δια βιου αντικαταθλιπτικο

[anxious4ever]

Eγω μια φορα που πηρα μεγαλη δοση αντικαταθλιπτικων , δεν μπορουσα να βαλω την γλωσσα στο στομα μου για 8 ωρες ......

Ρε μακ !ελιωσα στο γέλιο!!!χαχαχα το έκανα κ εικόνα!χαχαχ πόσο cartoon είσαι ρε φίλε???������

[Macgyver]

στο αιγινητειο μου ειχαν δωσει σεροξατ κ δεν μου ειχε κανει καποια διαφορα μετα απο 3 μηνες κ ετσι βρεθηκα στο δρομοκαιτειο.
ηταν ο.τι χειροτερο εχω ζησει....
πλεον οι καταθλιψεις μου δεν ειναι τοσο βαριες...ή μαλλον εγω εμαθα να τις αντιμετωπιζω κ με λιγο χιουμορ.
να σεβομαι καθε αντιδραση μου...να αγαπησω τον εαυτο μου για ολα κ με οσα παθαινει βασικα....
.

Ειναι μια μεθοδος κι αυτη ........αν σε πανε στο δρομοκαιτειο , ξαναπαθαινεις κριση κτθλψης ξανα ??

[Macgyver]

Ρε μακ !ελιωσα στο γέλιο!!!χαχαχα το έκανα κ εικόνα!χαχαχ πόσο cartoon είσαι ρε φίλε???������

Για την ηλικια μου , πολυ ...........................

[akis1]

καλο κουράγιο... όλα θα πάνε καλά.....!!! μην τρελαίνεσαι...!

εγώ πάντως τα έπαθα όλα από χτες αρχίσανε η σπασμοί και τρέμω λες και έχω πάρκισον.. κουράστηκα πάλι τα ίδια... με xanax τώρα κάθε μέρα...

και κάτι πολύ παράξενο που μου συμβαίνει... ειναι ότι έχω την αίσθηση του οργασμού συνεχεια και με νευριάζει γιατί δεν μπορώ να χαλαρώσω ορισμένες στιγμές... αυτο μου δημουργεί ένα γαργάλημα στο κεφάλι μου και από εκεί δημιουργείται το τρέμουλο στο κεφαλι κοντεύω να τρελαθώ αυτο δεν νομίζω να το έχει πάθει κανεις σας... μάλλον είμαι περίπτωση όλα τα τρελα σε εμενα...! χαχαχα

[staurosgr]

Κουράγιο, μην τα βαζεις κατω!

[Lila1980]

εγω παναγιωτη μου δεν νιωθω ετσι....το εχω νιωσει απο μονη μου απο παλαιοτερα οτι θα ζω ετσι..
γενικα το αποδεχτηκα αμεσως κ μαλιστα οταν μου το πε χαρηκα καπως.
ενα μικρο κομματι μου ενιωσε πικρια..αλλα οχι για το χαπι.
ενιωσα πικρια σε φαση, γιατι κ γω να μην ειμαι νορμαλ σαν καποιους αλλους ανθρωπους που ξερω..
πως νιωθουν οι νορμαλ?πως γινεται να μη φοβουνται τιποτα?πως γινεται να μοπουν να διαχειριζονται τοσο ευκολα τα ασχημα συναιασθηματα τους..πως γινεται να μην εχουν παθολογικο στρες?
γαιτι εγω?γιατι να μου συμβαινει κ να μην μπορω πχ να κανω μια οικογενεια?
γιατι να τρεμω στην ιδεα ενος παιδιου?γιατι να χανομαι τοσο μεσα στη σκεψη μου?
αυτο με ενοχλει περισσοτερο απ ολα.. κ οχι το χαπι.
το χαπι το αγαπω κ το εκτιμω γιατι θα με βοηθησει να ισορροπησει τον εγκεφαλο μου, θα βαλει σε ταξη την χημεια που δημιουργει ολο αυτο.
εχω αρχισει να πιστευω οτι ειναι οργανικο..απο μωρο θυμαμαι ειχα στρες...ετρεμα μικρη στο σκοταδι κ εκλαιγα κ εκανα εμετους..ημουν διαφορετικο παιδι παντα..ετσι ενιωθα..διαφορετικη με πολυ αναλυτικη σκεψη.
παντα μικρη κ στο γυμνασιο εκλαιγα χωρις λογο..συνεχεια..ενιωθα απεραντη μελαγχολια.
νομιζω πως ολα αυτα ειναι σημαντικα..η μανα μου εχει το ιδιο κ ειναι απλο..
το κληρονομησα.
η μανα μου παθαινει ακριβως το ιδιο με μενα.ακριβως τα ιδια συμπτωματα εχει..
αρα ναι..ας μη το ριχνουμε παντα κ στην ψυχολογια..μερικα πραγματα εχουν να κανουν με χημεια μεσα μας..με ορμονες κ αυτο ειναι πραγματικοτητα..
ειδα απειρα ντοκυμαντερ σχετικα με τις αγχωδεις διαταραχες..παντου λενε οτι εμεις που εχουμε αυτο, εχουμε μικροτερη αμυγδαλη εγκεφαλου.
δεν ξερω..αυτο φαινεται κ αν κανεις μαγνητικη λογικα.

Ωχ κοπέλα μου, τα ίδια ακριβώς νιώθω κι εγώ...Αλλά εσύ τη βγάζεις με μικρή δόση φαρμάκου, εγώ παίρνω ένα σκασμό και δε γίνομαι καλά πριν πιάσω εξάμηνο τουλάχιστον...3 υποτροπές από το 2011 για προσπάθεια για παιδί...χαμένος κόπος...ξανά τα ίδια σε λίγους μήνες. Βέβαια, συνέβαιναν και πράγματα, ήμουν άτυχη γενικα, με θανάτους, μετακομίσεις, αλλαγές, πίεση στη δουλειά, που ΟΛΑ συνέπεσαν με τη διακοπή της αγωγής...Σε κλινική της Αθήνας μου είχαν πει ότι μικραίνει ο ιππόκαμπος στον εγκέφαλο και ότι αν τα σταματάω θα πάθω άνοια στο τέλος...Με έχει καταστρέψει όλο αυτό πάντως...είχα όλες τις προοπτικές για καριέρα, έχω ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη με τη δουλειά μου, έχω σχέση 13 χρόνια, αλλά οι υποτροπές κάθε φορά με διαλύουν...απορώ πώς βρήκα τη δύναμη να συνέλθω και να ξαναχτίσω τη ζωή μου επιτυχημένα τοσες φορές...

[anxious4ever]

ξερεις τι εχει μεγαλυτερη σημασια? να ειμαστε εμεις καλα κ οχι το να κανουμε ενα παιδι...
μετα απο τοσα χαστουκια.. θελω μονο να ειμαι καλα, ειναι ο μοναδικος μου στοχος πλεον..
να ζω την καθε στιγμη χαλαρη..
ευτυχως μου εδωσε εφεξορ στην χαμηλοτερη δοση κ επιασε μια χαρα κ εχω ηρεμησει πια...
αυτο θελω να διατηρηθει..
οσον αφορα το θεμα παιδι, ουτε καν το σκεφτομαι πλεον..
θα μεινω χωρις παιδι, μια χαρα ειμαι κ ετσι..ελευθερη!

[απελπισμένη 22]

Γεια κι από μένα,

Διάβασα τα μηνύματά σας. Κουράγιο παιδιά είμαστε πολλοί τελικά. Anxious4ever διάβασα και κατανοώ την στενοχώρια σου, γιατί σε μας ενώ όλοι οι άλλοι είναι καλά (τα σκέφτομαι κι εγώ πολύ συχνά). Όμως μην είσαι και τόσο σίγουρη. Κι εμείς στους άλλους καλά φαινόμαστε. Κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά κρύβει ο άλλος μέσα του.

Θέλω όμως να μοιραστώ κι εγώ λίγα πράγματα μαζί σας. Βοηθήστε αν μπορείτε και συμβουλέψτε με. Κυρίως με προβληματίζει το θέμα του ψυχολόγου. Η ιστορία μου έχει λίγο πολύ όπως παρακάτω.

Είμαι 40 χρονών με ζωή φαινομενικά τακτοποιημένη. Παντρεμένη με 4 παιδιά. Εργάζομαι σε μια δουλειά που με αφήνει αρκετά ικανοποιημένη. Κρίσεις πανικού και αγοραφοβία έχω από την ηλικία των 11 περίπου με έξαρση από τα 14-24 και κορύφωση από το 17-23 που συμπίπτουν με την εποχή που απομακρύνθηκα από την οικογενειακή εστία για σπουδές στην Αθήνα. Η ζωή μου φάνηκε να μπαίνει σε τάξη όταν επέστρεψα στον τόπο καταγωγής μου και έπιασα δουλειά. Στα 25 παντρεύτηκα από μεγάλο έρωτα και όπως προανέφερα έκανα τα παιδιά μου. Κατά τη διάρκεια του γάμου μου, έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις και τελείωσα και 2η σχολή. Πριν από 2 χρόνια περίπου τελείωσα το μεταπτυχιακό μου πράγμα το οποίο με εξάντλησε σωματικά αφού πολλές φορές κοιμόμουν 2-3 ώρες την ημέρα προκειμένου να μπορέσω να αντεπεξέλθω στους πολλαπλούς ρόλους μου. Όλα αυτά τα χρόνια από 24-39 είχα κάποιες κρίσεις πανικού και αγοραφοβία σποραδικά. Ποτέ στη ζωή μου δεν επιθυμούσα να κυκλοφορώ μόνη μου αλλά είχα φτιάξει στο μυαλό μου ένα κύκλο ασφάλειας στον οποίο μπορούσα να κινηθώ και να λειτουργήσω χωρίς ουσιαστικό πρόβλημα. Σημειώστε ότι ο άντρας μου ποτέ δεν έμαθε για αυτές μου τις ανασφάλειες όπως και σχεδόν κανένας άλλος.
Ενώ θα περίμενε κανένας να ξεκουραστώ μετά το τέλος του μεταπτυχιακού μου, και πολύ περισσότερο φέτος που είμαι σε ένα καινούριο πόστο στη δουλειά το οποίο μ' αρέσει πολύ ενώ το μέχρι πέρυσι πόστο μου δημιουργούσε άγχος και πίεση, εντούτοις σιγά-σιγά άρχισαν από τον Μάιο και περισσότερο από τον Σεπτέμβριο 2016 να υποτροπιάζω. Από τον Νοέμβριο και κυρίως από τον Δεκέμβριο 2016 η κατάσταση έγινε αφόρητη. Αφού επισκέφτηκα καρδιολόγο που έκανε όλο το σετ εξετάσεων χωρίς κάποιο παθολογικό εύρημα, έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να σηκωθώ για να πάω στη δουλειά. Με πιάνει άγχος και ανασφάλεια ακόμη και μέσα στο σπίτι. Αισθάνομαι να πνίγομαι πολλές φορές.
Στα μέσα Ιανουαρίου 2017 μετά από προτροπή 2 πολύ καλών φίλων και σχεδόν με τη βία πήγα σε ψυχολόγο. Στις πρώτες συνεδρίες μου πρότεινε φαρμακευτική αγωγή κάνοντας διάγνωση για κατάθλιψη. Το άκουσμα της κατάθλιψης με καταρράκωσε εντελώς. Πέρασα 15-20 μέρες σε απόγνωση. Δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Έφτασα στο σημείο να παρακαλώ τον άντρα μου (στον οποίο μόλις τον Ιανουάριο είπα τι περνάω) να έχουν σερβίρει φαγητό μέχρι να επιστρέψω από τη δουλειά γιατί μου φαινόταν βουνό ακόμη και να σερβίρω ή να βάλω τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων.
Η κατάσταση μπορώ να πω ότι έχει κάπως ομαλοποιηθεί. Ωστόσο η ζωή μου θέλει πολύ χρόνο για να επανέλθει σε μια κανονικότητα. Με δυσκολία πηγαίνω για δουλειά και κάνω τις δουλειές του σπιτιού. Πάλι καλά, αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από 2 μήνες ούτε και αυτά δεν μπορούσα να κάνω...
Το πρόβλημα είναι ότι έχει αρχίσει και με παίρνει από κάτω γιατί δε μπορώ άλλο να κρύβομαι από τα παιδιά μου και δεν αντέχω άλλο τον εαυτό μου... Προχτές ο μικρός μου γιος με ρωτούσε επίμονα γιατί δεν μπορώ να τον πάω για ποδόσφαιρο. Πού να του εξηγήσω ότι εγώ με δυσκολία οδηγώ μόνο μέχρι τη δουλειά μου;;; Μου κοστίζει πολύ ότι δεν είμαι ανεξάρτητη. Δε μπορώ να πάω πουθενά μόνη μου και να κάνω τίποτα απολύτως χωρίς να πρέπει να απολογηθώ πρώτα στον εαυτό μου και μετά στους άλλους. Ταυτόχρονα δεν έχω και καμία διάθεση να πάω πουθενά ούτε με παρέα πχ τον άντρα μου. Θέλω να κάθομαι μόνο στο σπίτι. Όλη αυτή η κατάσταση με έχει εξαντλήσει. Επιπλέον αισθάνομαι να πνίγομαι σε ένα βουνό υποχρεώσεων όπου ουσιαστικά μόνο υπηρετώ τους άλλους. Η μόνη μου χαρά σχεδόν είναι το βράδυ που ξαπλώνω στο κρεβάτι και μπορώ να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ. Εννοείται ότι έχω γίνει ακόμη χειρότερη μητέρα απ' ότι στο παρελθόν αφού δεν έχω το κουράγιο ούτε να μιλήσω στα παιδιά μου πολλές φορές.
Θεωρητικά θα ήθελα να ξεφύγω 2-3 μέρες πηγαίνοντας κάπου μόνο με τον άντρα μου και ξεφεύγοντας από τα παιδιά και τις δουλειές του σπιτιού. Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένας διαθέσιμος να κρατήσει τα παιδιά κι έτσι κάτι τέτοιο αποκλείεται.
Μου μπαίνουν συχνά πειρασμοί του τύπου, είναι πράγματι αυτή η ζωή την οποία ήθελα; Τότε γιατί δεν είμαι ευχαριστημένη; Μήπως με τιμωρήσει ο Θεός που τα έχω όλα και πάλι δεν είμαι καλά;
Τέλος, δεν ξέρω αν και κατά πόσο με βοηθά η ψυχοθεραπεία (κάνω 2 συνεδρίες την εβδομάδα εδώ και 2,5 μήνες). Ανησυχώ γιατί δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που αποκομίζω. Είναι σαν να λέμε σκόρπια πράγματα. Δεν κατανοώ πώς θα με βοηθήσει όλο αυτό. Πιθανώς να με έχει βοηθήσει αλλά δεν είμαι και απολύτως σίγουρη γι' αυτό.

[maria4]

Χαιρεται. Δεν ειμαι καινουριο μελος απλα δε μπαινω με το παλαιοτερο, δε μπαινει δε ξερω γιατι.
Λοιπον κι εγω θελω να σας πω οτι ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ πια...εχω αγανακτησει κι ειμαι και νεαρη κοπελα.
Ψυχοθεραπεια να πω εχω κανει κ το τελευταιο εναμιση χρονο βοηθηθηκα μπορω ν πω...αλλα ως εκει.
Παλευω με τη καταθλιψη εδω και 6 χρονια περιπου...παιρνω χαπι,κοβω πεφτω και ξανα τα ιδια...ως ποτε θα γινεται αυτο τ πραγμα??? θελω να ΖΗΣΩ!...και σκεφτομαι κι εγω γιατι να μν ειμαι νορμαλ κι εγω σαν τους αλλους,ζηλευω που ειναι καλα και τα ξεπερνανε τα προβληματα τους...και με τη πρωτη στραβη ΕΓΩ θα βρισκομαι ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΧΤΥΠΑΩ ΑΛΥΠΗΤΑ...ουτε μαζώχα...σιχαθηκα ρε σεις...δεν ειναι ζωη αυτη...και μου λενε ΠΑΛΕΨΕ/ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ...με τι αποθεματα;; προσπαθω ...ισως να μην προσπαθω τελικα ΠΟΛΥ...αλλα ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ..ειμαι καλμαθημενη;; αν φταιει αυτο να προσπαθησω κι αλλο...νιωθω οτι μπορει να εχω εξαρτηθει κι απο το χαπι πλεον....απο την ΑΛΛΗ αυτο με σωζει απο τη κωλομειζονα που ΒΙΩΝΩ καθε φορα....οπως και τωρα...εχω τοση απογοητευση που πλεον δε πιστευω να γιατρευτω ποτε και θα παιρνω κι εγω το χαπι......

[elis]

Θα πας σε ένα φαρμακείο θα πάρεις μαγνήσιο βιταμίνη ντε κ ηλεκτρολύτες ταυτόχρονα θα κανεισ κ μια διατροφή με τοπικά προϊόντα ποιοτικά κ θα νιώσεις καλύτερα κάντο για ένα μήνα κι αν δε νιώσεις καλύτερα έλα κ σουρε μου ότι θέλεις

[Νοσηρή φαντασία]

Αν είσαι καλα με τα χάπια ολα καλα... Δε βρίσκω το κακο στο να τα παίρνεις δια βιου. Απο το να μη τα παίρνεις και να βασανιζεσαι; ναι και δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με περισσότερα προβλήματα αλλα αυτο δε μηδενίζει τα δικά μας..

[maria4]

Θα πας σε ένα φαρμακείο θα πάρεις μαγνήσιο βιταμίνη ντε κ ηλεκτρολύτες ταυτόχρονα θα κανεισ κ μια διατροφή με τοπικά προϊόντα ποιοτικά κ θα νιώσεις καλύτερα κάντο για ένα μήνα κι αν δε νιώσεις καλύτερα έλα κ σουρε μου ότι θέλεις

ειπα να το κανω ετσι αυτη τη φορα περιπου...μονη μου...ελα ομως που μεσα σε λιγες μερες εχασα 5 κιλα στανταρ κι αρχισα παλι να χαπακωνομαι

[maria4]

Αν είσαι καλα με τα χάπια ολα καλα... Δε βρίσκω το κακο στο να τα παίρνεις δια βιου. Απο το να μη τα παίρνεις και να βασανιζεσαι; ναι και δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με περισσότερα προβλήματα αλλα αυτο δε μηδενίζει τα δικά μας..

ναι αλλα αυτο μου δειχνει οτι εχω ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ δυναμεις εγω...ενω ΚΑΠΟΤΕ τις ειχα..αρα δεν το εχω παλεψει σωστα...κ επισης δε ξερω τις μακροχρονιες συνεπειες των χαπιων κ ουτε ΓΝΩΡΙΖΩ ανθρωπο να μην καταφερε επομενως ν την ξεπερασει ή να παιρνει μια ζωη χαπια...αρα ΦΤΑΙΩ εγω παλι σ αυτο το κομματι...

[Νοσηρή φαντασία]

ναι αλλα αυτο μου δειχνει οτι εχω ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ δυναμεις εγω...ενω ΚΑΠΟΤΕ τις ειχα..αρα δεν το εχω παλεψει σωστα...κ επισης δε ξερω τις μακροχρονιες συνεπειες των χαπιων κ ουτε ΓΝΩΡΙΖΩ ανθρωπο να μην καταφερε επομενως ν την ξεπερασει ή να παιρνει μια ζωη χαπια...αρα ΦΤΑΙΩ εγω παλι σ αυτο το κομματι...

Μαρία όσο δυνατός άνθρωπος και να είσαι κάποια στιγμή σπας.. Και σταματάει πλέον να είναι στο χερι σου.. Μη το βλέπεις έτσι.. Εγώ απο οσα διαβαζω δε πιστεύω οτι φταις καπου... Εισαι ίσως πολυ ευαίσθητη.. Αλλα και; όσο για τα χάπια ο γιατρος σου ξέρει καλύτερα απο μας... Δε πιστεύω οτι θα έθετε σε κίνδυνο την υγεία σου... Αισιοδοξία. Με χαπια; με χαπια...δεν ειναι δα και πρέζα...

[maria4]

Μαρία όσο δυνατός άνθρωπος και να είσαι κάποια στιγμή σπας.. Και σταματάει πλέον να είναι στο χερι σου.. Μη το βλέπεις έτσι.. Εγώ απο οσα διαβαζω δε πιστεύω οτι φταις καπου... Εισαι ίσως πολυ ευαίσθητη.. Αλλα και; όσο για τα χάπια ο γιατρος σου ξέρει καλύτερα απο μας... Δε πιστεύω οτι θα έθετε σε κίνδυνο την υγεία σου... Αισιοδοξία. Με χαπια; με χαπια...δεν ειναι δα και πρέζα...

σ ευχαριστω πολυ που με ακους και απαντας
απλα δε μπορω να το βλεπω ετσι κι εγω
τοσα χρονια,νεα κοπελα...... μου εχει φαει τη ζωη.
Με κααθε προβλημα μολις κοβω το χαπι μαστιγωνω τον εαυτο μου..και γινεται τοσο αυτοματα οπως φαινεται ολο αυτο
που μεσα σε λιγο καιρο με εχει διαλυσει...
το ψαχνω ακομα μην φταιει κτ αλλο
πως το ξεπερνανε αλλοι κι εγω δε μπορώ??αρα?
κ οι γιατροι τ λενε ξεπερνιεται..