Ενθουσιασμός, Ερωτας, Αγάπη, καψούρα κόλλημα, απωθημένο..

[nick190813]

Συμφωνώ με την Μάρα. Κι εγώ έκανα βλακείες του τύπου αυτού Νικ και το έπαιζα ιστορία και τον ετρεξα απειρα τον ανθρωπο. Μην καταλάβει ότι έχω πρόβλημα και καλά και ξεφτυλιζόμουν με παιδιαρίσματα και τον πλήγωνα λες και ήταν εχθρός μου. Μετά με ανάγκασε να τα ξεράσω όλα και χαίρομαι πολύ που "ξεβρακωσα" την ψυχη μ απέναντί του.

δυστυχως εκανα και αλλα....αλλα τοτε δεν τα καταλαβαινα....οχι απατες και τετοια.....
μολις την εχασα καταλαβα τα παντα :p

[cdeleted29517]

δυστυχως εκανα και αλλα....αλλα τοτε δεν τα καταλαβαινα....οχι απατες και τετοια.....
μολις την εχασα καταλαβα τα παντα :p

καλά.........

[Natalia_sups]

Εγώ πιστεύω πως ο ερωτας και η καψουρα αγγίζουν το μεταφυσικό. Εμένα με ξύπνησαν μου εδωσαν θέληση με εκαναν να νοιώσω. Σαν ηλεκτροσόκ συναισθηματικό που σε ξυπνά από λίθαργο, δεν απαιτεί λογική καμία και σε κάνει με κάποιον παράδοξο τρόπο να πιστεύεις ότι θα πετύχεις τα πάντα και δεν θα πεθάνεις ποτε γιατί οσο λίγο κι αν κρατάει ολοκληρωτικά πριν αντικατασταθεί τμηματικά από αγάπη, σε κάνει να ζεις μια αιωνιότητα, τουλάχιστον εμένα αυτό με έκανε να νοιώσω. Επιπλέον, αν δεν ήταν ο σύντροφός μου, δεν ξέρω αν θα είχα το κίνητρο να ξεφύγω από την κατάθλιψη, αυτός μου απέδειξε πως δεν είναι όλα μαυρα, πως δεν μου αξιζει μονο η θλίψη κ πως αφου είχα τα κότσια να αγαπω, μπορώ να ξεπεράσω την κατάθλιψη.
Αν ηταν μονόπλευρος ο έρωτας, απωθημένος δλδ, πιστεύω πως θα μου κόστιζε πολύ

Ωραία τα περιγραφεις. Το ερώτημα είναι πως όταν τελειώνει αυτό το βιωμα...πως το "ταξινομεις" μέσα σου; Γιατί ολα τελειώνουν καποτε αυτό είναι βέβαιο. Το κρατάς ως αλήθεια ως το σούπερ ντουπερ βιωμα και το θρηνεις επ απειρον ή το καταρρίπτεις ως μία μη μεταφυσική εμπειρια, της αποδιδεις ανθρώπινες, χωματινες, κοινές και επεξηγησιμες ιδιότητες ωστε να προχωρησεις παρακάτω με περισσότερη ευκολία;
Το να αισθάνεσαι ότι αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού δε σημαίνει ότι το αγγίζει. Το να αισθάνεσαι ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα δε σημαινει ότι όντως μπορείς....το να βλέπεις δράκους στο ταβάνι επειδή πήρες κάποιο χαπακι δε σημαινει πως οι δράκοι είναι εκεί...αλλά αυτό φυσικά δεν κάνει την εμπειρία λιγότερο έντονη. Απλά θελω να πω άλλο το τι βιώνεις και άλλο το τι είναι κάτι...και ο έρωτας στο κάτω κάτω της γραφής είναι ένα βίωμα πάνω στην ντοπα από τη χημεία του εγκεφαλου μας, απλά αυτό, ορμόνες και βιωματα και αισθήσεις. Όπως όταν θυμωνουμε πχ...τη στιγμή που είμαστε τσατισμενοι το αισθανόμαστε πολύ έντονα, το βιώνουμε ζωντανά και αληθινά. Αλλά όταν ηρεμουμε ό,τι σκεφτήκαμε και νιωσαμε δεν υφίσταται, δεν ισχύει...χωρίς να σημαίνει ότι ο θυμός μας δεν ήταν αληθινός ή ότι δεν είχε τη λειτουργία του τη κατάλληλη στιγμή...αλλά στη τελική δεν αποδίδουμε κάποια ιδιαίτερη σημασία στο θυμο μας πχ γιατί να την αποδώσουμε στον ερωτα λοιπον; Επειδή δεν είναι μία στιγμή όπως είναι συνήθως αυτή του θυμού αλλά επειδή είναι πολλες μαζί στη σειρα; Βιωματα της στιγμής ειναι. Ο έρωτας νομίζω έχει την αλήθεια του ως βίωμα μέσα σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές μέσα στο χρόνο. Αλλά αυτό σημαίνει πως τη μία στιγμή μπορεί να σημαίνει τα πάντα και την άλλη τίποτα απολύτως.

[nick190813]

καλά.........

κατι αλλο μ φενεται πως ειχες γραψει....αλλα τεσπα...

[maria eleni]

Ωραία τα περιγραφεις. Το ερώτημα είναι πως όταν τελειώνει αυτό το βιωμα...πως το "ταξινομεις" μέσα σου; Γιατί ολα τελειώνουν καποτε αυτό είναι βέβαιο. Το κρατάς ως αλήθεια ως το σούπερ ντουπερ βιωμα και το θρηνεις επ απειρον ή το καταρρίπτεις ως μία μη μεταφυσική εμπειρια, της αποδιδεις ανθρώπινες, χωματινες, κοινές και επεξηγησιμες ιδιότητες ωστε να προχωρησεις παρακάτω με περισσότερη ευκολία;
Το να αισθάνεσαι ότι αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού δε σημαίνει ότι το αγγίζει. Το να αισθάνεσαι ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα δε σημαινει ότι όντως μπορείς....το να βλέπεις δράκους στο ταβάνι επειδή πήρες κάποιο χαπακι δε σημαινει πως οι δράκοι είναι εκεί...αλλά αυτό φυσικά δεν κάνει την εμπειρία λιγότερο έντονη. Απλά θελω να πω άλλο το τι βιώνεις και άλλο το τι είναι κάτι...και ο έρωτας στο κάτω κάτω της γραφής είναι ένα βίωμα πάνω στην ντοπα από τη χημεία του εγκεφαλου μας, απλά αυτό, ορμόνες και βιωματα και αισθήσεις. Όπως όταν θυμωνουμε πχ...τη στιγμή που είμαστε τσατισμενοι το αισθανόμαστε πολύ έντονα, το βιώνουμε ζωντανά και αληθινά. Αλλά όταν ηρεμουμε ό,τι σκεφτήκαμε και νιωσαμε δεν υφίσταται, δεν ισχύει...χωρίς να σημαίνει ότι ο θυμός μας δεν ήταν αληθινός ή ότι δεν είχε τη λειτουργία του τη κατάλληλη στιγμή...αλλά στη τελική δεν αποδίδουμε κάποια ιδιαίτερη σημασία στο θυμο μας πχ γιατί να την αποδώσουμε στον ερωτα λοιπον; Επειδή δεν είναι μία στιγμή όπως είναι συνήθως αυτή του θυμού αλλά επειδή είναι πολλες μαζί στη σειρα; Βιωματα της στιγμής ειναι. Ο έρωτας νομίζω έχει την αλήθεια του ως βίωμα μέσα σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές μέσα στο χρόνο. Αλλά αυτό σημαίνει πως τη μία στιγμή μπορεί να σημαίνει τα πάντα και την άλλη τίποτα απολύτως.

θα το κανω copy paste και θα το μοιράσω στους δρόμους τι ωραία που τα λες πραγματικα..!

[cdeleted29517]

κατι αλλο μ φενεται πως ειχες γραψει....αλλα τεσπα...

Ναι δεν είδα να απαντάς οπότε μη σε εκθέτω κιόλας..........

[Macgyver]

O ερωτας ειναι ασθενεια , αλλα ωραια ασθενεια , οσο κραταει ...................., ειναι ο χειροτερος συμβουλος για να επισημοποιησεις τον δεσμο σου , ασε που κραταει κατα Μ.Ο. 30 μηνες , max .............μετα τα κεφαλια μεσα .........

[maria eleni]

O ερωτας ειναι ασθενεια , αλλα ωραια ασθενεια , οσο κραταει ...................., ειναι ο χειροτερος συμβουλος για να επισημοποιησεις τον δεσμο σου , ασε που κραταει κατα Μ.Ο. 30 μηνες , max .............μετα τα κεφαλια μεσα .........

ο χειρότερος σύμβουλος σίγουρα..

[Macgyver]

ο χειρότερος σύμβουλος σίγουρα..

Aτυχως , ειναι ο συνήθης συμβουλος .............

[Mara.Z]

Eγω παντα πιστευα οτι ο ερωτας ειναι αξια. Η αιτια της σχεσης ανδρα-γυναικας. Οτι εισαι πολυ τυχερος αν σου τυχει. Και εννοειται οτι ο γαμος πρεπει να γινεται λογω ερωτα, αλλιως γιατι να γινεται? για την κοινωνια? για τα λεφτα=αποκατασταση?
Χωρις ερωτα πως ειναι δυνατο να κανεις σεξ με καποιον? Αν δεν σε κλικαρει ο αλλος, πως ειναι δυνατο να εισαι μαζι του?

[kutchunie]

Ωραία τα περιγραφεις. Το ερώτημα είναι πως όταν τελειώνει αυτό το βιωμα...πως το "ταξινομεις" μέσα σου; Γιατί ολα τελειώνουν καποτε αυτό είναι βέβαιο. Το κρατάς ως αλήθεια ως το σούπερ ντουπερ βιωμα και το θρηνεις επ απειρον ή το καταρρίπτεις ως μία μη μεταφυσική εμπειρια, της αποδιδεις ανθρώπινες, χωματινες, κοινές και επεξηγησιμες ιδιότητες ωστε να προχωρησεις παρακάτω με περισσότερη ευκολία;
Το να αισθάνεσαι ότι αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού δε σημαίνει ότι το αγγίζει. Το να αισθάνεσαι ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα δε σημαινει ότι όντως μπορείς....το να βλέπεις δράκους στο ταβάνι επειδή πήρες κάποιο χαπακι δε σημαινει πως οι δράκοι είναι εκεί...αλλά αυτό φυσικά δεν κάνει την εμπειρία λιγότερο έντονη. Απλά θελω να πω άλλο το τι βιώνεις και άλλο το τι είναι κάτι...και ο έρωτας στο κάτω κάτω της γραφής είναι ένα βίωμα πάνω στην ντοπα από τη χημεία του εγκεφαλου μας, απλά αυτό, ορμόνες και βιωματα και αισθήσεις. Όπως όταν θυμωνουμε πχ...τη στιγμή που είμαστε τσατισμενοι το αισθανόμαστε πολύ έντονα, το βιώνουμε ζωντανά και αληθινά. Αλλά όταν ηρεμουμε ό,τι σκεφτήκαμε και νιωσαμε δεν υφίσταται, δεν ισχύει...χωρίς να σημαίνει ότι ο θυμός μας δεν ήταν αληθινός ή ότι δεν είχε τη λειτουργία του τη κατάλληλη στιγμή...αλλά στη τελική δεν αποδίδουμε κάποια ιδιαίτερη σημασία στο θυμο μας πχ γιατί να την αποδώσουμε στον ερωτα λοιπον; Επειδή δεν είναι μία στιγμή όπως είναι συνήθως αυτή του θυμού αλλά επειδή είναι πολλες μαζί στη σειρα; Βιωματα της στιγμής ειναι. Ο έρωτας νομίζω έχει την αλήθεια του ως βίωμα μέσα σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές μέσα στο χρόνο. Αλλά αυτό σημαίνει πως τη μία στιγμή μπορεί να σημαίνει τα πάντα και την άλλη τίποτα απολύτως.

Με τα χρόνια είναι η αλήθεια, πως δεν είναι το ίδιο. Αυτό δε σημαίνει όμως πως παύει να υπάρχει έρωτας. Για εμένα ήταν από τα πιο ομορφα πράγματα που μου συνέβησαν ποτέ, γιατί ηταν το κίνητρό μου να γίνω καλά. Μια φορα μου συνέβει βεβαια και δεν υπήρξε απογοήτευση.
Ξέρεις πως το νοιωθω από την αρχη και ακόμα και σήμερα; Λεω πως είναι δυνατόν να υπάρχει πιθανότητα να αξίζω τόσα πολλά για κάποιον μόνο που υπάρχω; Να αποτελώ λόγο ύπαρξης για έναν άνθρωπο ο οποίος αντικειμενικά δε με εχει αναγκη πρακτικά ας πουμε. Και το ίδιο να συμβαίνει και από την πλευρά μου για τον άλλο, δηλαδή κι ο αντρας μου το ίδιο νοιώθει και το βλέπω, το αντιλαμβάνομαι. Και τώρα που ήρθαν τα μωρά μας, αυτή η αγάπη να πολλαπλασιάζεται στη ν-οστή. Γι αυτό λέω πως είναι μεταφυσικό, γιατί δεν υπάρχει εξήγηση γιατί να συμβεί. Το έχουμε ανάγκη σαφώς και γι αυτό ψάχνουμε οι ανθρωποι να το νοιώσουμε, αλλά και πάλι, εγώ δεν ήξερα να αγαπώ τον εαυτό μου και ενστικτωδώς άρχισα να αγαπώ και εμένα και έναν ανθρωπο ξενο εντελώς.
Για εμένα σημαίνει πάρα πολλά, το ότι ερωτεύτηκα. Πιστεύω πως με έσωσε ή με βοήθησε καταλυτικά, όπως θελεις πες το, το ότι ερωτεύθηκα με έναν ανθρωπο, γιατί με έκανε να δω πως αξιζει να ζω και επιτέλους έζησα.

[kutchunie]

O ερωτας ειναι ασθενεια , αλλα ωραια ασθενεια , οσο κραταει ...................., ειναι ο χειροτερος συμβουλος για να επισημοποιησεις τον δεσμο σου , ασε που κραταει κατα Μ.Ο. 30 μηνες , max .............μετα τα κεφαλια μεσα .........

Πολύ μεγάλη αλήθεια. Αν μπλέξεις το συναισθηματικό σου κομμάτι, με κοινωνικά πρέπει και ανάγκες... το χασες το τρένο. Συμφωνώ απόλυτα.

[Natalia_sups]

Με τα χρόνια είναι η αλήθεια, πως δεν είναι το ίδιο. Αυτό δε σημαίνει όμως πως παύει να υπάρχει έρωτας. Για εμένα ήταν από τα πιο ομορφα πράγματα που μου συνέβησαν ποτέ, γιατί ηταν το κίνητρό μου να γίνω καλά. Μια φορα μου συνέβει βεβαια και δεν υπήρξε απογοήτευση.
Ξέρεις πως το νοιωθω από την αρχη και ακόμα και σήμερα; Λεω πως είναι δυνατόν να υπάρχει πιθανότητα να αξίζω τόσα πολλά για κάποιον μόνο που υπάρχω; Να αποτελώ λόγο ύπαρξης για έναν άνθρωπο ο οποίος αντικειμενικά δε με εχει αναγκη πρακτικά ας πουμε. Και το ίδιο να συμβαίνει και από την πλευρά μου για τον άλλο, δηλαδή κι ο αντρας μου το ίδιο νοιώθει και το βλέπω, το αντιλαμβάνομαι. Και τώρα που ήρθαν τα μωρά μας, αυτή η αγάπη να πολλαπλασιάζεται στη ν-οστή. Γι αυτό λέω πως είναι μεταφυσικό, γιατί δεν υπάρχει εξήγηση γιατί να συμβεί. Το έχουμε ανάγκη σαφώς και γι αυτό ψάχνουμε οι ανθρωποι να το νοιώσουμε, αλλά και πάλι, εγώ δεν ήξερα να αγαπώ τον εαυτό μου και ενστικτωδώς άρχισα να αγαπώ και εμένα και έναν ανθρωπο ξενο εντελώς.
Για εμένα σημαίνει πάρα πολλά, το ότι ερωτεύτηκα. Πιστεύω πως με έσωσε ή με βοήθησε καταλυτικά, όπως θελεις πες το, το ότι ερωτεύθηκα με έναν ανθρωπο, γιατί με έκανε να δω πως αξιζει να ζω και επιτέλους έζησα.

Είναι πολύ όμορφο αυτό που περιγράφεις και χαίρομαι που το βιωνεις, εύχομαι μόνο τα καλύτερα στην οικογένεια σου...μακάρι να είστε πάντα ευτυχισμένοι.
Απλά μέσα στα λεγόμενα σου βλέπω κάτι που με προβληματιζει..είναι συχνό φαινόμενο απλα εμένα με τσιγκλαει αυτο.
Συγκεκριμένα πως γίνεται να αγαπησες στα αλήθεια τον εαυτό σου επειδη ειδες ότι "αξιζεις μόνο που υπαρχεις για κάποιον άλλον που δεν σε έχει ανάγκη";
Δηλαδή αν μία μέρα ο μη γένοιτο παψεις να αξιζεις για αυτόν τον άνθρωπο θα πάψεις να αξιζεις και για εσένα; Θέλω να πω μου φαίνεται σαν προχειρος επιδέσμος αυτό και όχι ουσιαστική επούλωση της πληγής σου από όταν δεν αγαπουσες οπως λες τον εαυτό σου...και μη με παρεξηγεις μπορεί να κάνω λάθος...μπορεί να μην ισχύει για εσένα και σίγουρα μόνο και μονο ή κοινη σας αγάπη για τα μωρά σας είναι κάτι που σας δένει διαφορετικα.
Απλά προτιμώ να μην ορίζω την αγάπη ως "σωτηρία"...και νομίζω πως όποιος δεν εχει ήδη "σωθεί" ιδιοις κοποις και δεν αγαπά τον εαυτό του δεν μπορεί να αγαπήσει πραγματικα κάποιον άλλον...βέβαια ταυτόχρονα πιστεύω πως δεν υπάρχει και κανείς "σωσμενος", όλοι έχουν κάποιο θεματακι... :) για αυτό και η αγάπη για την οποία μιλάμε είναι καθαρά μία ιδέα που στη πράξη μένει πάντα ατελής. Για αυτό και καθένας την ορίζει όπως καταλαβαίνει ανάλογα με το βίωμα του και σχεδον πάντα βγαίνει λάθος. Άλλος λέει είναι μεταφυσικό, άλλος βαφτίζει τη συνεξαρτηση αγάπη, αλλος λέει δεν υπάρχει και όλοι στη τελική έχουν καπου αδικο.

[kutchunie]

Είναι πολύ όμορφο αυτό που περιγράφεις και χαίρομαι που το βιωνεις, εύχομαι μόνο τα καλύτερα στην οικογένεια σου...μακάρι να είστε πάντα ευτυχισμένοι.
Απλά μέσα στα λεγόμενα σου βλέπω κάτι που με προβληματιζει..είναι συχνό φαινόμενο απλα εμένα με τσιγκλαει αυτο.
Συγκεκριμένα πως γίνεται να αγαπησες στα αλήθεια τον εαυτό σου επειδη ειδες ότι "αξιζεις μόνο που υπαρχεις για κάποιον άλλον που δεν σε έχει ανάγκη";
Δηλαδή αν μία μέρα ο μη γένοιτο παψεις να αξιζεις για αυτόν τον άνθρωπο θα πάψεις να αξιζεις και για εσένα; Θέλω να πω μου φαίνεται σαν προχειρος επιδέσμος αυτό και όχι ουσιαστική επούλωση της πληγής σου από όταν δεν αγαπουσες οπως λες τον εαυτό σου...και μη με παρεξηγεις μπορεί να κάνω λάθος...μπορεί να μην ισχύει για εσένα και σίγουρα μόνο και μονο ή κοινη σας αγάπη για τα μωρά σας είναι κάτι που σας δένει διαφορετικα.
Απλά προτιμώ να μην ορίζω την αγάπη ως "σωτηρία"...και νομίζω πως όποιος δεν εχει ήδη "σωθεί" ιδιοις κοποις και δεν αγαπά τον εαυτό του δεν μπορεί να αγαπήσει πραγματικα κάποιον άλλον...βέβαια ταυτόχρονα πιστεύω πως δεν υπάρχει και κανείς "σωσμενος", όλοι έχουν κάποιο θεματακι... :) για αυτό και η αγάπη για την οποία μιλάμε είναι καθαρά μία ιδέα που στη πράξη μένει πάντα ατελής. Για αυτό και καθένας την ορίζει όπως καταλαβαίνει ανάλογα με το βίωμα του και σχεδον πάντα βγαίνει λάθος. Άλλος λέει είναι μεταφυσικό, άλλος βαφτίζει τη συνεξαρτηση αγάπη, αλλος λέει δεν υπάρχει και όλοι στη τελική έχουν καπου αδικο.

Εχεις απόλυτο δίκιο που το λες αυτό. Δεν θεωρώ πάντως πως είμαι και ο μέσος όρος. Δηλαδή ο μέσος άνθρωπος δεν έχει κακοποιηθεί και ούτε βρίσκεται σε κατάθλιψη για να μην ξέρει να αγαπά έστω και λίγο τον εαυτό του.
Αν ποτέ για οποιονδήποτε λόγο σταματήσει να υπάρχει ο ερωτας ή η αγάπη μεταξύ μας, εμενα κ του αντρα μου δηλαδή, δεν θα επιστρέψω στο σημείο μηδεν. Και το λέω με απόλυτη σιγουριά, επειδή το να μάθω να με αγαπώ δεν έχει προσδιοριστεί μόνο μέσω ενς έρωτα. Ο ερωτας μου εδωσε το εναυσμα, αλλα για να πω από εκει και πέρα πως αρχισα να αγαπω τον εαυτό μου και το εχω καταφέρει σε κάποιο βαθμό, έκανα μεγάλη προσπάθεια. Πως να στο πω. Εγω λόγω βιωμάτων ΄ζούσα σε μια πραγματικότητα η οποία κατά κύριο λόγο, με είχε καταστήσει θυμα πάντα, το επεδίωκα και μάλιστα εσκεμένα χωρις να το αντιλαμβάνομαι, όχι μονο σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, αλλα σε σχέση και με εμένα την ίδια. Η κακοποίηση που είχα υποστεί ήταν για εμένα η φυσιολογική κατάσταση στην οποία θα επρεπε να ζω και να δρω. Μπορεί στα 18 μου που εφυγα από το πατρικό μου σπίτι να μην είχα τους βασανιστές γονείς μου να με κακοποιούν, αλλά η αλήθεια είναι πως επέτρεπα την κακοποίησή μου από πλευράς τους μέσω του ίδιου μου του εαυτού. Αυτό δε το αντιλαμβανόμουν όμως. Εμενα στη μιζέρια του "κοιτα τι μου εκαναν" χωρίς να συνειδητοποιώ πως το συνέχιζα, επειδή δεν είχα άλλη οπτική για το πως μπορεί να οριστώ, δλδ να οριστώ ως κάτι διάφορο του θύματος. Όταν με αγάπησαν και μου έδειξαν την οπτική του ανθρώπου που μπορεί να αγαπηθεί, τότε "ξυπνησα". Είδα έμπρακτα πως εκτός από το μονίμως κακοποιημένο πλάσμα, μπορώ να είμαι και είμαι κάτι άλλο, διαφορετικό και ευχάριστο. Αυτό το δουλεψα μόνη μου, είχα στηριξη πάντα, αλλά όσο και να σε στηρίξει κάποιος, δεν μπορεί να σε κάνει να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να τον υπερασπίζεσαι, να θέλεις το καλύτερο για σενα και να προσπαθείς γι αυτό κτλ κτλ.
Συνεχίζω να θεωρώ πως όλη αυτή την προσπάθεια που έκανα για να ξεφύγω από τον καταθλιπτικό μου εαυτό, την πέτυχα επειδή η ζωή με δικαίωνε μέσω του έρωτα μου με τον αντρα μου. Εβλεπα έμπρακτα πως αξίζει να αγωνίζομαι και πλέον δεν κάνω πράγματα ή παίρνω αποφάσεις πριν σκεφτώ τι αξίζει σε μένα επειδή θέλω να αλλάξω, αλλά γίνεται μηχανικά και με κάποια αυτοπεπηθηση.
Εχει αλλάξει η νοοτροπία μου ως άνθρωπος. Δεν το έκανε ετσι από μόνη της μια κατάσταση έρωτα, πέρασα από 40 κυμματα για να συμβεί και είχε πολύ κόπο η όλη διαδικασία, χωρίς να σου λέω πως δεν περιείχε και στεναχώρια και ήταν όλα ρόδινα, καμία σχέση.
Αλλά πχ αν είχα μόνο επαγγελματική επιτυχία, δεν θα πετύχαινα τοσα πραγματα σε προσωπικό ή συναισθηματικό ή συμπεριφοριστικό επίπεδο, γιατί η πλήρωση η συναισθηματική που είναι απόρια ενός ερωτα ή μιας αγάπης, είναι πολύ μεγαλύτερη΄/ έντονη άπόδειξη για εμένα του ότι αξίζει να σε αγαπάς.
Αν έχανα την αγάπη του αντρα μου, σίγουρα θα ήμουν δυστυχισμένη όμως και πάλι, θεωρώ πως μου έχει δώσει τοσα πολλά που σιγουρα δεν θα επέστρεφα στην πρότερη κατάστασή μου. Με έχει κάνει ως μονάδα καλύτερη η όλη εμπειρία. Πιο σίγουρη για εμένα, πιο ανεξάρτητη συναισθηματικά, με περισσότερη αυτοπεποιθηση και κυρίως με εικόνα για εμένα πιο ρεαλιστική και με μηχανισμό κρίσης του εαυτού μου μέσα στο σύνολο που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και όχι στη συναισθηματική φορτιση που ξεχύλιζε από το τραύμα της κακοποίησης.
Μπορεί ετσι όπως το ακούς να σου φαίνεται ότι η κοπελιά βρήκε ένα δεκανίκι και του χει φορτώσει το βάρος της ασθένειας και το ρουφάει συναισθηματικά για να καλύψει την κενότητα που φέρνει η κατάθλιψη, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.

[nick190813]

Eγω παντα πιστευα οτι ο ερωτας ειναι αξια. Η αιτια της σχεσης ανδρα-γυναικας. Οτι εισαι πολυ τυχερος αν σου τυχει. Και εννοειται οτι ο γαμος πρεπει να γινεται λογω ερωτα, αλλιως γιατι να γινεται? για την κοινωνια? για τα λεφτα=αποκατασταση?
Χωρις ερωτα πως ειναι δυνατο να κανεις σεξ με καποιον? Αν δεν σε κλικαρει ο αλλος, πως ειναι δυνατο να εισαι μαζι του?

ε καλα ο ερωτας ειναι η αιτια σχεσης και εγω το πιστευω/....

αλλα σεξ μπορεις να κανεις και χωρις ερωτα