογοτεχνικο σχημα , υπερβαλει για να δωσει εμφαση στο θεμα του .
Τι πα να πει ειναι ξενερωτο ? δεν προκειτε περι αυτου ,αλλο εναι το θεμα της ερευνας , πως να συνδιαστει αρμονικα η πρωτη -αρα και εντονη- με τις επομενες σχεσεις !
Οσο για την περισσοτερο ορθολογικη σταση , ειναι και επομενο και λογω ηλικιας, δεν μπορεις να λειτουργεις με τον αυθορμητισμο ενος εφηβου για παντα. Αν μπορεις μαγκια σου , αλλα προκειται για εξαιρεση ..
Επισης δεν νομιζω οτι αντιδιαστελονται η ευτυχια με το να εισαι αληθινη/ος...

[ioannis2]

Για μένα η πρώτη σχέση παρά το ότι συνοδευόταν από έντονα συναισθήματα, πάθος και ρομαντισμό, και από πολύ καλή επικοινωνία και αλληλοκατανόηση, εντούτοις πάντα στο βάθος του νου μου δεν ήταν αυτό που ονειρευόμουν σαν σχέση ζωής. Πάντα ήθελα να έχω μια κοπέλα πιο εμφανίσιμη από αυτή , μια ωραία γυναίκα. Αυτήν την έβλεπα κάπου στο βαθος του νου μου σαν συμβιβασμό, σκεφτόμουν ακόμα πως άμα τα κατάφερα και με ερωτεύτηκε γιατί να μην τα καταφέρω με μια καλύτερη της, το έβλεπα και σαν πειραματισμό. Μετά από κάποιες παρεξηγήσεις χωρίσαμε, πάνε τρια χρόνια τώρα. Την πρώτη σχέση τη θυμάμαι έντονα και μετανοιώνω που χωρίσαμε σε φάσεις που νοιώθω μοναξιά, απογοήτευση, χαμηλή αυτοεκτίμηση και απαισιοδοξία για τη ζωή, να χα καποιο δίπλα μου, ως το ιδανικό άτομο να ταν δίπλα μου. Όμως όταν είμαι σε φάσεις αισιοδοξίας, με αυξημένη αυτοεκτίμηση και χαρά λέω καλά που έκανα και χώρισα καλά κάνω που θέλω αυτό το καλύτερο. Τα μετεπειτα που είχα μετα το χωρισμό ήταν φιλίες, γνωριμίες, δεν με γέμιζαν να το παλέψω να κάνω ουσιαστική σχέση και είχαν πολύ μικρή διάρκεια. Από την άλλη υπήρξε και η ατολμία και φοβία που δεν με άφησαν να πλησιάσω κοπέλες ωραίες, τόσο απ έξω όσο και από μεσα και κάνω σχεση μαζί τους. Από την άλλη έρχονται στο νου πιο παλιά ΄πολύ καλές ευκαιρίες που με φλέρταραν αλλά για δικούς μου λόγους τότε δεν έκανα τίποτα. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα σχέση όπως αυτη την ωραία σχέση που ονειρευομαι. Και γι αυτό νοιώθω σαν προτάρης και άβγαλτος.