περιγράψτε μια σκηνή του δρόμου ή οπουδήποτε αλλού

[Joann]

Περιγράψτε μια πραγματική, ή φανταστική, ή και τα δύο, σκηνή του δρόμου ή οπουδήποτε αλλού.
Γράψτε κάτι εντελώς δικό σας, ή και μια αρλούμπα
(όχι από το internet).
Μπορεί να 'ναι ψυχοθεραπευτικό (μπορεί και όχι) να γράψουμε ένα ασήμαντο περιστατικό, εντελώς δικό μας,
με ή χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Να μην έχει καμιά σχέση με την προσωπική ζωή του καθένα,
σε α΄ ή γ΄ πρόσωπο.
π.χ.
Χτες τ' απόγευμα έπρεπε υποχρεωτικά να κατέβει στο κέντρο για δουλειές. Ήταν το πιο κρύο βράδυ του φετινού χειμώνα και ψιλόβρεχε.
Το μετρό είχε απεργία. Πήρε το λεωφορείο με τους επιβάτες παστωμένους σαν σαρδέλες στο σαρδελοκούτι. Τίγκα στην κίνηση ο δρόμος με 50 άτομα να περιμένουν σε κάθε στάση και τους ανθρώπους να ποδοπατιούνται και να βρίζονται κάθε φορά που κάποιος ήθελε να κατέβει...

[RockElCasbah]

...χμμ, χαμογελάω τώρα...:)... πολύ προκλητικό για μένα που χρόνια γράφω τις σκηνές του δρόμου γενικώς... δεν είναι έτσι ακριβώς αλλά ας το πάρει το ποτάμι καλύτερα. Αν δε τα είχα αποσύρει σχεδόν όλα απ' το νετ, ναι θα είχα τη διάθεση να γράψω πολλά...:)...

[Driver]

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση όρων χρήσης

[Karisha]

Ηταν μια απο τις μερες που επρεπε να κατεβω στο κεντρο για δουλειες. Και λεω "επρεπε" γιατι το αποφευγω να κινουμαι σε μια πολη που με πληγωνει.

Στο δρομο ολες οι φατσες σιχαμενες. Κυρατσες με τα μικροσκοπικα σκυλακια-μπιμπελο τους,ΕΜΟ που δεν τους καταλαβαινει κανεις (χοχοχοχοχο) να τραβανε τη φρεσκοισιωμενη φουξια φρατζα τους απο τη μουρη τους,Τρεντυ αγορακια με τα σουπερ ουαου μοδατα ρουχα να περπατανε μαγκιορικα να ουμ με το σωβρακο Αρμανι και τη μιση κωλοτρυπιδα εξω,κοπελες με καμμενα μαλλια απο τη ντεκαπαζ,ολες κλωνοι,στον κοσμο τους να χαχανιζουν δυνατα και να ψαχνουν με αγωνια τις βιτρινες μπας και βρουν κατι να φορεσουν να νιωσουν σημαντικες,μητερες που σερνουν τα κοουτσουβελα τους με ενα υφος αηδιας και κουρασης και ενα σωρο αλλα ορθια κουρδισμενα πτωματα,που βαριεμαι να απαριθμησω,να τρεχουν βιαστικα να χωθουν στους ορθιους γκριζους ταφους με air condition...

Σκεφτομουν μια φραση του Camus απο το "Μυθο του Σισυφου": "Ασφυκτιω μεσα σε αυτο το τεραστιο και τρομερο συμπαν,κι ομως ξερω πως μονο μεσα σε αυτο μπορω να υπαρχω.." Ποσο δικια μου εγινε αυτη η φραση!! Ευτυχως που περπατουσα παρεα με τον Camus,γιατι αυτη η σκοτοδινη απο την αηδια ειχε αρχισει να μου προκαλει ναυτια..

Και τοτε εγινε το θαυμα... Ενα πρεζακι με πλησιαζει και μου ζηταει λιγα λεφτα... Εγω ειχα μονο για το εισητηριο μου,κι αυτα με το ζορι,κι ετσι του λεω πως εχω μονο ενα ευρω για το εισητηριο.. Καθως απομακρινομαι ψαχουλευω τις τσεπες μου και βρισκω ηδη ενα εισητηριο οποτε γυρναω πισω και του δινω το 1 ευρω που ειχα.
Εκεινος με κοιταει με τα πιο μεγαλα και αθωα ματια και μου λεει με μια πολυ ανθρωπινη φωνη (καμια σχεση με τις κραυγες αγριων ζωων ππου επικρατουσαν στην πλατεια) "Ευχαριστω... εισαι τοσο γλυκια.." και ξεσπαει σε κλαμματα.. Εγω του χαμογελαω και απομακρυνομαι για την σταση.

Αυτος ομως αρχισε να τρεχει απο πισω μου και να φωναζει "Αν ειχα καλη δουλεια θα με παντρευοσουν?" Γυρναω πισω να δω ποιος φωναζει και βλεπω εναν αγγελο με τεραστια κατασπρα φτερα και πληγες παντου στο κορμι του,εναν κατακρεουργημενο αγγελο με τα πιο μεγαλα και παιδικα ματια που εχω δει.. Ριγησα... Ντραπηκα για εμενα,για ολους.. Του λεω με τρεμαμενη φωνη "ναι...". Εκεινος τρελαθηκε απο την χαρα του,αρχισε να πηδαει δεξια αριστερα και να φωναζει "Θα βρω μια κανονικη δουλεια και θα ερθω να σε βρω!"

Το λεοφορειο ξεκινησε και εγω στριμωγμενη μεσα στα πτωματα αρχισα να κλαιω.. Δεν ξερω αν εκλαιγαν τα ματια μου η μονο η ψυχη μου,αλλα ξερω οτι εκλαψα πραγματικα...

Γιατι οι μονοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που υπαρχουν ειναι ξαπλωμενοι στους παγωμενους δρομους η σε λευκα κελια τρελοκομειων? Γιατι...Γιατι...Γιατι... Τοσα πολλα γιατι να γινονται μπροκες και να στοχευουν σε καθε νευρωνα του μυαλου,εξυπνες στοχευμενες βομβες...

Τετοιες ιστοριες με "μικρα θαυματα" μεσα στην κολαση μου συμβαινουν παντα... Απλα διαλεξα αυτην να αφηγηθω.. Παντως το στρατοπεδο μου εγω το εχω διαλεξει απο πολυ μικρη. Ειμαι μαζι με τους αστεγους,τους αλητες,τα πρεζακια,τα αδεσποτα σκυλια και τους τρελλους... Και καθε βραδυ πριν κοιμηθω τους αγκαλιαζω ολους στοργικα και τους σκεπαζω να μην κρυωσουν... Κι αν καποιοι απο αυτους δεν τα καταφερουν και τους βρουν παγωμενους το αλλο πρωινο εγω δεν στεναχωριεμαι.. Σιγουρα υπαρχει καποιος παραδεισος για ολους αυτους,ενας παραδεισος χωρις θεους και δαιμονες. Το βραδυ οταν εχει ξαστερια τους βλεπεις ολους εκει μαζεμενους και σου χαμογελανε..

[Joann]

Πανέμορφο!!! (για το κείμενο της karisha το 'πα).

[Karisha]

Πανεμορφο ειναι το θεμα που ανοιξες Joan.. Πατησες το κουμπι μου δυνατα...ΝΤΑΑΑΑΑΝ

[deleted-member30-03]

κι εμενα μ'αρεσε το κειμενο σου Karisha, ιδιαιτερα η δευτερη παραγραφος. με τα ΕΜΟ βεβαια δεν εχω τοσο προβλημα αρκει να μη μου ψωνιζονται γιατι κατανταω επιθετικος. ενω γελαω με οσους βγαζουν απεξω το σωβρακο αρμανι και τη μιση -αν οχι ολη- κωλοτρυπιδα. τα κατεχεις παντως κι εσυ καλα τα γαλλικα!

[Karisha]

KENO αυτα τα "γαλλικα" μας εφεραν εδω. Μια "ιστορια του δρομου" ειμαστε ολοι.. Γι'αυτο ηταν και ωραιο το θεμα της Joan... Και εχει δικιο,ισως να ειναι και ψυχοθεραπευτικο το θεμα της..

[Karisha]

....αντε πειτε καμια ιστορια :)

[secretly]

απο το παραθυρο μου βλεπω ομιχλη...
αφηνω για λιγο τον γιο μου να παιξει με τον αντρα μου..
αφηνω πισω μου τις φωνες τους...
αποφασιζω να βγω στον κηπο μου..
σαν να μπαινω σε καποιον αλλο κοσμο τωρα...
πρεπει να ντυθω πολυ καλα...
το νησι αυτο το χτυπουν πολλοι ανεμοι..
αναβω το τελευταιο μου τσιγαρο...
με δυσκολια,κοντρα στον ανεμο..
ειναι η στιγμη που νιωθω μονη...
μα αυτην την ηρεμια που σου παιρνει τα μυαλα δεν την αλλαζω με τιποτα.
μου αρεσει να 'μαι μονη..η ψυχη μου δυναμωνει..
και οτι με πονεσε εκει τελειωνει μεσ'την σκεψη μου..
λυσομαναει ο ανεμος...νομιζω οτι θα ριξει ολους τους φοινικες μου...
ευτυχως που εχω προστατευσει μεσα στο σπιτι το αγαπημενο μου φυτο..
τι αγρια νυχτα...τι ωραιο τοπιο...
ας μαζεψω λιγα απο τα κομενα ξυλα...
η ξυλοσομπα δεν πρεπει να σβησει σημερα..
μαλιστα θα ψησω εκει το ψωμι μου που με την ευωδια του θα αφησει πισω
τις αναμνησεις αυτες της γλυκιας μας γιαγιας..
δεν με νοιαζει το κρυο...αγναντευω το απεραντο...
το μεγαλειο της φυσης...τα βουνα εχουν αρχισει να χανονται στο σκοταδι..
κι αυτοι οι ηχοι...θυμιζουν καποιο σι ντι του παπαθανασιου..
πηγαινω κοντρα στον ανεμο...
πηγαινει κοντρα σε εμενα...
παιρνοντας καθε αρνητικη ενεργεια απο πανω μου..
νιωθω τοσο δυνατη...σαν να γεννηθηκα σημερα..
θεε μου..υποκλεινομαι στο μεγαλειο σου..
τα εκανες ολα τελεια..
ποσο θα 'θελα να πεταξω...
να γνωρισω τα παντα με καθε λεπτομερεια απο ακρη σ'ακρη..μα..
ακουω την γλυκια φωνουλα του γιου μου...
μαμα...μαμα!!!με φωναζουν...μαζι κι ο αντρας μου..
πρεπει να μπω στο σπιτι..τους θελω...με χρειαζονται..
ριχνω μια τελευταια ματια...αφηνω μ'αυτην ολα τα βαρη της ημερας πισω μου..
νιωθω μαγεμενη..ανανεωμενη..
ειναι οι καλυτερες μου στιγμες απο ολη την διαρκεια της ημερας..
αυτη ειναι η αποδραση μου...
αυτη ειναι η ψυχοθεραπεια μου..

[secretly]

Joann
σορυ αν ξεφυγα λιγο απο το θεμα,παρασυρθηκα..πρεπει να πω οτι το ποστ σου ηταν πολυ καλο..εχεις ιδεες:-)

[secretly]

Karisha
με συγκινησες!!!ηταν υπεροχο..και παραστατικο..
μου θυμισε μια φιλη..ναρκωτικα..μπλεκουν πολυ ευαισθητα ατομα
να σου πω,αμα βρει δουλεια παντως να τον παντρευτεις!εγω θα το εκανα:-)

[Karisha]

xrusaki

Δεν ξεφυγες κουκλα,η Joan πιο πανω στην αρχη λεει σχεδον "no rules".

[Joann]

Joann
σορυ αν ξεφυγα λιγο απο το θεμα,παρασυρθηκα..πρεπει να πω οτι το ποστ σου ηταν πολυ καλο..εχεις ιδεες:-)

Ε, όχι και να μου ζητάς συγνώμη, xrusaki.... εγώ σ' ευχαριστώ κι εσένα και όλα τα παιδιά που απαντάτε στο θέμα μου.
Και όπως είπε η karisha "no rules"... αρκεί να μη βρίζουμε και να μη θίγουμε... αλλά ας μη θεωρηθεί ότι κάνω συστάσεις... ξέρω ότι μιλάω με αξιοπρεπέστατα άτομα...
Τι ωραία που γράφετε, ρε παιδιά... έχω πάθει... εγώ πέρα από "για βροχές και λάσπες" δεν κατεβάζω τίποτα, αν και όταν είμαι πολύ πιεσμένη, το γράψιμο μου δίνει μεγάλη διέξοδο... κι όταν μετά από καιρό τα ξαναδιαβάζω είναι πολύ πιο ζωντανά από χίλιες φωτογραφίες...

[Mynrael]

Αλλο ενα Σαββατιατικο μπρουταλ ξυπνημα ειναι στο ξεκινημα του. Η γνωστη διαδικασια οπως καθε πρωινο. Ποδαρατο μεχρι τη σταση του λεωφορειου με μοναδικη σταση το μαγαζακι που περνω καφε. Υπο το φως των λαμπτηρων της δεη μιας και η ωρα δεν εχει αγγιξει το νουμερο 6 φτανω στη σταση μου παντα με πλεονασμα τουλαχιστον 15 λεπτα για να απολαυσω το καφε μου και να βυθιστω λιγο στις σκεψεις μου πριν να μπω στη ρεγουλα της δουλειας. Εκει που ειμαι βυθισμενος στα φοντα μου ξεπροβαλλει απο το πουθενα ενας τυπας πιτα μεθυσμενος που με το ζορι κρατιωταν ορθιος και απο πισω του δυο κοπελες . Ξαναβυθιζομαι στα φοντα μου παραλληλα βλεποντας τον τυπα να προσπαθει να βαλει τα κλειδια στη πορτα ωστε να ξεκλειδωσει το αυτοκινητο που ηταν παρκαρισμενο μπροστα μου. Μετα απο πολυ κοπο καταφερνει να μπει στο αυτοκινητο και με χιλια ζορια το βαζει μπροστα . Καθ`ολη αυτη τη διαρκεια οι δυο κοπελες λιγο πιο πισω αψιμαχουσαν για καποιο λογο τον οποιο καταλαβα εντος ολιγου . Ερχεται η μια μπαινει μεσα στη θεση του συνοδηγου και λεει την αλλη να περιμενει λιγο. Καθως δε μου το επιτρεπει η αγωγη μου να γινομαι αδιακριτος γυρισα απο την αλλη και βυθιστικα για αλλη μια φορα στα φοντα μου. Ελα μου ομως που ενιωθα πως καποιος εχει το βλεμμα του επανω μου και το ενιωθα τοσο εντονα σα να με διαπερνουσε. Γυρναω και βλεπω τη 2η κοπελα να με κοιταει. Λογο του πρωινου ξυπνηματος ο εγκεφαλος υπολειτουργουσε αλλα δεν αργησε και πολυ να θυμηθει αυτο το προσωπο. Θα κανουμε ενα μικρο ριγουαιντ 22 μερες πισω οπου εχω βγει να μπεκρουλιασω με ενα φιλο σε ενα μπαρ που εχει ανοιξει στη γειτονια μου. Εκει που τα πιναμε και χαβαλεδιαζαμε μεσα στο αγνωστο πληθος βρισκοταν μια παρεα 3 γυναικων περιτριγυρισμενες απο ενα ματσο κερβερους. Εριξα κανα δυο κοφτες ματιες κατα τη διαρκεια της μπεκροποσιας μου αλλα δε μπορουσα να διακρινω κατι. Η ωρα κυλουσε και τα ποτα συνεχιζαν να ερχοντε ωσπου σε μια φαση νιωθω πως καποιος εχει καρφωμενο το βλεμμα του επανω μου και το νιωθο παλι εντονα . Γυρναω παταω παυση και ζουμαρο, επιτα κανω φοργουορντ και ερχομαι στο τωρα συγκρινω τα προσωπα και βλεπω παλι την ιδια κοπελα. Το βραδυ εκεινο επαιξαν αρκετες ματιες αλλα ηταν απλησιαστη λογο του οτι υπηρχαν τοσοι κερβεροι γυρω της. Η τυπισσα μεσα στο αμαξι σαλιαριζει με τον παρολιγον λυποθυμο και η αλλη περιμενει απ`εξω. Γινεται μια ψιλοφασαρια γιατι ηθελε να παει με το αυτοκινητο στο σπιτι με τον ημιλυποθυμο και η φιλη της απεξω να διαφωνει. Οι ματιες συνεχιζαν εν το μεταξι και το διλλημα μεσα μου μεγαλο. Θα ξαναβρισκα ευκαιρια να της μιλησω η θα γινομουν καφρος και ρομπας που το εκανα μια τετοια στιγμη. Προτιμησα να σιωπησω και το αφησα ετσι εως την επομενη τυχαια συνταντηση μας