πιστευετε οτι τα λεφτα φερνουν την ευτυχια?

[Delmem080319a]

Επειδή έτυχε να δουλέψω αρκετά χρόνια σε Τράπεζα (ταμείο, εμβάσματα, εμπορικό τμήμα και συνάλλαγμα), να σου πω ότι οι άνθρωποι που γνώρισα και είχαν πολλά λεφτά δεν ήταν ξέγνοιαστοι. Κι αυτό επειδή είχαν επιχειρήσεις, μαγαζιά, γραφεία, ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες και είχαν πολλές σκοτούρες και τρεχάματα με την επιχείρηση και με τους εργαζόμενους και επίσης δούλευαν οι ίδιοι πολλές ώρες και δύσκολα έφευγαν ξέγνοιαστοι για διακοπές. Τις πιο πολλές φορές δούλευαν και Σαββατοκύριακα και τις αργίες και το καλοκαίρι πήγαιναν λίγες μέρες διακοπές, έχοντας το κινητό τους να χτυπάει συνέχεια από συνεργάτες, πελάτες, πιστωτές, προσωπικό.

Συμφωνώ με την ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, το έχω δει αυτό, ανθρώπους με επιχειρήσεις και πλούτο αλλά και με μόνιμο άγχος, σκοτούρες για να τα κουμαντάρουν όλα αυτά. Σαν να έχουν μια μόνιμη σκλαβιά και δεν μπορούν να χαρούν τίποτα.

[Deleted-member-15102015]

Breath κ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ νομίζω το άγχος, η πίεση της ευθύνης κ του φόρτου εργασίας, το τρέξιμο κ ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος δεν σχετίζονται τόσο με το εάν κάποιος είναι πλούσιος ή φτωχός, αλλά με τη φύση του επαγγέλματος κ τον κλάδο δραστηριοποίησης. Από το ίδιο αν όχι κ περισσότερο άγχος κ ξεπάτωμα μπορούν ΑΝΕΤΟΤΑΤΑ να υποφέρουν κ χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι αλλά κ ελεύθεροι επαγγελματίες, που κοντεύουν να αρρωστήσουν (αν δεν έχουν ήδη αρρωστήσει) για να βγάλουν το μεροκάματο του τρόμου κ να πληρώσουν ασφαλιστικά ταμεία. Το ότι κάποιος δεν είναι μεγιστάνας δε συνεπάγεται αυτομάτως ότι είναι κ υπάλληλος σε ΔΕΚΟ να δουλεύει αραχτός max 3-4 ώρες την ημέρα κ να έχει εξασφαλισμένο 1 υπεραξιοπρεπέστατο αν όχι τρελό μισθό, με ταμεία κ λοιπές παροχές μήνας μπαίνει- μήνας βγαίνει όλα κομπλέ κ πληρωμένα. Κ τον παράγοντα της εργασιακής ανασφάλειας δεν τον αναφέρω καν...... οπότε άμα είναι να μου βγαίνει η ψυχή προτιμώ να μου βγαίνει ως πλούσιας, να 'χω να πληρώνω κ τα ηρεμιστικά κ τους γιατρούς τουλάχιστον.........

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Ναι, mariposa7, δεν τα συγκρίνουμε. Απλά, ένας φτωχός είναι συνήθως απλός υπάλληλος χωρίς πολλές επαγγελματικές σκοτούρες. Και μην κοιτάς που τώρα με την κρίση οι μαγαζάτορες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Από το 1970 - 2000, π.χ., οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες και έμποροι είχαν πολύ μεγαλύτερη οικονομική άνεση από οποιονδήποτε ιδιωτικό ή δημόσιο υπάλληλο.

[ioannis2]

Συμφωνώ με την ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, το έχω δει αυτό, ανθρώπους με επιχειρήσεις και πλούτο αλλά και με μόνιμο άγχος, σκοτούρες για να τα κουμαντάρουν όλα αυτά. Σαν να έχουν μια μόνιμη σκλαβιά και δεν μπορούν να χαρούν τίποτα.

Αν δεν έχουν λεφτά σίγουρα δεν μπορούν να χαρούν τίποτα.
Όμως αν εχουν όλα αυτά που λες (επιχειρήσεις/πλούτο) έστω και με το μόνιμο άγχος που περιγράφεις, σίγουρα κάποια πράγματα μπορούν να τα χαρούν, και μάλιστα ανέμελα. Επειδή όταν δεν έχεις λεφτά σε τρώει άλλο είδος άγχους, πως τα βγάζεις πέρα για να μπορείς να τα χαίρεσαι.

[Delmem080319a]

@Mariposa7, σίγουρα σωστά είναι αυτά που λες και ωραίο που ανέλυσες όλες αυτές τις παραμέτρους στο θέμα της εργασίας γενικότερα και συμφωνώ, απλά επειδή επικεντρώνουμε περισσότερο στο αν ο πλούτος φέρνει ευτυχία, πιστεύω ότι φέρνει και πολλά δεινά, σκοτούρες σε αυτούς που τον κατέχουν και ίσως και ψεύτικες, πιο επιφανειακές σχέσεις με ανθρώπους κάποιες φορές. Και υπάρχουν βαθμίδες πλούτου και πλουσίων σίγουρα, αλλά και φτώχειας.
Στο θέμα της υγείας πάντως συμφωνώ απόλυτα ότι τα χρήματα διευκολύνουν πολύ, ειδικά στην Ελλάδα. Ακόμα και σε δημόσιο νοσοκομείο πχ αν είναι ένας άνθρωπος, εάν είναι σοβαρά και χρειάζεται αποκλειστική νοσοκόμα τη νύχτα για μέρες ας πούμε, για πότε έχουν φύγει πάρα πολλά λεφτά... Και για φάρμακα, θεραπείες, σε όλα είναι απαραίτητο το χρήμα.
Και επειδή είμαστε και στο site ψυχολογίας, φαντάζομαι πως οι περισσότεροι προτιμούν να πληρώνουν έναν ιδιωτικό ψυχίατρο ή ψυχολόγο, όχι επειδή δεν είναι καλοί και στο δημόσιο, μια χαρά άριστοι επιστήμονες μπορεί να είναι, αλλά ίσως επειδή πολλές φορές δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν αρκετό κόσμο σωστά και να παρέχουν περισσότερο χρόνο όπως θα χρειαζόταν σε κάποιες περιπτώσεις.

@Ioannis2, ίσως θα πρέπει να προσδιορίσουμε αυτά που λέμε "να χαρούν" γιατί ο καθένας μπορεί να έχει κάτι άλλο στο μυαλό του. Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα που χρειάζεται καθόλου, ή ελάχιστα χρήματα για να χαρείς.
Μια ξέγνοιαστη βόλτα έξω με έναν δικό σου άνθρωπο δεν κοστίζει. Κοστίζει? Εμένα αν με ρωτήσεις αν θα προτιμούσα ένα δείπνο σε ένα ακριβό εστιατόριο ή ένα πικ-νικ στη φύση με λίγα απλά φαγώσιμα, το δεύτερο θα προτιμούσα, έχω-δεν έχω λεφτά. Είναι και θέμα προσωπικής προτίμησης, ιδιοσυγκρασίας κλπ. Αλλά θέλω να πω ότι πολλές φορές ένας άνθρωπος, πχ επιχειρηματίας που έχει χρήματα να απολαύσει το ακριβότερο δείπνο και του αρέσει, αγχωμένα θα το κάνει, γιατί οι δουλειές και τα κινητά του δεν τον αφήνουν ποτέ κάτι τέτοιο είναι αυτό που σκέφτομαι. Αυτό το "ανέμελα" δηλαδή είναι μεγάλη κουβέντα, εκεί είναι το ζητούμενο!
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που είχαν λίγα χρήματα, αλλά χαμόγελο στο πρόσωπο και ένοιωθαν χαρά παρά τις δυσκολίες, και ανθρώπους με πολλά χρήματα που ήταν μονίμως σκυνθρωποί, αγχωμένοι, προβληματισμένοι. Αλλά αλήθεια δεν θέλω να τα λέω όλα άσπρο-μαύρο και ξέρω πόσο δύσκολο είναι το ταπί και ψύχραιμοι ορισμένες φορές...

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Κι εγώ Breath πιστεύω ότι η πιο σημαντική διαφορά του πλούτου από τη φτώχεια βρίσκεται στον τομέα της υγείας. Ας πάρουμε την περίπτωση του Σουμάχερ. Αν δεν ήταν πλούσιος θα είχε πεθάνει μερικές μέρες μετά το ατύχημα. Θα τον είχαν διασωληνωμένο κάποιες μέρες, δεν θα ανταποκρινόταν ο οργανισμός του και μετά θα τον αποσυνέδεαν. Στην περίπτωσή του όμως, ήρθαν οι καλύτεροι γιατροί από όλο τον κόσμο και τον κούραραν. Η μητέρα μου, πχ, όταν αρρώστησε με καρκίνο εγχειρίστηκε στον πρώτο τυχαίο χασάπη γαστρεντερολόγο του Κρατικού Νικαίας, στον οποίον το φακελάκι των 500 ευρώ φάνηκε πολύ λίγο, κι έτσι την έβγαλε άρον-άρον από το νοσοκομείο ενώ είχε σοβαρές διάρροιες. Μετά δεν σήκωνε τα τηλέφωνα όταν τον παίρναμε να του πούμε ότι της έπεφτε η πίεση και λιποθυμούσε. Η ογκολόγος στην οποία μας παρέπεμψε στο Αττικό μας είπε ότι δεν την αναλαμβάνει και ότι πρέπει να την αναλάβει αυτός που τη χειρούργησε. Τελικά, καταφέραμε να της κάνει μία εξέταση αίματος και μας είπε ότι όλα είναι καλά και δύο μέρες μετά έπαθε οξεία νεφρική ανεπάρκεια από την αφυδάτωση από τις διάρροιες και όταν την πήγαμε στα επείγοντα μας είδε και μας είπε: "Τώρα μου την φέρατε; Τώρα είναι μισοπεθαμένη". Την άλλη μέρα πέθανε από αφυδάτωση.
Εννοώ ότι αν είχαμε λεφτά να πάμε σε έναν καλό χειρούργο ιδιώτη, μπορεί να μην γλίτωνε τελικά η μητέρα μου, αλλά θα μπορούσε να είχε 2-5 χρόνια ζωής ακόμα. Αυτό που κυνικότατα μας είπε ο εν λόγω "γιατρός" χειρούργος όταν πέθανε: "Εντάξει, η γιαγιά (64 χρονών η μαμά μου και πάρα πολύ καλοστεκούμενη, μεγάλωνε τα 3 παιδιά του αδελφού μου), θα ζούσε άλλα 2, μπορεί και 5 χρόνια". Έτσι είπε το κάθαρμα. Ακούς εκεί, "η γιαγιά", λες κι ήταν 85 χρονών. Την άλλη μέρα πήγα στα εργαστήρια να βρω τις αιματολογικές εξετάσεις της, που ήταν υποτίθεται τέλειες και η κοπέλα στο εργαστήριο μου απάντησε ότι δεν υπάρχουν αιματολογικές με το όνομα της μητέρας μου, ούτε στο βιβλίο που κατέγραφαν τις εξετάσεις που έγιναν.
Σας ζάλισα μετα δικά μου, αλλά θέλω να πω ότι στο θέμα της υγείας παίζει ρόλο το χρήμα, καθοριστικότατο πολλές φορές.

[Delmem080319a]

Σε καταλαβαίνω ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, αν πιάσουμε το θέμα υγεία, χρήμα και ελληνικό σύστημα υγείας, έχουμε να πούμε πάρα πολλά και δυστυχώς το χρήμα είναι απαραίτητο και σου λύνει τα χέρια σε αυτές τις περιπτώσεις. Έχω ζήσει διάφορες καταστάσεις με κοντινούς μου ανθρώπους και είδα, κατάλαβα πολλά. Εσύ έπεσες δυστυχώς με το πρόβλημα της μητέρας σου και σε χασάπη/κυνικό (ναι αυτή η κυνικότητα, ξεδιαντροπιά ορισμένων είναι απίστευτη). Αλλά εγώ μπορώ να σου πω ότι μπορεί να πέσεις και σε άψογο χειρούργο, γιατρό, άνθρωπο στο δημόσιο που θα κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό και θα νοιαστεί και για την μετεγχειρητική πορεία, αλλά άλλες συνθήκες δεν θα βοηθήσουν ενδεχομένως και υπάρχουν πολλά εμπόδια. Και να μην πούμε τι γίνεται με ένα ηλικιωμένο ή μη άτομο, που χρειάζεται κάποια φροντίδα που δεν μπορείς να την παρέχεις, δηλαδή χρειάζεται εξειδικευμένη νοσηλευτική φροντίδα, αλλά μπορεί να μην υπάρχουν τα απαραίτητα χρήματα για να την εξασφαλίσεις όπως πρέπει. Είναι πολύ δύσκολες καταστάσεις. Αυτά είναι τα ζόρια, στα θέματα υγείας, πρόνοιας, βοήθειας σε ανθρώπους, εκεί χρειάζεται πολύ το χρήμα, πραγματικά.
'Ολα τα άλλα παλεύονται και μαθαίνεις να εκτιμάς απλές χαρές γενικώς στην πορεία της ζωής.

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Συμφωνώ Breath. Υπάρχουν και καλοί γιατροί και χειρούργοι στα δημόσια νοσοκομεία. Οι ελλείψεις όμως είναι τόσες πολλές που και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να έχεις χρήματα, αλλιώς ανθρώπους που θα φροντίσουν να ταϊζουν τον ασθενή, να τον κάνουν μπάνιο, να τον βοηθάνε στην τουαλέτα, να τον αλλάζουν. Εμείς στην συγκεκριμένη περίπτωση φέρναμε και τα πάντα από το σπίτι: από χαρτί υγείας, πετσέτες, κουβέρτες, μαχαιροπήρουνα, μέχρι τσιρότα, γάζες κλπ. Στον όροφο ήταν κλειστές οι ντουζιέρες, οπότε έπρεπε με κάποιον τρόπο να κάνεις μπάνιο τον ασθενή τοπικά, μπροστά σε όλους. Επειδή το νοσηλευτικό προσωπικό ήταν ελάχιστο έπρεπε να έχεις αποκλειστική στον χειρουργημένο, αλλιώς να είναι κάποιος εκεί 24 ώρες το 24ωρο, οπότε και όλοι είχαν κάποιον συγγενή ή αποκλειστική, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι ασθενείς να ησυχάσουν από τον κόσμο που υπήρχε πάντα στο δωμάτιο. Άσε, η Εσχάτη Ταπείνωση το ονομάζω εγώ αυτό το πράγμα. Στο Παθολογικό τμήμα, στο ισόγειο, στοιβάζονταν οι άνθρωποι, 18 σε κάθε θάλαμο με κάτι υποτυπώδη χωρίσματα, δεν υπήρχε χώρος στο πλάι στο κρεββάτι για τους συνοδούς, άλλος να βογκάει, άλλος να πεθαίνει, άλλος να ξερνάει, άλλος να είναι λερωμένος με ακαθαρισίες και να μην έχει κανέναν να τον αλλάξει και να βρωμάει ο τόπος... Οι γιατροί εξέταζαν τους ασθενείς σε κοινή θέα, δεν υπήρχε ατομικό παραβάν στα κρεββάτια. Έβλεπες που πέθαινε ο άλλος, που ξεψυχούσε, μέσα στο πήγαινε έλα και στη φασαρία. Ούτε να πεθάνεις σαν άνθρωπος... Η Εσχάτη Ταπείνωση σου λέω.
Ενώ σε μία ιδιωτική κλινική δεν είναι έτσι. Σε ευχαριστώ πολύ που με κατάλαβες, είχα ανάγκη να το πω.

[Deleted-member-18-05-2015]

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής ειναι χρήσιμα τα λεφτά.. Στην αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας , στην προσωπικη ζωή γενικότερα.. Ευτυχία δεν φέρνουν , αλλά είναι χρήσιμα. Φέρνουν ηρεμία πιο πολύ όταν μπορείς και ξεπληρωνεις τις υποχρεώσεις σου και έχεις και μια αξιοπρεπή διαβίωση.

[αλεξανδρος_77]

θυμαμαι καπια στιγμη που περπαταγα στο δρομο κ ξαφνικα συναντησα ενα τυπο κ μου λεει δοσμου λεφτα κ μου εριξε κ ενα μποστιδι χαχαχαχαχαχαχαχα
εχω τον μυστηριομαγνητη...

[Macgyver]

Συμφωνώ με την ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, το έχω δει αυτό, ανθρώπους με επιχειρήσεις και πλούτο αλλά και με μόνιμο άγχος, σκοτούρες για να τα κουμαντάρουν όλα αυτά. Σαν να έχουν μια μόνιμη σκλαβιά και δεν μπορούν να χαρούν τίποτα.

Κοριτσια , αυτος που κανει χρηματα στη ζωη του , δεν το κανει για τα χρηματα , το κανει για το αισθημα δημιουργιας και τα χρηματα ειναι συνεπακολουθο . Δεν ισχυει οτι δεν μπορει να χαρει τιποτα , χαιρεται με την δουλεια του , ουτε ειναι σκλαβος , ουτε εχει μονιμο αγχος , αν τον κουρασει στην πορεια η δουλεια , πραμα απιθανο , την σταματαει . Σιγα μην δουλευει και στον υπνο του !!!! Εσυ , ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ , μιλας για ανθρωπους , που οπως λες , βλεπεις στην τραπεζα ασθμαινοντας , με μαγαζια , δηλαδη στην ουσια , βιοπαλαιστες , για τον απλο λογο οτι οι ανθρωποι με πολλα χρηματα , σπανιως πανε σε τραπεζα , οι τραπεζιτες ερχονται σε αυτους . Εγω μιλαω για ανθρωπους με πολλα χρηματα , που απο ενα σημειο και περα , δουλευουν για το παιχνιδι , και σε πληροφορω το διασκεδαζουν αφανταστα . Ολη η δυσκολια ειναι στα πρωτα βηματα , για τους αυτοδημιουργητους . Δεν το συζητω καν γι αυτους που εχουν οικονομικη ανεση απο την οικογενεια τους , αν εναι συνετοι , και οχι τεμπεληδες , επιλεγουν την δουλεια που θα κανουν , και δουλευουν για την πλακα τους .

[ioannis2]

[QUOTE=Breath;533226.............
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που είχαν λίγα χρήματα, αλλά χαμόγελο στο πρόσωπο και ένοιωθαν χαρά παρά τις δυσκολίες, και ανθρώπους με πολλά χρήματα που ήταν μονίμως σκυνθρωποί, αγχωμένοι, προβληματισμένοι. Αλλά αλήθεια δεν θέλω να τα λέω όλα άσπρο-μαύρο και ξέρω πόσο δύσκολο είναι το ταπί και ψύχραιμοι ορισμένες φορές...[/QUOTE]

Λίγα, όχι καθόλου. Έμαθαν να είναι ολιγαρκείς γι αυτό είχαν χαμόγελο στο πρόσωπο τους. Κάθόλου λεφτά σημαίνει καθόλου χαμόγελο.
Χαμόγελο έχουν αυτοί που ξέρουν τον τρόπο να χαίρονται τη ζωή.

[Macgyver]

maria_m , αν δεν βαριεσαι , πες και την δκη σου γνωμη .

[marian_m]

Νομίζω έχω πει ξεκάθαρα την άποψή μου πολλές φορές.
Η ευτυχία πρέπει να πηγάζει από μέσα μας, κάνεις δεν θα την φέρει για μας αν δεν την έχουμε βρει μόνοι μας.
Ούτε τα χρήματα, ούτε ο σύντροφος, ούτε η δόξα και η αναγνώριση. Τίποτα έξω από μας.

Τώρα,τα κλισέ για τις σκοτούρες των πλουσίων και την ανέμελη ζωή των φτωχών με την καλή καρδιά, είναι παρηγοριά στον άρρωστο.
Στο κάτω-κάτω, το να είσαι πλούσιος είναι συνειδητή επιλογή, το να είσαι φτωχός σπανίως είναι.
Τα χρήματα συμβάλλουν κατά πολύ στο να ζούμε καλά και να έχουμε μια ποιότητα στη ζωή μας.
Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, μάλλον δεν υπήρξε ποτέ φτωχός!

[Macgyver]

Συμφωνω..........!