Οριακή προσωπικότητα

[GeorgeGr1]

Χαχα....\"ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ\"-Πώς σουτάρουμε τον άντρα...
Έτσι..Δεν λέμε 5 σ\'αγαπώ την ημέρα και τον άντρα κάνουμε πέρα...Ένα με φτιάχνεις καλό είναι
2.Όχι μωρό μου,μπισκοτάκι μου,ατελείωτη αγάπη μου,έρωτά μου..\"Έλα, τι γίννεσαι;\"και αρκεί..
3.Μιλάμε ακατάληπτα για τσόντες λες και είμαστε τα φιλαράκια τους.(παλιά το έκανα ασυνείδητα σε έναν και χαιρόμουν.Του έλεγα είχες δει την τάδε με το άλογο;Τρελά γέλια...Μποφ...)
4.Περίοδο και συνάχι πιάνει έχω να σου πω.
5.Να σου φέρω και τη φίλη μου μαζί;(και αυτό έπιασε)
6.Του φέρνεις στο σπίτι του τον κολλητό σου.(έπιασε πρόσφατα)
7.Του λες ότι είσαι λεσβία....
8.Φτύνεις στο δρόμο και περπατάς λες και τα\'χεις πολλά και βαριά.
9.Δεν σε έχω ανάγκη μάγκα του λες και του δείχνεις φτιάχνοντας μόνη σου τα υδραυλικά του σπιτιού.
10.Είσαι και η πρώτη συνδρομήτρια του Κυνοφιλία,Μαστορέματα,AutoΤρ ίτη και Men\'s health
11. Του λες πιεστικά επί μια εβδομάδα ότι τα\'χει μ\'άλλη.

Αρα τα κανετε συνειδητα κοριτσι μου. Τωρα γιατι κλαψουριζετε εδω μεσα οτι αυτα γινονται χωρις να το θελετε κλπ δραματικα φορωντας τη μασκα της οριακης μονο εσεις το ξερετε.
Απλα δεν μπορειτε να διανοηθειτε οτι καποιος μπορει να σας αγαπησει περισσοτερο απο οσο αγαπατε οι ιδιες τον εαυτο σας. Η ιδεα και μονο σιγουρα σου φερνει εμετο.

[elis]

Γυναίκα να αγαπάει τους άντρες δε γεννήθηκε ακόμα

[M.a.i.r.y.]

Γεια σας!

Ζητάω απεγνωσμένα κάποια συμβουλή, κάποια γνώμη... αν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει θα χαρώ πολύ, είμαι σε πολύ ευαίσθητη φάση και τίποτα δεν μπορώ να ξεπεράσω ανώδυνα. Εδώ και 5 χρόνια περίπου έχω σχέση με μια κοπέλα με διάγνωση Οριακής Διαταραχής της Προσωπικότητας. Ειμαστε και οι δύο 29 χρονών, είμαι η πρώτη της σχέση και γενικά ο πρώτος της, και για μένα είναι η πρώτη μακροχρόνια σχέση και ο πρώτος έρωτας, αγαπάω κάθε χιλιοστό επάνω της ξεχωριστά. Στην αρχή της σχέσης μας δεν ήξερα τίποτα κι έτσι παρεξηγούσα την κάθε συναισθηματική της αστάθεια και τις παρορμητικές κινήσεις με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις και μικροχωρισμοί ανά περιόδους. Πάντα τη συμβούλευα να επισκεφτεί κάποιον ειδικό για να την βοηθήσουν να διαχειρίζεται τα συναισθήματά της αλλά είχε πάντα μια άρνηση... τελικά επισκέφτηκε μία ψυχολόγο η οποία τελικά την αποθάρρυνε απορρίπτοντας τα βιώματά της.
Η αγαπημένη μου από μικρή ζούσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με έντονη καταπίεση και οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν αποξενωμένες. Την θεωρούν υπαίτια για τις περισσότερες στεναχώριες της οικογένειας. Αργότερα αντιμετώπισε απόρριψη σχετικά με την επαγγελματική της αποκατάσταση μιας και σπούδαζε συνέχεια και μελετούσε την κάθε λεπτομέρεια με επιμονή ίσως και ψυχαναγκασμό. Εντωμεταξύ απέρριπτε η ίδια κάποιους φίλους κι απλά μιά μέρα δεν τους μιλούσε, πιθανώς για να προλάβει κάποια ενδεχόμενη απόρριψη ή εγκατάλειψη από εκείνους. Σε γενικές γραμμές η τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης και ο αρνητισμός στο οτιδήποτε είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της ταλαιπωριμένης μου αγάπης. 'Ετσι έγινα εγώ ο μοναδικός άνθρωπος που την καταλάβαινε και της συμπαραστεκόταν. Ενίσχυα την αυτοπεποίθησή της και πάλευα για την ένταξή της και την κοινωνικοποίησή της σε παρέες και δρώμενα (κάτι που αδυνατεί να αναγνωρίσει όπως πιστεύω πως αρνείται να αναγνωρίσει συναισθήματα και πράξεις), ανέλαβα έναν ρόλο ψυχολόγου χωρίς όρια. Στους περισσότερους τσακωμούς ήμουν εγώ που προτιμούσα να χάσω τον εγωισμό μου παρά εκείνην κι έτσι δεν την εγκατέλειπα, και συνεχίζαμε. Η έντονη ανάγκη της να υπεραναλύει μέχρι αηδίας την κάθε σημαντική για εκείνη πράξη, να χρειάζεται επιβεβαίωση, να περιμένει νευρωτικά πότε θα την πάρω τηλέφωνο, κι αν πραγματοποιούσα κάποια έξοδο δίχως εκείνη απλά να ξεσκάσω να μου καταστρέφει άθελά της τη ψυχολογία και να έχω τύψεις και μάλιστα τη στιγμή που και η δική μου ψυχολογική υγεία έπασχε από έντονες κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση. Όλα αυτά με έκαναν υποσυνείδητα να καταφύγω στο επαγγελματικό μου περιβάλλον όπου ή ανατπόκριση και η κατανόηση ήταν άμεση, το οποίο το περιβάλλον σχετίζεται με παιδάκια εγκαταλελειμμένα και με διάφορες αναπηρίες. Έτσι αφοσιώθηκα περισσότερο εκεί παρά στην αγαπημένη μου, κάνοντάς την να νιώσει τελικά απόρριψη κι από μένα. Στην ουσία ανάγκασα τον εαυτό μου να μπει σε χειμερία νάρκη, κάτι που γνωρίζω τώρα πως ήταν λάθος καθώς τα συναισθήματά μου δεν είχαν αλλάξει απλά τα συναισθήματα αυτά δεν συμβάδιζαν με τις πράξεις μου. Το τελευταίο διάστημα συνειδητοποίησα τα λάθη μου και είμαι πρόθυμος να αφοσιωθώ με όλο μου το είναι σε εκείνη, έκανα δραστικές κινήσεις, έβαλα όρια στα επαγγελματικά μου καθήκοντα και ξαναβρήκα τον εαυτό μου, ασχολούμαι και πάλι με πράγματα που με γεμίζουν και δεν με αδειάζουν, πράγματα από τα οποία επίσης είχα παραιτηθεί. Δεν έχω κρίσεις πανικού γιατί το δούλεψα οπότε η ποιότητα της ζωής μου σαφώς έχει καλυτερέψει, έχω πιά στόχους... αλλά μάλλον δεν έχω εκείνη. Την αλλαγή της συμπεριφοράς μου την ζει, αλλά στα λόγια επιμένει πως δεν θέλει να είμαστε πιά μαζί. Όταν βρισκόμαστε είναι άλλος άνθρωπος, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, κλαίμε μαζί, συνεβρισκομαστε κι ερωτικά... αλλά μετά όλα αλλάζουν πάλι, επιμένει πως την έχω κάνει δυστυχισμένη και ότι θέλει να ζήσει κι άλλα πράγματα για τα οποία δεν έχει την παραμικρή αίσθηση του κινδύνου. Το ότι δεν είχε εμπειριες στη ζωή της κανονικά δεν θα έπρεπε να βαραίνει τη συνειδησή μου, αλλά γιατί πρέπει να την πληρώνω έτσι, με φόβους κι αυπνίες, με νευρική ανορεξία και χάπια. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν είμαι πρόθυμος να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σε παρόμοιες κατστάσεις κι έχω κατλήξει στο ναι, την αγαπώ και θέλω να παλέψω μαζί της. Ένας άλλος φόβος μου είναι πως φοάται μήπως με τυραννάει γι'αυτό θέλει να με αποδεσμεύσει μιας και μου λέει συνέχει πως ο κόσμος είναι γεμάτος με αξιόλογες κοπέλες... βλέπει όμως πως το ζητούμενο δεν είναι αυτό, δεν είναι ο φόβος της μοναξιάς, είναι εκείνη, είμαστε εμείς. Της το έχω πει πως δεν την θεωρώ κλινικά άρρωστη, είναι και το περιβάλλον και οι συγκυρίες που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, κι είναι κάτι που με λίγη αισιοδοξία και προσπάθεια μπορεί να ξεπεραστεί. Το άλλο που της είπα είναι πως άμα θέλεις να ζήσεις ζήσε, εγώ θα είμαι για κάποιο διάστημα εδώ και θα σε περιμένω με όλη μου την αγάπη αλλά δεν ξέρω για πόσο διάστημα, και φοβάμαι μήπως το πήρε εκβιαστικό, γιατί ακόμα και τώρα με έχει ανάγκη. Τι πρέπει να κάνω? να ανέχομαι αυτή την κατάσταση κι όπου βγάλει ο δρόμος κι ο χρόνος ή να την εγκαταλείψω πραγματικά μια για πάντα? Εκείνη παραδέχεται πως μπορεί να είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της γιατί πάντα με θεωρούσε δεδομένο κι ότι θα υποστεί τις συνέπειες, αλλά που είναι οι ισορροπίες, πόσο εύκολο μπορεί να είναι για μένα να το γνωρίζω αυτό τη στιγμή που πεθαίνω για ένα της χάδι... είναι καλό που ξέρει ότι είμαι διαθέσιμος? Τώρα πλέον ξέρω τι θα πει δυστυχία, κι έχει έντονη γεύση τσιγάρου.

Συγγνώμη για το παραλήρημα, ίσως κάποιοι με καταλάβουν.
ευχαριστώ.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί είχα και εγώ 2 χρόνια σχέση με έναν άνθρωπο που είχε διαγνωστεί με οριακή διαταραχή. Η κοπέλα σου κάνει ψυχοθεραπεία? Εσύ?
Εγώ θα έλεγα πως αυτό που μας κατέστρεψε είναι ότι αντιληφθήκαμε αργά τι συνέβαινε και ήδη τα πράγματα είχαν γίνει άσχημα. Προσωπικά θεωρώ πως αν θέλεις να στηρίξεις τον άνθρωπο σου θα πρέπει να λαμβάνεις και ο ίδιος βοήθεια. Δεν γίνεται διαφορετικά κατά τη γνώμη μου. Τώρα για τα όσα ρωτάς..Από προσωπική εμπειρία πάλι λέω πως όχι δεν είναι καλό που ξέρει πως είσαι διαθέσιμος γιατί δεν θα περιορίσει αυτά τα στοιχεία που σε ενοχλούν. Αποστασιοποιήσου λίγο και δες πώς θα πάει η κατάσταση. Ξέρω πόσο δύσκολα είναι! Δεν είσαι μόνος. Εμένα αυτή η σκέψη με βοήθησε.

[GeorgeGr1]

Παραγματικα δε μπορω να ερθω στη θεση σας οταν μιλατε για 2 χρονια + σχεσης. Μου φανταζει σαν θανατος ο χωρισμος. Εγω 4 μηνες κι αυτοι αποχωρησα 2 φορες, το διαχειριζομαι πιο ευκολα αν και ερχονται απο το πουθενα κατι φασεις που ζοριζομαι.
Μαιρη εμενα αυτο που με βοηθησε ηταν οτι συνειδητοποισα οτι δεν υπαρχει μελλον και τα πραγματικα θυματα της υποθεσης θα ειναι τα παιδια, το θεωρω πανδυσκολο να στεριωσει οικογενεια και να μεγαλωσουν σωστα παιδια με οριακο ατομο. Πραγματικα πρεπει να κανεις περα τον πονο, να φανεις υπευθυνος και να πραξεις αναλογα, ακουγεται σκληρο το ξερω, αλλα ειναι πιο σκληρο ακομη να βλεπεις παιδια να αναρωτιουνται γιατι?? Διστυχως αυτη ειναι η ζωη

[GeorgeGr1]

ποσο σε καταλαβαινω
οι αντρες θελουν τις σταχτομπουτες,τις γλυκες ηρεμες ναζιαρες χαδιαρες απροστατευτα μικρα πλασματακια διπλα τους...
Εμεις καλο θα ειναι να ψαχτουμε σε επαγγελματα οπως νταλικιερης, χασαπης, στα νταμαρια, μουτσος , οικοδομος , τορναδορος...εκει μπορει κ να ψιλοφανουμε θυληκα!!!σε ονοματα οπως Μπαμπης, Παναης, Μητσος και τα λοιπα
ξερω γω????κ παλι πιο αντρακια θα ειμαστε ...
τι να κανουμε εμεις ειμαστε original με το r !!!!κι οχι ευθραστα πορσελανινα θυληκα....

οταν ημουνα μικρη οι φιλες μου κολλουσαν αυτοκολητα με ζωακια κ γω εψαχνα το Βουτιριτσα τη Λαρισας για να συμπληρωσω το αλμπουμ μου με τις Ελ.ομαδες!!!!!

Χαχαχα ρε τι γελιο εριξα! Δε παιζεστε ρε για αυτο σας γουσταρω! Θυμηθηκα τωρα κατι γελια που εκανα με την πρωην την οριακη που μια "νορμαλ" μπορει να με πεταγε εξω!
Κατι μου ελεγε για το σεξ και πεταξε οτι κατσε ρε φιλε εσεις μαματε ομως και της λεω μηπως με γυρνοφερνεις να φορεσεις κανα στραπον? Γελιο της αρκουδας χαχα!

[M.a.i.r.y.]

Παραγματικα δε μπορω να ερθω στη θεση σας οταν μιλατε για 2 χρονια + σχεσης. Μου φανταζει σαν θανατος ο χωρισμος. Εγω 4 μηνες κι αυτοι αποχωρησα 2 φορες, το διαχειριζομαι πιο ευκολα αν και ερχονται απο το πουθενα κατι φασεις που ζοριζομαι.
Μαιρη εμενα αυτο που με βοηθησε ηταν οτι συνειδητοποισα οτι δεν υπαρχει μελλον και τα πραγματικα θυματα της υποθεσης θα ειναι τα παιδια, το θεωρω πανδυσκολο να στεριωσει οικογενεια και να μεγαλωσουν σωστα παιδια με οριακο ατομο. Πραγματικα πρεπει να κανεις περα τον πονο, να φανεις υπευθυνος και να πραξεις αναλογα, ακουγεται σκληρο το ξερω, αλλα ειναι πιο σκληρο ακομη να βλεπεις παιδια να αναρωτιουνται γιατι?? Διστυχως αυτη ειναι η ζωη

Προσωπικά κάπως έτσι το βιώνω. Πάντως Γιώργο εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου..δεν πιστεύω πως όλα τα άτομα είναι ίδια επειδή μπορεί να υποφέρουν από μία ίδια διαταραχή. Κοινά σημεία σαφώς υπάρχουν όμως υπάρχουν άνθρωποι που το διαχειρίζονται και πέρα από αυτό δεν μου αρέσει να λέω ο ένας είναι καταθλιπτικός, ο άλλος οριακός κτλ.. Να βάζω ταμπέλες δηλαδή. Σαφώς είναι δύσκολο να κάνεις παιδιά με κάποιον-οποιονδήποτε-που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα ψυχολογικά του προβλήματα. Καλό θα ήταν όμως να μην τους βάζουμε όλους σε ένα σακί. Είμαστε ο καθένας ξεχωριστός με τα χαρακτηριστικά του, δεν είμαστε η διαταραχή μας.

[kavkaz]

Γιωργο εσυ που λες οτι οι οριακοι ειναι τα χιλια μυρια θεωρεις δηλαδη εσενα υγιες ατομο ε? Δλδ παραβλεπεις το γεγονος οτι καθοσουν και ανεχοσουν ενα τετοιο ατομο αυυο δεν νομιζω να δειχνει καποιον που εχει φυσιολογικα θελω και προπαντως δεν εχεις ορια στον εαυτο σου.....
Τελος παντων υπαρχουν ανθρωποι που χριζουν ψυχιατρικης βοηθειας οι υπολοιποι χριζουν ψυχολογικης βοηθειας η εννοια του απολυτα υγιη ατομου δεν υφισταται

[GeorgeGr1]

Γιωργο εσυ που λες οτι οι οριακοι ειναι τα χιλια μυρια θεωρεις δηλαδη εσενα υγιες ατομο ε? Δλδ παραβλεπεις το γεγονος οτι καθοσουν και ανεχοσουν ενα τετοιο ατομο αυυο δεν νομιζω να δειχνει καποιον που εχει φυσιολογικα θελω και προπαντως δεν εχεις ορια στον εαυτο σου.....
Τελος παντων υπαρχουν ανθρωποι που χριζουν ψυχιατρικης βοηθειας οι υπολοιποι χριζουν ψυχολογικης βοηθειας η εννοια του απολυτα υγιη ατομου δεν υφισταται

Ακου απολυτα υγειης δεν ειναι κανενας και στο υπογραφω την κοπελα που ειχε την διαταραχη την εχω μεσα στην καρδια μου. Μη υγειης θα εισαι αν την μειωσεις σαν ανθρωπο, εγω την εχω πολυ ψηλα σαν ανθρωπο, μπορει οι σχεσεις για αυτες/αυτους και τους εκαστοτε συντροφους να ειναι γολγοθας, αλλα σαν ανθρωποι ειναι φως μεσα στη μιζερια τη σοβαροτητα και την πληξη της καθημερινοτητας μας. Κι εγω τον διαθετω τον παρορμητισμο της χαρας, της διαθεσης, του κεφιου, οχι ομως της κακίας και λογο αυτου το γνωριζω οτι με βλεπουν λιγο "αθωο" οι σοβαροφανεις.
Μεχρι εκει ομως ρε φιλε, μεχρι τους 4 μηνες που το εκοψα εγω, γιατι η διορατικοτητα μου εφτανε μεχρι το σημειο που θα την μισουσα και εγω θα ημουνα κουρελι, εαν σοβαρευε το πραγμα. Αυτο δεν το ηθελα, προτιμω να τη θυμαμαι και να χαμογελαω παρα να ψελιζω... *******.
Οση υγεια μου εχει απομεινει ρε συ με οδηγησε να κρινω πως πρεπει να το σταματησω, για καλο δικο μου, δικο της, παιδιων. Το θεωρω καθαρη αυτοκτονια δικη μου εφοσον εγω επιλεξω να το συνεχισω.
Μιας και μιλας για απολυτα υγειης ανθρωπους, διαβαζα εδω για την αντικοινωνικη διαταραχη, οτι δεν υπακουουν σε κανονες, ειναι αντιδραστικοι, κατα της κοινωνιας κτλ κτλ. Μετα θυμηθηκα μια ταινια το demolition man οπου σε εναν κοσμο πληρη ελεγχομενο οπου ακομη και το κανονικο σεξ απαγορευοταν, υπηρχαν καποιοι που ζουσαν σε υπονομους και τον πολεμουσαν. Αυτοι σιγουρα σε εναν τετοιο μελλοντικο πχ κοσμο θα χαρακτηριζονταν ως τα απολυτα δειγματα αντικοινωνικης διαταραχης και ποιος ξερει και ποσων αλλων διαταραχων.
Γι αυτο σου λεω προσωπικα για να μισησεις εναν οριακο σαν ανθρωπο για εμενα θα πρεπει να εισαι μη υγειης, οπως πιστευω οτι θα εχεις εγγυημενη αποτυχια η διστυχια αν προχωρησεις σοβαρα μαζι τους. Με εκανε να καταλαβω οτι τελικα ο γαμος ειναι ενας συμβιβασμος, ενα συνεταιριλικι, ενα μαγαζι, το οποιο δεν μπορεις να το διατηρησεις βασιζομενος μονο στα συναισθηματα και στον ερωτα. Τωρα ειμαι κοτα? Δεν εχω αρχ...ια? Δεν ξερω. Η κριση μου αυτο αποφασισε και οντως ποναει.

[M.a.i.r.y.]

Ακου απολυτα υγειης δεν ειναι κανενας και στο υπογραφω την κοπελα που ειχε την διαταραχη την εχω μεσα στην καρδια μου. Μη υγειης θα εισαι αν την μειωσεις σαν ανθρωπο, εγω την εχω πολυ ψηλα σαν ανθρωπο, μπορει οι σχεσεις για αυτες/αυτους και τους εκαστοτε συντροφους να ειναι γολγοθας, αλλα σαν ανθρωποι ειναι φως μεσα στη μιζερια τη σοβαροτητα και την πληξη της καθημερινοτητας μας. Κι εγω τον διαθετω τον παρορμητισμο της χαρας, της διαθεσης, του κεφιου, οχι ομως της κακίας και λογο αυτου το γνωριζω οτι με βλεπουν λιγο "αθωο" οι σοβαροφανεις.
Μεχρι εκει ομως ρε φιλε, μεχρι τους 4 μηνες που το εκοψα εγω, γιατι η διορατικοτητα μου εφτανε μεχρι το σημειο που θα την μισουσα και εγω θα ημουνα κουρελι, εαν σοβαρευε το πραγμα. Αυτο δεν το ηθελα, προτιμω να τη θυμαμαι και να χαμογελαω παρα να ψελιζω... *******.
Οση υγεια μου εχει απομεινει ρε συ με οδηγησε να κρινω πως πρεπει να το σταματησω, για καλο δικο μου, δικο της, παιδιων. Το θεωρω καθαρη αυτοκτονια δικη μου εφοσον εγω επιλεξω να το συνεχισω.
Μιας και μιλας για απολυτα υγειης ανθρωπους, διαβαζα εδω για την αντικοινωνικη διαταραχη, οτι δεν υπακουουν σε κανονες, ειναι αντιδραστικοι, κατα της κοινωνιας κτλ κτλ. Μετα θυμηθηκα μια ταινια το demolition man οπου σε εναν κοσμο πληρη ελεγχομενο οπου ακομη και το κανονικο σεξ απαγορευοταν, υπηρχαν καποιοι που ζουσαν σε υπονομους και τον πολεμουσαν. Αυτοι σιγουρα σε εναν τετοιο μελλοντικο πχ κοσμο θα χαρακτηριζονταν ως τα απολυτα δειγματα αντικοινωνικης διαταραχης και ποιος ξερει και ποσων αλλων διαταραχων.
Γι αυτο σου λεω προσωπικα για να μισησεις εναν οριακο σαν ανθρωπο για εμενα θα πρεπει να εισαι μη υγειης, οπως πιστευω οτι θα εχεις εγγυημενη αποτυχια η διστυχια αν προχωρησεις σοβαρα μαζι τους. Με εκανε να καταλαβω οτι τελικα ο γαμος ειναι ενας συμβιβασμος, ενα συνεταιριλικι, ενα μαγαζι, το οποιο δεν μπορεις να το διατηρησεις βασιζομενος μονο στα συναισθηματα και στον ερωτα. Τωρα ειμαι κοτα? Δεν εχω αρχ...ια? Δεν ξερω. Η κριση μου αυτο αποφασισε και οντως ποναει.

Καλησπέρα. Γενικά ας προσέχουμε τι λέμε γιατί εδώ μας διαβάζουν και άνθρωποι που έχουν αυτή τη διαταραχή, το παλεύουν ή όχι! Δεν μπορεί κανείς να μιλάει για έναν άνθρωπο βάζοντας τέτοιες ταμπέλες. Και εγώ έχω ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή,σε περιόδους άγχους δεν παλεύομαι..αυτό τι σημαίνει? Ότι δεν πρέπει να έχει κανείς σχέση μαζί μου?
Καταλαβαίνω πολύ καλά τι νιώθεις και τι ζεις όντας στην αντίπερα όχθη(σύντροφος)αλλά δεν το δέχομαι να τσουβαλιάζω έτσι τους ανθρώπους. Είμαι η Μαίρη που έχει ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, όχι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή που τυχαίνει να λέγεται Μαίρη.
Όσο για το ότι ο γάμος είναι ένας συμβιβασμός θαρρώ πως αυτά τα λες επειδή είσαι πληγωμένος.

[GeorgeGr1]

Μαιρη δεν γενικολογω δεν ειμαι ειδικος γιατρος και συγνωμη αν προσβαλω, αλλα οτι γραφω το γραφω απο τη δικη μου ματια γι αυτο και χρησιμοποιω στα γραφομενα μου το ΕΓΩ. Εννοω δηλαδη οτι εγω δεν μπορω να υπομεινω μια οριακη. Καποιοι αλλοι πιθανον μπορουν. Οπως ακριβως και πολλες γυναικες δεν μπορουν να ανεχτουν την δικη μου προσωπικοτητα.
Απλα συμφωνουμε νομιζω ολοι οτι οι ανθρωποι με αναγνωρισμενη διαταραχη προσωπικοτητας ειναι δυσκολοι ανθρωποι. Οχι ομως κακοι, πιστεψε με αυτο το καταλαβα, θα ειναι πολυ κακοι στον κακο και με το δικιο τους, γιατι πολλοι "νορμαλ" ειναι κοροιδευτικα κακοι μαζι τους. Οι οριακοι χωνεψτε το ΔΕΝ εισαστε κακοι ανθρωποι μεσα σας.

[GeorgeGr1]

Θυμάμαι αρκετές ερωτήσεις Πάνο. \'Ομως θα σου πω κάτι. Πρώτον βρισκόμουν σε κατάσταση νάρκωσης σχεδόν όταν μου έκανε το τεστ, σε σημείο που δεν άνοιγαν τα μάτια μου εύκολα και ακόμα της ζήτησα κάποια στιγμή να διακόψουμε για λίγο.

Δεύτερον, θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικές ερωτήσεις. Πες μου τί νόημα έχει για την ψυχική υγεία ενός ανθρώπου η ερώτηση \"θα σας άρεσε να είχατε κατάστημα με λουλούδια\"΄; που απάντησα ναι, ή \"σας αρέσει να μαγειρεύετε\" που απάντησα επίσης ναι. Τί νόημα είχαν ακόμα ερωτήσεις όπως \"είχατε πρόσφατα σκέψεις αυτοκτονίας ;\" που απάντησα ναι (άλλο όμως οι σκέψεις αυτοκτονίας, αλλά η πραγματική πράξη και έχει μεγάλη σημασία ότι σκέψεις αυτοκτονίας είχα εκείνες τις τραγικές μέρες για μένα. Σκέψεις αυτοκτονίας δεν είχα ποτέ μέσα στη δεκαετία που πέρασε). Τί μπορεί να κρίνει από κάτι τετοιες ερωτήσεις ; Μόνο την κατάσταση που βρίσκεται ο άνθρωπος τις ώρες εκείνες. Τα λουλουδάκια και η μαγειρική που κολούσαν ; και από πότε μπορείς με ένα ναι ή ένα όχι να καταλάβει πώς εννοώ τα πνεύματα (ψυχρά ακαδημαικά όπως πιστεύουν μερικοί αποκρυφιστές, όχι ότι πιστεύω πως με επηρρεάζουν και με έχουν καταβάλει κακές δαιμονικές επιρροές). Αυτές οι λεπτές διαφορές κρίνουν μια προσωπικότητα, όχι ένα Ναι ή ένα όχι.

Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις της έλεγα \"μα δεν μπορώ να απαντήσω μονολεκτικά εδώ\" και πώς το εννοώ.

Θεωρω οτι υπαρχει διαφορα με το αν εχεις σκεφτει ποτε να αυτοκτονησεις και στο να μην το εχεις σκεφτει καθολου. Οπως υπαρχει και τεραστια διαφορα με το να το σκεφτεις εως να το κανεις πραξη.
Το καθολου μπορει να κρυβει πισω του μια ιδανικη, σταθερη και ηρεμη ζωη χωρις προβληματα, εως εναν ανθρωπο προβληματικο που απλα δε νοιωθει τιποτα.
Πχ αν μια μανα χασει το παιδι της θεωρω ως απολυτως φυσιολογικο να της περασει η σκεψη της αυτοκτονιας, ο πονος ειναι τεταστιος.

[GeorgeGr1]

..kassi μου μηπως θα επρεπε να αρχισεισ να ωαχνεισ να κανεις σεση με καποιον πιο ωριμο?...οστε να σε κανει να θελεισ να το παλεψεις κι εσυ λιγο...

Εμ μαλιστα, τωρα εγινε ωριμος, σωστος. Οταν ομως τον στρεσαρεις αφορητα και ζητησει πληροφοριες εδω μεσα εξηγώντας τον ασχημο και ακατανοητο τροπο που συμπεριφερεται η οριακη αγαπη του, απο ωριμος, υπομονετικος, καλοψυχος, θα γινει ο προβληματικος που θα πρεπει να κοιταξει τις δικες του διαταραχες.
Δε παιζεστε με τιποτα λεμε

[elis]

Αδερφέ Γιώργο είσαι ένας νέος που δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα στη ζωή του για αυτό κ είσαι υγιής εμείς δυστυχώς αντιμετωπίσαμε προβλήματα γι αυτό κ είμαστε προβληματικοι σε ευχαριστούμε που μας αγαπάς αλλά είναι σαν το φτωχό κ τον πλούσιο ο πλούσιος δεν μπορεί να καταλάβει τον φτωχό

[GeorgeGr1]

πω-πω, μην τους δινεις θαρρητα!!

Ειπαμε οριακη διαταραχη, ζωη σε ασπρο μαυρο

[GeorgeGr1]

Αδερφέ Γιώργο είσαι ένας νέος που δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα στη ζωή του για αυτό κ είσαι υγιής εμείς δυστυχώς αντιμετωπίσαμε προβλήματα γι αυτό κ είμαστε προβληματικοι σε ευχαριστούμε που μας αγαπάς αλλά είναι σαν το φτωχό κ τον πλούσιο ο πλούσιος δεν μπορεί να καταλάβει τον φτωχό

Φιλε elis δεν βλεπω να τα εχουν τοσο χαμενα μεσα στα ψυχολογικα τους απο αυτα που διαβαζω. Η υποτιμηση και η εξιδανικευση ειναι καταξαστερα συνειδητη. Ισως λογω προβληματος δεν εχουν οντως τ'αρχιδια να δωσουν ενα απλο τελειωσαμε.Συγνωμη αλλα δε μπορω να ριξω στην διαταραχη αυτες τις συμπεριφορες οταν διαβαζω "πως να τον κρατησεις" η "πως να τον διωξεις"