Γκρίνια...τι άλλο?

[marian_m]

Δεν έχω πρόθεση να γίνω ειρωνικός και μην το πάρεις έτσι αλλά...
"Προσωπικά έχω κάνει φίλους στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στον επαγγελματικό χώρο, σε διάφορα χόμπι, σεμινάρια, ομάδες, εκδηλώσεις που έχω συμμετάσχει, σε μέρη που συχνάζω, από άλλους φίλους, από συγγενείς. "
Όλοι αυτοί (έστω και αν ειναι ένα και μονο άτομο απο κάθε "πηγή") είναι άτομα που ξερουν τα καλα και τα στραβά σου και που θα κλάψουν παρέα με εσένα?
Είμαι σίγουρος πως πολλοί (και σίγουρα εδω μέσα) θα συμφωνήσουν μαζί μου πως άτομα τέτοιας κατηγορίας δεν συναντάς συχνά στην ζωή σου...και εσύ κατεβάζεις 11άδα και έχεις και αναπληρωματικούς στον πάγκο?
Σίγουρα έχουμε διαφορετικά μέτρα και σταθμά.

Δεν είμαι της άποψης ότι σε ολόκληρη τη ζωή μας θα αποκτήσουμε μόνο δύο φίλους και θα ερωτευτούμε μία φορά.
Δεν ξέρω πόσοι θα συμφωνήσουν μαζί σου ότι άτομα της "κατηγορίας" μου δεν συναντάς συχνά στη ζωή σου
και λίγο μ' ενδιαφέρει.
Για μένα είναι ολοφάνερο γιατί κάποιοι δυσκολεύονται να δημιουργήσουν φιλικές σχέσεις.
Γιατί ποτέ κανείς δεν είναι άξιος των προσδοκιών τους.

[Tomhet]

Οπότε για σένα τα πράγματα εξηγούνται με το οτι έχω πολύ υψηλές απαιτήσεις ενώ πχ αντίστοιχα εσύ (εφόσον εφερες σαν παράδειγμα τον εαυτό σου) έχεις πολύ χαμηλές (ή και "φυσιολογικές", το οποιο φυσικά δεν έχει ορισμό).
Εμένα αυτό γιατί μου έρχεται σε αντίθεση με ότι έχω γράψει ως τώρα? Γιατί έχω γράψει ξεκάθαρα πως εγω είμαι αυτός που έκανε όλη αυτή την "προσπάθεια", εγώ ήμουν αυτός που έψαξε όλο αυτόν τον κόσμο και ποτέ δεν απέρριψα ή έδιωξα κάποιον (και μάλιστα κατακρίθηκα για αυτό).
Πως ακριβώς εξηγούνται οι υψηλές μου απαιτήσεις εφόσον σήκωσα ότι πέτρα υπήρχε στο οπτικό μου πεδίο και παρουσίασα τον εαυτό μου στους πάντες υιοθετώντας μάλιστα και το "ποτέ δεν ξέρεις" το οποίο κόβω το κεφάλι μου πως εσύ πχ αντίστοιχα απορρίπτεις?
Πιστευεις πως αν πχ σε τοποθετήσουν σε μια ξένη χώρα, στην ηλικία των 50 να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα στην ζωή σου με μηδενικές γνωριμίες εκεί που βρίσκεσαι εσύ θα δημιουργήσεις απο την αρχή όλες τις φιλίες απο τα μέρη που ανέφερες? (άτοπο βέβαια καθότι δεν θα ξαναπάς πανεπιστήμιο, σχολείο κλπκλπ και δεν θα ξαναπεράσεις απο τα ίδια μέρη ξανα)
Που θέλω να καταλήξω με αυτό? Είπα ήδη πως δεν το θεωρώ εύκολο γιατί οι σχέσεις συντηρούνται....αν αποκοπεις απο τις σχέσεις που εχεις...πιστεύεις πως θα τις ξαναδημιουργούσες το ίδιο ευκολα?

Καταλαβαίνω πως σε όλη σου την λογική έχεις πάντα σαν δεδομένο οτι δεν έχεις αποκοπεί ποτέ απο το περιβάλλον σου και αναφέρεσαι για το πόσο αβίαστο είναι το να συντηρείς απλά τις σχέσεις που έχεις.

[marian_m]

Φοβάμαι πως θα έχεις ακόμη μια απόρριψη σήμερα (και δεν το λέω ειρωνικά).
Είσαι πολύ κουραστικός Tomhet.
Νομίζω πως τελικά προτιμάς να συζητάς με τον εαυτό σου. Εγώ τη γνώμη την είπα.
Εφόσον δεν μ' ενδιαφέρει να σε πείσω για κάτι, δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσουμε την κουβέντα.

[Tomhet]

Δεν σε ανάγκασε κανένας να συμμετέχεις στην συζήτηση αυτή και σίγουρα δεν σε ανάγκασα εγώ...
Αν θες την άποψη μου το πήρες λίγο μονόπατα και εχεις δεδομένο το οτι "ειναι αδυνατο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί για εσένα είναι απόλυτα φυσιολογικό" οπότε εσύ μου ζήτησες τις απαντήσεις που πήρες. Δεν σου φταίω εγώ, που δεν ειμαι το κοινωνικό αστεράκι όπως εσύ πχ. Αντί να δεχτείς οτι ζουμε διαφορετικές ζωές και όντως τις ζουμε και οι δύο επρεπε η δική μου να είναι "αδυνατη" για τα δικά σου δεδομένα?
Γιαυτό σου είπα οτι δεν μπορείς να καταλάβεις την ανάγκη που περιγράφω αλλά επέμενες.

Επίσης θα αφήσω τα πικρόχολα επίθετα στην άκρη :P
Αλλά απο την άλλη....μόλις τα σχολίασα!

[alex5]

Αlex5 και feggari η λογική μου (σαν σύνολο απο την εμπειρία μου, την παρατήρηση, την προσωπική μου αντίληψη κλπ) λέει το εξής...
Ό,τι και να κάνεις...κυριολεκτικά, ο,τι και να κάνεις σου γεννά σκέψεις. Θα διαβάσεις βιβλία? θα δείς ταινίες? θα ακούσεις μουσική? θα ασχοληθείς με κάποιο άθλημα? με όποια δραστηριότητα μπορεί να βάλει το μυαλό, η προσωπικότητα και η όρεξη σου? Θα σου δημιουργήσει σκέψεις, ιδέες, ερωτήματα κλπ. Και όσο περισσότερο ασχολείσαι, τόσο περισσότερο θα μαζεύεις όλα αυτά μέσα σου...φτάνουμε οπότε στο οτι κάπου πρέπει να τα εκτονώσεις όλα αυτά σαν κοινωνικό ον. Κάπως πρέπει να μοιραστείς όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου, όλες τις ιδέες, κάπου να εκφράσεις τα ερωτήματα σου και στην τελική όλα αυτά σε διαμορφώνουν και σαν άνθρωπο...
Εξακολουθείς να πιστεύεις πως όλα αυτά οπότε μπορείς να τα κάνεις και να λειτουργείς σαν αυτόνομο κρατίδιο? Το "για σένα" κρύβει εκπλήξεις. Τίποτα δεν το κάνεις "για σένα" γιατί τα πάντα έπειτα θα απαιτήσουν ανάδραση απο το περιβάλλον σου.

κατ'αρχην χρονια σου πολλα!!!
Οταν λεω για σενα,εννοω στο να σου προσφερουν εσενα κατι...διαβασα ολες τις απαντησεις σου κ νομιζω οτι καταλαβαινω τι λες..ψαχνεις ατομα στην ζωη σου που να μεινουν σε αυτη καλυβοντας τις αυτονοητες αναγκες ενος ανθρωπου,ειτε ειναι φιλικο ειτε ειναι ερωτικο..κανω λαθος?εχεις κουραστει εσωτερικα να προσπαθεις ξανα κ ξανα κ καταβαθος ξερεις οτι ειναι ματαιο(εκει ειναι το εμποδιο ομως κατα την γνωμη μου)καταλαβαινω παρα πολυ καλα οταν λες οτι ηταν επιλογη σου να ξεκοψεις..το περασα κ εγω ομως εκανα αλλες (δεν στα γραφω αυτα επιδη ειμαι καλυτερη ή χειροτερη απο σενα απλα κ εγω επελεξα για αρκετο διαστημα να ειμαι μονη μου κ ειμαι κ εγω 31)ποιο λιγες αλλα ουσιαστικες για μενα κ για αυτους επιδη tomhet με ολο το σεβασμο δεν το σκεφτομαι απλα το αφηνω ελευθερο κ οτι γινει ας γινει,δεν με ενδιαφερει το αποτελεσμα στο αν θα φαω απορριψη ή στο εαν χρειαζεται να ξανα προσπαθησω γιατι πολυ απλα με ενδιαρεφει περισσοτερο αυτοι που θα ειναι στην ζωη μου να ειναι αυτοι που βαθυτερα εχω αναγκη,δεν μπορουμε να ερμηνευσουμε τις βαθυτερες αναγκες μας απολυτα, βλεπουμε,νιωθουμε κ κανουμε. μπορει να θελει παραπανω χρονο αυτο για να γινει.. ε ας παρει οσο θελει αρκει να ειναι αυτο που ζητας..!!!Κατα την γνωμη μου ειναι σαν να βαζεις εμποδια μονος σου στον εαυτο σου με το να τα σκεφτεσαι τοσο πολυ κ ισως με καποιο τροπο να το αισθανονται κ οι αλλοι αυτο σε εσενα κ γιαυτο το λογο δεν εχεις τα επιθυμητα αποτελεσματα, μπλοκαρεις την ενεργεια που εκπεμπεις,απενεχοποιησε τα!!!!

[Tomhet]

Σε ευχαριστώ για τα χρόνια πολλά alex5 καταρχήν...
Είναι όλα απόλυτα λογικά αυτά που περιγράφεις...δυστυχώς όμως δεν μπορώ να τα περιγράψω σαν κάτι άλλο απο "ιδανικα" ή κάτι που μάλλον δεν εφαρμόζεται σε εμένα.
Προφανώς μιλάω για μια χρόνια κατάσταση οπότε δεν θεωρώ οτι είμαι "ανυπομονος" και διαφορα άλλα παιδικά τέτοια. Δεν λέω οτι το περιέγραψες έτσι..απλα το αναφέρω. Ξέρω πως απο την φύση μου δεν είμαι άνθρωπος κοινωνικός όμως...αυτό δεν με κάνει να έχω λιγότερες ανάγκες όμως.
Πριν κάποιο καιρό πχ γνώρισα κάποιον που μου έλεγε οτι εχει τις ίδιες ανάγκες οτι βρίσκεται σε μια τέτοια φάση κλπκλπ...αυτά που λένε όλοι δηλαδή. Η εναλλακτική του όμως ξέρεις ποια ήταν? το να βγαίνει τα βράδυα μόνος του σε μπαρ πχ για ποτο. Γιατί προφανώς ήταν κάτι που ταίριαζε σε αυτόν....εμένα όμως τα βράδυα μου δεν περνάνε έτσι γιατί δεν ειμαι αυτός ο άνθρωπος. Οπότε το να κάτσω πχ σπίτι μου κάνοντας κάτι μονος είναι σίγουρη καταδίκη γιατί δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει κάτι γιατί στο σπίτι μου δεν υπάρχει "κόσμος". Και το να βγω έξω είναι κάτι που απλα....δεν ειμαι εγω!
Δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε φορά που συζητάω κάτι τέτοιο πάντα όλοι πιστεύουν πως η δική τους προτίμηση θα λειτουργήσει για κάποιον άλλο έστω και με την δικαιολογία του "πιεσε τον εαυτό σου". Δεν δουλεύουν έτσι τα πράγματα. Και πάλι δεν λέω οτι το έκανες εσυ αυτό...είναι μέρος της σκέψης μου όμως γενικά.
Άλλος πάλι είπε "πηγαινε στο θεατρο, ποτε δεν ξερεις"....μα δεν μου αρεσει το θεατρο! να παω δηλαδή για λόγο ΑΛΛΟ απο τον λογο που εχουν παει ολοι οι αλλοι? και να ειναι και χαζός? Θεωρώ την όλη κατάσταση τόσο παράλογη και τόσο παράλογα απλή ταυτόχρονα που δεν ξέρω απο που να πιάσω την άκρη.

Σε προέκταση αυτών, και λόγω του χαρακτήρα μου, η απόρριψη σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μου στοιχίζει. Και καθαρά εγωιστικά θεωρώ πως όποιος λέει οτι δεν του στοιχίζει απλά δεν αφορούσε θέμα που είχε ανάγκη. Μου στοιχίζει γιατί βλέπω παντα τον εαυτό μου στην θέση αυτού που θα "εχει την αναγκή" και τον άλλο οχι. Δεν είναι όμως ιδέα μου αυτό...δεν είναι εμπόδιο που βάζω εγώ...απλά έτσι είναι.
Η κατάσταση του να ψάχνεις συνέχεια για νερό, απο ένα σημείο και μετά αποτελεί απο μόνη της ένα δευτερο πρόβλημα πέρα απο το οτι διψάς. Κουράζει ψυχικά, απογοητευει, δημιουργεί ανασφάλειες, προβληματισμούς κλπ. Και καταλήγεις να παλεύεις με όλα αυτά ΣΥΝ το οτι διψας.
Τι θεωρείς πως είναι στο μυαλό μου και βάζω εμπόδια στον εαυτό μου? Ξέρω πως το απογευμα που θα γυρίσω απο την δουλειά μου πχ αν κάτσω εκεί και δεν κάνω τίποτα που να εμπεριέχει προσπάθεια, δεν θα γίνει απολύτως τίποτα και η μέρα θα περάσει έτσι. Αν κάνω κάτι που εμπεριέχει προσπάθεια απλά κυλάμε πάλι σε όλη αυτή την ψυχοφθόρα κατάσταση που ανέφερα....

[Miss Despoina]

Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με mariam_m και πραγματικά χωρίς να έχω καμμία εμπάθεια με εσένα Tomhet(ούτε καν) θεωρώ πως έχεις πολύ μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα με τον εαυτό σου και τη λύση δεν θα την βρεις από εμάς εδώ μέσα αλλά από έναν πολύ καλό γιατρό.περαστικά σου εύχομαι.

[Remedy]

Τόσος καιρός μετά και δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Όλο αυτό το διάστημα νιώθω οτι βρίσκομαι καθημερινά σε έναν αγώνα και κάθε μέρα λέω "αυριο θα είναι καλύτερα"...το αυριο έρχεται αλλά οχι και το "καλύτερα".
Συμβουλές:
1)Πρέπει να παλέψεις.
Όταν κάποιος είναι πεσμένος του λες να ξανασηκωθεί με την προοπτική να ξαναπέσει? Γιατί δεν του λες καλύτερα το μυστικό που έχουν οι άλλο στο να μην πεφτουν?
Πρέπει να ξυπνήσει και την επόμενη μέρα με το ίδιο συναίσθημα πόνου με το ίδιο συναίσθημα απορριψης με το ίδιο συναίσθημα πως είναι άρρωστος ενώ δεν είναι. Και του λες να ξυπνήσει...για να το ζήσει όλο αυτό...γιατί?
Να ξέρεις οτι η επόμενη μέρα θα σε πονέσει τόσο πολύ και όλοι να σου λένε "ξύπνα"? Μάλλον κάτι δεν καταλαβαίνουν.
2)Δεν είσαι μόνος.
Αν δεν εισαι μόνος τότε γιατί τα σκέφτεσαι όλα αυτά? Γιατί δεν υπάρχει κανείς να ακούσει αυτό που έχεις να πεις και να μην τρέξει μακρυά για λιβάδια πιο πράσινα?
3)Πρεπει να το κάνεις για σένα.
Ποιος κάνει πράγματα πραγματικά για εκείνον μόνο? Και τι ειναι αυτά? Όταν φτιάχνεσαι στον καθρέφτη και παραμυθιάζεσαι οτι το κάνεις για σένα? αυτό το κάνεις για σένα? Όταν γράφεις μουσική για να πεις κάτι, το κανεις για να το ακούσεις εσύ? Ψέμματα που λέμε για να μας κάνουν να νιωθουμε καλύτερα...όσοι μπορούμε φηλαδή.
4)Δεν είσαι περιττός.
Ποιου η ύπαρξη είναι τόσο σημαντική απο μόνη της? Ποιος είναι αυτός που θα σταθεί μόνος του χωρις στήριγμα? Ποιον αν τον αφαιρέσουμε απο την γη, η απουσία του θα παίξει κάποιο ρόλο? Υπάρχεις μόνο γιατί υπάρχεις στην ζωή άλλων. Χάσε αυτό και χάθηκες. Το έχασες? .....χάθηκες.
5)Μην αφήνεις τον εαυτό σου.
Γιατί? και τι ακριβώς σημαίνει αυτό? Το να παριστάνεις τον χαρούμενο για να μην απωθείς τους άλλους? ......

....... θα σου ζητήσω να δεχτείς πως ότι έχω πει μέχρι τώρα ισχύει...και έχω προσπαθήσει, και έχω αποτύχει και εχω ξαναπροσπαθήσει και όλο αυτό τον κύκλο τον κάνω χρόνια τώρα. Όποιος και να είναι ο λόγος, όποια και να είναι η αιτία, η διαδικασία αυτή της καθημερινής προσπάθειας για τα πάντα με έχει κουράσει αφάνταστα και πλέον αποτελεί ένα δευτερο πρόβλημα απο μόνη της. Μικρό? σίγουρα όχι.
Ξεκίνησε απο μια δική μου λάθος απόφαση που με απομόνωσε απο τον περίγυρο μου, εις γνώση μου. Μάλλον είναι αδιανόητο να το καταλάβει κάποιος γιατί και εγώ τουλάχιστον δεν έχω υπόψη κάποιον άλλο που να έχει βρεθεί σε τέτοια κατάσταση. Το πρόβλημα ήταν όμως η επάνοδος που αποδεικνύεται αδύνατη........β)να το διορθώσω και το ένα είναι πιο δύσκολο απο το άλλο...γιατί? ισως γιατί είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου σε συνδιασμό με το περιβάλλον μου σε συνδιασμό με την ηλικία μου.
Δοκιμάζοντας τα "παντα" έχω βιώσει τον αντίλογο κυριολεκτικά ....στα πάντα
Είσαι ανοιχτός και ανεκτικός σε όλους? η συμβουλή θα είναι να μην ανοίγεσαι και να μην κάνεις υποχωρήσεις γιατι θα σου κοστίσει.
Είσαι κλειστός και επιλεκτικός? η συμβουλή θα είναι να ανοιγεσαι περισσότερο και να δινεις ευκαιρίες.
Είσαι χαρούμενος για να εισαι πιο αποδεκτός και να μην προιδεάζεις αρνητικά τους άλλους? καταλήγεις να νιώθεις σαν να δίνεις παράσταση και σου λένε όλοι πως η ειλικρίνεια εκτιμάται.
Είσαι ειλικρινής αναγνωρίζοντας το οτι α)δεν εισαι μιζερος απο την φύση σου β)ολοι εχουν τα δικα τους γ)ανθρωποι ειμαστε ολοι? καταλήγεις μπροστά στην πικρή αλήθεια (και ας λένε όλοι το αντίθετο) πως η οποιαδήποτε αδυναμία εντοπίζουν οι άλλοι τους απωθεί.

Και κάθε φορά που κάτι απο όλα αυτά χτυπάει κατευθείαν στην αυτοπεποίθηση, κάθε φορά που πιστεύω οτι ο κόσμος με έχει κάνει στην άκρη γιατί κάτι στραβό συμβαίνει με εμένα, κάθε φορά προσπαθώ να ξανασηκωθώ και έχω κουραστεί όσο δε πάει άλλο.

Έχεις φανταστεί ποτέ τι θα έκανες αν βρισκόσουν ξαφνικά χωρίς κανέναν? Δεν ξέρω την ηλικία σου η δική μου είναι (πλέον απο σήμερα) 31 και θεωρώ πως παίζει πολύ σημαντικό ρόλο...όχι για εμένα αλλά για τους υπόλοιπους.

......

Ναι marian_m δεν ειναι ευκολο να γίνει γιατί γενικά νομίζω οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλούς παράλληλους δεσμούς στο περιβάλλον τους. Πρέπει απλά να κάνεις πολύ μεγάλη βλακεία για να τους κόψεις όλους και αυτό έκανα και εγώ στο παρελθόν.
Τώρα το να το επιδιώκω και να μην θέλω να το αλλάξω...ε...δεν στέκει αφού λέω οτι έχω κάνει προσπάθειες. Δεν ψάχνουν όλοι οι άνθρωποι επικοινωνια όμως.
Δηλαδή...ζητάνε αλλά είναι το ίδιο σαν να λες οτι όλοι άνθρωποι ψάχνουν σύντροφο. Ναι όλοι ψάχνουν σύντροφο, αλλά με συγκεκριμένες προυποθέσεις. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την επικοινωνία.
Έχεις δημιουργήσει πολλές φιλιες απο το πουθενά? Γιατί στην ηλικία μου το περιβάλλον μου είναι συγκεκριμένο, είτε μου αρέσει είτε όχι και έχω ξανααναφέρει πως έχω απλώσει το χέρι μου σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους που έχω πρόσβαση (ξέρω πως ακούγεται αυτό αλλά έτσι ειναι..) και το να εμφανίζεσαι απο το πουθενά για να πιάσεις μια φιλική συζήτηση με κάποιον πχ στον χώρο εργασίας σου, προυποθέτει και ο άλλος να θέλει το ίδιο...ακριβώς όπως και με κάποιο σύντροφο.
Όσο και να το θέλω εγώ, όσο και να το επιδιώκει κατ'επεκταση όπως λες το άτομο, δεν ειναι αρκετό απο μόνο του. Θεωρώ πως χρειάζεται το ανάλογο περιβάλλον.

Να κάνω κάτι που σίγουρα θα σου φανεί παράξενο? Γιατί όπως είπα είναι πολύ μεγάλο το διάστημα και είναι κάτι που με βασανίζει καθημερινά, οπότε ναι το μυαλό μου έχει κάνει και αυτές τις σκέψεις...
Έχω πχ μια πολύ πρόχειρη λίστα ατόμων που πλησίασα εγώ, με δική μου πρωτοβουλία, απο οποιοδήποτε περιβάλλον στο οποίο έχω πρόσβαση και ο αριθμός τους είναι πάνω απο 20. +20 άτομα λοιπόν σε λιγότερο απο ένα χρόνο που πλησίασα με δικό μου ρίσκο, με δική μου πρωτοβουλία, με δικό μου άγχος, με δική μου προσπάθεια ξεχωριστά στον κάθε ένα. Το απόγευμα πχ που θα πάω σπίτι μου δεν θα υπάρχει κανένας απο αυτούς στην ζωή μου ή εγώ στην δική τους.
Να πω την πίκρα μου για αυτό? Μπορείς να φανταστείς πόσο μου κοστίζει αυτή η διαρκής προσπάθεια που καταλήγει στο τίποτα? Μπορείς να φανταστείς το να εκθέτεις τον εαυτό σου τόσο συχνά, να τον παρουσιάζεις, να τον συστήνεις γιατί το θες και γιατί το έχεις ανάγκη και να δέχεσαι αντίστοιχα τον άλλο...τον κάθε ένα με την δική του παραξενιά. Και μπορείς να φανταστείς το να το κάνεις αυτό για δυο ειδών σχέσεις ταυτόχρονα? φιλικές και συντροφικές? Και μπορείς να σκεφτείς την απογοήτευση που νιώθεις πρώτα για εσένα όταν αυτό καταλήγει στο τίποτα?
.......

Α)Δεχομαι οτι οσα ειπες ισχυουν απολυτως για εσενα, χωρις καμια επιφυλαξη.

Συμβουλες:
1)ΟΛΟΙ ΠΕΦΤΟΥΝ. Το "μυστικο" ειναι οτι ξανασηκωνονται. Δεν υπαρχει αλλο μυστικο.
2)ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ. ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ.
3)ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ. Αλλα αν δεν το κανεις, δεν θα το κανει κανεις αλλος για σενα. μονο εσυ μπορεις.
4)ΕΙΣΑΙ περιττος. ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΤΤΟΙ.Τα νεκροταφεια ειναι γεματα απο αναντικαταστατους. Η ζωη ειναι ενα τεραστιο δωρο μικρης διαρκειας, που μας κληρωσε. Δεν υπαρχουμε επειδη ειμαστε απαραιτητοι. Αν θες να το πεταξεις, δικαιωμα σου.
5)Δικη σου επιλογη αν θα αφησεις τον εαυτο σου. Παντως το να μην τον αφησεις, δεν σημαινει ουτε να κανεις τον χαρουμενο,ουτε να υποκρινεσαι για να γινεις αρεστος. σημαινει να αγαπας τον εαυτο σου , να τον αφουγκραζεσαι και να ζεις συμφωνα με τις δικες του αναγκες.

εχω περιεργεια κι αν δεν ειναι κατι που σε ενοχλει θα ηθελα να πεις στο περιπου ποιο ηταν το φοβερο γεγονος που ανετρεψε ανεπιστρεπτι την κοινωνικοτητα σου.

τι νομιζω οτι φταιει με οσα δεν ξερω για σενα μεχρι τωρα:

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΙ ΑΥΤΟ ΒΓΑΙΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΩΘΕΙ.
εχεις αγχωθει, εισαι δυσαρεστημενος και δυστυχης, τα κανεις ολα για να εισαι καλα και για να επανερθεις. εχεις χασει ομως την χαλαροτητα και την φυσικοτητα που ειναι ωραιες σε μια νεα γνωριμια. αυτο πιστευω.Το να υποκρινεσαι κατι, ειτε τον χαρουμενο ειτε τον καλο κλπ, ειναι κατι που οι αλλοι το αντιλαμβανονται, επισης αντιλαμβανονται την "υπερπροσπαθεια" και φευγουν...
εισαι ευφυες ατομο, εχεις χιουμορ οταν εισαι χαλαρος. ΠΟΛΥ ΧΙΟΥΜΟΡ. αξιες ανεκτιμητες για μια καλη παρεα. ειμαι βεβαιη οτι εχεις και γνωσεις και ενδιαφεροντα.
ειμαι αρκετα μεγαλυτερη σου. στην ηλικια σου ενοιωθα πολυ μικρη. και τωρα νοιωθω μικρη.....

[Tomhet]

Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με mariam_m και πραγματικά χωρίς να έχω καμμία εμπάθεια με εσένα Tomhet(ούτε καν) θεωρώ πως έχεις πολύ μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα με τον εαυτό σου και τη λύση δεν θα την βρεις από εμάς εδώ μέσα αλλά από έναν πολύ καλό γιατρό.περαστικά σου εύχομαι.

Επίσης χωρίς εμπάθεια (απο το σχόλιο σου καταλαβαίνω οτι μάλλον δεν θα σου άρεσε κάτι που ειχα πει στο παρελθόν αλλά η αλήθεια ειναι οτι δεν θυμάμαι...δεν μου λέει κάτι το nick σου) θα σου απαντήσω πως ...οκ...λίγο προφανής η διάγνωση σου! :P
Τι απο τα λεγόμενα μου σε κάνει να νομίζεις οτι πιστευω πως όλη αυτή η κατάσταση είναι κάτι το "φυσιολογικό"?
Παρόλαυτα θα σου πω οτι ουσιαστικό πρόβλημα με εμενα δεν έχω. Έχω όμως με το οτι όσο περιττή θεωρώ την ύπαρξη μου άλλο τόσο θεωρώ και την δική σου αντίστοιχα αλλά η διαφορά μας είναι οτι εσύ θα φρικάρεις αν στο πω ενω εγώ όχι. Γενικά έχω πολύ μεγάλο θέμα με το θεαθήναι και τα κομπλεξ των ατόμων που όμως απαρτίζουν την κοινωνία και μου κάνουν δύσκολη την διαβίωση.
Επίσης δεν έχω θέμα με την ειλικρίνα, κάτι που επίσης έχει η πλειοψηφία. Δεν έχω κανένα κόμπλεξ να σε θεωρήσω "λιγότερο" αν δω ή ακόμα καλύτερα, αν μου παραδεχτείς ΕΣΥ τα μειονεκτήματα σου. Ξέρω τα δικά μου και δεν έχω πρόβλημα να τα παρουσιάσω. Αν αυτό σε τρομάζει, σε απωθεί, σε αιδιάζει, σε κάνει να με σκέφτεσαι σαν ένα τύπο απο κάποιο θρίλλερ που δεν εχει ζωή γιατί είναι κακάσχημος και βρωμάει και όλοι τον αποφευγουν ενώ παράλληλα αυτός κυνηγάει κοριτσάκια στον κόσμο, αυτό είναι δικό σου κομπλεξ και ψυχολογικό, όχι δικό μου. Δεν λέω οτι είπες ακριβως αυτό αλλά εκεί με οδηγεί το σχόλιο σου.
Παράλληλα ξέρω και τα πλεονεκτήματα μου κάτι το οποίο όλοι βλέπω οτι έχουν ανάγκη να προβάλουν περισσότερο απο εμένα απλά το κάνουν με τρόπους που κοροιδεύουν το δικό σου μυαλό για να μην το βλέπεις. Επίσης δεν ειναι δική μου παραξενιά αυτό. Όταν πχ εσύ θα χαζεύεις φωτο στο facebook με τις βιτρίνες που στήνουν όλοι και ξεγελιέσαι στο να πιστεψεις πως έτσι ειναι σαν άνθρωποι, και πως οι φωτο απο το κότερο στις διακοπες ειναι μερος της προσωπικότητας τους και αυτό σου ειναι ελκυστικό...τρεφεσαι απο την προβολή των άλλων και την ανάγκη τους για αυτοπροβολή και επικοινωνία.
Στα μάτια μου όλοι το ίδιο κάνουμε...απλά η βιτρίνα πουλάει καλύτερα απο την ειλικρίνια. Γιαυτό και θα σου φανεί πιο ελκυστικό το να σε "παιξει" κάποιος και να ψηθείς αν σε γράψει κανονικά απο το να σου πει "μου αρέσεις". Γενικά ναι έχω θέμα με όλα αυτά τα ενδόμυχα μικροψεμματα που μας αρέσει να συντηρούμε σαν είδος.
Πήγα σε γιατρό αλλά δεν άντεξε γιατί είχε περισσότερα θέματα απο εμένα να λύσει. Δεν μου έκανε εντύπωση βέβαια καθότι όλοι έχουν.

[Macgyver]

5)Μην αφήνεις τον εαυτό σου.
Γιατί? και τι ακριβώς σημαίνει αυτό? Το να παριστάνεις τον χαρούμενο για να μην απωθείς τους άλλους? Πες οτι το κάνεις...είναι αρκετό? οχι. Πες οτι προσέχεις εσένα...ειναι αρκετό? οχι. Πες οτι τα κάνεις όλα αυτά και άλλα τόσα...πες οτι ζεις σε μια διαρκή προσπάθεια για τα πάντα...ειναι αρκετό? οχι. Και όταν έχεις περάσει όλο αυτό το διάστημα με την διαρκή προσπάθεια, με τον διαρκή πόνο, με το διαρκή άγχος, με την διαρκή αίσθηση του να πνίγεις όλα αυτά που εχεις μέσα γιατι "δεν πρέπει" και συνειδητοποιείς ότι απλά ζεις με αυτό...? Με την διαρκή πάλη...τι κάνεις? συνεχίζεις έτσι? Και πότε θα "ζήσεις" δηλαδή? Πότε θα κάνεις όλα αυτά που φαντάζεσαι πως θες και που βλέπεις στους άλλους και ζηλευεις?
Ναι ζηλευεις...κακή λέξη, μην την κοιτάς.
Οπότε να σταματήσεις την προσπάθεια γιατί σου κοστίζει? και τι θα κερδίσεις τότε? πάλι τίποτα.
Οπότε?



Βαγγελη , οι 4 συμβουλες ειναι ακυρες . Δεν εχουν καμμια εφαρμογη . Αλλα η 5η οχι . Το να μην αφηνεις τον εαυτο σ , δεν εχει το νοημα που του προσδιδεις . Να σου πω τι κανω εγω . Δεν αφηνω το μυαλο μ να αρμενιζει σεναν ωκεανο αρνητικων σκεψεων . Προσπαθω να μην αδρανω , παντα ασχολουμαι με κατι , οσο ανουσιο κ αν ειναι , ισως κ ανοητο . Γυμναζομαι σαν μανιακος , που το θεωρω το ισχυροτερο αντκτθλκο . Δεν χανω την αισιοδοξια μ , οσο κ τα γεγονοτα με διαψευδουν . Κρατω μια υποτυπωδη τηλεφωνικη επαφη με παλιους κ καλους φιλους . Διατηρω αμειωτη την πεποιθηση οτι καποια στιγμη η ιστορια θα παρει την πανω βολτα . Γραφω τις σκεψεις μου σενα ημερολογιο , κ εκτονωνωμαι καπως . Δεν ξερω που θα καταληξει η ιστορια αυτη εν κατακλειδι , αλλα αν πεσω , θα πεσω μαχομενος .

[Miss Despoina]

Αγαπητέ Tomhet για να καταλάβεις πόσο μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα έχεις και πόσο κομπλεξικός με την ύπαρξη σου είσαι,που γράφεις ασυναρτησίες και όχι τίποτα άλλο υποθέτεις κιόλας και βγάζεις δικά σου συμπεράσματα ότι τις ίδιες μπούρδες που γράφεις τις πιστεύουμε κ εμείς!
Facebook Mr. Tomhet δεν έχω αλλά πίστεψε με και κότερο έχω και cabrio έχω και σε μονοκατικοία ζω και παντρεμένη με γνωστό μοντέλο μεγάλων οίκων μόδας είμαι και πολλόι άνθρωποι εξαρτωνται απο εμένα (με την καλή έννοια) και δεν με θεωρούν περριτη αλλά πάνω απ'ολα εγώ η ίδια εκτιμώ την προσωπικότητα μου και δεν τη ρίχνω τέρμα κάτω στη γη.γιατί στη γη σέρνονται μόνο τα σκουλήκια. δεν θα γράψω κι άλλα γιατι φοβάμαι μήπως σε κομπλάρω περισσότερο και μετά τραβάς μεγαλύτερο ζόρι με τους ανθρώπους.(Ασε που έτσι κι αλλιώς πολλά έγραψα για την προσωπική μου ζωή ενώ δεν το έχω κάνει ούτε μια φορά εδω μεσα αλλά με έφτασες στα όρια μου)

[Tomhet]

Remedy ευχαριστώ μονο και μονο που διάβασες...
Έχω κάνει παλιότερα μια αναφορά για το "τι εγινε" (μην το παρεις αυτό σαν παρακίνηση για να σκαλίσεις, ούτε να θεωρήσεις οτι βαριέμαι να το πω) αλλά...τι σημασία έχει?
Πες οτι άλλαξα πόλη, χώρα, πλανήτη και ξεκίνησα απο την αρχή, ενώ ήμουν καταζητούμενος για εγκλημα που δεν διέπραξα οπότε αναγκάστηκα να κόψω δεσμούς και επαφές με οποιον ήξερα. Είναι μια πιθανότητα αν μη τι άλλο! Δεν μπορεί να συμβαίνει μόνο στις ταινίες του Steven Seagal....σωστα??

Οπότε αφού έχουμε αφήσει τις συστάσεις και τις προκαταλήψεις του "αποκλειεται να συμβαίνει αυτό" ...νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια διαρκή κατάσταση πεσίματος....περιμένω την κατάσταση του σηκώματος αλλά δεν την έχω νιώσει για παρα πολύ καιρό τώρα και νιώθω εγκλωβισμένος στην διαρκή προσπάθεια οπότε και στο διαρκή πέσιμο. Να σταματήσω? τι θα αλλάξει? Νιώθω πως η διαρκής προσπάθεια ειναι η μόνη λύση και αυτό κάνω αλλά νιώθω σαν να τιμωρώ τον εαυτό μου συνέχεια. Δεν μπορώ όμως να σταματήσω γιατί ξέρω οτι δεν θα αλλάξει κάτι έτσι.
Το ότι είμαι περιττός το ξέρω...γιατί όμως όλοι προσπαθούν να κρύψουν το ίδιο για τους εαυτούς τους? Θα χάσουν κάτι αν το παραδεχτούν? θα είναι η επόμενη τους μέρα διαφορετική?
Δεν έχω αφήσει τον εαυτό μου, ακόμα, αλλά αυτό είναι κάτι ακόμα που με κάνει να νιώθω την προσπάθεια αυτή πάνω μου να με πιέζει... Γιατί αν μη τι άλλο και αυτό θέλει προσπάθεια.

Ξέρω επίσης πως γενικά απο τις περιγραφές μου βγαίνει ένα ύφος λες και κάθε ώρα κάθε στιγμή σκανάρω με τα μάτια μου να βρώ κάποιο άνοιγμα να χωρέσω και πως ενδεχομένως έχω την τάση να βγάζω μια αίσθηση "λυσσας" (!) στους άλλους...πιστεψε με δεν ισχύει αυτό στην ζωή μου. Κανείς απο τους ανθρώπους που ξέρω έξω δεν έχουν ιδέα για αυτά, γιατί είμαι αρκετά εξυπνος ώστε να ξέρω τι όρια έχουν και προσέχω να μην τα παραβιάζω. Το κάνω συνειδητά αυτό....γενικά είμαι πολύ λεπτός και λιγομίλητος άνθρωπος. Επίσης κάτι που θα εκτιμούσα αν το έπαιρνες σαν δεδομένο.
Η προσπάθεια αυτή που νιώθω είναι απολύτως βουβή...ούτε έχω προσεγγίσει ποτέ κάποιον με ύφος "δώσε μου προσοχή" ούτε έχω πλησιάσει ποτέ κανέναν με σκοπό να πω τον πόνο μου (αν και αντίστοιχα έχω δεχτει αυτο απο τους άλλους...για αυτή ακριβώς την περίπτωση έχω να πω οτι εγω το δέχτηκα γιατί ξέρω πως όλοι εχουμε καποια πικρα μεσα μας και δεν σκεφτομαι τον αλλο σαν "ασθενη" αν το κανει αυτο" ενώ αντίστοιχα εγω προσέχω να μην το κάνω αυτό γιατί οι πιθανότες να φύγει ο αλλος τρέχοντας εινια πολυ υψηλες και δεν θελω να παρω αυτο το ρισκο). Τα λέω όλα αυτά εδω μέσα γιατί ειναι το αποτέλεσμα ολης της προσπάθειας αυτής που νιώθω οτι καταβάλω...δεν ειναι η πρακτική μου...ειναι απλα το ψυχολογικό αποτέλεσμα.
Επίσης ξέρω οτι παρουσιάζω εδω ο ίδιος τον εαυτό μου σαν ασθενή προς όποιον με διαβάζει. Ξέρω όμως παράλληλα πως έξω στην ζωή ο ίδιος εντοπίζω ασθενείς με την ίδια πικρα αλλά κανεις δεν εντοπίζει εμένα σαν ασθενή. Γιατί δεν είμαι έτσι σαν ανθρωπος, δεν είμαι ούτε μουρτζουφλης, ούτε γκρινιάρης, ούτε μιζερος, ούτε τίποτα. Είμαι 31 χρονών, δεν δείχνω 31 χρονών σε καμία περίπτωση και δεν έχω τίποτε άλλο παρά χαμόγελο για όποιον συναντάω και τα πράγματα που θέλω να μοιραστώ δεν ειναι ούτε πίκρα, ούτε ασθένεια. Είναι χαζομάρα, είναι γέλιο, ειναι παιδιαρίσματα γιατί αυτά έχω στο μυαλό μου...

[Tomhet]

Αγαπητέ Tomhet για να καταλάβεις πόσο μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα έχεις και πόσο κομπλεξικός με την ύπαρξη σου είσαι,που γράφεις ασυναρτησίες και όχι τίποτα άλλο υποθέτεις κιόλας και βγάζεις δικά σου συμπεράσματα ότι τις ίδιες μπούρδες που γράφεις τις πιστεύουμε κ εμείς!
Facebook Mr. Tomhet δεν έχω αλλά πίστεψε με και κότερο έχω και cabrio έχω και σε μονοκατικοία ζω και παντρεμένη με γνωστό μοντέλο μεγάλων οίκων μόδας είμαι και πολλόι άνθρωποι εξαρτωνται απο εμένα (με την καλή έννοια) και δεν με θεωρούν περριτη αλλά πάνω απ'ολα εγώ η ίδια εκτιμώ την προσωπικότητα μου και δεν τη ρίχνω τέρμα κάτω στη γη.γιατί στη γη σέρνονται μόνο τα σκουλήκια. δεν θα γράψω κι άλλα γιατι φοβάμαι μήπως σε κομπλάρω περισσότερο και μετά τραβάς μεγαλύτερο ζόρι με τους ανθρώπους.(Ασε που έτσι κι αλλιώς πολλά έγραψα για την προσωπική μου ζωή ενώ δεν το έχω κάνει ούτε μια φορά εδω μεσα αλλά με έφτασες στα όρια μου)

Όπως είπα...φρίκαρες! :P
Και μάλιστα μέσα στην φρίκη σου διάβασες όλο το κείμενο λες και σε κατακρίνω ή σχολιάζω την δική σου ζωή ενώ πολύ χαρακτηριστικά έγραψα "ΔΕΝ ΛΕΩ ΠΩΣ ΕΙΠΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑ....".
Κοινώς μιλούσα γενικά και όχι για εσένα γιατί δεν σε ξέρω (κάτι που προφανώς παραβλέπεις ΕΣΥ για εμενα....). Δεν ξέρω γιατί τρελάθηκες έτσι...

Δεν έχω κανένα κόμπλεξ και ναι...αν με ρωτήσεις θεωρώ την ύπαρξη σου περιττή στον πλανήτη εκτός αν είσαι στην ομάδα εκείνων των ανθρώπων που θα τους θυμούνται οι επόμενες γενιές για την προσφορά τους στην ανθρωπότητα...
Αν εσύ θεωρείς την ύπαρξη σου πιο σημαντική...οκ...μαγκιά σου να θεωρείς οτι είσαι όσο σημαντική νομίζεις...επίσης δεν ειναι δικό μου κομπλεξ αυτό σε καμία περίπτωση και δεν προσπάθησα ποτέ να σε μειωσω γιατί δεν σε ξέρω και δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω...
Μάλλον όμως νομίζεις οτι με το να ανεβοκατεβαζεις εμένα κομπλεξικό, ασυναρτητο με ψυχολογικά προβλήματα κλπ, νιώθεις εσύ πιο "σημαντική"? Οκ τότε μου δίνεις το δικαίωμα να σου πω οτι μάλλον έτσι χρησιμοποιείς τους ανθρώπους εφόσον αυτό κάνεις με εμένα.
Επίσης το αν έχεις κοτερο και, cabrio, μονοκατοικία ζεις με μοντέλο κλπ....οοοοκ...:P

[Miss Despoina]

Μπορώ να σου τεκμηριώσω καθε λέξη από την προηγούμενη απαντησή μου..δηλώνεις τον εαυτό σου σαν ασθενή αλλά δεν μιλάς μόνο γιΑ τον εαυτούλη σου αλλά και για όλους εμάς τους υπόλοιπους εδω μέσα και θες να επιμένεις ότι η υπαρξή μας είναι περριτή...γράφεις ολόκληρα κατεβατά στα οποία πέφτεις σε πολλές αντιφάσεις και φαίνεσαι αν μη τι άλλο το λιγότερο κυκλοθυμικος.
Σου έγραψα πέντε πράγματα για την προσωπική μου ζωή επειδή εσύ με έβγαλες από τα όρια μου λέγοντας πως βλέπω τη βιτρίνα μεσα από φωτο στο facebook και όλο γενικότερα το φαίνεσθε που μπορεί να πουλάει ο καθένας.
Λοιπόν κάνεις πολύ μεγάλο λάθος και αν θες κράτα τα λόγια αυτά που σου γράφω τώρα γιατί τα ματάκια μου έχουν δει τα απίστευτα.
Μάθε όταν γράφεις δημόσια το πρόβλημα σου,να σέβεσαι την απάντηση που μπαίνει στη διαδικασία ο άλλος να σου δώσει.
Εαν δεν συμφωνείς απλά ευχαρίστησε τον και μην φτάνεις στα άκρα.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Μην αντιμετωπίζεις έτσι τους ανθρώπους γιατί οι πάντες εχουν τη δική τους αξία και εαν εσύ όπως λες τους θεωρείς περιττούς τότε θα είσαι πάντα μόνος κι ας έχεις 1000 ανθρώπους γύρω σου.
Τώρα θα σε αφήσω για να πάω να παίξω με τα σκυλιά μου..να είσαι καλά!

Όπως είπα...φρίκαρες! :P ποιος ειναι ο κομπλεξικος και σπευδει να υπερασπιστεί τον εαυτουλη του μην τον πειράξουν? :P
Και μάλιστα μέσα στην φρίκη σου διάβασες όλο το κείμενο λες και σε κατακρίνω ή σχολιάζω την δική σου ζωή ενώ πολύ χαρακτηριστικά έγραψα "ΔΕΝ ΛΕΩ ΠΩΣ ΕΙΠΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑ....".
Κοινώς μιλούσα γενικά και όχι για εσένα γιατί δεν σε ξέρω (κάτι που προφανώς παραβλέπεις ΕΣΥ για εμενα....).
Δεν έχω κανένα κόμπλεξ και ναι...αν με ρωτήσεις θεωρώ την ύπαρξη σου περιττή στον πλανήτη εκτός αν είσαι στην ομάδα εκείνων των ανθρώπων που θα τους θυμούνται οι επόμενες γενιές για την προσφορά τους στην ανθρωπότητα...
Αν εσύ θεωρείς την ύπαρξη σου πιο σημαντική...οκ...μαγκιά σου να θεωρείς οτι είσαι όσο σημαντική νομίζεις...επίσης δεν ειναι δικό μου κομπλεξ αυτό σε καμία περίπτωση και δεν προσπάθησα ποτέ να σε μειωσω γιατί δεν σε ξέρω και δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω...
Μάλλον όμως νομίζεις οτι με το να ανεβοκατεβαζεις εμένα κομπλεξικό, ασυναρτητο με ψυχολογικά προβλήματα κλπ, νιώθεις εσύ πιο "σημαντική"? Οκ τότε μου δίνεις το δικαίωμα να σου πω οτι μάλλον έτσι χρησιμοποιείς τους ανθρώπους εφόσον αυτό κάνεις με εμένα.
Επίσης το αν έχεις κοτερο και, cabrio, μονοκατοικία ζεις με μοντέλο κλπ....οοοοκ...:P

[nick cave]

Tom, ξεκινώ με μιά προσωπική μου διαπίστωση, παρόμοια με εκείνη της Ρέμεντι. Μου αρέσει το χιούμορ σου και ο τρόπος που χειρίζεσαι το γραπτό λόγο. Οταν αναλύεις τον εαυτό σου όμως, δε μπορώ να σε παρακολουθήσω. Κουράζομαι.

Διακρίνω μιά αγωνία στο να δημιουργήσεις σχέσεις ουσίας, φιλίες δηλαδή. Σε μιά τέτοια σχέση "επισκέπτομαι" τον άλλο χωρίς μάσκα, χωρίς να προσπαθώ να γίνω αρεστός, να εκβιάσω το ενδιαφέρον του και την αποδοχή του. Οχι επειδή δε με ενδιαφέρει (αλοίμονο, ό άνθρωπος είναι κοινωνικό όν, δεν είναι νησί), αλλά επειδή όταν πλησιάζω τον άλλο με αγωνία (που μπορεί να είναι και μιά έντονη προσδοκία), δημιουργώ δονήσεις στη ατμόσφαιρα που προκαλούν έναν αρνητισμό στον άλλο, συχνά χωρίς να ξέρει το γιατί. Ας μην ξεχνάμε πως η γλώσσα του σώματος πάντα μας προδίδει...

Τom, υπάρχουν δύο τρόποι να δούμε τη ζωή: Είτε σαν έναν αδυσώπητο αγώνα απέναντι στις δυσκολίες, είτε σαν ένα ευχάριστο ταξίδι. Ξέρεις κάτι? Και οι δύο τρόποι είναι η παραμύθα που εμείς φτιάχνουμε για τον εαυτό μας και του την παρουσιάζουμε ως πραγματικότητα. Αφού λοιπόν εμείς επιλέγουμε τη δική μας παραμύθα, γιατί να μην επιλέξουμε αυτή που μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα? Θα μου πεις, είναι τοσο απλό? Οχι. Ο καθένας κουβαλάει τις καταβολές και τα απωθημένα γονιών, δασκάλων, της κοινωνίας όπου ζει, της μέχρι σήμερα ζωής του. Υπάρχει όμως κάτι που διαφοροποιεί την οπτική μας απέναντι στα πράγματα. Κάτι που κάνει τον έναν να βλέπει τη ζωή σαν ένα μάταιο αγώνα και τον άλλο να τη βλέπει σαν ενδιαφέρον παιχνίδι.. Ποιο είναι αυτό? Δεν ξέρω να σου απαντήσω, γιατί είναι διαφορετικό για τον καθένα. Νιώθω όμως πως έχει να κάνει με το ξεπέρασμα του εγωικού τρόπου που βλέπουμε τον κόσμο. Με την αντίληψη πως ότι κι αν κάνω για να πλησιάσω τον άλλο, δέχομαι πως έχει το δικαίωμα να μην γουστάρει. Και να είμαι εντάξει με αυτό, να μην προσπαθώ να μοιράσω το φταίξιμο σε κείνον, σε μένα και στη ζωή.

Από την άλλη μεριά, όταν δεν επιθυμώ να κάνω εκπτώσεις στις προσωπικές μου αξίες για να γίνω αποδεκτός από μια μερίδα ανθρώπων, αποδέχομαι το τίμημα της επιλογής μου. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση όμως, αν κατανοώ και σέβομαι τις επιλογές των άλλων (ακόμα και αν δε συμφωνώ με αυτές), το τίμημα δε θα με οδηγήσει στη μοναξιά. Γιατί πάντα θα βρίσκω συνοδοιπόρους στο ταξίδι μου…