Πανικοι,πανικοι και παλι πανικοι.απορια !

[πίστη]

Είσαι νέα κοπέλα,μόνο 16 χρονών και υποφέρεις από κρίσεις πανικού για το σχολείο???γιατί???με το να ανχώνεσαι για το σχολείο,μόνο κακό κάνεις στον εαυτό σου!!!τα ζαναξ είναι και για να σε βοηθούν στον ύπνο,έχεις και προβλήματα ύπνου?
λοιπόν,προσπάθησε να δεις τα πράγματα αλλίως και μη κάθεσαι και σκας για τις εποδόσεις σου στο σχολείο.φυσικά,θα κάνεις ότι μπορείς,θα διαβάζεις όσο καλύτερα μπορείς και από κει και πέρα μην τρελένεσαι!η ζωή είναι μικρή,απόλαυσε την στο έπαρκο....άσε το άγχος για τις πανελλήνιες σε 2 χρόνια!

[Lacrymosa]

Είσαι νέα κοπέλα,μόνο 16 χρονών και υποφέρεις από κρίσεις πανικού για το σχολείο???γιατί???με το να ανχώνεσαι για το σχολείο,μόνο κακό κάνεις στον εαυτό σου!!!τα ζαναξ είναι και για να σε βοηθούν στον ύπνο,έχεις και προβλήματα ύπνου?
λοιπόν,προσπάθησε να δεις τα πράγματα αλλίως και μη κάθεσαι και σκας για τις εποδόσεις σου στο σχολείο.φυσικά,θα κάνεις ότι μπορείς,θα διαβάζεις όσο καλύτερα μπορείς και από κει και πέρα μην τρελένεσαι!η ζωή είναι μικρή,απόλαυσε την στο έπαρκο....άσε το άγχος για τις πανελλήνιες σε 2 χρόνια!

Πιστη μου κι εμενα στα 16 ξεκινησε η αγχωδης διαταραχη κ αρχισα απο τοτε να παιρνω αγχολυτικα (αρχικα ζαναξ κ επειτα λεξοτανιλ). Δεν εχει σχεση με το σχολειο, ειναι γενικοτερο το θεμα, πιο πολυπλοκο, δεν ειναι στο χερι μας οι ταχυκαρδιες, η δυσπνοια, το αισθημα οτι θα παθεις κατι κτλ.. ειναι πολυ δυσκολο να ζεις μ αυτο το λεω εκ πειρας.. την καταλαβαινω την κοπελιτσα γιατι κ εγω ετσι αρχισα.. αλλα πλεον το χω κοντρολαρει αρκετα.. βεβαια εχουν περασει κ 5 χρονια...

[το αγχος προσωποποιημενο!]

Είσαι νέα κοπέλα,μόνο 16 χρονών και υποφέρεις από κρίσεις πανικού για το σχολείο???γιατί???με το να ανχώνεσαι για το σχολείο,μόνο κακό κάνεις στον εαυτό σου!!!τα ζαναξ είναι και για να σε βοηθούν στον ύπνο,έχεις και προβλήματα ύπνου?
λοιπόν,προσπάθησε να δεις τα πράγματα αλλίως και μη κάθεσαι και σκας για τις εποδόσεις σου στο σχολείο.φυσικά,θα κάνεις ότι μπορείς,θα διαβάζεις όσο καλύτερα μπορείς και από κει και πέρα μην τρελένεσαι!η ζωή είναι μικρή,απόλαυσε την στο έπαρκο....άσε το άγχος για τις πανελλήνιες σε 2 χρόνια!

Δεν ειναι μονο οι επιδοσεις,ειναι το τι θα γινει αν παθω κατι στο σχολειο και οτι δεν θελω να φαινεται οτι εχω προβλημα.Εκει ξεκινησαν οι πανικοι,οποτε εκει φοβαμαι οτι ξαναρχιζουν.Ναι εχω και προβληματα υπνου που να μην ειχα.Και εγω αυτα λεω στον εαυτο μου πιστη,αλλα πραγματικα μεσα μου δεν τα πιστευω.Γιατι το φοβαμαι το αγχος,το φοβαμαι πολυ,φοβαμαι την ζαλαδα και ο,τι αλλο μπορει να μου δημιουργησει.Το αγχος χρειαζεται εκλογικευση και εγω δεν ειμαι σε αυτην την κατασταση.Οταν συμβαινει ο πανικος,δεν μπορω να εκλογικεψω τιποτα παρολο που ξερω οτι δεν παθαινω απολυτως τιποτα.Το γεγονος και μονο οτι με βγαζει απο την λειτουργικοτητα μου και απο την διαθεση μου ειναι αρκετο για να με κανει να στεναχωρηθω και να θελω να τα παρατησω ΟΛΑ.Φυσικα και δεν το κανω βεβαια γιατι ξερω πως δεν ειναι η λυση.Απλα θελω τον παλιο μου ευατο πισω (ποσο κλισε !) αλλα ισχυει...παλια εβγαινα και ξεχνουσα να γυρισω σπιτι που λεει ο λογος και τωρα κοιταω την ωρα γιατι δεν αντεχω,το αγχος ειναι συνεχεια μαζι μου,σαν μια κρισουλα να παραμονευει μονιμως.Ετσι βγαζω το αγχος μου,το θεμα ειναι να το αντιμετωπισω τωρα οσο μικρη και αν ειμαι,ετσι ωστε να μην το αποφυγω και ξεσπασει αργοτερα πολυ χειροτερα.Και ναι του χρονου στις πανελλαδικες,που οντας αγχωδης,δεν θελω να εχω και αυτο πανω απο το κεφαλι μου.Το ξερω οτι δεν περνανε γρηγορα ολα αυτα και μου ειναι κατανοητο,αλλα ΠΡΕΠΕΙ να φυγει.Δεν μπορω να ζω ετσι ,μου φαινονται ολα βουνο...

[το αγχος προσωποποιημενο!]

Πιστη μου κι εμενα στα 16 ξεκινησε η αγχωδης διαταραχη κ αρχισα απο τοτε να παιρνω αγχολυτικα (αρχικα ζαναξ κ επειτα λεξοτανιλ). Δεν εχει σχεση με το σχολειο, ειναι γενικοτερο το θεμα, πιο πολυπλοκο, δεν ειναι στο χερι μας οι ταχυκαρδιες, η δυσπνοια, το αισθημα οτι θα παθεις κατι κτλ.. ειναι πολυ δυσκολο να ζεις μ αυτο το λεω εκ πειρας.. την καταλαβαινω την κοπελιτσα γιατι κ εγω ετσι αρχισα.. αλλα πλεον το χω κοντρολαρει αρκετα.. βεβαια εχουν περασει κ 5 χρονια...

Λακρυμοσα ετσι ακριβως ειναι...εγω ειχα αρχισει απο το δημοτικο με κατι κρισουλες πανικου καθε ανοιξη,αλλα τοτε οι εξετασεις αιματος ηταν αρκετες για να με ηρεμησουν και να πω ξες δεν εχω τιποτα απολυτως.Τωρα τα εχω κανει ενα κουβαρι στο μυαλο μου,μεγαλωνουν και οι απαιτησεις και δεν ξερω τι να πρωτοκανω.Δεν το μπορω αυτο το πλακωμα στο στηθος,δεν μπορω να προσποιουμαι οτι δεν συμβαινει τιποτα οταν ειμαι εξω ενω στην πραγματικοτητα θελω να κλαιω γιατι δεν αισθανομαι καλα...και το αστειο ειναι οτι νομιζα οτι ειχα ξεμπερδεψει ...αλλα που !!! Και τωρα βρισκομαι στην φαση που δεν θελω να βγαινω απο το σπιτι γιατι φοβαμαι και δεν εχω ορεξη.Και σκεφτομαι συνεχεια τα χαπια...αλλα απο τοσο νωρις γαμωτο?θα βγω ποτε απο ολο αυτο το τρυπακι???πφφφ...εσυ λακρυ πως τα καταφερες? τα συγχαρητηρια μου ειναι αυτονοητα για σενα και οχι μονο για τις κρισεις πανικου αλλα για ο,τι αλλο περνας ,εχω διαβασει πολλα θρεντ σου...φαινεσαι και εισαι πολυ δυναμικη,μπραβο!!!!

[το αγχος προσωποποιημενο!]

Παράλληλα έχω αλλάξει τρόπο ζωής,κάνω γιόγκα,προσπαθώ να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να ανακάμψει.Έχω κόψει καφέ ποτό κοκακολα κτλ.Μόνο το κωλοτσιγάρο μου έμενε.Προσπαθώ να βγαίνω έξω καθημερινά γιατί πέρυσι ενα χρόνο μόνο το γραφείο το σπίτι και το νοσοκομείο με είδαν.Προσπαθώ να ανάκτησω εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση σε εμένα.Νταξ ήρθα και μένω με τους γονείς μου αλλά μέχρι να πάτησω λίγο καλύτερα,δεν είναι και λίγο να συζείς 4 χρόνια και ξαφνικά να μένεις μόνη και με κρίσεις πανικού.

Ο θυροειδης σιγουρα δυσκολευει τα πραγματα !!!Και μενα ωρες κρατανε,δεν μπορω να ηρεμησω,σε καταλαβαινω απολυτα.Φυσικα σιγα-σιγα,θελει χρονο κ υπομονη για να μπεις στους παλιους ρυθμους σου.εγω να φανταστεις στην αρχη το τετραγωνο δεν μπορουσα να κανω,μου κοβοταν η ανασα...οποτε το γεγονος και μονο οτι δεν παραιτεισαι ειναι πολυ καλο,ειναι νωρις ακομη !Η γιογκα σε βοηθαει???Παντως ο,τι κανεις καλο ειναι,σιγουρα θα γινεις πολυ καλυτερα και μαλιστα σ μικρο χρονικο διαστημα,ιδιως αν συνεχισεις ετσι!!!!

[Lacrymosa]

Λακρυμοσα ετσι ακριβως ειναι...εγω ειχα αρχισει απο το δημοτικο με κατι κρισουλες πανικου καθε ανοιξη,αλλα τοτε οι εξετασεις αιματος ηταν αρκετες για να με ηρεμησουν και να πω ξες δεν εχω τιποτα απολυτως.Τωρα τα εχω κανει ενα κουβαρι στο μυαλο μου,μεγαλωνουν και οι απαιτησεις και δεν ξερω τι να πρωτοκανω.Δεν το μπορω αυτο το πλακωμα στο στηθος,δεν μπορω να προσποιουμαι οτι δεν συμβαινει τιποτα οταν ειμαι εξω ενω στην πραγματικοτητα θελω να κλαιω γιατι δεν αισθανομαι καλα...και το αστειο ειναι οτι νομιζα οτι ειχα ξεμπερδεψει ...αλλα που !!! Και τωρα βρισκομαι στην φαση που δεν θελω να βγαινω απο το σπιτι γιατι φοβαμαι και δεν εχω ορεξη.Και σκεφτομαι συνεχεια τα χαπια...αλλα απο τοσο νωρις γαμωτο?θα βγω ποτε απο ολο αυτο το τρυπακι???πφφφ...εσυ λακρυ πως τα καταφερες? τα συγχαρητηρια μου ειναι αυτονοητα για σενα και οχι μονο για τις κρισεις πανικου αλλα για ο,τι αλλο περνας ,εχω διαβασει πολλα θρεντ σου...φαινεσαι και εισαι πολυ δυναμικη,μπραβο!!!!

Σε ευχαριστω γλυκια μου! Κ σε σενα να πανε ολα καλα κ ευελπιστω οτι θα πανε! Να σκεφτεσαι οτι ειναι θεμα χρονου ολα αυτα! βεβαια αυτο ειναι σχετικο, δλδ καποιος μπορει να τα ξεπερασει σε 6 μηνες, αλλος σε 6 χρονια.. Σημασια εχει οτι το παλευουμε κ δεν τα παραταμε! Εγω ειχα τεραστιο θεμα απο το αγχος κ παθαινα κρισεις πανικου συχνα! Σε σημειο που λιποθυμουσα κ με πηγαιναν στα επειγοντα οπου φυσικα δεν μ βρισκαν τπτ παθολογικο! Πηγα σε ψυχιατρο μ εγραψε ζαναξ αλλα μετα απο καποιο σημειο δν με πιανανε, μου φαινονταν πολυ ελαφρια! μετα τα γυρισαμε στα λεξοτανιλ.. καπου εκει ηρθε κ η ανορεξια κ γαμησε τα.. αλλα πιστευω το θεμα με το αγχος ποτε δεν ξεπερνιεται πληρως, δλδ αυτο π λεμε "πληρης ιαση".. απλα το εχουμε σε καταστολη, κ μπορει καπου καπου να ξυπναει να μας υπενθυμιζει την παρουσια τ κ μετα παλι να ξανακοιμαται.. εγω πχ περυσι ειχα κλεισει 6μηνο χωρις κριση πανικου! Κ ημουν κατενθουσιασμενη γιατι ειπα "επιτελους, το ξεπερασα"! Κ ομως! Εκει π νομιζεις οτι εχεις κανει προοδο, ερχεται ο εαυτος σ κ το αγχος να σου πουν "Τωρα θα σου δειξω εγω τι προοδο εκανες"..

[το αγχος προσωποποιημενο!]

Σε ευχαριστω γλυκια μου! Κ σε σενα να πανε ολα καλα κ ευελπιστω οτι θα πανε! Να σκεφτεσαι οτι ειναι θεμα χρονου ολα αυτα! βεβαια αυτο ειναι σχετικο, δλδ καποιος μπορει να τα ξεπερασει σε 6 μηνες, αλλος σε 6 χρονια.. Σημασια εχει οτι το παλευουμε κ δεν τα παραταμε! Εγω ειχα τεραστιο θεμα απο το αγχος κ παθαινα κρισεις πανικου συχνα! Σε σημειο που λιποθυμουσα κ με πηγαιναν στα επειγοντα οπου φυσικα δεν μ βρισκαν τπτ παθολογικο! Πηγα σε ψυχιατρο μ εγραψε ζαναξ αλλα μετα απο καποιο σημειο δν με πιανανε, μου φαινονταν πολυ ελαφρια! μετα τα γυρισαμε στα λεξοτανιλ.. καπου εκει ηρθε κ η ανορεξια κ γαμησε τα.. αλλα πιστευω το θεμα με το αγχος ποτε δεν ξεπερνιεται πληρως, δλδ αυτο π λεμε "πληρης ιαση".. απλα το εχουμε σε καταστολη, κ μπορει καπου καπου να ξυπναει να μας υπενθυμιζει την παρουσια τ κ μετα παλι να ξανακοιμαται.. εγω πχ περυσι ειχα κλεισει 6μηνο χωρις κριση πανικου! Κ ημουν κατενθουσιασμενη γιατι ειπα "επιτελους, το ξεπερασα"! Κ ομως! Εκει π νομιζεις οτι εχεις κανει προοδο, ερχεται ο εαυτος σ κ το αγχος να σου πουν "Τωρα θα σου δειξω εγω τι προοδο εκανες"..

Λακρυ ευχαριστω πολυ...Μην μου λες για 6 χρονια γιατι παθαινω πανικο και μονο στην ιδεα Δεν το θελω γαμωτο μου,δεν το θελω μεσα μου αυτην την μαλακια !!!!!Ας το εχω,δεν με πειραζει,αλλα αλλο να παθαινεις 1 φορα τον μηνα κριση πανικου και αλλο να παθαινεις 100 που λεει ολογος στον ιδιο μηνα.Και εγω ειχα λιποθυμησει,αλλα πιο μικρη.Βλεπω εξω τα παιδια στην ηλικια μου,συγκρινω και στεναχωριεμαι που ειμαι ετσι.Γιατι γαμωτο μια χαρα ευχαριστημενη με ολους τους τομεις της ζωης μ ειμαι πλην της κωλορουτινας ,γιατι να το εχω αυτο??? Θελω να διαβαζω και ανταυτου κλαιω,θελω να βγω και φοβαμαι,εχω βαρεθει να προσπαθω και να ξαναγυρναει πισω,γιατι ακριβως αυτο που λες και εσυ εγινε,μην χασει ο πανικ αττακ ηρθε κ λεει αυτο που ειπες <<δες τι προοδο εκανες !!>>και μετα παλι απο την αρχη,δεν μπορω να ηρεμησω ,στεναχωριεμαι παρα πολυ...

[Lacrymosa]

Λακρυ ευχαριστω πολυ...Μην μου λες για 6 χρονια γιατι παθαινω πανικο και μονο στην ιδεα Δεν το θελω γαμωτο μου,δεν το θελω μεσα μου αυτην την μαλακια !!!!!Ας το εχω,δεν με πειραζει,αλλα αλλο να παθαινεις 1 φορα τον μηνα κριση πανικου και αλλο να παθαινεις 100 που λεει ολογος στον ιδιο μηνα.Και εγω ειχα λιποθυμησει,αλλα πιο μικρη.Βλεπω εξω τα παιδια στην ηλικια μου,συγκρινω και στεναχωριεμαι που ειμαι ετσι.Γιατι γαμωτο μια χαρα ευχαριστημενη με ολους τους τομεις της ζωης μ ειμαι πλην της κωλορουτινας ,γιατι να το εχω αυτο??? Θελω να διαβαζω και ανταυτου κλαιω,θελω να βγω και φοβαμαι,εχω βαρεθει να προσπαθω και να ξαναγυρναει πισω,γιατι ακριβως αυτο που λες και εσυ εγινε,μην χασει ο πανικ αττακ ηρθε κ λεει αυτο που ειπες <<δες τι προοδο εκανες !!>>και μετα παλι απο την αρχη,δεν μπορω να ηρεμησω ,στεναχωριεμαι παρα πολυ...

Ναι ετσι πηγαινει.. τα rebounds σε τσακιζουν τοσο σωματικα οσο κ ψυχικα.. αλλα ειναι κ αυτα μεσα στο προγραμμα.. δυστυχως... το να χασεις μια μαχη ομως δεν σημαινει οτι χανεις τον πολεμο! ετσι δεν ειναι? δεν καθοριζεσαι απ αυτο, ουτε σε προσδιοριζει σαν ατομο! οτι σε επηρεαζει κ σου δυσχεραινει την καθημερινοτητα ισχυει πραγματι, αλλα μην το αφηνεις να σε οριζει! You are not your disorder!! Ειναι καλο το οτι βγαινεις, διαβαζεις, κοινωνικοποιεσαι κτλ... Μπορει να νιωθεις οτι πρεπει να βγεις απο το "διχτυ ασφαλειας" κ να σε πιανει αγχος με ο,τι αυτο συνεπαγεται στην ιδεα κ μονο (κ στην πραξη ενιοτε) αλλα μακροπροθεσμα το να κλειστεις στο σπιτι θα ειναι χειροτερο... θελει συστηματικη απευεσθητοποιηση... Επισης μην κανεις συγκρισεις με αλλους, δεν ωφελει πουθενα! καθενας ειναι διαφορετικος, μοναδικος κ ξεχωριστος! εσυ εισαι αυτη π εισαι, με επιγνωση των θετικων κ αρνητικων σ στοιχειων! Επειτα οπως δεν ξερουν οι αλλοι για σενα τι περνας, το ιδιο κ αντιστροφα! Δεν το γραφει σε κανενος το κουτελο αλλωστε!
6 χρονια τροπος του λεγειν ρε συ, στον καθενα ειναι αλλιως κ εξαρταται απο πολλους παραγοντες!

[πίστη]

εχω περάσει και εγώ από κρίσεις πανικού και από υπερβολικά δύσκολες καταστάσεις,έφτασα έως το θάνατο!η κατάληξη είναι όμως ότι όλο αυτό είναι θέμα μυαλού,χρειάζεται κάποια αγωγή για κάποιο διάτημα και κάποιες ψυχοθεραπείες για να συνέλθεις από αυτή τη κόλαση!
η αλήθεια είναι ότι εγώ πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου και δεν σου κρύβω ότι ακόμη παλεύω αλλά βρήκα ένα άλλο ειδος εκτόνωσης και προλαβαίνω όσο μπορώ τις κρίσεις.το ριξα για μεγάλο χρονικό διάστημα στο διάβασμα βιβλίων ψυχολογίας και ψυχιατρικής και έμαθα ότι πρέπει να αγαπας τον εαυτό σου και να μην το παιδεύεις!!!!το ξέρω είναι δυσκολο και θέλει πολυ δουλεια για να καταφέρεις να συνελθεις από όλο αυτό!εχε πιστη λοιπον, στις δυνάμεις σου,γιατί εισαι δυνατή κοπέλα και πάλεψε για τη ζωή σου και τα ονειρά σου!!!!

[το αγχος προσωποποιημενο!]

Ναι ετσι πηγαινει.. τα rebounds σε τσακιζουν τοσο σωματικα οσο κ ψυχικα.. αλλα ειναι κ αυτα μεσα στο προγραμμα.. δυστυχως... το να χασεις μια μαχη ομως δεν σημαινει οτι χανεις τον πολεμο! ετσι δεν ειναι? δεν καθοριζεσαι απ αυτο, ουτε σε προσδιοριζει σαν ατομο! οτι σε επηρεαζει κ σου δυσχεραινει την καθημερινοτητα ισχυει πραγματι, αλλα μην το αφηνεις να σε οριζει! You are not your disorder!! Ειναι καλο το οτι βγαινεις, διαβαζεις, κοινωνικοποιεσαι κτλ... Μπορει να νιωθεις οτι πρεπει να βγεις απο το "διχτυ ασφαλειας" κ να σε πιανει αγχος με ο,τι αυτο συνεπαγεται στην ιδεα κ μονο (κ στην πραξη ενιοτε) αλλα μακροπροθεσμα το να κλειστεις στο σπιτι θα ειναι χειροτερο... θελει συστηματικη απευεσθητοποιηση... Επισης μην κανεις συγκρισεις με αλλους, δεν ωφελει πουθενα! καθενας ειναι διαφορετικος, μοναδικος κ ξεχωριστος! εσυ εισαι αυτη π εισαι, με επιγνωση των θετικων κ αρνητικων σ στοιχειων! Επειτα οπως δεν ξερουν οι αλλοι για σενα τι περνας, το ιδιο κ αντιστροφα! Δεν το γραφει σε κανενος το κουτελο αλλωστε!
6 χρονια τροπος του λεγειν ρε συ, στον καθενα ειναι αλλιως κ εξαρταται απο πολλους παραγοντες!

Δεν ξερω,ειμαι πολυ μπερδεμενη πραγματικα...το ξερω οτι δεν ειμαι η διαταραχη μου και οτι αυτη δεν λεει τιποτα για εμενα παραμονο για το αγχος μου.Εχω ξανακλειστει στο σπιτι ,ειδικα στις αρχες και ξερω οτι αυτη δεν ειναι η λυση.Αλλα παρολα αυτα ,θελω να νιωθω ασφαλης,θελω να κλειστω στ καβουκι μου μεχρι δια μαγειας να περασει.το ξερω οτι δεν γινεται αλλα κουραστηκα να προσπαθω και να παιζω την χαρουμενη μονο κ μονο για να κρυβω αυτα που πραγματικα νιωθω.Δεν μπορω να περπαταω και να νιωθω πως τωρα πεφτω κατω ,να τρεχω απο την μια υποχρεωση στν αλλην κλαιγοντας ή παθαινοντας πανικο.Δεν με πειραζει που ειμαι αγχωδης,αλλα οχι τοσο πια.Γτ τωρα η κατασταση μ ειναι παθολογικη.ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ και να ειμαι οπως παλια...αυτα τα πισωγυρισματα ουτε να χαρεις δεν σ αφηνουν...δεν ξερω τι να κανω...σορρυ για την απαισιοδοξια μου αλλα ηρεμω οτν τ βγαζω απο μεσα μου...!!!

[το αγχος προσωποποιημενο!]

εχω περάσει και εγώ από κρίσεις πανικού και από υπερβολικά δύσκολες καταστάσεις,έφτασα έως το θάνατο!η κατάληξη είναι όμως ότι όλο αυτό είναι θέμα μυαλού,χρειάζεται κάποια αγωγή για κάποιο διάτημα και κάποιες ψυχοθεραπείες για να συνέλθεις από αυτή τη κόλαση!
η αλήθεια είναι ότι εγώ πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου και δεν σου κρύβω ότι ακόμη παλεύω αλλά βρήκα ένα άλλο ειδος εκτόνωσης και προλαβαίνω όσο μπορώ τις κρίσεις.το ριξα για μεγάλο χρονικό διάστημα στο διάβασμα βιβλίων ψυχολογίας και ψυχιατρικής και έμαθα ότι πρέπει να αγαπας τον εαυτό σου και να μην το παιδεύεις!!!!το ξέρω είναι δυσκολο και θέλει πολυ δουλεια για να καταφέρεις να συνελθεις από όλο αυτό!εχε πιστη λοιπον, στις δυνάμεις σου,γιατί εισαι δυνατή κοπέλα και πάλεψε για τη ζωή σου και τα ονειρά σου!!!!

συγχαρητηρια καλη μου που το ξεπερασες δεν θελω να ρωτησω τι και πως,για να μην αναμοχλευσω δυσαρεστες αναμνησεις...αλλα ενα τεραστιο μπραβο θα εχω να στο λεω...και εγω διαβαζω πολλα βιβλια ψυχολογιας/ψυχιατρικης/κοινωνιολογιας και ο,τι εχει να κανει σχεση με τον ανθρωπο,αυτο θελω να σπουδασω αλλωστε.Δεν με κανουν ουτε καλυτερα,ουτε χειροτερα.Δυστυχως εχω κολλησει στην κατασταση μου ,γιατι ως γνωστον δεν ειμαστε και οι αντικειμενικοτεροι κριτες του εαυτου μας και σκεφτομαστε παντα τα χειροτερα σεναρια.Θελει δουλεια οντως,απλα μετα απο καποια φαση ποσο θελω να τα παρατησω ,ποσο...αλλα δεν πρεπει γαμωτο...

[Lacrymosa]

Καλα κανεις κ το βγαζεις απο μεσα σου! Η στενοχωρια γινεται μιση οταν τη μοιραζεσαι με καποιον! Κ εδω ειμαστε ατομα που ολοι πανω κατω τα ιδια τραβαμε.. οποτε ο,τι νιωθεις γραφε το! Εισαι μπερδεμενη ακομα, με τον καιρο θα δεις οτι θα εισαι σιγα σιγα σε θεση να κουμανταρεις εσυ το αγχος κ οχι αυτο εσενα! Πρεπει να κλεισω τωρα! Σου ευχομαι καλη δυναμη κ μην απογοητευεσαι ευκολα! Στα δυσκολα φαινεται η αξια μας! Φιλακια!

[το αγχος προσωποποιημενο!]

Καλα κανεις κ το βγαζεις απο μεσα σου! Η στενοχωρια γινεται μιση οταν τη μοιραζεσαι με καποιον! Κ εδω ειμαστε ατομα που ολοι πανω κατω τα ιδια τραβαμε.. οποτε ο,τι νιωθεις γραφε το! Εισαι μπερδεμενη ακομα, με τον καιρο θα δεις οτι θα εισαι σιγα σιγα σε θεση να κουμανταρεις εσυ το αγχος κ οχι αυτο εσενα! Πρεπει να κλεισω τωρα! Σου ευχομαι καλη δυναμη κ μην απογοητευεσαι ευκολα! Στα δυσκολα φαινεται η αξια μας! Φιλακια!

Λακρυ μου χιλια ευχαριστω πραγματικα...!!! Καλη δυναμη και σε εσενα

[panicgirl]

Άγχος μου,πόση ώρα κρατάνε οι κρίσεις σου?
Αυτό με το άγχος το έχουμε όλοι.Εγώ είχα φτάσει στο σημείο να feedαρω το άγχος μου με ένα σωρό μαλακίες.Ήταν σαν να έχω ένα κωλόφιδο μέσα μου και να μου έλεγε ρίξε θλίψη,ρίξε αρνητική ενέργεια,ρίξε άγχος και τρελάθηκα.Δεν μπορούσα να κοιμηθώ.3 ώρα την νύχτα και επειδή δεν μπορούσα να βγω έξω να περπατήσω έκανα το μπαλκόνι πέρα δώθε με ένα τσιγάρο και μετρούσα κιόλας.Μετά τα χίλια πέρα δώθε άρχισα να κλαταρω.χαχαχαΚαλά τώρα μιλάω εκ του ασφαλούς γιατί παιρνω τα φαρμακακια,αλλά τα xanax τα μειώνω όσο γίνεται.
Αυτό που πρέπει να κάνεις άγχος μου,είναι να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο.Προσπάθησε να το κάνεις τώρα που είσαι μικρούλα.Ξέρω πως είναι στα κωλοσχολεία,κάθε εξυπνόπαιδο πετάει την μακακία του,μην χάσει,έχουν άποψη για όλα.Να μην τα φοβάσαι αυτά τα παιδάκια και το τι θα πούν.Συνήθως οι "εξυπνακηδες" του σχολείου καταλήγουν ρεμαλια στην ζωή.Στο λέω εγγυημένα.
Και εγώ φοβάμαι.Φοβαμαι μην με πιάσει στο αμάξι πάλι και τρακαρω.Η ότι δεν θα με βοηθήσει κανείς.Για αυτόδεν έχω μπεί σε μετρό και λεωφορεία ακόμη μόνη.Ο φόβος αυτός είναι αρκετός να μου πυροδοτεί κρίσεις.
Τρως σωστά?Προσοχή λίγο με τα γλυκακια και την ζάχαρη.

[panicgirl]

Α επίσης έμενα η μια κολλητή μου όσο σπουδάζαμε πάθαινε κρίσεις.Βεβαίως πιο ήπιες από τις δικές μου και έτρωγε φρίκες. Το ξεπέρασε εντελώς μόνη,δεν ξέρω πώς,ούτε ψυχολόγο ούτε τίποτα.Της έφυγε με το καιρό...
Τώρα αμα την δείς κάνει τα πάντα.Μετρό,αμάξι,πάει κάθε μέρα δουλειά με το λεωφορείο μία ώρα και μακρυά από το σπίτι της.Αλάνι.
Υπάρχει ελπίδα...