H ψυχολογία των Μνημονίων στην Ελλάδα και τον κόσμο.

[serios]

Όσοι δεν ζήσατε πολεμο και κατοχή δεν ξέρετε τι σας γίνεται σταματήστε να μιλάτε .

Να αναστησουμε τους προγονους μας να δουμε τι εχουν να πουν...
Η μηπως πρεπει να ζησουμε πολεμο η διδακτορια για να εχουμε αποψη για τις συνεπειες τους;;

Το θεμα παρολο που ξεφυγαμε εχει να κανει με το τωρα, το ζουμε καθημερινα. Γι'αυτο εχει κανεις αποψη στα συγκεκριμενα ερωτηματα;;

[serios]

Εκκλησία δεν είναι ένας αρχιεπίσκοπος, Εκκλησία είναι και ο Λαός... και όταν ο λαός αποφασίσει να ξαναβρεί την χαμένη του ταυτότητα, και να μην ψηφίζει άθεους και αντίχριστους, τότε θα έχει και τούς εκκλησιαστικούς ηγέτες που αξίζουν...

Εστάλη από Redmi Note 4 στο E-Psychology.gr Mobile App

Δεν το γνωριζα οτι η αξια των εκπροσωπων της εκκλησιας επηρεαζεται απο την εκαστοτε κυβερνηση.
Νομιζω εχει τους ανεξαρτητους μηχανισμους της για να διαχειριζεται τα θεματα της

[petougakos]

Δεν το γνωριζα οτι η αξια των εκπροσωπων της εκκλησιας επηρεαζεται απο την εκαστοτε κυβερνηση.
Νομιζω εχει τους ανεξαρτητους μηχανισμους της για να διαχειριζεται τα θεματα της

Οι Άγιοι μας έχουν τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε..

Αν ποτέ δεις κάποιον ανάξιο και πονηρό βασιλέα, ή άρχοντα, ή επίσκοπο, μην απορήσης, μήτε να κατηγορήσης τήν πρόνοια του Θεού....

Αλλά μάλλον μάθε απ' αυτό, και πίστευε ότι παραδιδόμεθα σε τέτοιους τυράννους, εξ αιτίας των ανομιών μας, κι όμως πάλι δεν αφήνουμε τα κακά μας έργα...

~ Αγίου Αναστασίου του Σιναΐτου

Εστάλη από Redmi Note 4 στο E-Psychology.gr Mobile App

[elis]

Τουσ παππουδεσ σασ ρωτηστε κ γνωριστε τοσο απλο ειναι ιστοριεσ που τοσο δε σασ αρεσουν

[nikos2]

Δεν το γνωριζα οτι η αξια των εκπροσωπων της εκκλησιας επηρεαζεται απο την εκαστοτε κυβερνηση.
Νομιζω εχει τους ανεξαρτητους μηχανισμους της για να διαχειριζεται τα θεματα της

στην ελλαδα ετσι γινεται, απο την βυζαντινη περιοδο για πολιτικους λογους. η ηγεσια ειχε το πανω χερι και ηλεγχε την εκκλησια.
επι διδακτοριας παπαδοπουλου απο τα πρωτα πραγματα που εκανε ηταν να αλλαξει τον αρχιεπισκοπο.
αντιθετα πχ στην ιταλια η εκκλησια επι 1000 τουλαχιστον χρονια ειναι ανεξαρτητη και ουσιαστικα αυτη ελεγχει την πολιτεια

[elisabet]

Διάβαζα κάπου μια ανάλυση (δεν θυμάμαι δυστυχώς το άρθρο να το παραθέσω) όπου εξηγούσε με στοιχεία και αριθμούς μια "αντίφαση".

Ενώ είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτό που ζούμε είναι ένα είδος οικονομικού πολέμου παρατηρείται μεγάλη αύξηση στις ψυχικές παθήσεις, κάτι που δεν παρατηρείται σε έναν κοινό πόλεμο.
Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγε και με το οποίο συμφωνώ, είναι οτι σε έναν κοινό πόλεμο, ο εχθρός είναι απτός και εξωτερικός. Η όποια αποτυχία, κακουχία, δυσκολία αποδίδεται σε αυτόν και μόνο. Οι άνθρωποι που πέθαιναν στην χώρα μας κατά την διάρκεια του πολέμου από πείνα, δεν είχαν κατηγορήσει τον εαυτό τους για αυτό.

Σ αυτόν τον οικονομικό πόλεμο που ζούμε ο εχθρός δεν είναι συγκεκριμένος και έτσι η όποια αποτυχία μας βιώνεται ως προσωπική. Το ότι είμαι άνεργος πχ βιώνεται ως μια προσωπική μου αποτυχία ή έλλειψη παρόλο που τα ποσοστά της ανεργίας έχουν φτάσει στον Θεό. Η άποψη που επικρατεί είναι ότι αν προσπαθήσεις αρκετά, αν είσαι αρκετά άξιος θα βρεις δουλειά παρόλη την κρίση. Ή οτι η κρίση δίνει και ευκαιρίες. Και η άποψη αυτή διαχέεται από το ίδιο το σύστημα, παραδείγματα ανθρώπων που "πέτυχαν" μέσα στην κρίση προβάλλονται συνεχώς παραβλέποντας εντελώς πως μέσα στα ποσοστά της ανεργίας προφανώς υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι και άνθρωποι που προσπάθησαν ή προσπαθούν κι απλά δεν τα κατάφεραν όχι γιατί δεν είναι αρκετά καλοί, αλλά γιατί απλά δεν υπάρχουν δουλειές για όλους. Έτσι το πρόβλημα της ανεργίας πχ που είναι ένα από τα βασικότερα αποτελέσματα της κρίσης, αντιμετωπίζεται στην ουσία σαν προσωπικό πρόβλημα του ατόμου. Ο καθένας μας βρισκόμενος σε αυτή την θέση το βιώνει ως μια προσωπική του αποτυχία. Το γεγονός ότι ένας πατέρας ή μια μητέρα που μέχρι πριν την κρίση μπορούσαν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με μια σχετική άνεση, μπορεί να βρίσκονται σήμερα να χρωστάνε σε ΔΕΗ, εφορία, να κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους και ο, τι άλλο, βιώνεται από τους ίδιους και από μέρος της κοινωνίας ως προσωπική τους αποτυχία και λιγότερο ως το αποτέλεσμα του πολέμου που ζούμε.

Για όποιους έχουν ασχοληθεί ή ασχολούνται με κινήματα υποστήριξης, συσσίτια κτλ αυτό είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανές. Άνθρωποι που στην κυριολεξία πεινάνε, ντρέπονται να έρθουν και να πάρουν ένα πιάτο φαγητό. ¨Ανθρωποι ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια όταν κινδυνεύουν να τους κόψουν το ρεύμα ή να τους πάρουν το σπίτι. Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κίνημα κατά των πλειστηριασμών πχ είναι οτι πολλοί καθυστερούν να απευθυνθούν σε αυτούς για βοήθεια γιατί απλά ντρέπονται! Και ντρέπονται ακριβώς γιατί βιώνουν το πρόβλημα τους ως προσωπική τους αποτυχία.

Προσωπικά θεωρώ οτι το μεγαλύτερο πρόβλημα με την κατάσταση που ζούμε είναι ακριβώς αυτό. Οτι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον "εχθρό" και στην ουσία τον εσωτερικοποιούμε. Και εκεί πιστεύω πως βρίσκεται και η λύση.

[serios]

Συμφωνώ elisabet οτι χρησιμοποιούνται διάφορα μέσα χειραγώγησης στους πολίτες και υπάρχει μια μαζική ψυχολογία και αντίδραση νομίζω που μας κάνει προβλέψιμους. Άλλωστε ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Αυτές οι πολιτικές δοκιμάστικαν παλιότερα σε λατινική αμερική με την βοήθεια και διδακτορικών καθεστώτων, σε ανατολικά κράτη μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού και στην Ασία.
Πολύ σωστά νομίζω όλα αυτα για το πως νιώθει ένα άτομο που έχει χάσει την αγοραστική του δύναμη και έχει φορτωθεί με τεράστιους φόρους και περικοπές.

[elis]

Ξερουν πωσ μεγαλωσατε κ σασ κανουν οτι θελουν

[savatage]

Διάβαζα κάπου μια ανάλυση (δεν θυμάμαι δυστυχώς το άρθρο να το παραθέσω) όπου εξηγούσε με στοιχεία και αριθμούς μια "αντίφαση".

Ενώ είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτό που ζούμε είναι ένα είδος οικονομικού πολέμου παρατηρείται μεγάλη αύξηση στις ψυχικές παθήσεις, κάτι που δεν παρατηρείται σε έναν κοινό πόλεμο.
Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγε και με το οποίο συμφωνώ, είναι οτι σε έναν κοινό πόλεμο, ο εχθρός είναι απτός και εξωτερικός. Η όποια αποτυχία, κακουχία, δυσκολία αποδίδεται σε αυτόν και μόνο. Οι άνθρωποι που πέθαιναν στην χώρα μας κατά την διάρκεια του πολέμου από πείνα, δεν είχαν κατηγορήσει τον εαυτό τους για αυτό.

Σ αυτόν τον οικονομικό πόλεμο που ζούμε ο εχθρός δεν είναι συγκεκριμένος και έτσι η όποια αποτυχία μας βιώνεται ως προσωπική. Το ότι είμαι άνεργος πχ βιώνεται ως μια προσωπική μου αποτυχία ή έλλειψη παρόλο που τα ποσοστά της ανεργίας έχουν φτάσει στον Θεό. Η άποψη που επικρατεί είναι ότι αν προσπαθήσεις αρκετά, αν είσαι αρκετά άξιος θα βρεις δουλειά παρόλη την κρίση. Ή οτι η κρίση δίνει και ευκαιρίες. Και η άποψη αυτή διαχέεται από το ίδιο το σύστημα, παραδείγματα ανθρώπων που "πέτυχαν" μέσα στην κρίση προβάλλονται συνεχώς παραβλέποντας εντελώς πως μέσα στα ποσοστά της ανεργίας προφανώς υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι και άνθρωποι που προσπάθησαν ή προσπαθούν κι απλά δεν τα κατάφεραν όχι γιατί δεν είναι αρκετά καλοί, αλλά γιατί απλά δεν υπάρχουν δουλειές για όλους. Έτσι το πρόβλημα της ανεργίας πχ που είναι ένα από τα βασικότερα αποτελέσματα της κρίσης, αντιμετωπίζεται στην ουσία σαν προσωπικό πρόβλημα του ατόμου. Ο καθένας μας βρισκόμενος σε αυτή την θέση το βιώνει ως μια προσωπική του αποτυχία. Το γεγονός ότι ένας πατέρας ή μια μητέρα που μέχρι πριν την κρίση μπορούσαν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με μια σχετική άνεση, μπορεί να βρίσκονται σήμερα να χρωστάνε σε ΔΕΗ, εφορία, να κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους και ο, τι άλλο, βιώνεται από τους ίδιους και από μέρος της κοινωνίας ως προσωπική τους αποτυχία και λιγότερο ως το αποτέλεσμα του πολέμου που ζούμε.

Για όποιους έχουν ασχοληθεί ή ασχολούνται με κινήματα υποστήριξης, συσσίτια κτλ αυτό είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανές. Άνθρωποι που στην κυριολεξία πεινάνε, ντρέπονται να έρθουν και να πάρουν ένα πιάτο φαγητό. ¨Ανθρωποι ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια όταν κινδυνεύουν να τους κόψουν το ρεύμα ή να τους πάρουν το σπίτι. Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κίνημα κατά των πλειστηριασμών πχ είναι οτι πολλοί καθυστερούν να απευθυνθούν σε αυτούς για βοήθεια γιατί απλά ντρέπονται! Και ντρέπονται ακριβώς γιατί βιώνουν το πρόβλημα τους ως προσωπική τους αποτυχία.

Προσωπικά θεωρώ οτι το μεγαλύτερο πρόβλημα με την κατάσταση που ζούμε είναι ακριβώς αυτό. Οτι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον "εχθρό" και στην ουσία τον εσωτερικοποιούμε. Και εκεί πιστεύω πως βρίσκεται και η λύση.

Θεικη υπερτατη τιτανοτεραστια δημοσιευση.
Υποκλινομαι. Τα ειπες ολα.

[elis]

Σιγα τα λαχανα ξερουν πωσ μεγαλωσατε κ σασ πανε οπου θελουν αυτα που πιστευεται ειναι για ελλαδα για αμερικη πιστευουν αλλα οποτε δειτε τι πιστευουν κι εξω κ διαλεξτε

[elisabet]

Θεικη υπερτατη τιτανοτεραστια δημοσιευση.
Υποκλινομαι. Τα ειπες ολα.

Σ ευχαριστώ σαβ
Η αλήθεια είναι πως είναι κάτι που με έχει απασχολήσει πολύ πρώτον γιατί έχω πολλούς γύρω μου που είναι άνεργοι λόγω κρίσης και που καθόλου ανάξιους δεν τους θεωρώ και δεύτερον και σε προσωπικό επίπεδο μιας και τα τελευταία χρόνια έχω δει, όπως όλοι μας λίγο πολύ, το εισόδημα μου να πέφτει κατακόρυφα.
Κι αν και δεν ήμουν ποτέ μαθημένη με πολλά λεφτά και λούσα, χεσμένα τα έχω, ομολογώ πως έχουν υπάρξει στιγμές που το έχω βιώσει και εγώ η ίδια ως προσωπική μου ήττα όλο αυτό, ως μια ανεπάρκεια ή ανημποριά δικιά μου.