εχω νευριασει με τον εαυτο μου..

[ironman]

να μην σε ριξει μια δουλεια ειναι δεν χαθηκε ο κοσμος και μια μαχη να χασεις δεν χαθηκε ο πολεμος φιλη

[katerinakilg]

ε δεν παλευεται αλλο αυτο..στα καλα καθουμενα εκει που καθομαι και χαζευω στο ιντερνετ και προσπαθω να ηρεμησω με πιανει φουντωμα και νομιζω οτι παθαινω αλλεργια(φοβος μου τωρα τελευταια)και κανω σαν την τρελη..και δεν εχω που να το πω..και φοβαμαι γαμωτο..δηλαδη χειροτερα θα γινομαι;δεν φτανει που δεν κανω τιποτα/δεν παω πουθενα πρεπει να το παθαινω και μεσα στο σπιτι;υποτιθεται οτι προσπαθω να ηρεμησω λιγο..να ξεχαστω..ξερω οτι ειτε θα με αγνοησετε ή δεν θα μου απαντησετε αλλα εγω ηθελα να το πω..

[nick190813]

ε δεν παλευεται αλλο αυτο..στα καλα καθουμενα εκει που καθομαι και χαζευω στο ιντερνετ και προσπαθω να ηρεμησω με πιανει φουντωμα και νομιζω οτι παθαινω αλλεργια(φοβος μου τωρα τελευταια)και κανω σαν την τρελη..και δεν εχω που να το πω..και φοβαμαι γαμωτο..δηλαδη χειροτερα θα γινομαι;δεν φτανει που δεν κανω τιποτα/δεν παω πουθενα πρεπει να το παθαινω και μεσα στο σπιτι;υποτιθεται οτι προσπαθω να ηρεμησω λιγο..να ξεχαστω..ξερω οτι ειτε θα με αγνοησετε ή δεν θα μου απαντησετε αλλα εγω ηθελα να το πω..

ma εσυ με αυτα π περιγραφεις..εχεις πολυ αγχος ακομα και σπιτι σου...προσπαθησε να χαλαρωνεις οσο γινεται περισσοτερο...αμα θες προσπαθησες να κανιες και λιγο γυμναστικη βοηθαει..

[katerinakilg]

επανερχομαι γιατι επαθα κατι και εχω φοβηθει παρα πολυ..εχω που εχω τα χαλια μου..λοιπον με πηρε ο υπνος το μεσημερι(πραγμα πολυ σπανιο για μενα) και εβλεπα ενα ασημαντο ονειρο.προσπαθουσα να ξυπνησω ομως και δεν μπορουσα ουτε να ανοιξω τα ματια μου ουτε να κουνησω τα χερια μου ουτε τιποτα.μετα αρχισε να αλλαζει κι ο ρυθμος της αναπνοης μου..ολο αυτο δεν κρατησε ουτε ενα λεπτο καθως καταφερα να ξυπνησω..
το γραφω για να το μοιραστω και να νιωσω λιγο καλυτερα.αυτο τον καιρο ειμαι παρα πολυ ασχημα ψυχολογικα.πολλη θλιψη.ολα μου φαινονται ματαια και μονο το θανατο σκεφτομαι.οτι δεν με αγαπησε ποτε κανενας κι οτι θα πεθανω μονη κι αβοηθητη.
αυτα..

[panagiotis21]

Το μόνο που μπορώ να σε συμβουλέψω από τη στιγμή που παθολογικά είσαι οκ είναι να αποδεχθείς και συ η ίδια ότι έχεις άγχος και ότι το σώμα σου υπακούει σε αυτό.Κάνε πράγματα που σου αρέσουν.Ακόμη και σπίτι να θες να κάτσεις κάνε κάτι που έκανες παλαιότερα και σου άρεσε.Μην περιμένεις να σου έρθει ο πανικός!!Αλλά ακόμη και αν έρθει αντιμετώπισέ τον.Εγώ κάθε φορά αυτό λέω από μέσα μου..όπως ήρθε παλαιότερα και έφυγε έτσι και τώρα!!

[katerinaelectra]

Katerinakilg, η περίπτωσή σου με έκανε να δημιουργήσω λογαριασμό στη συγκεκριμένη κοινότητα για πρώτη φορά, αν και παρακαλουθώ ως αναγνώστρια τις συζητήσεις στον χώρο εδώ και αρκετά χρόνια. Η ιστορία σου μου θυμίζει πάρα πολύ την δική μου. Κι εγώ υποφέρω από διάφορους φόβους (και φοβίες) με κυρίαρχο θέμα πάντα αυτό της υγείας. Ψυχοσωματικά άπειρα. Name it, I have it. Δεν θέλω να ξεκινήσω να γράφω για τα συμπτώματά μου γιατί η λίστα θα είναι πραγματικά πολύ μακριά, αλλά θα ήθελα να ξέρεις ότι καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που περνάς τώρα. Τον Οκτώβριο του 2015 παραιτήθηκα από τη δουλειά μου επειδή ένιωθα ότι το άγχος μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Εσφαλμένα (ίσως να εθελοτυφλούσα να δω την αλήθεια κιόλας) πίστευα ότι παίρνοντας λίγο χρόνο εκτός εργασίας θα μπορούσα να επικεντρωθώ περισσότερο στα ψυχολογικά μου προβλήματα και να τα λύσω πριν να αποφασίσω να επανέλθω ενεργά στις εργασιακές μου υποχρεώσεις. Λάθος μεγάλο (και ίσως και να το ήξερα εξαρχής γι αυτό όπως είπα προηγουμένως μάλλον εθελοτυφλούσα). Μέσα στους μήνες που ακολούθησαν το μονο που κατάφερα ήταν να κάνω το πρόβλημα μεγαλύτερο.

Τί εννοώ... Έχοντας πλέον πολύ χρόνο να ασχολούμαι με τον εαυτό μου, σχεδόν αυτόματα, το μυαλό μου αντί να προσπαθεί να βρει λύσεις και διεξόδους από το άγχος και τις (παράλογες - έχω επισκεφτεί πάρα πολλούς γιατρούς μέσα σε αυτό το διάστημα) φοβίες τελικά έκανε το αντίθετο. Μέρα με τη μέρα επικεντρωνόμουν όλο και περισσότερο στον εαυτό μου, τόσο πολύ, που ακόμα και οι φυσιολογικές λειτουργίες του σώματός μου (π.χ. αυξημένος καρδιακός ρυθμός κατά το ανέβασμα σκάλας) με έκαναν να αναρωτιέμαι και να πανικοβάλλομαι. Σταδιακά, σταμάτησα να βγαίνω και από το σπίτι, βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες για να αποφύγω προσκλήσεις φίλων (γιατί βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι σωματικό αλλά ψυχικό και δυστυχώς το ψυχικό πρόβλημα είναι πιο δύσκολο να το εκφράσει κανείς). Έκοψα το γυμναστήριο από τον φόβο ενώ το γνωρίζω ότι η άσκηση είναι ότι καλύτερο για την εκτόνωση του άγχους. Έκοψα τις παρέες μου. Έκοψα το γέλιο από τη μέρα μου. Έχασα τα κίνητρά μου. Έβαλα σε πάγο την ζωή μου. Έβλεπα τις μέρες να περνάνε, τις νύχτες. Κι εγώ να μη συμμετέχω παρά μόνο με ένα ατελείωτο, διαρκές κλάμα. Έχασα τον εαυτό μου. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν μια συνεχής ενασχόληση με το σώμα μου και το τί συμβαίνει με αυτό. Μήπως ζαλίζομαι? Μήπως έχω ταχυκαρδία? Μήπως το οξυγόνο μου είναι χαμηλό? Μήπως τελικά ζω?

Και κάπου εκεί μάλλον έρχεται το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και σου δίνει μια σφαλιάρα στο πρόσωπο και το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να γυρίσεις και το άλλο. Και να νευριάσεις. Χαίρομαι πολύ που διάβασα στον τίτλο ότι έχεις νευριάσει με τον εαυτό σου. Ο θυμός είναι μια φυσιολογική αντίδραση σε αυτό που μας συμβαίνει. Κι εγώ θύμωσα. Κι ακόμα θυμώνω με εμένα. Δεν θα σου πω ότι είμαι καλά ακόμα. Αλλά έχω κάνει βήματα προς τα εμπρός. Μικρά. Αλλά τουλάχιστον ξεκόλλησα από αυτήν την απαίσια αδράνεια που το μόνο που κάνει είναι να σε ρουφάει. Δεν ήταν εύκολο. Δεν ήταν ούτε αδύνατο όμως.

Πλέον βγαίνω έξω (ενώ είχα φτάσει να έχω αγοραφοβία). Βλέπω τους φίλους μου. Προσπαθώ. Δουλειά δεν έχω βρει ακόμα αλλά θέλω να εργαστώ ξανά. Φοβάμαι πολύ γι αυτό, δεν θα το αρνηθώ, αλλά από αυτό που παρατήρησα με εμένα μέχρι τώρα είναι πως η αρχή είναι η δύσκολη. Αφού μπεις σε μια κατάσταση και την επαναλάβεις κάποιες φορές τελικά αρχίζεις να νιώθεις λιγότερη ανασφάλεια μέσα στην κατάσταση αυτή. Και τελικά εγκλιματίζεσαι, αργά ή γρήγορα. Και σιγά σιγά ξεχνιέσαι. Σταματάς για λίγο να έχεις στραμμένη την προσοχή σου 100% στο τι συμβαίνει στο σώμα σου, αν και τί συμπτώματα έχεις τη δεδομένη στιγμή. Και, ξέρεις, αν τα ξεχάσεις εσύ κάποτε σε ξεχνάνε κι αυτά.

Δεν ξέρω αν αυτά που έγραψα σε βοήθησαν. Δεν ξέρω καν αν έγραψα με την ελπίδα ότι θα σε βοηθήσω. Μάλλον περισσότερο για να σου πω ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν, που περνάνε αυτό που περνάς, πως δεν είσαι μόνη. Και υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν βγει από αυτήν την κατάσταση (όσο αδύνατον κι αν αυτό σου ακούγεται τώρα). Και άθρωποι που προσπαθούν να βγουν,κι ας μην τους φαίνεται ο δρόμος εύκολος. Αλλά όχι και αδιάβατος, ναι? Ίσως και για να το θυμήσω αυτό στον εαυτό μου.

Φιλικά,

μια ακόμα Κατερίνα

[billys32]

να 'μαι παλι..με εχει παρει πολυ απο κατω..εχω φτασει στις μερες μας,αυτη τη δυσκολη εποχη να εχω απορριψει 4 δουλειες..ειλικρινα δεν ξερω τι εχω παθει..με καλουν να παω για δουλεια και δεν παω..και λεω για δουλεια οχι για συνεντευξη/δοκιμαστικο.θελω να παω,γι αυτο αλλωστε στελνω και βιογραφικα,αλλα οταν χτυπησει το τηλ και κανονισω ραντεβου κοβονται τα ποδια μου.και δεν παω.γιατι φοβαμαι να οδηγησω μηπως πεθανω,φοβαμαι οτι δεν θα ανταπεξελθω στη δουλεια και συνεχως θα νιωθω αδυναμη και θα φοβαμαι μην παθω κατι..δεν εχω την πολυτελεια να καθομαι..αλλα αυτος ο φοβος μου μου κοβει με το ζορι καθε επιθυμια.αφου και μονο στην ιδεα οτι θα ειμαι εξω με πιανει το στομαχι μου και ολα τα συμπτωματα τελοσπαντων..τα οποια ειναι πολλα..
εν ολιγοις ανοιξα αυτο το θεμα για να πω οτι εχω νευρα με μενα,οτι ντρεπομαι για μενα και οτι δε μπορω να μου συγχωρησω αυτες μου τις πραξεις.σκεφτομαι οτι περιπου 2 χρονια πριν μπορει να μην ημουν στα καλυτερα μου αλλα δεν μασαγα ομως.τουλαχιστον κυκλοφορουσα.δεν φοβομουν.δεν ειχα φοβια.και με συγκρινω με τοτε και στενοχωριεμαι.γιατι τοτε μπορουσα και τωρα δε μπορω;τι σκ@τ@ εχω παθει; ετσι θα ειναι η ζωη μου απο δω και περα;

το ιδιο ακριβοσ εχω κι εγωω!εχω και δυο παιδια να μεγαλωσω!!κανεισ καμια θεραπεια?πασ πουθενα ?

[katerinakilg]

ειλικρινα ευχαριστω για τις απαντησεις..περναω(η μαλλον εξακολουθω να περναω)ασχημα με εναν διαφορετικο τροπο..εκανα καποια βηματα και βγηκα εξω..και η αποπροσωποιηση/αποπραγματοποιηση ηταν εκει..παντως το παλευω..δεν τρεχω πανικοβλητη..μετα απο καποια ωρα με αφηνει..περναω δυσκολα..δεν ξερω αν εχω κατι παθολογικο καθως εχει περασει ενα εξαμηνο απο τοτε που εκανα τον τελευταιο καρδιολογικο ελεγχο..νομιζω οτι το προβλημα μου ειναι η απορριψη,το ψεμα και η ελλειψη εμπιστοσυνης..νιωθω ανασφαλεια καθως ο,τι πιστεψα πιο πολυ στη ζωη μου και για ο,τι παλεψα περισσοτερο με εγκαταλειπει..μπορει να το θεωρησετε πολυ ρομαντικο,γραφικο και δεν ξερω κι εγω τι αλλο..δεν εχω καποιον που διπλα του νιωθω ασφαλης..κανεναν..και για μενα ειναι πολυ σημαντικο αυτο..και τωρα που χαθηκε εχασα κι εγω τη μπαλα τελειως..δεν εχω κινητρο ,νιωθω οτι δεν αξιζω και δεν μπορω να το αλλαξω..ολα μοιαζουν ματαια σε μενα..εφτασα να πιστευω οτι δεν υπαρχει οποιοδηποτε ειδος αγαπης και ολα ειναι υπολογιστικα..μοιραζεσαι τη ζωη σου ,γεμιζεις αναμνησεις και ξαφνικα προσπαθεις να βρεις τροπο να μην σκεφτεσαι..θελω τοσο πολυ να τα σβησω ολα..και δεν εχω καμια υπομονη για το χρονο που ειναι γιατρος..δεν ξερω ποσο θα τη παλεψω ακομα..
τα συμπτωματα υπαρχουν ολα(ψυχοσωματικα θελω να πιστευω)απλα τα αγνοω καποιες φορες λιγο περισσοτερο..αναλογα..
παρολα αυτα εχω την επιθυμια να δουλεψω ,να συντηρησω τον εαυτο μου και να αποδειξω στους γυρω μου πια πραγματικα ειμαι..μαλλον στον εαυτο μου πρωτα και πανω απ ολα..
σορυ αν το κειμενο ειναι ασυναρτητο..εχω πολλα μεσα μου και με πνιγουν..
κατερινα ευχαριστω πολυ για το μηνυμα σου..
billy δεν παω πουθενα σε κανεναν ειδικο καθως ολοι προσπαθησαν με ασχημο τροπο να με βγαλουν loser κι αφου μου το περασαν καλα μεσα στο κεφαλι μου απομακρυνθηκαν ησυχως..προσπαθησα καποια στιγμη να ερθω σε επικοινωνια με ψυχολογο αλλα αγνοησε το mail μου και ενιωσα πολυ ασχημα..