ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ;

[elisabet]

ναι μειωσα ενα 200mg.η ψυχολογος λεει οτι παιζει ρολο οτι δεν κανω τιποτα αυτην την περιοδο και βαριεμαι και μου συμβαινουν διαφορα και να κανω υπομονη ως τον οκτωβρη που θα ξεκινησω τις δραστηριοτητες.μου λεει να το παλεψουμε μαζι λιγο γιατι αν το πω στη γιατρο το πιο πιθανο ειναι να μου ανεβασει το φαρμακο και που θα με απογοητευε πολυ και θα με εκανε χειροτερα μιας και περιμενα χρονια αυτην την μειωση.
μου φερνει φοβο και αγχος η παρακολουθηση.προσπαθω να βγαινω εξω εστω για πολυ λιγο και να αντιμετωπιζω την κατασταση κατα μετωπο.αλλα μου ερχεται δυσφορια.οι αισθησεις μου δουλευουν 150%.
αλλα δε ξρω γιατι μας παρακολουθουν..μου εχει μπει η ιδεα πως αν το πω καπου και φανερωσω τη συνομωσια θα με σκοτωσουν γιατι θα τους αποκαλυψω το σχεδιο τους.αλλα δε ξερω ποιος ειναι ο τελικος τους στοχος

Μπου προσπάθησε να θυμάσαι οτι αυτό γίνεται επειδή μείωσες τα χάπια μέχρι να συνηθίσει ο οργανισμός σου! Πάλεψε το γαμώτο! Σκέψου πόσα βήματα έκανες τον τελευταίο καιρό και πόσο θαρραλέα το αντιμετώπισες!

Ρωτησες την ψυχολόγο αν είναι καλύτερα να το συζητάς όσο σου ρχονται αυτές οι ιδέες ή απλά να προσπαθείς να τις διώχνεις και να συζητάς για άλλα; Αν σου είπε να το συζητάς, γράφε εδώ όσο σου ρχονται

[ioannis2]

ναι μειωσα ενα 200mg.η ψυχολογος λεει οτι παιζει ρολο οτι δεν κανω τιποτα αυτην την περιοδο και βαριεμαι και μου συμβαινουν διαφορα και να κανω υπομονη ως τον οκτωβρη που θα ξεκινησω τις δραστηριοτητες.μου λεει να το παλεψουμε μαζι λιγο γιατι αν το πω στη γιατρο το πιο πιθανο ειναι να μου ανεβασει το φαρμακο και που θα με απογοητευε πολυ και θα με εκανε χειροτερα μιας και περιμενα χρονια αυτην την μειωση.
μου φερνει φοβο και αγχος η παρακολουθηση.προσπαθω να βγαινω εξω εστω για πολυ λιγο και να αντιμετωπιζω την κατασταση κατα μετωπο.αλλα μου ερχεται δυσφορια.οι αισθησεις μου δουλευουν 150%.
αλλα δε ξρω γιατι μας παρακολουθουν..μου εχει μπει η ιδεα πως αν το πω καπου και φανερωσω τη συνομωσια θα με σκοτωσουν γιατι θα τους αποκαλυψω το σχεδιο τους.αλλα δε ξερω ποιος ειναι ο τελικος τους στοχος

Όταν πρωτοείδα το θέμα σου νόμισα πως ο γιατρός, σου τα μείωσε τα χάπια και θα σου έλεγα ότι αυτό είναι πρόοδος. Όντως θα σου έλεγα ότι η μείωση της δόσης, από το γιατρο, είναι απόδειξη πως έχεις βελτιωθεί.
Ύπάρχουν ψυχολόγοι που πιστεύουν πως το άτομο με τις δικές του νοητικες δυνάμεις και τη συμβουλυετική συνδρομή του ψυχολόγου μπορεί να βελτιωθεί και συνεπώς αποδέχονται τα φαρμακα μόνο για τις σοβαρές περιπτώσεις. Ο ψυχολογος σε ωθει να στηριχτεις σε σενα επειδη πιστευει πως έχεις ψυχικές δυνάμεις.

Αμα εξαιρεσουμε σοβαρές καταστασεις, όπου το άτομο νοητικα έχει ξεφυγει απο την πραγματικοτητα και δεν ελέγχει τον εαυτο του, τα φαρμακα ίσως και να μην ειναι πάντα αναγκαια. Ετσι, το ίδιο άτομο, ο ένας ειδικος είτε ψυχολογος ειτε ψυχίατρος το φορτωνει φαρμακα, ο άλλος του λέει πως μια μικρή δόση μόνο χρειάζεται και ο αλλος του λεει πως μόνο ψυχολογική θεραπεια - συμβουλευτική χρειαζεται. Αυτη ειναι η διαφορα στη χρήση φαρμακων, των ψυχολογικών προβλημάτων εν σχέσει με οποιαδήποτε άλλη πάθηση όπου εκει τα φαρμακα ειναι μονοδρομος.
Πάντα όμως η αδράνεια είναι ο χειρότερος εχθρός, το άτομο υποτροπιαζει, το πρόβλημα του οξύνεται διοτι τα άτομα με ψυχολογικό ιστορικό κατά κανόνα τείνουν να κατευθυνονται σε διαστρεβλομένες σκέψεις όταν βρεθούν σε αδράνεια.

[boo]

Μπου προσπάθησε να θυμάσαι οτι αυτό γίνεται επειδή μείωσες τα χάπια μέχρι να συνηθίσει ο οργανισμός σου! Πάλεψε το γαμώτο! Σκέψου πόσα βήματα έκανες τον τελευταίο καιρό και πόσο θαρραλέα το αντιμετώπισες!

Ρωτησες την ψυχολόγο αν είναι καλύτερα να το συζητάς όσο σου ρχονται αυτές οι ιδέες ή απλά να προσπαθείς να τις διώχνεις και να συζητάς για άλλα; Αν σου είπε να το συζητάς, γράφε εδώ όσο σου ρχονται

αυχαριστω για την απαντηση elisabet. λες πως φταιει η μειωση του φαρμακου.να το δεχτω.αλλα μηπως απλα με τα φαρμακα με αποβλακωνουν και τελικα δε μπορω να καταλαβαινω τι γινεται οταν τα παιρνω?μηπως δηλαδη τωρα που τα μειωνω μπορω και καταλαβαινω τη συνομωσια γιατι πριν το φαρμακο με αποβλακωνε?

προσπαθω να το αντιμετωπισω κατα μετωπο οοοσο μπορω γιατι μου φερνει μεγαλη δυσφορια.προσπαθω να βγαινω εξω μερα παρα μερα εστω για μιση ωρα.πινω λιγο καφε.παιρνω κανενα τηλ και μετα παλι μεσα.
σημερα μου εχει ζητησει η αδερφη μου να παμε για καφε.δε ξερω τι να κανω... κι αν θελω να φυγω? δε το ξερει αυτο για εμενα. τι να πω? απο την αλλη δε θελω να της χαλασω χατιρι γιατι σε λιγες μερες φευγει..
οταν το παθαινα για ελαχιστα λεπτα ηθελα να αλλαζω σκεψη και να το ξεχναω.τωρα που ειμαι ολη μερα ετσι θελω καπου να το συζηταω.συσσωρευεται πολυ πιεση μεσα μου και δεν εχω σχεδον κανεναν να το πω.και λεω σχεδον κανενα γιατι η απαντηση που παιρνω ειναι οτι ειναι στο υαλο μου και τιποτα αλλο.
εδω ακουω και εναν καλο λογο.και ξερω οτι κι αλλοι εδω περνανε τα ιδια.υπαρχει μεγαλυτερη κατανοηση

[Σαλβαδόρ]

το καψιμο βρισκεται περισσοτερο στο οτι μερικοι δε θελουν να καταλαβουν οτι εγω ετσι ειμαι και κανε φλατζες προσπαθοντας να μου αλαξουν αποψεις και στο τελος καταληγει να υποφερει το νευρικο τους συστημα αφου συνεχιζουν το χαβα τους και γω τον δικο μου.

http://www.lecturesbureau.gr/1/steri...thod-of-fools/

[boo]

Όταν πρωτοείδα το θέμα σου νόμισα πως ο γιατρός, σου τα μείωσε τα χάπια και θα σου έλεγα ότι αυτό είναι πρόοδος. Όντως θα σου έλεγα ότι η μείωση της δόσης, από το γιατρο, είναι απόδειξη πως έχεις βελτιωθεί.
Ύπάρχουν ψυχολόγοι που πιστεύουν πως το άτομο με τις δικές του νοητικες δυνάμεις και τη συμβουλυετική συνδρομή του ψυχολόγου μπορεί να βελτιωθεί και συνεπώς αποδέχονται τα φαρμακα μόνο για τις σοβαρές περιπτώσεις. Ο ψυχολογος σε ωθει να στηριχτεις σε σενα επειδη πιστευει πως έχεις ψυχικές δυνάμεις.

Αμα εξαιρεσουμε σοβαρές καταστασεις, όπου το άτομο νοητικα έχει ξεφυγει απο την πραγματικοτητα και δεν ελέγχει τον εαυτο του, τα φαρμακα ίσως και να μην ειναι πάντα αναγκαια. Ετσι, το ίδιο άτομο, ο ένας ειδικος είτε ψυχολογος ειτε ψυχίατρος το φορτωνει φαρμακα, ο άλλος του λέει πως μια μικρή δόση μόνο χρειάζεται και ο αλλος του λεει πως μόνο ψυχολογική θεραπεια - συμβουλευτική χρειαζεται. Αυτη ειναι η διαφορα στη χρήση φαρμακων, των ψυχολογικών προβλημάτων εν σχέσει με οποιαδήποτε άλλη πάθηση όπου εκει τα φαρμακα ειναι μονοδρομος.
Πάντα όμως η αδράνεια είναι ο χειρότερος εχθρός, το άτομο υποτροπιαζει, το πρόβλημα του οξύνεται διοτι τα άτομα με ψυχολογικό ιστορικό κατά κανόνα τείνουν να κατευθυνονται σε διαστρεβλομένες σκέψεις όταν βρεθούν σε αδράνεια.

ευχαριστω για την απαντηση ioannis2
ο γιατρος μου μειωσε το φαρμακο.απο μονη μου δεν τα πειραζω.απο τον ιουλιο ως τωρα εχω κατεβασει 400mg το ενα αντιψυχωτικο.
η ψυχολογος θελει να το αντιμετωπισουμε παρεα αυτο με την παρακολουθηση για να μην το ξαναανεβασω γιατι πιστευει οτι φταιει η βαρεμαρα αυτου του μηνα

[αλεξανδρος_77]

http://www.lecturesbureau.gr/1/steri...thod-of-fools/

και συ ασχολησαι μαζι τους συμπληρωσε και θεωρεις τον εαυτο σου καλυτερο.

[elisabet]

αυχαριστω για την απαντηση elisabet. λες πως φταιει η μειωση του φαρμακου.να το δεχτω.αλλα μηπως απλα με τα φαρμακα με αποβλακωνουν και τελικα δε μπορω να καταλαβαινω τι γινεται οταν τα παιρνω?μηπως δηλαδη τωρα που τα μειωνω μπορω και καταλαβαινω τη συνομωσια γιατι πριν το φαρμακο με αποβλακωνε?

προσπαθω να το αντιμετωπισω κατα μετωπο οοοσο μπορω γιατι μου φερνει μεγαλη δυσφορια.προσπαθω να βγαινω εξω μερα παρα μερα εστω για μιση ωρα.πινω λιγο καφε.παιρνω κανενα τηλ και μετα παλι μεσα.
σημερα μου εχει ζητησει η αδερφη μου να παμε για καφε.δε ξερω τι να κανω... κι αν θελω να φυγω? δε το ξερει αυτο για εμενα. τι να πω? απο την αλλη δε θελω να της χαλασω χατιρι γιατι σε λιγες μερες φευγει..
οταν το παθαινα για ελαχιστα λεπτα ηθελα να αλλαζω σκεψη και να το ξεχναω.τωρα που ειμαι ολη μερα ετσι θελω καπου να το συζηταω.συσσωρευεται πολυ πιεση μεσα μου και δεν εχω σχεδον κανεναν να το πω.και λεω σχεδον κανενα γιατι η απαντηση που παιρνω ειναι οτι ειναι στο υαλο μου και τιποτα αλλο.
εδω ακουω και εναν καλο λογο.και ξερω οτι κι αλλοι εδω περνανε τα ιδια.υπαρχει μεγαλυτερη κατανοηση

Θα σου πω πως το σκέφτομαι εγώ κι ελπίζω να βοηθήσει.
Υπάρχουν χίλια δύο πράγματα που μπορεί να πιστεύει κάποιος με βάση την κοσμοθεωρία του, την αντίληψη του, τα βιώματα, την θρησκεία κ.α. Ποιος κατέχει την απόλυτη αλήθεια; Κανείς!!! Άλλοι πιστεύουν στην μετενσάρκωση κι ότι ο αγαπημένος τους που έχασαν γύρισε στο σώμα κάποιου άλλου, άλλος πιστεύει σε παράλληλα σύμπαντα κι οτι η ζωή που ζούμε εδώ είναι απλά μια εκδοχή της πραγματικότητας και ταυτόχρονα είμαστε και αλλού και ζούμε μια παράλληλη ζωή, άλλοι πιστεύουν σε έναν Θεό που τους προστατεύει και τους φροντίζει... κανείς δεν ξέρει!!! Η διαφορά σε όλους αυτούς ποια είναι; Για μένα το ερώτημα είναι μόνο ένα : αυτό που πιστεύεις, όποιο κι αν είναι, κάνει την ζωή σου πιο εύκολη; Είσαι πιο ήρεμη, πιο γεμάτη, πιο χαρούμενη με αυτές τις ιδέες ή τα πιστεύω;

Αν η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις είναι ναι, τότε δεν βρίσκω τίποτα κακό στο να συνεχίζει κάποιος να τα πιστεύει. διαφορετικά, τι νόημα έχει να κατέχω την απόλυτη αλήθεια αν αυτή η αλήθεια με κάνει δυστυχή;
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω... εσύ με αυτές τις σκέψεις για παρακολούθηση κτλ γίνεσαι δυστυχής. Δημιουργείται άγχος, ανασφάλεια, φοβάσαι να βγεις έξω, φοβάσαι να είσαι με ανθρώπους γύρω σου, πού σε βοηθάνε αυτές οι σκέψεις; Αντε και να δεχτούμε δηλαδή πως όντως ισχύει το ενδεχόμενο που λες, οτι με τα χάπια αποχαυνώνεσαι και δεν καταλαβαίνεις την παρακολούθηση...το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτή την κατάσταση; Προφανώς όχι. Είσαι πιο χαρούμενη και ήρεμη όταν η θεραπεία πάει καλά και σε πιάνουν τα χάπια; Ναι! Αυτό δεν είναι που μετράει τελικά;

Όλοι προσπαθούμε όσο μπορούμε να πλησιάζουμε την ευτυχία, να έχουμε κάποιες στιγμές ευτυχίας. Πρέπει να σκεφτείς λοιπόν και να αποφασίσεις εσύ πότε τις έχεις αυτές τις στιγμές; Όταν σκε΄φτεσαι πως σε παρακολουθούν ή όταν - ακόμα κι αν συμβαίνει- το αγνοείς και δεν το καταλαβαίνεις;

Εμένα πάντως ειλικρινά, αν μου έλεγες οτι ζούμε όλοι μια τέτοια ζωή σαν πειραματόζωα και βρισκόμαστε υπο παρακαλούθηση για κάποιο λόγο, θα προτιμούσα να μην το ξέρω.

[maria4]

Εμένα πάντως ειλικρινά, αν μου έλεγες οτι ζούμε όλοι μια τέτοια ζωή σαν πειραματόζωα και βρισκόμαστε υπο παρακαλούθηση για κάποιο λόγο, θα προτιμούσα να μην το ξέρω.

θα μου επιτρεψεις να πεταχτω :P

συμφωνω παντως γενικα ετσι οπως τα λες και στη κοπελα...
αλλα οσον αφορα αυτη τη προταση, προσωπικα θα προτιμουσα να το ξερω (Αν αυτο το λες για τη φαρμακοθεραπεια) και επειτα
να κανω πιο συνειδητα την επιλογη μου για αυτην κ γενικα να επανεξετασω τη κατασταση μου.

[elisabet]

Εμένα πάντως ειλικρινά, αν μου έλεγες οτι ζούμε όλοι μια τέτοια ζωή σαν πειραματόζωα και βρισκόμαστε υπο παρακαλούθηση για κάποιο λόγο, θα προτιμούσα να μην το ξέρω.

θα μου επιτρεψεις να πεταχτω :P

συμφωνω παντως γενικα ετσι οπως τα λες και στη κοπελα...
αλλα οσον αφορα αυτη τη προταση, προσωπικα θα προτιμουσα να το ξερω (Αν αυτο το λες για τη φαρμακοθεραπεια) και επειτα
να κανω πιο συνειδητα την επιλογη μου για αυτην κ γενικα να επανεξετασω τη κατασταση μου.

Φυσικά να πεταχτείς όσο θες
Μιλούσα πιο γενικά για οποιαδήποτε ιδέα/πιστεύω/πεποίθηση κτλ μπορεί να έχει κάποιος σε θέματα που δεν μπορούν να αποδειχθούν έτσι κι αλλιώς.

Στο θέμα της παρακολούθησης πχ η μπου εδώ δεν μπορεί να πειστεί, είναι σε μια συνεχή αναζήτηση της αλήθειας, με παρακολουθούν όντως ή είναι ιδέα μου; Κι αν δεν είναι; Είναι ερωτήματα που από μόνα τους της προκαλούν υπερένταση και άγχος και ποτέ δεν μπορεί να πειστεί απόλυτα είτε για το ένα είτε για το άλλο.

Τέτοια ερωτήματα μπορεί να υπάρχουν σε διάφορους ανθρώπους για διάφορα θέματα , άσχετα από διαγνώσεις και ασθένειες, που γίνονται βασανιστικά σε σημείο εμμονής.
Ε σε τέτοιες περιπτώσεις νομίζω οτι η παραδοχή της ανικανότητας μου να τα ξέρω όλα ως άνθρωπος ή να μπορώ να τα ελέγξω είναι η καλύτερη λύση.

[boo]

ευχαριστω πολυ elisabet και maria4 για τις απαντησεις
μου το εχουν ξαναπει κι αλλα παιδια εδω πως πρεπει να κοιταω και να πιστευω κατι που θα με εκανε πιο ευτυχισμενη, πιο λειτουργικη κλπ
κι ερχομαι και ρωταω (σας εχω σπασει τα νευρα το ξερω) κι αν η αληθεια πρεπει να μας κανει λιγοτερο ευτυχισμενους?κι αμα η αληθεια δεν ειναι κατι χαρουμενο αλλα κατι κακο? τοτε πρεπει να πουμε αα εμενα δε μου αρεσει η αληθεια, προτιμω να ζω στο ροζ συννεφακι μου?
εκει μπερδευομαι..
αυτο δε με αφηνει να χαρω

[favvel]

boo σε νιώθω!! πώς σε νιώθω!! σκέφτομαι ακριβώς σαν κι εσένα..
(διάβασα μόνο το τελευταίο post)..
Ακριβώς αυτό σκέφτομαι 10 χρόνια τώρα.. μαζί με άλλα βέβαια.. αλλά μία απ' τις σκέψεις μου είναι κι αυτή..
Πως το κακό είναι πιο αληθινό απ' το καλό και έχει μεγαλύτερη δύναμη..
επειδή, κάτσε να το εξηγήσω, επειδή το καλό πρέπει να είναι μόνο καλό για να λέγεται καλό..
Ενώ το κακό μπορεί να προκύψει από ανάμιξη καλού και κακού ή μόνο από κακό (που εντάξει αυτό είναι λογικό)..
Μόνο που στον κόσμο μας δεν υπάρχει αμιγές καλό ούτε αμιγές κακό..
Υπάρχει καλό και κακό..
Οπότε αφού από κακό+καλό= κακό πάει να πει πως στον κόσμο μας κυριαρχεί και τον κυβερνάει το κακό!!
Και δεν μπορούμε να πούμε πως υπάρχουν και τα δύο (και καλό και κακό) γιατί το καλό για να λέγεται καλό και να υπάρχει, πρέπει να είναι μόνο του, αλλιώς αν υπάρχει και το κακό, χάνεται το καλό..
Δεν ξέρω.. ελπίζω να κατάλαβες, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω..
Είναι μία απ' τις σκέψεις που είχα κάνει πολύ παλιά και με συνοδεύει μέχρι σήμερα..
Δεν με έχει βοηθήσει αυτή η σκέψη να κάνω τίποτα στη ζωή μου, παρά μόνο τη βλέπω να περνάει από μπροστά μου.. Βλέπω τα χρόνια να περνούν..

[elis]

Το κακό έχει μεγαλύτερη δύναμη όπως είναι φτιαγμένος ο κόσμος πχ αν υπήρχε θεραπεία ασ πούμε για ψύχωση το κακό θα έχανε τη δύναμη του δηλαδή πιο το νόημα να με δειρουν άμα δεν παθαίνω τίποτα κι έτσι χάνει δύναμη το κακό αλλά αυτοί που κάνουν κουμάντο τον κόσμο δε θέλουν αυτό

[maria4]

Ορισμενα πραγματα θελουν αποδοχη για να προχωρησεις

[elisabet]

ευχαριστω πολυ elisabet και maria4 για τις απαντησεις
μου το εχουν ξαναπει κι αλλα παιδια εδω πως πρεπει να κοιταω και να πιστευω κατι που θα με εκανε πιο ευτυχισμενη, πιο λειτουργικη κλπ
κι ερχομαι και ρωταω (σας εχω σπασει τα νευρα το ξερω) κι αν η αληθεια πρεπει να μας κανει λιγοτερο ευτυχισμενους?κι αμα η αληθεια δεν ειναι κατι χαρουμενο αλλα κατι κακο? τοτε πρεπει να πουμε αα εμενα δε μου αρεσει η αληθεια, προτιμω να ζω στο ροζ συννεφακι μου?
εκει μπερδευομαι..
αυτο δε με αφηνει να χαρω

Δεν μας έχεις σπάσει τα νεύρα! για αυτό υπάρχει το φόρουμ

Κοίτα μπου όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι στην ζωή μας με αλήθειες που δεν μας αρέσουν, που μας κάνουν δυστυχείς και μας φέρνουν πόνο. Δεν λέω σε καμιά περίπτωση να κλείνουμε τα μάτια και να ζούμε στο συννεφάκι μας.
Μερικές φορές όμως πρέπει να εστιάζουμε λίγο πιο κει. Όταν είναι κάτι που μας απασχολεί και μας κάνει την ζωή τόσο δύσκολη όσο εσένα το θέμα με τις παρακολουθήσεις, τότε ναι πιστεύω πως είναι καλύτερα να προσπαθήσεις να εστιάσεις αλλού, όχι στο αν γίνονται ή όχι οι παρακολουθήσεις αλλά στο τι σου προσφέρει τελικά το να το ξέρεις. Όσο μπαίνεις στο τρυπάκι να προσπαθείς συνεχώς να βρεις αποδείξεις οτι όντως σε παρακολουθούν, να κοιτάς δεξιά κι αριστερά αν σε ακολουθεί κάποιος κτλ, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τροφοδοτείς αυτές τις σκέψεις και να σου ρουφάνε τελικά όλη την ενέργεια. Τι νόημα έχει;

Όταν ο πρωην μου του είχε κολλήσει πως τον απατάω και γενικά του κάνω διάφορα, ο ψυχολόγος κι ο ψυχίατρος τότε που είχα απευθυνθεί για βοήθεια μου είπαν να σταματήσω να προσπαθώ να του αποδείξω πως δεν ισχύουν αυτά που λέει. Οτι έτσι του έκανα κακό γιατί τροφοδοτούσα αυτές τις σκέψεις. Και είχαν δίκιο γιατί το προσπάθησα πραγματικά πολύ να του αποδείξω πως δεν είναι έτσι, όμως δεν τα κατάφερνα με τίποτα και οι σκέψεις του γινόταν όλο και πιο επίμονες και έντονες.

Έτσι κι εσύ , προσπαθείς τόσο καιρό να σιγουρευτείς για το τι συμβαίνει χωρίς αποτέλεσμα. Μήπως λοιπόν ο δρόμος είναι η αποδοχή; Το να μπορέσεις να πεις "δεν με νοιάζει τι συμβαίνει! εγώ θα ζήσω όσο μπορώ καλύτερα κι ας είμαι και στο συννεφάκι μου!"
Στην τελική όλοι στα συννεφάκια μας ζούμε μπου, όλοι έχουμε μια πραγματικότητα στο μυαλό μας που δεν είναι απόλυτα ίδια με κανενός άλλου. Ο καθένας μας την δική του αλήθεια έχει.

[ioannis2]

Άμα έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι πάει χάλια με για τις διαπροσωπικές μου σχέσεις πολύ σπάνια πέφτω έξω.

Το ζήτημα είναι να είσαι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα, στα πρότυπα δλδ που αυτοι έχουν υπόψη τους, αλλιώς και χρυσάφι να έχεις μέσα σου δεν σε αναγνωρίζουν, δεν σε παραδέχονται με τίποτα. Απλά κάνεις ποικιλοτρόπως απέλπιδες προσπάθειες κι αυτοί συνεχίζουν να σε υποτιμούν.