φταιμε εμεις ή οι αλλοι για την ασθενεια μας ?

[maus]

ισως για αυτο γιναμε ετσι οι Ελληνες επειδη δεν αντιδραμε , και επειδη για ολα φταινε οι αλλοι και ποτε εμεις!

ποιος λεει οτι δεν αντιδραμε ; συνεχεια στους δρομους ειμαστε και φωναζουμε δε το βλεπεις στις ειδησεις ;

και τι κερδιζουμε ; μονο αυτο ξερουμε να κανουμε : να φωναζουμε σαν τα γαϊδουρια.

αυτο δεν ειπες και εσυ να κανουμε για να ξεθυμανουμε. να βγουμε σε καποιον και να φωναξουμε.

οσο και να λειτουργει αυτη η ηλιθια τακτικη με εσενα , με εμενα δε λειτουργει.

εγω εχω μυαλο και κοιταζω τις λυσεις και την ομονοια. δε κοιταζω να περασω καλα επειδη εξεφρασα εχθρα σε εναν αλλο.

προτιμω να ειμαι τρυφερος παρα να δειχνω κακια.

[maus]

Και για την βροχη δεν φταις αλλα παιρνεις ομπρελα!

σωστα , σαν εμβρυο επρεπε να προβλεψω η γεννα μου να ειναι καλυτερη !!

[ΜΑΡΙΑ.Α]

ΟΙ ΨΥΧΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΕΣ!
ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΑΝ 4 ΠΑΙΔΙΑ.
1 ΑΓΟΡΙ,3 ΚΟΡΙΤΣΙΑ.
ΚΑΙ ΟΙ 3 ΑΔΕΡΦΕΣ ΑΡΡΩΣΤΗΣΑΜΕ ΜΕ ΔΙΠΟΛΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ,ΤΥΧΑΙΟ?ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!

niah!
ΜΟΥ ΛΕΣ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟ?
ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ?

[niah]

Oxi den soy λεω οτι ηταν τυχαιο.
Σου ειπα οτι δεν ειναι απαραιτητο αυτο
Στις ψυχολογικες παθησεις παιζει σημασια η κληρονομικότητα ομως αυτο δεν σημαινει οτι σε ολα τα ατομα που αντιμετωπιζουν ψυχολογικό προβλημα,αυτο οφειλεται σ αυτην
Σου ειπα οτι στην δική μου περιπτωση δεν παιζει κατι τετοιο
στην δικη σου προφανώς και υπαρχει αυτο το θεμα.

[alexandros2985]

φιλε η οικογενεια μου νιωθω οτι δε με στηριζει σε ΤΙΠΟΤΑ απολυτως!!! τοσα χρονια εχω βαλει λεφτα στην ακρη και θα μπορουσα να φυγω εξωτερικο να γλυτωσω, αλλα παρολαυτα σαπιζω ακομα Ελλαδα

μου γραψες και στο αλλο θεμα κατι παρομοιο, ισως φαινεται ευκολο για σενα, θα πρεπει ομως να καταλαβεις οτι δεν ειναι ολοι ιδιοι. οταν καποιος ειναι τελειως μονος και μεστην απαθεια, τα παντα φαινονται οτι δεν αξιζουν. βγαινεις πχ πας για εναν καφε, και το μετανιωνεις και θες να γυρισεις σπιτι, γιατι μπορει να εισαι μονος, να νιωθεις ασχημα που οι αλλοι εχουν παρεα ενω εσυ οχι, απλα να νιωθεις ασχημα που εισαι εξω και δε νιωθεις καλα με τον εαυτο σου, κι ενα σωρο αλλους λογους. ....

. επισης αμα ξεσπασω εγω θα σκοτωσω ανθρωπο. αν υπηρχε η ταινια Hostel στη πραγματικοτητα, ισως πηγαινα να το κανω.

... ολοι οι ανθρωποι εχουμε ψυχολογικα, κανεις δεν ειναι τελειος, οποτε οκ, αυτο θα πρεπε να μας κανει καλυτερα εμας...

φιλε δεν εχω βγει ποτε εξω, αλλα δε νομιζω να βελτιωσει την κατασταση ενος ατομου με προβληματα να βγει...αμα σου φαινεται 1 φορα ο ελληνας, μαλακας, τοτε ο ξενος θα σου φαινεται 15! εχουμε προβληματα, ναι, αλλα υπαρχουν κ χειροτερα. η ζωη δεν ειναι οπως στις ταινιες.

αυτο για την απαθεια σε καταλαβαινω. πιστεψε με.

κ παλι σου ξαναλεω, η ζωη δεν ειναι οπως στις ταινιες. ακομα κ στο αηδιαστικο hostel τα παρουσιαζουν ωραιοποιημενα. εξαλλου δεν νομιζω να βασανισαν κανεναν απο μας. (ενδεχομενως να υπερβαλεις λιγο ή οχι??) παντως αυτο που ειπε ο giorgos panou (νομιζω), ναι αυτο ναι, βγες εξω κ πες τηνα σε οποιον μαλακα σου την εσπασε...ειναι πολυ καλο κ ξεδινεις ρε παιδι μου.

κ δεν εχουμε ολοι οι ανθρωποι ψυχολογικα. το ιδιο ειναι μηρμυγκι( ή οπως γραφεται τελοςπαντων), το ιδιο ελεφαντας?

[carrot]

Αλέξανδρε δεν νομίζω να υπάρχει απάντηση στο ερώτημα σου. Υπάρχουν πάρα πολύ άνθρωποι οι οποίοι στην διάρκεια της ζωής τους παρουσιάζουν ενα η περισσότερα ψυχωτικά επεισόδια. Υπάρχουν και μερικοί που είναι μια ζωή έτσι.. δεν λες πάλι καλά. Κάπου έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο στο οποίο ο συγγραφέας έκανε λόγο για την ειδική αυτή κατηγορία ασθενών οι οποίοι μπορούν και καταλαβαίνουν ότι έχουν πρόβλημα. Έτσι όπως τα έγγραφε φάνηκε να εννοούσε πως είναι λίγοι αυτοί...

[Gypsy Cello]

Συμφωνώ με την niah ως προς την ισοπέδωση των αξιών στην εποχή μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις πέρνανε από πολύ δύσκολη φάση. Πως να μην νοσήσω από κατάθλιψη όταν οι φίλες μου είναι απούσες, δεν έχω συμπαράσταση από κανέναν. Αλέξανδρε νομίζω΄ότι ακόμα και στις περιπτώσεις σοβαρών ασθενειών όπως η σχιζοφρένεια, σημσντικό ρόλο πάιζουν και οι κοινωνικές-περιβαλλοντικές συνθήκες. Niah μην σταματάς ν' αντιστέκεσαι είναι κρίμα να χαλάσεις για τους άλλους.

[asteriar]

Συμφωνώ εν μέρη ότι τα προβλήματα μας εμφανίζονται από κάποιες αφορμές που προκαλούνται από εξωτερικούς παράγοντες... Αλλά όπως λέει και ένας καλός μου φίλος ότι νιώθουμε, ότι είμαστε οφείλεται σε μας και σε κανέναν άλλον... Θυμώνουμε, απογοητευόμαστε, χαιρόμαστε με τους ανθρώπους αλλά δεν φταίνε αυτοί για τα αισθήματα που μας προκαλούν αλλά εμείς που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να τα νιώθει... Καλημέρα σας! :)

[maus]

Συμφωνώ εν μέρη ότι τα προβλήματα μας εμφανίζονται από κάποιες αφορμές που προκαλούνται από εξωτερικούς παράγοντες... Αλλά όπως λέει και ένας καλός μου φίλος ότι νιώθουμε, ότι είμαστε οφείλεται σε μας και σε κανέναν άλλον... Θυμώνουμε, απογοητευόμαστε, χαιρόμαστε με τους ανθρώπους αλλά δεν φταίνε αυτοί για τα αισθήματα που μας προκαλούν αλλά εμείς που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να τα νιώθει... Καλημέρα σας! :)

μαλλον δε ξερεις πως λειτουργει ο εγκεφαλος και οτι στην πραγματικοτητα δεν ελεγχεις τιποτα απο τις σκεψεις και τα συναισθηματα σου.

σαν να λες στο χερι μου ειναι αμα παρω ναρκωτικα οτι δε θα δω ψευδαισθησεις.

ετσι και με την ασθενεια. δε μπορεις να το ελεγξεις , οπως δεν ελεγχεται και το ζαχαρο.

αυτα που λες να τα πεις στους παπαδες..

[asteriar]

μαλλον δε ξερεις πως λειτουργει ο εγκεφαλος και οτι στην πραγματικοτητα δεν ελεγχεις τιποτα απο τις σκεψεις και τα συναισθηματα σου.

σαν να λες στο χερι μου ειναι αμα παρω ναρκωτικα οτι δε θα δω ψευδαισθησεις.

ετσι και με την ασθενεια. δε μπορεις να το ελεγξεις , οπως δεν ελεγχεται και το ζαχαρο.





αυτα που λες να τα πεις στους παπαδες..

Γεια σου maus!
Οι απόψεις μας είναι διαφορετικές... Εσύ που ξέρεις καλύτερα τον εγκέφαλο όπως λες και κατάλαβες από ένα ποστ μου ότι μάλλον δεν ξέρω πως λειτουργεί, να πιστεύεις στην άποψη σου κι εγώ που ζω στην άγνοια στην δική μου άποψη. Γιατί θεωρώ πως όντως πολλά αισθήματα μπορούμε να ελέγχουμε αλλά φυσικά είναι καλύτερο να ρίξουμε την ευθύνη σε μια αρρώστια ή στους άλλους.... Επίτρεψέ μου να σου πω πως το παράδειγμα σου με τα ναρκωτικά είναι λίγο άστοχο... Όταν έχεις συναισθήματα πάντα σε ελέγχουν και ποτέ εσύ αυτά??? Ή ίσως να συμβαίνουν και τα δύο...

Και κάτι ακόμη ...Θεωρώ πως μπορώ να λέω την άποψη μου ανοιχτά σε όλους και όποιος θέλει την ακούει και όποιος δεν θέλει όχι.... Το να πάω να το πω σε παπάδες εάν θα το επιλέξω ναι θα πάω... Άλλωστε δημοκρατία έχουμε... Εάν την ξέρεις...


Ευχαριστώ

[niah]

Εγω ειμαι καπου στη μεση σ αυτα που αναφερετε.Θεωρω οτι οταν ειμαστε ευαλωτοι και αγχωμενοι,ή βρισκόμαστε σε περιβαλλον με ατομα που λανθασμενα καποιες φορες εμπιστευομαστε,δεν ειμαστε σε θεση και δεν βρισκουμε το λογο να ελεγξουμε τα συναισθηματα μας.Οποτε παρασυρομαστε και αφηνουμε τους αλλους να μας δημιουργησουν προβληματα,γιατι απλως δεν ειναι αυτο που πιστευαμε.
Απο καποιο σημειο και μετα το σωστο θα ηταν,εφοσον γνωρίζουμε τον εαυτο μας,να τον προστατευουμε οταν μια συνθηκη μας βλαπτει.Τωρα κατα ποσον μπορει να γινει αυτο οταν ο εγκεφαλος ηδη εχει καψει φλατζα και το προβλημα εχει δημιουργηθει δεν ξερω..Οπωςδηποτε καθενας ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του.Για το τι αφηνει να τον επηρεασει,τι δεχεται και τι απορριπτει.
Ομως εκ των πραγματων επηρεαζομαστε ρε παιδια.Ειμαστε/ημασταν κοινωνικα οντα.Η παραπανω διαδικασια μπορει ναι μεν να ειναι η σωστη θεωρητικα,ειναι πολυ δυσκολη να εφαρμοστει στα παντα δε.Ας μην ξεχναμε και στις οικογενειες με παιδια που κακοποιουνται και πραγματικα δεν ειναι υπευθυνα για αυτο..Σε τετοιες περιπτωσεις η ευθυνη ειναι ολοκληρωτικα αλλωνων.
Το μόνο σιγουρο ειναι οτι εφοσον εχουμε υποστει το προβλημα,οποιος και να φταιει σ αυτο,δεν εχει καμια ουσια να το ψαχνουμε ετσι,και να μενουμε προσκολημενοι εκει.Γιατι ετσι δεν λυνεται.Απο εμας πηγαζει η λυση τελικα,κι οσο εμμενουμε στους αλλους το προβλημα διαιωνιζεται,με αποτελεσμα να βλαπτουμε μονο τον εαυτο μας..και στη χειρότερη και ανθρωπους που πραγματικά νοιαζονται για εμας.

[Lacrymosa]

λοιπον για να απαντησω στο αρχικο ερωτημα...

σιγουρα στο να παθει καποιος μια ασθενεια συμβαλλουν πολλοι παραγοντες... πολλες φορες δεν εισαι σε θεση να ξερεις τι επαιξε περισσοτερο ρολο δλδ μπορει να νομιζεις οτι πχ φταινε τα γονιδια σου η τα βιωματα σου ενω στην πραγματικοτητα μπορει αλλη να ειναι η αιτια....

σιγουρα πιστευω δεν φταιμε εμεις.... κανεις δεν ηθελε να του συμβει κ κανεις δεν το φανταζοτανς ποτε.... ειναι ο,τι χειροτερο να ριχνουμε ευθυνη στον εαυτο μας... τωρα για το αν θα ριξουμε ευθυνη σε αλλους ανθρωπους/ καταστασεις/ συνθηκες ζωης κτλ πιστευω ειναι πιο πολυπλοκο το θεμα κ δεν πρεπει να το δουμε με επιπολαιοτητα...

παιζει πολλες φορες το θεμα να ειναι γονιδιακο, δλδ κληρονομικο, αλλα αυτο δεν ισχυει παντοτε.... πχ εμενα απ την οικογενεια μου κ απ οσους συγγενεις γνωριζω κανενας δεν εχει καποιο ψυχολιγικο προβλημα, ειμαι η μοναδικη (τρομαρα μου...:P)
αλλωστε κ για να ειναι κατι κληρονομικο απο καπου ξεκιναει παντα...:P\

τωρα φυσικα παιζουν ρολο κ τα βιωματα που ειχαμε, ειδικα αυτα στη παιδικη μας ηλικια, τα οποια εντυπωνονται στο υποσυνειδητο κ μπορει τοτε να μη μας απασχολουσαν αλλα τα αρνητικα βιωματα κ καταστασεις που εχουμε ζησει βγαινουν αργοτερα στη επιφανεια με ποικιλους τροπους, οπως με τη μορφη ψυχικων ασθενειων....

στο κατα ποσο ειμασταν σε θεση να διαχειρισουμε εμεις τις συνθηκες ζωης μας, δλδ αν αφησαμε διαφορα γεγονοτα να μας επηρεασουν, αυτο κ παλι δεν μπορουμε να το εξαγουμε με βεβαιοτητα... γιατι συνηθως λεμε εκ των υστερων τι θα μπορουσαμε να κανουμε κ μας φαινονται ολα ευκολα, τη φαση ομως που ζουμε κατι συνηθως δεν σκεφτομαστε ετσι.....

διαφορα στρεσογονα γεγονοτα της ζωης, οι συνθηκες που μεγαλωσαμε, το περιβαλλον μας, ο κοινωνικος μας περιγυρος, τα ερεθισματα που δεχτηκαμε μπορει να παιξαν το ρολο τους, σε αλλους λιγοτερο σε αλλους περισσοτερο..... το κατα ποσο ηταν στο χερι μας να τα αλλαξουμε κ να τα διαμορφωσουμε κατα πως θελουμε δεν ειναι κατι στανταρ...

περα απ το τι εφταιξε κτλ αυτο που μπορουμε σιγουρα να κανουμε εμεις απ την πλευρα μας κ που πρεπει να κανουμε ειναι να παλευουμε στις οποιες αντιξοοτητες μας προκυπτουν κ οσο αντεχουμε να δινουμε τον αγωνα μας κ να μην παραιτουμαστε...

αυτα!! :)

[carrie]

Συμφωνω με το παρακατω, τροποποιημενο ως εξης:

Εγω ειμαι καπου στη μεση σ αυτα που αναφερετε.Θεωρω οτι οταν ειμαστε ευαλωτοι και αγχωμενοι,ή βρισκόμαστε σε περιβαλλον με ατομα που λανθασμενα καποιες φορες εμπιστευομαστε,δεν ειμαστε σε θεση και δεν βρισκουμε το λογο να ελεγξουμε τα συναισθηματα μας.Οποτε παρασυρομαστε και αφηνουμε τους αλλους να μας δημιουργησουν προβληματα,γιατι απλως δεν ειναι αυτο που πιστευαμε.
Κι αυτο συμβαινει οταν ειμαστε βρεφη έως εφηβοι.

Απο καποιο σημειο και μετα το σωστο θα ηταν,εφοσον γνωρίζουμε τον εαυτο μας,να τον προστατευουμε οταν μια συνθηκη μας βλαπτει.Τωρα κατα ποσον μπορει να γινει αυτο οταν ο εγκεφαλος ηδη εχει καψει φλατζα και το προβλημα εχει δημιουργηθει δεν ξερω..Οπωςδηποτε καθενας ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του.Για το τι αφηνει να τον επηρεασει,τι δεχεται και τι απορριπτει. Κι αυτο όταν ενηλικιωνομαστε και υστερα.
Ομως εκ των πραγματων επηρεαζομαστε ρε παιδια.Ειμαστε/ημασταν κοινωνικα οντα.Η παραπανω διαδικασια μπορει ναι μεν να ειναι η σωστη θεωρητικα,ειναι πολυ δυσκολη να εφαρμοστει στα παντα δε.Ας μην ξεχναμε και στις οικογενειες με παιδια που κακοποιουνται και πραγματικα δεν ειναι υπευθυνα για αυτο..Σε τετοιες περιπτωσεις η ευθυνη ειναι ολοκληρωτικα αλλωνων.
Το μόνο σιγουρο ειναι οτι εφοσον εχουμε υποστει το προβλημα,οποιος και να φταιει σ αυτο,δεν εχει καμια ουσια να το ψαχνουμε ετσι,και να μενουμε προσκολημενοι εκει.Γιατι ετσι δεν λυνεται.Απο εμας πηγαζει η λυση τελικα,κι οσο εμμενουμε στους αλλους το προβλημα διαιωνιζεται,με αποτελεσμα να βλαπτουμε μονο τον εαυτο μας..και στη χειρότερη και ανθρωπους που πραγματικά νοιαζονται για εμας.

[maus]

Γεια σου maus!
Οι απόψεις μας είναι διαφορετικές... Εσύ που ξέρεις καλύτερα τον εγκέφαλο όπως λες και κατάλαβες από ένα ποστ μου ότι μάλλον δεν ξέρω πως λειτουργεί, να πιστεύεις στην άποψη σου κι εγώ που ζω στην άγνοια στην δική μου άποψη. Γιατί θεωρώ πως όντως πολλά αισθήματα μπορούμε να ελέγχουμε αλλά φυσικά είναι καλύτερο να ρίξουμε την ευθύνη σε μια αρρώστια ή στους άλλους.... Επίτρεψέ μου να σου πω πως το παράδειγμα σου με τα ναρκωτικά είναι λίγο άστοχο... Όταν έχεις συναισθήματα πάντα σε ελέγχουν και ποτέ εσύ αυτά??? Ή ίσως να συμβαίνουν και τα δύο...

Και κάτι ακόμη ...Θεωρώ πως μπορώ να λέω την άποψη μου ανοιχτά σε όλους και όποιος θέλει την ακούει και όποιος δεν θέλει όχι.... Το να πάω να το πω σε παπάδες εάν θα το επιλέξω ναι θα πάω... Άλλωστε δημοκρατία έχουμε... Εάν την ξέρεις...


Ευχαριστώ

Το παραδειγμα με τα ναρκωτικα δεν ειναι καθολου αστοχο. Μερικα ναρκωτικα αυξανουν την εκκριση της ντοπαμινης στον εγκεφαλο π.χ. κοκαϊνη οποτε ενας ψυχωτικος εχει και αυτος ψευδαισθησεις οπως οι ναρκομανεις.

Αρα πως μπορεις να πεις οτι το ελεγχουμε οταν προκαλειται απο μια ουσια στον εγκεφαλο. Ετσι οπως και με το ζαχαρο εχουμε το προβλημα αυτο.

Επισης δε ξερω γιατι επικεντρωνεσαι οπως λες σε αισθηματα-συναισθηματα.
Τις περισσοτερες περιπτωσεις η αρρωστεια μας εχει να κανει με πανικο και συγχυση απο το κακο που μας εχουν κανει αλλη και ψευδαισθησεις.

Εσυ σοβαρα τωρα λες οτι η ελληνικη κοινωνια δεν ειναι τρελη ; Ή οτι ο κοσμος γενικοτερα δεν ειναι τρελος ;

Σου λεω εμεις ειμαστε οι νορμαλ ανθρωποι και εσεις οι κακοι.

Οσο για δημοκρατια. Ναι ευτυχως εχουμε. Γιατι εαν δεν ειχαμε εσεις οι "κανονικοι" ανθρωποι θα μας φυλακιζαμε, θα μας βασανιζατε και θα μας καιγατε στην πυρα μετα απο ιερα εξεταση.

[genesis]

Aν είσαι εργαζόμενη χωρίς κανένα άλλο εισόδημα παρά μόνο τον μισθό (γύρω στα 1000 ευρώ) και μένεις στο ενοίκιο, ποιός φταίει που εδώ και ένα χρόνο τώρα μας βάζουν το χέρι στη τσέπη και δεν έχουν σταματήσει ακόμα; Τι δώρα, τι μείωση μισθού, τι αύξηση ΦΠΑ, τι αύξηση τιμών, τι ενοίκια που δεν λένε να πέσουν, τι πετρέλαιο και έπονται καινούριες αυξήσεις ΦΠΑ, αύξηση πετρελαίου, κατάργηση των επιδομάτων των 200 ευρώ όπως έγιναν τα δώρα και ποιός ξέρει τι άλλο ακόμα.
Σε συνδυασμό με τα χρήματα που θα διέθετα για την υγεία ήλπιζα να βελτιώσω και την ποιότητα ζωής μου. Τώρα τρέμω το σούπερ-μάρκετ. Αυτούς πρέπει να τους κλείσουμε σε ιδρύματα που νομίζουν ότι μερικοί κακομοίρηδες θα μπορέσουν να ξεπληρώσουν τα πάρτυ τους που μας κόστισαν όσο δύο παγκόσμιοι πόλεμοι οικονομικά και δεν είναι ικανοί να πιάσουν τους κλέφτες.
Επίσης πιστεύω ότι σε μερικές περιπτώσεις όπου η κληρονομικότητα δεν μπορεί να αποδειχθεί τα άτομα που υποφέρουν ψυχικά πρέπει να έχουν υποστεί κάτι σε βαθμό κακουργήματος, ότι ορίζεται από τον ποινικό κώδικα σαν κακούργημα, όχι έλλειψη αγάπης ή κατανόησης ή ατυχίες στη ζωή.