περιγράψτε μια σκηνή του δρόμου ή οπουδήποτε αλλού

[marika]

Συνέχισε να περπατά στην παραλία,

παρ όλη την ψύχρα του δειλινού έπειτα από λίγο η κοπέλα μας αναρωτήθηκε:
Ποιος ή τι μέσα μου νιώθει όλες αυτές τις διαβαθμίσεις των αισθημάτων και καταστάσεων;
Μπορεί η σκέψη να κάνει αυτή τη δουλειά; Αποκλείεται. Είναι πολύ άκαμπτη, πολύ λογική,
αγαπάει πολύ τις αποδείξεις, τα απτά γεγονότα.

Μ’ άλλα λόγια είναι κολλημένη στην ύλη. Θέλει να δει, να ακούσει, να πιάσει, να γευτεί.
Ότι δεν έχει σχέση με τις αισθήσεις δεν το δέχεται, το απορρίπτει σαν μη-πραγματικό.
Νάναι το συναίσθημα; Μμμ! Δεν αποκλείεται, αν και το συναίσθημα έχει κι αυτό τα δικά του αξιώματα,
τις δικές του απαιτήσεις. Θέλει να διαχέεται, ζητάει ανταπόκριση, ζεστασιά και τα παρόμοια.

Αλλά εγώ ζω ακριβώς το αντίθετο. Άρα αποκλείεται και το συναίσθημα. Νάναι οι αισθήσεις;
Αλλά αυτές μοιάζουν πολύ με τη λογική, μόνο που δεν φτιάχνουν θεωρίες και συστήματα.
Πιστεύουν μόνο στο χειροπιαστό. Εγώ όμως δεν ζω χειροπιαστές καταστάσεις. Νάναι η διαίσθηση;
Μου φαίνεται πολύ πιθανό διότι η λεγόμενη διαίσθηση δεν στηρίζεται στην απτή πραγματικότητα των αποδείξεων.

Είναι έξω-αισθητηριακή, έξω-λογική, έξω-συναισθηματική. Όταν όμως δεν λειτουργεί η διαίσθηση
ούτε τίποτα άλλο μέσα μου και απλώς παρακολουθώ με κρυστάλλινη καθαρότητα και απόσταση τα γεγονότα.
Τι είναι αυτό που λειτουργεί και καταγράφει; Είναι σκέφτηκε μια κατάσταση διαφάνειας, κρυσταλλικής καθαρότητας,
που παρακολουθεί και καταχωρεί τα πάντα, είτε αυτά έχουν σχέση με τις αισθήσεις, είτε με τη λογική,
είτε με το συναίσθημα, είτε με τη διαίσθηση. Έχει μια γενική εποπτεία του συνόλου θα έλεγα.

Τι είναι αυτό; Ένας καθαρός, απρόσωπος, αμέτοχος φακός, ένα μάτι που παρακολουθεί αντικειμενικά κι αδέκαστα.
Πως να το ονομάσω αυτό το κάτι; Δεν φαίνεται να εξαρτάται από καμιά λειτουργία
και ενεργοποιείται είτε όταν βρίσκεται σε δράση κάποια λειτουργία είτε όταν όλες οι λειτουργίες βρίσκονται σε απραξία.
Είναι φανερό ότι έχω να κάνω μ’ έναν εντελώς ανεξάρτητο παράγοντα. Ωστόσο, όταν θαμπώνει το γυαλί του,
νιώθω να στενεύω και να γίνομαι ή μόνο σκέψη, ή μόνο συναίσθημα, ή μόνο διαίσθηση, ή μόνον αισθήσεις.

Καμιά φορά μάλιστα διχάζομαι ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα και περνώ από βίαιες συγκρούσεις,
λες και είναι ανάγκη να επικρατήσει ο ένας από τους δυο αντιπάλους μέσα μου.
Όταν ανοίξει πάλι ο φακός και το κρύσταλλο ξεθαμπώσει, τότε παρατηρώ τους δύο αντιπάλους να παλεύουν
και έχω σαφή αντίληψη των διαφορών και των επιδιώξεών τους.
Πως να ονομάσω αυτή την εποπτική λειτουργία, αλήθεια; Με τον καιρό ίσως να βρισκόταν η απάντηση.






____________________________________
Εκείνος είχε μπροστά του το Σαββατοκύριακο, η Δευτέρα που θα την ξανάβλεπε στο γραφείο ήταν μακριά. Δεν θέλω να δω κανέναν, σκέφτηκε.
Ξαναπήγε προς τη θάλασσα. Κάθησε στο καφενεδάκι. Σήκωσε τα μάτια του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν ροδίσει. Καθώς τα έσπρωχνε ο άνεμος άλλαζαν σχήμα.
Αιχμαλωτισμένος παρακολουθούσε τις αλλαγές τους. Ένα σύννεφο τράβηξε την προσοχή του. Ναι δεν υπήρχε αμφιβολία. Είχε σχήμα δράκου.
Να, λοιπόν, ο δράκος, ήταν αρσενικός. Το στοιχείο του ήταν ο βυθός της θάλασσας. Ένας κόμπος βάραινε το στομάχι του. Άρχισε να του μιλάει φωναχτά:

«Εμπρός γέρο δράκε, βγες στην επιφάνεια, στη στεριά φαντάζεις σπουδαίος και φοβερός όσο είσαι κρυμμένος στο νερό, αλλά όταν βγεις από αυτό, μπορεί να μη είσαι παρά ένα βατράχι.
Εμπρός, λοιπόν, αν είσαι παλικάρι, βγες έξω να κονταροχτυπηθούμε, και τότε βλέπουμε ποιος θα νικήσει».

Μόλις τελείωσε την πρόκλησή του, ξέσπασε σε γέλια. Φωτίστηκε.
Είδε πως ο δράκος ήταν ο θάνατος. Πως το είδε; Από το ότι ο ίδιος για μια στιγμή είχε πάρει τη θέση του Διγενή Ακρίτα ενώ ο δράκος τη θέση του Χάροντα. Έπειτα από το πρώτο σάστισμα
κάτι άστραψε μέσα του. Αυτή τη στιγμή ήταν ταυτισμένος με τους φόβους του, τα άγχη του, την ανάγκη του να ακουμπήσει κάπου για να ξεχάσει το κενό του.
Αυτός ο φόβος ήταν ανάγκη να θανατωθεί, επειδή του ψιθύριζε στο αυτί: “ Και πως θα περάσεις τη ζωή σου μέσα στην κατάσταση του τίποτα;”
Τόσο μαυλιστικά ήταν τα λόγια του δράκου των φόβων του. Πόση ανακούφιση ένιωθε ύστερα από αυτές τις διαπιστώσεις.
Ένα μεγάλο κομμάτι του δράκου διαλύθηκε κιόλας αφήνοντας μια τρύπα στη θέση του. Ένα χαμόγελο καράβισε στα χείλη του και άραξε εκεί αρκετή ώρα.

Θυμήθηκε ένα απλό σχεδιάγραμα του ανθρώπινου εγκέφαλου...εξωτερικά, ήταν ο σύγχρονος εγκέφαλος το πρόσφατο επίτευγμα της εξέλιξης του είδους. Στη μέση,
ήταν ο μεσεγκέφαλος και στο πίσω μέρος ο πιο αρχαίος και πιο πρωτογενής εγκέφαλος, η παρεγκεφαλίδα. Ώστε ο άνθρωπος είχε τρεις εγκεφάλους, τον ένα πάνω στον άλλον.
Κι όμως λειτουργούσε συνειδητά μόνο σ’ ένα μέρος του πρόσφατου εγκεφάλου θυμόταν το σχήμα που συνόρευε με το μεσεγκέφαλο είχε σχήμα δράκου ή ιππόκαμπου
κι αυτός είχε τώρα την έντονη αίσθηση ότι οι τυφλοί φόβοι του η ενστικτώδης ανάγκη του να ψάξει να βρει ασφάλεια, η εξάρτησή του από τους άλλους ανήκαν σ’ αυτό
το ζωόμορφο μέρος του εγκεφάλου. Θάλεγε κανείς ότι ο ιππόκαμπος ήταν ένα είδος μήτρας που κρατούσε τα παιδιά της δεμένα σ’ αυτήν με τα σχοινιά της επιθυμίας και του φόβου.
Η εξέλιξη είχε σπρώξει τον εγκέφαλο να αναπτυχθεί περισσότερο και τον άνθρωπο να εξελιχθεί ψυχολογικά πέρα κι από την ενστικτώδη μήτρα του ψυχολογικού ιππόκαμπου
και να βγει στη ζωή που σφύζει έξω από την προαστατευτική του μήτρα, και αφού κερδίσει τον κόσμο και δεν θα έχει πια να πάρει τίποτα από αυτόν,
ίσως να μπορέσει να επιστρέψει στη μήτρα του ιππόκαμπου για να ξεναγεννηθεί..
Έτσι πάει πολύ μακριά το πράγμα κατέληξε. Και γιατί όχι; Ή φτάνει κανείς μέχρι το τέλος του ταξιδιού ή δεν ξεκινά καθόλου το ταξίδι.

..Aπάντησε μονό εσύ... :)

[Joann]

Ό,τι γράφτηκε εδώ
γράφτηκε πριν 15 μέρες περίπου,
και είναι και ανεπίκαιρο
αφού χάλασε ο καιρός, αλλά let it be.

Στο δρόμο για έναν από τους τόπους εργασίας
όταν η διαδρομή για να φτάσεις είναι δυο ώρες,
μετά τον τερματικό σταθμό του μετρό
επιβιβάζεσαι στο λεωφορείο στην αφετηρία.
Η γυναίκα στο πίσω κάθισμα μιλάει στο κινητό:
"...Πάω να κάνω μάθημα
και δεν ξέρω πώς θα κάνω μάθημα αυτήν τη στιγμή.
Θα τους μεταδώσω όλη μου τη μελαγχολία...
Τέλος πάντων...".
Για φαντάσου...
κι άλλοι έχουν τα ίδια προβλήματα με μένα.
Έβρεχε όλη νύχτα, έχει συννεφιά κι ακόμα βρέχει
αν και κάνει πολλή ζέστη για μέσα Δεκεμβρίου.
Σαν να είμαι στην Αυστραλία.
Όχι ότι εδώ θα γίνουμε ποτέ Αυστραλία και Βondi Beach
με surfers, gliders, σιντριβάνια, κιόσκια,
πολύχρωμα πιτσιρίκια που τρώνε παγωτά
και φάρμες με πρόβατα.
Αυτά είναι μόνο στις ακουαρέλες της Erin Hill.

Εδώ είναι τα μνημόνια, η φορολογία των ανέργων,
τα χαράτσια, ο βραχνάς της ανεργίας και η χρόνια κατάθλιψη όταν είσαι άνεργος,
ο φόβος μη μείνεις άνεργος όταν δουλεύεις στον ιδιωτικό τομέα
που σε κάνει να υφίστασαι την οικονομική εκμετάλλευση,
οι ειδήσεις στο ραδιόφωνο για την εξάπλωση του aids στους χρήστες και στους άστεγους,
τούρκικα σίριαλ και σουλεϊμάν,
λένες μαντές άρλεκιν, όλες οι αποχρώσεις του γκρι,
στα προσεχώς της ηλιθιότητας το ανάγνωσμα.
Δεν ήμουν ποτέ φανατική, ούτε εθνικίστρια.
Πάντα περνούσα τα πάντα από πολλά φίλτρα.
Όμως ο σχολιαστής που αναρωτήθηκε αν θα πρόβαλαν
στην Τουρκία σίριαλ με τον Κολοκοτρώνη μ' έβαλε σε σκέψεις
και αν και μη έχοντας προσωπική άποψη,
καταλαβαίνω ότι οι ενστάσεις δεν μπορεί να είναι μόνο
από ...πατριωτικό συναίσθημα.

Προς Ελευθέριος Βενιζέλος. Χωρίς διόδια.
Άντε και τη φάγαμε τη μισή διαδρομή.
Κι εδώ στα Μεσόγεια, διασχίζοντας την ανοιχτή λεωφόρο,
στην εξοχή ανάμεσα στα χωράφια με τις ελιές και τ' αμπέλια,
όσο να πεις ανοίγει το μάτι.
1η στάση αεροδρομίου.
Πίσω πλευρά του αεροδρομίου. Ατέλειωτες σειρές από αποθήκες
και τα ραντάρ ξεπροβάλλουν πίσω από το λόφο.
Πέρασμα της διασταύρωσης και κατεύθυνση προς την παραλία.
Άφιξη σ΄έναν από τους τόπους εργασίας
(ανήκω στους εργαζόμενους - ΤΑΧΙ).
Μάθημα. Τέλος καλό, όλα καλά.
Τουλάχιστον το να κάνεις αυτό που σ' αρέσει έχει μεγάλη σημασία.

Στο γυρισμό
επιστρέφοντας από τις εξοχές της ανατολικής Αττικής
και βλέποντας ακόμα και πρόβατα να ροβολάνε
στις κατηφοριές και στις ραχούλες της Βραυρώνας,
έχουμε αποχαιρετήσει τη βουκολική ατμόσφαιρα του βουνού και τη στάνης
των ανατολικών περιοχών του Υμηττού.
Ανεβαίνοντας τη λεωφόρο Μαραθώνος
γύρω γύρω κι απ' τις δυο μεριές του δρόμου,
βλέπεις μαγαζιά τύπου:
οβελιστήριον ο Κίτσος, Γύρο - γύρο πίτα,
μάρκετ κρεάτων, μπουτίκ κρεάτων
με γουρουνόπουλα και γουρουνοκεφαλές να κρέμονται από τα τσιγκέλια.

Τα μαγαζιά με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια,
τους χιονάνθρωπους και τα στημένα ψεύτικα έλατα απ' έξω στη σειρά,
μοιάζουν τελείως παράταιρα.
Completely out of place στις τρεισήμιση
ένα ηλιόλουστο μεσημέρι
με τον εκτυφλωτικό ήλιο να μπαίνει μέσ' απ' τα τζάμια του λεωφορείου
και 20 βαθμούς θερμοκρασία
σ' ένα τελείως ανοιξιάτικο τοπίο.
Κι όμως δεν μπορώ να μη σκέφτομαι
ότι οι αποδοχές μου είναι μειωμένες κατά 25%
σε σχέση με πέρσι,
καθώς και οι ώρες εργασίας μου μειωμένες,
αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ανάκατες εικόνες και σκόρπιες σκέψεις
πηγαίνοντας προς και γυρίζοντας από τη δουλειά
κατά τη διάρκεια της πολύωρης διαδρομής.

@ marika, μην απαντήσεις!

[Deleted-member171215]

Mιλουσα προσφατα με εναν πολυ καλο φιλο , εκανα μια επισκεψη στο σπιτι του και ειχαμε μια συζητηση γιατι εχουμε πολλα κοινα ενδιαφεροντα .. Τον εξηγησα λιγο το τι κονσεπτ εχω υποψην στο μυαλο μου να κανω για το επομενο ετος . Μεσα απο αυτο το θεμα το εμπνευστικα και λεω να το κανω μια δοκιμη .... Joann σε ευχαριστω παρα πολυ γιατι μεσα απο ολο αυτο μου ηρθε μια πολυ ωραια ιδεα ...

Επειδη μου αρεσει παρα πολυ να περπαταω και να χανομαι μεσα στο πληθος , να βλεπω τα πραγματα απο την δικη μου οπτικη γωνια ,αποφασησα λοιπον το επομενο δωρο για τον εαυτο μου να ειναι μια φωτογραφικη μηχανη και μεσα απο αυτα που θα βλεπει ο φακος μου θα βγαινει και η σκηνη ....

[Joann]

A, undetermined, τώρα που θα πάρεις φωτογραφική μηχανή,
να βγάζεις και ασπρόμαυρες φωτογραφίες. :-)
Να ξέρεις - ίσως το ξέρεις ήδη -
ότι οι ασπρόμαυρες είναι οι καλύτερες.
Οι όγκοι και οι φόρμες γράφουν πολύ καλύτερα με άσπρο - μαύρο,
παρά με χρώμα.
Κι όταν μπουχτίσεις από τις φωτογραφίες,
μπορεί ν' αποφασίσεις να τραβάς slides.
Εγώ έτσι έκανα.
Έχουν - στο περίπου τώρα -
80% απόδοση της πληροφορίας που καταγράφουν
ενώ η φωτογραφία περίπου 30%,
που σημαίνει ότι όταν αργότερα τα δεις σ' ένα φτηνό πράγμα σαν προτζέκτορα,
είναι σαν να 'σαι εκεί.
Αυτά τα 'μαθα σ' ένα τριετές τμήμα γραφιστικής που έκανα
και εκτός από ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο,
κάναμε και μάθημα φωτογραφίας.
Καμιά σχέση μ' αυτό που κάνω τώρα,
ούτε μ' αυτό που αρχικά σπούδαζα.
Πάντως έχω ακόμη δεκάδες φωτογραφίες και slides
που τράβηξα με μια παλιά ρώσικη φωτογραφική μηχανή
αναλογική ΖΕΝΙΤ, χειροκίνητη.
Βάζω μόνη μου διάφραγμα, ταχύτητες, απόσταση.
Δεν έχω ψηφιακή, ακόμα την αντίκα μου έχω.
Είναι πλέον ...συλλεκτικό κομμάτι!
Αλλά απ' ό,τι λένε οι άλλοι κι απ' ό,τι βλέπω κι εγώ,
οι φωτογραφίες μ' αυτήν τη μηχανή είναι πολύ καλύτερες
απ' ό,τι με ακριβές καλές ψηφιακές.
Ε κι αν μπουχτίσεις κι απ' τα slides,
επιστρέφεις στη ζωγραφική που δε συγκρίνεται με τη φωτογραφία
και βέβαια είναι κλάσεις ανώτερη τέχνη.
Καλή αρχή πάντως!
Κάπου έχεις γράψει ότι ζωγραφίζεις.
Και σίγουρα ο καλός ζωγράφος γίνεται πάρα πολύ καλός φωτογράφος!

Το περπάτημα στους δρόμους,
η παρατήρηση των ανθρώπων, των πραγμάτων,
η καταγραφή των σκηνών ακόμα και στο μυαλό μας μόνο ,
ναι, μ' αρέσει και μένα ακόμα και στους δρόμους του κέντρου.
Μόνο που εδώ στην Αθήνα
δεν πρέπει να πολυχάνεσαι στις σκέψεις σου,
αλλιώς κινδυνεύεις να σου βουτήξουν το πορτοφόλι ανά πάσα στιγμή
και να σε ληστέψουν για λίγα ευρώ.

[Deleted-member171215]

Εχω και εχω μια ζενιτ πανω απο 30 ετων του πατερα μου αλλα θελω να παω καιμια ψηφιακη ... Απο ζωγραφικη οντως παω καλα αλλα δεν εχω κανει ποτε μαθηματα.... Θα κανω ενα αρχικο κομματι και θα σε στειλω να δεις να με πεις εντυπωσεις ....

[Joann]

Εγώ, και τώρα, πάλι αναλογική θ' αγόραζα
από κανέναν φωτογράφο εμπιστοσύνης.
Καμιά μεταχειρισμένη Canon Eos που ήθελα παλιά
και ήταν απαγορευτική, για μένα τουλάχιστον, η τιμή της τότε.
Δεν πειράζει που δεν έχεις κάνει μαθήματα ζωγραφικής.
Βεβαίως να μου στείλεις το σχέδιό σου.
Μετά χαράς θα το δω και θα σου πω εντυπώσεις!

[Deleted-member171215]

Εαν ξερεις κατι απο Ζενιτ η κανεναν που να μπορει να επισκευασει θα μου ηταν χρησιμη πληροφορια ... Εχω ενα θεματακι με τον φακο

[soft]

Εαν ξερεις κατι απο Ζενιτ η κανεναν που να μπορει να επισκευασει θα μου ηταν χρησιμη πληροφορια ... Εχω ενα θεματακι με τον φακο

Ναι ξερω
Εφτιαξα την δικια μου τη rolleiflex
Aλλα πρεπει να βρω τη καρτα του ,γιατι παει και ενας χρονος .ο τυπος απιστευτος :)

[Deleted-member171215]

Ναι ξερω
Εφτιαξα την δικια μου τη rolleiflex
Aλλα πρεπει να βρω τη καρτα του ,γιατι παει και ενας χρονος .ο τυπος απιστευτος :)

Μπραβο ρε σοφτ , take your time και με λες οταν βρεις την καρτα ... Ευχαριστω παντως

[soft]

που πηγε το ποστ , της joann ???? xaxaxa !!
ημουν ετοιμη να της απαντησω ,αν υπαρχει καποιος, η οχι .. Που πηγες καλε εσυ ??

Αντεντακο μου τιποτα ρε συ !! :)
Θα σου στειλω πμ ..μολις την βρω, να πας γιατι ασχολουμε με φωτο . :)
φιλια !!

[Deleted-member171215]

που πηγε το ποστ , της joann ???? xaxaxa !!
ημουν ετοιμη να της απαντησω ,αν υπαρχει καποιος, η οχι .. Που πηγες καλε εσυ ??

Αντεντακο μου τιποτα ρε συ !! :)
Θα σου στειλω πμ ..μολις την βρω, να πας γιατι ασχολουμε με φωτο . :)

φιλια !!

εγω παλι δεν εχω ιδεα απο φωτογραφια , τωρα λεω να κανω κανεναν πειραματισμο

[Deleted-member171215]

Αλλη μια φορα ξεκινησα για ενα μικρο ταξιδακι, μπηκα λοιπον στο αστικο της γραμμης για να παω στο σταθμο λεωφορειων... Στην πορεια της διαδρομης ενιωσα την αναγκη να περπατησω... Ετσι λοιπον και εγινε, κατεβηκα σε μια τυχαια σταση και το εκοψα ποδαρατος για τα κτελ....

ο δρομος εβγαζε σε μερη γνωριμα , μερη τα οποια περπατησα και εκανα διαφορες τρελες εκεινης της ηλικιας... Μπορει να ειναι και 2 δεκαετιες πισω...

οι εικονες ζωντανευαν καθως περνουσα απο εκεινα τα σημεια, εβλεπα το τοπιο με το οπως ηταν τοτε και δε μπορουσα να το συγκρινω με το τωρα... Ολα τοτε ηταν διαφορετικα , οι παιδικες χαρες γεματες παιδακια , κοσμος περπατουσε και παντου ακουγοντουσαν φωνες... Ενιωσα θλιψη βλεποντας το αδειανο τοπιο μπροστα μου , με ενα φοντο φκριζο λογο του καιρου.... Μερικοι περασστικοι περνουσαν απο εκει μοναχα για να κερδισουν λιγα μετρα κανοντας αυτη την παρακαμψη... Ολα σχεδον αψυχα, ενας κυριος εβγαζε βολτα τον σκυλο του και μια παρεα καθοταν στα παγκακια ....ουτε φωνες, ουτε γελια .... Φαντασματα του παρελθοντος.... Σκιες μιας αλλης εποχης που μολις ανοιξει ο ουρανος θα σβησουν οπως η επομενη μου σκεψη

[Joann]

Απόγευμα Μαρτίου γύρω στις έξι,
αποφασίζω να περπατήσω μετά τη δουλειά.
Οδός Αχαρνών, ύψος Κάτω Πατησίων, κατεβαίνοντας προς την Ομόνοια.
Στον ιδιωτικό τομέα δε δουλεύουμε μόνο ανασφάλιστοι,
αλλά και απλήρωτοι.
Εξώδικα για οφειλόμενα δεδουλευμένα. Ποιος ξέρει αν θα τα πάρουμε ποτέ!
Ή θα βαρέσουν πτώχευση και θα πετάξουν στο δρόμο τους εργαζόμενους
χωρίς να τους δώσουν δεκάρα απ' ό,τι τους χρωστάνε
γιατί όντως υπάρχουν κάποιοι μικρομεσαίοι που πλήττονται εξίσου με τους μικρούς
δουλεύοντας στις μικρές επιχειρήσεις τους και οι ίδιοι σαν απλήρωτοι εργαζόμενοι,
αλλά κι απ' την άλλη υπάρχουν τα λαμόγια που εκμεταλλευόμενα την κρίση, την ανεργία
και τη μνημονιακή νομοθεσία που τους βολεύει μια χαρά,
μειώνουν μισθούς, απολύουν, δεν καταβάλλουν δεδουλευμένα
και κάνουνε μασούρι που το σπρώχνουν σε τράπεζες του εξωτερικού.

Προβληματίζομαι σκεφτόμενη τη χοντράδα που είπα σ' ένα παιδί
και μάλλον το πρόσβαλα άθελά μου.
Χτυπάει το κινητό. Ένας εφτάχρονος πιτσιρίκος κάτι θέλει να ρωτήσει
και αναπάντεχα φτιάχνει και τη διάθεσή μου.
Τα παιδιά μπορούν να προσδιορίζουν την προσωπική μου αξία και κανείς άλλος.
Αχαρνών 150 περίπου,
2 παροπλισμένα σκυλάδικα και παρακάτω ένα εγκατελειμμένο ξενοδοχείο.
Άγιος Παντελεήμονας...
Βλέπω τις βιτρίνες με τ' αλλαντικά
και τα καλαμάκια στις σχάρες πάνω στ' αναμμένα κάρβουνα στα σουβλατζίδικα να καπνίζουν
και αναλογίζομαι πόσα αλογάκια να θυσιάστηκαν στο βωμό του μπιφτεκιού και του γύρου
και το τραγούδι του Μπιθικώτση που πάει ως εξής:

Ένα όμορφο μπιφτέκι με δυο άλογα
να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω
κουλουπού κουλουπού.

Με το ζόρι συγκρατώ τα γέλια.
Λιγουρεύομαι τα κουλουράκια στις βιτρίνες των εκατοντάδων φούρνων της Αχαρνών
- τ' είναι και τούτο το κακό σ' αυτόν το δρόμο, κάθε πέντε μέτρα κι ένας φούρνος
κι ένα φαγάδικο κι ένα ψητοπωλείο -
υποκύπτω στον πειρασμό, αγοράζω ένα ξερακιανό, λιτό αρμυροκούλουρο
που είναι τόσο νόστιμο που μου ρχεται να ξεράσω καθώς το μασάω,
αλλά το μασάω μηχανικά παρ' όλα αυτά.

Φάτσες περίεργες, σκληρές στα πεζοδρόμια και στις στάσεις των λεωφορείων.
Μαύροι Αφρικανοί, φτωχοί,
αγριωποί και τρομαγμένοι.
Ασιάτες στα μαγαζιά με κινητά και λαθραία ρολόγια,
μπουρδέλα στο ύψος της στάσης Χέυδεν.
Όσο κι αν κάθε φορά που κάποιος προσπερνάει δίπλα μου με κόβει κρύος ιδρώτας
και γυρνάω απότομα και κοιτάζω για να ελέγξω την κατάσταση,
δεν μπορώ να μην ενδώσω στο να χαζεύω και να περιεργάζομαι.
Αχαρνών και Χέυδεν, να και η βίλα Αμαλία.
Βραδιάζει στην πλατεία Βάθη.
Σκοτείνιασε. Αφετηρία Β10 με αναμμένα τα πορτοκαλιά γράμματα μπροστά:
Β10 ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΑΘΗ - ΑΧΑΡΝΑΙ.
Επικίνδυνη ζώνη.
Στρίβω αριστερά στην Καποδιστρίου. Μπροστά απ' το κτίριο του ΟΚΑΝΑ.
Δίπλα μαγαζί δώρων - EΡOTICA, λέει -
με δυο ολόσωμες σιδερένιες πανοπλίες έξω στο πεζοδρόμιο
και λίγο παραδίπλα πάνω σ' ένα μακρόστενο πάγκο
αραδιασμένα καμιά εξηνταριά μεγάλα κινέζικα φωτιστικά
με κινέζικα γράμματα και ζωγραφιές στα αμπαζούρ,
όλα αναμμένα μέσα στο μισοσκόταδο.
Τι αχταρμάς! Τι τουρλουμπούκι!
Εθνικό Τυπογραφείο.
Καποδιστρίου, Τρίτης Σεπτεμβρίου, Στουρνάρα
και Σόλωνος χαμηλά, πιάτσα διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών
πρωί, μεσημέρι, βράδυ.
Φτάνω στα Εξάρχεια για CDs και αναλώσιμα υπολογιστών.
Στο τέλος ο ευγενέστατος υπάλληλος με ρωτάει:
- Ρουμάνικα κάνετε, ε;
- Ακριβώς!
- Ό,τι χρειαστείτε, πάντα στη διάθεσή σας! με καληνυχτίζει χαμογελώντας,
ανταποδίδω και φεύγω προς το μετρό της Ομόνοιας.

[Deleted-member171215]

Τζοαν που εισαι ρε παιδακι μου?

[Deleted-member171215]

Θελω να σε ρωτησω μερικα πραγματα....