ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

[BrokeN_DoLL]

ωραιο το παραμυθακι- θριλερ νατασα :)
προτεινω να εχει συνεχεια ;)

(η κοπελα δεν πεθανε μεσα στο σφιχτο αγκαλιασμα της γαρδενιας, αλλα ζουσε εκει μεσα μισοναρκωμενη σαν σε ενα τεραστιο κουκουλι... ανεπνεε κανονικα, μασουλουσε κανενα φυλλο στον μισο-υπνο της, ρουφουσε λιγη υγρασια απο την γαρδενια και περνουσε ο καιρος.
ολοι την ειχαν για χαμενη, ειχαν παψει να την αναζητουν πια, ωσπου μια μερα................)

''ωσπου μια μερα η γαρδενια μεταμορφωθηκε σε εναν 20αρη ψηλο με πρασινα ματια και μουσκουλα και την ζητησε σε γαμο!''

[Flumen]

Δεν παντρεύομαι και δεν νοικοκυρεύομαι.....

[Θεοφανία]

…συνέχεια παραμυθιού……

…η συναγρίδα έσκασε στα γέλια και έτρεξε πίσω του, «ει, σοβαρά μιλούσα, δεν σου έκανα πλάκα». «Και γω», είπε το μπαρμπούνι, «πρέπει να φύγω, πρέπει κάποτε να γυρίσω στους δικούς μου. Δεν έχω θέση εδώ. Εδώ είναι ο κόσμος των μεγάλων ψαριών, δε με βλέπεις? Ένα μπαρμπούνι είμαι».
«Δεν σε είδα ποτέ σα μπαρμπούνι, σε είδα σαν αυτόν που έψαχνα», είπε η συναγρίδα περιμένοντας να ξυπνήσει επιτέλους ο Ποσειδώνας και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους . Δυστυχώς ακόμη και οι θεοί μερικές φορές έχουν τις δικές τους δουλειές και δεν ασχολούνται με τις ερωτευμένες συναγρίδες.
«Κατάλαβε το, και για μένα είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να γίνει. Δεν υπάρχει βυθός που να μας χωράει και τους δύο», είπε το μπαρμπούνι.
«Και η αγάπη μας?»
Ήταν το τελευταίο της χαρτί. Το μπαρμπούνι την κοίταξε βαθιά στα μάτια και πλησίασε κοντά της. Για μια στιγμή τα λέπια του λαμπύρισαν, έγινε ακόμη πιο πορτοκαλί, (τηγανητό είναι θεϊκό μπρόκεν), έκανε να την πλησιάσει ακόμη πιο πολύ, να μυρίσει για τελευταία φορά το δέρμα της, να χαϊδέψει τα μουστάκια της, αλλά αμέσως τραβήχτηκε πίσω τρομαγμένο.
Η συναγρίδα είχε μείνει με κλειστά τα μάτια περιμένοντας. Όταν κόντεψε να παπαριάσει στην ίδια θέση τα άνοιξε: το μπαρμπούνι είχε εξαφανιστεί.

«Και τι περίμενες χαζοβιόλα?» της έλεγε η σμέρνα την άλλη μέρα στην τραπεζαρία των κοραλλιών. «Να αφήσει τον αφρό της θάλασσας για να έρθει να ζήσει στα βάθη του Ωκεανού?»
«Μα νόμιζα πως με αγαπούσε» είπε η συναγρίδα καταπίνοντας μια αθερίνα αναστενάζοντας.
«Ήσουν απλά μια περιπέτεια που θα έχει να θυμάται λίγο πριν τον πετάξουν σε ένα πιάτο με αλεύρι! Ξύπνα και ζευγάρωσε με κανένα φαλαινοκαρχαρία να σε κάνει κυρία του βυθού».
Ο ξιφίας έφυγε σκυθρωπός από το τραπέζι. «Πάω να φτιάξω ένα καφέ» , είπε. «Τα ψάρια δεν πίνουν καφέ και οι συναγρίδες δεν ζευγαρώνουν με ξιφίες, βρες μια μυτόγκα της κλάσεως σου», του είπε η σμέρνα και ρούφηξε λίγο από το μελάνι χταποδιού που είχε στο φλιτζάνι της.
«Μην είσαι τόσο σκληρή», της είπε η συναγρίδα.
«Ρεαλίστρια είμαι ηλίθια, ξύπνα επιτέλους. Είναι τόσο δύσκολο να μην κυνηγάτε όλοι το λάθος?»

Η συναγρίδα γύρισε στο σφουγγαροσπιτο της. Το είχε βάψει ροζ ο ροφός, καιρό πριν. Τώρα είχε μετακομίσει στον απέναντι ύφαλο και την κοίταζε κάθε πρωί με προσμονή, μήπως είχε αλλάξει γνώμη.
Η συναγρίδα ένιωθε λύπη γι αυτόν και αναρωτιόταν πόσο δυνατός ήταν που δεν έφαγε από τα νεύρα του το μπαρμπούνι. Όμως, η εκτίμηση δεν είναι αγάπη και η συναγρίδα δε τον αγαπούσε πια.
Αυτόν που αγαπούσε δεν θα τον είχε ποτέ ξανά. Θα έμενε εδώ, στο πιο βαθύ σημείο του Ωκεανού να φτιάχνει τραπουλόχαρτα από χαραγμένα μύδια και να γεράσει μαζί με τη σμέρνα παίζοντας μπιρίμπα.

«Όχι" σκέφτηκε, ""δεν θα μείνω εδώ να κοιτάζω τη ζωή μου να φεύγει. Θα πάω να τον βρω……»

[elis]

…συνέχεια παραμυθιού……

να φτιάχνει τραπουλόχαρτα από χαραγμένα μύδια και να γεράσει μαζί με τη σμέρνα παίζοντας μπιρίμπα.

απλα θεικο !!!!

[Θεοφανία]

απλα θεικο !!!!

:))))

Θενκς παντ...

[keep_walking]

Ετσι τελειωνει λοιπον?

Σε ενα θαλαμο νοσοκομειου καλωδιωμενος , περιμενωντας το τελος που το νοιωθω οτι δεν θα αργησει.

Δεν εχω παραπονο . Ο γηραιοτερος ανθρωπος τη Γης. Εϊ καταφερα να μπω και στο βιβλιο Γκινες , 135 χρονια ζωης. Χρονια γεματα , γεννημενος σε μια αλλη εποχη και ζωντας δυο φορες σχεδον οσο οι αλλοι.

Αλλα τωρα τερμα τα ψεμματα , ηρθε το τελος . Το μυαλο του πεταει , σκεφτεται τον πρωτο του ερωτα , σκεφτεται τα παιδια του , τα παιδια των παιδιων του και τα δισεγγονα του. Σκεφτεται τους δικους του ανθρωπους που εχουν ηδη φυγει απο την ζωη και πως σε λιγο θα τους συναντησει , εαν υπαρχει κατι μετα...αραγε υπαρχει?

Αισθανεται μια απολυτη ηρεμια και το μονο που ταραζει την ησυχια του ειναι το μπιπ-μπιπ απο το μηχανημα που τον κραταει στην ζωη.

Μπιπ-μπιπ-μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ .

Μια οθονη αναβοσβηνει "GAME OVER" . Περναει λιγος χρονος μεχρι να συνειδητοποιησει τι εχει γινει.

Ναι το μηχανημα θελει καινουριο κερμα , εχασε...επαιξε πολυ καλα , αλλα τελειωσε οπως τελειωνουν ολα. Ξεκαθαριζει λιγο το μυαλο του απο το παιχνιδι. Η οθονη γυριζει και του λεει οτι εχει το Νο 2 καλυτερο σκορ ολων των εποχων. Ενα μεγαλο επιτευγμα...πληκτρολογει το ονομα του.
Βγαινει ο πινακας με τους 10 πρωτους. Αυτος ο πρωτος , o Jesus δεν ξερω πως τα καταφερε , πρεπει να εχει κλεψει ποσο καλυτερα να παιξεις σκεφτεται , ενω βγαζει το χερι απο την τσεπη ετοιμος να ριξει αλλο ενα κερμα....

[Θεοφανία]

Ετσι τελειωνει λοιπον?

Σε ενα θαλαμο νοσοκομειου καλωδιωμενος , περιμενωντας το τελος που το νοιωθω οτι δεν θα αργησει.

Δεν εχω παραπονο . Ο γηραιοτερος ανθρωπος τη Γης. Εϊ καταφερα να μπω και στο βιβλιο Γκινες , 135 χρονια ζωης. Χρονια γεματα , γεννημενος σε μια αλλη εποχη και ζωντας δυο φορες σχεδον οσο οι αλλοι.

Αλλα τωρα τερμα τα ψεμματα , ηρθε το τελος . Το μυαλο του πεταει , σκεφτεται τον πρωτο του ερωτα , σκεφτεται τα παιδια του , τα παιδια των παιδιων του και τα δισεγγονα του. Σκεφτεται τους δικους του ανθρωπους που εχουν ηδη φυγει απο την ζωη και πως σε λιγο θα τους συναντησει , εαν υπαρχει κατι μετα...αραγε υπαρχει?

Αισθανεται μια απολυτη ηρεμια και το μονο που ταραζει την ησυχια του ειναι το μπιπ-μπιπ απο το μηχανημα που τον κραταει στην ζωη.

Μπιπ-μπιπ-μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ .

Μια οθονη αναβοσβηνει "GAME OVER" . Περναει λιγος χρονος μεχρι να συνειδητοποιησει τι εχει γινει.

Ναι το μηχανημα θελει καινουριο κερμα , εχασε...επαιξε πολυ καλα , αλλα τελειωσε οπως τελειωνουν ολα. Ξεκαθαριζει λιγο το μυαλο του απο το παιχνιδι. Η οθονη γυριζει και του λεει οτι εχει το Νο 2 καλυτερο σκορ ολων των εποχων. Ενα μεγαλο επιτευγμα...πληκτρολογει το ονομα του.
Βγαινει ο πινακας με τους 10 πρωτους. Αυτος ο πρωτος , o Jesus δεν ξερω πως τα καταφερε , πρεπει να εχει κλεψει ποσο καλυτερα να παιξεις σκεφτεται , ενω βγαζει το χερι απο την τσεπη ετοιμος να ριξει αλλο ενα κερμα....

...πολύ ωραίο κηπ....;)

[BrokeN_DoLL]

θεοφανια προτιμω να τρωω 4ποδα ρε! :p

keep Πολυ ωραιο!!!!!!!!!!!!! δραματικοτατο!!!! περιμενω να γραψει κ ο pad γιατι μου το ταξε

[tzina]

Εχω τρομερή περιέργεια να διαβάσω του pad... δυστυχώς βέβαια θα σας κατατροπώσει όλους σας...αλλά να δείξετε ανωτερότητα
;)

[BrokeN_DoLL]

Εχω τρομερή περιέργεια να διαβάσω του pad... δυστυχώς βέβαια θα σας κατατροπώσει όλους σας...αλλά να δείξετε ανωτερότητα
;)

σσσσσσσσσσσσσ ησυχια!!!!!! μη χαλας την στιγμη :p

[void]

...Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή, πολύ μακρινή χώρα, σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι, ζούσε μια οικογένεια..ο μπαμπάς, η μαμά και τρία αδελφάκια.
Δεν είχαν πολλά χρήματα, αλλά αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλον. Ζούσαν πολύ ευτυχισμένοι. Τα αδελφάκια λάτρευαν το ένα το άλλο και περνούσαν ατέλειωτες ώρες παίζοντας, γελώντας και σκαρώνοντας φάρσες στους γονείς τους αλλά και στους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού. Όλοι είχαν να λένε πάντα τα καλύτερα λόγια γι'αυτά τα αδελφάκια, ένα αγοράκι και δύο κοριτσάκια και οι γονείς τους ήταν τρομερά περήφανοι για αυτά..
Η μητέρα της οικογένειας ήταν κι αυτή ανέμελη και διέθετε όλη την ημέρα της στην οικογένειά της και ο πατέρας είχε ένα μικρό μαγαζάκι όπου πουλούσε μικρούς θησαυρούς από τη θάλασσα. Η αλήθεια βέβαια ήταν ότι ο πατέρας πάντα είχε κάτι στο βλέμμα του..κάτι να τον επισκιάζει, να τον μελαγχολεί...εκεί που γελούσε με όλη του την ψυχή, ξαφνικά σαν κάτι να τον καθήλωνε στη στεναχώρια και την περισυλλογή..Ο πατέρας κάτι έκρυβε...η μητέρα μάταια προσπαθούσε να τον κάνει να την ομολογήσει τι ακριβώς του συνέβαινε, δεν της έλεγε τίποτα.
Μια μέρα λοιπόν, μια όμορφη ηλιόλουστη ημέρα, τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε, η μητέρα αποφάσισε να κάνει έναν περίπατο κατά μήκος της ακροθαλασσιάς και με την ευκαιρία να περάσει από το μαγαζάκι του άντρα της να του πει μια γλυκιά καλημέρα και να φύγει. Φτάνοντας όμως στο μαγαζάκι, βρίσκει την πόρτα σφαλιστή. Χτυπάει δειλά δειλά το τζάμι, καμία απάντηση. Το μαγαζάκι ήταν κλειστό, οι θησαυροί έλειπαν και ο άνδρας της άφαντος.
Άρχισε να περπατάει γοργά, σχεδόν τρέχοντας, στην ακροθαλασσιά, φωνάζοντας τον άντρα της, αλλά δεν έλαβε καμία απάντηση. Τρέχει στην προβλήτα μήπως τον είχε πάρει ο ύπνος μέσα στο βαρκάκι που είχε για να μαζεύει τους θησαυρούς από τη θάλασσα και βλέπει το βαρκάκι διαλυμένο σαν καρυδότσουφλο να το χτυπάει άτσαλα στους βράχους η παλίρροια..
η φτωχή μητέρα, ένιωσε να ραγίζει η καρδούλα της..έκατσε αποκαμωμένη, κλαίγοντας ώσπου σε κάποια στιγμή την πήρε ο ύπνος..έπεσε σε βαθύ λήθαργο και τότε είδε ένα όνειρο..ήταν λέει, ένα θαλάσσιο τέρας, που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί...αυτό το τέρας ήταν πολύ δυνατό και όλο καμωμένο από νερό..οδηγούσε ένα άρμα το οποίο έσερναν τέσσερα γιγάντια άλογα, επίσης καμωμένα από νερό...όπου περνούσαν σκόρπιζαν το φόβο και εξαπέλυαν πλημμύρες...το τέρας της είπε στον ύπνο της ότι ο άνδρας της ήταν καταραμένος..ότι πριν πολλά χρόνια είχε χαρίσει τον εαυτό του σε αυτό το παντοδύναμο τέρας και ότι είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου να τον πάρει μαζί του, στο βυθό της θάλασσας..θα τον ξαναέβλεπε μετά από δύο χρόνια, για μια ώρα κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης πανσελήνου της χρονιάς..
Η μητέρα ξύπνησε έντρομη...κοιτούσε ολόγυρα αλλά το μόνο που κατάφερε να δει μέσα στη θολούρα ήταν κάτι σκοροφαγωμένοι γλάροι οι οποίοι αναζητούσαν το μεσημεριανό τους γεύμα. Έπειτα αναρωτήθηκε "τι ώρα να είναι? τα παιδιά μου???? τα αθώα μου παιδάκια, ποια μάνα αφήνει τα παιδάκια της μόνα τους τόση ώρα???"...τρέχοντας επέστρεψε στο σπίτι που μέχρι τότε ήταν "το σπιτάκι τους"...αυτό το σπιτάκι που για λίγα ευτυχισμένα χρόνια είχε φιλοξενήσει τις χαρές τους, τις λύπες τους, τους τσακωμούς τους τα παιχνίδια τους..αυτό το σπιτάκι πλέον της φαινόταν μοχθηρό, παγερό, πλημμυρισμένο...βρήκε τα παιδάκια της να παίζουν ήρεμα..τα δύο κοριτσάκια με τις κούκλες τους και το αγοράκι με κάτι ασταφτερά βότσαλα που του είχε χαρίσει το προηγούμενο βράδυ ο πατέρας..τα τράβηξε κοντά της και τα έσφιξε με όση δύναμη μπορούσε στην αγκαλιά της..έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι οι τέσσερις τους για πολλή ώρα ώσπου κάποια στιγμή ο μικρός αδερφός ρώτησε δειλά δειλά "ο πατέρας μας γιατί δεν ήρθε στο σπίτι μας ?"...
Και η μητέρα, με λυγμούς απάντησε :"ο πατέρας σας αγαπημένα μου παιδάκια έπρεπε να φύγει, θα ξαναέρθει όμως σύντομα κοντά μας, μέχρι τότε εμείς θα τον περιμένουμε και θα τον κάνουμε περήφανο...αχ μικρούλια μου δε θα σας ξαναφήσω ποτέ, θα σας αγαπάω με όλη μου τη δύναμη, δε θα αφήσω ποτέ κανέναν να σας βλάψει"...έτσι κι έγινε. Περνούσε ο καιρός και η μητέρα περίμενε με ανυπομονησία ανα δύο χρόνια τον άντρα της...τα παιδάκια της τα φρόντιζε σαν τα μάτια της..σταδιακά τα απομάκρυνε από το υπόλοιπο χωριό..φοβόταν ότι μπορούσαν να τους κάνουν κακό οι χωρικοί..δεν τα άφηνε να παίζουν με τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού, φοβόταν ότι μπορεί να πάθαιναν κάτι την ώρα του παιχνιδιού..κάθε μέρα μετά το σχολείο πήγαινε και τα έπαιρνε, γυρνούσαν στο σπίτι και τα έστρωνε στη μελέτη..προσπαθούσε πολύ αυτή η γυναίκα αλλά δυστυχώς είχε να παλέψει με τόσες δυσκολίες που κάποιες φορές τρελαινόταν και ξεσπούσε πάνω στα παιδιά βρίζοντας τα και χτυπώντας τα..αυτά υποστήριζαν το ένα το άλλο αλλά μπροστά στη δύναμή της υποχωρούσαν...
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή ήταν πάντα εκείνη η μία ώρα που συναντούσαν τον πατέρα τους στην προβλήτα...τους φανερωνόταν μέσα από τους αφρούς της θάλασσας, κουβαλώντας μαζί τους αμέτρητα δώρα..η μητέρα τους ήταν πολύ ευτυχισμένη, τους έπαιρνε όμορφα ρούχα για να υποδεχτούν τον πατέρα τους και όλοι γελούσαν όπως όταν ήταν μαζί στο σπιτάκι τους πριν ξεσπάσει η κατάρα του θαλάσσιου τέρατος..
Η μία ώρα βέβαια κρατούσε ελάχιστα οπότε η ζωή γυρνούσε πίσω στους κανονικούς της ρυθμούς..η θλίψη και η παγωνιά έπαιρνε πάλι πίσω τα ηνία..
Περνούσαν τα χρόνια...η παγωμάρα πλέον είχε αρχίσει να θρονιάζει και στις ψυχές των παιδιών...τα δύο κορίτσια συνέχιζαν να παίζουν και να λένε η μία τα μυστικά τους στην άλλη..το αγόρι όμως είχε απομακρυνθεί πολύ. Σπάνια μιλούσε πλέον με την οικογένειά του, τις αδερφές του τις κακομεταχειριζόταν και στις συναντήσεις με τον πατέρα την τελευταία χρονιά δεν είχε έρθει...διαρκώς έλεγε ότι τους μισούσε όλους και ειδικά τον πατέρα του που είχε φύγει και τους είχε αφήσει..μάταια η μητέρα προσπαθούσε να τον πείσει ότι έφταιγε η κατάρα κι ότι ο πατέρας τους αγαπούσε πολύ. Το αγόρι δεν πειθόταν με τίποτα...καθημερινά γυρνούσε από το σχολείο όλο πιο διαφορετικός και όλο και πιο αργά...κάποιες φορές κλεινόταν κατευθείαν στο δωμάτιό του, άλλες χτυπούσε και έβριζε τις αδερφές του και τη μητέρα του...
Η μεγαλύτερη αδερφή είχε γλιτώσει....είχε φύγει μακριά από το σπίτι με το βασιλόπουλο μιας πολιτείας πολύ μακρινής και δεν την έβλεπαν συχνά πια...Η μητέρα όμως και η μικρότερη αδερφή είχε μείνει πίσω...η μάνα είχε χάσει πλέον το δυναμισμό της..είχε μαραθεί..είχε σταθεί "ανίκανη να προστατεύσει τα παιδιά της" έλεγε και ξαναέλεγε..όλες οι προσπαθειες της να πειθαρχήσει τον γιο είχαν πέσει στο κενό...
Το μόνο στήριγμά της ήταν η μικρότερη κόρη..ήταν η μοναδική πηγή αισιοδοξίας στο σπίτι..προσευχόταν καθημερινά για όλους και παρακαλούσε να γυρίσει ο πατέρας στο σπίτι...
Πίστευε ότι μόλις γυρνούσε ο πατέρας θα ήταν ξανά ευτυχισμένοι και όλα τα προβλήματά θα τελείωναν..
Ένα πρωινό, η μικρή κόρη γύρισε νωρίτερα στο σπίτι...κάτι την έσπρωχνε καιρό τώρα να μπεί στο δωμάτιο του αδερφού της..κατά καιρούς τα βράδια, της ερχόταν μια περίεργη μυρωδιά από το δωμάτιο του..κάτι της έλεγε μέσα της ότι αυτή η περίεργη μυρωδιά δεν ήταν για καλό...
Αποφάσισε λοιπόν να μπει στο δωμάτιο και να ερευνήσει από που ερχόταν αυτή η μυρωδιά..κοιτώντας κάτω από το κρεβάτι βρήκε διάφορα αντικείμενα και κάτι περίεργα αποξηραμένα φυτά...
Η καλύτερή της φίλη, προ ημερών της είχε πει ότι αυτά τα φυτά τα χρησιμοποιούν τα παιδιά που συχνάζουν στην κακόφημη πλευρά του χωριού..εκεί μένει η γριά μάγισσα και κάνει ξόρκια σε όποιον την επισκέπτεται...και ότι σε αυτά τα παιδιά καλύτερα να μη μιλάνε..η μικρή κόρη ένιωσε την καρδιά της να ραγίζει όπως ακριβώς είχε νιώσει η μαμά της πριν καιρό , όταν είχε δει το βαρκακι του άνδρα της σαραβαλιασμένο..δεν μπορούσε να το πιστέψει..ο αδερφός της, που κάποτε γελούσαν μαζί, έστηναν φάρσες, που της είχε υποσχεθεί όταν είχε χαθεί ο πατέρας τους ότι θα την προσέχει για πάντα, ο αδερφός της σύχναζε στην κακή πλευρά του χωριού, τον είχε καταραστεί η μάγισσα!...Τις σκέψεις της διέκοψε ένα βίαιο τράβηγμα...ο αδερφός της είχε γυρίσει νωρίτερα στο σπίτι...της τραβούσε τα μαλλιά με όλη του τη δύναμη..το άτυχο κορίτσι έκλαιγε με λυγμούς αλλά δεν ήταν κανείς εκεί να την ακούσει..
"θα το πω στη μητέρα" τον απειλούσε "θα πω ότι συχνάζεις στην κακή πλευρά του χωριού" ...ο αδερφός την άφησε και έφυγε τρέχοντας από το σπίτι φουρκισμένος...
Το κορίτσι το σκέφτηκε καλά και αποφάσισε την επόμενη μέρα κιόλας να το ομολογήσει στη μητέρα...θα πήγαινε να πιάσει τη διαβολική μάγισσα και θα έσωζε τον αδερφό της που είχε πέσει στα δίχτυα της...το ίδιο βράδυ, ενώ κοιμόταν, το μικρό κορίτσι αισθάνθηκε κάποιον από πάνω της...ανοίγει τα μάτια της και αντικρύζει τον αδερφό της...είχε σκύψει από πάνω της και την άγγιζε βίαια στα "κοριτσίστικα" σημεία της..."αν τολμήσεις και το πεις στη μητέρα, θα σε κάνω να υποφέρεις"...
Το μικρό κορίτσι δεν άντεξε άλλο...τον μισούσε πλέον ήταν σίγουρη..είχε κάνει τη ζωή τη δική της και της μητέρας της μια κόλαση και ήθελε να τον πονέσει "εύχομαι να πεθάνεις γιατί δε σου αξίζει να ζεις" του ξεστόμισε...το αγόρι έφυγε τρέχοντας μέσα στη νύχτα...
Την επόμενη μέρα είχε βουίξει όλο το χωριό...ο μεγάλος αδερφός είχε βρεθεί πεθαμένος μέσα στο καζάνι της γριας μάγισσας στην κακόφημη πλευρά του χωριού...
Η κόρη σε αυτό το άκουσμα πάγωσε..."εγώ φταίω" ούρλιαξε..."εγώ σκότωσα τον αδερφό μου, είμαι κακιά"...από εκείνη την ημέρα πέτρωσε...μάταια προσπαθούσαν να τη συνεφέρουν...η μικρή κόρη είχε πετρώσει για πάντα...

[Θεοφανία]

...βοιντ....το χειρότερο σε αυτό το παραμύθι είναι πως κανείς δεν είχε πραγματική ευθύνη, παρά μόνο οι κακές συγκυρίες....:(

[void]

...βοιντ....το χειρότερο σε αυτό το παραμύθι είναι πως κανείς δεν είχε πραγματική ευθύνη, παρά μόνο οι κακές συγκυρίες....:(

τώρα τελευταία διαβάζω ένα βιβλίο πολύ ενδιαφέρον της Βαμβουνάκη...σε κάποια φάση λοιπόν αναφέρει μια φράση του Αριστοτέλη η οποία έχει κάπως έτσι "Πίσω από κάθε πόνο σου, βρίσκεται ένα λάθος σου"..

[Θεοφανία]

τώρα τελευταία διαβάζω ένα βιβλίο πολύ ενδιαφέρον της Βαμβουνάκη...σε κάποια φάση λοιπόν αναφέρει μια φράση του Αριστοτέλη η οποία έχει κάπως έτσι "Πίσω από κάθε πόνο σου, βρίσκεται ένα λάθος σου"..

διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με τον Αριστοτέλη.
Ας πάρουμε το παραμύθι: ο πατέρας που συνήθως είναι ο στυλοβάτης του σπιτιού, 'εφυγε, (άσχετο για ποιο λόγο). Ο γιος δεν άντεξε αυτή την απώλεια και δημιουργήθηκε το "τερας" που είδαμε στην πορεία. Η αδελφή γιατί πέτρωσε? Που ήταν το λάθος της σε όλα αυτά?

[void]

πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να ξε-πετρώσει η μικρή κόρη αλλά προς το παρόν δε μου έρχεται κάτι...:-)