...21. Πώς δρουν τα ψυχοφάρμακα; Τί θεραπευτικό αποτέλεσμα, ποιές παρενέργειες έχουν;

[Macgyver]

Macgyver, συμφωνώ μαζί σου. Είναι εναλλακτική αλλά πολύ αποτελεσματική μέθοδος η πίστη, η αξία της οποίας αναγνωρίζεται από ειδικούς.

Αυτό που με προβληματιζει είναι εάν υπάρχουν σοβαρες και τεκμηριωμένες επιστημονικές μελέτες ( κι όχι οι κουβεντες του καθενός) που να είναι υπερ της καταργησης των ψυχοφαρμάκων.

η.

Γιαννη , καλημερα , δεν προκειται να υπρξουν τεκμηριωμενες μελετες για το τι κακο κανουν τα φαρμακα , ειναι πολυ μεγαλα συμφεροντα απο πισω .

[Macgyver]

Καλημέρα σας!τα "φάρμακα" που στην προκειμένη περίπτωση είναι η αντιβίωση και τα παυσίπον
Υπάρχει μία διαφορά στους ανθρώπους στην αντοχή τους στο στρές και την κακή καθημερινότητα,
Και οι αντιλήψεις που εχουν σχηματιστεί σε κάποιον απ την αρχή της παιδικής του ηλικιας και τον οδηγουν σε κατάθλιψη, θέλουν πολύ επιμονή, υπομονή, αγάπη για τον εαυτό του και ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ , για να αλλάξουν, και για να ξεπεράσει το μαύρο σύνεφο της κατάθλιψης.

Επίσης ενας απο τους ψυχιάτρους μου ανέφερε οτι η δράση των αντικαταθλιπτικών είναι μερικές φορές εντελώς ανεπαρκής..

Μανο συμφωνω απολυτως με τις αποψεις σου , τοχεις πιασει καλα το πραμα , και ο δικος μου ο γιατρος εχει την ιδια αποψη για ταντικαταθλιπτικα . Αγγελος .

[manos32]

Μανο συμφωνω απολυτως με τις αποψεις σου , τοχεις πιασει καλα το πραμα , και ο δικος μου ο γιατρος εχει την ιδια αποψη για ταντικαταθλιπτικα . Αγγελος .

Γειά σου Άγγελε, καλά είσαι?!
Μα όταν κάποιοι οπως εγω, και εσυ, έχουν χρόνια εμπειρία απο την κατάθλιψη, και περνάνε απο τέτοια λούκια μοναξιάς και πόνου τι να τους πουν πολλές φορές οι γιατροί που σε κοιτάνε σαν πενηντάρικο?!
Ευτυχώς που ο ένας μου μίλησε τόσο τίμια και μπράβο του, και απομυθοποιησε τους μυθους που κυκλοφορούν, και μου πρότεινε και κανα 2 βιβλία και κατάλαβα τι παίζει για να βγώ απ το σκοτάδι.(με πολύ κόπο βέβαία, είμαι ένα 30% καλύτερα)
Και να βρω μια ψυχοθεραπεύτρια ν αγαπάει τη δυλειά της και να βοηθάει.
Ο καθένας προωθεί την δικιά του εταιρία ,αλλος ελεγε seroxat, αλλος entact, άλλος ladose, μιλάμε για μεγάλη επιχειρηση όχι αστεία..

[Macgyver]

Ετσι ειναι Μανο μου , οσο κι αν ο γιατρος μου λεει ο τα αντικαταθλιπτικα εχουν περιορισμενη εως ανυπαρκτη δραση , το λεει επειδη ειναι εντιμος , και μουχει συστησει να μην παιρνω αντικαταθλιπτικα , δεν κανουν τιποτα , τα θεωρει placebo , ξερει ο τι εχει να κανει με γνωστη του αντικειμενου , και τωρα το μονο που μου συστηνει , με προτροπη δικη μου , ειναι το lurica , ισα ισα για να απεξερτηθω α[πο τα 8 ζαναξ / ημερ. που με ειχε εξαρτησει ο προηγουμενος γιατρος ( εγκληματιας ) . Μην ξεχναμε οτι οι γιατροι αυτοι ΖΟΥΝ απο μας , οποτε φαντασου να μουλεγε , Αγγελε , δεν χρειαζεσαι τπτ , , κοψε τα ζαναξ , και ολα θα πανε καλα . Αλλα σημερα , Μανο μου , τα 50 ευρω ειναι πολαααααααα λεφτα , ακομη και ο πιο ευσυνειδητος θα πει οχι ? αυτα να τα διαβαζουν τα νεα παιδια , που βλεπουν τον γιατρο ως σωτηρα τους . Και ακουω κατι 80αρες , 100αρες και τρελλαινομαι . Χαιρομαι να μαθαινω νεα σου , διοτι μαρεσει που εισαι αμφισβητιας , και πολυ καλα κανεις . ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΦΕΥΡΕΘΕΙ ΑΚΟΜΑ .
Μανο μου , με εκτιμηση , Αγγελος .


ΥΓ . Μπραβο σου που αν και 20 χρονια νεωτερος μου , καταλαβες τι παιζει . Respect .

[manos32]

Αγγελε εχεις πμ

[μαρκελα]

Νομίζω ότι στη συζήτηση που έχει γίνει ως τώρα, υπάρχουν γενικεύσεις που δεν βγάζουν πουθενά.
- Τα ‘φάρμακα’ δεν είναι μόνο μια γενική κατηγορία… Π.χ είναι εντελώς διαφορετικά τα αντικαταθλιπτικά από τα αντιψυχωσικά.
- Οι ψυχολογικές διαταραχές επίσης δεν είναι μόνο μια ενιαία κατηγορία κι ακόμα και μέσα στην ίδια κατηγορία / διαταραχή η βαρύτητα ποικίλει.
- Στην πλειοψηφία των προβλημάτων άγχους και κατάθλιψης δεν είναι απαραίτητη η φαρμακευτική αγωγή. Ενώ στην πλειοψηφία των καταστάσεων που ονομάζουμε ‘ψύχωση’, δεν μπορούμε να την αποφύγουμε.
- Κάθε άτομο είναι ξεχωριστό. Κάποιος μπορεί να βοηθήθηκε παίρνοντας μόνο κάποια φαρμακευτική αγωγή και κάποιος άλλος με την προσευχή, ενώ ένας τρίτος μόνο με ψυχοθεραπεία, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες και τις ανάγκες του καθενός.
- Οι εναλλακτικές / συμπληρωματικές θεραπευτικές προσεγγίσεις δεν πρέπει να συγχέονται με καφετζούδες, χαρτορίχτρες και κάθε είδους κομπογιαννίτη, ούτε με οτιδήποτε ‘μεταφυσικό’. Κι ούτε μπορούμε να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι οτιδήποτε ‘εναλλακτικό’.

Προς τι οι επιθέσεις και προσβολές? Είστε σε θέση να γνωρίζετε ο καθένας που εκφράζει μια άποψη τι έχει περάσει, τι έχει ζήσει στο περιβάλλον του και πώς έχει επιλέξει να το αντιμετωπίσει?

Σχετικά με όσα αναφέρθηκαν στο αρχικό κείμενο:

- Φυσικά και ΔΕΝ γνωρίζουμε τον μηχανισμό δράσης των ψυχοφαρμάκων στον κάθε απλό πολίτη που τα παίρνει. Οι γνώσεις μας περί σεροτονίνης, ντοπαμίνης και τα συναφή, βασίζονται σε γενικά ερευνητικά δεδομένα. Κι όχι σε μετρήσεις που γίνονται πριν και μετά τη χορήγηση του φαρμάκου στον κάθε ασθενή. Όλοι νομίζω γνωρίζουμε όμως πως σε άλλες κατηγορίες φαρμάκων (πχ τα αντιβιοτικά) και υπάρχουν και γίνονται οι ανάλογες εξετάσεις: έχεις πχ το τάδε βακτήριο στην χ συγκέντρωση? Παίρνεις το αντίστοιχο αντιβιοτικό στο οποίο ανταποκρίνεται. Κατόπιν ξαναμετράς τιμές και εξετάζεις απεικονιστικά και το όργανο που έπασχε. Ποιος ρε παιδιά από εσάς έχει πχ μετρήσει τη σεροτονίνη του ΠΡΙΝ πάρει αντικαταθλιπτικό? Αυτό που κάνουμε συνήθως στα ψυχοφάρμακα είναι δοκιμές κι ανάλογα με την πορεία του συμπτώματος πορευόμαστε. Στις άλλες παθήσεις δεν βασιζόμαστε μόνο στην πορεία του συμπτώματος (πχ βήχας ή πυρετός), αλλά και σε καλλιέργειες, τομογραφίες κλπ.

- Ναι σαφώς και ελέγχουν μόνο το σύμπτωμα τα φάρμακα. Εδώ έχουν γραφτεί σε αυτό το φόρουμ σελίδες επί σελίδων για την χαμηλή αυτοπεποίθηση, τις τραυματικές εμπειρίες, τους κακούς γονείς, τα γονίδια, τις ανύπαρκτες κοινωνικές ή επικοινωνιακές δεξιότητες κλπ κλπ. Είναι νομίζω ξεκάθαρο πως καμία ουσία δεν θεραπεύει τις αιτίες ή το σύνολο μιας προβληματικής κατάστασης, εκτός αν δημιουργεί κανένα παράλληλο σύμπαν…. :P (Με την ευκαιρία είναι χρήσιμο να αναφερθεί νομίζω ότι είναι ευρέως αποδεκτό ότι οι ψυχολογικές και κάποιες ‘εναλλακτικές’ θεραπείες έχουν χρησιμότητα κι αποτελεσματικότητα και στις κλασικές – όχι μόνο στις ψυχιατρικές – ασθένειες… αρκετές μάλιστα εκ των οποίων θεωρούνται ‘ψυχοσωματικά’ νοσήματα. Κι ειλικρινά δεν κατανοώ γιατί τέτοια αποστροφή στα ‘μαντζούνια’, τη στιγμή που σε πολλά αναπνευστικά νοσήματα ο γιατρός θα πει: ‘κάνε εισπνοές με ευκάλυπτο’. Τόσο παράξενο είναι λοιπόν να προσθέσουμε πχ λεβάντα στην αντιμετώπιση των κρίσεων πανικού??).

- Όσο για τις παρενέργειες, είναι νομίζω περιττό να πω κάτι, βεβαίως και υπάρχουν. Φυσικά αν σταθμίζοντας το κόστος με το όφελος, το όφελος είναι πολύ μεγαλύτερο, προφανώς και θα ήταν σκόπιμο να ληφθεί η αγωγή. Προσωπικά είμαι υπέρ μιας πιο ήπιας, βήμα-βήμα και ολιστικής προσέγγισης σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.

Παρόλα αυτά… δεν ζούμε σε μια ιδανική κοινωνία. Τη στιγμή που δεν υπάρχει ο χρόνος, η διάθεση, η υπομονή που απαιτείται για τη στήριξη ενός ατόμου που πάσχει…. δεν υπάρχουν οι υποδομές, η κοινωνική πολιτική, οι σωστά εκπαιδευμένοι επιστήμονες και οι συντονισμένες προσπάθειες – σωστές διεπιστημονικές ομάδες…. Όταν υπάρχουν εν ολίγοις άρρωστες κοινωνίες, όπως και οικογένειες, καθώς και πρακτικά προβλήματα (πχ οικονομικά, βιοπορισμού κλπ)…. τότε γίνονται μονόδρομος τα φάρμακα, ακόμα και σε περιπτώσεις που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.

Τέλος θα ήθελα να σας παραπέμψω σε δύο άρθρα που δημοσιεύονται στο site της ΑΡΑ (American Psychological Association), επίσημο φορέα των ψυχολόγων στην Αμερική.

Το ένα είναι cover story που αναφέρεται στα ψυχοτρόπα φάρμακα και την (ακατάλληλη) συνταγογράφηση που γίνεται.
https://www.apa.org/monitor/2012/06/prescribing.aspx
Στην 3η παράγραφο αναφέρει ότι οι μισοί από όσους παίρνουν αντικαταθλιπτικά, ωφελούνται από το placebo effect κι όχι από το ίδιο το φάρμακο. Κι ότι αν ο κόσμος ήταν πιο ενημερωμένος για την αποτελεσματικότητα των ψυχοκοινωνικών προσεγγίσεων, δεν θα κατέφευγε με τόση ευκολία στη φαρμακευτική οδό. Γενικά είναι ένα καλογραμμένο αρθράκι και φυσικά αναφέρει και τα θετικά (πχ ότι ένα φάρμακο μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο σε περιπτώσεις σχιζοφρένειας).

Το 2ο άρθρο αναδημοσιεύεται συνοπτικά στο site της ΑΡΑ και δημοσιεύτηκε το 2012 στο επιστημονικό περιοδικό Professional Psychology: Research and Practice.
http://www.apa.org/monitor/2013/04/ce-corner.aspx
Αναφέρεται στη σύγχρονη τάση να ενσωματώνονται στις ψυχολογικές θεραπείες και εναλλακτικές προσεγγίσεις ή τεχνικές. Μιλά για συμπληρώματα διατροφής, χειροπρακτική, αρωματοθεραπεία, μασάζ, γιόγκα, νευρομυϊκή χαλάρωση, βιοανάδραση, διαλογισμό, ύπνωση, πνευματικότητα – θρησκεία – προσευχή, χοροθεραπεία, μουσικοθεραπεία, ρέικι, βελονισμό. Συζητά τα θετικά τους, τις χρήσεις τους, καθώς και τι πρέπει να προσέξουμε.

Δεν υπάρχουν θαυματουργές θεραπείες και θαυματοποιοί, αλλά σωστή ενημέρωση και χρήση ναι, καθώς και ανοιχτά μυαλά.

ΥΓ Νομίζω πως θα ήταν καλό το παρόν θέμα να μεταφερθεί στα ‘γενικά’

Θυμάμαι ότι το θέμα αυτό αρχικά το είχα ανοίξει στην ενότητα "Ψυχώσεις"

Έκανες καλά τότε Μαρίνα και ζήτησες τη μεταφορά του σ' αυτή την ενότητα, λαμβάνοντας
υπόψη το γεγονός ότι ίσως επηρεαστούν... μέλη που πιθανόν παίρνουν ψυχοφάρμακα.
Μια στάση, που τη χαρακτήρισα αντικειμενική, από ένα μέλος που κατέχει το θέμα.

Συνεχίζω μ' ένα απόσπασμα από μια σχετική συνέντευξη του ψυχιάτρου Αλεν Φράνσες,
που δόθηκε με αφορμή το βιβλίο του:
"Η διάσωση του φυσιολογικού DSM-5: Το δριμύ κατηγορώ ενός ψυχιάτρου"
που έτυχε να διαβάσω στην "Καθημερινή" της Κυριακής 19/7/2015 και
στο ένθετο "Τέχνες και Γράμματα"

"...Μόνο το 5% των κοινωνιών χρειάζεται πραγματικά φάρμακα. Ένα μέρος οφείλεται
στις φαρμακευτικές, που πείθουν γιατρούς και ασθενείς ότι τα χρειάζονται, ότι
δηλαδή η ανθρώπινη δυστυχία ή το αίσθημα θλίψης είναι ψυχική διαταραχή. Ένα μεγάλο
μέρος αυτού οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι ανίκανοι
να διαχειριστούν μόνοι τους τα δυσάρεστα συναισθήματα. Δεν είναι ανθεκτικοί στον πόνο...
Τα φάρμακα γι' αυτές τις περιπτώσεις δεν βοηθούν. Αλίμονο εάν δεν ήσασταν
θυμωμένοι, θλιμμένοι, αγχωμένοι με όσα συμβαίνουν, είναι όμως φυσιολογικό. Δεν είναι
ψυχική διαταραχή."

Υ.Γ. Εννοείται, ότι από το να καταφύγει κανείς στα χάπια
γιατί βιώνει, όλη αυτή τη δυστυχία που ζει σήμερα η ελληνική κοινωνία
το καλύτερο που έχει να κάνει είναι ν' απευθυνθεί και σε ψυχολόγο, αν
το περιβάλλον του δεν μπορεί να τον στηρίξει.

[deleted-member141015]

Σ' ευχαριστώ για τα καλά λόγια μαρκέλα!
Θα γράψω εκτενέστερα κάποια άλλη στιγμή επί του θέματος, αλλά θα ήθελα να τονίσω ότι γενικά θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό που ανέφερα και στο μήνυμα που παραθέτεις: να προχωράμε βήμα-βήμα και να επιλέγουμε κάθε φορά την πιο ήπια μέθοδο, λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο του εαυτού μας - πάντα βέβαια με την κατάλληλη καθοδήγηση.

[ioannis2]

"" Originally Posted by marina38: Παρόλα αυτά… δεν ζούμε σε μια ιδανική κοινωνία. Τη στιγμή που δεν υπάρχει ο χρόνος, η διάθεση, η υπομονή που απαιτείται για τη στήριξη ενός ατόμου που πάσχει…. δεν υπάρχουν οι υποδομές, η κοινωνική πολιτική, οι σωστά εκπαιδευμένοι επιστήμονες και οι συντονισμένες προσπάθειες – σωστές διεπιστημονικές ομάδες…. Όταν υπάρχουν εν ολίγοις άρρωστες κοινωνίες, όπως και οικογένειες, καθώς και πρακτικά προβλήματα (πχ οικονομικά, βιοπορισμού κλπ)…. τότε γίνονται μονόδρομος τα φάρμακα, ακόμα και σε περιπτώσεις που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. ""

Ακόμα κι ανα το άτομο ξεκινησει να παίρνει φαρμακα, λελογισμενα εννοειται, τότε αν το περιβάλλον του δεν ειναι υποβοηθητικό, δεν θα λειτουργησουν. Τα φαρμακα απλα θα λειτουργουν καταπραϋντικά, ηρεμιστικά στα αρνητικά ερεθίσματα στα οποια ειναι εκτεθειμένο το άτομο στο περιβαλλον αυτό συν στα όσα άλλα το βασανίζουν τα οποια υπηρξαν η αιτια της προσφυγης στα φαρμακα. Αρα αμα εχει κοντα του καταλληλα ατομα και με λίγη θεληση από μερους του οι πιθανοτητες που ειναι με το μέρος του ειναι περισσότερες. Αλλιως, ιδιως αν ειναι αδυναμος χαρακτηρας, πιθανον να μην τα καταφερει και τα φαρμακα τοτε θα του γινουν εξαρτηση και μέσο φυγης απο την πραγματικοτητα. Εκτος κι αν βρει μεσα του τεραστια αποθεματα θελησης και κουραγιο για να τα βγαλει περα.

Βεβαια τα φαρμακα δρουν κυρίως, κι αυτος ειναι ο ρολος τους, υποβοηθητικά στο να καλλιεργησει το ατομο τη σκεψη του μεταβαλλοντας τον μεχρι τωρα αρνητικο του τροπο σκεψης. Αν δει τα φαρμακα ως τη λύση και όχι ως μεσο για τη λύση τοτε θα μεταβληθεί σε ένα τεμπέλη (στο να επιδιωξει τη βελτίωση του μεσω της μεταβολής της αρνητικής σκέψης), εξαρτωμενο από τα φαρμακα, ο οποιος θα επαναλαμβανει καθημερινα για μια ζωη τον ίδιο εαυτό.

Κατα τα λοιπα συμφωνω Marina38 και μαρκέλα με τις πιο πάνω πολυ διαφωτιστικές σας αναρτήσεις.

[μαρκελα]

Ακόμα κι ανα το άτομο ξεκινησει να παίρνει φαρμακα, λελογισμενα εννοειται, τότε αν το περιβάλλον του δεν ειναι υποβοηθητικό, δεν θα λειτουργησουν. Τα φαρμακα απλα θα λειτουργουν καταπραϋντικά, ηρεμιστικά στα αρνητικά ερεθίσματα στα οποια ειναι εκτεθειμένο το άτομο στο περιβαλλον αυτό συν στα όσα άλλα το βασανίζουν τα οποια υπηρξαν η αιτια της προσφυγης στα φαρμακα...

Καλημέρα Γιάννη
Συμφωνώ μ' όσα λες, αλλά αν εννοείς για περιβάλλον κυρίως αυτό του σπιτιού, το βρίσκω δύσκολο
να είναι υποβοηθητικό, γιατί είναι συνήθως εκείνο που αρχικά ευθύνεται για το πρόβλημα...
Αν δηλαδή μια δυσλειτουργική οικογένεια, "ανάγκασε"... ένα μέλος της να καταλήξει στα ψυχοφάρμακα,
οι πιθανότητες αυτό να τα παίρνει εφόρου ζωής είναι και οι περισσότερες, αν όλοι μαζί δεν κάνουν ψυχοθεραπεία.
Δυστυχώς, κι αυτή είναι μια άβολη αλήθεια, που δεν είναι εύκολο να τη δεχτείς.

[deleted-member-09-05-2016]

Εγω ειχα παρενεργειες με το αντιψυχωσικο geodon παλια.Στην αρχη επερνα risperdal και με βοηθουσε πολυ αλλα μου εκανε υπερπρολακτιναιμια και μετα μου εδωσαν το geodon.Το geodon με ειχε κανει ζομπι,δεν καταλαβαινα τιποτα...μπορει να εβλεπα κινουμενα σχεδια και δεν καταλαβαινα την υποθεση! αλλαξα γιατρο,εχω εναν πολυ καλο ψυχιατρο που μου μιλαη κιολας και μου δινει συμβουλες οχι μονο φαρμακα.Απο φαρμακα παιρνω το effexor xr 75mg μια φορα την ημερα (δεν εχω παρενεργειες,μονο ξηροστομια και δυσκοιλιοτητα) xanax 0,25 το πρωι και το μεσημερι παλι 0,25 (με βοηθαει να ειμαι ηρεμη) και το βραδυ xanax 0,5 (για τον υπνο γιατι δεν μπορουσα να κοιμηθω) και τελος 10 σταγονες aloperidin 2mg (καμια παρενεργεια! με βοηθαει να σκεφτομαι καθαρα και να μην κανω μακαβριες η παρανοικες σκεψεις) το θεμα ειναι οτι καποια στιγμη θελω να κανω ενα παιδακι και αναγκαστικα και μη θα πρεπει να τα κοψω.Δεν θελω να κινδυνεψει η ζωη του μωρου.

[elis]

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΑ ΓΤ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΜΑ ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ
ΣΕ ΤΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙ ΚΛΠ ΔΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ
ΟΤΙ ΤΑ ΦΑΡΜΚΑ ΦΕΥΓΟΥΝ ΣΕ ΚΑΝΑ ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΟΠΩΣ ΝΟΜΙΖΩ ΕΓΩ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΞΑΜΗΝΟ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΓΕΡΟ ΠΑΙΔΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΓΕΡΗ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΔΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ

[deleted-member-09-05-2016]

Elis ευχαριστω για την συμβουλη.Οταν ερθει η ωρα με το καλο θα τα κοψω για να γεννησω ενα υγιες παιδι.Θα συμβουλευτω ομως και ψυχιατρο και μαιευτηρα.

[elis]

ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΓΙΑΤΡΟΣ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΩΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ
ΟΛΑ ΘΕΛΟΥΝ ΧΡΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΧΡΟΝΟΒΟΡΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ

[μαρκελα]

Σ' ευχαριστώ για τα καλά λόγια μαρκέλα!
Θα γράψω εκτενέστερα κάποια άλλη στιγμή επί του θέματος, αλλά θα ήθελα να τονίσω ότι γενικά θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό που ανέφερα και στο μήνυμα που παραθέτεις: να προχωράμε βήμα-βήμα και να επιλέγουμε κάθε φορά την πιο ήπια μέθοδο, λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο του εαυτού μας - πάντα βέβαια με την κατάλληλη καθοδήγηση.

Ναι, συνέχιζε να γράφεις Μαρίνα, γιατί είναι πολύ σημαντικό εκτός από τις επιφανειακές τοποθετήσεις
να διαβάζουμε και κάτι πιό ουσιαστικό, που μας δίνει επιλογές κι ανοίγει δρόμους.

Εγω ειχα παρενεργειες με το αντιψυχωσικο geodon παλια.Στην αρχη επερνα risperdal και με βοηθουσε πολυ αλλα μου εκανε υπερπρολακτιναιμια και μετα μου εδωσαν το geodon.Το geodon με ειχε κανει ζομπι,δεν καταλαβαινα τιποτα...μπορει να εβλεπα κινουμενα σχεδια και δεν καταλαβαινα την υποθεση! αλλαξα γιατρο,εχω εναν πολυ καλο ψυχιατρο που μου μιλαη κιολας και μου δινει συμβουλες οχι μονο φαρμακα.Απο φαρμακα παιρνω το effexor xr 75mg μια φορα την ημερα (δεν εχω παρενεργειες,μονο ξηροστομια και δυσκοιλιοτητα) xanax 0,25 το πρωι και το μεσημερι παλι 0,25 (με βοηθαει να ειμαι ηρεμη) και το βραδυ xanax 0,5 (για τον υπνο γιατι δεν μπορουσα να κοιμηθω) και τελος 10 σταγονες aloperidin 2mg (καμια παρενεργεια! με βοηθαει να σκεφτομαι καθαρα και να μην κανω μακαβριες η παρανοικες σκεψεις) το θεμα ειναι οτι καποια στιγμη θελω να κανω ενα παιδακι και αναγκαστικα και μη θα πρεπει να τα κοψω.Δεν θελω να κινδυνεψει η ζωη του μωρου.

Έτσι είναι!...
Κατάντησαν τον άνθρωπο για πράγματα που είναι τζάμπα, όπως ο ύπνος, το χαμόγελο, ο σεβασμός κι η αγάπη στον εαυτό του,
μια καλή παρέα, μια υγιή οικογένεια κι όχι μόνο να καταπίνει χημικά υποκατάστατα...

[deleted-member141015]

Καλημέρα Γιάννη
Συμφωνώ μ' όσα λες, αλλά αν εννοείς για περιβάλλον κυρίως αυτό του σπιτιού, το βρίσκω δύσκολο
να είναι υποβοηθητικό, γιατί είναι συνήθως εκείνο που αρχικά ευθύνεται για το πρόβλημα...
Αν δηλαδή μια δυσλειτουργική οικογένεια, "ανάγκασε"... ένα μέλος της να καταλήξει στα ψυχοφάρμακα,
οι πιθανότητες αυτό να τα παίρνει εφόρου ζωής είναι και οι περισσότερες, αν όλοι μαζί δεν κάνουν ψυχοθεραπεία.
Δυστυχώς, κι αυτή είναι μια άβολη αλήθεια, που δεν είναι εύκολο να τη δεχτείς.

Καλησπέρα μαρκέλα και γιάννη. Νομίζω το ίδιο πράγμα λέτε, ότι δηλαδή το περιβάλλον επηρεάζει πολύ το αποτέλεσμα που θα έχει η λήψη φαρμάκων. Αν το περιβάλλον είναι διευκολυντικό κι υποστηρικτικό, τότε το άτομο θα ωφεληθεί στο μέγιστο από τη λήψη φαρμάκων.
Αλλά η μαρκέλα λέει επίσης ότι σε πολλές περιπτώσεις, το περιβάλλον / οικογένεια είναι αυτό που δημιούργησε το πρόβλημα στο άτομο, οπότε τα φάρμακα δεν βοηθούν αφού ούτε οι συνθήκες, ούτε οι προσωπικότητες των οικείων αλλάζουν.

Ευτυχώς έχω δει αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων που στηρίζουν το άτομο που πάσχει και βοηθούν έμπρακτα, κάνοντας και οι ίδιοι ψυχοθεραπεία και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που τους αναλογούν. Δυστυχώς όμως η πλειοψηφία των οικογενειών δεν αποδέχεται ή δεν μπορεί να κατανοήσει τη δικιά τους συμβολή κι ευθύνη κι έτσι έχουμε το φαινόμενο άνθρωποι που εκτός οικογένειας βελτιώνονται, εντός οικογένειας να υποτροπιάζουν.

Για κάποιες οικογένειες είναι πολύ πιο βολικό να παίρνει το 'μαύρο πρόβατο' το χαπάκι του και να κάθεται ήσυχα, παρά να ξεβολευτούν όλοι και να προσπαθήσουν να βελτιώσουν ουσιαστικά τα πράγματα.
Άλλοι πάλι θυματοποιούνται και 'θυσιάζονται' και δεν αντιλαμβάνονται ότι η ουσιαστική βοήθεια δεν προέρχεται μέσα από τις 'θυσίες', αλλά μέσα από τα 'όρια', την κατανόηση, την αγάπη, την ελευθερία επιλογής.

Βέβαια υπάρχουν και άτομα με πιο ήπιες παθολογίες ή και απλά καθημερινά προβλήματα, που προτιμούν να παίρνουν φάρμακα και να υιοθετούν το ρόλο του ασθενούς, μόνο και μόνο για να χειρίζονται τον περίγυρο και να αποφεύγουν τις ευθύνες της αυτονομίας. Και πάλι όμως, από κάπου ξεκίνησε όλο αυτό...