ΑΡΝΗΣΗ

[ioannis2]

καταιγιστικές οι ερωτήσεις σου Γιάννη!
Να σου πω ότι σε γενικές γραμμές έχεις δίκιο σε αυτά που γράφεις εκτός από ένα: τη σχολή μου βασικά δεν την επέλεξα εγώ, αλλά οι γονείς μου. (σε πιο μικρή ηλικία έλεγα ότι θα γίνω δικηγόρος, προφανώς βασισμένη σε αυτά που έβλεπα στην τιβί). Δεν είναι ψωνισμένοι, απλώς θεωρούσαν ότι πρέπει να μου δωσουν τη δυνατότητα να σπουδάσω σε μια σχολή ισάξια με τις ικανότητες μου οι οποίες (αλίμονο!) φαίνονταν από τη βαθμολογία. Εγώ ήθελα να γίνω διαιτολόγος ή αισθητικός. Αλλά...17μισό τότε, δεν αντιτάχθηκα, κακώς βέβαια, στη βούληση των γονιών μου. Παρόλα αυτά βέβαια, δεν τους κατηγορώ γιατί μπορεί εάν δεν σπούδαζα κιόλας, βάσει της βαθμολογίας μου, μπορεί μετά να χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο!
Η δουλειά αυτή έχει πολλές απαιτήσεις. Και οι απαιτήσεις αυτές είναι κοινωνικές, είναι οικονομικές, ποικίλλουν γενικά. Δεν μπορώ να αφομοιώσω την "κουλτούρα" αν θες αυτού του επαγγέλματος. Δεν είχα κάποιον μπαμπά από πίσω να μου αφήσει στρωμένη δουλειά, δεν είχα καν το κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο, ούτε το έχω δηλαδή παρόλο που ήδη δουλεύω 4 χρόνια. Δεν έχω καταφέρει ποτέ σε αυτά τα χρόνια να πάρω πάνω από 600 ευρώ το μήνα, εκτός από κάποια έκτακτα μια συγκεκριμένης περιόδου. Δεν πληρώ γενικά τα στάνταρντς αυτής της δουλειάς. Και τα στάνταρντς της δεν είναι η ευγλωττία ή η πειθώς.
Ένα από τα βασικότερα είναι να είσαι πιασάρικος, δημοσιοσχετίστας, να υποκρίνεσαι και λίγο, να έχεις κύκλο, να αντέχεις ψυχικά και σωματικά να δουλεύεις 12 και 13 ώρες τη μέρα, να μην έχεις χόμπυς ούτε ενδιαφέροντα. Μια τέτοια δουλειά εκ φύσεως αποζητά αφοσίωση. Και εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Και δε θέλω κιόλας. Για να καταφέρω να αντέξω αυτή τη δουλειά θα πρέπει να αλλοιωθώ σαν άνθρωπος. θα μου πεις γιατί αν αλλοιωθείς? γιατί ο χαρακτήρας μου και το είναι μου δε συνάδουν καθόλου όπως σου εξήγησα και πιο πάνω με το πνεύμα αυτής της δουλειάς. Οπότε, ναι θα γίνω καλή, αλλά με ποιο τίμημα? θα ξεχάσω τις ευαισθησίες μου, αυτά που μου δίνουν πραγματική ευχαρίστηση, για μια δουλειά? δεν υπάρχει κάτι το ιδανικό σε αυτό. Για ανθρώπους σαν και μένα, μια τέτοια δουλειά ισοδυναμεί με πνευματική ισοπέδωση.
Ακούγομαι δρματική? το βιώνω τρισχειρότερα. Δεν είναι θέμα εργοδότη, ούτε χρημάτων Γιάννη. Είναι ότι δεν αξίζει για κάτι που δεν σε ικανοποιεί πλήρως, να χαραμίζεσαι. Είναι λάθος στάση ζωής. και εάν σου γίνει στάση ζωής το εφαρμόζεις παντού.
Μια γαμημένη ζωή την έχουμε, μην τη ξεφτιλίζουμε τόσο.

όσον αφορά το σχολείο, ναι είχα πολύ δύσκολα χρόνια. Αλλά δεν μπορώ και ούτε με πολυνοιάζει πλέον να κάνω κάτι να αλλάξω αυτά που μου έχει κληροδοτήσει εκείνη η περίοδος. Ας πούμε ότι αν μη τι άλλο έχω αποκτήσει πιο πολλές ευαισθησίες. Ή σε κάποια άλλα θέματα έχω ενδυναμωθεί. Τα γράμματα μου αρέσαν και μου αρέσουν, τον καταναγκασμό του σχολείου δεν πάλευα με τπτ. Φαντάσου λοιπόν, πόσο ψυχαναγκάστηκα που πέρασα και στην ανώτερη σχολή της κατεύθυνσής μου. Και πίστεψέ με κανείς δε μου το είχε. Αφού μόνο που δεν έπεσαν να με φάνε όταν πέρασα. "μα καλά πέρασες εσύ?και όχι ο τάδε", "σιγά μη βγάλεις τη σχολή".

γι'αυτό σου λεω, να παν να γαμηθούν όλοι. Εγώ θα κάνω αυτό που θέλω, σε περίπου ένα με ενάμιση χρόνο από τώρα :-)

Καταιγιστικές οι ερωτήσεις μου......έχω βιώσει παρόμοια γι αυτο σε καταλαβαίνω. Θα μπορούσαμε να τα πούμε και με προσ. μνμ αν θες.
Ξεκινω απ αυτο που εβαλα σε μπολτ. 10 χρονια μετά και το θυμάσαι τόσο έντονα λες και σου το είπανε χθες. Διορθωσε με, κάτι τετοια ακουγες και σε επηρέαζαν, καθόριζες την αξια σου με βαση την αρνητικη κριτική κάποιων. Αυτα που σου ελεγαν πριν ξεκινησεις τη σχολή δυστυχως τα κραταγες μέσα σου και άκουγες και άλλα στην πορεία (μιλώ και μεσα από την δικη μου εμπειρια), όμως σαν πολύ επιμελής μαθήτρια και άτομο που χαρακτηρίζεται από συνέπεια στις υποχρεώσεις του ήσουν καλή στα μαθηματα στο πανεπιστημιο και εβγαλες τη σχολή. Όμως όλη αυτη η αρνητική κριτική ήδη υπήρχε μέσα σου. Με το που τελείωσες τη σχολή και έμπαινες στο επάγγελμα βγήκε έντονα στην επιφάνεια, ότι δεν κάνεις για αυτη τη δουλειά, δε θα τα καταφέρεις. Και κάτι μου λέει επίσης ότι παρά τα τόσα σου χαρίσματα δεν σε διακρίνει η διεκδικητικότητα, το να επιβληθείς, το να προβληθείς, ιδιίως το πρώτο αφού τα επόμενα πηγάζουν απ αυτό, συν το ότι είσαι ευαίσθητος άνθρωπος. Θα σε ρωτούσα, άμα εξαιρέσουμε αυτά και το άσχημο εργασιακό περιβάλλον, τα σνομπ και το ωραριο, στην ουσία η δουλειά αυτή νοιώθεις να σε γεμίζει?
Επειδή σε ανθρωπους με τετοια αρνητικά βιώματα και τετοιες ευαισθησίες, αυτα διοχετευονται στον τροπο σκεψης και συμπεριφορας του ατομου σε άλλους τομείς της ζωης του όπως στον επαγγελματικό, χρωματίζουν εν προκειμένω την επαγγελματικη του ζωη προκαλοντας του αισθηματα απογοητευσης, αισθημα μειονεξίας σε σχέση με τους άλλους στον ίδιο επαγγελματικό χώρο, χαμηλής αυτοεκτίμησης, τασεις φυγης από το επάγγελμα αμα το άτομο διακατέχεται επίσης από φοβία ή ελλειψη διεκδίκησης αμα ο χωρος θελει κατι τετοιο ή τασεις απομόνωσης. Μήπως βιώνεις γενικά μια άσχημη περίοδο στην δουλεια γι αυτο σκεφτεσαι έτσι? Μηπως η απογοητευση σε έχει επισκιάσει και δε σε αφηνει να το παλέψεις και να προχωρήσεις ενώ θα μπορούσες?

Ωστόσο μήπως στο βαθος ο λόγος είναι ότι οι συνθηκες, το ωραριο κλπ δε σε βοηθουν καθολου σαν γυναικα στο να κανεις οικογένεια? Γιατι απο την αλλη δινεις τοση βαρυτητα στον τροπο με τον οποίο συμπεριφέρονται αλλοι στη δουλεια (σνομπ, δημοσιες σχεσεις κλπ)? ή μήπως αυτα ειναι τροπος για σενα δικαιολόγησης του ότι δε σ΄αρεσει η δουλεια (που δε σ αρεσει για τους πιο πανω λογους)? ωστόσο γιατι τα αφηνεις αυτα να επηρεάζουν την απόδωση σου και το πως νοιωθεις απεναντι στη δουλεια σου? θα έλεγες τελικα πως η απόφαση σου να εγκαταλείψεις τη δουλειά αυτή είναι όντως καθαρή, δλδ στην ουσια της σαν δουλεια δε σε γεμίζει ή μήπως η σκέψη σου τελικά είναι "μολυσμένη" με τα όσα πιο πάνω σου είπα και αυτα τελικα την κατευθυνουν? Γιατι δεν παλευεις για να πετυχεις το καλύτερο στη δουλεια σου? γινε πιο διεκδικητική και βρες τροπο να φυγεις απ αυτες τις σκέψεις, ίσως τοτε να αλλάξει πολύ η ασχημη σου πεποιθηση. Επίσης πιστευω πως το ότι παιρνεις λίγα στη δουλεια και αυτο που λες οτι δεν βρηκες στρωμενη δουλεια (αυτο σαν δικαιολόγηση μου φαινεται) οφείλονται στο ότι παρα το ότι μπορεις και αξίζεις περισσότερα εντούτοις αυτα λόγω χαρακτηρα δεν τα διεκδικείς συν το ότι οι όλες σου αυτες οι σκέψεις δεν σε αφηνουν επίσης να διεκδικήσεις ούτε να αυξησεις την απόδωση σου (αφού η σκέψη δεν ειναι πλήρως καθαρη όπως θα πρεπε ειδικα σε τετοια δουλεια) σε οτιδηποτε εχει σχεση με το επάγγελμα. Και πάλι, έχω βιωσει παρόμοια γι αυτο επιμενω τοσο.

[void]

Καταιγιστικές οι ερωτήσεις μου......έχω βιώσει παρόμοια γι αυτο σε καταλαβαίνω. Θα μπορούσαμε να τα πούμε και με προσ. μνμ αν θες.
Ξεκινω απ αυτο που εβαλα σε μπολτ. 10 χρονια μετά και το θυμάσαι τόσο έντονα λες και σου το είπανε χθες. Διορθωσε με, κάτι τετοια ακουγες και σε επηρέαζαν, καθόριζες την αξια σου με βαση την αρνητικη κριτική κάποιων. Αυτα που σου ελεγαν πριν ξεκινησεις τη σχολή δυστυχως τα κραταγες μέσα σου και άκουγες και άλλα στην πορεία (μιλώ και μεσα από την δικη μου εμπειρια), όμως σαν πολύ επιμελής μαθήτρια και άτομο που χαρακτηρίζεται από συνέπεια στις υποχρεώσεις του ήσουν καλή στα μαθηματα στο πανεπιστημιο και εβγαλες τη σχολή. Όμως όλη αυτη η αρνητική κριτική ήδη υπήρχε μέσα σου. Με το που τελείωσες τη σχολή και έμπαινες στο επάγγελμα βγήκε έντονα στην επιφάνεια, ότι δεν κάνεις για αυτη τη δουλειά, δε θα τα καταφέρεις. Και κάτι μου λέει επίσης ότι παρά τα τόσα σου χαρίσματα δεν σε διακρίνει η διεκδικητικότητα, το να επιβληθείς, το να προβληθείς, ιδιίως το πρώτο αφού τα επόμενα πηγάζουν απ αυτό, συν το ότι είσαι ευαίσθητος άνθρωπος. Θα σε ρωτούσα, άμα εξαιρέσουμε αυτά και το άσχημο εργασιακό περιβάλλον, τα σνομπ και το ωραριο, στην ουσία η δουλειά αυτή νοιώθεις να σε γεμίζει?
Επειδή σε ανθρωπους με τετοια αρνητικά βιώματα και τετοιες ευαισθησίες, αυτα διοχετευονται στον τροπο σκεψης και συμπεριφορας του ατομου σε άλλους τομείς της ζωης του όπως στον επαγγελματικό, χρωματίζουν εν προκειμένω την επαγγελματικη του ζωη προκαλοντας του αισθηματα απογοητευσης, αισθημα μειονεξίας σε σχέση με τους άλλους στον ίδιο επαγγελματικό χώρο, χαμηλής αυτοεκτίμησης, τασεις φυγης από το επάγγελμα αμα το άτομο διακατέχεται επίσης από φοβία ή ελλειψη διεκδίκησης αμα ο χωρος θελει κατι τετοιο ή τασεις απομόνωσης. Μήπως βιώνεις γενικά μια άσχημη περίοδο στην δουλεια γι αυτο σκεφτεσαι έτσι? Μηπως η απογοητευση σε έχει επισκιάσει και δε σε αφηνει να το παλέψεις και να προχωρήσεις ενώ θα μπορούσες?

Ωστόσο μήπως στο βαθος ο λόγος είναι ότι οι συνθηκες, το ωραριο κλπ δε σε βοηθουν καθολου σαν γυναικα στο να κανεις οικογένεια? Γιατι απο την αλλη δινεις τοση βαρυτητα στον τροπο με τον οποίο συμπεριφέρονται αλλοι στη δουλεια (σνομπ, δημοσιες σχεσεις κλπ)? ή μήπως αυτα ειναι τροπος για σενα δικαιολόγησης του ότι δε σ΄αρεσει η δουλεια (που δε σ αρεσει για τους πιο πανω λογους)? ωστόσο γιατι τα αφηνεις αυτα να επηρεάζουν την απόδωση σου και το πως νοιωθεις απεναντι στη δουλεια σου? θα έλεγες τελικα πως η απόφαση σου να εγκαταλείψεις τη δουλειά αυτή είναι όντως καθαρή, δλδ στην ουσια της σαν δουλεια δε σε γεμίζει ή μήπως η σκέψη σου τελικά είναι "μολυσμένη" με τα όσα πιο πάνω σου είπα και αυτα τελικα την κατευθυνουν? Γιατι δεν παλευεις για να πετυχεις το καλύτερο στη δουλεια σου? γινε πιο διεκδικητική και βρες τροπο να φυγεις απ αυτες τις σκέψεις, ίσως τοτε να αλλάξει πολύ η ασχημη σου πεποιθηση. Επίσης πιστευω πως το ότι παιρνεις λίγα στη δουλεια και αυτο που λες οτι δεν βρηκες στρωμενη δουλεια (αυτο σαν δικαιολόγηση μου φαινεται) οφείλονται στο ότι παρα το ότι μπορεις και αξίζεις περισσότερα εντούτοις αυτα λόγω χαρακτηρα δεν τα διεκδικείς συν το ότι οι όλες σου αυτες οι σκέψεις δεν σε αφηνουν επίσης να διεκδικήσεις ούτε να αυξησεις την απόδωση σου (αφού η σκέψη δεν ειναι πλήρως καθαρη όπως θα πρεπε ειδικα σε τετοια δουλεια) σε οτιδηποτε εχει σχεση με το επάγγελμα. Και πάλι, έχω βιωσει παρόμοια γι αυτο επιμενω τοσο.

Γιάννη καλημέρα. :-)
καταρχήν να πω, ότι η αλήεθια βρίσκεαι κάπου στη μέση, όπως στα περισσότερα πράγματα άλλωστε..
Τα μπολτ από τα οποία ξεκίνησες, όντως με επηρέαζαν για αρκετά χρόνια, ειδικά όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες. Δεν είναι ότι δεν διεκδικώ πράγματα. Ενδεχομένως να έχεις την εικόνα για μένα ενός ανθρώπου κάπως χαμηλών τόνων, ντροπαλού, που δε σηκώνει το ανάστημά του κλπ. Εάν όμως με έβλεπες στην καθημερινότητά μου, θα διαπίστωνες κάτι εντελώς διαφορετικό. Δηλαδή, δείχνω για άτομο πέρα για πέρα προσαρμοσμένο στην καθημερινότητα και ενάκθεν διεκδικούσα αλλά μη έχοντας πολλές φορές τα κατάλληλα άτομα να συμβουλεύσουν έκανα και λάθος επιλογές.
Το επάγγελμά μου, δυστυχώς όπως ασκείται στην Ελλάδα, είναι επιεικώς αθλιο. Ας πάρουμε λοιπόν αυτό ως δεδομένο, πλας του ωραρίου που δεν μπορείς να το αποφύγεις, πλας της όλης κουλτούρας του που δε με εκφράζει, πλας του ότι δεν πολυ τρελλαίνομαι. Δεν είναι μια δουλειά που θα κάτσεις το οκτάωρό σου ή και παραπάνω, αλλά μετά θα γυρίσεις σπίτι σου και θα τα έχεις αφήσει όλα στο γραφείο. Το κουβαλάς συνέχεια αυτό το πράγμα. Γιατί αλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχεις.
Τώρα, εγώ θέλω σε ο,τιδήποτε κι αν κάνω να είμαι πολύ καλή. Δε μπορώ να είμαι κάτι μέτριο. Έλα όμως που όταν κάτι δε με ενθουσιάζει, δεν καταβάλλω το μέγιστο των δυνατοτήτων μου, οπότε αναγκαστικά είμαι μια μετριότητα.

Και αυτά που μου έγραψες, πράγματι ισχύουν. Αλλά ξέρεις, είμαι στο πολύ τσακ να απομυθοποιήσω τις σπουδές μου. Όχι να τις υποτιμήσω, αλλά να τις απομυθοποιήσω ουσιαστικά, δηλαδή να παύσω κι εγώ η ίδια να με αυτοκαθορίζομαι με βάση το επάγγελμά μου.
Και σαφώς αυτό που λέω, δε θα το κάνω αύριο!
Θα δώσω χρόνο ακόμα, μπορεί να γίνει κάτι που ξέρεις αν μου αλλάξει εντελώς την οπτική που βλέπω τα πράγματα..αλλά ό,τι και να γίνει πάντα θα ξέρω μέσα μου ότι όταν σκέφτομαι όνειρα και επιτυχίες , δε με σκέφτομαι ποτέ να πετυχαίνω στη δικηγορία αλλά σε άλλους κλάδους καθαρά χειροτεχνικούς..
Κι εγώ μπερδεμένη είμαι. Δεν ξέρω εάν τελικά μου μιλάει το ένστικτό μου ή η απογοήτευση. Αλλά αυτά που λέω τώρα τα λέω και τα τελευταία τέσσερα χρόνια..
Οψόμεθα...:-)

[void]

γεια σου void!εγω ειμαι 24 και παρατησα το πανεπιστημιο απο το πρωτο χρονο γιατι δε μου αρεσαι,και πηγα σε σχολη φωτογραφιας.δε λεω οτι ηταν ευκολο,αλλωστε λενε καθε αρχη και δυσκολη.αυτο που θελω να σου πω εγω ειναι πως ποτε δεν ειναι αργα!πηγενε και γραψου στη σχολη που θες οσο πιο συντομα μπορεις και μη το σκεφτεσαι.εγω δε ρωτησα κανεναν και δε το ειπα σε κανενα.απλα το εκανα!!!επισης να σου πω οτι στο τμημα ειχαμε και μαθητη 37χρονων!!!

καλά έκανες και την άφησες τη σχολή..μάλλον για να την παρατήσεις από το πρώτο έτος δε σε γέμιζε καθόλου. Οπότε ορθώς έπραξες :-)
Η φωτογραφία σε γεμίζει?

[void]

βοιντ....δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω περάσει από τους γονείς για όλα αυτά τα γμστερεοτυπα τύπου, "γιατρός ή δικηγόρος" διάλεξε...:Ρ

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μπερδεύτηκα και ταλαιπωρήθηκα στη ζωή μου κάνοντας μισά των άλλων και μισά δικά μου. Στα 25 μου και ενώ είχα κάνει εκατό πράγματα που νόμιζα πως μου αρέσουν αλλά δεν ήμουν ευτυχισμένη, ο τότε φίλος μου με ρώτησε τι ήθελα να κάνω όταν ήμουν μικρή. Του απάντησα και μου λέει, "κάντο".
Αναρωτήθηκα όπως εσύ αν είναι αργά, αλλά με τη δική του επιμονή το αποφάσισα και ξεκίνησα τη σχολή.
Δεν το μετανιωσα ποτέ γιατί ξέρεις κάτι βόιντ?
Όταν σου αρέσει η δουλειά σου και την αγαπάς είναι αδύνατο να αποτύχεις...:)

Θεοφανία, και εγώ της ίδιας αντιληψης είμαι...αλλά πολλές φορές σκέφτομαι μήπως απλώς είναι η αντίδρασή μου στο γεγονός ότι δεν περνάω καλά στη δουλειά όπως έλεγε και ο Γιάννης πριν, στα ποστς του.
Παίζει πολύ μπέρδεμα και θέλω χρόνο να καταπολεμήσω και το στερεότυπο που η ίδια έχω δημιουργήσει...
και αν εντέλει κάνω κάτι που δε μου αρέσει?
πρέπει να σκεφτώ ψύχραιμα, χωρίς βιασύνες:-)

[void]

Oh la la.. Εγω που μικρη δεν ηθελα να γινω τπτ? Λες να γινω εισοδηματιας τεμπελοσκυλο? Μακαρι! :p

Εδω στου δρομου τα μισα που λεει και ο Ελυτης...
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.


Κι εγω εφαγα μια φλασια γυρω στα 22 που κρατησε μεχρι τα 26-27, για το αν ημουν ξυπνια ολα αυτα τα χρονια που πηγαινα σχολειο, πανεπιστημιο και μεταπτυχιακα, ή ημουν ζομπι υπνωτισμενο που εκανε οτι του λεγανε. Ακομα δεν εχω καταληξει. Δεν ξερω αν σε παρηγορησα :p

Ωραία στιχάκια λίλακο :-)
Δεν έχω φάει φλασιά εγώ ακριβώς..ούτε τα θεωρώ πεταμένα τα χρόνια που επένδυσα στην εκπαίδευση. και βασικά δεν έχω σταματήσει ποτέ να διαβάζω..;-)
Απλώς δεν είμαι σίγουρη εάν θέλω να είναι η ζωή μου κάργα στις απαιτήσεις για κάτι που δε αντιπροσωπεύει.
Και σκέφτηκα και το απλό. Εάν δεν είχα ανασταλτικούς παράγοντες και μου έλεγε κάποιος "σου δίνω τα λεφτά για να κάνεις δύο χρόνια τη σχολή των σεφ και να αποφασίσεις τι θες να κάνεις στη ζωή σου". Ναι, θα το έκανα. Όχι προφανώς ελαφρά την καρδία, και σίγουρα με κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες, αλλά νια, θα το έκανα.
Γιατί κάποιος άνθρωπος να θέλει να εργάζεται όλη του τη ζωή με τόσο άγχος και με τέτοια ωράρια?
Μόνο για τα λεφτά...αλλά και τι αν λέει? δεν είναι το πρώτο μου κριτήριο τα χρήματα..(αν ήταν θα την είχα παρατήσει από την άσκηση τη δικηγορία!!!).

[void]

βοϊντ ο καθένας όταν πηγαίνει στη δουλειά φοράει τα ρούχα της δουλειάς εσυ φοράς κ την προσωπικότητα της δουλειάς γτ δεν το βλέπεις έτσι ρόλος είναι μην το παίρνεις τόσο βαριά

παντ, ποσό χαλαρά μπορείς να πάρεις ένα ρόλο που τον υιοθετείς από τις 7.30 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ και που εκ του αποτελέσματος σε καθηλώνει σε μια καθημερινότητα που δεν αντέχεις ψυχολογικά και σωματικά?
Άσε που δε νομίζω ότι όταν κάνουμε κάτι το οποίο δε μας ικανοποιεί, δεν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι..πολύ άδικο δεν είναι αυτό?

[rex]

void να σε ρωτήσω, γιατί η αλλαγή σε ένα χρόνο και μισό και όχι τώρα?

[μαρκελα]

...Και σκέφτηκα και το απλό. Εάν δεν είχα ανασταλτικούς παράγοντες και μου έλεγε κάποιος "σου δίνω τα λεφτά για να κάνεις δύο χρόνια τη σχολή των σεφ και να αποφασίσεις τι θες να κάνεις στη ζωή σου". Ναι, θα το έκανα. Όχι προφανώς ελαφρά την καρδία, και σίγουρα με κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες, αλλά νια, θα το έκανα.
Γιατί κάποιος άνθρωπος να θέλει να εργάζεται όλη του τη ζωή με τόσο άγχος και με τέτοια ωράρια?
Μόνο για τα λεφτά...αλλά και τι αν λέει? δεν είναι το πρώτο μου κριτήριο τα χρήματα..(αν ήταν θα την είχα παρατήσει από την άσκηση τη δικηγορία!!!).

λολ! αν είναι να γίνεις σεφ-υγείας συμφωνώ! παράτα τα όλα τώρα! αν είναι όμως για να μας σερβίρεις γεύματα που αρρωσταίνουν ξανασκέψου το!
ρίξε μιά ματιά και στο παρακάτω:

http://arxidiamedia.blogspot.com/201...post_1033.html

[void]

void να σε ρωτήσω, γιατί η αλλαγή σε ένα χρόνο και μισό και όχι τώρα?

χαι ρεξ!
Διότι σε ένα με ενάμιση χρόνο ελπίζω ότι θα έχουν μαζευτεί τα χρήματα για να πάω σε μια σχολή και να μη χρειάζεται να δουλεύω, ούτως ώστε να ασχοληθώ καθαρά με αυτό που θα αποφασίσω. Συν του ότι θέλω να είμαι 1000% σίγουρη για το εγχείρημα μου και να μην το κάνω εν βρασμώ ψυχής. Θέλω να ωριμάσει κι άλλο μέσα μου. :-)

[RainAndWind]

Να την κάνεις, να την κάνεις την αλλαγή βόιντ, στο εύχομαι. Και ο θυμός σου μια χαρά σε τροφοδοτεί όπως φαίνεται, κράτα τον!

[void]

λολ! αν είναι να γίνεις σεφ-υγείας συμφωνώ! παράτα τα όλα τώρα! αν είναι όμως για να μας σερβίρεις γεύματα που αρρωσταίνουν ξανασκέψου το!
ρίξε μιά ματιά και στο παρακάτω:

http://arxidiamedia.blogspot.com/201...post_1033.html

Χμμ...εντάξει, όσο πιο αγνές είναι οι πρώτες ύλες και από τη στιγμή που τα καταναλώνεις με μέτρο και χωρίς ενοχές δεν έχεις φόβο να αρρωστήσεις :-)

[μαρκελα]

λολ! στα πολύχρωμα είδη.. δυστυχώς δεν έχω μέτρο θέλω να χορταίνω και να τ' απολαύνω, ενοχές οι μόνοι
που δεν έχουν είναι ακρεοφάγοι κι εγώ ανήκω σ' αυτούς! Οπότε λες δεν έχω φόβο.. έτσι λέω κι εγώ!

[Restart]

Mε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

Δε θα πω 28 χρόνια λάθους...παραείναι άδικο.
Σίγουρα όμως τα τελευταία 10 είναι ένα συνεχιζόμενο λάθος.
Λάθος οικογένεια καταρχήν. Εργάτες με υψηλά στάνταρντς. Έβαζαν υψηλά τον πήχυ πάντα. Όχι απαραίτητα κακό βέβαια, αλλά σε βάζουν σε μπελάδες τέτοιες νοοτροπίες.
Έπειτα λάθος σχολή, λάθος σπουδές, λάθος δουλειά.
Έφτασα 28 χρονών για να καταλάβω ότι θέλω άλλα πράγματα από τη ζωή μου.
Και για να καταλάβω επίσης ότι τόσα χρόνια λικνιζόμουν σε ρυθμούς άλλων.
Δε θέλω να είμαι δικηγόρος. Δε θέλω να φοράω ταγέρ ούτε γόβες, δε θέλω να κάνω παρέα με κόσμο. Δεν μπορώ πλέον να ακούω προβλήματα κ ψυχολογικά αδιέξοδα. Δε θέλω να υποκρίνομαι κάτι που δεν είμαι στη δουλειά. Δε θέλω να κάνω παρέα με τα άτομα που μέχρι στιγμής έκανα.

Θέλω να ασχολούμαι με χειρωνακτικές εργασίες. Πάντα έτσι δηλαδή ήμουν. Ποτέ δεν ήμουν αποδεκτή στο σχολείο γιατί δεν ήμουν σαν τους άλλους. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι ήμουν καλύτερη. Δε μου άρεσε ποτέ να συναναστρέφομαι με κόσμο. προτιμούσα να κάθομαι να σκαλίζω τον κήπο, να διαβάζω βιβλία και να μαγειρεύω. Και να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου. Με σαπίζαν όμως στο ξύλο και αναγκαστικά διάβαζα. Δεν ήμουν και μαλάκας να κάθομαι να τις τρώω. Ε και μετά πέρασα σε μια σχολή που δε γούσταρα.
και μετά μεταλλάχθηκα. Άρχισα να κάνω παρέα με άτομα τα οποία στο σχολείο θα με κορόϊδευαν, περνούσα ωραία. Αλλά δεν ήμουν εγώ. Την τελείωσα και τη σχολή, ξεκίνησα να δουλεύω πάλι βέβαια λάθος επιλογές. Ε ναι, αφού δε μου αρέσει αυτή η δουλειά. Ούτε καν το σώμα μου δεν την αντέχει. Έχω πεντακόσια ορθοπεδικά προβλήματα από τα 23.
Για όσους δεν το έχουν ζήσει, είναι ελεεινό να δουλεύεις 12 ώρες τη μέρα σε μια δουλειά που δε σου αρέσει και να παίρνεις 500 ευρώ.
και να έχεις και έναν μαλάκα, ******** κομπλεξικό ο οποίος επειδή έκανε μια καριέρα σε ένα ηλίθιο μικροαστικό επάγγελμα νομίζει ότι είναι ευτυχισμένος.
Να μου λείπει τέτοια ευτυχία.
λοιπόν ξέρετε τι θέλω να κάνω? Θέλω να πάω σε μια σχολή να γίνω σεφ. Θέλω επίσης να ασχολούμαι με τον κήπο μου, να φτιάχνω ρουχαλάκια της επιλογής μου και κυρίως να κάνω ταξίδια. Τόσο κακό είναι πια?
Δε θέλω να έχω γύρω μου ανθρώπους με πολλές απαιτήσεις. Δε θέλω να έχω δουλειά με απαιτήσεις.
θέλω απλώς την ησυχία μου. Αφού είμαι ένας μονόχνωτος άνθρωπος, που του αρέσει ο εαυτός του.
Με κουράζουν οι άνθρωποι γύρω μου.
περνάω καλύτερα μόνη μου άντε και με το φίλο μου.
Όταν κοινωνικοποιούμαι, δεν είμαι εγώ. Όταν είμαι στο περιθώριο νιώθω υπέροχα αλλά είμαι στο περιθώριο.
Και κάποιες φορές θέλω κάποιον να μοιραστώ αυτά που ονειρεύομαι και να με ενθαρρύνει.
Γιατί απαιτείται πολύ φόκους, στη φάση που είμαι τώρα για να πετύχω το στόχο μου.

κατά τα υπόλοιπα, όλοι με αντιμετωπίζουν σα σάκο του μποξ. Βαράνε βαράνε και επανέρχομαι στη θέση μου.
Αυτό πως ερμηνεύεται? δύναμη για δουλοπρέπεια?
Δε ζητώ κάποια απάντηση, απλώς ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Είμαι στις μαύρες μου.

κουφάλες, εγώ θα κάνω αυτό που θέλω.

ΥΓ: δε μου αρέσει και ιδιαίτερα ο Σεφέρης εκτός από αυτούς τους στίχους

Φίλη Void.
Πραγματικά συγκλονισμένος, διαβάζοντας την αναφορά σου, διαπιστώνω πάμπολλα κοινά στοιχεία με τον εαυτό μου. Παντελώς έξω από την ιδιοσυγκρασία και την υφή του χαρακτήρα μου η δικηγορία, έλαχε (κάκιστα) να είναι η επιβληθείσα επαγγελματική μου ενασχόληση. Άριστος μαθητής στα νιάτα μου, άριστος στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στις αθλοπαιδιές, στην συμπεριφορά...στα πάντα. Δεν με ενοχλούν οι εργασίες με απαιτήσεις. Αντιθέτως...Με ενοχλεί όμως οτιδήποτε περιστρέφεται γύρω από την δικηγορία είτε αυτό λέγεται συμπεριφορά (καθαρά στημένη και υποκριτική), είτε αυτό λέγεται υποχρέωση δημοσίων σχέσεων και κοινωνικών επαφών με πολύ κόσμο (ανυπόφορο) είτε λέγεται καθημερινή τριβή στον ψυχρό δικαστηριακό κόσμο.

Είμαι άνθρωπος που χαίρεται με την χαρά του συνανθρώπου του, δεν μου αρέσει συνεπώς να αξιοποιώ οικονομικά προς όφελός μου τις όποιες αντιδικίες μεταξύ τους. Ανέκαθεν σκεφτόμουν (βαθιά μέσα μου) ότι θα μου άρεσε να εργάζομαι σε επαγγέλματα όπου θα συναντώ ανθρώπους να χαίρονται και όχι να διαφωνούν και να αντιδικούν μεταξύ τους. Δυστυχώς όμως πιστεύω ότι η ευκαιρία να δημιουργήσεις το μέλλον που σου αρέσει, σου ταιριάζει και σου αξίζει δίνεται μία φορά, στα νιάτα σου. Στην συνέχεια, εφόσον εν τω μεταξύ έχεις δημιουργήσει και άλλου είδους υποχρεώσεις (οικογένεια) η επιλογή της αλλαγής πλεύσης είναι εξαιρετικά δύσκολη δεδομένου ότι δημιουργείς ανασφάλεια σε ανθρώπους που αγαπάς. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι αν παραμείνεις στον δρόμο που σου επιβλήθηκε δεν θα καταλήξεις τελικώς σε αδιέξοδο...

Απλώς αυτό που θέλω να σου πω και να σε συμβουλέψω είναι, αν δεν έχεις δημιουργήσει οικογένεια, οπότε τα πράγματα μπορεί (;) να είναι πιο δύσκολα ως αλλαγή ενδεχομένως και τόπου διαμονής, άλλαξε σήμερα κιόλας την ρότα. Δώσε έναν κλώτσο (τουλάχιστον εσύ) και γκρέμισε ότι σε βασάνιζε στο παρελθόν. Δυστυχώς δεν μπορεί ο καθένας μας να έχει -εύκολα- αυτήν την επιλογή...

[void]

Φίλη Void.
Πραγματικά συγκλονισμένος, διαβάζοντας την αναφορά σου, διαπιστώνω πάμπολλα κοινά στοιχεία με τον εαυτό μου. Παντελώς έξω από την ιδιοσυγκρασία και την υφή του χαρακτήρα μου η δικηγορία, έλαχε (κάκιστα) να είναι η επιβληθείσα επαγγελματική μου ενασχόληση. Άριστος μαθητής στα νιάτα μου, άριστος στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στις αθλοπαιδιές, στην συμπεριφορά...στα πάντα. Δεν με ενοχλούν οι εργασίες με απαιτήσεις. Αντιθέτως...Με ενοχλεί όμως οτιδήποτε περιστρέφεται γύρω από την δικηγορία είτε αυτό λέγεται συμπεριφορά (καθαρά στημένη και υποκριτική), είτε αυτό λέγεται υποχρέωση δημοσίων σχέσεων και κοινωνικών επαφών με πολύ κόσμο (ανυπόφορο) είτε λέγεται καθημερινή τριβή στον ψυχρό δικαστηριακό κόσμο.

Είμαι άνθρωπος που χαίρεται με την χαρά του συνανθρώπου του, δεν μου αρέσει συνεπώς να αξιοποιώ οικονομικά προς όφελός μου τις όποιες αντιδικίες μεταξύ τους. Ανέκαθεν σκεφτόμουν (βαθιά μέσα μου) ότι θα μου άρεσε να εργάζομαι σε επαγγέλματα όπου θα συναντώ ανθρώπους να χαίρονται και όχι να διαφωνούν και να αντιδικούν μεταξύ τους. Δυστυχώς όμως πιστεύω ότι η ευκαιρία να δημιουργήσεις το μέλλον που σου αρέσει, σου ταιριάζει και σου αξίζει δίνεται μία φορά, στα νιάτα σου. Στην συνέχεια, εφόσον εν τω μεταξύ έχεις δημιουργήσει και άλλου είδους υποχρεώσεις (οικογένεια) η επιλογή της αλλαγής πλεύσης είναι εξαιρετικά δύσκολη δεδομένου ότι δημιουργείς ανασφάλεια σε ανθρώπους που αγαπάς. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι αν παραμείνεις στον δρόμο που σου επιβλήθηκε δεν θα καταλήξεις τελικώς σε αδιέξοδο...

Απλώς αυτό που θέλω να σου πω και να σε συμβουλέψω είναι, αν δεν έχεις δημιουργήσει οικογένεια, οπότε τα πράγματα μπορεί (;) να είναι πιο δύσκολα ως αλλαγή ενδεχομένως και τόπου διαμονής, άλλαξε σήμερα κιόλας την ρότα. Δώσε έναν κλώτσο (τουλάχιστον εσύ) και γκρέμισε ότι σε βασάνιζε στο παρελθόν. Δυστυχώς δεν μπορεί ο καθένας μας να έχει -εύκολα- αυτήν την επιλογή...

καλησπέρα restart,καλωσήρθες στο φόρουμ..
συνάδελφος λοιπόν κι εσύ ε?
Οικογένεια και υποχρεώσεις τέτοιας φύσεως δεν υπάρχουν, δεν εξαρτάται κάποιος από εμένα πλην του εαυτού μου..
γενικά έχω ανοίξει κι άλλα θέματα σχετικά με το επάγγελμά μου.
Είναι το κομμάτι αυτό που μου δημιουργεί τη μεγαλύτερη ανασφάλεια, δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα μπορούσα να το συνδυάσω με την απόκτηση δικής μου οικογένειας και παιδιών.
Δεν έχω γνωρίσει γυναίκα δικηγόρο να υιοθετεί τη χρυσή τομή που λέμε.
Ή που θα έχει παρατήσει εντελώς το επάγγελμα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχολογία της) είτε που θα έχει επιδοθεί ολοκληρωτικά σε αυτό, θα έχει φτάσει στα 40 και θα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί "γεροντοκόρη" και όλα αυτά τα ωραία κοσμητικά που σε στολίζουν αν είσαι γυναίκα,πετυχημένη αλλά χωρίς άντρα να σε κάνει κυρία βρε αδελφέ.
Για να μη μακρυγορώ, δεν είμαι σίγουρη ακόμα για το τι θέλω εντέλει να κάνω.
σαφώς δε με γεμίζει το επάγγελμα με τον τρόπο που ασκείται αλλά και σαν αντικείμενο αλλά σκέφτομαι ότι το μαρούλι είναι η κινητήριος δύναμη.
Δηλαδή εάν δούλευα μόνη μου χωρίς το κομπλεξικό "αφεντικό", και έβγαζα ένα αξιοπρεπές ποσό για να ζήσω και να κάνω αυτό που θέλω (π.χ. τη ζαχαροπλαστική), ίσως να μπορούσα να το αντέξω λίγο ακόμα?
Εσένα η εμπειρία σου τι σου λέει?

[Restart]

Καλησπέρα...

Αν ορίζεις ως "κομπλεξικό αφεντικό" απλά και μόνο τον επικεφαλής δικηγόρο-ιδιοκτήτη του Γραφείου, τότε φοβάμαι πως βλέπεις επιφανειακά τα πράγματα σχετικά με την δουλειά που κάνεις. Γιατί πολύ απλά ο κομπλεξισμός υφίσταται σε κάθετι συνδέεται με την άσκηση του επαγγέλματος ξεκινώντας απο τους κώδικες συμπεριφοράς, τις επιλογές των ανθρώπων με τους οποίους οφείλουμε να συναναστρεφόμαστε, τον ορισμό της "αλήθειας" όπως κάθε φορά μας βολεύει, τα κριτήρια με βάση τα οποία υπολογίζουμε αυτούς που μας περιβάλλουν, η έλλειψη συναδελφικότητας, η επιλογή συνεργατών απο μεγάλα γραφεία (συνήθως μοντέλες πρόθυμες να ικανοποιήσουν τα βίτσια του "μεγάλου"), την αγένεια στην συμπεριφορά (εκτός και αν αυτό δεν μας συμφέρει οπότε μετατρέπεται σε επίπλαστη ευγένεια) και άλλα πολλά....Αυτές οι γελοίες συμπεριφορές είναι τα πραγματικά αφεντικά σου και όχι κάποιο φυσικό πρόσωπο για το οποίο πολύ ορθά γράφεις ότι αποτελεί έναν ηλίθιο μικροαστό που νομίζει ότι είναι ευτυχισμένος με αυτό που κάνει...

Όσον αφορά την ζαχαροπλαστική τέχνη που λατρεύεις θα πρέπει να σου πω πως δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο που διακονείς. Είναι κάτι το μαγικό κάτι που σε κάνει πραγματική δημιουργό. Είναι η απόλυτη έκφραση της αληθινής προσωπικότητάς σου και όχι κάτι το ψεύτικο, το δήθεν. Αν για παράδειγμα μια ημέρα, εσύ η ...ζαχαροπλάστης είσαι χαρούμενη θα σου βγεί στα γλυκά σου, το ίδιο αν είσαι στεναχωρημένη, αγχωμένη ή κουρασμένη. Η ζαχαροπλαστική τέχνη είναι κώδικας επικοινωνίας με τους πελάτες ή τους φίλους σου που θα γευτούν τις δημιουργίες σου. Δεν μπορείς εκεί να υποκριθείς...Εκεί είσαι ο απόλυτος εαυτός σου. Αυτή ακριβώς είναι και η μαγεία της υπόθεσης!

Οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας (και με αυτήν της γεύσης) μας κάνει να επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας. Η επικοινωνία αυτή πιστεύω ότι αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξής και της υπόστασής μας μεταξύ των άλλων ανθρώπων. Και μόνον, για παράδειγμα, το γεγονός ότι η σοκολάτα τονώνει την ικανότητα της σκέψης αποδεικνύει το μεγαλείο της ύπαρξής της. Τώρα αν η συγκεκριμένη σοκολάτα παρασκευαστεί απο ζαχαροπλάστη-ποιητή τότε η αξία της εκτοξεύεται...

Βλέπεις λοιπόν ότι "γλυκές" σκέψεις μπορούν να ελαφρύνουν το βαρύ κλίμα μίας...σοβαρής συζήτησης.