Οριακή μου αγάπη Vol. 2

[aeolus74]

https://www.youtube.com/watch?v=T239TKRxdoI

[aeolus74]

Προσωπικά έκανα 2+ Χρόνια όχι να τη ξεχάσω, αλλά να συνέλθω, να βρω εγώ τον εαυτό μου.

Όχιιιιι μην μου λες τέτοια........χαχαχα

[aeolus74]

η ριζα της οριακοτητας είναι η απόρριψη.

εγώ θα πρόσθετα και την αίσθηση κενότητας-αποδιοργανωμένη αίσθηση ταυτότητας ως επίσης πολύ σημαντικό

[aeolus74]

δείτε το παραπάνω βίντεο. Μιλάει για την σχέση της οριακής με την ναρκισσιστική και κυρίως για τον τύπο του ευάλωτου ναρκισσισμού (υπάρχου 4 τύποι)

[GeorgeGr1]

Όχιιιιι μην μου λες τέτοια........χαχαχα

Ρε με έφαγαν οι τύψεις λέμε. Μόνο όταν κατάλαβα το γιατί ησύχασα, πολύ διάβασμα, ούτε πανελλήνιες να έδινα. Κάπου μέσα σε όλα διάβασα ότι έλκουν τους τάδε και τους τάδε και για ποτέ άρχισα να επικεντονομαι πιο πολύ σε έμενα παρά σ αυτή ούτε που το κατάλαβα. Νοιώθω ότι επιβίωσα, δεν τους λένε τυχαία survivors.
Τέλος καλό όλα καλά, να σου πω την αλήθεια δεν θα επέλεγα να μην είχε γίνει, καλή εμπειρία ήταν, κερδισμένος νοιώθω κατά πολύ.
Γενικώς πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου δυνατό χαρακτήρα, εκεί που κλαταραν οι άλλοι αναλάμβανα εγώ ένα πράγμα, παντα βοηθουσα και παντα ειχα αισιοδοξια (ευτυχώς τα έχω ακομη). Εκει λοιπον ζοριστηκα αρκετα αν και ποτε δεν τα εχασα, και ξερω οτι αρκετοι ανθρωποι θα μπορουσαν να ειχαν καταστραφει αν την ερωτευονταν, όπως και είχαν καταστραφεί στο παρελθόν κατά τα λεγόμενα της.
Πλέον απλώς μου αρέσει η ψυχολογία του ανθρώπου, (ανέκαθεν μ άρεσε άλλο που δεν ειχα ασχοληθει) και μ αρέσει να μιλαμε εδω, αλλα... μια λεπτομερεια επειδη δεν ειμαστε ειδικοί και καλά κάνει και το επισημαίνει και η remedy, δεν παίρνω τοις μετρητοίς κανενός τα λεγόμενα ούτε και τα δικά μου. Συζήτηση, γνώμες, εμπειριες, καμία διαφωνία που κ που, αυτό. Ούτε οι επαγγελματίες ψυχολόγοι δεν μπορούν να πουν κάτι με 100% σιγουριά, πόσο μάλλον εμείς.

[GeorgeGr1]

εγώ θα πρόσθετα και την αίσθηση κενότητας-αποδιοργανωμένη αίσθηση ταυτότητας ως επίσης πολύ σημαντικό

Καλά η κενότητα μαζί με την απόρριψη έχει να κάνει με την διαταραχή και έχει ρίζες σε παιδική ηλικία.
Η απόρριψη μόνο λόγω κάποιου προβλήματος σε οδηγεί να φερθεις έτσι που θυμίζει συμπεριφορά διαταραγμένου οριακου, αλλά στην ουσία είναι μέρα με τη νύχτα και έτσι κάποιοι ταυτίζουν με ευκολία και λανθασμενα κάποια εμπειρία τους με την οριακή διαταραχή.
Πχ ένας άντρας ας πούμε υγιής ψυχολογικά, έχει στυτική δυσλειτουργία η αρκετα μικρό πεος και έχει βιώσει σαν ολοκληρωμένος ενήλικας κάποιες απορρίψεις λόγω αυτού. Σε οποία σχέση κάνει και ειδικά αν γουστάρει την κοπέλα πολύ δεν θα μπορεί να αφεθεί φοβούμενος την απόρριψη. Η εικόνα που θα δείχνει στην κοπέλα θα είναι ενός που την γουστάρει τρέλα την μια και που θα είναι λίγο απόμακρος την άλλη, επειδή ακριβώς φοβαται την απόρριψη που έχει ζήσει. Η ψυχολογία του θα είναι χάλια, πιθανώς να επιδιώξει να απομακρυνθεί αυτός πρώτος και γενικώς θα δημιουργηθεί μια κατάσταση που θα θυμίζει οριακή διαταραχή αλλά δεν είναι.

Μια κοπέλα με ψυχαναγκασμους που κι αυτή θα έχει βιώσει απόρριψη σε σχέσεις λόγω αυτων, αν ερωτευθεί θα βγάλει συμπεριφορές που θυμίζουν οριακου, αλλά δεν θα είναι. Ο τυπάκος λοιπόν αν διαβάσει στα γρήγορα τα συμπτώματα της οριακής διαταραχής, αααα θα πει και η δική μου οριακή ήταν.

Η οριακή σαν διαταραχή είναι κάτι άλλο, πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο δύσκολο. Αν σε κάποιον με οριακή, του γινείς εμμονή θα ασχοληθεί μαζί σου μέχρι τελικής πτώσης, εκεί αν εχεις αδυναμιες και ανασφαλειες θα τις εντοπισουν και θα το πω στα ισια την γαμησες.

[aeolus74]

Ρε με έφαγαν οι τύψεις λέμε. Μόνο όταν κατάλαβα το γιατί ησύχασα, πολύ διάβασμα, ούτε πανελλήνιες να έδινα. Κάπου μέσα σε όλα διάβασα ότι έλκουν τους τάδε και τους τάδε και για ποτέ άρχισα να επικεντονομαι πιο πολύ σε έμενα παρά σ αυτή ούτε που το κατάλαβα. Νοιώθω ότι επιβίωσα, δεν τους λένε τυχαία survivors.
Τέλος καλό όλα καλά, να σου πω την αλήθεια δεν θα επέλεγα να μην είχε γίνει, καλή εμπειρία ήταν, κερδισμένος νοιώθω κατά πολύ.
Γενικώς πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου δυνατό χαρακτήρα, εκεί που κλαταραν οι άλλοι αναλάμβανα εγώ ένα πράγμα, παντα βοηθουσα και παντα ειχα αισιοδοξια (ευτυχώς τα έχω ακομη). Εκει λοιπον ζοριστηκα αρκετα αν και ποτε δεν τα εχασα, και ξερω οτι αρκετοι ανθρωποι θα μπορουσαν να ειχαν καταστραφει αν την ερωτευονταν, όπως και είχαν καταστραφεί στο παρελθόν κατά τα λεγόμενα της.
Πλέον απλώς μου αρέσει η ψυχολογία του ανθρώπου, (ανέκαθεν μ άρεσε άλλο που δεν ειχα ασχοληθει) και μ αρέσει να μιλαμε εδω, αλλα... μια λεπτομερεια επειδη δεν ειμαστε ειδικοί και καλά κάνει και το επισημαίνει και η remedy, δεν παίρνω τοις μετρητοίς κανενός τα λεγόμενα ούτε και τα δικά μου. Συζήτηση, γνώμες, εμπειριες, καμία διαφωνία που κ που, αυτό. Ούτε οι επαγγελματίες ψυχολόγοι δεν μπορούν να πουν κάτι με 100% σιγουριά, πόσο μάλλον εμείς.

Εγώ πάλι δεν έχω τύψεις. Δεν πίστεψα ποτέ (παρόλο που προσπάθησε πολύ) ότι η σχέση αυτή δεν προχώρησε λόγο δικών μου αδυναμιών, ανεπαρκειών κτλ. Συχνά της είχα αναφέρει ότι αντιλαμβάνομαι μία προσπάθεια από την πλευρά της να με κάνει να νιώσω ανεπαρκής. Δεν λέω ότι τα έκανα όλα τέλεια και σωστά αλλά σε καμία περίπτωση τα αρνητικά μου στοιχεία θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν το μέγεθος και την ένταση των αντιδράσεων. Υπήρξε βέβαια μεγάλη προσπάθεια εννοχοποίησής μου από την άλλη πλευρά, ένα συνεχές κατηγορητήριο. Αυτό θεωρώ ότι με σώζει στην παρούσα φάση γιατί δεν βασανίζομαι με ενοχές. Ούτε νιώθω λίγος, ούτε πενθώ την ιδανική σχέση που έχασα ή την ιδανική γυναίκα... Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι στα πλαίσια μία προβληματικής σχέσης με πολλές εναλλαγές, χειριστικότητα κτλ, δημιουργούνται συχνά εμμονές οι οποίες βασίζονται σε μία φοβία που έχει αναπτυχθεί. Ίσως τελικά όλη αυτή η υπόθεση να αφορά μία φοβία και όλη η μάχη που δίνεται στις περιπτώσεις αυτές να αφορά το ποιος θα κάνει το άλλον να φοβηθεί περισσότερο. Σκέψεις απλά...

[elisabet]

Σε εμένα απέδιδε προθέσεις, σκέψεις και συναισθήματα τα οποία δεν ήταν δικά μου. Έβγαζε συμπεράσματα από το πουθενά και ήταν σίγουρη για το τι σκέφτομαι, τι νοιώθω και τι προθέσεις έχω, χωρίς να με ρωτήσει και χωρίς να υπάρχει κανένα σοβαρό στοιχείο που να το στηρίζει. Μετά έκανε επιθέσεις πατώντας πάνω σε αυτά τα συμπεράσματα θεωρώντας τα αληθινά. πχ είμαστε στον προθάλαμο του θεάτρου περιμένοντας να μπούμε και περνάει μία γνωστή και με χαιρετάει ανταλλάσσουμε και 2-3 κουβέντες και φεύγει. Εγώ επειδή δεν θυμόμουν το όνομά της δεν την σύστησα στην δικιά μου. Εκείνη έγινε έξω φρενών και με κατηγόρησε ότι η πρόθεσή μου ήταν να μην φανεί ότι είμαστε μαζί. Όσες φορές και να της εξήγησα την πραγματικότητα δεν μπόρεσα να την πείσω. Η κατηγορία αυτή επανήλθε πολλές φορές στο μέλλον. Γενικώς...όταν άνοιγε ένα σενάριο δεν έκλεινε ποτέ

Εμένα αυτό το παιχνιδάκι με το να "μαντεύει" τι σκέφτομαι, τι νιώθω κτλ ξεκίνησε εντελώς αθώα και ακίνδυνα (πίστευα). Επειδή θεωρούσε τον εαυτό του γνώστη σε θέματα ψυχολογίας και εμένα αν κ μου άρεσε το θέμα και ήμουν και σε φάση που ψαχνόμουν γενικά με τον εαυτό μου αλλά ήμουν αρκετά ανίδεη, τον άφηνα να μου κάνει τον "ψυχολόγο". Μέγα λάθος εκ μέρους μου γιατί εκεί είναι στην ουσία που του έδωσα το θάρρος να εισβάλλει στο μέσα μου. Συζητούσαμε πχ κάτι δικό μου, μου λεγε την γνώμη του μήπως εκεί εσύ κατά βάθος ένιωθες αυτό και γιαυτό αντέδρασες έτσι κτλ κι όντως έπεφτε μέσα. Είχε πολύ διεισδυτική ματιά όταν δεν εμπλεκόταν ο ίδιος συναισθηματικά. Σε αυτό δεν είχα κανένα πρόβλημα, το θεωρούσα βοηθητικό, δεν με πείραζε να πει τις υποθέσεις του και να τις σκεφτώ για να δω αν όντως είναι έτσι. Σαφώς όμως θεωρούσα πως η τελική απόφαση ήταν δική μου. Όταν με τον καιρό η γνώμη του έπαψε να είναι απλά υπόθεση ή οπτική και την έλεγε με σιγουριά σαν να ήξερε αυτός καλύτερα από μένα τι ένιωθα ή τι σκεφτόμουν, εκεί φυσικά αντέδρασα βάζοντας του όριο. Σαν το παράδειγμα που αναφέρεις με το θέατρο, έχω πολλά παραδείγματα παρόμοια. Όπου η εξήγηση για κάτι ήταν πολύ απλή, αλλά δεν ξεκολλούσε με τίποτα από αυτό που είχε σκεφτεί κι ας μην βασιζόταν πουθενά.

Στα σενάρια αυτά υπήρχα σαφώς διότι εγώ ήμουν ο δικηγόρος των άλλων, εγώ γελάω πίσω από την πλάτη της με τους άλλους, την θάβω στους άλλους, επιλέγω τους άλλους αντί γι' αυτή, και γενικώς κάτι γίνεται μεταξύ εμένα και των άλλων και αυτή είναι στην απόξω... η πλάκα είναι ότι ουσιαστικά ήμουν ένας σπιτόγατος, είχα απομονωθεί πάρα πολύ από φίλους και γνωστούς για να μην δίνω αφορμές δλδ και να ήθελα να τα κάνω αυτά δεν θα μπορούσα γιατί συνέχεια μαζί της ήμουν (εκτός από τις φάσεις που χωρίζαμε για κάποιες μέρες)

Εδώ ακριβώς τα ίδια. Εγώ ήμουν η αρχηγός στην παρέα των άλλων και μαζί τον κοροιδεύμε, τον θάβαμε, μετέφερα σε αυτούς ο, τι γινόταν μεταξύ μας και γελούσαμε κτλ κτλ Το πιο κουλό στην δική μου περίπτωση είναι οτι αυτούς τους άλλους, ούτε καν τους ήξερα. Ήταν κάτι άγνωστοι που έγραφαν κάπου σε ένα φόρουμ και δεν είχα καμία απολύτως σχέση μαζί τους. Παρόλα αυτά είχε κολλήσει στο μυαλό του αυτά τα άγνωστα πρόσωπα με μένα και την παρέα μου και θεωρούσε πως είμαστε εμείς και γράφουμε εκεί για να τον τρελάνουμε. Πχ το τελευταίο τηλεφώνημα που μου έκανε ήταν ξημερώματα γιατί είχε δει στο φόρουμ πως εκείνος που υποτίθεται ήταν γκόμενος μου ήταν στην τάδε πόλη και άρα ήμουν κι εγώ μαζί του και με πήρε για να το επιβεβαιώσει. Φυσικά ήμουν σπίτι μου και κοιμόμουν.

Και εννοείται πως και στην δική μου περίπτωση, ακόμα κι αν ήθελα να τα κάνω όλα αυτά, δεν είχα χρόνο γιατί ήμουν όλη την ώρα μαζί του! Κάπως έτσι προέκυψε το καινούργιο σενάριο ότι είμαι κάτι σαν υπεράνθρωπος και δεν κοιμάμαι ποτέ (δεν του βγαίνανε αλλιώς οι ώρες)

[aeolus74]

Ρε με έφαγαν οι τύψεις λέμε. Μόνο όταν κατάλαβα το γιατί ησύχασα,

Τι είναι αυτό που κατάλαβες?

[aeolus74]

Εμένα αυτό το παιχνιδάκι με το να "μαντεύει" τι σκέφτομαι, τι νιώθω κτλ ξεκίνησε εντελώς αθώα και ακίνδυνα (πίστευα). Επειδή θεωρούσε τον εαυτό του γνώστη σε θέματα ψυχολογίας και εμένα αν κ μου άρεσε το θέμα και ήμουν και σε φάση που ψαχνόμουν γενικά με τον εαυτό μου αλλά ήμουν αρκετά ανίδεη, τον άφηνα να μου κάνει τον "ψυχολόγο". Μέγα λάθος εκ μέρους μου γιατί εκεί είναι στην ουσία που του έδωσα το θάρρος να εισβάλλει στο μέσα μου. Συζητούσαμε πχ κάτι δικό μου, μου λεγε την γνώμη του μήπως εκεί εσύ κατά βάθος ένιωθες αυτό και γιαυτό αντέδρασες έτσι κτλ κι όντως έπεφτε μέσα. Είχε πολύ διεισδυτική ματιά όταν δεν εμπλεκόταν ο ίδιος συναισθηματικά. Σε αυτό δεν είχα κανένα πρόβλημα, το θεωρούσα βοηθητικό, δεν με πείραζε να πει τις υποθέσεις του και να τις σκεφτώ για να δω αν όντως είναι έτσι. Σαφώς όμως θεωρούσα πως η τελική απόφαση ήταν δική μου. Όταν με τον καιρό η γνώμη του έπαψε να είναι απλά υπόθεση ή οπτική και την έλεγε με σιγουριά σαν να ήξερε αυτός καλύτερα από μένα τι ένιωθα ή τι σκεφτόμουν, εκεί φυσικά αντέδρασα βάζοντας του όριο. Σαν το παράδειγμα που αναφέρεις με το θέατρο, έχω πολλά παραδείγματα παρόμοια. Όπου η εξήγηση για κάτι ήταν πολύ απλή, αλλά δεν ξεκολλούσε με τίποτα από αυτό που είχε σκεφτεί κι ας μην βασιζόταν πουθενά.

Αυτό που ξέρω είναι ότι πολλοί επιλέγουν τον τομέα της ψυχολογίας ή ακόμα και του κοινωνικού λειτουργού ή ακόμα μπαίνουν στο ρόλο του ψυχολόγου για να αποκτήσουν ισχύ απέναντι στους άλλους μέσω του ρόλου τους. Πρόκειται για μία ναρκισσιστική ανάγκη. Η σχέση μεταξύ του θεραπευτή και του θεραπευόμενου δεν είναι ισότιμη αλλά άνιση και κυρίως σε προσεγγίσεις όπως η ψυχανάλυση - ψυχοδυναμική. Ο ειδικός είναι ο ειδήμων, ο μέντορας, ο καθοδηγητής, αυτός που ξέρει, που κάνει ερμηνείες. Άσχετα με αυτό που πιστεύεις εσύ και αυτό που λες, αυτός ξέρει καλύτερα από εσένα ποια είναι τα βαθύτερα κίνητρά σου, οι πραγματικές σου προθέσεις, και οι ανάγκες σου. Μέσα από αυτή την ιστορία το άτομο νοιώθει πιο πάνω από τους άλλους, αλλά και ότι έχει το έλεγχο. Επίσης μπορεί μέσα από αυτό να καλύπτει την ανάγκη του για θαυμασμό...

[elisabet]

Αυτό που ξέρω είναι ότι πολλοί επιλέγουν τον τομέα της ψυχολογίας ή ακόμα και του κοινωνικού λειτουργού ή ακόμα μπαίνουν στο ρόλο του ψυχολόγου για να αποκτήσουν ισχύ απέναντι στους άλλους μέσω του ρόλου τους. Πρόκειται για μία ναρκισσιστική ανάγκη. Η σχέση μεταξύ του θεραπευτή και του θεραπευόμενου δεν είναι ισότιμη αλλά άνιση και κυρίως σε προσεγγίσεις όπως η ψυχανάλυση - ψυχοδυναμική. Ο ειδικός είναι ο ειδήμων, ο μέντορας, ο καθοδηγητής, αυτός που ξέρει, που κάνει ερμηνείες. Άσχετα με αυτό που πιστεύεις εσύ και αυτό που λες, αυτός ξέρει καλύτερα από εσένα ποια είναι τα βαθύτερα κίνητρά σου, οι πραγματικές σου προθέσεις, και οι ανάγκες σου. Μέσα από αυτή την ιστορία το άτομο νοιώθει πιο πάνω από τους άλλους, αλλά και ότι έχει το έλεγχο. Επίσης μπορεί μέσα από αυτό να καλύπτει την ανάγκη του για θαυμασμό...

Φυσικά και όταν μιλάμε για ειδικό, αυτός ξέρει καλύτερα από σένα τα βαθύτερα κίνητρα σου κτλ. Ο ειδικός δεν εμπλέκεται μαζί σου συναισθηματικά όμως οπότε αυτόν τον ρόλο δεν θα μπορούσε να τον παίξει σε καμιά περίπτωση ο/η σύντροφος ακόμα κι αν είναι ψυχολόγος και έχει τις γνώσεις για να το κάνει.
Ναι νομίζω ότι ο συγκεκριμένος είχε απόλυτη ανάγκη να νιώθει πως έχει τον έλεγχο και ανάγκη θαυμασμού επίσης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι σε κάποια φάση που σαχλαμαρίζαμε μου είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού "παραδίνεσαι;" και εγώ απάντησα αυθόρμητα "όχι!" παίρνοντας το στην πλάκα. Αργότερα το ερώτημα επανήλθε κάμποσες φορές όπου εγώ απαντούσα πάλι το ίδιο και πολύ αργότερα κατάλαβα επειδή μου το είπε μόνος του, ότι αυτό δεν το έλεγε για πλάκα, περίμενε όντως μια καταφατική απάντηση από μένα.

Γενικά βέβαια με το θέμα πλάκα και αστεία, πειράγματα κτλ, κατάλαβα ότι τίποτα δεν έπαιρνε έτσι. Οποιαδήποτε κουβέντα λεγόταν ακόμα και ως αστείο στην χρέωνε κάποια στιγμή πιο μετά.

[GeorgeGr1]

Εγώ πάλι δεν έχω τύψεις. Δεν πίστεψα ποτέ (παρόλο που προσπάθησε πολύ) ότι η σχέση αυτή δεν προχώρησε λόγο δικών μου αδυναμιών, ανεπαρκειών κτλ. Συχνά της είχα αναφέρει ότι αντιλαμβάνομαι μία προσπάθεια από την πλευρά της να με κάνει να νιώσω ανεπαρκής. Δεν λέω ότι τα έκανα όλα τέλεια και σωστά αλλά σε καμία περίπτωση τα αρνητικά μου στοιχεία θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν το μέγεθος και την ένταση των αντιδράσεων. Υπήρξε βέβαια μεγάλη προσπάθεια εννοχοποίησής μου από την άλλη πλευρά, ένα συνεχές κατηγορητήριο. Αυτό θεωρώ ότι με σώζει στην παρούσα φάση γιατί δεν βασανίζομαι με ενοχές. Ούτε νιώθω λίγος, ούτε πενθώ την ιδανική σχέση που έχασα ή την ιδανική γυναίκα... Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι στα πλαίσια μία προβληματικής σχέσης με πολλές εναλλαγές, χειριστικότητα κτλ, δημιουργούνται συχνά εμμονές οι οποίες βασίζονται σε μία φοβία που έχει αναπτυχθεί. Ίσως τελικά όλη αυτή η υπόθεση να αφορά μία φοβία και όλη η μάχη που δίνεται στις περιπτώσεις αυτές να αφορά το ποιος θα κάνει το άλλον να φοβηθεί περισσότερο. Σκέψεις απλά...

Ακριβώς τα ίδια και εγώ. Όταν λέω με έφαγαν οι τύψεις δεν εννοώ ως προς τον εαυτό μου ότι χάλασα αυτή τη σχέση, την έχασα κτλ, αυτά είναι ενοχές, ούτε για αστείο δεν ένοιωσα ότι φταίω.
Απλά τύψεις ότι φταίω που έκατσα αρκετά, που έδωσα ελπίδες κτλ ενώ εξ αρχης είδα ότι κάτι δεν πάει καλά και θα λήξει.
Μου έφυγαν όταν κατάλαβα ότι δεν τους πολυκαιγεται και καρφί εάν λήξει αυτή η σχέση, αλλά να λήξει όσο γίνεται ανώδυνα για αυτούς που σημαίνει ότι το τραβάνε εις αει μεχρι να πεισουν τον εαυτο τους οτι εισαι λιγος η μεχρι να βρουν κατι άλλο που θα επικεντρωθούν εκεί.
Αρχίζεις σιγά σιγά χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι να πέρνεις ένα ρόλο κηδεμόνα, προστάτη, μπαμπά και να την βλέπεις σαν παιδί. Δεν παρατάς πχ εύκολα ένα παιδί αλλά ούτε μπορείς και να κάνεις κάτι σοβαρό με ένα παιδι, το λέω έτσι για να καταλάβεις περίπου τι είδους τύψεις σου δημιουργεί όταν λες τέλος. Λάθος βέβαια, αλλά τα συναισθήματα δεν σε ρωτάνε, θέλει δουλειά.

[aeolus74]

Οποιαδήποτε κουβέντα λεγόταν ακόμα και ως αστείο στην χρέωνε κάποια στιγμή πιο μετά.

A! Καλα!...ούτε καρφίτσα έπεφτε κάτω. Και μιλάμε για διαχρονικότητα... Αναφερόταν συχνά σε κάτι που είχα πει πριν 3 χρόνια!

Λοιπόν να αναφέρω κάποια πράγματα που έζησα και αφορούν το επικοινωνιακό κομμάτι.

Το πρώτο που το βίωσα πολύ ήταν μία παραποίηση των λεγομένων μου δλδ: Υποστήριζε ότι είπα πράγματα (Λέξεις ή φράσεις) που ήμουν σίγουρος ότι δεν είπα, και τροποποιούσε το νόημα των λεγομένων μου. Αυτό με θύμωνε πολύ γιατί όταν αναφερόταν σε συζητήσεις πρόσφατες θυμόμουν ακριβώς τι είχα πει και την διόρθωνα.

Το δεύτερο αφορά μία τάση να μπερδεύονται τα ζητήματα για τα οποία μιλάμε. Δλδ ξεκινούσε η γκρίνια για ένα ζήτημα και στην πορεία φτάναμε μα μιλάμε ταυτόχρονα για ακόμα 5 τα οποία έφερνε αυτή στην συζήτηση. Η δυνατότητα να εστιάσουμε σε 1 θέμα ήταν αδύνατη και πολλές φορές προσπάθησα γι' αυτό, να επαναφέρω την κουβέντα. Μιλάμε για μπάχαλο! Επίσης αυτό με θύμωνε πάρα πολύ, ένοιωθα τον εγκέφαλό μου έτοιμο να εκραγεί.

Αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι το κατά πόσο οι παραπάνω συμπεριφορές ήταν ασυναίσθητες ή αποτελούσαν συνειδητές τεχνικές αποπροσανατολισμού και χειρισμού.

[aeolus74]

Αρχίζεις σιγά σιγά χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι να πέρνεις ένα ρόλο κηδεμόνα, προστάτη, μπαμπά και να την βλέπεις σαν παιδί. Δεν παρατάς πχ εύκολα ένα παιδί αλλά ούτε μπορείς και να κάνεις κάτι σοβαρό με ένα παιδι, το λέω έτσι για να καταλάβεις περίπου τι είδους τύψεις σου δημιουργεί όταν λες τέλος. Λάθος βέβαια, αλλά τα συναισθήματα δεν σε ρωτάνε, θέλει δουλειά.

Εδώ αγγίζεις ευαίσθητη φλέβα. Τους ρόλους αυτούς ένοιωσα ότι μου τους έδινε αλλά δεν τους έπαιρνα. Απαιτούσα μεγαλύτερη ωριμότητα και μία σχέση ισότιμη χωρίς ρόλους. Αυτό δημιούργησε κρίση και προβλήματα. Θα προσθέσω και το ρόλο του "συζύγου" με την πολύ κλειστή έννοια, ο οποίος βέβαια ήταν ένας ρόλος που κάποια στιγμή θα έπαιρνα αλλά μου δόθηκε εξαιρετικά νωρίς.

Υπάρχει κάτι που μερικές φορές αναδύεται και με ταλαιπωρεί και σχετίζεται με αυτά που λές. Δεν ξέρω αν πρόκειται για τύψεις. Είναι ένας συνδυασμός από συναισθήματα λύπης, συμπόνιας, απώλειας, νοσταλγίας. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό πατάει στην επίγνωση του ότι δεν είχε κακές προθέσεις να μου κάνει κακό, και η αναγνώριση από την πλευρά μου ότι βασική της επιδίωξη ήταν να αγαπηθεί, και να είναι μαζί μου.

[GeorgeGr1]

Εδώ αγγίζεις ευαίσθητη φλέβα. Τους ρόλους αυτούς ένοιωσα ότι μου τους έδινε αλλά δεν τους έπαιρνα. Απαιτούσα μεγαλύτερη ωριμότητα και μία σχέση ισότιμη χωρίς ρόλους. Αυτό δημιούργησε κρίση και προβλήματα. Θα προσθέσω και το ρόλο του "συζύγου" με την πολύ κλειστή έννοια, ο οποίος βέβαια ήταν ένας ρόλος που κάποια στιγμή θα έπαιρνα αλλά μου δόθηκε εξαιρετικά νωρίς.

Υπάρχει κάτι που μερικές φορές αναδύεται και με ταλαιπωρεί και σχετίζεται με αυτά που λές. Δεν ξέρω αν πρόκειται για τύψεις. Είναι ένας συνδυασμός από συναισθήματα λύπης, συμπόνιας, απώλειας, νοσταλγίας. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό πατάει στην επίγνωση του ότι δεν είχε κακές προθέσεις να μου κάνει κακό, και η αναγνώριση από την πλευρά μου ότι βασική της επιδίωξη ήταν να αγαπηθεί, και να είναι μαζί μου.

aeolus ακριβώς τα ίδια περάσαμε και τα ίδια νοιωθουμε. Εγώ δυσκολεύτηκα μάλλον περισσότερο επειδή μέναμε κοντά, μεγάλο μείον σε τέτοια περίπτωση.
Προσωπικά δε νομίζω να έχω κάνα σοβαρό πρόβλημα διότι ξέρω ότι πάντα στη ζωή μου αναλάμβανα την ευθύνη για τα λάθη μου τα οποία τα αναγνώριζα, δεν φοβόμουν να αναλάβω ευθυνες, αλλά ούτε δέχομαι να πάρω ευθύνη για λάθη αλλου , συγχωρουσα ομως λαθη και συνήθως τα χοντρά προβλήματα προσωπικότητας χαρακτηρίζονται από το αντιθετο, είναι βασική παράμετρος. Το είδες άλλωστε από την οριακή που δεν αναλάμβανε ευθύνη και δεν παραδεχόταν λάθος ούτε για γελοία και ασήμαντα πράγματα και δεν συγχωρούσε τίποτα. Τραγελαφικες καταστασεις.