περιγράψτε μια σκηνή του δρόμου ή οπουδήποτε αλλού

[Mynrael]

Mπορει να ειναι στη γεωργια η αρμενια (γενικα οι τυποι τα λενε ολα σαν Ρωσια) Μην ξεχναμε και την νεαπολη θεσαλονικης

[Joann]

Μην ξεχναμε και την νεαπολη θεσαλονικης

Αυτή δεν την ήξερα... έχω καμιά 10ριά χρόνια ν' ανέβω Θεσσαλονίκη.
Άλλο με απασχολεί όμως τώρα... Λες μετά απ' όλα αυτά τα άκρως λογοτεχνικά που έχουμε γράψει, κάποιος -εν αγνοία μας- να τα δημοσιεύσει, να κάνει best seller και να πλουτίσει στην πλάτη μας; Nα 'χουμε το νου μας να ζητήσουμε πνευματικά δικαιώματα... χαχαχα...

[Mynrael]

Αυτή δεν την ήξερα... έχω καμιά 10ριά χρόνια ν' ανέβω Θεσσαλονίκη.
Άλλο με απασχολεί όμως τώρα... Λες μετά απ' όλα αυτά τα άκρως λογοτεχνικά που έχουμε γράψει, κάποιος -εν αγνοία μας- να τα δημοσιεύσει, να κάνει best seller και να πλουτίσει στην πλάτη μας; Nα 'χουμε το νου μας να ζητήσουμε πνευματικά δικαιώματα... χαχαχα...

Λες? δε πειραζει ακομα και αν δε φερει το ονομα μας εμεις βαθια θα ξερουμε την αληθεια.

[Joann]

Λες? δε πειραζει ακομα και αν δε φερει το ονομα μας εμεις βαθια θα ξερουμε την αληθεια.

Το θέμα είναι να πάρουμε τα φράγκα, μπας και λύσω εγώ τουλάχιστον τα οικονομικά μου προβλήματα... χαχαχαχα...
Βγαίνω και γω βέβαια off topic, αλλά ακούω τώρα στο ραδιόφωνο ότι σαν σήμερα ο Έντισον πατεντάρισε τον ηλεκτρικό λαμπτήρα και είπε σε συνέντευξή του το 1910 ότι ο άνθρωπος θα εφεύρει τρόπο να αποθηκεύει το φως του ήλιου για να φωτίζεται...
Τα 'χε προβλέψει τα φωτοβολταϊκά από τότε...
Και να φανταστείς όταν ήταν 8 χρονών παιδάκι επειδή ήταν λίγο σκανταλιάρης και εντελώς ντουβάρι στο σχολείο οι ...πανέξυπνοι δάσκαλοί του έλεγαν στους γονείς του "αυτό το παιδάκι είναι τελείως κουφιοκέφαλο, μην το φέρνετε στο σχολείο, δεν το χρειαζόμαστε"...
Πανέξυπνοι δάσκαλοι...

[Mynrael]

Σαββατόβραδο κίνηση στους δρόμους ,μια από τις λίγες μέρες πλέον που βλέπεις κόσμο και γενικότερα κίνηση. Εγώ? Μόλις έχω βγει από το σπίτι για την γνωστή μου βόλτα. Κατεβαίνω κεντρικά για να απόλαυση το περπάτημα και να χαθώ μέσα στο πλήθος. Σταμάτα να στρίψω ένα τσιγάρο και το βλέμμα μου κολλάρει σε έναν μπάρμπα που κάθεται σε ένα παγκάκι. Μεγάλος άνω των 60 Λητώ ντυμένος με το σκουφάκι του και το κασκόλ του. Στα δεξιά του ένα κουτάκι μπύρα την οποία έπινε με τόσο μένος. Κοιτούσε στο υπερπέραν και παραμιλούσε μοναχός του. Η σκέψη μου κατευθείαν με παρέσυρε στο να σκεφτώ με τι σοι δαίμονες λογομαχούσε ο μπάρμπας , τι μπορεί να είχε περάσει αυτός ο άνθρωπος ώστε να καταλήξει σε αυτό το σημείο. Το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο. Ο χρόνος με πίεζε και δε νομίζω πως θα είχα την δύναμη να ακούσω την ιστορία του.

[Joann]

Last winter at the beginning of January, I was sitting on a bench in a square in the city centre waiting for a friend of mine to come.
It was around 5.30 in the afternoon but it was getting dark and it was cold and cloudy.
I was watching the people passing by, when I noticed two men near me, having an arguement. I realised that I had seen them on my way
to the square half an hour before and I had noticed that one of them was a street vendor who was selling packets of tissues
and the other was a passer by who was presumably buying tissues. There was something wrong about the buyer who was holding 3 packets
of tissues and was speaking loudly to the seller. The seller was wearing a wooly hat and he was almost dumb.
When I saw them again while I was sitting on the park bench, they were clearly having an arguement.
I was watching silently but filled with anger a bully, the buyer, shouting at the poor seller who was unable to speak, hardly being able to
let out screams of protest. Apparently the buyer had refused to pay him for the tissues and was taking advantage of the fact that the poor
buyer could not speak properly.
After a while a policeman turned up. The buyer went up to him and started telling him that the seller was a beggar who was annoying him
by persistantly begging for money.
To my amazement, the policeman took the side of the buyer and started shouting loudly at the dumb seller until he was made to walk away
letting out little screams for the unfair treatment he had been subjected to.
As for me, I still can't forgive myself for my cowardice and the way I reacted
or should I say "I didn' t react"?

[xrhstos]

Χτυπαει το κουδουνι!!!γρηγορα βγαινει εξω απο την ταξη το βαρεθηκε το μαθημα μπουχτισε εκει μεσα!περπατα στο διαδρομο με ενα μυστηριο που τον περιβαλλει.... κατι εχει ...ειναι πονεμενος αλλα προσπαθει να μην το δειχνει,πνιγει τον πονο μεσα του ,μιλαει με τους φιλους του τα λενε,σχολιαζουν, γελανε,ωσπου ξαφνικα την βλεπει ...ανταλαζουνε ματιες "μα τι ομορφη που ειναι" λεει μεσα του ...μα καλα δεν κουραστηκε τοσο καιρο αυτο το παιχνιδι με τα ματια?καθε φορα το ιδιο πραγμα!"Αχ μακαρι να ειχα το κοτσια να της μιλησω"του κοβονται τα ποδια στην σκεψη αυτη δεν μπορει κινηθει κανει πισω.... εκεινη περιμενει και κοιταζει τον καλει αλλα εκεινος δεν ακουει ....ο χρονος περναει τιποτα δεν αλλαξε το ιδιο σκηνικο εκεινη ακομα τον καλει εκεινος φοβαται τοσο πολυ που τρεμει,φοβαται μην πληγωθει κρυβει τον ερωτα του ...οι μερες περασαν δεν υπαρχει αλλος χρονος πια τελειωσε πριν καν αρχισει δεν την ξαναειδε απο τοτε, αλλα βαθια μεσα του το μετανιωνει που δεν το τολμησε να πολεμησει για τον ερωτα που ηθελε...

[Joann]

Πάντα πίστευα ότι τα νεαρά αγόρια είναι πιο ρομαντικά απ' όσο θέλουν να δείχνουν και το παραπάνω post δε με διαψεύδει!

[xrhstos]

Πάντα πίστευα ότι τα νεαρά αγόρια είναι πιο ρομαντικά απ' όσο θέλουν να δείχνουν και το παραπάνω post δε με διαψεύδει!

ασε ασε το γραψα χθες και στεναχωρηθηκα ετοιμος να δακρυσω.... βασισμενο σε αληθινη ιστορια χαχα!

[Διχασμένος]

Μια η ώρα , προσπαθώντας να μαζέψω κουράγιο και να ξαπλώσω να κοιμηθώ , όπως κάνω σχεδόν κάθε πρωί.
Διαβάζω το ποστ της Karisha και θυμάμαι και εγώ ενα ματωμένο άγγελο που είχα στην αγγαλιά μου. Πλέον θυμάμαι και άλλα πράγματα.
Και το τραγούδι που ακούω έχει αλλάξει , I Don't Think About You Anymore But, I Don't Think About You Anyless , απο Hungry Ghosts.. πόσες αναμνήσεις..
Και ξέρω πως θα είναι στο replay για όση ώρα γράφω αυτό το πόστ.
Σκουπίζω δυο δάκρυα απο το ένα μάτι , και ενα απο τα δεξί.
Σκέφτομαι το πως έχω αλλάξει , και το πως με έχει αλλάξει αυτή η πόλη.

Πριν λίγες μέρες πήγα στο The Mall , ψαχνωντας να βρω το βιβλίο της θεατρικής παράστασης το Γάλα.
The Mall .. Them all ... Ήταν όντως όλοι εκεί , όλη η αθήνα , για όσους την έχουμε έστω και λίγο δεί με το πραγματικό της πρόσωπο.
Οι κοπελίτσες με τα κολάν και αυτές τις καφέ μπότες σαν απο δερμα φώκιας .. πόσο αστείο .
Και ένας 22άρης με κουκούλα σκουφί, μούσι και ακουστικά στα αυτιά του.
Μάλλον για να ξεφύγει απο τους άλλους γύρω του.
Και αυτός αστείος.
Και οι κυράτσες ναι , και τα έμο , και οι μαύροι με την πραμάτια τους. και μια παρέα απο δωδεκάχρονα κοριτσάκια .
Και ενας άνθρωπος πεσμένος στο πάτωμα , πάνω σε ένα χαρτόνι.
Με κομμένα χέρια . καμμένος στα ποδια , και σε ότι έχει απομείνει απο τις ουλές απο τον κομμένο αριστερό ώμο και δεξί αγκώνα του.
Και στο πρόσωπο του , καμμένος και εκεί και τυφλός , να προσπαθεί να μας προσελκύσει , να προσπαθεί να ζητήσει να ζήσει.
Ολοι τον προσπερνάνε και πάνε εκεί που πρέπει να πάνε . Δεν τον κοιτάει κανείς.
Ούτε οι κυράτσες , ούτε τα έμο , ούτε τα δωδεκάχρονα.
Και οι κοπελίτσες με τις μπότες κοιτάνε τα χρωματιστά βραχιόλα στον πάγκο που βρίσκετε 3 μέτρα μακριά, απο τον άνθρωπο χωρίς χέρια και μάτια, ενα κομάτι της αθήνας τόσο εξωπραγματικό , αλλά και τόσο αληθινό και με τόσή απογνωση και πόνο, σαν ένα κομάτι που λείπει απο την γκερνίκα.
Κανείς δεν τον βλέπει.
Εγώ τον είδα , αλλά και εγώ τον προσπέρασα.
Όπως είχα προσπεράσει και τον καμμένο που μπαίνει να ζητήσει βοήθεια στο μετρό , όπως κανουν όλοι.

Μόλις τον πέρασα και ανέβηκα τα σκαλία με έπιασε κρίση πανικού νομίζω. Δέν μπορούσα να πάρω ανάσα και ενίωσα όλους αυτους γύρω μου που χαμογελούσαν και πήγαιναν στη δουλεία τους να με πνιγουν. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκανα ανάμεσα τους.
Η ίσως να έιχα την κρίση αυτή γιατι κατάλαβα οτι ήμουν ένας απο αυτούς.

Δεν ξέρω.

Θυμάμαι ξανά τον καμμένο του μετρό, θυμάμαι μια φορά που του είχα δώσει όσα είχα στην τσέπη μου.
Καί άλλη μια φορα γυρνώντας μεθυσμένος απο ένα παρτυ στο κέντρο που ειχα δώσει το σάντουιτς μου σε ένα παπούλη , σε ένα παγκάκι ήθελα να του δώσω και άλλα , αλλά τι να έδινα. έπρεπε να δώσω και άλλα , ήταν ο παπούς μου αυτός , η μπορεί και να μην ήταν , έχει σημασία;

Και τη φορά που γυρνώντας σπίτι ήθελα να καπνίσω, και είχα κανει τράκα τσιγάρο και φωτιά από ένα κορίτσι που πούλαγε το μόνο πράγμα που μπορούσε λίγο πιο κάτω απο την πλατεία ομονοίας.

Και τελικά δεν καταλαβαίνω, αν αδιαφορώ η όχι . και αυτό είναι χειρότερο.
Και δεν καταλαβαίνω τί μας έχει κάνει αυτή η πόλη.
Μας έχει κάνει ή μου έχει κάνει, δεν είμαι σίγουρος.
Και δεν καταλαβαίνω ποιός και πότε θα με έβλεπε σε αυτή την πόλη και αν και γιατί θα μου έδινε κάτι που έχω ανάγκη.
Και πως και πότε και γιατί εγώ βοηθάω η όχι.

Και αν τελικά είμαι καλός , η κακός, δεν νομίζω οτι θα βγάλω άκρη σύντομα.

Και θέλω να πω κάτι ακόμα.
Κάτι που έχω πεί σε ένα μόνο άνθρωπο.

Θυμάμαι το βράδυ της πρώτης μέρας του χρόνου, που βγήκα για μια βόλτα και ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω.
Έβρεχε και πήρα απο το περίπτερο μια άσπρη κασετίνα καρέλια.
Περπάτησα μέχρι το νεκροταφείο να καπνίσω ένα τσιγάρο με τον παπού μου, όπως δεν είχα προλάβει να κάνω.

Άναψα δύο τσιγάρα , τελείωσε το δικό του πρώτος. Εγώ ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το κάπνισμα.
Καπνίζω κάτω απο ένα δέντρο και μετά να σκύβω και μαζεύω τη γόπα που ήταν ακουμπησμένη δίπλα στη φωτογραφία του , για να την φυλάξω.
Και θυμάμαι ένα παπούλη να περνάει έξω απο το νεκροταφείο και να με κοιτάει.
Και να κάνει το σταυρό του.
Για να ξορκίσει το κακό;

Δεν ξέρω...

[Joann]

Επειδή αντιπαθώ τις επισκέψεις στα νεκροταφεία και όλα τα μεταφυσικά με ...σκιάζουνε
(καθώς επίσης και τα διπλοτριπλοπρόφιλα - μιλάω μόνο γι αυτά που εμφανίστηκαν στο θέμα που έχω ανοίξει εγώ εδώ, εννοώ τα αντιπαθώ)
ενώ αντίθετα συμπαθώ τους εφηβικούς έρωτες, όπως αυτόν στο post #37
ας επανέλθω σε real life mode.
Τώρα με την οικονομική κρίση τα περισσότερα φώτα των δρόμων τη νύχτα είναι σβηστά, οι δρόμοι υποφωτίζονται και δε βλέπεις τη μύτη σου,
άσε που να περπατάς στο σκοτάδι είναι κι επικίνδυνο.
Προχτές λοιπόν με το πολύ κρύο, κατεβαίνοντας κατά τις 11 το βράδυ το δρόμο που αρχίζει απ' το βουνό και φτάνει στο κέντρο της πόλης,
ψιλοχιόνιζε και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Απ' τη μια μεριά του δρόμου 4-5 νταλίκες παρκαρισμένες η μια πίσω απ' την άλλη έκοβαν την ορατότητα
τελείως από κείνη τη μεριά του δρόμου κάνοντας τα πράγματα χειρότερα.
Μόνο ένα σκυλάκι συνάντησα, ένα άσπρο κανίς τυλιγμένο μ' ένα απ' αυτά τα μάλλινα που τους φοράνε οι άνθρωποι για να μην κρυώνουν.
Κούτσαινε άσχημα και με το ζόρι κατάφερνε να περάσει απέναντι. Του 'πιασα την κουβέντα προσπαθώντας να το κάνω να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο
μην το πατήσει καν' αυτοκίνητο. Θα 'πρεπε να το 'χε σκάσει από κάποιο σπίτι.
Όμως την Κυριακή το μεσημέρι ο σταθμός του μετρό ήταν γεμάτος παιδάκια μασκαράδες -τι πειρατές μονόφθαλμοι, τι σερίφηδες με κρόσια και όπλα έτοιμοι
να πυροβολήσουν να βαράνε ο ένας το κεφάλι του άλλου με πλαστικά σφυριά, τι σεριφίνες με γυαλιστερά κόκκινα κοντά φουστάκια και άσπρα καλτσονάκια,
τι βαμπίρ με κέρατα και ουρές, γάτοι με μαύρα μουστάκια ζωγραφιστά...
Τελικά ακόμα και κάτω απ' τις πιο αντίξοες συνθήκες, είναι ωραία να βλέπεις τις Απόκριες χαρούμενες γελαστές φάτσες γύρω σου...

[secretly]

eixα παει για μια ακομη φορα να δω τον θειο μου,που τοτε παλευε με τον καρκινο του...επρεπε να γυρισω στο σπιτι μου με ταξι κι ετσι κατα τις ωχτομιση ξεκινησα...για τον γυρισμο...ηταν χριστουγεννα..εγω γιορταζα..
στον δρομο απο παντου φεγγοβολουσαν τα φωτα ολoυ του κοσμου..κανενα ομως δεν μπορουσε να αγγιξει την ψυχη μου..
τι ηθελαν ολα αυτα τα γιορτινα φωτα?ολα ηταν τοσο ασχετα και απειλητικα...νομισα πως θα με τυφλωναν..
παντου μπαλκονια στολισμενα...ελατα και χαρες κι εγω..να νιωθω περισσοτερο μονη απο ποτε ενω ταυτοχρονα ειχα γυρω μου ολο τον κοσμο..
ξαφνικα με ακολουθει ενα τεραστιο σκυλι...φοβαμαι μα στεκομαι για λιγο..με μυριζει..με ακολουθει..ηταν τοσο φιλικο μα εγω δεν ηθελα φιλους εκεινη την ωρα...
το διωχνω για να βγω στον κεντρικο...
ξουτ...αντε μεγαλε...πηγαινε καπου αλλου...φυγε,μην με ακολουθεις αλλο,εγω θα περασω τον δρομο τωρα..
σαν να ενιωθε την ψυχολογια μου φαινεται πως δεν ηθελε να με αποχωριστει...
εκανε ομως πως φευγει...κοντοσταθηκε εκει ακοηνητος...και με κοιτουσε...
ξεκινησα να συνεχισω παρακατω..γυρνοντας το βλεμμα μου για αλλη μια φορα πισω,θελοντας να σιγουρευτω πως εχει φυγει...ηταν ακομη εκει και απλα με κοιτουσε ακινητος..
βγαινω στον δρομο..παιρνω απεναντι για να βρω ταξι...την ιδια στιγμη που ακουσα το αποτομο φρεναρισμα και το ουρλιαχτο του..
εμεινε στην ακρη του δρομου να ξεψυχα με ματια δακρυσμενα...κι εγω μες στο κρυο να τον χαιδευω και να τον φιλω και να φωναζω:θεε,γιατι σε εμενα...γιατι αυτην την δυσκολη ημερα??γιατιιιιι?
παιρνω τηλ τον αντρα μου και μου λεει να μεινω εκει για να καλεσει την φιλοζωικη...
τον ξαναπαιρνω μετα απο δεκα λεπτα...για να του πω..πως δεν χρειαζονταν πια...ο φιλος μας παιθανε εκει καπως ετσι,αβοηθητος...κοιταζοντα ς με μες στα ματια με τις μεγαλες εκφραστικες ματαρες του γεματος απο αγαπη και απογνωση...
το χαδι μου υπηρξε λιγο....δεν εκανε τιποτε το κακο,ηθελε απλα να γινει φιλος μου..
εγω ενα ρακος...διεσχισα την λεοφωρο...εφυγα...πηρα ταξι...γυρισα σπιτι...
εβαλα χατζηγιαννη
δεν ειμαι εδω για κανεναν...
εβγαλα το τηλ απο την μπριζα...εκλεισα το κινητο...
τα χρονια πολλα φανταζαν γελοια...δεν ηθελα να δω κανεναν...
δεν ηθελα να ακουω τιποτα...
καποιος ανθρωπος πεθαινε την ιδια στιγμη που ενα ζωακι ξεψυχησε μπροστα στα ματια μου...
δεν ημουν εκει για κανεναν...
δεν ειμαι εδω για κανεναν..
η χειροτερη γιορτη ολης μου της ζωης...

[Nantiaki]

Μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος? Η αρχή στις ιστορίες του δρόμου είναι τότε που νιώθουμε το δρόμο που πατάμε, τότε που αποκτάμε συναίσθηση του γύρω περιβάλλοντος. Τότε που κλείνουμε τα ακουστικά, τότε που ακούμε τα βήματα των διπλανών μας. Αυτή είναι η αρχή και γίνεται μία φορά... Και από τότε όποιος την έχει κάνει αυτή την αρχή γεμίζει την ψυχή του με τέτοιες ιστορίες. Με ιστορίες που δεν τους αρκεί ένα ποστ για να εκφραστούν. Αυτές οι ιστορίες για να ειπωθούν θέλουν να τις πει η καρδιά του αφηγούμενου.. ¨Οχι σε ένα απρόσωπο κοινό αλλά στον ίδιο τον εαυτό του. Τότε αποκτά ''μέση'' η ιστορία του δρόμου, όταν νιώθουμε μέσα μας ότι τη ζήσαμε.
Και αυτές οι ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ...
19 χρονών έπαθε ξαφνικά εσωτερική αιμορραγία και κατέληξε στο νοσοκομείο της πόλης της. Οι γιατροί ανίκανοι να της πάρουν αίμα της τρυπούσαν τα χέρια, τις παλάμες, την κοιλιά, για 3 μέρες με ελάχιστα ποσοστά επιτυχίας. 1 στα 4 τρυπήματα είχε επιτυχία και τα υπόλοιπα έτρεχαν αίμα. Αυτή έφταιγε να σκέφτεται ότι ναι, μόνη της μπορεί να κοπεί καλύτερα?
Πέρασε κι αυτό, πάει καιρός. έκλεισαν οι πληγές και άνοιξαν άλλες . φανερώθηκαν και κρύφτηκαν μπροστά στα μάτια της πολλά. όμως καμία από αυτές τις ιστορίες δεν θα ειπωθεί ακόμα, καμία δεν θα προχωρήσει πέρα από την αρχή...για να μιλήσει στον εαυτό της πρέπει να τον βρεί πρώτα.

[Joann]

Ω.. ελπίζω η κοπέλα που αναφέρεται στο παραπάνω post να 'ναι γερή.

Λοιπόν... τώρα εγώ θα περιγράψω μια σκηνή όχι του δρόμου,
αλλά του κολυμβητήριου παρακαλώ.
Έκανα το πέμπτο μήκος της πισίνας προσπαθώντας ν' ανακτήσω την αναπνοή μου,
να γλιτώσω από το κοντανάσεμα που μ' έπνιγε.
Κρύο χειμωνιάτικο πρωινό έξω
και μέσα το χλώριο κι οι υδρατμοί σχημάτιζαν ένα πηχτό σύννεφο ατμού πάνω απ' την πισίνα
που έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Οι νεότεροι κολυμπούσαν με τρομερή ενέργεια,
ακόμα και μια κοπέλα που έχει σκλήρυνση κατά πλάκας και μιλάμε λίγο
κι αυτή κολυμπούσε ζωηρά.
Κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες -μερικές έρχονται υποβασταζόμενες σε πι- έλεγαν
στο διπλανό διάδρομο για το ζέσταμα που επιβάλλεται
πριν αρχίσεις το ελεύθερο.
Πέρασα στη διαδρομή ταχείας κυκλοφορίας με θράσος.
Χάζευα τους κολυμβητές που πήγαιναν σφαίρα
-με 1000- και με στιλ, πετώντας μου νερά στα μούτρα.
Ένας ευτραφής νεαρός έκανε άρσεις και βυθίσματα
κρεμασμένος από τη μεταλλική μπάρα ενός από τα starting points της πισίνας
αποκαλύπτοντας υπερήφανα στις αναδύσεις το δασύτριχο στέρνο
και τα τατουάζ της ωμοπλάτης και του μπράτσου του.
Μετά από 40 λεπτά μέσα, κολύμπησα προς τα σκαλάκια εισόδου-εξόδου.
Ταυτόχρονα προς τα κει κατευθυνόταν κι ένας άντρας που κολυμπούσε
φορώντας γυαλιά μυωπίας.
"Υπάρχουν γυαλιά μυωπίας κατάλληλα και για κολύμπι;" αναρωτήθηκα
που -αναγκαστικά- χωρίς τα γυαλιά στην πισίνα δε βλέπω τη μύτη μου.
Ξαφνικά ένα τσούρμο ενιάχρονα ως εντεκάχρονα, η πιτσιρικαρία,
η παιδική ομάδα του πόλο, με τα παρδαλά μαγιό και τα μπλε σκουφιά τους
μπούκαραν αλαλάζοντας πίσω απ' τον προπονητή τους κατευθυνόμενα απειλητικά προς την πισίνα.
Ώρα να φεύγουμε όλοι οι άλλοι.
Απ' τη μια στιγμή στην άλλη η πισίνα γέμισε παιδιά και φωνές.
Aνέβηκα στο πατάρι να πιω καφέ μέσα στις αναθυμιάσεις του χλωρίου
-γυμναστική είναι κι αυτό-
και τα χάζευα να κολυμπάνε σαν σφαίρες χωρίς πέδιλα και κουραφέξαλα
κάνοντας σε δευτερόλεπτα τα 25 μέτρα για πλάκα...
Παιδιά, σας ζηλεύω!

PS: xrusaki, χάρηκα πολύ που ξανάγραψες εδώ ...
Να 'σαι πάντα καλά.

[Curie]

Αν και κάποια από τα τελευταία Post που διάβασα είχαν στενάχωρο περιεχόμενο, όχι αδικαιολόγητα, λόγω εποχής.. δεν θα ήθελα να περιγράψω ένα από τα πολλά τέτοια που έχω κατά νου..
Είναι όμορφος και ιδιαίτερος ο τρόπος που γράφει ο καθένας και όλοι παραστατικοί..

Τυγχάνει να με συναρπάζουν οι τυχαίες γνωριμίες και δη αναρωτιέμαι γιατί να μην είμαστε πιο κοινωνικοί με τους γύρω μας όπου κι αν τύχει να βρεθούμε παρά βάζουμε, ακουστικά, κινητά, γυαλιά, καπέλα, σκέψεις κ.α. για να μη μας απασχολήσει ο όποιος άλλος.. προσωπικά σπάνια το κάνω..στο θέμα μας όμως..

Είχα σκοπό να ταξιδέψω για Ρόδο, από Θεσσαλονίκη, και βρίσκομαι πρωί-πρωί στον ΟΣΕ να βγάλω εισιτήριο μέχρι Αθήνα..
Θέλοντας να χαρώ την εκκίνηση του ταξιδιού την επομένη παίρνω ένα θερμό γεμάτο καφέ από το σπίτι, τη βαλίτσα και χαρτούρες για να ζωγραφίσω τοπία..στη διπλανή θέση μια κοπέλα σκεπασμένη με το μπουφάν της να τρέμει, ούτε φαινόταν. Ρώτησα αν είναι καλά και απάντησε ένα κοφτό ναι, οπότε κατάλαβα ότι δεν ήταν να πω κάτι παραπάνω..Έχοντας τον καφέ στην αγκαλιά και το μολύβι στην άλλη κοιτούσα έξω, ο γραφίτης μούδιαζε το χαρτί και γυάλιζε στις έντονες γραμμές του..στιγμές πολύτιμες με το μυαλό άδειο, μέχρι που..τα μαλλιά της πέφτουν πάνω στο χαρτί, το μελί τους χρώμα φώτισε τους άχρωμες μουτζούρες μου σαν ήλιος, με απορρόφησε η εικόνα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα πέφτει όλο το κεφάλι της στο χέρι μου, ο καφές να κυλάει πάνω στο χαρτί, στα μαλλιά της, στα ρούχα μου και γω να μην αντιδράω..κοιμόταν βαριά, δεν είχε λιποθυμήσει ευτυχώς, απλά κοιμόταν πολύ βαριά και δεν κατάλαβε τίποτα, σκούπισα όλο τον τόπο που γέμισε καφέ, έβαλα το κουρασμένο σώμα της σε μια πιο βολική στάση και την σκέπασα και με το δικό μου μπουφάν..είδα το πρόσωπο της τόσο ταλαιπωρημένο και κουρασμένο..ξύπνησε στη μέση περίπου της διαδρομής με έμενα να την προσέχω σα μωρό παιδί, και ξεκίνησε να μου μιλάει χωρίς να τη ρωτήσω κάτι.. ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται, την αναπνοή μου να μην θέλει να βγει για να μην τη διακόψω, τα τοπία πίσω από την εικόνα της πλέον θολά και αδιάφορα, με ριγούσε η βραχνιασμένη φωνή της και η επιθυμία που έσταζαν τα χείλη της να φιλήσει τον έρωτα.."Θέλω να ερωτευτώ και να το ζήσω..ήταν οι τελευταίες της κουβέντες, αφού έκλαψε για τον αποτυχημένο γάμο της που την οδήγησε στα ναρκωτικά, ευτυχώς για λίγο.. Την άφησα με ένα βλέμμα που δεν ήθελα αυτό να τελειώσει και ο κόσμος που κατέβαινε με φούρια μας παρέσυρε σε αντίθετες κατευθύνσεις στον σταθμό..πήρα αμέσως ταξί γιατί θα έχανα το πλοίο, και ένιωθα να καρφώνομαι στη θέση.. δεν ήθελα να φύγω, όχι χωρίς αυτήν.. στο ταξί σκάει το ψυγείο και βγαίνω να αρπάξω την ευκαιρία να την ψάξω, μόλις ανοίγω τη βαριά και ζόρικη πόρτα του peugeot και βγαίνω στεκόταν μπροστά μου, κοκκινισμένη από το τρέξιμο " σε πρόλαβα, ευτυχώς, το χαρτί σου, ψέλλισε ανάμεσα στις κοφτές ανάσες, γιατί είναι έτσι;", "Εδώ αποτυπώθηκε η συνάντηση μας", λέω μετά από ώρες που είχα να πω κουβέντα, τα χείλη μου είχαν κολλήσει.. Το σφίγγω πάνω της και μου λέει "Στα μάτια σου είδα τον κόσμο που θέλω να ερωτευτώ, με άκουσες με φρόντισες χωρίς να με ξέρεις και να μπορεί να σε νοιάζει, το είχα ανάγκη μεγάλη. Θα το κρατήσω γιατί θέλω να σε θυμάμαι.." . Το φιλί της μου μούδιασε τα χείλη και τα γόνατα μου πια δεν με κράτησαν..Στα 19 μου μια 26χρονη που μου διηγήθηκε τη ζωή της, που σε καμμία στιγμή δεν πίστεψα οτι θα μασταν μαζί..ίσως για μια, ναι..μου δώρισε τον έρωτα σαν αίσθημα που πρώτη φορά φώλιασε στην καρδιά μου..εγώ έχω το δαχτυλίδι της που μου άφησε στη τσέπη..ένιωσα να με γέννησαν τα μάτια της, να με ζωντάνεψε η φωνή της, με έλιωσε το βλέμμα της και με πόνεσε η φυγή της.. δεν με πλήγωσε, όχι.. αναρωτιέμαι αν θα παίξει κάποιο παιχνίδι η μοίρα στην πορεία..

Οι λεπτομέρειες που θυμάμαι είναι απίστευτες, δεν τις έβαλα να μην σας κουράσω, από σκηνή περιέγραψα ιστορία, να με συγχωρείτε, θα τη σβήσω αν ενοχλεί..Joann.
Εξαρχής σκόπευα να σας περιγράψω σε τι κατέληξε το σκίτσο μου και πως αλλά παρασύρθηκα στο συναίσθημα.. Πόσοι περνάνε καθημερινά δίπλα μας και χρειάζονται απλά την προσοχή μας και μας ανταμείβουν πάντα νομίζω, όπως διάβασα και σε άλλες ιστορίες με συναισθήματα ανείπωτα και ανεκτίμητα..