Τι σκεφτεστε (μερος τριτο)

[salvador]

Σκέφτομαι πόσες θυσίες και πόσα πράγματα μπορείς να δώσεις σε έναν άνθρωπο κι αυτός στο τέλος να σου το ξεπληρώσει με πλήρη αδιαφορία και αχαριστία, λες και του τα έδωσες όλα αυτά επειδή του τα χρώσταγες. Δεν δίνεις σε κάποιον κάτι επειδή περιμένεις αντάλλαγμα. Του τα δίνεις με χαρά για να τον δεις να ευχαριστιέται κι έτσι είσαι ευχαριστημένος κι εσύ. Αυτή είναι η ανταμοιβή.

οπότε του τα δίνεις από επιθυμία και ικανοποίηση (και) δική σου. Οπότε ανταμείφθηκες ήδη.

Και στο τέλος να στα πετάει όλα αυτά στα μούτρα και να σου φέρεται με τον πιο απαίσιο τρόπο. Εκεί τι κάνεις; Τον εκδικήσαι; Του τα ζητάς όλα πίσω για να του δείξεις ότι μου χρωστάς ρε, δεν σου χρωστάω;

δεν σου χρωστάει κάτι, αυτός ωφελήθηκε (μάλλον) από αυτά που του προσέφερες αλλά και εσύ, όπως έγραψες παραπάνω ήδη, ωφελήθηκες επίσης αφού ευχαριστιόσουν εκείνη την στιγμή.

Ή τον αφήνεις και ας του τα πληρώσει η ζωή;
Καταλήγω ότι μάλλον τον εκδήκείσαι. Από εκεί που δεν θα το περιμένει θα του ζητήσω πίσω όσα του έδωσα απλόχερα, λέγοντας του ότι μου τα χρωστάει γιατί τα πέταξα σε ένα βόθρο τελικά τα λεφτά μου, αυτόν δηλαδή.

δεν δικαιούσαι να ζητήσεις πίσω κάτι, αυτό είναι άδικο. έπραξες κάτι για να ευχαριστηθεί και αυτός ΜΑ ΚΑΙ ΕΣΥ. ωφεληθήκατε και οι δύο εξίσου. επίσης δεν σε εκβίασε/απείλησε (σίγουρα), υπήρξε η δική σου συγκατάθεση καθώς, ταυτόχρονα κιόλας, η απολαβή (έστω συναισθηματική, κι αυτό έχει αξία).

να με συμπαθά η Χαρλει για αυτη μου την παρεμβαση, διαβαζα μετα από καιρό το φορουμ και ειπα να απαντησω σε μια ευγενεστατη φυσιογνωμια για προβληματισμο εστω

[WildHoney]

Οτιδήποτε κάνουμε είναι εγωιστικό. Η ψευτιά της ανιδιοτέλειας είναι η μεγαλύτερη που φτιάχτηκε ποτέ. Πάνω στα όσα έγραψε το μέλος salvador.

[WildHoney]

Άλλαξα τρία σεντόνια πριν βρω ένα που να μη με ενοχλεί. Τα αισθητηριακά κινκς του φάσματος μου σπάνε τα νεύρα. (συν δε μπορώ ν'αγοράζω συνέχεια καινούρια σεντόνια).

[salvador]

συγνώμη, τώρα διάβασα και τις επόμενες απαντήσεις. καταλαβαίνω απόλυτα την χαρλεικουιν και συμπάσχω μαζί της αφού και εγώ έχω νιώσει το ίδιο από τον μικρότερο αδερφό μου. και εγώ έδωσα και βρέθηκα μετά να απολογούμαι στην κατηγορία ότι ''δεν δίνουμε για να πάρουμε'', κι αυτό έκανα τώρα στο παραπάνω μήνυμα. Οπότε το τελευταίο που θα ήθελα είναι να φέρω στην ίδια θέση την χαρλει.
την λύση σε αυτό (και σε εμένα που προβληματίστηκα αρκετά από αυτό) την έχει δώσει ο Καντ:
δεν θυσιάζουμε τον εαυτό μας ή κομμάτια του εαυτού μας για να δώσουμε σε άλλον (οποιοδήποτε άλλον, ακόμη κι αν είναι ο αδελφός μας). Γιατί αυτό σημαίνει πως θυσιάζουμε κάποιον για να ωφεληθεί κάποιος άλλος. Και αυτό είναι αδικία. Έστω και αν θυσιαζόμαστε εμείς. Οι ανθρωποι έχουμε μάθει πως αν θυσιάσουμε τον εαυτό μας (που θεωρούμε ότι μας ανήκει) δεν αδικούμε κάτι, μόνο προσφέρουμε. Πράγμα που δεν ισχύει καθώς αυτός (ο εαυατός μας) έπειτα θα νιώσει αδικημένος. ''ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΜΟΝΟ ΩΣ ΜΕΣΟΝ ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΩΣ ΣΚΟΠΟ'', είχε γράψει ο Καντ. Δηλαδή, στην προσπάθειά σου να βοηθήσεις κάποιον, θα πρέπει να μην ξεχνάς ότι και εσύ ''έχεις σκοπούς που τρέχουν'' όπως και εκείνος ''έχει σκοπούς που τρέχουν'' όπου και για αυτούς τους σκοπούς θέλεις να τον βοηθήσεις. Δλδ δεν αδικείς τον έναν για να ωφελήσεις τον άλλον (αφού και ο άλλος έχει εξίσου σημαντικούς σκοπούς και έχει την ίδια αξία ως πρόσωπο). Ίσως φανεί εγωιστικό στην αρχή αλλά, αν το εξετάσεις, είναι η -μόνη-αλήθεια.

[WildHoney]

@salvador, το βρήκα χρήσιμο αυτό το ποστ. Αν και εφόσον οι σκοποί τρέχουν (και όσο τρέχουν) τότε η σχέση έχει μία φυσικότητα και μία ροή. Σίγουρα πήρε και η Harley, η χαρά του να δίνεις, όταν το θες, είναι χαρά, το κάνεις γιατί το θες και γιατί τη δεδομένη στιγμή της ζωής σου το μπορούσες. Αλλά τι γίνεται όταν το κάνεις από την επιταγή ενός ρόλου; Στη συγκεκριμένη της αδερφής και δη της μεγαλύτερης απ' ό,τι κατάλαβα; Αν ο ρόλος επιτάσσει αυτό το δόσιμο, δεν είναι φυσικό αλλά επιβεβλημένο. (Χάρλει, δε γράφω μόνο για σένα, με ενδιαφέρει το θέμα και το ποστ με τον Καντ το βρήκα ενδιαφέρον).

[WildHoney]

Όσο γι αυτό που έγραψε ο Αχβαχ, "δε γίνεται να τον διαγράψεις γιατί είναι αδερφός σου", πρέπει να πιστεύεις σε κάτι μαγικό που έχει το "αίμα" και σε κάνει με τη μία να είσαι δεμένος και αγαπημένος με κάποιον άνθρωπο, που δεν ισχύει. Υπάρχουν οικογένειες που αδέρφια σκοτώνονται μεταξύ τους, που ο ένας κακοποιεί τον άλλο, γονείς το ίδιο, κτλ. Η συγγένεια δεν είναι το "αίμα", θέλει άλλα πράγματα το δέσιμο και η εμπιστοσύνη και η συνάφεια. Έχουμε ποτιστεί με την ιδέα της οικογένειας και το περιβάλλον μας περιέβαλε πάντα την ιδέα αυτή με μία ιερότητα που δίδασκε πως τους οικογενειακούς δεσμούς δεν τους σπας. Πολύ ωραία τους σπας όταν σου σπάνε διάφορα αυτοί. Αδέρφια μπορεί να βρεις στην πορεία της ζωής σου που θα είναι πραγματικά σου αδέρφια και όχι γιαλαντζή.

[HarleyQuinn]

συγνώμη, τώρα διάβασα και τις επόμενες απαντήσεις. καταλαβαίνω απόλυτα την χαρλεικουιν και συμπάσχω μαζί της αφού και εγώ έχω νιώσει το ίδιο από τον μικρότερο αδερφό μου. και εγώ έδωσα και βρέθηκα μετά να απολογούμαι στην κατηγορία ότι ''δεν δίνουμε για να πάρουμε'', κι αυτό έκανα τώρα στο παραπάνω μήνυμα. Οπότε το τελευταίο που θα ήθελα είναι να φέρω στην ίδια θέση την χαρλει.
την λύση σε αυτό (και σε εμένα που προβληματίστηκα αρκετά από αυτό) την έχει δώσει ο Καντ:
δεν θυσιάζουμε τον εαυτό μας ή κομμάτια του εαυτού μας για να δώσουμε σε άλλον (οποιοδήποτε άλλον, ακόμη κι αν είναι ο αδελφός μας). Γιατί αυτό σημαίνει πως θυσιάζουμε κάποιον για να ωφεληθεί κάποιος άλλος. Και αυτό είναι αδικία. Έστω και αν θυσιαζόμαστε εμείς. Οι ανθρωποι έχουμε μάθει πως αν θυσιάσουμε τον εαυτό μας (που θεωρούμε ότι μας ανήκει) δεν αδικούμε κάτι, μόνο προσφέρουμε. Πράγμα που δεν ισχύει καθώς αυτός (ο εαυατός μας) έπειτα θα νιώσει αδικημένος. ''ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΜΟΝΟ ΩΣ ΜΕΣΟΝ ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΩΣ ΣΚΟΠΟ'', είχε γράψει ο Καντ. Δηλαδή, στην προσπάθειά σου να βοηθήσεις κάποιον, θα πρέπει να μην ξεχνάς ότι και εσύ ''έχεις σκοπούς που τρέχουν'' όπως και εκείνος ''έχει σκοπούς που τρέχουν'' όπου και για αυτούς τους σκοπούς θέλεις να τον βοηθήσεις. Δλδ δεν αδικείς τον έναν για να ωφελήσεις τον άλλον (αφού και ο άλλος έχει εξίσου σημαντικούς σκοπούς και έχει την ίδια αξία ως πρόσωπο). Ίσως φανεί εγωιστικό στην αρχή αλλά, αν το εξετάσεις, είναι η -μόνη-αλήθεια.

Καλημέρα salvador! Χάθηκες! Kατάλαβα ότι με καταλαβαίνεις΄.. Αυτό για το ότι κάνουμε θυσία, μου το είχε πει και ο ψυχοθεραπευτής. Μου είχε πει κάνεις θυσία για τον αδελφό σου. Και είχα τσαντιστεί μαζί του γιατί δεν θεωρούσα πως κάνω θυσία το θεωρούσα ανάγκη να του στέλνω χρήματα γιατί αν δεν το έκανα αυτό δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Δεν θα μπορούσε και να είναι καλός στη σχολή του και να δουλεύει ταυτόχρονα για να τα βγάλει πέρα. Οπότε το είχα ως χαρά μου να τον ξελαφρώνω από αυτό το λούκι που λογικά θα έπεφτε και ποιος ξέρει εάν θα τα έβγαζε πέρα. Επειδή του είχα πολλή αδυναμία και είχαμε άριστες σχέσεις ποτέ δεν λυπήθηκα τα λεφτά που του έστελνα. Έτσι λοιπόν εμένα η θεωρία του Καντ δεν μου ταιριάζει, θα έκανα τα πάντα γι' αυτόν, ακόμη και θυσία θα γινόμουν ναι για να είναι αυτός καλά. Αλλά η ανταμοιβή μου θα ήταν η αγάπη του. Και μου είπε ο ψυχοθεραπευτής, δηλαδή για να σε αγαπάει πρέπει να του δίνεις λεφτά αλλιώς δεν θα σε αγαπάει; Και απάντησα πως η βοήθεια μου θα του φανεί πολύτιμη και θα ανέβω στα μάτια του γιατί θα ξέρει ότι κάπου μπορεί να στηριχτεί και εκτός το οικονομικό.
Αυτό που έκανα και έφερε όλη αυτή την έκρηξη του ήταν πως άρχισε να έχει εκρηκτικό χαρακτήρα κι εγώ του αντιμιλούσα. Τα μάζευε φαίνεται και στο τέλος εξερράγη σαν βόμβα που όμως δεν συγχωρώ.

Όσο για πιο παραπάνω μήνυμα, ναι όντως το ξεκαθαρίσαμε αυτό πως δεν έχω το δικαιώμα και πως δεν αξίζει να του ζητήσω τα λεφτά πίσω.

[salvador]

Οτιδήποτε κάνουμε είναι εγωιστικό. Η ψευτιά της ανιδιοτέλειας είναι η μεγαλύτερη που φτιάχτηκε ποτέ. Πάνω στα όσα έγραψε το μέλος salvador.

αυτό εξετάζεται ακόμη οπότε και η παραπάνω απόφανση περιέχει (είναι) δόγμα, οπότε δεν μπορώ να συμφωνήσω. Μπορώ να παραθέτω επιχειρήματα για μέρες που θα αποδομούν την άποψη αυτή, και υποθέτω ότι και εσύ θα μπορείς να στηρίζεις επίσης την άποψή σου με αντεπιχειρήματα.

@salvador, το βρήκα χρήσιμο αυτό το ποστ. Αν και εφόσον οι σκοποί τρέχουν (και όσο τρέχουν) τότε η σχέση έχει μία φυσικότητα και μία ροή.

οι σκοποί νοηματοδοτούν την ζωή μας, όταν ζούμε χωρίς σκοπό-ους τότε δεν ζούμε αλλά επιβιώνουμε (σύμφωνα και με την πρακτική φιλ του Καντ όπου δεν αμφισβητείται -εκτός από εξαιρέσεις- από τους σύγχρονους). εσύ το τοποθετείς ανάμεσα σε σχέσεις γράφοντας πως προυπόθεση ώστε να προχωράει ομαλά μια σχέση είναι να προχωρούν παράλληλα και οι σκοποί των δύο ατόμων. Πιο συγκεκριμένα και στο παράδειγμα που έκανε να ξεκινήσουμε τον διάλογο, δλδ της χαρλει και του αδελφού της, εντοπίζεις κάτι που αφορά το παραπάνω; δλδ ο τσακωμός οφείλεται στην απόφαση της εγκατάλειψης του σκοπού (σχολή) του αδερφού της, οπότε και εξερράγη λόγω του πενθους του για αυτή του την απώλεια; Δείχνει λογικό.

Σίγουρα πήρε και η Harley, η χαρά του να δίνεις, όταν το θες, είναι χαρά, το κάνεις γιατί το θες και γιατί τη δεδομένη στιγμή της ζωής σου το μπορούσες. Αλλά τι γίνεται όταν το κάνεις από την επιταγή ενός ρόλου; Στη συγκεκριμένη της αδερφής και δη της μεγαλύτερης απ' ό,τι κατάλαβα; Αν ο ρόλος επιτάσσει αυτό το δόσιμο, δεν είναι φυσικό αλλά «επιβεβλημένο». (Χάρλει, δε γράφω μόνο για σένα, με ενδιαφέρει το θέμα και το ποστ με τον Καντ το βρήκα ενδιαφέρον).

έβαλα το ''επιβεβλημένο'' που έγραψες σε εισαγωγικά καθώς έτσι είναι. Η κοινωνία μας καθοδηγεί να αναλάβουμε ρόλους, ρόλους όμως που ένας ελεύθερος άνθρωπος οφείλει να μην ακολουθήσει αν αποφασίσει ότι δεν θέλει. Επιβεβλημένο (και με νομοθεσία) είναι μόνο η ανατροφή του παιδιού σου και αυτό μέχρι τα 18, αν και μπορείς να δηλώσεις αδυναμία για αυτό και να το δώσεις σε ίδρυμα (τα παραπάνω δεν τα υιοθετώ αλλά αναφέρω την νομοθεσία). Για αυτό και με βοήθησε στους προβληματισμούς μου ο καντ, όπως έγραψα παραπάνω. γιατί όπως και οι σύγχρονοι ψυχολόγοι, όπως ανέφερε και η χαρλει, αυτό εξηγούν: δίνεις στους άλλους χωρίς όμως να θυσιάσεις τον εαυτό σου (και τους σκοπούς σου) καθώς αυτό μετά θα σε επιβαρύνει και θα οδηγηθείς στα παραπάνω συναισθήματα που εξέφρασε η χαρλει στις απαντήσεις της.

[salvador]

Καλημέρα salvador! Χάθηκες! Kατάλαβα ότι με καταλαβαίνεις΄.. Αυτό για το ότι κάνουμε θυσία, μου το είχε πει και ο ψυχοθεραπευτής. Μου είχε πει κάνεις θυσία για τον αδελφό σου. Και είχα τσαντιστεί μαζί του γιατί δεν θεωρούσα πως κάνω θυσία το θεωρούσα ανάγκη να του στέλνω χρήματα γιατί αν δεν το έκανα αυτό δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Δεν θα μπορούσε και να είναι καλός στη σχολή του και να δουλεύει ταυτόχρονα για να τα βγάλει πέρα.

εδώ διαφωνώ, και όχι επειδή εγώ έβγαλα την σχολή μου όντας ''καλός'' όπως γράφεις και δουλεύοντας πάντα ταυτόχρονα, όχι επειδή έχω γνωρίσει πληθώρα φοιτητών που τελειώνουν τις σχολές τους δουλεύοντας και αυτοί παράλληλα, αλλά γιατί αυτό που γράφεις -και εμπιστεύομαι την κρίση σου πως δεν θα τα κατάφερνε διαφορετικά- μου δείχνει ότι δεν το ήθελε αρκετά, ότι δεν του έδινε επαρκές κίνητρο αυτή η σχολή για να προσπαθήσει, πράγμα που μάλλον επιβεβαιώνεται και από την επιθυμία του τώρα να την εγκαταλείψει (παρόλο που του προσέφερες και την στήριξή σου). επαναλαμβάνω πως είναι μόνο η εντύπωσή μου.

Οπότε το είχα ως χαρά μου να τον ξελαφρώνω από αυτό το λούκι που λογικά θα έπεφτε και ποιος ξέρει εάν θα τα έβγαζε πέρα. Επειδή του είχα πολλή αδυναμία και είχαμε άριστες σχέσεις ποτέ δεν λυπήθηκα τα λεφτά που του έστελνα. Έτσι λοιπόν εμένα η θεωρία του Καντ δεν μου ταιριάζει, θα έκανα τα πάντα γι' αυτόν, ακόμη και θυσία θα γινόμουν ναι για να είναι αυτός καλά. Αλλά η ανταμοιβή μου θα ήταν η αγάπη του. Και μου είπε ο ψυχοθεραπευτής, δηλαδή για να σε αγαπάει πρέπει να του δίνεις λεφτά αλλιώς δεν θα σε αγαπάει; Και απάντησα πως η βοήθεια μου θα του φανεί πολύτιμη και θα ανέβω στα μάτια του γιατί θα ξέρει ότι κάπου μπορεί να στηριχτεί και εκτός το οικονομικό.
Αυτό που έκανα και έφερε όλη αυτή την έκρηξη του ήταν πως άρχισε να έχει εκρηκτικό χαρακτήρα κι εγώ του αντιμιλούσα. Τα μάζευε φαίνεται και στο τέλος εξερράγη σαν βόμβα που όμως δεν συγχωρώ.

έκανα μπολντ το ''αδυναμία'' καθώς οι αδυναμίες (θυμίζω το αδύναμος/αδύναμη) δείχνουν πρόβλημα ή ''πρόβλημα'': καθοδηγούνται από τα συναισθήματα και όχι από τη λογική, οπότε και συμβαίνει συνήθως αυτό που συμβαίνει όταν πράττεις από συναίσθημα: όταν το εξετάσεις με την λογική έπειτα διαπιστώνεται λάθος. αδυναμίες οι γονείς σε κάποιο από τα παιδιά τους όπου κι αυτό θα ευνοείται και (όπως συμβαίνει πάντα όταν κάποιος ευνοείται κάποιος άλλος θα αδικείται -δεν γίνεται να ευνοείται κάποιος χωρίς κάποιος να αδικείται, δεν στέκει λογικά), συνεπακόλουθα αδικούνται τα υπόλοιπα. όπως εγραψες τον τοποθετείς επάνω από εσένα, είπες ''θυσία θα γινόσουν'', οπότε κάνεις διάκριση (με την αρνητική σημασία του όρου: αδικία=άνιση μεταχείριση=ρατσισμός) όπως έγραψα παραπάνω, απλά είναι εις βάρος σου. αδικήθηκες εσύ (από εσένα) για αυτό και ο θυμός σου.

Όσο για πιο παραπάνω μήνυμα, ναι όντως το ξεκαθαρίσαμε αυτό πως δεν έχω το δικαιώμα και πως δεν αξίζει να του ζητήσω τα λεφτά πίσω.

δικαιούσαι να νιώθεις να του ζητήσεις τα λεφτά πίσω. αλλά θεωρώ πιο επωφελές θα ήταν να μην το κάνεις και να χρησιμοποιήσεις τα γεγονότα για εσένα. δλδ να αποδεχτείς την αδικία που ένιωσες (από τον ίδιο σου τον εαυτό πρωτίστως, μην το ξεχνάμε) ώστε να την ενσωματώσεις στην συμπεριφορά σου μετά, με όλους και παντού. να μην ''θυσιάζεσαι'', όπως γράφεις, για κανέναν ώστε και να μην βλάπτεσαι έπειτα για να μπορείς να είσαι όσο περισσότερο γίνεται σε καλή (συναισθηματική, πνευματική, οικονομική) κατάσταση και που έτσι θα μπορείς να προσφέρεις και περισσότερα, αν αυτό επιθυμείς, και στους άλλους.

καλησπέρα, χαίρομαι που σε βρίσκω εδώ πάλι!

[ioannis2]

Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι κατασκευασμένος για να κάθεται όλη μέρα πάνω από μια οθόνη εγκλωβισμένος σε κλειστό χώρο και να σαπίζει.
Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι κατασκευασμένος να βρίσκεται σε εξωτερικό περιβάλλον και να τρέχει και να κυνηγάει.
Σχεδόν ολοι οι υπερήλικες παίρνουν χάπια για την υπέρταση,την χοληστερόλη και την οστεοπόρωση.
Η γυμναστική ρίχνει την πίεση,μειώνει την χοληστερόλη στο αίμα και ''γυμνάζει'' τα οστα.
Αλλά σιγά μην κοπιάσουμε, τα θέλουμε όλα στο πιάτο.

Συμφωνώ, αλλά άμα δεν έχεις παρέα, μετά τη γυμναστική θα επιστρέψεις στην οθόνη.

[ioannis2]

οι σκοποί νοηματοδοτούν την ζωή μας, όταν ζούμε χωρίς σκοπό-ους τότε δεν ζούμε αλλά επιβιώνουμε (σύμφωνα και με την πρακτική φιλ του Καντ όπου δεν αμφισβητείται -εκτός από εξαιρέσεις- από τους σύγχρονους). εσύ το τοποθετείς ανάμεσα σε σχέσεις γράφοντας πως προυπόθεση ώστε να προχωράει ομαλά μια σχέση είναι να προχωρούν παράλληλα και οι σκοποί των δύο ατόμων. Πιο συγκεκριμένα και στο παράδειγμα που έκανε να ξεκινήσουμε τον διάλογο, δλδ της χαρλει και του αδελφού της, εντοπίζεις κάτι που αφορά το παραπάνω; δλδ ο τσακωμός οφείλεται στην απόφαση της εγκατάλειψης του σκοπού (σχολή) του αδερφού της, οπότε και εξερράγη λόγω του πενθους του για αυτή του την απώλεια; Δείχνει λογικό.

έβαλα το ''επιβεβλημένο'' που έγραψες σε εισαγωγικά καθώς έτσι είναι. Η κοινωνία μας καθοδηγεί να αναλάβουμε ρόλους, ρόλους όμως που ένας ελεύθερος άνθρωπος οφείλει να μην ακολουθήσει αν αποφασίσει ότι δεν θέλει. Για αυτό και με βοήθησε στους προβληματισμούς μου ο καντ, όπως έγραψα παραπάνω. γιατί όπως και οι σύγχρονοι ψυχολόγοι, όπως ανέφερε και η χαρλει, αυτό εξηγούν: δίνεις στους άλλους χωρίς όμως να θυσιάσεις τον εαυτό σου (και τους σκοπούς σου) καθώς αυτό μετά θα σε επιβαρύνει και θα οδηγηθείς στα παραπάνω συναισθήματα που εξέφρασε η χαρλει στις απαντήσεις της.

Από ένα χρονικό σημείο της ζωής μας και μετά, αν δεν είχαμε βάλει επακριβείς στόχους όντας πολύ νεαροί, απλά επιβιώνουμε επιδιώκοντας πράγματα που δίνουν χρώμα στη ζωή μας, μα δεν είναι στόχοι. Από ένα χρονικό σημείο και μετά ακόμα και να θες να βάλεις στόχους, τα περιθώρια δεν σε αφήνουν διότι η ζωή μας δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους αλλά και από εξωγενείς παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε (πχ ηλικία, σωματικές δυνάμεις σε σύγκριση με άλλων νεότερων μας). Έτσι, αν μας το επιτρέπει η συνείδηση μας, συμβιβαζόμαστε και με κάτι πολύ λιγότερο απ αυτό που θέλαμε χρόνια πριν (πχ μια γκόμενα της ηλικίας μου, άπιαστο όνειρο ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα που απαιτεί κτήσιμο γνώσεων).
Ακόμα και να θέλουμε να αναλάβουμε ρόλους πρέπει πρώτα να μας αποδεχτεί η κοινωνία ως κατάλληλους γι αυτούς τους ρόλους. Αν δεν έχουμε ή δεν τα καταφέρνουμε να εξωτερικεύσουμε τέτοιο προφιλ, αν και το έχουμε, η κοινωνία απλά θα μας προσπεράσει.

[ioannis2]

Δεν με σέβονται. Αν δεν δείξω πυγμή, αν δεν διεκδικήσω, αν δεν κάνω διασυνδέσεις, αν δεν παίρνω πρωτοβουλίες και κάνω συνεχώς διάφορα, αν δεν βγάζω δυναμισμό ανά πάσα στιγμή, η κοινωνία θα με ποδοπατήσει κι άλλο.
Δεν υπάρχουν φιλίες ή καλοσύνες, απλά να τους κάνεις με τον τρόπο σου να σε σέβονται. Αλλιώς θα κατουράνε σχεδόν μπροστά σου, δεν θα μπορείς να πας ταξίδι διότι κανείς δεν θα σε αποδέχεται για παρέα, θα είσαι συνεχώς καθηλωμένος σε μια θεσούλα περιμένοντας το τηλέφωνο να κτυπήσει πως βρέθηκε κάτι καλό για σένα, θα σου λένε κάτι και θα έχεις αμφιβολίες αν σου λένε την αλήθεια, θα σου κάνουν ζημιά σε περιουσία σου.

[Remedy]

η αλεπου- γιατρος...
μια μυθομανης μισοτρελλη ξαδερφη απ το χωριο, δεν την ξερετε...

[george1520]

η αλεπου- γιστρος...
μια μυθομανης μισοτρελλη ξαδερφη απ το χωριο, δεν την ξερετε...

Την ξερω. Είμαι από το διπλανό χωριό

[user]

τί ειδικότητα έχει; νύχτα το πήρε το δίπλωμα; σε ποια ιατρική πιστεύει, δυτική ή ανατολική;
είναι αλήθεια ότι ο χριστιανισμός δεν πιστεύει στην ιατρική; δηλαδή το 0-33μχ δεν υπήρχαν γιατροί; τον χριστούλη περίμεναν να τους κάνει θαύματα;

σκέφτομαι επίσης τους νταλικιέρηδες/τις νταλικιέρισσες που έχουν τα αυτοκίνητά τους μες στο λαμπιόνι και τα παρδαλά χρώματα, παίζουν συχνά βαριά λαϊκά, μια κιτς αισθητική για πολλούς από εμάς, όμως αυτοί το κάνουν για την ψυχούλα τους, τόσες ώρες μόνοι/ες στους δρόμους στο σκοτάδι, πολύ βαριά ζωή να τη παλέψεις με ένα αποστειρωμένο αυτοκίνητο..