Φοβάμαι μην απογοητευτώ και ξανακυλήσω...

[NeMeCiS]

Γεια σας συνφορουμίτες και συνφορουμίτισσες...
Τον τελευταίο καιρό και ενώ η θεραπεία μου κατά της κατάθλιψης πάει καλά, ανεβαίνω στην δουλειά μου, έχω περισσότερη όρεξη και προσπαθώ να κοινωνικοποιούμαι περισσότερο. Γενικότερα υπάρχει πρόοδος. Η κόπωση, τα ψυχοσωματικά και κάποιες κρίσεις δυστυχίας παραμένουν και εμφανίζονται σε κάθε ευκαιρία καθώς και ένας κάπως αρνητικός τρόπος σκέψης. Τελευταία λοιπόν που κάπως συνέρχομαι και βγαίνω και περισσότερο με πλησιάζουν διάφοροι, υπάρχει φλερτ, με 1-2 έχω βγει κι όλας. Το θέμα μου είναι πως φοβάμαι. Φοβάμαι επειδή είμαι ευαίσθητη και συναισθηματική και έχω και την κατάθλιψη. Με τρομάζει η ιδέα να απογοητευτώ και να ξανακυλήσω εκεί που ήμουν πριν. Όταν στεναχωρηθώ πέφτω πολύ και βαριά. Από την άλλη όταν η ερωτική μου ζωή είναι καλή, πετάω! Δεν ξέρω τί να κάνω. Να ανοιχτώ; Να δεθώ; Από την άλλη αν απογοητευτώ υπάρχει περίπτωση να υποτροπιάσει η κατάθλιψή μου; Έχετε καθόλου εμπειρία από κάτι τέτοιο; Τί κάνατε;

[savatage]

Επειδη λιγο πολυ τα ειχα πει κι εγω αυτα στην ψυχολογο μου, αυτο που μου απανταει συχνα πυκνα με βαση τα συμπερασματα της για μενα, ειναι οτι το προβλημα ειναι οτι εχω παντα πολυ υψηλες προσδοκιες. Και ειναι τοσο υψηλες που αν κατι στραβωσει πεφτω στα πατωματα. Επισης, επιλεγω ακραια συναισθηματα, ή σουπερ ενθουσιασμο ή πληρη αδιαφορια/αρνηση. Για τη δικη μου τουλαχιστον περιπτωση, θεωρει οτι αυτα τα κοινα χαρακτηριστικα σε ο,τι επιλεγω και κανω ειναι που καταληγουν τελικα σε τοσο εντονες πτωσεις.
Οποτε προσπαθω πλεον να το πηγαινω πιο χαλαρα και να συγκρατω τις σκεψεις μου, να μην υπερβαλλω κλπ.
Βασικα ο στοχος μου ειναι να βρω την ισορροπια να μπορω ναι μεν να μην εχω τρελες προσδοκιες και υπερβολικο ενθουσιασμο αλλα ταυτοχρονα να μη χανω και τη θετικοτητα μου να ασχολουμαι με πραγματα. Ωστε αν στραβωσει κατι, απλα να συνεχιζω, οχι να κατεδαφιζομαι.
Υπαρχει περιπτωση να βρισκεις καποια κοινα σημεια στα παραπανω?

[NeMeCiS]

Επειδη λιγο πολυ τα ειχα πει κι εγω αυτα στην ψυχολογο μου, αυτο που μου απανταει συχνα πυκνα με βαση τα συμπερασματα της για μενα, ειναι οτι το προβλημα ειναι οτι εχω παντα πολυ υψηλες προσδοκιες. Και ειναι τοσο υψηλες που αν κατι στραβωσει πεφτω στα πατωματα. Επισης, επιλεγω ακραια συναισθηματα, ή σουπερ ενθουσιασμο ή πληρη αδιαφορια/αρνηση. Για τη δικη μου τουλαχιστον περιπτωση, θεωρει οτι αυτα τα κοινα χαρακτηριστικα σε ο,τι επιλεγω και κανω ειναι που καταληγουν τελικα σε τοσο εντονες πτωσεις.
Οποτε προσπαθω πλεον να το πηγαινω πιο χαλαρα και να συγκρατω τις σκεψεις μου, να μην υπερβαλλω κλπ.
Βασικα ο στοχος μου ειναι να βρω την ισορροπια να μπορω ναι μεν να μην εχω τρελες προσδοκιες και υπερβολικο ενθουσιασμο αλλα ταυτοχρονα να μη χανω και τη θετικοτητα μου να ασχολουμαι με πραγματα. Ωστε αν στραβωσει κατι, απλα να συνεχιζω, οχι να κατεδαφιζομαι.
Υπαρχει περιπτωση να βρισκεις καποια κοινα σημεια στα παραπανω?

Κοινά σημέια; ΟΛΑ όμως; και να προσθέσω και την ανυπομονησία; Που με το που μου αρέσει κάποιος (ακόμα και αν εκφράζει την αρέσκειά του προς το πρόσωπό μου) πέφτει η αυτοπεποίθησή μου στο πάτωμα και να γίνομαι απόμακρη και ο άλλος να παίρνει λάθος μήνυμα πως τον γράφω και δεν ενδιαφέρομαι; πφφφφφ

[savatage]

Πεφτει η αυτοπεποιθηση σου ενω αυτος δειχνει οτι του αρεσεις? Εννοεις οτι φοβασαι να μπεις στη διαδικασια του φλερτ οταν καποιος σου αρεσει?
(Η ανυπομονησια κολλαει καπου πανω σε αυτο?)

[NeMeCiS]

Πεφτει η αυτοπεποιθηση σου ενω αυτος δειχνει οτι του αρεσεις? Εννοεις οτι φοβασαι να μπεις στη διαδικασια του φλερτ οταν καποιος σου αρεσει?
(Η ανυπομονησια κολλαει καπου πανω σε αυτο?)

Σαν να βιάζομαι να δω πράγματα και αν δεν τα δω αρχίζει η απογοήτευση. Ακόμα και αν ο άλλος δείχνει πως του αρέσω, αρχίζουν άλλες σκέψεις τύπου "ε και, κι άλλη μπορεί να του αρέσει αυτό τον καιρό" ή να αργεί να μου απαντήσει σε μήνυμα και να μου μπαίνουν τέτοιες σκέψεις πάλι. Υστέρω δεν μπορώ να γίνω και να κάνω έλεγχο κλπ και αρρωσταίνω.

[savatage]

Ειναι το γνωστο σε ολο το φορουμ προβλημα πολυ χαμηλης αυτοεκτιμησης. Εχεις τη φωνη απο μεσα σου να σου λεει ντε και καλα οτι εισαι λιγη. Το δουλευετε αυτο στην ψυχοθεραπεια? Ειχα γραψει ενα νημα για τον εσωτερικο κριτη(λεγεται και επικριτικος γονεας), ειναι αυτη η φωνη που επικρατει στο ασυνειδητο.

[NeMeCiS]

Το δουλεύουμε ναι αλλά θέλει μάλλον πολλή δουλειά. Δεν ξέρω αν είναι θέμα χαμηλής αυτοεκτίμησης ή έλλειψης εμπιστοσύνης στους ανθρώπους. Επίσης ο φόβος του οτι άν γίνει καμιά στραβή δεν θα "πέσω" σαν άνθρωπος αλλά θα βουλιάξω.

[savatage]

Οχι, ειναι καθαρα θεμα χαμηλης αυτοεκτιμησης. Θελει παρα πολλη δουλεια, μπορει να παρει και χρονια. Αλλα βελτιωση πρεπει κανονικα να βλεπεις και απο τον πρωτο χρονο σταδιακα.

[maria4]

Γεια σας συνφορουμίτες και συνφορουμίτισσες...
Τον τελευταίο καιρό και ενώ η θεραπεία μου κατά της κατάθλιψης πάει καλά, ανεβαίνω στην δουλειά μου, έχω περισσότερη όρεξη και προσπαθώ να κοινωνικοποιούμαι περισσότερο. Γενικότερα υπάρχει πρόοδος. Η κόπωση, τα ψυχοσωματικά και κάποιες κρίσεις δυστυχίας παραμένουν και εμφανίζονται σε κάθε ευκαιρία καθώς και ένας κάπως αρνητικός τρόπος σκέψης. Τελευταία λοιπόν που κάπως συνέρχομαι και βγαίνω και περισσότερο με πλησιάζουν διάφοροι, υπάρχει φλερτ, με 1-2 έχω βγει κι όλας. Το θέμα μου είναι πως φοβάμαι. Φοβάμαι επειδή είμαι ευαίσθητη και συναισθηματική και έχω και την κατάθλιψη. Με τρομάζει η ιδέα να απογοητευτώ και να ξανακυλήσω εκεί που ήμουν πριν. Όταν στεναχωρηθώ πέφτω πολύ και βαριά. Από την άλλη όταν η ερωτική μου ζωή είναι καλή, πετάω! Δεν ξέρω τί να κάνω. Να ανοιχτώ; Να δεθώ; Από την άλλη αν απογοητευτώ υπάρχει περίπτωση να υποτροπιάσει η κατάθλιψή μου; Έχετε καθόλου εμπειρία από κάτι τέτοιο; Τί κάνατε;

ακριβως τα ιδια εχω περασει κι εχω σκεφτει κι εγω.
Η καταθλιψη επηρεαζει ολους τους τομεις οπως βλεπεις. Οποτε κ γ αυτο μπορει να πεσεις πολυ "κάτω".
Οπως το εντοπιζεις κι εσυ λες ομως ΦΟΒΑΜΑΙ...δεν ξερω τι εχετε συζητησει στ ψυχοθεραπεια...αλλα η ουσια ειναι οτι θα πρεπει σιγα σιγα να αρχιζεις να "ανοιγεσαι" δινεσαι...μπορει και να πέσεις ε και? φοβασαι το πονο? ΜΕΣΑ στη ζωη ειναι κι αυτος...θα πεσεις θα ξανασηκωθεις. Προσπαθησε να δεις τη πραγματικοτητα και να γινεσαι δεκτικη. Μπορει ομως και να καταληξεις σε κατι πολυ καλο με το παιδι..που το ξερεις; ΑΝ δεν δοκιμασεις, δε θα ξερεις ποτε! κ επισης θα διαιωνιζεις το φοβο-που θελουμε να μειωσουμε σε αυτες τς περιπτωσεις- ξερω ποσο δυσκολα σ φαινονται αυτα κ υπεραναλυεις...δεν ειμαι κ η καλυτερη συμβουλατορας εδω αλλα τα λεω να τα ακουω κι εγω χεχε...Κανεις και ψυχοθεραπεια ηδη και βοηθιεσαι (οσν αφορα τν υποτροπη που λες) αρα μν φοβασαι τοσο.

Παιρνεις φαρμακο ; Εχεις κτ αλλο εκτος απο καταθλιψη;

[NeMeCiS]

ακριβως τα ιδια εχω περασει κι εχω σκεφτει κι εγω.
Η καταθλιψη επηρεαζει ολους τους τομεις οπως βλεπεις. Οποτε κ γ αυτο μπορει να πεσεις πολυ "κάτω".
Οπως το εντοπιζεις κι εσυ λες ομως ΦΟΒΑΜΑΙ...δεν ξερω τι εχετε συζητησει στ ψυχοθεραπεια...αλλα η ουσια ειναι οτι θα πρεπει σιγα σιγα να αρχιζεις να "ανοιγεσαι" δινεσαι...μπορει και να πέσεις ε και? φοβασαι το πονο? ΜΕΣΑ στη ζωη ειναι κι αυτος...θα πεσεις θα ξανασηκωθεις. Προσπαθησε να δεις τη πραγματικοτητα και να γινεσαι δεκτικη. Μπορει ομως και να καταληξεις σε κατι πολυ καλο με το παιδι..που το ξερεις; ΑΝ δεν δοκιμασεις, δε θα ξερεις ποτε! κ επισης θα διαιωνιζεις το φοβο-που θελουμε να μειωσουμε σε αυτες τς περιπτωσεις- ξερω ποσο δυσκολα σ φαινονται αυτα κ υπεραναλυεις...δεν ειμαι κ η καλυτερη συμβουλατορας εδω αλλα τα λεω να τα ακουω κι εγω χεχε...Κανεις και ψυχοθεραπεια ηδη και βοηθιεσαι (οσν αφορα τν υποτροπη που λες) αρα μν φοβασαι τοσο.

Παιρνεις φαρμακο ; Εχεις κτ αλλο εκτος απο καταθλιψη;

Καλά τα λες, γενικότερα σαν προσωπικότητα έτσι έιμαι. Η κατάθλιψη προφανώς μου το αλλοιώνει αυτό. Φοβάμαι τον πόνο της απώλειας και της απογοήτευσης γιατί η τελευταία μου εμπειρία από σχέση ήταν αυτή που επιδείνωσε την υποβόσκουσα κατάθλιψη που είχα και προσπαθούσα να την παλέψω μόνη μου. Είναι σαν να έχεις ένα τραύμα που επουλώνεται στο γόνατο π.χ και να προσέχεις πως θα φορέσεις το παντελόνι σου, πως θα γονατίσεις κλπ. Μέχρι ενός σημείου είναι φυσιολογικός ο φόβος πιστεύω αλλά νιώθω πως ξεφεύγω. Εκτός από κατάθλιψη δεν μου έχει διαγνωστεί κάτι άλλο ούτε από την ψυχολόγο ούτε από τον ψυχίατρο. Από φάρμακα παίρνω zoloft και κάθε βράδυ 25mg seroquel ίσα ίσα για να μου σταθεροποιεί κάπως την διάθεση γιατί ήταν ακραίες οι μεταβολές της.

[WhyAlwaysMe?]

Γεια σας συνφορουμίτες και συνφορουμίτισσες...
Τον τελευταίο καιρό και ενώ η θεραπεία μου κατά της κατάθλιψης πάει καλά, ανεβαίνω στην δουλειά μου, έχω περισσότερη όρεξη και προσπαθώ να κοινωνικοποιούμαι περισσότερο. Γενικότερα υπάρχει πρόοδος. Η κόπωση, τα ψυχοσωματικά και κάποιες κρίσεις δυστυχίας παραμένουν και εμφανίζονται σε κάθε ευκαιρία καθώς και ένας κάπως αρνητικός τρόπος σκέψης. Τελευταία λοιπόν που κάπως συνέρχομαι και βγαίνω και περισσότερο με πλησιάζουν διάφοροι, υπάρχει φλερτ, με 1-2 έχω βγει κι όλας. Το θέμα μου είναι πως φοβάμαι. Φοβάμαι επειδή είμαι ευαίσθητη και συναισθηματική και έχω και την κατάθλιψη. Με τρομάζει η ιδέα να απογοητευτώ και να ξανακυλήσω εκεί που ήμουν πριν. Όταν στεναχωρηθώ πέφτω πολύ και βαριά. Από την άλλη όταν η ερωτική μου ζωή είναι καλή, πετάω! Δεν ξέρω τί να κάνω. Να ανοιχτώ; Να δεθώ; Από την άλλη αν απογοητευτώ υπάρχει περίπτωση να υποτροπιάσει η κατάθλιψή μου; Έχετε καθόλου εμπειρία από κάτι τέτοιο; Τί κάνατε;

Καλησπέρα!
Πολλά μπράβο για τα βήματα προόδου σου,σκέψου να μην είχες πετύχει τίποτα.
Λογικό μου ακούγεται να φοβάσαι,καθώς περιέγραψες 1-2 στοιχεία του χαρακτήρα σου,συν την κατάθλιψη.
Θα σου πρότεινα να σκέφτεσαι συχνά τα θετικά που πέτυχες με την θεραπεία σου,και να τα εκτιμήσεις,για να μην νιώθεις χάλια.Και γιατί όχι,να δεθείς,να ανοιχτείς και να περάσεις ωραία.

[maria4]

Ωραια. Συζητησε το και με την ψυχολογο/ψυχιατρο σου αυτο να δεις κι εκεινοι που σε παρακολουθουν τι θα σου πουν. Μη μασας οσο μπορεις. Αν χρειαστεις κατι αλλο πες, σε νιωθω =/

[NeMeCiS]

Έγινε αυτό που φοβόμουν... κάποιος που γνώρισα και άρεσε πολύ ο ένας στον άλλον κλπ, μου ξεκαθάρισε πως δεν είναι σε φάση να κάνει κάτι παραπάνω από το να "περνάει καλά". Εγώ ως συναισθηματικός πολύ άνθρωπος δε μπορώ να κάνω τέτοιου είδους σχέσεις και έχω απογοητευτεί απίστευτα. Απογοήτευση απ΄αυτόν, απογοήτευση από μένα που δεν φυλάχτηκα όσο έπρεπε, που βλέπω πως με το παραμικρό πέφτω πολύ και απογοήτευση επίσης που πάντα πετυχαίνω "περιπτώσεις". Να μη μπορεί να μου έρθει και μένα κάτι νορμάλ; Όλο να πέφτω σε αδιέξοδα;
Έκλαιγα μισή ώρα σαν τρελή, με το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει, αποπροσωποποίηση 100% και μια τεράστια απελπισία. Νιώθω βάρος στο στήθος και ανάγκη να το βγάλω από εκεί κλαίγοντας. Ήρθα σπίτι και πήρα ζάναξ μήπως και ηρεμήσω κάπως...

[savatage]

Ωχ... ηθελε ελευθερη σχεση ο τυπος αλλα δε φαινοταν απο την αρχη?
Τουλαχιστον ηταν ειλικρινης και δεν εχασες χρονο. Λογικο ομως να πληγωθηκες αφου σου αρεσε.
Και ποιος πεφτει στα νορμαλ? Οι σχεσεις ειναι γεματες προβληματα. Και ποσοι ανθρωποι δεν καταφερνουν καν να εχουν μια σχεση για πολλα χρονια, δεν εισαι μονη, αν και αυτο δε νομιζω να ειναι παρηγορια.
Προσπαθησε να ξεσπασεις καπου. Περπατημα εντονο ισως? Δεν ξερω, κατι εντονο που να σου αποσπα την προσοχη και να σε αποφορτιζει.

[χορεύει ο κόσμος ξέφρενα]

Νέμεσις μπορείς και εσύ απλά να περνάς καλά μαζί του..που ξέρεις;..αύριο μεθαύριο ίσως δεν μπορείτε να περάσετε καλά χωρίς να έχει ο ένας τον άλλον..και κάπως έτσι ξεκινάνε οι σχέσεις..