Κτητικότητα...Βοήθεια!

[dream!]

Τα συζηταω και τα ξανασυζηταω γιατι προσπαθω κι εγω να το παρω αποφαση, γιατι οπως σας ειπα οταν του λεω να χωρισουμε γινεται εξαλλος, φωναζει ουρλιαζει, κλαιει κλπ. Οπότε αφού τα χω σκεφτεί όλα, για να φύγω θα το κάνω μια μερα κρυφα, θα τα μαζεψω και θα φυγω, δεν θα κατσω να ανεχτω τις υστεριες του και να με ξαναχτυπησει..

[Lou!]

μπορεις να ψαξεις στο ιντερνετ, βαλε στο google "παθολογικη ζηλεια" να ενημερωθεις!
βρηκα 2 αρθρα. διαβασε κ μονη σου για να βγαλεις τα συμπερασματα σου μονη σου, χωρις μεσαζοντες!

http://health.in.gr/news/article.asp?lngArticleID=32297

http://www.pitsilidis.gr/magazine_gr...68&category=19

[Remedy]

Κάτι τελευταίο. Δε μπορω να του δωσω να καταλάβει οτι θα φυγω επειδη μου φερεται ασχημα. Αυτό γιατί θεωρεί απολύτως φυσιολογική τη συμπεριφορά του. Θέλω να πω ότι και να τον χωρίσω ακόμα, θα νομιζει (οπως μου το εχει πει κι ολας) ότι τον χωρισα για να βγαινω μονη, να φοραω προκλητικα ρουχα, να γνωριζω αλλους. Δεν θα καταλάβει οτι εφυγα γιατι με κακοποιουσε συναισθηματικα. Αυτο ειναι το μεγαλο ζορι μου οτι εχει προβλημα και δεν το βλεπει καν! Θελω τουλαχιστον αν το αντιληφθει κι ας χωρισουμε!

κι εσυ περιμενεις απο αυτον τον ανθρωπο που θεωρει φυσιολογικη την συμπεριφορα του και δεν εχει αντιληφθει καν οτι σε κακοποιει, να διορθωθει?

για να καταλαβω δηλαδη:
δεν φευγεις γιατι δεν θα εχει καταλαβει οτι εφυγες επειδη εφταιγε αυτος κι επειδη σε κακοποιουσε, αλλα θα νομιζει οτι εφυγες για να πας με αλλους?
μα δεν θα φυγεις για να καταλαβει κατι κοριτσι μου, για να σωσεις την ζωη σου και την αξιοπρεπεια σου θα φυγεις! δεν θα επρεπε να σε νιαζει καν τι θα καταλαβει η δεν θα καταλαβει αυτος. ενας λογος παραπανω για να φυγεις αν εισαι τοσο σιγουρη οτι ο τυπος δεν εχει καν συναισθηση του τι κανει και πως σου φερεται...

μας ειπες παραπανω οτι το ξερεις οτι το προβλημα ειναι δικο του κι οχι δικο σας.
πολυ φοβαμαι οτι οχι μονο δεν το ξερεις, αλλα πιστευεις οτι καπου φταις κι εσυ...

[Remedy]

και κατι αλλο.
λαθος τιτλο εχεις.
το προβλημα δεν ειναι η κτητικοτητα.
το προβλημα ειναι η κακοποιητικη του συμπεριφορα.
απλα πραγματα.
εισαι μια κακοποιημενη γυναικα.
το εχεις συνειδητοποιησει?

[γιώτα2]

φυγε εσυ να γλυτωσεις εσυ που πιθανον μπορεις και ασε τον να νομιζει οτι θελει.ετσι κι αλλιως μελλον δεν εχεις με τον ανθρωπο αυτο.συναισθηματικη κακοποιηση νομιζεις οτι ειναι απλο;καμια φορα σκεφτομαι αν με την σωματικη κακοποιηση τα πραγματα θα ηταν πιο ευκολα γιατι τα σημαδια θα με αφυπνουσαν να φυγω.τα σημαδια της ψυχης ομως δεν ειναι ορατα αλλα ο ψυχικος πονος και ο θυμος ειναι εξισου μεγαλος.ισως να μην μπορω να εκφρασω με λεξεις αυτο που νοιωθω.

[deleted-member141015]

dream, θα σου απαντήσω
1) σαν γυναίκα που έχει περάσει κατάσταση καρμπόν μέσα σε σχέση και
2) σαν ψυχολόγος που έχει δει πάρα πολλά ζευγάρια με ανάλογο θέμα

1) Περίπου στην ηλικία σου, ζούσα μια ίδια κατάσταση παράλογης ζήλειας και συμπεριφοράς που με περιόριζε σε κάθε κίνηση. Στην αρχή εννοείται πως θεώρησα πολύ θετικό το έντονο ενδιαφέρον, μετά τη συμβίωση όμως, η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο ανυπόφορη. Προσπάθησα πολύ να συζητήσω, να ξανασυζητήσω, να διεκδικήσω, να διαπραγματευτώ. Συναντούσα τοίχο και το θέμα είναι πως είχε 'συμμάχους' τόσο τους στενούς φίλους του (άτομα με ακριβώς ίδιες απόψεις), όσο και την επιρροή της οικογένειας. Κατά τ' άλλα, ήταν ένας χρυσός άνθρωπος, φιλότιμος, εργατικός, ευαίσθητος, πολύ δοτικός, ωραίος άντρας, καλός εραστής, με καλλιέργεια, ενδιαφέροντα, δραστηριότητες...όλα τα καλά, πράγμα που δυσκόλευε όχι μόνο εμένα αλλά και τους οικείους μου στο να με ενθαρρύνουν να φύγω. Εξάλλου, κοινωνικά ήταν άψογος. Έλεγε πόσο πολύ με αγαπούσε, όμως σήμερα πιστεύω πως δεν με γνώριζε καν, δεν με αποδεχόταν. Είχε καλά αισθήματα σαν άνθρωπος, αλλά δεν κολλάγαμε. Γιατί υπήρχε αυτή η τεράστια διαφορά στη νοοτροπία, κάτι που είναι απίστευτα σημαντικό να είναι κοινό σημείο αναφοράς σε ένα ζευγάρι. Κι έτσι το πράγμα έφτασε σε ένα σημείο παρόμοιο με την κατάσταση που περιγράφεις. Εγώ ήμουν άτομο με αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία κι εκείνος δεν είχε καθόλου βίαιες ή αυτοκαταστροφικές τάσεις. Όμως η μεταξύ μας σχέση, μας έφτασε σε ένα σημείο όπου και οι δυο χάναμε σε αυτοεκτίμηση, εγώ επηρεαζόμουν, πιεζόμουν και ταυτόχρονα ένιωθα ενοχές, κι ήμουν συνέχεια σε υπερένταση, εκείνος έφτασε σε απίστευτες βρισιές και απειλές. Όταν ένα βράδυ μετά από ουρλιαχτά και των δύο είδα να φτάνει στο σημείο να απλώνει χέρι, χώρισα την επόμενη μέρα. Κι όσο κι αν ήταν δύσκολο συναισθηματικά, τώρα τόσα χρόνια μετά ξέρω ότι ήταν η σωστότερη κίνηση. Δεν μπορούσε να καταλάβει με τίποτα ότι κάπου είχε μερίδιο ευθύνης, ότι κάπου είχε λάθος. Ναι, νόμιζε ότι χώρισα για να είμαι ελεύθερη να βγαίνω με άλλους και να ντύνομαι προκλητικά. Και ξέρεις κάτι? Δεν με ένοιαζε καθόλου, ας πίστευε ό,τι ήθελε. Το κόστος σε ψυχική υγεία που είχα μένοντας σε μια τέτοια σχέση, ήταν πολύ μεγαλύτερο. Ακόμα κι αν έπειθε όλο τον κόσμο ότι είχε δίκιο, εγώ καλά δεν ένιωθα και γι' αυτό έκανα πολύ καλά που έφυγα. Και μπορώ να σου πω ότι ναι, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν όλα αυτά τα χαρίσματα που εκείνος είχε, χωρίς την παράλογη ζήλεια. Τέλειοι άνθρωποι δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μας σέβονται και μας ανεβάζουν.

2) Στη δουλειά μου, έχω δει πάρα πολλές περιπτώσεις ζευγαριών/ατόμων με αντίστοιχα θέματα. Ναι, φυσικά και είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, ακόμα και οι απόψεις/πεποιθήσεις, είναι πράγματα που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο μιας συμβουλευτικής-ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας. Να γίνει διαχείριση, διαπραγμάτευση, αναθεώρηση. Να αναπτύξει το ζευγάρι πιο αποτελεσματικούς τρόπους επικοινωνίας και το κάθε άτομο να δει τα δικά του θέματα, να αναλάβει την ευθύνη της δικής του συμμετοχής. ΟΜΩΣ όλο αυτό απαιτεί συνεργασία. Δεν έχω συναντήσει ούτε μία περίπτωση που η θεραπευτική διαδικασία να πετύχει, αν ο ένας από τους δύο έρχεται θεωρώντας πως δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Αν το μόνο κίνητρο του συντρόφου σου για να πάτε στον ψυχολόγο είναι 'επειδή το θες εσύ' και με στόχο 'να διατηρηθεί η σχέση', είναι ένα δυσοίωνο ξεκίνημα. Αν αυτό το κίνητρο παραμείνει και μετά τις αρχικές σας συζητήσεις με τον θεραπευτή, το όποιο όφελος θα είναι προσωρινό και εύθραυστο. Εσύ ελπίζεις ότι ο ψυχολόγος θα του επισημάνει το 'λάθος' και πως εκείνος θα το αναγνωρίσει, θα το διορθώσει και θα συνεχιστεί πιο ομαλά η σχέση σας. Αν όμως ο ίδιος δεν έχει έστω και μια μικρή αμφιβολία, αν ο ίδιος νιώθει καλά με αυτά που πιστεύει, τότε το λάθος δεν είναι δικό του, αλλά είναι απλά λάθος η τωρινή σχέση, γιατί μέσα σε αυτή υποφέρετε και οι δύο.

Εγώ πάντως από την περιγραφή σου βλέπω ότι έχετε κι οι δυο εξαντληθεί και πως εσύ ζητάς μια πολύ μεγάλη αλλαγή, που αν ποτέ γίνει, θα είναι σε βάθος χρόνου. Προσωπικά, θα θεωρούσα πιο εφικτό να φύγεις και να διαχειριστείς την 'απώλεια' της σχέσης αυτής, παρά να διαχειριστείτε από κοινού τη βελτίωση της. Έτσι όπως τα λες τουλάχιστον. Οπότε, σκέψου τα, κάντε και την προσπάθεια με τη θεραπεία αν θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα και τελικά αποφάσισε με ένα μόνο κριτήριο: το πώς νιώθεις όταν είσαι μαζί του. Όχι με βάση το πόσο επώδυνο είναι το χώρια. Οι χωρισμοί είναι σχεδόν πάντα επώδυνοι, οι σχέσεις όμως δεν έχουν λόγο ύπαρξης αν υποφέρουμε περισσότερο απ' όσο απολαμβάνουμε.

[alexandros3]

Μαρίνα σε χαίρομαι μερικές φορές. Μάλλον γιατί συνδυάζεις το προσωπικό με το πιο ειδικό.
Όμως να σου πω κάτι;
Κουράστηκα διαβάζοντας το δεύτερο μέρος.
ΔΛδ τόση προσπάθεια? λολ γιατι; αφού η επόμενη είναι στην επόμενη στροφή.
Αυτό που θέλω να πω, εκτός από εκείνη τη σχέση, σαν να μου έχει αφαιρεθεί κάθε προσπάθεια για "απο κοινου" λύσεις.
Σαν τα πουκάμισα αλλαγή που έλεγε κι η arktos.
Γιατί συμβαίνει αυτό λες;
Πληγώθηκα;
Κατάθλιψη;
Δεν με νοιάζει;
Θα το εκτιμούσα αν μου απαντούσες (θα κρατήσω όσα μου κολλάνε, don't worry : ) )
Thx αν βρεις το κουραγιο να μου απαντησεις : )

[deleted-member141015]

χαχα...δεν έχεις άδικο, κι εγώ κουράστηκα να το γράψω! Μπορεί στη συγκεκριμένη περίπτωση της dream να πιστεύω ότι είναι μάλλον περιττή η 2η παράγραφος που έγραψα....αλλά δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ, σημασία έχει τι πιστεύουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι ή ίσως πόσο έτοιμοι είναι να 'αλλάξουν πουκάμισο'.

Τώρα για τις 'από κοινού' λύσεις...πιστεύω ότι 'άδειασες'. Το 'από κοινού' εμπεριέχει προσφορά, υπομονή, όχι μόνο συνεργασία. Και ναι πληγώθηκες, στενοχωρήθηκες αλλά...δεν σε νοιάζει? Δεν σε νοιάζει ή δεν αντέχεις, δεν έχεις άλλο να δώσεις, φοβάσαι πως δεν θα αποδώσει, πως δεν είναι εφικτό?

(Θα έγραφα κι άλλα, αλλά νυστάζω :) ...Βλέπεις όλη μέρα ήμουν σε μια 'από κοινού' προσπάθεια που δεν ξέρω πού θα βγάλει, αλλά το 'από κοινού' είναι από μόνο του μεγάλη ικανοποίηση...:))

[alexandros3]

lol... είναι.....;
προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν....
μάλλον έχεις δίκιο ότι άδειασα.
οκ. καλή ξεκούραση : )

[Θεοφανία]

dream, θα σου απαντήσω
1) σαν γυναίκα που έχει περάσει κατάσταση καρμπόν μέσα σε σχέση και
2) σαν ψυχολόγος που έχει δει πάρα πολλά ζευγάρια με ανάλογο θέμα

1) Περίπου στην ηλικία σου, ζούσα μια ίδια κατάσταση παράλογης ζήλειας και συμπεριφοράς που με περιόριζε σε κάθε κίνηση. Στην αρχή εννοείται πως θεώρησα πολύ θετικό το έντονο ενδιαφέρον, μετά τη συμβίωση όμως, η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο ανυπόφορη. Προσπάθησα πολύ να συζητήσω, να ξανασυζητήσω, να διεκδικήσω, να διαπραγματευτώ. Συναντούσα τοίχο και το θέμα είναι πως είχε 'συμμάχους' τόσο τους στενούς φίλους του (άτομα με ακριβώς ίδιες απόψεις), όσο και την επιρροή της οικογένειας. Κατά τ' άλλα, ήταν ένας χρυσός άνθρωπος, φιλότιμος, εργατικός, ευαίσθητος, πολύ δοτικός, ωραίος άντρας, καλός εραστής, με καλλιέργεια, ενδιαφέροντα, δραστηριότητες...όλα τα καλά, πράγμα που δυσκόλευε όχι μόνο εμένα αλλά και τους οικείους μου στο να με ενθαρρύνουν να φύγω. Εξάλλου, κοινωνικά ήταν άψογος. Έλεγε πόσο πολύ με αγαπούσε, όμως σήμερα πιστεύω πως δεν με γνώριζε καν, δεν με αποδεχόταν. Είχε καλά αισθήματα σαν άνθρωπος, αλλά δεν κολλάγαμε. Γιατί υπήρχε αυτή η τεράστια διαφορά στη νοοτροπία, κάτι που είναι απίστευτα σημαντικό να είναι κοινό σημείο αναφοράς σε ένα ζευγάρι. Κι έτσι το πράγμα έφτασε σε ένα σημείο παρόμοιο με την κατάσταση που περιγράφεις. Εγώ ήμουν άτομο με αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία κι εκείνος δεν είχε καθόλου βίαιες ή αυτοκαταστροφικές τάσεις. Όμως η μεταξύ μας σχέση, μας έφτασε σε ένα σημείο όπου και οι δυο χάναμε σε αυτοεκτίμηση, εγώ επηρεαζόμουν, πιεζόμουν και ταυτόχρονα ένιωθα ενοχές, κι ήμουν συνέχεια σε υπερένταση, εκείνος έφτασε σε απίστευτες βρισιές και απειλές. Όταν ένα βράδυ μετά από ουρλιαχτά και των δύο είδα να φτάνει στο σημείο να απλώνει χέρι, χώρισα την επόμενη μέρα. Κι όσο κι αν ήταν δύσκολο συναισθηματικά, τώρα τόσα χρόνια μετά ξέρω ότι ήταν η σωστότερη κίνηση. Δεν μπορούσε να καταλάβει με τίποτα ότι κάπου είχε μερίδιο ευθύνης, ότι κάπου είχε λάθος. Ναι, νόμιζε ότι χώρισα για να είμαι ελεύθερη να βγαίνω με άλλους και να ντύνομαι προκλητικά. Και ξέρεις κάτι? Δεν με ένοιαζε καθόλου, ας πίστευε ό,τι ήθελε. Το κόστος σε ψυχική υγεία που είχα μένοντας σε μια τέτοια σχέση, ήταν πολύ μεγαλύτερο. Ακόμα κι αν έπειθε όλο τον κόσμο ότι είχε δίκιο, εγώ καλά δεν ένιωθα και γι' αυτό έκανα πολύ καλά που έφυγα. Και μπορώ να σου πω ότι ναι, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν όλα αυτά τα χαρίσματα που εκείνος είχε, χωρίς την παράλογη ζήλεια. Τέλειοι άνθρωποι δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μας σέβονται και μας ανεβάζουν.

2) Στη δουλειά μου, έχω δει πάρα πολλές περιπτώσεις ζευγαριών/ατόμων με αντίστοιχα θέματα. Ναι, φυσικά και είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, ακόμα και οι απόψεις/πεποιθήσεις, είναι πράγματα που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο μιας συμβουλευτικής-ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας. Να γίνει διαχείριση, διαπραγμάτευση, αναθεώρηση. Να αναπτύξει το ζευγάρι πιο αποτελεσματικούς τρόπους επικοινωνίας και το κάθε άτομο να δει τα δικά του θέματα, να αναλάβει την ευθύνη της δικής του συμμετοχής. ΟΜΩΣ όλο αυτό απαιτεί συνεργασία. Δεν έχω συναντήσει ούτε μία περίπτωση που η θεραπευτική διαδικασία να πετύχει, αν ο ένας από τους δύο έρχεται θεωρώντας πως δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Αν το μόνο κίνητρο του συντρόφου σου για να πάτε στον ψυχολόγο είναι 'επειδή το θες εσύ' και με στόχο 'να διατηρηθεί η σχέση', είναι ένα δυσοίωνο ξεκίνημα. Αν αυτό το κίνητρο παραμείνει και μετά τις αρχικές σας συζητήσεις με τον θεραπευτή, το όποιο όφελος θα είναι προσωρινό και εύθραυστο. Εσύ ελπίζεις ότι ο ψυχολόγος θα του επισημάνει το 'λάθος' και πως εκείνος θα το αναγνωρίσει, θα το διορθώσει και θα συνεχιστεί πιο ομαλά η σχέση σας. Αν όμως ο ίδιος δεν έχει έστω και μια μικρή αμφιβολία, αν ο ίδιος νιώθει καλά με αυτά που πιστεύει, τότε το λάθος δεν είναι δικό του, αλλά είναι απλά λάθος η τωρινή σχέση, γιατί μέσα σε αυτή υποφέρετε και οι δύο.

Εγώ πάντως από την περιγραφή σου βλέπω ότι έχετε κι οι δυο εξαντληθεί και πως εσύ ζητάς μια πολύ μεγάλη αλλαγή, που αν ποτέ γίνει, θα είναι σε βάθος χρόνου. Προσωπικά, θα θεωρούσα πιο εφικτό να φύγεις και να διαχειριστείς την 'απώλεια' της σχέσης αυτής, παρά να διαχειριστείτε από κοινού τη βελτίωση της. Έτσι όπως τα λες τουλάχιστον. Οπότε, σκέψου τα, κάντε και την προσπάθεια με τη θεραπεία αν θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα και τελικά αποφάσισε με ένα μόνο κριτήριο: το πώς νιώθεις όταν είσαι μαζί του. Όχι με βάση το πόσο επώδυνο είναι το χώρια. Οι χωρισμοί είναι σχεδόν πάντα επώδυνοι, οι σχέσεις όμως δεν έχουν λόγο ύπαρξης αν υποφέρουμε περισσότερο απ' όσο απολαμβάνουμε.

...εννοείται φυσικά πως συμφωνώ σε κάθε λέξη...:)

να προσθέσω πως στη δική μου περίπτωση, (εχουμε χωρίσει πάνω από δέκα χρόνια), συχνά-πυκνά με παίρνει τηλ και μου πετάει διάφορες ειρωνίες μαζί με λίγη δόση "θέλω", μαζί με μπόλικο εγωισμό, "εσύ με παράτησες, δεν μας έδωσες την ευκαιρία", συν του ότι με κατηγορεί που δεν έχουμε τώρα μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Εγώ τότε θυμάμαι πως είχε κάνει το αμάξι μου απ τη λύσσα του, απαντάω ευγενικά για να μην ανοίξω κουβέντα και εύχομαι την επόμενη φορά να έχει βρει επιτέλους καμία να τον αντέξει...:Ρ

[dream!]

Πραγματικά δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ με βοηθάτε... είναι σαν να μου δίνετε την όθηση να κάνω αυτό που διστάζω να κάνω.
Προσπάθησα χθες με συζήτηση να καταλάβω εάν υπάρχει περίπτωση να το θέλει κι αυτός να πάμε σε ειδικό κ αν γνωρίζει έστω και στο ελάχιστο οτι φταίει σε κάποια πράγματα κι εκείνος μου απάντησε " να ξερεισ οτι εγω θα τα πω όλα στον ψυχολογο, ολα αυτα που εχεις κανει, π.χ. οτι στην αρχη της σχεσης εβγαινες για καφε με φιλους σου χωρις να μου λες, οτι κυκλοφορουσες με μινι φουστες κλπ και οτι αυτα ειναι που με εκαναν να ετσι.Θα του τα πω ολα και αν μετα σου πει οτι τελικα εσυ εχεις το προβλημα θα πηγαινεις σε συνδριες. Α εννοειται οτι εγω θα διαλεξω ψυχολογο, δεν θελω να ναι αντρας!"
Παιδια εκεινη την ωρα λεω παει ειναι τρελος δεν επικοινωνει καθολου. ΞΕΝΕΡΩΣΑ. Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Το εχω παρει αποφαση... Θα φυγω.. Δυστυχως δεν ειμαι τοσο δυνατη να το κανω σημερα, αυριο, αλλα μεσα σε ενα μηνα θα εχω φυγει!

[carrie]

εκείνος μου απάντησε " να ξερεισ οτι εγω θα τα πω όλα στον ψυχολογο, ολα αυτα που εχεις κανει, π.χ. οτι στην αρχη της σχεσης εβγαινες για καφε με φιλους σου χωρις να μου λες, οτι κυκλοφορουσες με μινι φουστες κλπ και οτι αυτα ειναι που με εκαναν να ετσι.Θα του τα πω ολα και αν μετα σου πει οτι τελικα εσυ εχεις το προβλημα θα πηγαινεις σε συνδριες. Α εννοειται οτι εγω θα διαλεξω ψυχολογο, δεν θελω να ναι αντρας!"
Παιδια εκεινη την ωρα λεω παει ειναι τρελος δεν επικοινωνει καθολου. ΞΕΝΕΡΩΣΑ. Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Το εχω παρει αποφαση... Θα φυγω.. Δυστυχως δεν ειμαι τοσο δυνατη να το κανω σημερα, αυριο, αλλα μεσα σε ενα μηνα θα εχω φυγει!

Πωπωωωω σοβαρα εκανες τετοια αδικηματα??????? Φοραγες μινι φουστα?????
Πηγαινες για καφε με φιλους????????????? Στο πυρ το εξωτερο!!!! Περα απο την πλακα τωρα, το λαθος σου το μεγαλο ειναι που ΔΕΝ φοραγες και μινι και ψηλοτακουνα και ξωπλατα και που ΔΕΝ εβγαινες με τους φιλους σου. Γιαυτο μετα εσκασες μεσα στη σχεση και αντιο σχεση. Ηταν μια εμπειρια κι αυτο, να ξερεις τι να αποφευγεις στο μελλον! Ευτυχως που ξενερωσες! Τωρα ανοιξες τα ματια σου και ειδες ποιος ηταν ο συντροφος σου, και για να σε προετοιμασω, εχεις να δεις κι αλλα πολυ χειροτερα που θα φτασεις σε σημειο να ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ οτι ησουν εσυ μαζι με αυτον τον ανθρωπο, γιατι τον χαρακτηρα του θα τον δειξει τωρα στον χωρισμο.. Ηδη σου εβγαλε βιαιοτητα, τι χειροτερο?? Και στο τελος θα καταλαβεις οτι μαλλον δε σε αγαπουσε οσο νομιζες, που ειπε και η μαρινα παραπανω..

[marian_m]

Είχα μια τέτοια σχέση στα 18, τωρα ειμαι 26, με καποιον μεγαλυτερο που ηταν ακριβως ετσι, βεβαια τοτε ημουν μικρη με αυτον δεν ειχαμε δεθει ιδιαιτερα και τον χωρισα πολυ ευκολα.Θυμαμαι οτικι εκεινος εκλαιγε απειλουσε οτι θα αυτοκτονησει κλπ αλλα τοτε ημουν 18 δεν τον πηρα στα σοβαρα, δε μεναμε μαζι και μαζι.Απλα τον χωρισα. Τι να κανω carrie ξερει οτι ειμαστε σε τεντωμενο σκοινι θα περιμενω να παμε σε ειδικο θα παμε μεσα στο μηνα γιατι αυτη ηταν η τελευταια μας συμφωνια. Δε μου απαντησε κανεις στην απορια μου εαν ο ψυχολογος θα του μπορεσει αμεσως να του κανει διαγνωση? Μπορει δηλ με την πρωτη συνεδρία να του ξεκαθαρίσει πως εχει προβλημα?

Φαντάζομαι ζει ακόμα ο πρώτος.
Όσο για το τι θα κάνει ο ψυχολόγος, δεν είναι εκεί το θέμα. Νομίζεις ότι αν του κάνει "διάγνωση" αμέσως και του πει πως έχει πρόβλημα, αυτός θα το δεχτεί έτσι απλά?
Αν ένιωθε ότι έχει πρόβλημα, θα ζητούσε μόνος του βοήθεια.
Θέμα ελέγχου είναι όλο και τίποτα άλλο. Κατά τη γνώμη μου, ένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν ανέχεται τέτοιες γελοίες συμπεριφορές.
Προσωπικά, αν άκουγα τέτοιες σαχλαμάρες από άντρα θα γελούσα και θα τον περιγελούσα.

[rock]

dream το θεμα εδω δεν ειναι η κτητικοτητα οπως νομιζεις.
Το ξυλο ειναι το θεμα εδω, η κτητικοτητα και η ζηλια υπαρχουν σε πολλα ζευγαρια και ειναι στοιχεια που μπορουν και αλλαζουν με τον καιρο και χωρις ψυχολογο αρκετες φορες. Ο σεβασμος στην ατομικοτητα του αλλου και στον προσωπικο του χωρο, η βια κτλ αλλαζουν πολυ πιο δυσκολα. Ειδικα ο σεβασμος προς το αλλο φυλο.

Αυτο που θα επρεπε να σε προβληματιζει ειναι το τι αποψη μπορει να εχεις για το σωστο αντρα και τη σωστη γυναικα, οταν εστιαζεις στη ζηλεια και οχι στο οτι σε χτυπησε. Αν δεν υπηρχε θεμα βιας, τοτε ισως εμπαινα στη διαδικασια να γραψω και περισσοτερα περι ζηλιας/κτητικοτητας και το πως μπορει να νιωθει αυτος απο τη μερια του πχ.

[dream!]

Μπορεί να με πείτε χαζή αλλά τα ανεχόμουνα όλα αυτά γιατί σε κάθε τέτοια περίπτωση δηλαδή για έναν καφέ, μια φούστα, τακούνια, γιαι έναν φίλο γινόταν τόσο μεγάλη φασαρία, έκλαιγε, φώναζε τσίριζε που δεν άντεχα να έρχομαι σε αντιπαράθεση, ήταν και που μείναμε μαζί, φτιάχναμε το σπίτι μας, μας βοηθούσαν οι γονείς μας που μου ήταν δύσκολο να αντιληφθώ πόσο ΜΕΓΑΛΟ ηταν το πρόβλημά του. Σκεφτόμουν μεσα μου " θα τον πάρω με το καλό και θα μου δείξει εμπιστοσύνη," "θα κάνω αυτο που θελω με τσαμπουκα και θα καταλάβει οτι δε μπορει να με κανει ετσι" κλπ. Και πραγματικακ τα δοκιμασα ολα αυτα, δηλαδη και του ελεγα τα παντα και απαντουσα σε καθε ερωτηση μπας και ηρεμησει.Μετα οταν ειδα οτι δεν πιανει το πηρα αλλιως εκανα αυτο που ηθελα με το ετσι θελω αλλα ουτε αυτο δεν επιασε. Μάλλον δεν ήθελα να δω οτι προκειται για τεραστιο προβλημα για να μην τα χαλασω ολα. Τωρα πια ξερω οτι και ο ειδικος δεν θα τον βοηθησει ευκολα... αφου δεν το θελει ο ιδιος. και δεν αντεχω πια να περιμενω.ειμαι ΣΚΑΣΜΕΝΗ!
Επρεπε να χα χωρισει απ την αρχη μεγαλη βλακεια που καθομουνα. Και το χειροτερο ειναι οτι ειχα δει παρομοια περιπτωση σε δυο φιλες μου αλλα θεωρουσα πως εγω θα μπορεσω να αλλαξω εναν τετοιο ανθρωπο.μεγα λαθος!!
πιστευω πλεον πραγματικα οτι αυτος και στην επομενη σχεση του θα ναι ετσι και στην μεθεπομενη και παντα!
και για να γελασουμε και λιγο φανταζομαι τι θα γινει αν, αφου θα εχουμε χωρισει, με συναντησει στο δρομο τυχαια και με δει με κανεναν φιλο μου η με μινι φουστα!!! Θα παθει εγκεφαλικο! χα χα
Κοιταξτε που καταντησαμε... τον κοροιδεύω για αυτα που κανει με πολυ μεγαλη ευκολια... ποιος να μου το λεγε... ειναι κριμα.να επενδυεις σε μια σχεση και εσυ και οι γονεις και κατανταει ετσι...