ΟΤΑΝ Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΗ

[deep]

Ναι υπερβολικό είναι αυτό που περιγράφεις -αισθάνομαι ενοχές και που υπάρχω- αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα (το έχω τερματίσει κι' εγώ :p). Ταυτίζεσαι απόλυτα μαζί μου επομένως απλά ελπίζω να σε βοηθήσουν κι' εσένα οι σκέψεις μου ιδιαίτερα στην εφαρμογή τους. Χαίρομαι πάρα πολύ που ακούω πως σε βοήθησα. Και ευτυχώς να λες που δεν έχεις περάσει και εκείνη την κόκκινη γραμμούλα της κατάθλιψης που σου λέει "Ώπα, που οδεύουμε τώρα; Σε κανα χαντάκι σε βλέπω αν συνεχίσεις έτσι" χαχαχα... Τώρα που την έχω ξεπεράσει μπορώ να αυτοσαρκάζομαι πολύ πιο εύκολα :) Άκουγα τις προάλες ένα παρόμοιο περιστατικό με μια κοπέλα, μας το εξομολογήθηκε μια φίλη της στο αμφιθέατρο σε μάθημα ψυχολογίας και ήθελα τόσο πολύ να σηκώσω το χέρι μου και να της πω την δική μου εμπειρία ώστε να προσέξει την φίλη της γιατί μάλλον περνάει κατάθλιψη αλλά έκανα πίσω γιατί τέτοια θέματα είναι προσωπικά (και ο καθηγητής -διδακτορικός ψυχολόγος- δεν ήξερε να της απαντήσει, δες λοιπόν πόσο διαφέρει η θεωρία από το ΒΙΩΜΑ). Αυτό είναι και το ωραίο αυτού του site, να μπορείς να ξεγυμνωθείς προκειμένου να βοηθήσεις κάποιον άνθρωπο που υποφέρει και ταυτόχρονα θέλει να το παλέψει... Καλή δύναμη Ελπίδα μου!

[ΕΛΠΙΔΑΨ]

Και ευτυχώς να λες που δεν έχεις περάσει και εκείνη την κόκκινη γραμμούλα της κατάθλιψης που σου λέει "Ώπα, που οδεύουμε τώρα; Σε κανα χαντάκι σε βλέπω αν συνεχίσεις έτσι" χαχαχα... Τώρα που την έχω ξεπεράσει μπορώ να αυτοσαρκάζομαι πολύ πιο εύκολα :) Άκουγα τις προάλες ένα παρόμοιο περιστατικό με μια κοπέλα, μας το εξομολογήθηκε μια φίλη της στο αμφιθέατρο σε μάθημα ψυχολογίας

Χαιρομαι που την ξεπερασες την καταθλιψη..να υποθεσω οτι σπουδαζεις ψυχολογια??
Καταθλιψη εχω και συμφωνα με τον ψυχολογο μου και σοβαρη μαλιστα αλλα εχω αποφασισει να μην παρω φαρμακα παλι, και να το παλεψω μονη μου, οσο μπορω..και ομολογω πως ειμαι και λιγο περηφανη για αυτη μου την αποφαση....
Επισης να πω , πως εχω περιπου μια εβδομαδα που γραφτηκα στο forum και αισθανομαι ηδη πολυ καλυτερα και χωρις την βοηθεια του ψυχολογου μου, χαρη σε ολους εσας... Σε ευχαριστω πολυ λοιπον και σενα και ολους οσους εχουν μεχρι στιγμη συντελεσει στο να νοιωσω καλυτερα, ακομη και αυτους που στην προσπαθεια μου να τους βοηθησω μου τα... .εψαλλαν γιατι προφανως δεν τους αρεσαν οι συμβουλες μου...δεν πειραζει,,,φτανει που ανταλλαξαμε αποψεις...

[cdeleted29517]

Deep σε υπερευχαριστω...με βοηθησες πολυ.Ετσι ακριβως ειναι..εχω μεγαλωσει σε πολυ αυστηρο και ακυρωτικο περιβαλλον .Εχω απιστευτες ενοχες για τα παντα και αυτοεκτιμηση κατω του μηδενος...ισως ακουστει υπερβολικο αλλα αισθανομαι ενοχες και που υπαρχω...

αυτο που μου περιγραφεις για σενα: "Σε φάσεις κατάθλιψης όταν μάθαινα για θανάτους ή κάτι δυσάρεστο που συνέβαινε σε άλλους, έπιανα τον εαυτό μου να ήθελε να συμβεί στον ίδιο γιατί σκεφτόμουν πως είναι τόσο άδικο εγώ να μην γουστάρω την ζωή μου, να μην μπορώ να κάνω κάτι για τους άλλους και οι άλλοι άνθρωποι να πεθαίνουν ή να τους συμβαίνουν τόσα δυσάρεστα" εγω ευτυχως δεν το εχω..ωστοσο το βιωνω τοσο εντονα το κακο που τους συμβαινει , ειναι σαν να παιρνω ολο τον πονο τους πανω μου που ωρες ωρες δεν το αντεχω...
αυτο που εφαρμοζεις , " προσπαθώ να αντικαταστήσω αυτές τις σκέψεις με άλλες πιο ευχάριστες και να αναγνωρίζω πως εφόσον νιώθω τόσα συναισθήματα συμπόνιας, σημαίνει πως σαν άνθρωπος έχω καλοσύνη και αυτό αυτόματα σημαίνει πως δεν μου αξίζει να τα νιώθω. Έτσι είναι ευκολότερο να νιώσω λίγη περισσότερη χαρά." το βρισκω πολυ βοηθητικο και εξυπνο και θα προσπαθησω να το εφαρμοσω κι εγω.. σε ευχαριστω πολυ που μοιραστηκες την εμπειρια σου μαζι μου!

Εγώ πιστεύω ότι έτσι τροφοδοτείς το ''πρόβλημα''...δηλαδή τρέφεσαι από αυτό και νιώθεις καλή...και ένας άνθρωπος με ενοχές που βιώνει ο ίδιος την δυστυχία πάει να είναι καλός , δεν μπορεί να βοηθήσει... Άρα είναι σαν να θες και να συμπονάς για να ανεβαίνεις στα μάτια σου, μεγαλώνεις όμως έτσι το πρόβλημα...ταπεινή μου άποψη είναι αυτή, ψυχολόγος δεν είμαι μπορεί να λέω και αρλούμπες ...Εσύ φυσικά θα υιοθετήσεις το σκεπτικό που σε βοηθάει, εγώ τα πα γενικά..........

[ΕΛΠΙΔΑΨ]

Εγώ πιστεύω ότι έτσι τροφοδοτείς το ''πρόβλημα''...δηλαδή τρέφεσαι από αυτό και νιώθεις καλή...και ένας άνθρωπος με ενοχές που βιώνει ο ίδιος την δυστυχία πάει να είναι καλός , δεν μπορεί να βοηθήσει... Άρα είναι σαν να θες και να συμπονάς για να ανεβαίνεις στα μάτια σου, μεγαλώνεις όμως έτσι το πρόβλημα...ταπεινή μου άποψη είναι αυτή, ψυχολόγος δεν είμαι μπορεί να λέω και αρλούμπες ...Εσύ φυσικά θα υιοθετήσεις το σκεπτικό που σε βοηθάει, εγώ τα πα γενικά..........

θελει αρκετη σκεψη ολο αυτο για να δω κατα ποσο ισχυει για μενα η οχι... σε ευχαριστω!

[deep]

Είσαι καλός άνθρωπος πρώτα για σένα, για να τα έχεις καλά με την συνείδησή σου. Τις στιγμές που θα νιώθει σκατά (υπερβολικές ενοχές-τύψεις-και δεν συμμαζεύεται), ε εμένα εκείνες τις στιγμές με βοηθάει να το σκέφτομαι αυτό.. Από 'κει και πέρα τον καθένα τον βοηθάνε διαφορετικά πράγματα.

Όχι δεν σπουδάζω ψυχολογία αλλά τον τελευταίο χρόνο είναι σαν να έχω τελειώσει την σχολή ένα πράγμα με όλα αυτά που συμβαίνουν και που διαβάζω (γι' αυτό διάλεξα και το μάθημα, επιλογής είναι) :p Σίγουρα ειδικά σε ένα τέτοιο φόρουμ θα αντιμετωπίσεις διάφορες συμπεριφορές αλλά εσύ γνωρίζεις πως η πρόθεσή σου είναι αγνή. Σοβαρή ή όχι, μπράβο γι' αυτή την απόφαση. Να ξέρεις πως αυτό από μόνο του θα σου δώσει περισσότερη δύναμη και στην συνέχεια θα νιώθεις περηφάνια για τον εαυτό σου. Αυτά από μένα. :)

[ΕΛΠΙΔΑΨ]

ευχαριστω πολύ..να εισαι καλά.

[melancholia]

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=245943

Η ενσυναίσθηση πιστεύω ότι είναι ένα υπέροχο χάρισμα. Το θέμα όμως είναι να μην μπλοκάρει τη ζωή μας. Παραπάνω στέλνω ένα λίνκ από ένα άρθρο που ίσως μπορεί να βοηθήσει...

[ΕΛΠΙΔΑΨ]

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=245943

Η ενσυναίσθηση πιστεύω ότι είναι ένα υπέροχο χάρισμα. Το θέμα όμως είναι να μην μπλοκάρει τη ζωή μας. Παραπάνω στέλνω ένα λίνκ από ένα άρθρο που ίσως μπορεί να βοηθήσει...

Οντως πολυ διαφωτιστικο... σε ευχαριστω πολύ!

[anxious4ever]

Καλημέρα σε όλους.
Θα ηθελα την γνωμη σας: Ειμαι ατομο με υπερβολικη ενσυναίσθηση σε βαθμό που μου κανει κακό...
Στεναχωριεμαι για το παραμικρό που συμβαινει στους γυρω μου, ταυτίζομαι τοσο πολυ με αυτον που πασχει , που υποφερω... εχω φτασει σε σημειο να μην βλέπω ειδησεις, να μη θέλω να ενημερωνομαι για τιποτε δυσαρεστο, οσο αυτο ειναι εφικτο βεβαια.. ειναι σαν καθε καταστροφη και στεναχωρια των αλλων να την βιωνω εγω...Δεν θυμαμαι παλαιοτερα να διεθετα την ενσυναισθηση σε τοσο μεγαλο βαθμο..αραγε χειροτερευει οσο περνουν τα χρονια?? Τωρα ειμαι 50..Υπαρχει αραγε καποια σωτηρια η ειμαι καταδικασμενη να υποφερω ολο και πιο πολυ?? Σημειωνω πως λενε πως η ενσυναισθηση (Empathy) ειναι "προνομιο" κυριως των γυναικων... επισης υποθετω πως σχετιζεται με την χαμηλη αυτοεκτιμηση την οποια και αυτη τυγχανει να διαθετω στο μεγιστο βαθμο...

η ομαδικη ψυχοθεραπεια ειναι δυνατον να σε βοηθησει διοτι εκει βρισκονται ενα σωρο ατομα τα οποια εχουν τρομερα προλβηματα..οποτε εσυ πρεπει να κανεις εξασκηση σχετικα με αυτο..να εκτεθεις πιστευω σε αυτο ωστε να αναπτυξεις σχετικες αμυνες..
σκεψου το...εγω πχ στην ομαδα μου ειχα ατομο που εκοβε τα χερια του, ενα αλλο ατομο το οποιο ο αντρας της σκοτωθηκε σε τροχαιο λιγο πριν παντρευτουν..εννοειται πως το σκεφτομουν κ γω υπερβολικα κ φρικαρα ..αλλα μετα σιγα σιγα εξοικιωθηκα με ολο αυτο κ εμαθα να βοηθαω σωστα κ να υποστηριζω ικανα κ δυναμικα ανθρωπους που χρειαστηκαν βοηθεια..
η ομαδικη θεραπεια ειναι ενα θαυμα..

[ΕΛΠΙΔΑΨ]

η ομαδικη ψυχοθεραπεια ειναι δυνατον να σε βοηθησει διοτι εκει βρισκονται ενα σωρο ατομα τα οποια εχουν τρομερα προλβηματα..οποτε εσυ πρεπει να κανεις εξασκηση σχετικα με αυτο..να εκτεθεις πιστευω σε αυτο ωστε να αναπτυξεις σχετικες αμυνες..
.

Ναι...το πιστεύω πως θα ειναι πολυ βοηθητικό...ομως δεν μου ειναι καθολου εύκολο να "ανοιχτώ" σε ομάδα.. Εδω με το ζορι εκφραζομαι στο ψυχολογο σε ατομική συνεδρία.... Σε ευχαριστω πολύ, ελπίζω καποια στιγμη να το προσπαθήσω τουλαχιστον....

[aeolus74]

καλημερα ελπιδα.
δεν νομιζω οτι αυτο που περιγραφεις ειναι ενσυναισθηση.
η ενσυναισθηση ειναι θετικο χαρακτηριστικο.
ειναι η ικανοτητα να καταλαβεις τον αλλον "μπαινοντας" στην θεση του και να του συμπαρασταθεις. ΟΧΙ το να μπεις κυριολεκτικα στην θεση του και να υποφερεις αντι γι αυτον η και περισσοτερο απο αυτον...
εσυ περιγραφεις μια λειτουργια που σου μπλοκαρει την ζωη.
νομιζω οτι πρεπει να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο.

Μάλλον η σύγχιση της έννοιας γίνεται επειδή υπάρχουν 2 είδη ενσυναίσθησης. Η γνωστικού τύπου (προϊόν του γνωστικού εγκεφάλου) που την περιγράφεις πολύ ωραία και η βιωματική ενσυναίσθηση στην οποία αναφέρεται η Ελπίδα. Στην βιωματικού τύπου δεν συμμετέχουν γνωστικές διεργασίες και το συναίσθημα που νοιώθουμε είναι καθαρό προϊόν του συναισθηματικού εγκεφάλου.
Π.χ όταν μας έρχεται να χασμουρηθούμε επειδή βλέπουμε να το κάνει ο απέναντι, αυτό οφείλεται στον μηχανισμό την βιωματικής ενσυναίσθησης που ενεργοποιήθηκε.
Το πρόβλημα με τον μηχανισμό αυτόν είναι ότι καθιστά δύσκολο να ξεχωρίσουμε τα δικά μας συναισθήματα από των άλλων, και γι'ατό πολλές φορές θεωρούμε δικά μας τα ξένα και ξένα τα δικά μας.

[aeolus74]

Η βιωματικού τύπου ενσυναίσθηση παίζει έναν βασικό ρόλο που προάγει την επιβίωση. Όταν είμαστε μικροί, το κόσμο τον ερμηνεύουμε μέσα από τα μάτια και τις αντιδράσεις των άλλων και όχι σύμφωνα με την πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας. Αν δούμε φόβο στα μάτια της μητέρας θα νοιώσουμε φόβο άσχετα από το αν δεν έχουμε δει την πηγή του φόβου, το ποια είναι η απειλή. Ομοίως αν δούμε θλίψη θα νοιώσουμε θλίψη χωρίς να ξέρουμε το γιατί. Όλα αυτά συμβαίνουν λόγο του μηχανισμού της βιωματικής ενσυναίσθησης, και ευτυχώς γιατί αν την περίοδο που ζούσαμε μαζί με τα λιοντάρια προκειμένου να φοβηθούμε θα έπρεπε να δούμε το λιοντάρι, ίσως να μην υπήρχαμε σμρ.
Αν στην παιδική μας ηλικία είχαμε γονείς με έντονες και συχνές συναισθηματικές αντιδράσεις χωρίς αυτές να συνοδευόντουσαν απαραίτητα από νοηματοδότηση, τότε είναι πολύ πιθανό να διαμορφώσαμε ένα υπερευαίσθητο σύστημα βιωματικής ενσυναίσθησης και μία στεβλή και πλασματική θέαση του κόσμου και του εαυτού. Διότι στην τρυφερή παιδική ηλικία σημασία δεν έχει το ποιος είναι ο κόσμος αλλά το πως τον βλέπουν αυτοί στους οποίους στηρίζουμε την ύπαρξή μας.

[ΕΛΠΙΔΑΨ]

Αν στην παιδική μας ηλικία είχαμε γονείς με έντονες και συχνές συναισθηματικές αντιδράσεις χωρίς αυτές να συνοδευόντουσαν απαραίτητα από νοηματοδότηση, τότε είναι πολύ πιθανό να διαμορφώσαμε ένα υπερευαίσθητο σύστημα βιωματικής ενσυναίσθησης και μία στεβλή και πλασματική θέαση του κόσμου και του εαυτού. Διότι στην τρυφερή παιδική ηλικία σημασία δεν έχει το ποιος είναι ο κόσμος αλλά το πως τον βλέπουν αυτοί στους οποίους στηρίζουμε την ύπαρξή μας.

Aeolus Πραγματικα εξαιρετη η εξηγηση σου και απόλυτα κατανοητη.... Πολυ βοηθητικη και διαφωτιστικη...εχεις απόλυτο δίκιο για την παιδική μου ηλικια ... ετσι ακριβως ειναι ,δυστυχως... Σε ευχαριστω πολύ!

[aeolus74]

Aeolus Πραγματικα εξαιρετη η εξηγηση σου και απόλυτα κατανοητη.... Πολυ βοηθητικη και διαφωτιστικη...εχεις απόλυτο δίκιο για την παιδική μου ηλικια ... ετσι ακριβως ειναι ,δυστυχως... Σε ευχαριστω πολύ...να ρωτησω αν εχεις καποια σχεση με τον χωρο της ψυχολογιας η απλα εχεις εντρυφήσει στο θέμα??

Χαίρομαι που σου φάνηκε βοηθητικό το σχόλιό μου!