Λέγεται "φίλος"...

[mr bubbles]

τι γινεται ομως αν εχεις 2 φιλους τετοιους και κανεναν αλλον?επιλεγεις αναμεσα σε αυτους η την μοναξια?και μην μου πειτε κανε καινουργιους γιατι δεν ειναι ευκολο για ολους..μπορει να μην εχεις αλλους γνωστους η να εισαι σε μια ηλικα που να γινεται ολο και πιο δυσκολο.

[ioannis2]

τι γινεται ομως αν εχεις 2 φιλους τετοιους και κανεναν αλλον?επιλεγεις αναμεσα σε αυτους η την μοναξια?και μην μου πειτε κανε καινουργιους γιατι δεν ειναι ευκολο για ολους..μπορει να μην εχεις αλλους γνωστους η να εισαι σε μια ηλικα που να γινεται ολο και πιο δυσκολο.

Αυτο ειναι το χειροτερο. Μου ετυχε στο παρελθον. Εξακολουθεις να τους κανεις παρεα, απλά προσεχεις τα ρουχα σου που λενε. Προτιμας το κατι τις, το σχεδον μηδεν, που σου προσφερει η παρεα τους παρα το τίποτα της μοναξιας.

[astimatnam]

τι γινεται ομως αν εχεις 2 φιλους τετοιους και κανεναν αλλον?επιλεγεις αναμεσα σε αυτους η την μοναξια?και μην μου πειτε κανε καινουργιους γιατι δεν ειναι ευκολο για ολους..μπορει να μην εχεις αλλους γνωστους η να εισαι σε μια ηλικα που να γινεται ολο και πιο δυσκολο.

Φυσικά κ είναι δύσκολο να κάνεις καινούργιους φίλους. Γενικώς, κ το έχω ξαναπεί, είμαι λίγο αυστηρή στο θέμα της φιλίας. Κ πόσο μάλλον δε θεωρώ φίλο μου αυτόν που μόλις του πω κάτι προσωπικό θα αρχίσει να κράζει κ να παίρνει ειρωνικό ύφος. Καλή η παρέα, δε λέω, αλλά όταν εμβαθύνουμε τα πράγματα αλλάζουν.
Παρέα λοιπόν μπορώ να κάνω κ με άτομα του εργασιακού μου χώρου - που να φανταστείς νοιώθω πιο άνετα να μιλήσω για ένα πρόβλημά μου. Αλλά το να νοιώσω κάποιον φίλο... Δύσκολα...

[astimatnam]

Αυτο ειναι το χειροτερο. Μου ετυχε στο παρελθον. Εξακολουθεις να τους κανεις παρεα, απλά προσεχεις τα ρουχα σου που λενε. Προτιμας το κατι τις, το σχεδον μηδεν, που σου προσφερει η παρεα τους παρα το τίποτα της μοναξιας.

Ή, όπως είπα, διαφεύγεις σε άτομα απ' τον εργασιακό σου χώρο, τη σχολή σου ή από κάπου αλλού. Βέβαια, φυσικά παίζει κ αυτό το σενάριο, να κάνεις παρέα με το ζόρι μόνο κ μόνο για να μη μείνεις μόνος!
Είναι όμως σωστό αυτό για την ψυχική σου υγεία??

[nick cave]

Μπορεί να ακουστεί σκληρό, αλλά τους παρατάς και τους δύο. Τα να κάνεις παρέα με ανθρώπους που σου φέρονται έτσι, σε φθείρει ψυχολογικά. Σου κάνει κακό. Είναι προτιμότερο να μείνεις μόνος. Αλλωστε, ποιός είπε πως είναι δύσκολο να κάνεις φίλους σε οποιαδήποτε ηλικία? Υπάρχουν ομαδικές δραστηριότητες, εθελοντισμός, κοινωνικές εκδηλώσεις, γυμναστήρια. Κοινωνικοποιήσου. Θα νιώσεις καλύτερα και θα κάνεις γνωριμίες.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Εχεις σκεφτεί οτι μπορεί εσύ ο ίδιος να προκαλείς τέτοιες συμπεριφορές από τους φίλους σου?
Είχα κι εγώ προβλήματα με κάποιον φίλο μου. Φερόταν αυταρχικά και προσβλητικά. Κι αυτή η ιστορία κράτησε χρόνια. Κάποτε βρήκα το θάρρος και του μίλησα,. Του είπα πως η φιλία μας δεν προχωράει άλλο γιατί είναι ετεροβαρής. Παρεξηγήθηκε. Θύμωσε. Τελικά τα ξαναβρήκαμε, του έδωσα όμως να καταλάβει πως δεν έχει δικαίωμα να φέρεται έτσι. Άρχισα να του λέω τη γνώμη μου ανοιχτά χωρίς να φοβάμαι οτι θα αντιδράσει άσχημα (πράγμα που δεν το έκανα πριν), να του λέω όχι όταν διαφωνούσα, να μην τον αφήνω να το παίζει αφεντικό. Μπορώ να σου πω οτι από τότε με εκτιμά περισσότερο, ζητάει τη γνώμη μου και σέβεται τις απόψεις μου.

[secretly]

πες του οτι εχεις εγκληματικες τασεις κ πως ειδες στον υπνο σου οτι τον εσφαζες..αν δεν τα κανει επανω του,αρχισε να αγοραζεις σουγιαδες,να του βαζεις θριλερ με φιλους που σφαζουν φιλους κ την ωρα που σου μιλαει χαμογελα και παιζε ανεμελα με το νεο σου σουγιαδακι μπρελοκ που ωωω!γυαλιζει υπεροχα!ελα δεν ακουσα τι μου ελεγες!ειχα αφωσιωθει!!πιστευω να τα κανει πανω του κ να λακισει,αρκει να μην τον σφαξεις στ'αληθεια ε?

[ioannis2]

Μπορεί να ακουστεί σκληρό, αλλά τους παρατάς και τους δύο. Τα να κάνεις παρέα με ανθρώπους που σου φέρονται έτσι, σε φθείρει ψυχολογικά. Σου κάνει κακό. Είναι προτιμότερο να μείνεις μόνος. Αλλωστε, ποιός είπε πως είναι δύσκολο να κάνεις φίλους σε οποιαδήποτε ηλικία? Υπάρχουν ομαδικές δραστηριότητες, εθελοντισμός, κοινωνικές εκδηλώσεις, γυμναστήρια. Κοινωνικοποιήσου. Θα νιώσεις καλύτερα και θα κάνεις γνωριμίες..

Συμφωνώ, σε τελική αναλυση φθείρεσαι ψυχολογικά, εκτος κι αν μεσα σου βάλεις κόκκινες γραμμές όρια, δλδ παίρνεις αυτο το έστω λίγο που σε ωφελει πχ χαβαλές, βόλτα αφού δεν βρισκεις αλλού τετοια και δεν λαμβανεις υπόψη τα υπόλοιπα (όμως αφου εχεις πρωτα συνηδητοποιήσει και εμπεδωσει τη δικη σου αξια σαν άτομο και ετσι δεν επηρεράζεσαι τις κριτικές και τις μειωσεις των άλλων και αφου κατανόησες το τι και μόνο σου προσφερει η παρεα αυτη). Επειδη Νικ, καποια άτομα λόγω χαρακτηρα και ιδιοσυγκρασίας δύσκολα γίνονται αποδεκτά και αυτο το ξερουν, έτσι θα προτιμησουν αυτο το ειδος υποτιθεται φιλιας παρα τη μοναξια. Η μοναξια ειναι χειροτερη απ αυτο το ειδος παρεας γιατι πνίγει. Αν βρισκεται κανεις σε τετοια δινή θέση θα προτιμήσει την παρεα αυτη, να μπορει όμως να βαλει μεσα του τις κοκκινες γραμμες, κι αν κατι τον θιγει να τολμα να το λεει (για μην αποκτησει τραυματικες εμπειριες και απωθημενα). Νοειται ότι συγχρόνως θα ψάχνει για τις αληθινες φιλιες και μια καλη μεθοδος ειναι η κοινωνικοποίηση που εισηγεισε. Όμως άλλο φιλίες έστω και αυτες οι υποτιπώδεις για τις οποίες μιλάμε κι άλλο γνωριμίες. Αν εχεις μονο γνωριμίες πάλι η μοναξια θα σε πνίγει.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Εχεις σκεφτεί οτι μπορεί εσύ ο ίδιος να προκαλείς τέτοιες συμπεριφορές από τους φίλους σου?
Είχα κι εγώ προβλήματα με κάποιον φίλο μου. Φερόταν αυταρχικά και προσβλητικά. Κι αυτή η ιστορία κράτησε χρόνια. Κάποτε βρήκα το θάρρος και του μίλησα,. Του είπα πως η φιλία μας δεν προχωράει άλλο γιατί είναι ετεροβαρής. Παρεξηγήθηκε. Θύμωσε. Τελικά τα ξαναβρήκαμε, του έδωσα όμως να καταλάβει πως δεν έχει δικαίωμα να φέρεται έτσι. Άρχισα να του λέω τη γνώμη μου ανοιχτά χωρίς να φοβάμαι οτι θα αντιδράσει άσχημα (πράγμα που δεν το έκανα πριν), να του λέω όχι όταν διαφωνούσα, να μην τον αφήνω να το παίζει αφεντικό. Μπορώ να σου πω οτι από τότε με εκτιμά περισσότερο, ζητάει τη γνώμη μου και σέβεται τις απόψεις μου.

Παραδειγμα προς μίμηση προς όσους δυσκολεύονται. Κραταω το ότι βρηκες το θάρρος. Αν δεν το κανεις και ο άλλος ειναι μαλάκας, θα σε εκμετελλέυτει όσο πάει και στο τελος θα σε πατησει στο λαιμο. Καλύτερα εχθρος παρα τετοιος. Δεν αποκλειεται το ενδεχομενο μετα απο τετοια κινηση σου να αποκτησεις το σεβασμό του. Και ειπαμε εκει που ειναι εφικτο ξεκοβουμε.

[nick cave]

Ιωάννη, συμφωνώ οτι η μοναξιά είναι το χειρότερο, παρ' όλο που μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος. Ας μην ξεχνάμε π.χ. οτι οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν τη μοναξιά δημιουργικά. Επειδή όμως έχω περάσει από φάσεις στη ζωή μου όπου είχα παρέες που δε με εξέφραζαν γιατί δεν ήθελα να είμαι μόνος, κατάλαβα πως στο τέλος της ημέρας, όταν έχεις γύρω σου άτομα που δεν εκτιμάς, πάλι μόνος νιώθεις...

[astimatnam]

Εμένα η απορία μου τλκ είναι η εξής...
Γιατί να φοβάται κανείς να πει ΟΧΙ σε κάποιον, είτε αυτός είναι σύντροφος, είτε φίλος? Τι μπορεί να μας φοβίσει? Να μην πληγώσουμε τον άλλο, παρόλο που βλέπουμε πόσο μας πληγώνει ο ίδιος?
nick ρωτάς μήπως εγώ προκαλώ αυτή τη συμπεριφορά... με το να πνίγω τη γνώμη μου?

[Τάρια]

Στις πραγματικές φιλίες η ειλικρίνεια ειναι πάνω απο όλα.Οι σωστοί φίλοι λένε πάντα την αλήθεια σε ότιδηποτε.
Astimatnam,το Έχεις αναλύσει πολυ και στο τέλος αυτο θα σε κουράσει.Μην τρελενεσαι,τέτοιοι ανθρωποι θελουν δρόμο απο τη ζωη σου.Προσεχε,θα υποτιμησεις τον εαυτο σου κι η απάντηση θα ειναι μπροστά σου.Εσυ,ψυχικά και συναισθηματικά είσαι καλα με αυτα τα άτομα;

[giwrgaras]

Παιδιά μπερδεύετε την παρέα με την φιλία. Η πραγματική φιλία είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο ειδικά σε μια εποχή που ο καθένας ζηλεύει και φθονεί τους γύρω του. Εγώ την έχω πατήσει πολλές φορές αλλά γενικά σαν άνθρωπος την πολύ κακοποίηση σε αυτόν τον τομέα δεν την αντέχω. Όταν κάποιος δεν μου συμπεριφέρεται καλά και με μειώνει ή με κράζει ενώ εγώ του έχω ανοιχτεί και του μιλάω σοβαρά για προσωπικά και μη ζητήματα, απλά "χάνομαι". Πετάω 1-2 δικαιολογίες, σταδιακά δεν τον παίρνω καθόλου τηλέφωνο και δεν επικοινωνώ μαζί του και συνέχεια τον ακυρώνω αν συνεχίζει να επιδιώκει επικοινωνία. Ε στο τέλος ξεκόβουμε. Αν όντως με εκτιμάει και θέλει να μιλήσουμε τετ-α-τετ(συνήθως αυτό δεν το επιδιώκουν καν) γιατί τον αποφεύγω, μιλάμε, του τα λέω σταράτα και από κει ίσως το σκεφτεί και αλλάξει στάση και τα ξαναβρούμε, αλλιώς hasta la vista που λέτε και εσείς. Παρέες βρίσκεις εύκολα, πραγματικούς φίλους πολύ δύσκολα. Από κει και πέρα υπάρχουν άτομα που ενώ μου είχαν φερθεί σκατά και ξεκόψαμε, ξαναγυρίζουν μετά από μερικά χρόνια και έχουν ωριμάσει και σε εκτιμάνε, σε σέβονται και μια χαρά παρέα μπορείς να κάνεις μαζί τους, και ίσως να τους βάλεις στον κύκλο των φίλων σου. Από την άλλη υπάρχουν άτομα που μιά ζωή τα εμπιστεύεσαι και τα θεωρείς πολύ κοντινά σου και κάποια στιγμή μετά από μερικά χρόνια αποδεικνύονται σκουπίδια. Όλα είναι πιθανά. Όσο για το αν προτιμάω μοναξιά vs. μερικά ψεύτικα άτομα, 1000 φορές προτιμάω μοναξιά, γιατί οι κακές παρέες και οι κακόψυχοι άνθρωποι σου συνουσιάζουν την ψυχολογία πολύ περισσότερο από το αν είσαι μόνος.

[deleted-member141015]

Εμένα η απορία μου τλκ είναι η εξής...
Γιατί να φοβάται κανείς να πει ΟΧΙ σε κάποιον, είτε αυτός είναι σύντροφος, είτε φίλος? Τι μπορεί να μας φοβίσει? Να μην πληγώσουμε τον άλλο, παρόλο που βλέπουμε πόσο μας πληγώνει ο ίδιος?
nick ρωτάς μήπως εγώ προκαλώ αυτή τη συμπεριφορά... με το να πνίγω τη γνώμη μου?

Θα συμφωνήσω με όσους είπαν ότι σε τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι να απομακρυνόμαστε. Αν μάλιστα μας πληγώνει αυτή η συμπεριφορά, δεν το συζητώ, γιατί το ψυχοσωματικό κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο από το όφελος της παρέας. Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε ο νικ, αλλά θα έλεγα ότι πράγματι μερικές φορές προκαλούμε τέτοιες συμπεριφορές, ή μάλλον, τις αφήνουμε να εξελίσσονται ανεξέλεγκτα, είτε γιατί θυματοποιούμαστε είτε γιατί τις ανεχόμαστε χωρίς να θέσουμε το όριο. Ένας άνθρωπος που θέλει να είναι φίλος μας, ακόμα κι αν αρχικά θυμώσει ή στενοχωρηθεί, θα το συζητήσει και θα καταλάβει. Αν αυτό δεν γίνει, μάλλον δεν εκτιμά ούτε εμάς, αλλά προπάντων ούτε και τον εαυτό του.

Ξέρεις, έχω καταλάβει ότι οι άνθρωποι που φέρονται έτσι, έχουν πολύ βαθιά δικά τους προβλήματα. Μου έχει τύχει αυτή ακριβώς η συμπεριφορά που περιέγραψες στο αρχικό σου ποστ. Στην αρχή δεν έδινα σημασία, καθότι δεν ήταν φίλη μου, θα έλεγα μάλλον γνωστή ή περιστασιακή παρέα. Δεν θα μπορούσα εξάλλου να θεωρήσω φίλο έναν άνθρωπο που όλο κράζει, επιτίθεται, αμφισβητεί, ειρωνεύεται και το παίζει αυθεντία. Όμως καλή μου τέτοιοι άνθρωποι στοχοποιούν τους άλλους, γιατί δεν αντέχουν να δουν τον εαυτό τους και τη ζωή τους στον καθρέφτη.

Αν λοιπόν θεωρείς ότι υπάρχει λόγος να προσπαθήσεις, εξήγησε ήρεμα το πώς νιώθεις, δείξε κατανόηση στα προβλήματα που μπορεί να έχουν, αλλά αρνήσου να είσαι το μαξιλαράκι που ξεσπούν. Αν αυτό δεν αποδώσει, άστους να πάνε στο καλό. Και σκέψου ότι αν εσύ έχεις μία ανασφάλεια, πίσω από τέτοιες συμπεριφορές, κρύβονται εκατό ανασφάλειες. Δεν χρειάζεται να τις κάνεις και παρέα... :p

[nick cave]

Εμένα η απορία μου τλκ είναι η εξής...
Γιατί να φοβάται κανείς να πει ΟΧΙ σε κάποιον, είτε αυτός είναι σύντροφος, είτε φίλος? Τι μπορεί να μας φοβίσει? Να μην πληγώσουμε τον άλλο, παρόλο που βλέπουμε πόσο μας πληγώνει ο ίδιος?
nick ρωτάς μήπως εγώ προκαλώ αυτή τη συμπεριφορά... με το να πνίγω τη γνώμη μου?

Είναι πολλοί και βαθύτεροι οι λόγοι που κάποιοι φοβόμαστε να πούμε Οχι. Κυρίως είναι η εικόνα του καλού παιδιού που θέλουμε να δίνουμε στους άλλους, ο φόβος της αντίδρασης των άλλων στο όχι μας (φόβος απόρριψης), κάποια βιώματα από την παιδική ηλικία όπου μάθαμε να καταπιέζουμε την επιθυμία να εκφράζουμε τις ανάγκες μας κ.λ.π. Δεν έχει δηλαδή να κάνει τόσο με το να μην πληγώσουμε τους άλλους, όσο έχει να κάνει με την αυτοεκτίμησή μας.

Δεν ισχυρίστηκα οτι κάτι τέτοιο συμβαίνει στην περίπτωσή σου. Απλά το έθεσα σαν προβληματισμό.

[astimatnam]

Καλησπέρα κ πάλι σε όλους!
Είπα να συνεχίσω εδώ μιας κ δεν υπάρχει λόγος να ανοίξω καινούργιο θέμα για να πω ξανά αυτό που με προβληματίζει, εφόσον αφορά το ίδιο άτομο.
Γενικώς είμαι άνθρωπος ας το πούμε "μυστικοπαθής". Δεν μπορώ τις πολλές ερωτήσεις, ειδικά όταν αφορά τα προσωπικά μου, κ θέλω να επιλέγω εγώ τι θα πω, και σε ποιόν θα το πω.
Εδώ κ ούτε ένα μήνα, λοιπόν, δημιούργησα μι σχέση μ ένα παληκάρι. Όταν το ανακοίνωσα στη συγκεκριμένη, ξεκίνησε κλασσικά τις ερωτήσεις του τύπου "τι λέτε, τι έμαθες γι' αυτόν, πώς πάτε, που πάτε" κλπ. Πέρα του ότι μόλις της είπα ποιός είναι μου πέταξε την εξής ατάκα "κ αυτός τώρα σου αρέσει περισσότερο απ' τον Γ. θέλεις να μας πεις?" (όπου Γ. ένα παληκάρι που μας είχε κάνει κατάσταση παλιότερα κ απλά δεν έδεσε το γλυκό).
όλο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μη θέλω να την πάρω τηλέφωνο (έχουμε να βρεθούμε σχεδόν δυο βδομάδες, γτ πολύ απλά δεν έχω καμία όρεξη να απαντάω στις ερωτήσεις της)
Γενικώς νοιώθω ότι δεν έχω κάτι να μοιραστώ μαζί της, δε νομιζω οτι θα μου λειψει ακομα κ αν σταματησουμε να ειμαστε φιλες...

[GeorgeP]

Καλησπέρα κ πάλι σε όλους!
Είπα να συνεχίσω εδώ μιας κ δεν υπάρχει λόγος να ανοίξω καινούργιο θέμα για να πω ξανά αυτό που με προβληματίζει, εφόσον αφορά το ίδιο άτομο.
Γενικώς είμαι άνθρωπος ας το πούμε "μυστικοπαθής". Δεν μπορώ τις πολλές ερωτήσεις, ειδικά όταν αφορά τα προσωπικά μου, κ θέλω να επιλέγω εγώ τι θα πω, και σε ποιόν θα το πω.
Εδώ κ ούτε ένα μήνα, λοιπόν, δημιούργησα μι σχέση μ ένα παληκάρι. Όταν το ανακοίνωσα στη συγκεκριμένη, ξεκίνησε κλασσικά τις ερωτήσεις του τύπου "τι λέτε, τι έμαθες γι' αυτόν, πώς πάτε, που πάτε" κλπ. Πέρα του ότι μόλις της είπα ποιός είναι μου πέταξε την εξής ατάκα "κ αυτός τώρα σου αρέσει περισσότερο απ' τον Γ. θέλεις να μας πεις?" (όπου Γ. ένα παληκάρι που μας είχε κάνει κατάσταση παλιότερα κ απλά δεν έδεσε το γλυκό).
όλο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μη θέλω να την πάρω τηλέφωνο (έχουμε να βρεθούμε σχεδόν δυο βδομάδες, γτ πολύ απλά δεν έχω καμία όρεξη να απαντάω στις ερωτήσεις της)
Γενικώς νοιώθω ότι δεν έχω κάτι να μοιραστώ μαζί της, δε νομιζω οτι θα μου λειψει ακομα κ αν σταματησουμε να ειμαστε φιλες...

Ειχα το ιδιο προβλημα πριν 2 χρονια , ενας "φιλος" μου εκανε ακριβως αυτα που περιγραφεις στο πρωτο θεμα , Ατελειωτες ερωτησεις , κριτικη στις επιλογες μου , κ.α. Το μόνο που κατάφερε ειναι να μου γ****ει την ψυχολογια .